คลังหนังสือ
ภาษาไทย
นักเขียน
ณิการ์
4.0M
จำนวนคำ
44
นิยาย

นิยาย

SET ราตรีกาล ชั่วคราว+ค้างคืน

287·ณิการ์

“แกจะทำอะไรฉัน“ “โสเภณีอย่างเธอฉันก็ซื้อมาระบายความใคร่ไงล่ะ” ก้มลงสูดดมต้นคอระหง ไล่ปลายลิ้นร้อนจากต้นคอเล็กมายังใบหน้างาม “แกมันเลว!....” เค้นเสียงออกมาไม่ดังนัก “ฮึฮึ น่าขันนัก ใครๆ ก็บอกแบบนั้นไม่ใช่แค่เธอหรอก” “อะ!....อื้อ!....” ไม่ทันปากน้อยจะได้โต้ตอบก็ถูกปากหนาอุ่นร้อนบดจูบเอาเสียแล้ว เรียวลิ้นร้ายสอดแทรกควานหาความหวานในโพรงปากเล็ก ยิ่งปากอิ่มน้อยจูบตอบไม่ประสีประสาก็ยิ่งได้ใจ ยิ่งทำให้อยากทำมากกว่าจูบ “อืม! หวานเหมือนกันนะอิง” ผละออกมาเลียริมฝีปากตน มือใหญ่ไล่ตามขอบปากเล็ก แล้วก็จับคางมนเชยขึ้นอีกครั้ง แล้วครั้งนี้ก็ไม่รอช้าที่จะทำให้เธอรู้จักจูบร้อนของตน “ถุย! ฆ่าฉันดีกว่าต้องเป็นของเล่นของแก่” ยังไม่ทันได้จูบ ก็ถูกหล่อนถุยน้ำลายใส่หน้าอีกครั้ง แล้วครั้งนี้ก็ต้องสั่งสอนให้น้ำอิงรู้จักเกรงกลัวในอำนาจของเขาเสียบ้าง มือใหญ่เปลี่ยนจากบีบคางเล็กมาเป็นบีบคอสวยให้แหงนเงยขึ้นสบตาตน “อะ! อึก! ปะ...ปล่อย...นะ...หะ...หายใจมะ...ออก...” ดวงตาสวยคลอไปด้วยน้ำตา มองใบหน้าหล่อผ่านม่านน้ำตาด้วยความเคียดแค้น มือเล็กก็ไม่สามารถขยับได้เมื่อมันยังมีเชือกมัดแน่นหนา เท้าทั้งสองข้างก็ได้แต่ดิ้นไปมาด้วยความทรมาน เมื่ออากาศเริ่มไม่มีให้หายใจแล้ว “สองครั้งแล้วนะที่เธอทำแบบนี้กับฉัน อยากตายนักใช่ไหม ได้! เธอได้ตายสมใจอยากแน่ แต่จะตายทั้งเป็น จะอยู่อย่างไร้ค่า จะอยู่เป็นของเล่นรอวันฉันเขี่ยทิ้งไงล่ะ ฮึฮึ” ปล่อยมืออกจากลำคอระหงก่อนที่เจ้าหล่อนจะตายคามือตน และถ้ามองดีๆ จะเห็นรอยมือของเขาปรากฏอยู่บนคอน้ำอิง ไม่มีแม้แต่ความสงสาร ความเห็นใจก็ไม่มีให้ ในเมื่อเธอทำตัวเองเอง ร่างใหญ่ปล่อยขาที่กอดเกี่ยวเอวเล็กตกลงข้างกายสาว ก่อนจะยืดตัวขึ้นลุกเต็มความสูง แล้วก็เดินไปหยิบกรรไกรมาตัดเชือกที่มัดข้อเท้าของน้ำอิงออก น้ำอิงมองการกระทำของคนตัวโตอย่างสังเกต แล้วก็ต้องคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อย เมื่อเขากำลังตัดเชือกที่ข้อเท้าให้ตน พอเป็นอิสระก็ถีบหน้าอกของชายหนุ่มทันที “โอ้ย!...” ร่างใหญ่ล้มหงายหลังอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ล้มไม่นานก็ดีดตัวลุกขึ้นลงทัณฑ์คนอวดดี เผียะ! “ตบนี้ที่เธอถีบฉัน แล้วก็กัดนี้สำหรับคนอวดเก่ง” แล้วก็ก้มกัดซอกคอระหงจนจมเขี้ยวของตน ก่อนจะผละออกมาดูผลงานของตน น้ำอิงได้แต่กัดฟันแน่นไม่ยอมปริปากบอกว่าเจ็บสักคำ น้ำตาของเธอมันไหลจนแห้งเหือดหมดแล้ว ตอนนี้มีแต่ความโกรธแค้นซาตานร้ายตรงหน้า ------------------ ราตรีกาล ตอน ค้างคืน

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

SET ถ่อย + ทางผ่านจอมเถื่อน + ปิ๊งรักสาวอ้วน(อ้วนยังไงก็รัก)

200·ณิการ์

“เด็กนี่ เด็กใหม่เหรอวะไอ้ช้อย” “ครับคุณยักษ์” “พามาห้องกูซิ กูอยากทดสอบของกำนัลชิ้นใหม่” ปากหนาสั่งการผ่านโทรศัพท์พร้อมจ้องจอมอนิเตอร์รุ่นใหม่ล่าสุดบนโต๊ะทำงานตัวเอง “ครับคุณยักษ์” “อือ...หน้าละอ่อนแบบนี้ถึงสิบแปดยังไอ้ช้อย” “แม่เธอบอกถึงแล้วครับ” หึหึ “เดี๋ยวก็รู้ว่าถึงไม่ถึง ตอนนี้มึงพาขึ้นมาหากูก่อน กูอยากทดสอบเด็กใหม่” “ครับคุณยักษ์” คนหน้าตึงคิ้วดกหนา ดวงตาสีทมิฬ จมูกโด่งเป็นสันตามแบบฉบับหนุ่มลูกครึ่งไทย-สเปน ใบหน้าดุดันแต่โคตรเถื่อนได้ใจสาวๆ ที่พบเห็นสุดๆ มุมปากหยักยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะวางโทรศัพท์ในมือไว้แล้วคว้าซองบุหรี่มาจับไว้แทน *********************** ปิ๊งรักสาวอ้วน(อ้วนยังไงก็รัก) “จะไปไหนเมียจ๋า...” เสียงหวานพร่าชวนสยิวดังขึ้น ทำให้เธอยืนตัวเกร็งไม่กล้าขยับตัว “ผมถามว่าจะไปไหนบุญ” เสริมถามย้ำอีกครั้งพร้อมกับขยับตัวนอนตะแคงใช้มือเท้ายกหัวตัวเองขึ้นมองไปยังสาวอ้วนน่ารักที่ห่อผ้าห่มเหมือนแหนมมัดไม่มีผิด “คะ...คือจะกลับไปอาบน้ำ แต่งตัวไปทำงานค่ะ” เธอตอบเขาเสียงไม่ดังเท่าไหร่นัก “เมื่อคืนผมบอกว่ายังไงนะ แต่คงจำไม่ได้หรอก เพราะเมื่อคืนอ้วนเมา” เขาพูดต่อ “เรื่องเมื่อคืนฉันไม่รู้หรอกนะ แต่ตอนนี้ฉันต้องไปทำงานแล้ว เดี๋ยวสาย” “ผมบอกให้ลาออกจากงานนะเมื่อคืน ผมจำได้ผมบอกคุณแบบนี้” “ฉันคงทำตามที่คุณเสริมบอกไม่ได้หรอกค่ะ ขอตัวนะคะ ฉันจะสาย” “อือ...ดื้อจริง” “ฉันไม่ใช่เด็กนะจะมาว่าฉันดื้อไม่ได้ อีกอย่างคุณไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉันแบบนี้ ฉันขอร้องล่ะคุณเสริม เลิกยุ่งกับฉันสักที เลิกทำแบบนี้สักที” “เดี๋ยวนะ ไม่มีสิทธิ์? และเลิกยุ่ง? เท่าที่ผมจำได้ เมื่อคืนผมมีสิทธิ์ในตัวคุณทั้งคืนนะ และเมื่อคืนคุณก็ยั่วให้ผมยุ่งเอง หรือจำไม่ได้แล้วว่ายั่วผมยังไงบ้าง ขึ้นคร่อมผมไปกี่ยก” “อร้าย...หยุดพูดเดี๋ยวนี้เลยนะคุณเสริม เมื่อคืนฉันเมา ตอนนี้ฉันปกติดีแล้ว เรื่องเมื่อคืนฉันจะถือว่าไม่เคยเกิดขึ้น” *********************** ทางผ่านจอมเถื่อน “อย่ามาแตะต้องฉัน” มือเล็กปัดมือใหญ่ที่จับคางตัวเองออกด้วยท่าทางรังเกียจ “คุณเป็นของผม ทำไมจะแตะต้องไม่ได้ ตั้งแต่คุณจรดปากกาลงบนทะเบียนสมรสแล้วกุล คุณไม่มีสิทธิ์มาต่อต้านผมและปฏิเสธผม” “ฉันก็บอกคุณตั้งแต่แรกแล้วว่าฉันทำเพื่อลูก ที่ยอมจดทะเบียนด้วยเพราะลูก เพราะน้องแอล ไม่ได้ต้องการมาเป็นของเล่นบนเตียงของคุณ ไม่ต้องการสัมผัสต่ำๆ จากคนเลวๆ อย่างคุณ” “แต่คุณก็ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียคนต่ำๆ เลวๆ อย่างผมไม่ใช่เหรอกุล” เขายิ้มหยันหล่อนแล้วคว้าแขนเล็กกระชากลากลงมาจากเตียงจนเธอเสียหลักพุ่งตัวปะทะกับร่างใหญ่โตของเขา ตุ้บ! “คุณจะทำอะไรฉัน ปล่อยฉันนะ” หล่อนดิ้นขัดขืนเมื่อเขาตวัดแขนโอบกอดรัดเธอแน่น “ทบทวนความหลังกันหน่อยเป็นไง ย้อนความหลังความเป็นสามีหน่อยเป็นไง” “ไม่นะ คุณจะทำกับฉันเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้นะ” “ผมจะทำ ใครจะทำไม และน้องแอลก็หลับอยู่ ผมรู้ถ้าลูกได้หลับแล้วไม่มีทางจะตื่นง่าย และเป็นโอกาสเหมาะที่เราจะรื้อฟื้นความหลังกันไม่ใช่เหรอ” หลังมือหนาเสียดสีถูไถไล้เลื่อนตามนวลแก้มนวลที่แดงก่ำด้วยความโกรธของเธอ “ไม่นะ” “คุณห้ามผมไม่ได้ คุณก็รู้ไม่ใช่เหรอกุล คุณก็รู้ยามผมหิว ผมตะกละแค่ไหน และตอนนี้ผมก็หิวคุณมากด้วย” เขาโน้มหน้าต่ำลงมากระซิบให้เธอได้ยิน “คนสารเลว!” “เก็บเสียงไว้ร้องครางยามผมสอดใส่ไม่ดีกว่าเหรอกุล” “ต่ำ!” “คนต่ำๆ คนนี้เป็นพ่อของลูกคุณนะ อย่าลืมสิ”

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

มารยายั่วรักซาตาน

76·ณิการ์

"แอติโร่" เกลียดเธอ รำคาญ แต่ "เมก้า" รัก รักเขามาตลอด และต้องได้เขามาครอบครอง การยั่วยวนจึงเกิดขึ้น แม้จะต้อง "ตีหัวลากเข้าห้องเธอก็จะทำ" เพราะเธอรักเขา...... “ปล่อยได้แล้ว มีอะไรก็คุยกันดีๆ ก็ได้ ไม่เห็นต้องกอดเลย ฟอด! ฟอด! ฟอด!” หญิงสาวพูดยังไม่ทันจบชายหนุ่มก็หอมแก้มเธอเอา หอมเอา จนตอนนี้หน้าทั้งหน้ามีแต่น้ำลายชายหนุ่มแล้ว แอติโร่ไม่สนใจคำพูดของเมก้าแม้แต่น้อย รู้เพียงแต่ว่าอยากกอดจูบลูบไล้คนในอ้อมกอดนี้เต็มทนแล้ว อยากรักให้หายคิดถึง อยากกอดให้รวมเป็นหนึ่งเดียวกัน อยากๆ และอยากอะไรหลายอยากกับหญิงสาวจนไม่รู้จะทำไรได้แล้วในเวลานี้ “อื้อ! เมก้ารู้ไหมพี่คิดถึงใจแทบขาด อยากกอดแทบคลั่ง อยากรักแทบตาย หากไม่ได้รักตอนนี้ เดี๋ยวนี้คงตายแน่ๆ พี่ขอเถอะนะคนดี” เอ่ยด้วยความคะนึงหา “หึ! ทำไมไม่ตายๆ ไปเลยล่ะ ฉันเกลียดนาย ไม่เหลือแล้วสิ้นความรักที่เคยมีให้ก่อนหน้านี้ แต่ก็แปลกเมื่อก่อนฉันวิ่งตามขอความรักกับนายมาตลอด แต่นายไม่เคยสนใจ แยแสมัน แต่พอมาวันนี้แอติโร่เปลี่ยนไป กลับมาบอกเมก้าคนนี้ว่าคิดถึงใจแทบขาด อยากกอดแทบคลั่ง อยากรักแทบตาย หึ! มันสายไปแล้วแหละ ในเมื่อผู้หญิงคนที่นายแอติโร่กอดอยู่ตอนนี้ไม่เหลือแล้วความรักที่มีให้ กลับไปเสียเถอะ อย่ามาอยู่ให้รำคาญตาเลย” เคยบอกแล้วไงว่าอย่าให้ถึงทีหล่อนบ้าง จะเอาคืนให้สาสมใจเลย ไม่ใช่ว่าหมดรัก แต่เพราะรักจึงอยากให้เขาเห็นค่าเธอบ้าง....... โรมานซ์

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

SET รักติดเรท

312·ณิการ์

“อา! จิ๋มสวยแล้วต้องขอบคุณหมอยังไงครับ ไหนแยกจิ๋มกว้าง ๆ ให้พี่เผือกอีกทีหน่อยครับ” เขาหมอสูตินรีเวช นามว่า นภสินธุ์ เป็นหมอที่ขยันทำงานและขยันทำรักในเวลาเดียวกัน ส่วนเธอคือคนป่วยที่ไม่ได้ตั้งใจป่วยนามว่าต้องตา มาตรวจภายในเพื่อดูเชื้อมะเร็งปากมดลูก แต่สิ่งที่ได้กลับไปคือ "เชื้อราในช่องคลอด" ความบันเทิงจึงเกิดขึ้นระหว่างหมอสูตินรีเวชจอมหื่นกับคนป่วยแบบไม่ได้ตั้งใจให้ป่วยจึงเกิดขึ้น ------------------------ รักติดเรท 2 “อี๋! คุณใส่กางเกงซะสิ น่าเกลียดน่ากลัวแบบนั้นใครเขาอยากดู อี๋! นึกว่าปลิงทะเล ใหญ่ก็ใหญ่อีก หัดอายคนเขาบ้างสิคุณ” อะไรคือปลิงทะเลน่าเกลียด อะไรที่ทำให้ "กิ่งมณี" ขยะแขยง ส่วนเจ้าของปลิงทะเลตัวร้ายอย่าง "ขุนพิทักษ์" ผู้ชายยิ้มน้อยหรือแทบไม่ยิ้ม มีหน้าเดียว ไม่ว่าจะตอนร่วมรักเขาก็มีแค่หน้านิ่งเฉยไร้ความรู้สึกและอารมณ์ใดๆ ออกมา มาลุ้นไปกับความลับของผู้ชายหน้าตายและสาวผู้หลงในหุ่นสมบูรณ์แบบของหนุ่มวัย 40 ส่วนหล่อนน่ะเหรอ ย่าง 31 แล้วจร้า........คานทองลอยวนเป็นเงาตามตัว

นิยายรักโรแมนติกยังไม่จบ

SET อีบัวกับไอ้ขวัญ + คะนิ้งของไอ้เทพ + คำเกลี้ยงของไอ้พร้อม

531·ณิการ์

“มึงมาทำไม” “กูก็จะมานอนกับเมีย” “ไม่ใช่ กูไม่ใช่เมียมึง เลิกทำแบบนี้สักทีเถอะไอ้ขวัญ” หึหึ “มึงเป็นเมียกูแล้วอีบัว มันเลิกไม่ได้หรอก” น้ำเสียงทุ่มห้าวอยู่ในความมืดแล้วก้าวเดินไปหาคนที่อยู่บนฟูกนอนด้วยความชำนาญและคุ้นชิน เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ขวัญมาหาบัว “มึงมันเลว” “ถ้ากูไม่เลวมึงก็เป็นของไอ้เทพสิอีบัว และตอนนี้สิ่งที่มึงทำได้คือยอมกู และอ้าขาให้กูเอาและครางดังๆ ตอนกูเข้าหาก็พอ” “กูเกลียดมึงไอ้ขวัญ เกลียดมึงได้ยินไหม” “มึงบอกกูจนกูจำขึ้นใจแล้วอีบัว ถึงเกลียดกูยังไงมึงก็ลบรอยกูจากตัวมึงไม่ได้หรอก” ก้าวเดินมาถึงคนที่นอนบนฟูกนอนแล้วเคลื่อนตัวไปคร่อมทับแล้วพูดต่อ.... "อีบัวมึงอ้าขาให้กูเดี๋ยวนี้" "ไม่! กูไม่อ้าขาให้มึงเอาอีกแล้วไอ้ขวัญ" หล่อนตอบกลับเสียงดังฟังชัด "มึงจะอ้าขาหรือไม่อ้า ถ้าไม่อ้ากูถีบมึงตกเตียงคอหักแน่" "แน่จริงมึงก็ถีบสิ กูเป็นเพื่อนเป็นน้องมึงนะเว้ย" "มึงเป็นเมียกูแล้วอีบัว ไม่ใช่เพื่อน" "เมียห่าน่ะสิ มึงข่มขืนกูต่างหากไอ้ขวัญ" "ก็มึงอยากกลีบอวบทำไมล่ะ มึงทำให้กูอยากได้เอง" "กูผิดเหรอวะ"บัวถามเสียงสั่นเครือ ไม่อยากร้องไห้แต่มันอดกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้จริงๆ "เออ อ้าขาให้กูเอาแรงๆ เดี๋ยวนี้" **************************** คะนิ้งของไอ้เทพ “ชูว์...เนี่ยผัวนะ” “ไม่ใช่!” หล่อนปฏิเสธทันควัน หึหึ ว้าย! จากนั้นครูสาวก็ถูกตวัดเหวี่ยงร่างยกอุ้มขึ้นพาดบนไหล่หนาทันที ปากน้อยร้องขอความช่วยเหลือ สองเท้าดิ้นไปมา มือเล็กทุบตีแผ่นหลังเปลือยของเทพ แต่เหมือนว่าทุกคนจะหลับสนิท ไม่มีใครตื่นมาช่วยเหลือเธอเลยสักคน “ชะ...ช่วยคะนิ้งด้วยค่ะ ช่วยด้วย” “ร้องให้คอแตกก็ไม่มีใครมาช่วยหรอกคะนิ้ง อย่าร้องรบกวนเวลานอนของคนอื่นเลย ถึงเวลาที่เธอจะต้องเป็นเมียไอ้เทพคนนี้แล้วนะ ฉันจองเธอตั้งแต่ปีที่แล้วแล้ว ไม่ใช่เพิ่งจะมารู้จักกัน” เท้าใหญ่ก้าวยาวๆ ขึ้นไปบนเรือนแล้วตรงไปยังห้องนอนของตัวเอง *************************** คำเกลี้ยงของไอ้พร้อม “ปล่อยกูนะ" คำเกลี้ยงดิ้นพร้อมใช้มือดันหน้าอกตัวเองออกห่างจากร่างใหญ่โต ถ้าขืนไม่ดันมีหวังสองเต้าได้บดเบียดไปกับร่างของไอ้พร้อมแน่ “กูไม่ปล่อย กูจะเอามึงเป็นเมีย” ยิ่งคำเกลี้ยงดิ้น ไอ้พร้อมยิ่งกอดรัดแน่น “กูไม่เป็นเมียมึงไอ้พร้อม กูจะบอกป้าแพง” ขู่ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้มันก็บอกแล้วว่ามันไม่สนใจถ้าแม่ของมันจะมาเห็นตอนนี้ “บอกเลย แม่ก็อยากให้กูมีเมียเหมือนกัน ฉีกขาให้กู ถ้าไม่ฉีกขา กูจับฉีกเอง มึงจะเจ็บตัว กูบอกเลย” “มึงมาดิ...มาดิ กูจะถีบยอดหน้ามึงไอ้พร้อม กูไม่ยอมมึงหรอก มึงจะมาเอากูเป็นเมียแบบนี้ไม่ได้” อย่าว่าแต่ถีบเลย ตอนนี้หนีออกจากอ้อมกอดของมันก็ยังไม่ได้เลย “ก็กูจะเอา มึงมาอยู่บ้านกูก็ควรตอบแทนกูหน่อยสิ นอนกับกู เป็นเมียกู ร้องครางเสียวให้กูฟัง แค่นี้เอง มึงทำไม่ได้เหรออีคำเกลี้ยง” “ไอ้พร้อม ไอ้ห่า มึงมันหยาบเกินคน มึงไม่เป็นลูกผู้ชาย” “ก่อนจะว่าแบบนั้น มึงดูเอ็นกูยัง มึงดูเอ็นกูแข็งร้อนขนาดนี้ มึงยังปากดีว่ากูไม่เป็นลูกผู้ชายอีกเหรอ” พร้อมไม่พูดเปล่า แต่เอื้อมมือไปจับมือเล็กของคำเกลี้ยงมาหาหว่างขาตัวเอง ไม่สนใจว่าคำเกลี้ยงจะดีดดิ้นขยะแขยงตัวเองในตอนนี้ “ไอ้พร้อม มึงมันเลว มึงมันหื่น” “แน่นอน กูหื่นและเอาเก่งด้วย กะหรี่ในเมืองติดลีลากูจะตาย และมึงก็จะติดใจรสเอ็นกูเหมือนกะหรี่พวกนั้น” ไอ้พร้อมบอกเจ้าของมือที่ตัวเองบังคับเสียดสีถูไถกับเนื้อร้อนตัวเอง “มึงมีสติหน่อยไอ้พร้อม กู...ลูกสาวเพื่อนแม่มึงนะเว้ย กูเพื่อนมึงนะเว้ย” คำเกลี้ยงพยายามบอกเพื่อนวัยเด็กของตัวเอง “กูไม่มีสติตรงไหน กูอยากได้มึง อยากเอามึงแรงๆ กูก็บอกอยู่นี่ สติกูมีครบ กูพร้อมจะเป็นผัวมึง กูอยากได้มึงตั้งแต่เห็นมึงนุ่งผ้าถุงอาบน้ำที่หน้าบ้านแล้วอีคำเกลี้ยง มึงแม่งน่าเอาว่ะอีห่า” ----------------------------------------- ว้าย! เธอตกใจเมื่อไอ้พร้อมกระชากดึงถุงในมือจนขาดและของใช้ทุกอย่างตกกระจายเต็มพื้นหมด “มึงเป็นเหี้ยอะไรไอ้พร้อม” “บอกกูมาก่อนว่าไปทำอะไรกับมันมา” “มึงเห็นของที่ตกอยู่ที่พื้นไหม ถ้าเห็นก็ไม่ต้องโง่มาถาม” เธอย่อตัวก้มลงเก็บขวดแชมพูและของใช้อื่นๆ ที่ตกกระจายตามพื้น “มึงไม่ได้ไปเอากับมันมาใช่ไหมคำเกลี้ยง” พร้อมดึงขวดแชมพูในมือเธอมาถือไว้ “แล้วมันเรื่องอะไรของมึงไอ้พร้อม” เธอเบ้ปากเล็กน้อยแล้วดึงแย่งขวดแชมพูกลับมาถือไว้เอง “เรื่องของกูแน่ เพราะมึงเป็นเมียกู เข้าห้องเดี๋ยวนี้” -------------------- นิยายเรื่องนี้ใช้เซ็กส์ คำหยาบและความรุนแรงดำเนินเรื่องเป็นหลัก ฉะนั้นโปรดอ่านโหลดตัวอย่างทดลองอ่านก่อนโหลดซื้อนะคะ แต่ถ้าคุณชอบความหยาบถ่อยและหื่นนี้ ของพระเอกและเอ็นดูคนเขียนกดโหลดได้เลยค่ะ ****** นิยายที่เกี่ยวข้อง 1.อีบัวกับไอ้ขวัญ 2.คะนิ้งของไอ้เทพ 3.คำเกลี้ยงของไอ้พร้อม

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

SET ผัวห่าม + โคตรรัก

2.0K·ณิการ์

ผัวห่าม(รักสุดตัว) “มองอะไร หรืออยากจะเอาผัว” เขาส่องกระจกตรงหน้าเห็นซาน่ากำลังนั่งจ้องมองมาทางเขาอยู่จึงกระชากเสียงถามขึ้น “ทำไมทำแบบนี้” “แล้วไง ใครสน แต่งงานด้วยก็บุญเท่าไหร่แล้วยัยแหม่ม!" ถอดชุดออกโยนทิ้งเหลือแต่งร่างกึ่งเปลือย เพราะเหลือแต่กางเกงบ็อกเซอร์ตัวเดียวติดกาย “แล้วนั่นจะไปไหน” เมื่อเห็นเจ้าบ่าวแต่งตัวด้วยกางเกงยีนส์และเสื้อกล้าม และตามด้วยเสื้อลายสก๊อตพาดไหล่ “เสือก!" ซาน่าสะดุ้งกับคำตะโกนตอบกลับมา หล่อนกัดฟันแน่น เขาตั้งใจทำให้หล่อนอับอายผู้คน “คุณเป็นผัวฉัน เราแต่งงานจดทะเบียนสมรสกันแล้ว” ใช่ ตอนผูกข้อไม้ข้อมือมีเจ้าหน้าที่ทะเบียนมาจดทะเบียนสมรสให้ด้วย “จดแล้วจะทำไม ไม่ได้จดสัญญาชีวิต จะทำอะไร จะไปไหน ไปเอากับแมวหมาข้างนอกก็เรื่องของผัวไหมล่ะ เป็นแค่เมียในทะเบียนอย่าเสือก! แค่นี้ยังไม่พอใจอีกเหรอที่ทำให้ฉันหมดตัว สมบัติทุกอย่างเป็นของเธอหมดแล้ว เชิญ! อยากได้ก็เอาไปเลย คนอย่างหรรมใหญ่ไม่ง้ออยู่แล้วเว้ย!" ในเมื่ออยากแต่งงานคิดว่าจะใช้ทะเบียนสมรสและชีวิตหลังแต่งงานบังคับคนอย่างหรรมใหญ่ไม่มีทางเสียหรอก เขาจะทำให้หล่อนรู้จักนรกบนดิน ในเมื่ออยากผูกรั้งเขาด้วยการแต่งงานดีนัก “นั่นจะไปไหน ไปได้ยังไง แขกยังไม่กลับเลย” เธอเดินไปกระชากข้อมือใหญ่ให้หยุดเดิน “ช่างหัวแขกเธอสิ ฉันจะไปข้างนอก แล้วก็ปล่อยได้แล้ว” "โอ๊ย!" ซาน่าเสียหลักล้มหัวกระแทกกับขอบตู้เสื้อผ้า ด้านคนทำทำได้แต่มองดูสาวเจ้าเจ็บคิ้วแตก เขาอยากเข้าไปกอดปลอบและถามว่าเธอเจ็บไหม แต่ก็เลือกที่จะไม่ทำ เลือกเดินหนีออกจากห้องหอไปโดยไม่คิดจะหันกลับมามองซาน่า ปัง! ซาน่ากำมือแน่น แล้วลุกขึ้นเดินไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดเจ้าสาวออก น้ำตาไหลรินอาบสองแก้มอย่างห้ามไม่ได้ เธอไม่รู้ว่าเพราะอะไร เพราะอะไรทำไมถึงร้องไห้เมื่อเขาทิ้งไปแบบนี้ เธอไม่กล้ายอมรับกับตัวเองว่าตอนนี้เธอปันใจให้สามีไปเสียแล้ว ทั้งที่รู้จักกันไม่ถึงเดือนด้วยซ้ำไป “นั่นหรรมจะไปไหน” พร้อมใจร้องถามลูกชายที่เดินลงมาจากชั้นสอง “ไปข้างนอกครับพ่อพร้อม” หรรมใหญ่ตอบผู้เป็นพ่อแล้วก้าวยาว ๆ ไปยังทางออกจากบ้าน ทำให้แขกที่มาร่วมงานแต่งงานต่างมองตามด้วยความสงสัย “เฮ้! จะไปไหนไอ้ลูกเขย” เป็นสมิธเองที่เดินตามลูกเขยไปติด ๆ “เรื่องของผมพ่อตา ผมจะไปไหน เสือกอะไรด้วย ชีวิตของผม” หยุดแล้วโต้ตอบพ่อตากลับอย่างไม่เคารพ ไม่เคารพเหมือนครั้งแรกที่เจอจนตอนนี้ก็ยังไม่เคารพคนตรงหน้า แม้จะเป็นพ่อตาของตนก็ตาม “เออ! ดี งั้นกูจะพาลูกกูกลับ เรื่องหย่ากูจะให้ซาน่าส่งมาให้ทีหลัง” พูดจบก็เดินกลับไปหาภรรยาและเพื่อนของภรรยา “วิกลับอเมริกากันตอนนี้เลย ไปตามลูกด้วย เราจะกลับ” “สา...” “กลับวิ” ยังไม่ทันได้พูดกับสาลิกาจบ ภาวิกาก็โดยสามีพูดแทรกอีกครั้ง ด้านเจ้าบ่าวหมาด ๆ ได้ยินทุกอย่าง เขาหาได้สนใจไม่ ซาน่าจะอยู่จะไปก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาอยู่แล้ว แต่ทำไมหัวใจของเขาถึงปวดหน่วงเมื่อรู้ว่าหล่อนจะจากไปจากสายตา แต่ก็สลัดความรู้สึกนั้นทิ้งเดินออกไปยังโรงจอดรถ แขกที่มาร่วมงานแต่งงานของหรรมใหญ่ในวันนี้ต่างมีเรื่องเอาไปเล่าลือนินทากันสนุก เมื่อเจ้าบ่าวออกไปจากงานแต่งงานทั้ง ๆ ที่แขกในงานยังคงอยู่เต็มงาน และเจ้าสาวเองก็เช่นกัน เจ้าสาวก็กำลังจะกลับไปอเมริกาเช่นกัน ************************ โคตรรัก(ผัวฝรั่ง) “แต่งงานกันนะครับ” น้ำเสียงจริงจังหนักแน่นเปล่งออกมาจากปากของหนุ่มตาน้ำข้าว เขาแหงนเงยหน้าขึ้นมองหน้าเหริ่งอย่างรอคำตอบ "แต่งเลย แต่งเลย แต่งเลย แต่งเลย" เหริ่งยังไม่ทันได้ตอบคำงานที่ขึ้นทุเรียนและแบกทุเรียนต่างพากันหยุดเชียร์ จอร์จกับมาร์คเองก็วางเข่งทุเรียนลงแล้วร้องเชียร์ตามคนงาน ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้เรื่องว่าเขาพูดอะไรกัน แต่ยกมือส่งเสียงร้องไปกับเขา “ไม่รักกันจะแต่งงานกันได้ยังไง ถ้าเพียงเพราะจะรับผิดชอบ ไม่ต้องหรอก” เธอดึงชักมือเล็กของตนออกจากมือใหญ่ แต่ก็ถูกคว้าดึงกลับมา “รักสิ ไม่รักจะขอแต่งงานทำไม แต่งงานกันนะ เตี้ยน้อย” “ถามรึยังว่ารัก ถึงได้ขอแต่งงาน” เธอม้วนบิดตัวไปมาด้วยความเขินอาย แก้มนวลทั้งสองข้างซับสีแดงระเรื่อขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด “งั้นถามนะ รักพี่บ้างไหม เวลาแค่สั้น ๆ ที่เรารู้จักกันไม่ถึงเดือน ริ่งพอจะเปิดใจรักพี่ได้ไหม”

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

SET เก็บรักมาเฟีย + วาเลนไทน์จองรัก

1.0K·ณิการ์

"โดมินิก" จะทำยังไงดี คนที่คิดว่าตัวเองตัวคนเดียวไม่มีใครมาตลอด แต่มาวันนี้กลับต้องมามีลูก ใช่ "ลูก" แถมลูกก็อายุ 7 ขวบแล้ว และแม่ของลูกก็ปิดบังเขามาตลอด ทั้งโกรธทั้งโมโหและพิศวาสแม่ของลูก แล้วจะทำยังไงดีเมื่อลูกก็อยากได้ แม่ของลูกก็อยากได้ เขาต้องได้ทั้งสองอย่างไม่มีทางยอมเสียอย่างใดอย่างหนึ่งแน่ "กันตา" เพราะความผิดพลาดในอดีตถึงทำให้เธอมีอีกหนึ่งชีวิตต้องดูแล "กันติชา" หรือ "น้องเดียร์" ลูกสาววัย 7 ขวบที่เธอเลี้ยงดูมาตลอด แต่พอมาวันนี้โชคชะตากลับเล่นตลกทำให้เจอกับพ่อของลูก และแน่นอนว่าเขาอยากได้ลูกของเธอไปอยู่ด้วย แล้วแม่อย่างจะทำยังไงล่ะ จากที่ต้องห่วงลูกกลัวเขาพาลูกหนียังต้องระแวงกลัวว่าเขาจะขมเหงตัวเองด้วย ศึกหนักแบบนี้เธฮจะทำยังไง ก็เขามันมาเฟียเถื่อน แถมหื่นเข้าเส้นอีกต่างหาก ********** “แด๊ดดี้ขา แด๊ดดี้มีน้องให้น้องเดียร์ได้ไหมคะ” “อืม...ว่าไงนะคะน้องเดียร์” โดมินิกไม่เข้าใจคำขอของลูกสาว วันนี้มาแปลก เล่นเอาคนที่กำลังนั่งหน้าตึงอยู่ในรถที่กำลังแล่นบนถนนถึงกับเลิกคิ้วขึ้นทันที “แด๊ดดี้มีน้องให้น้องเดียร์ได้ไหมคะ น้องเดียร์อยากมีน้องเหมือนเพื่อนที่โรงเรียนค่ะ นะคะ น้องเดียร์อยากมีเพื่อนเล่นที่บ้าน” “แด๊ดดี้มีให้ได้ครับ แต่ต้องขึ้นอยู่กับแม่แก้มของน้องเดียร์ด้วยว่าจะยอมมีน้องให้น้องเดียร์รึเปล่า” เสียงอ่อนโยนของมาเฟียหนุ่มส่งกลับมาในสาย “แม่แก้มรักน้องเดียร์ แม่แก้มต้องยอมมีน้องให้น้องเดียร์แน่นอนค่ะ แด๊ดดี้ขา น้องแก้มไม่อยู่นะคะวันหยุดสองวันนี้ คุณปู่และคุณย่าจะพาไปเที่ยวเกาะส่วนตัวที่ฮาวายค่ะ และถ้าน้องเดียร์กลับมาจากเที่ยว น้องเดียร์ต้องได้น้องนะคะ” “น้องนะคะน้องเดียร์ ไม่ใช่ของเล่นนะคะที่จะได้ขอแล้วก็มาเลย แด๊ดดี้ขอเวลาไม่นานนะคะ แด๊ดดี้จะทำน้องน่ารักๆ เหมือนน้องเดียร์ให้นะคะ” “สัญญานะคะ” “สัญญาลูกผู้ชายครับ” ********* “อย่ามาแตะต้องตัวฉันคุณโดม” มือเล็กปัดมือใหญ่ออกจากแก้มนวลของตัวเอง “ผมก็จับ ก็จูบ ก็หอม ก็ดูดของผมทุกคืนตอนคุณหลับ ทำไมผมจะทำไม่ได้ตอนคุณรู้สึกตัวแบบนี้แก้ม” “สารเลว!” หึ! “ผมยังดีกว่าไอ้โทนี่ก็แล้วกันแก้ม” “คุณเลวกว่าเขาต่างหากล่ะคุณโดม คุณทำให้ฉันมีแผลในใจมาแล้วในครั้งอดีต คุณยังเลือกจะทำแบบนั้นอีกเหรอ ถ้าคุณข่มเหงฉัน ฉันจะเกลียดคุณกว่าเดิม” “แล้วผมต้องสนใจไหม เพราะผมแค่ต้องการ ผมไม่ได้ต้องการความรักจากคุณเลยแก้ม ผมแค่อยากได้คุณเท่านั้น พอผมเบื่อ ผมก็จะไม่แตะต้องคุณเองคนสวย” มือหยาบกร้านลูบไล้มายังลำคอระหงแล้วโน้มหน้าลงไปหายใจรดใบหน้าสวยชื้นเหงื่อของเธอแล้วพูดต่อ... “ผมแค่อยากได้คุณเท่านั้นแก้ม ไม่ได้คิดจะรักหรือต้องการความรักจากคุณ ถ้าจะเกลียดก็เชิญตามสบาย และถ้าจะมีน้องให้น้องเดียร์อีกคน คุณก็ต้องเป็นแม่ เพราะคุณเลี้ยงน้องเดียร์มาดีและสอนแกมาดียังไง คุณก็ต้องเลี้ยงลูกคนที่สองของผมได้ดีแน่นอนแก้ม” “ฉันเกลียดคุณ...ถุย!” กันตาถุยน้ำลายใส่คนตรงหน้า หาได้หวาดกลัวสายตาดุดันของมาเฟียหนุ่มเลยสักนิด เพราะตอนนี้หล่อนรู้แล้วว่าตัวเองหมดทางหนีรอดแล้ว “อ่า...รู้ไหมว่าคุณเป็นคนแรกที่ตบผม และมาตอนนี้ยังถุยน้ำลายใส่หน้าผมอีก” โดมินิกผละมือจากลำคอระหงมาลูบน้ำลายที่เปื้อนหน้าผากตัวเองมาหยุดอยู่ที่ปากหนาแล้วก็แตะปลายลิ้นกับคราบน้ำลายนั้น “ผมไม่รังเกียจหรอกนะ เพราะตอนจูบกัน ผมก็ต้องกินน้ำลายคุณอยู่ดีแก้ม อ่า...” จบประโยคก็ลากปลายลิ้นถูไถไปมากับฝ่ามือของตัวเอง “ไอ้มาเฟียโรคจิต!” “ขอบคุณที่ชมผมนะแก้ม และผมจะทำให้คุณดูว่าผมโรคจิตหรือเปล่า” เมื่อพูดจบโดมินิกก็โน้มหน้าลงทาบทับริมฝีปากหนาของตัวเองกับริมฝีปากสีระเรื่อของกันตา ทันทีที่ได้ทาบทับเขาก็บดจูบคลอเคลียสอดแทรกปลายลิ้นสากเข้าไปในโพรงปากเล็กที่กำลังเผยออ้าจะร้องค้าน และจังหวะนั้นเองที่เขาได้ดันปลายลิ้นตัวเองเข้าไปในปากหวานของกันตา “อ่ะ...อื้อ...” *********** วาเลนไทน์จองรัก “เราไม่ได้รักกัน ทำไมต้องแต่งงานกันด้วย” “แต่เราเป็นผัวเมียกันแล้ว” “ฉันไม่ถือหรอกคุณปิ๊ก ที่เสียไปแล้วก็แล้วไป สมัยนี้ใครๆ ก็เสียสาวกันก่อนจะเจอสามีทั้งนั้นแหละ” “ไม่อุ่น อุ่นเป็นเมียพี่ และเรียกพี่ปิ๊กด้วย อย่าเรียกคุณแบบนี้ เราไม่ใช่คนอื่นคนไกลกัน แต่เราเป็นผัวเมียกันและเอากันจนเช้าก็ทำมาแล้ว” เขากระชับวงแขนกอดร่างเล็กที่ดิ้นขืนตัวแน่นกว่าเดิม “อือ...คนบ้า คนเลว พูดออกมาได้ว่าเราเป็นผัวเมียกัน คุณบังคับฉันต่างหาก” “แล้วครางเสียวทำไมล่ะ ตอนโดนเอาแรงๆ ทำไมไม่ร้องไห้แล้วไปแจ้งความว่าโดนข่มขืน อย่าดื้อน่าอุ่น อยากท้องแบบมีพ่อหรือท้องแบบไม่มีพ่อ แต่พี่เลือกให้เอง ท้องแบบมีพ่อดีที่สุดจะได้ไม่ตกเป็นขี้ปากชาวบ้าน” “คนทะลึ่ง พูดน่าเกลียด แล้วก็ปล่อยได้แล้ว” “ปล่อยแน่ ทำไมไม่พาไปห้องนอนของอุ่น พี่อยากไปลองนอนดู และรู้ไหมว่าคิดถึง โทรหาก็ไม่ยอมรับสาย หรืออยากให้บุกมาหาที่บ้านแล้วบอกพ่อกับแม่ว่าเราได้เสียกันแล้ว” “อย่านะ อย่าบอกพ่อกับแม่นะ” “งั้นก็เป็นเด็กดีเชื่อฟังพี่สิ เริ่มจากเรียกพี่ปิ๊กด้วย เรียกให้ติดปากไม่ใช่เรียกตอนอยู่ต่อหน้าพ่อแม่กับเรียกตอนเอากันบนเตียง อุ่นต้องเรียกพี่ตลอดเวลาและแทนชื่อตัวเองกับพี่ด้วย พี่ชอบแบบนั้น” “เผด็จการ สั่งนั่นสั่งนี่ เอาแต่ใจตัวเอง” หึหึ “ว่าไง ตกลงไหม” “ก็ได้ค่ะ งั้นก็ปล่อยได้แล้วอึดอัด เดี๋ยวคนอื่นมาเห็น” “ไหนเรียกพี่ปิ๊กสิอุ่น เรียกก่อน พี่ถึงจะปล่อย” “เฮ้อ! เยอะไปแล้วนะพี่ปิ๊ก” หึหึ “หัดเรียกผัวให้ชินล่ะ เพราะเราต้องแต่งงานกัน อย่าคิดว่างานแต่งจะยกเลิกได้ เพราะพี่จองเราทุกซอกทุกมุมของร่างกายแล้ว” เขาคลายมือที่โอบหัวไหล่คนตัวเล็กออกและเธอก็ดีดตัวถอยห่างเขาทันที

นิยายรักโรแมนติกยังไม่จบ

ชายโฉด (ฉ่ำรัก + คลั่งรัก)

5.0K·ณิการ์

แควก! เสียงเสื้อยืดตัวเก่าของแพรววนิตถูกฉีกกระชากขาดผ่ากลางกาย จนเปิดเผยให้เห็นบราเซียตัวเก่าที่ปกปิดเต้างามไว้ “ฮือ ๆ พี่ชร...แพรวกลัว อึก!" หล่อนดิ้นถอยหนี พลางร้องบอกพี่ชายที่อยู่กลางห้องด้วยความหวาดกลัว “พี่ขอโทษ พี่ขอโทษแพรว พี่ขอโทษที่พี่ทำให้เราต้องมาตกในสภาพแบบนี้ ไอ้อาร์ต ไอ้ระยำ! มึงอย่าทำอะไรน้องกูนะเว้ย! กูยอมแล้ว กูจะทำงานทุกอย่างชดใช้หนี้ กูจะไม่หนีอีกแล้ว” “หึ! ช้าไปแล้วไอ้พชร น้องมึงทำให้กูตื่น และกูก็จะเอาน้องมึงให้มึงดูด้วย คนสวยพร้อมจะรับพี่อาร์ตเข้าไปในตัวรึยัง หึหึ!" ท้ายประโยคเอ่ยรถใบหน้างามที่เปียกชื้นไปด้วยน้ำตาด้วยน้ำเสียงแหบพร่า มือใหญ่ลูบไล้เอวคอดเลื้อยขึ้นมายังเต้างาม พร้อมเอี้ยวไปกอดรัดปลดตะขอเสื้อในของเจ้าหล่อนออก “อะ! ยะ...อย่าทำอะไรฉันเลยนะ อึก! ฮือ ๆ ๆ” แพรววนิตเอ่ยพลางยกมือขึ้นไหว้ขอร้อง ด้านพชรได้แต่กัดฟันเบือนหน้าหนี ด้วยไม่อาจทนมองคนย่ำยีน้องสาวตัวเองต่อหน้าต่อตาได้ เพราะเขาคนเดียวที่ทำให้เรื่องเลวทรามแบบนี้เกิดขึ้นกับแพรววนิต หากไม่มีกาสิโนบ้า ๆ นี่ก็คงไม่ทำให้น้องสาวที่แสนดีมาตกในสภาพนี้หรอก ---------------------- ชายโฉด ตอน คลั่งรัก “อืม! พี่จะจัดการเอง ระหว่างนี้พรอยู่บ้านของน้องชายพี่ไปก่อนนะ พี่จะมาหาทุกวัน ส่วนวันนี้ พี่ขอตัวก่อน มีอะไรบอกน้องชายและน้องสะใภ้พี่ได้เลย ทั้งสองเป็นคนดี” “ตะ...แต่...” “ไม่มีแต่พร พี่ไม่อยากให้พรตกอยู่ในอันตรายอีกแล้ว พี่อยากให้พรอยู่ในสายตาพี่และอยู่กับคนที่พี่ไว้ใจ ฉะนั้นอย่าดื้อกับพี่ ดื่มน้ำแล้วนอนพักผ่อนให้เต็มที่ซะนะเด็กน้อยของพี่ซุก” รินน้ำใส่แก้วใบเดิมยื่นส่งให้ ชุลีพรดื่มจนหมดแก้ว เขาก็รับไปวางไว้ แล้วก็ฉวยโอกาสจังหวะที่เธอจะพูดประกบปากสาวเจ้าทันที “อะ! อื้อ!" เสียงครางอู้อี้ในลำคอ มือเล็กยกขึ้นดันอกแกร่งออกห่าง แต่ยิ่งขัดขืนก็ยิ่งทำให้อารมณ์ดิบของพันธุ์ธัชถูกปลุกให้ตื่นตัว และตอนนี้เหมือนมันจะไม่จบแค่จูบเสียแล้ว มือใหญ่เริ่มอยู่ไม่สุข เริ่มเลื้อยเข้าไปใต้ผ้าห่มเพื่อสัมผัสร่างงามที่มีชุดนอนบางเบาปกปิดอยู่ “อืม! พร...อา! พี่คิดถึงพร...พี่ซุกขอได้ไหม อืม! หวานเหลือเกินเด็กน้อยของพี่” จากคิดจะกลับไปเคลียร์ทุกอย่าง ตอนนี้พันธุ์ธัชไม่ไหวแล้ว เพียงแค่จูบเดียวเขาก็พร้อมจะฟาดคนตัวเล็กเสียแล้ว แก่นกายร้อนขึงขังขึ้นมาทันที มือใหญ่เริ่มอยู่ไม่สุข สอดแทรกบดเบียดกายสาว สัมผัสเนื้อนวลเนียนใต้ชุดบางเบาของเจ้าหล่อน “อืม! ยะ...อย่าทำแบบนี้ค่ะ ไหนพี่ซุกบอกว่า..อะ! อุ๊ย!" หล่อนเสียวร้อนทันทีเมื่อถูกมือใหญ่กอบกุมกลางกายสาวของตน เรี่ยวแรงที่อ่อนล้ายิ่งอ่อนแรงเข้าไปอีก ลำคอระหงแอ่นส่ายไปมาด้วยความร้อนเร่า มือเล็กจับมือใหญ่ที่กอบกุมกลางกายตัวเองไว้ด้วยความซ่านทรมาน เล่มอื่นๆ ในซีรีส์

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

เปย์รัก

1.0K·ณิการ์

“พี่รู้ว่าหนูไม่เคย แต่หนูจะเคยและชอบมันเมื่อได้กินคมน้อยของพี่” เอ่ยเสียงแหบพร่าประคองร่างเล็กให้ทรุดนั่งลงกับพื้นพร้อมตน เมื่อนั่งลงกับพื้นตัวอติคมก็แอ่นแผ่นหลังกว้างพิงผนังห้องน้ำ โดยมีน้ำจากฝักบัวไหลอาบรดเช่นเคย “มีนก้มลงไปทักทายมันสิ จูบมันที่ปลายยอด” มือใหญ่ประคองลูกชายของตนขึ้น เพื่อรอการจูบทักทายจากหญิงสาว เมยานีแหงนมองคนตัวโตพลางกลืนน้ำลายเหนียวๆ ของตนลงคอด้วยความยากลำบาก มือน้อยๆ ทั้งสองข้างค่อยๆ ยกขึ้นไปดันหน้าขาของชายหนุ่มไว้ พลางก้มลงหาเจ้าตัวร้ายของบุรุษอย่างช้าๆ เมื่อก้มลงใกล้จะได้สัมผัสมันแล้ว เธอก็แหงนเงยขึ้นสบตาคมอีกครั้ง พอเห็นเขาพยักหน้าหล่อนก็จูบยอดแข็งร้อนเบาๆ “อ่า! จูบแบบนั้นมันไม่พอหรอกดุ๊กดิ๊ก ต้องอ้าปากดูดกลืนมัน คิดว่ามันเป็นกล้วยลูกเท่าแขนก็แล้วกัน จริงๆ มันก็ใหญ่เท่าแขนหนูนะ” อดอวดความใหญ่โตของตัวเองไม่ได้ “คนหลงตัวเอง คน...อะ! อือ!” ยังพูดไม่ทันสุดความก็ถูกมือใหญ่กดใบหน้าให้ซุกซบกลางหว่างขาเสียแล้ว เธอพยายามดิ้นขัดขืนเพื่อผละออกมาหายใจ แต่ก็ไม่เป็นผล มือน้อยทุบตีต้นขาเขาแรงๆ “อ่า! เจ็บนะดุ๊กดิ๊ก จะฆ่าผัวรึไง มือหนักจริงเชียว” พูดน้ำเสียงไม่จริงจังนัก ยอมปล่อยมือที่กดหัวหล่อนออก “คนมันหายใจไม่ออก กดมาแบบนั้นมีนก็ขาดอากาศหายใจตายแย่สิคะ” เธอแหงนเงยขึ้นโต้ตอบ “มันไม่ตายหรอก แต่พี่นี่สิจะตายเอา มันร้อน มันรุ่มไปหมดแล้วตอนนี้ ขนาดน้ำจากฝักบัวไหลอาบตลอดยังร้อนเลย อ่า! ช่วยพี่เถอะคนดี” พูดพลางลูบแก่นกายร้อนของตัวเองอย่างทรมานซ่าน

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

เปลวเพลิงจอมมาร

2.0K·ณิการ์

เชอะ! คิดจะลักหลับฉันมันไม่ง่ายหรอกพี่แดเนียล ฝันไปเถอะ ศิริยาได้ยินทุกคำพูดของแดเนียล แต่ก็แกล้งนอนหลับตาต่อไป เพื่อคอยดูว่าเขาจะทำยังไงต่อ “เอาวะ แค่ถอดชุดเสร็จเราก็จะได้เห็นสวรรค์รำไรแล้วเว้ย!" พูดก่อนจะขึ้นมาทาบทับศิริยาและปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเธออีกครั้ง และเหตุการณ์ก็ซ้ำรอยอีกครั้ง ตุ้บ! “โอ๊ย! เอาอีกแล้ว กว่าฉันจะถึงสวรรค์มิตกเตียงตายก่อนเหรอวะ เอ๊ะ หรือว่าน้องศิไม่ได้นอนหลับจริง ๆ อย่างที่เราคิดวะ ต้องใช่แน่ ๆ เธอต้องแกล้งหลับหนีเราแน่เลย” แดเนียลถามเองตอบเอง เมื่อรู้แจ่มแจ้งแล้วว่าตัวเองโดนหญิงสาวตบตา หึหึ ให้มันรู้ไปว่าคนอย่างแดเนียลจะยอมแพ้อะไรง่าย ๆ หึหึ ครั้งนี้เขาบ่นในใจก่อนจะขึ้นไปทาบทับศิริยาบนเตียงอีกครั้งและมันก็เป็นอย่างที่เขาคิดจริง ๆ เมื่อเธอจะยกเท้าถีบอีก มือหนาก็คว้าหมับไว้ทันทีด้วยความรู้ทัน “ไม่ได้กินพี่อีกครั้งหรอกน้องศิจ๋า...” เมื่อได้ยินแดเนียลพูดออกมาแบบนี้ ศิริยาก็ลืมตาขึ้นมาทันทีด้วยความเสียศูนย์ เมื่อรู้แล้วว่าเขารู้ทันเธอ “ไม่ได้กินเหรอคะ ถ้างั้นเอานี่ไป” เอ่ยขึ้นพร้อมกับยกเท้าอีกข้างที่ว่างเพื่อหวังจะถีบแดเนียลอีกครั้ง แต่ก็ไม่เป็นอย่างตัวเองหวังเมื่อโดนรู้ทัน “อย่า ๆ อย่าทำแบบนี้เลยเมียจ๋า อยากโดนผัวทำโทษนักก็ไม่เห็นต้องลงทุนทำแบบนี้ บอกผัว ผัวก็ยอมทำให้ถึงใจทั้งคืนทั้งวันแล้ว หึหึ” แดเนียลพูดกำกวมอีกครั้งให้ศิริยารู้สึกเกรงกลัวในตัวเขาบ้าง “อย่ามาพูดบ้า ๆ แบบนี้กับศินะพี่แดเนียล” หญิงสาวเอ่ยกล้า ๆ กลัว ๆ “หึหึ ไม่เอาน่า...น้องศิเป็นเมียพี่แล้วนะ อย่ามาเล่นตัวหน่อยเลยคนดี พี่รักน้องศินะถึงได้ทำแบบนี้” แดเนียลพยายามพูดหว่านล้อมให้หญิงสาวคล้อยตาม แต่พูดยังไง ศิริยาก็ไม่ยอมอ่อนให้เขา “แต่ศิไม่ได้ระ...อุ๊บ!" คำว่ารักของศิริยากลืนหายเข้าไปในลำคอ เมื่อโดนปากหนาของแดเนียลประกบปากอย่างรวดเร็ว “อื้อ!" หญิงสาวได้แต่ครวญครางเมื่อโดนแดเนียลฉวยโอกาสแบบนี้ เธอทั้งดิ้นทั้งทุบตีชายหนุ่มแต่ก็ไม่เป็นผล ยิ่งทุบตีมากเท่าไร เขาก็ยิ่งบดจูบรุนแรงมากขึ้น “อย่าดิ้นสิน้องศิ อีกไม่นานเราก็จะมีความสุขแล้วคนดีของพี่” เขาผละออกมาเอ่ยกับหญิงสาวแป๊บเดียวก็ก้มกลับลงไปบดจูบหญิงสาวอีกครั้งด้วยความรัญจวนใจ ส่วนมือหนาก็ไม่ปล่อยให้อยู่เฉย ๆ รีบใช้มือที่ว่างอยู่ของตัวเองปลดเปลื้องเสื้อผ้าของหญิงสาวออก เมื่อเห็นว่าตอนนี้ศิริยามัวแต่ทุบตีเขาจนลืมสนใจจุดนี้ไป จึงถือโอกาสนี้ปลดพันธนาการพวกนี้ออกให้พ้นทางเสียที เพื่อจะได้สัมผัสเนื้อนวลได้อย่างถนัดถนี่ “อย่านะ...” เมื่อปากของตัวเองเป็นอิสระ ศิริยาก็ร้องท้วงออกมาได้นิดเดียวก็โดนปากหนาของแดเนียลประกบลงมาอีกครั้ง ตอนนี้ร่างบางปราศจากเสื้อผ้าแล้ว เหลือแต่ชุดชั้นในลายโดเรมอนเท่านั้นที่เขายังไม่ได้ปลดออก “อื้อ! น้องศิจ๋า...ยอม ๆ พี่เถอะ ไหน ๆ ก็เป็นเมียพี่แล้ว จะยอมพี่อีกหลาย ๆ ครั้งจะเป็นไรไป” แดเนียลผละออกมาเอ่ยกับศิริยาด้วยเสียงแหบพร่า “ไม่! ยังไงศิก็ไม่ยอม ศิจะสู้จนกว่าจะหมดแรง..." เผียะ! พอเอ่ยเสร็จศิริยาก็ยกมือของเธอฟาดที่หน้าสากอย่างจัง จนหน้าของชายหนุ่มชาไปชั่วขณะ “ชอบความรุนแรงก็ไม่บอก” เมื่อโดนหญิงสาวตบมาแบบนี้ก็ไม่คิดที่จะทะนุถนอมศิริยาแล้ว ไหน ๆ ก็ไม่ยอมดี ๆ แล้วใช้กำลังขืนใจให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย คนเขารัก คนเขาอยากได้ยังจะมาเล่นตัวอีก แถมยังมาตบหน้ากันแบบนี้อีก เขายอมไม่ได้ “อย่านะ อย่าทำศิเลยพี่แดเนียล ศิขอโทษที่ตบพี่เมื่อกี้นี้ ศิขอโทษจริง ๆ” ศิริยาร้องขอโทษด้วยความสำนึกผิด เมื่อตอนนี้แดเนียลกระชากชุดชั้นในของเธอออกจนเหลือแต่เนื้อตัวเปลือยเปล่าเหมือนกันทั้งสองฝ่าย “หึหึ มาร้องขอโทษตอนนี้มันก็สายไปแล้วน้องศิ ตอนพี่ขอดี ๆ ทำเป็นสะดีดสะดิ้ง พอพี่ทำแบบนี้ทำมาเป็นร้องขอความเห็นใจ ฝันไปเถอะ หึหึ” “ไหนพี่บอกว่ารักศิไง ทำไมพี่ทำแบบนี้” ศิริยาร้องท้วงอย่างมีหวัง “ใช่! พี่รักศิมากถึงต้องทำแบบนี้ไง แต่ศิต่างหากเคยคิดเห็นใจพี่บ้างไหม เคยมีใจให้พี่สักเล็กน้อยไหม นั่นไง เงียบแบบนี้แสดงว่าไม่มีใจให้พี่ ถ้างั้นก็ยอมเป็นของพี่อีกครั้งเถอะนะคนดีของพี่” แดเนียลถามเองตอบเอง

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

ใจเธอ (โปรเจกต์ The Swingers)

606·ณิการ์

“อะ! อืม! พี่คิดถึงเถื่อนจังเลย อื้อ! ” เจ้าหล่อนพูดพลางโน้มคอชายหนุ่มลงมาซุกไซ้อย่างถวิลหา แดนเถื่อนพยายามดันร่างเล็กออก เพราะตัวเขานั้นยังไม่ทันได้ปิดประตูห้อง กลัวว่าจะมีคนผ่านมาเห็นเข้า “อื้อ! พี่เรย์พอก่อนครับ ให้เถื่อนปิดประตูก่อนนะ” “อ๊า! พี่ลืมไปเลยว่ายืนอยู่ที่ประตู เรายังไม่ปิดประตูกัน” ว่าแล้วก็ผละออกปล่อยให้เจ้าของห้องปิดห้อง ส่วนตัวหล่อนนั้นก็เดินไปยังห้องนอนอย่างคุ้นเคย ถึงแม้จะสงสัยในตัวแดนเถื่อนมากมายก็ตาม แต่ก็เก็บไว้ในใจ จะไม่ให้สงสัยได้ไง แดนเถื่อนมีรถหรูขับ ใช้โทรศัพท์เครื่องหรู แถมคอนโดฯ แห่งนี้อีก ถ้าไม่ใช่พวกคนมีเงินมีหรือจะสามารถเช่าหรือซื้อที่นี่ได้ ยิ่งของตกแต่งในห้องล้วนแล้วมีแต่ของแบรนด์ดังๆ ทั้งนั้น “ยืนนิ่งทำไมครับพี่เรย์” เอ่ยเสียงแหบพร่ารดต้นคอคนร่างเล็กจากด้านหลัง เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยืนนิ่งอยู่ตรงนี้นานแล้ว ศยามาศปล่อยวางความคิด ความสงสัยทิ้งไป ก่อนจะหันมาจูบแก้มสากที่เต็มไปด้วยหนวดเคราของชายหนุ่ม “จุ๊บ! เราไปที่เตียงกันนะ รู้ไหมว่าพี่คิดถึงอกล่ำๆ ของเถื่อนแค่ไหน”

นิยายรักโรแมนติกยังไม่จบ

เมีย(ชัง)รักของพี่มาร์ค

6.0K·ณิการ์

หอบผ้าหอบผ่อนข้ามน้ำทะเลเพื่อมาบอกเขาว่า "ท้อง" กับเขา นึกว่าเขาจะดีใจเธอคิดผิด เพราะสิ่งที่ได้รับกลับมาหลังจากนั่นคือความใจร้ายของเขา ทำไมกัน ทำไมเขาถึงจงเกลียดจงชังเธอนัก --------------- “พี่จะแน่ใจได้ยังไงว่าเธอท้อง” “พี่มาร์คก็พาไวน์ไปตรวจสิคะ และก็พาฝากท้องด้วย ที่ไวน์มาที่นี่เพราะไวน์มาหาพ่อให้ลูก ไวน์ยังไม่ได้บอกทุกคนหรอกค่ะว่าไวน์ท้อง” “ยังไงพี่ก็รับผิดชอบเธอไม่ได้ พี่ไม่ได้รักเธอไวน์ ได้ยินไหม พี่ไม่ได้รักเธอ พี่มีแฟนแล้วและพี่ก็รักเธอมาก ถึงไวน์จะท้อง พี่ก็จะรับแค่ลูก แต่ตัวไวน์ พี่ไม่ต้องการ เรื่องลูกถ้าท้องจริงพี่ยินดีรับแน่นอน” เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง พูดตามที่สมองประมวลผลออกมาอย่างรวดเร็ว เขาไม่อาจยอมรับวรนิษฐ์ได้ เขาไม่ได้รักเธอและไม่เคยคิดจะรักด้วย “หมายความว่ายังไงคะ พี่มาร์คจะไม่รับผิดชอบไวน์เหรอคะ พี่มาร์คได้ไวน์แล้วและพรากพรหมจรรย์ไวน์ไปด้วย” “ผู้ชายสมัยนี้เขาไม่แคร์พรหมจรรย์กันแล้วไวน์ ไวน์เองก็น่าจะรู้ดีว่ายุคนี้มันยุคไหนแล้ว ไวน์ก็โตที่เมืองนอก ไวน์น่าจะรู้ดี” “สำหรับคนอื่นไวน์ไม่รู้ แต่สำหรับไวน์มันสำคัญมาก ยังไงพี่มาร์คก็ต้องรับผิดชอบไวน์ แต่งงานกับไวน์ ถ้าพี่มาร์ครับผิดชอบ ไวน์จะบอกคุณย่ากับคุณพ่อว่าไวน์ท้อง” “อย่ามาขู่พี่” “ไม่ได้ขู่ ไวน์พูดจริงทำจริง” “คิดว่าพ่อกับคุณย่าจะบังคับพี่ได้งั้นเหรอ จำไว้ว่าพี่ไม่มีวันรักเธอ เรื่องลูกพี่จะรอเขาคลอดแล้วเอามาเลี้ยงเอง ผู้หญิงคนเดียวที่พี่รักคือแพร” พูดจบแล้วเขาก็ลุกเดินออกจากห้องของเธอไปด้วยความเดือดดาล กล้านัก กล้าขู่เขาว่าจะบอกพ่อกับคุณย่า คิดว่าเขาแคร์เขาสนใจรึไง เชิญเลย แต่ถ้าจะให้รับผิดชอบไม่มีทาง เขาไม่ได้รักวรนิษฐ์ --------- “นี่มันอะไรกันไวน์” เมื่อปลายสายกดรับสาย เขาก็กระชากเสียงถามไปในสายทันที “อะไรคะ?” เธอถามเขาอย่างงงๆ ไม่เข้าใจในความหมายของเขา “ก็หมายศาลไง ฟ้องหย่าเหรอ” “อ้อ...ค่ะ ก็พี่บอกไม่ยอมหย่าเอง ไวน์เลยต้องพึ่งศาล” “นี่เอาจริงเหรอ?” “แล้วไวน์บอกเหรอคะว่าพูดเล่น ถ้าไม่อยากให้ถึงศาลก็ยอมเซ็นใบหย่าให้ไวน์สิคะ เรื่องจะได้จบๆ” “ไม่มีทาง! ยังไงพี่ก็ไม่หย่าหรอก ไม่รักพี่แล้วเหรอ?” เขาถามเธอในท้ายประโยคและหวังว่าเธอจะตอบกลับมาว่า ‘รัก’ แต่กลับตรงกันข้าม

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

SET หมอแสนเลว+พ่ายรักหมอเถื่อน

2.0K·ณิการ์

หมอแสนเลว+พ่ายรักหมอเถื่อน โปรย...#หมอแสนเลว ว้าย! “คุณจะมาคุกคามฉันแบบนี้ไม่ได้นะ” น้ำเสียงของสาวมั่นดังตวาดใส่เขาทันทีเมื่อเขาคว้าแขนเธอกระชากเข้าไปกอด และไม่พอคนโอหังยังโน้มหน้ามาซุกต้นคอเธอและทำสิ่งที่ไม่คาดคิด เขากำลังถูปลายจมูกโด่งแนบกับผิวเนื้อลำคอระหงของเธอ “หอม!” เขาผละจากต้นคอที่ซุกปลายจมูกถูไถออกมาเอ่ยกระซิบข้างหูเธอและฉวยโอกาสหอมแก้มนุ่มนิ่มด้วย “คุณ!” เธอยกมืออีกข้างที่ว่างขึ้นเช็ดถูแก้มตัวเองแรงๆ ด้วยความขยะแขยงสัมผัสจากคนตัวโต หึหึ “ทำไม รังเกียจเหรอ แต่ผมว่าคุณน่าจะชอบนะ เปลี่ยนจากเป็นเมียเก็บคุณตามาเป็นนางบำเรอผมดีกว่าไหม ผมยังหนุ่มยังแน่น และผมก็ใหญ่ด้วยนะ” เขาคว้ามือที่เช็ดถูแก้มมาคลึงเป้ากางเกงตัวเอง “อย่ามาใส่ร้ายฉันกับคุณท่านนะ” “เหรอ แต่ผมเห็นนี่ว่าคุณมันก็แค่ผู้หญิงใช้เต้าไต่” เผียะ! มือเล็กข้างที่ถูกบังคับดึงกลับมาพร้อมกับตวัดใส่หน้าท่านรองประธานหนุ่มทันที “อย่ามาดูถูกฉันถ้ายังไม่รู้จักฉันดีพอ และก็ปล่อยได้แล้ว” เธอบิดข้อมือเล็กออกจากอุ้งมือใหญ่ แต่ไม่เป็นผล เขากลับบีบกำข้อมือเธอแรงขึ้น กรอด! เสียงขบฟันดังลอดออกมาจากริมฝีปากหนา ริ้วรอยความโกรธเห็นได้ชัดบนหน้าหนุ่มลูกครึ่งตัวโตอย่างวัลดัส “เกิดมาไม่เคยมีใครกล้าตบหน้าฉันมาก่อน เธอกล้าดียังไงฮะ! และไม่ใช่แค่ครั้งเดียวแต่วันนี้เธอตบฉันหลายครั้งแล้วนะแพม ทั้งตบทั้งต่อย คิดเหรอว่าจะรอดไปจากห้องนี้ได้ถ้าฉันไม่ได้สิ่งตอบแทนความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น” ว้าย! ตุ้บ! แล้วร่างเล็กก็ถูกเหวี่ยงกระแทกไปกับโต๊ะทำงานด้านหลังทันที พร้อมร่างใหญ่ของคนโอหังเคลื่อนตัวไปกดคร่อมทับอย่างรวดเร็ว +++++++ โปรย...#พ่ายรักหมอเถื่อน "ตรีทศ" เขาเป็นหมอทหารยศพันเอก แต่ "นินทิชา" มองว่าเขาเป็น "หมอเถื่อน" และแถม "เผด็จการ" ที่สุด แล้วเธอจะหนีรอดเงื้อมมือหมอเถื่อนจอมเผด็จการคนนี้ได้หรือไม่.... +++++ “พี่หมอตั้มจะทำอะไรคะ?” “อย่าไร้เดียงสาหน่อยเลยหนูนิ่ม หนูนิ่มก็รู้ว่าผัวเมียเขาอยู่บนเตียงกันเขาทำอะไร และนี่คือบทลงโทษของคนดื้ออย่างหนูนิ่ม คืนนี้ไม่ต้องนอน!” “นิ่มดื้อที่ไหน นิ่มพูดความจริงทุกอย่าง” “นั่นมันเมื่อก่อน แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนกัน หนูนิ่มควรจะหึงพี่หวงพี่ไม่ใช่ผลักไสพี่ให้คนอื่นแบบนี้” “คนอื่นที่ไหน หมอแนนก็คนกันเองกับพี่หมอตั้มนี่คะ” “หนูนิ่มควรหึงพี่ได้ยินไหม” “ก็ไม่ได้ ‘ชอบ’ จะหึงได้ไงคะ” “ไม่ชอบก็ต้อง ‘หึง’ เพราะพี่เป็น ‘ผัว’ หนูนิ่ม เป็นพ่อของลูกหนูนิ่ม” “นิ่มรู้ค่ะว่าพี่หมอตั้มเป็นพ่อของลูกนิ่ม แต่นิ่มไม่ได้อยากเป็น ‘เมีย’ ของพี่หมอตั้มนี่คะ ไม่อยากแต่งงานกับพี่หมอตั้ม” “ไม่อยากเป็น ‘เมีย’ แล้วยังไง กลับตัวตอนนี้ไม่ทันแล้ว ก็เป็นจนป่องไปแล้วนี่ ไม่ต้องอาบน้ำ แปรงฟันมันแล้ว ‘เอา’ ทั้งแบบนี้เนี่ยแหละ อะ...อื้อ” แล้วปากหนาก็ปิดปากอวบอิ่มนุ่มนวลของคนดื้อใต้ร่างไม่ให้โอกาสเธอได้โต้ตอบกลับ เพราะยิ่งพูดก็ยิ่งยาว หาที่ยุติเรื่องนี้ไม่ได้ เรียวลิ้นอุ่นร้อนทแยงซอกซอนเข้าไปในโพรงปากน้อยด้วยความดุดัน +++++++ “อือ! ปล่อยนิ่มนะพี่หมอตั้ม ได้ยินไหมว่าปล่อยนิ่ม” “ไม่ปล่อย! พี่รู้นะว่าก่อนหน้านี้เราเห็นอะไร” “แล้วไงคะ จะบอกว่านิ่มเข้าใจผิดเหรอคะ” “ใช่ เข้าใจผิด ทำไมไม่รอดูให้จบล่ะว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น อีกอย่าง ‘หึง’ พี่ใช่ไหม” ความเกรี้ยวกราดและไฟโทสะที่กำลังคุกรุ่นก่อนหน้าเปลี่ยนเป็นความสุขทันทีเมื่อคิดว่าน้องน้อยเริ่มมีความ ‘หึงหวง’ ในตัวของตนเองบ้างแล้ว “ไม่ได้หึง! และจำไว้ด้วยพี่หมอตั้มไม่ได้สำคัญมากพอจนนิ่มต้องเสียใจเสียน้ำตาให้” เธอเถียงออกไปทั้งๆ ที่เพราะเขาทำให้ตัวเองร้องไห้จนตาบวมแดงจนตอนนี้ “งั้นเหรอ แล้วทำไมตาบวมแดง จมูกก็แดง ร้องไห้เพราะ ‘หึง’ พี่กับหมวดหญิงก็ว่ามาเถอะ” “นิ่มจะไปหึงพี่หมอตั้มทำไมกัน ปล่อยนิ่มได้แล้ว นิ่มจะกลับกรุงเทพ และนิ่มจะ ‘หย่า’ กับพี่หมอตั้มด้วย” “จะ ‘หย่า’ กับพี่เหรอ ชาติหน้าเถอะแม่คุณเอ๊ย! อยากกลับใช่ไหม งั้นก็กลับได้ แต่อย่าคิดว่าพี่จะ ‘หย่า’ ให้” เมื่อเธออยากกลับ เขาก็จะให้กลับ แต่อย่าคิดหวังว่าเขาจะ ‘หย่า’ ให้

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

บัวใต้น้ำ

2.0K·ณิการ์

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องราวของ “รามสูร” กับ “แก้วกาญจน์” บัวใต้น้ำจะดำเนินเรื่องด้วยเซ็กส์ ความรุนแรง กับคำหยาบเป็นหลักๆ ในเรื่องนะคะ เน้นหื่นเช่นเคยค่ะ เน้นความดิบ ต่ำทราม สถุน ระยำตำบอน ฝากพระเอกที่แสนระยำตำบอนคนนี้ไว้อีกคนนะคะ สุดท้ายนี้ใครสายหื่นและชอบนิยายแนวซาดิสม์ไม่ควรพลาดค่ะ

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

เจ้าสาวบำเรอใจ

1.0K·ณิการ์

เขาเกลียดเธอ แต่สุดท้าย "พรรธน์ยศ" ก็กลืนน้ำลายตัวเอง เมื่อต้องใช้ชีวิตคู่ร่วมกันกับ "จอมใจ" ที่อยู่เฉยๆ ก็ได้เป็นเจ้าสาวของคนปากร้ายอย่างเขา..... ................................ “หึ! ยัยโง่! ดึกป่านนี้ใครเขาหิวข้าวกันล่ะ” พรรธน์ยศรู้สึกตลกกับความไร้เดียงสาของภรรยาตัวเล็กของตนเอง “แล้วพี่แทคหิวอะไรคะ จะกินอะไร จอมจะได้หาให้ค่ะ” “ถ้าฉันบอกว่าหิวเธอล่ะตอนนี้” “ฮะ! เมื่อวานพี่แทคก็ได้ไปแล้วนี่คะ ยังจะเอาอะไรจากจอมอีก” หล่อนเบิกตาโตตกใจในความมืด เมื่อรู้ความหมายของคำพูดของพรรธน์ยศพร้อมขยับตัวถอยห่างจากเขาไปนอนติดอีกฝั่งของเตียง “แล้วจะพูดทำไมว่าหิวอะไรจะหาให้” เขาถามกลับเสียงแข็ง “กะ...ก็จอมคิดว่าพี่แทคจะหิวข้าว” “แล้วยังไง แค่เปลี่ยนจากข้าวมาเป็นเธอเท่านั้นเอง ถ้าให้ไม่ได้ก็บอก ฉันจะได้ไปหาเด็กๆ ข้างนอก” พูดจบเขาก็ดีดตัวลุกขึ้นทันที “มะ...ไม่ได้นะ พี่แทคเป็นสามีจอม” จอมใจลุกขึ้นสวมกอดคนตัวโตจากด้านหลังรั้งไว้ทันทีเมื่อเขาจะออกไปข้างนอกหาผู้หญิงอื่นที่ไม่ใช่ตน “ถ้ารู้ว่าฉันเป็นผัวและรู้ตัวว่าเป็นเมียก็สนองความต้องการฉันด้วย ก็บอกแล้วไงว่าฉันกินดุ เซ็กซ์จัด” เขาแกะมือเล็กที่ประสานอยู่หน้าท้องตัวเองออกแล้วหันหน้ากลับมาหาเธอในความมืดพร้อมผลักจอมใจให้ล้มลงไปกับเตียงตามด้วยเขาเคลื่อนตัวไปคร่อมทับเธออย่างรวดเร็ว

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

แม่ยอดขมองอิ่มของพี่หมอ(หมอทัพพ์)

983·ณิการ์

“อือ” สัมผัสแผ่วเบาที่แตะริมฝีปากทำให้เธอรู้สึกจั๊กจี้จนต้องยกมือขึ้นถูแรงๆ “ตื่นได้แล้วค่ะ ดึกแล้วนะคะ” เขาเขย่าแขนคนตัวเล็กปลุกให้ตื่น “อือ...พะ...พี่หมอเหรอคะ” หล่อนถามทั้งๆ ที่ยังหลับตาอยู่ “อือ...พี่หมอเองเด็กดี ตื่นได้แล้วนะคะ พี่หมอผ่าตัดเสร็จแล้วค่ะ” เขาบอกเธอและเขย่าปลุกเธอแรงกว่าเดิม “อือ...เหรอคะ” เธอลืมตาขึ้นช้าๆ พร้อมปรับไล่ระดับการมองเห็นของสายตา ก่อนจะลุกขึ้นนั่งด้วยผมที่ยุ่งเหยิงพร้อมกับยกมือเช็ดคราบน้ำลายที่ไหลเปื้อนแก้ม “อืม...พี่หมอเสร็จนานรึยังคะ” เมื่อมองเห็นคนตรงหน้าชัดเจนจึงเอ่ยถาม “เพิ่งเสร็จครับ แล้วพยาบาลบอกว่าน้องอายมารอ พี่เลยรีบขึ้นมาหา แล้วจะมาทำไมไม่โทรมาบอกหรือไลน์มาบอกหึ” เขาเช็ดคราบน้ำลายมุมปากของเธอมาดูดกินโดยไม่นึกรังเกียจ “อือ...สกปรกค่ะพี่หมอ” เธอปัดมือของเขาออกจากปากของเขา “น้ำลายของเมียสกปรกได้ไง ว่าไงหึ ทำไมไม่โทรหาหรือไลน์มาบอกก่อนว่าจะมา”

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

SET นาสูร + มังกรกัณฐ์ + กลืนกิน

1.0K·ณิการ์

นาสูร "นาสูร" ชื่อเหมือนยักษ์ในละครพื้นบ้าน แน่นอน ชื่อเหมือนแต่เขาต่างจากยักษ์พวกนั้นเยอะ เพราะเขามีตัวตนที่สัมผัสได้และ "กินดุ" ดุในที่นี้คือดุอะไรมาลุ้นไปด้วยกันค่ะ ส่วนผู้ที่ต้องตาของเขาก็คือ "พุดซ้อน" สัตวแพทย์สาวผู้ไร้เดียงสา แล้วจะเป็นยังไงเมื่อความรักมันเกิดขึ้นระหว่างยักษ์กับมนุษย์.... ------- “อ่ะ...อื้อ” เธอเบิกตากว้างในความมืดสลัวเมื่อรู้ว่าตอนนี้ตัวเองถูกคุกคามยามดึก “ชูว์! ฉันเองเด็กน้อย” เขายกมือมาปิดปากเธอพร้อมบอกให้รู้ว่าคือเขา “คุณนาสูร” “ใช่ ฉันเอง ก็บอกแล้วไงว่าเจอกัน” “ฟ้าอยู่” “เธอไม่ตื่นหรอก” เขาบอกตอบกลับ “แต่ไม่ได้นะคะ เราจะ...” “ทำไมจะไม่ได้ ก็ฉันหิวมาหลายวันแล้วน้อง เธอก็รู้ว่าฉันต้องการเธอมากแค่ไหน” เขารีบบอกสวนกลับโดยที่เธอยังพูดไม่สุดประโยคความ “พรุ่งนี้ฟ้าก็กลับแล้ว” เธอบอกพร้อมดันเขาไปนอนข้างๆ ตัวเองที่ยังมีพื้นที่ว่างอยู่ “ไม่มีพรุ่งนี้ทั้งนั้น ฉันต้องการวันนี้เด็กน้อย ขอเถอะนะ เพื่อนเธอไม่มีทางตื่นถ้าฉันไม่สั่งให้ตื่น เรามามีความสุขกันเถอะนะ ฉันรู้ว่าเธอเองก็โหยหาฉัน” มือใหญ่สอดเข้าไปในใต้ผ้าห่มแล้วบีบเคล้นเต้าของเธอ “อ่ะ...อื้อ คะ...คุณนาสูร ยะ...อย่าทำแบบนี้ค่ะ น้องอาย ถึงฟ้าจะไม่ตื่น แต่ฟ้าก็นอนอยู่ข้างๆ นะคะ” พึ่บ! แล้วผ้าห่มที่เธอแบ่งกันกับเพื่อนห่มนั้นก็ถูกถลกดึงรั้งขึ้นไปคลุมหัวของฟ้าใสทันที “คุณทำอะไร เดี๋ยวฟ้าก็หายใจไม่ออก” เธอถามเขาเมื่อเขาดึงผ้าห่มจากฝั่งของเธอไปคลุมหัวเพื่อน “ก็เธออายเพื่อน ฉันเลยทำให้เธอหายอาย” “ด้วยการเอาผ้าห่มคลุมเพื่อนน้องเนี่ยนะคะ ตายักษ์บ้ากาม” นี่เขาคิดได้ยังไงกันเอาผ้าห่มคลุมหัวเพื่อนเพื่อไม่ให้เธอมองเห็นเนี่ยนะ เขามันร้ายและเจ้าเล่ห์ที่สุด หึหึ “ก็เธอต้องการนี่ อีกอย่างเธอก็ไม่เห็นเพื่อนเธอแล้ว เราคลุมเธอไว้แล้วตอนนี้ มาเถอะเด็กดี ขย่มฉันนะน้อง เลิกอายแล้วจัดการผัวซะทูนหัว” แล้วเขาก็อุ้มเธอที่นอนข้างๆ ขึ้นมานอนคร่อมทับตัวเอง “อ่ะ...คนเจ้าเล่ห์ แต่น้อง...” แล้วเขาก็พูดแทรกขึ้นมาก่อนที่เธอจะพูดจบเหมือนเดิม “ฉันบอกแล้วไงว่าฉันหิวเธอมากทูนหัว เถอะนะ จัดการฉัน ถอดกางเกงฉันและชุดนอนของเธอทิ้งซะเด็กดี” เธอยอมแล้วความหื่นของนาสูร ฟ้าใสก็นอนหายใจอยู่ข้างๆ แต่เขาก็ยังไม่สนใจ แม้จะคลุมหัวคลุมร่างของเพื่อนไว้แล้ว แต่เธอก็รู้ดีว่าเพื่อนนอนอยู่ข้างๆ จะให้เธอมีเซ็กซ์กับเขาได้ยังไงกัน “น้องอายอยู่ดี เพราะน้องรู้ว่าเพื่อนน้องนอนอยู่ข้างๆ” “อย่าอายไปเลยนะ ผ่อนคลาย คิดถึงแต่ความต้องการของเราสิเด็กดี จัดการฉันอย่างที่ใจปรารถนา และฉันจะแอ่นเด้งกระแทกตอบรับอย่างที่เธอต้องการน้อง จัดการฉัน” มือใหญ่สอดเข้าไปในชายเสื้อนอนของเธอพร้อมลูบไล้มือสากกร้านไปมากับสีข้างนวลเนียนของพุดซ้อนอย่างปลุกเร่า “อ่ะ...อื้อ น้อง...” “ขย่มฉันเด็กดี ยักษ์ตนนี้มันเป็นของเธอแล้วตอนนี้” น้ำเสียงแหบพร่าทุ้มลึกพูดแทรกขึ้นโดยไม่รอให้เธอได้พูดจบความ.... ------------------------- มังกรกัณฐ์ ริ้วรอยความโกรธปรากฏเด่นชัดบนใบหน้าหล่อของชายหนุ่มลูกครึ่งมนุษย์และยักษ์ปูดโปนขึ้น ดวงตาเป็นประกายเพลิงสีแดงและอีกข้างประกายเขียวมรกตเมื่อเห็นผู้หญิงของตนยืนยิ้มหัวเราะต่อกระซิกกับชายอื่นในภาพที่ฉายบนผนังห้องนอน กรอด! “กล้าขัดคำสั่งฉันงั้นเหรอเจณิสา” เขาพึมพำเสียงแข็งกับตัวเองพร้อมกับสองมือใหญ่กำแน่นเข้าหากันแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพร้อมกับภาพที่ฉายบนผนังหายวับไปเหมือนว่าก่อนหน้านี้ไม่ได้มีการฉายภาพบนผนังนั้น เท้าใหญ่ก้าวยาวๆ ไปทางห้องน้ำแล้วก็ไปโผล่อีกที่ ที่ซึ่งเป็นที่พักพิงของหญิงสาวที่สร้างความขึงโกรธให้ตัวเองพร้อมกับที่ประตูห้องถูกผลักเปิดเข้ามาพอดี แอค! มังกรกัณฐ์มองไปทางประตูที่ถูกเปิดผลักออก ส่วนเจ้าของห้องที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาแทบจะผลักประตูปิดแล้วหนีกลับทางเดิมทันทีเมื่อเห็นสายตาวาวโรจน์ของอีกฝ่าย “กลับดึก?” เขาถามเสียงแข็งพร้อมเดินไปฉุดรั้งร่างเล็กของหล่อนเข้ามาในห้อง อีกมือก็ผลักปิดประตูพร้อมกดล็อกให้สนิท “คุณเข้ามาในห้องของณิสาได้ยังไงคะ?” เธอไม่ตอบแต่ถามเขาแทน ทั้งๆ ที่หวาดกลัวจนไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นสบดวงตาวาวโรจน์ของคนตัวสูง “ฉันถามเธอก่อนนะเจณิสา เธอควรตอบฉันก่อนจะตั้งคำถามกับฉัน” เขากอดดึงลากร่างน้อยไปยังเตียงนอนนุ่มแม้ว่าเธอจะจิกเท้าขืนตัวเอง แต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาสนใจ “ณิสาลืมไปว่าคุณไม่ใช่มนุษย์อย่างณิสาแต่เป็น ‘ยักษ์’ แต่ถึงยังไงคุณก็ไม่ควรเข้ามาในห้องของคนอื่นแบบนี้ รู้จักไหมคะมารยาทน่ะ?” เธอถามคนตัวโตในท้ายประโยคแม้จะหวาดกลัวดวงตาที่วาวโรจน์สีเพลิงและเขี้ยวที่ปรากฏขึ้นที่มุมปากหนึ่งข้างของเขาก็ตาม “สู้กะ...ก็แค่ตาย” เธอบอกเขาเมื่อเขากอดรัดแน่นขึ้นจนหายใจไม่ออก “งั้นก็ไปตายบนเตียง” แล้วเขาก็ยกอุ้มร่างน้อยไปยังเตียงของตัวเอง จากที่อยู่ในห้องพักขนาดเล็กของเจณิสาก็มาโผล่ที่ห้องนอนส่วนตัวของตัวเอง “เลิกยุ่งกับฉันสักที คุณเองก็มีคนของตัวเองอยู่แล้ว แล้วทำไมไม่ปล่อยฉันไปคุณมังกรกัณฐ์” เธอดันหน้าของเขาที่กำลังจะซุกไซ้ซอกคอตัวเองออกห่างพร้อมกับดิ้นหนีจากใต้ร่างใหญ่ “เอาอะไรมาพูดเจณิสา ฉันมีใครที่ไหน ตั้งแต่รู้จักเธอ ฉันก็มีแค่เธอคนเดียว” “โกหก!” เธอตอบสวนกลับทันควัน “ฉันไม่เคยโกหก” เขาตอบกลับเช่นกัน “ฉันไม่ใช่เด็กไร้เดียงสาที่จะไม่รู้เรื่องอะไร และก็เลิกทำแบบนี้กับฉันสักทีเถอะ ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ เราต่างคนต่างอยู่ได้ไหม คุณเองก็ไม่ใช่มนุษย์แบบฉัน คุณเป็น ‘ยักษ์’ ซึ่งจะจับฉันกินวันไหนก็ไม่รู้” เธอบอกเขาเสียงสั่นเครือ และที่เจ็บปวดตอนนี้คือเธอกำลังอุ้มท้องลูกของอมนุษย์เหนือร่าง และก็ขอบคุณที่เจ้าตัวเล็กไม่เกเร เธอไม่เคยแพ้ท้องและไม่มีอาการอะไรแสดงให้คนสงสัยเรื่องเจ้าหนูน้อยได้เลยสักครั้ง “ฉันไม่กินเนื้อมนุษย์และไม่กินเนื้อดิบ ฉันกินเหมือนมนุษย์ทั่วไป ฉันเป็น ‘ยักษ์’ ก็จริง แต่เป็นยักษ์แค่ครึ่งเดียว อีกครึ่งฉันเป็นมนุษย์ แม่ของฉันเป็นมนุษย์แบบเธอ” เขาบอกอธิบายหญิงสาวใต้ร่าง “คุณไม่ต้องอธิบายกับณิสาหรอกค่ะ ส่งณิสากลับเดี๋ยวนี้ และเลิกยุ่งกับณิสาสักที” “ชอบไอ้นั่นสินะถึงได้อยากไล่ ‘ผัว’ อย่างฉันไปให้ไกล ฝันไปเถอะ ให้ตายยังไงฉันก็ไม่ไป เธอเป็นของฉัน และไม่ต้องเอาเรื่องผู้หญิงคนอื่นมาอ้าง ฉันไม่มีผู้หญิงที่ไหนทั้งนั้น ฉันมีแค่เธอ” พูดจบเขาก็ปิดปากน้อยที่กำลังขยับจะโต้ตอบทันที “อะ...อื้อ” -------------------------- กลืนกิน เผียะ! “กลับมาทำไมคะ?” เธอตะโกนถามคนที่หน้าหันไปตามแรงตบของตัวเองพร้อมกับลุกขึ้นจากเตียง “มาหาเธอกับลูกของเราไงเดหลี” “ลูกเหรอคะ คุณพาทีมีลูกด้วยเหรอคะ” เธอถามเสียงสั่นพร้อมกับเดินไปทางประตูห้องนอนโดยไม่สนใจคนที่เดินมาขวางอยู่หน้าประตู “หลบไปค่ะ! เดหลีจะกลับบ้าน” “ก็เนี่ยไงบ้านของเรา” “ไม่ใช่ค่ะ บ้านของคุณพาทีกับผู้หญิงคนนั้นต่างหาก” “ผู้หญิงที่ไหน ฉันมีแค่เธอ” “เดหลีไม่ได้ความจำเสื่อมนะคะคุณพาที และก็หลบไปให้พ้นค่ะ เดหลีจะกลับบ้าน” “ฉันไม่ให้เธอไปไหนทั้งนั้นเดหลี เธอต้องอยู่บ้านหลังนี้กับฉัน” พาทีเอ่ยอย่างเด็ดขาดหนักแน่นพร้อมรวบร่างอวบอิ่มของเดหลีน้อยเข้ามากอดแนบแน่น “ปล่อยค่ะ คุณพาทีปล่อยเดหลี คุณพาทีไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องเดหลี” “ทำไมจะไม่มีสิทธิ์เดหลี ฉันเป็น ‘ผัว’ เธอ และเป็นพ่อของ ‘ลูก’ ในท้องของเธอด้วย”

นิยายแฟนตาซีจบแล้ว

SET โหดเลวดี

1.0K·ณิการ์

“ทำแตกกี่ชิ้น กูก็จะเอามึงเท่าจำนวนของที่ตกแตก” มือใหญ่ปัดขวดโคโลญจน์ที่กำลังลอยมาทางตนและด้วยความที่รู้และตั้งรับอยู่แล้วเลยทำให้ขวดที่ลอยมาถูกปัดทิ้งไปอีกทาง โหด(ซีรีส์ โหดเลวดี ลำดับที่ ๑) เพล้ง! “อย่าเข้ามานะ ฉันเป็นแม่เลี้ยงแกนะ” หึหึ เขากลั้วขำในลำคอพร้อมมองจ้องคนที่บอกกับเขาว่าเป็นแม่เลี้ยงของเขา หล่อนมันก็แค่ผู้หญิงหิวเงินคนหนึ่งเท่านั้น ผู้หญิงที่มาจับผู้ชายแก่ๆ อย่างพ่อของเขาเพื่อหวังจะรวยทางลัด “แล้วไง ไม่ใช่แม่ที่อุ้มท้องกูมาสักหน่อย” เท้าใหญ่ก้าวลงส้นเท้าหนักๆ ตรงไปหาคนที่ตอนนี้หมดทางหนีแล้ว หล่อนเดินถอยไปจนชนกับผนังห้อง “ฉันจะบอกพ่อแกว่าแกข่มเหงฉัน” “อย่าลืมบอกด้วยล่ะว่ากูเอามึงกี่ครั้ง กี่ท่า ว่าแต่มีอะไรแตกบ้างเมื่อกี้ โคมไฟ แจกัน นาฬิกา และขวดโคโลญจน์ สี่อย่างก็สี่ยก” น้ำเสียงห้าวดุดันดังขึ้นพร้อมกับมือใหญ่ยกขึ้นวางทาบทับบนไหล่เล็กที่สั่นเทาของแม่เลี้ยงหน้าเงินตรงหน้า และอีกมือก็ยกมาวางทาบทับไหล่อีกข้างของหล่อนเช่นกัน แล้วเขาก็ไม่รอช้า สองมือจับคอเสื้อยืดของเธอแล้วฉีกกระชากทันที แควก! กรี๊ด! ---------------------- ดี(ซีรีส์ โหดเลวดี ลำดับที่ ๒) “แกเป็นใคร? เธอถามเงาดำที่นั่งชันเข่าบนฟูกนอนขนาดเล็กของตน หึหึ มีเพียงเสียงขำในลำคอลอยมาปะทะโสตประสาทในความมืดสลัว “แกเป็นใคร?”เธอถามย้ำอีกครั้งพร้อมกับมือเล็กกำปมผ้าเช็ดตัวบนตัวของตัวเองให้แน่นขึ้นกว่าเดิม พร้อมจ้องมองอีกฝ่ายอย่างระมัดระวัง เฮ้อ! ยังคงเงียบ มีเพียงเสียงถอนหายใจของเงาดำในความมืดดังออกมาพร้อมกับเงาดำนั้นเริ่มขยับตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ดวงตากลมโตจ้องมองเงาในความมืดประมาณความสูงแล้วน่าจะราวหกฟุตเห็นจะได้ “ยะ...อย่าเข้ามานะ” เธอร้องห้ามเงาดำที่เคลื่อนไหวมาทางตน และยิ่งเงาดำเคลื่อนไหวมาใกล้เรื่อยๆ ยิ่งทำให้เธอหวาดกลัวกับเงาดำตรงหน้า พอมันเคลื่อนมาใกล้แสงไฟในห้องน้ำก็ส่องกระทบให้เห็นเสี้ยวหน้าของอีกฝ่ายให้ได้เห็นชัดขึ้นจนต้องเบิกตากว้าง แม้จะเพียงแค่เสี้ยวหน้าไม่ชัดเจนเท่าไหร่นัก แต่ก็จำได้ดีว่าอีกฝ่ายเป็นใคร “แก!” “ว่าที่ผัวมึงยังไงล่ะ” ผู้บุกรุกในยามวิกาลเอ่ยออกมาเป็นคำแรกพร้อมกับยกยิ้มร้ายในความมืด ยกมือเสยผมตัวเองที่ตกมาปิดตาหนึ่งครั้ง แล้วยื่นมือข้างนั้นยื่นไปตวัดกอดเกี่ยวร่างน้อยที่กำลังตกใจเข้ามาหาตัวเอง “วะ...ว้าย!” จันทร์เจ้าเสียหลักเซปะทะอกแกร่งพร้อมสองแขนตวัดโอบกอดเอวหนาไว้อย่างไม่ตั้งใจด้วยความกลัวล้ม และปมผ้าที่กำแน่นก็หลุดร่วงกองที่พื้นอย่างรวดเร็ว “หึหึ...แกงั้นเหรอ งั้นฉันก็จะแทนตัวเองว่ากูก็แล้วกัน กูจะบอกมึงก็แล้วกันว่าคืนนี้มึงต้องเป็นเมียกูจันทร์เจ้า” --------- “สบายดีไหม?” ดิฐายิ้มฝืดๆ ส่งให้คนตัวเตี้ยอวบอิ่มตรงหน้าพร้อมขยับขาก้าวเข้าไปชิดและเธอก็ก้าวถอยหนีไปอีกหนึ่งก้าว “หยุดอยู่ตรงนั้น!” กว่าจะหาเสียงตัวเองเจอก็นานเกือบนาที “ลูกแข็งแรงดีไหม?” คำถามแรกจันทร์เจ้ายังไม่ตอบ แล้วคิดเหรอว่าคำถามที่สองหญิงสาวจะตอบ “ขอตัวนะคะ” เมื่อในห้องไม่มีเจ้านายที่โทรตาม เธอจึงเอ่ยขอตัว เพราะไม่มีอะไรต้องพูดกับดิฐา “เดี๋ยวก่อนสิ!” ทุกอย่างของร่างกายเป็นไปโดยอัตโนมัติ มือใหญ่คว้าจับข้อมือเล็กรั้งไว้เมื่อสาวเจ้าจะเดินหนีตน “ปล่อยเดี๋ยวนี้!” จันทร์เจ้ารู้สึกไม่พอใจกับสัมผัสของดิฐาจนต้องรีบสั่งให้ปล่อยและบิดข้อมือออกจากอุ้งมือหนา ดิฐายอมคลายมือที่จับข้อมือน้อยของสาวเจ้าทันทีเมื่อถูกสั่งพร้อมได้เห็นสายตาไม่พอใจปนขุ่นเคืองของจันทร์เจ้า “คุยกันได้ไหม?” ดิฐาขอร้องคนที่กำลังจะเดินจากไป เท้าเล็กหยุดเดินแล้วเอี้ยวหน้าหันมาทางต้นเสียงทุ้มห้าวที่มันดังแผ่วเบาด้านหลัง เธอเพิ่งได้มองร่างสูงใหญ่ของดิฐาอย่างละเอียดและสังเกตก็ตอนนี้เอง เขาซูบผอม แก้มตอบจนเห็นโครงกระดูกหน้า และสันกรามที่ปูดโปนนั่นอีก ‘เขาไม่สบายเหรอ?’ นั่นคือคำถามที่ดังในใจเมื่อได้มองสำรวจร่างที่เคยสง่างามของอีกฝ่ายที่มันผิดกับเมื่อก่อนราวกับเป็นคนละคน แต่ใบหน้าหล่อที่ซูบผอมยังทรงพลังน่าเกรงขามเหมือนเดิม “ฉันรบกวนเวลาเธอไม่นานหรอกจันทร์เจ้า” เมื่อสาวเจ้าเงียบไม่พูดตอบ ดิฐาจึงพูดอีกครั้งพร้อมกับเดินไปนั่งที่โซฟาสำหรับรับแขกของปุรินทร์ จันทร์เจ้าขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็เดินตามจอมบงการไปนั่งที่โซฟาตัวเล็กอีกตัว ไม่นั่งตัวยาวตัวเดียวกับดิฐา พอนั่งลงเรียบร้อยเสียงทุ้มเข้มก็ดังถามขึ้น “ลูกแข็งแรงดีไหม?” มันคือคำถามก่อนหน้านี้ที่เธอไม่ตอบเขา ------------------------- เลว(ซีรีส์ โหดเลวดี ลำดับที่ ๓) กรี๊ด... “จะ...เจ็บ!” เสียงร้องเจ็บปวดดังขึ้นพร้อมกับน้ำตาใสๆ ไหลออกมาทางหางตา ปากน้อยอ้ากว้าง เอวเล็กบิดดิ้นถอยหนีความเจ็บปวด แต่ยิ่งดิ้นยิ่งทรมาน สองมือเล็กทุบตีฟูกนอนไปด้วย ตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บ! -------- “ดะ...เดี๋ยวมีคนเปิดประตูเข้ามาเห็น” สติอันน้อยนิดทำให้เธอบอกเตือนสติของบุรุษเหนือร่าง “ถ้าไปล็อกประตู แตงจะให้ใช่ไหม” เขาถามเสียงพร่ารดใบหน้าสวยน่ารัก “ถ้าปฏิเสธ” “ก็จะดื้อ ‘เอา’ ให้ได้” “แล้วจะถามทำไมฮะ” “ก็ถามให้เป็นพิธี เดี๋ยวไปล็อกประตูห้องแล้วมาต่อนะ” --------------------- นิยายชุดนี้มีทั้งหมด 3 เรื่อง

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

SET อ๋องตู้สะเทือนจวน

3.0K·ณิการ์

"ท่านอ๋องตู้" ผู้เย็นชา จะพ่ายแพ้ให้กับสายน้อย "ชู่เอ๋อ" อย่างไรมาลุ้นกันนะคะ ว่าการแต่งงานทางการเมืองอำนาจของทัั้งคู่จะเปลี่ยนเป็นรักที่ตัดไม่ขาดได้รึไม่.... ----- อ๋องตู้สะเทือนจวน เล่ม 1 “ท่านจะทำอะไรข้า?” ชู่เอ๋อเพิ่งหาน้ำเสียงตัวเองเจอ ส่วนตู้เหลียงเฉิงก็ผละมือที่จับคางมนออกแล้วเดินไปเก็บดาบกายในมือไว้ที่เก็บดาบข้างเตียงแล้วเดินกลับมาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม นางช่างไร้เดียงสาตามที่อาจารย์ได้บอกไว้จริงๆ “อยากรู้เหรอว่าข้าจะทำอะไรเจ้าชายาของข้า” “ขะ...ข้าไม่อยากรู้แล้ว” นางขยับตัวถอยหนีทันทีเมื่อคนตรงหน้าได้เปลี่ยนมานั่งเบียดบนเตียง หึหึ “แต่ข้าอยากให้เจ้ารู้ชู่เอ๋อ ข้าอยากแสดงให้เจ้าดูว่าหน้าที่แท้จริงของชายานั้นต้องทำเยี่ยงไร” เขาเอ่ยพลางมือใหญ่ปลดเปลื้องอาภรณ์ของตัวเองออกช้าๆ “หม่อมฉันไม่อยากรู้แล้วท่านอ๋องตู้ หม่อมฉันง่วง อ่า...” นางพูดพร้อมยกมือปิดปากหาว เพราะรู้ถึงความหมายของคำพูดของตู้เหลียงเฉิง แม้นางจะซุกซน แต่ใช่ว่านางจะไม่รู้ว่าชายหญิงยามอยู่ด้วยกันจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง “แต่เรายังไม่ง่วงชู่เอ๋อ คืนนี้คือคืนของเรา ยังไงเสียเจ้าก็ต้องปรนนิบัติข้าในฐานะเมีย!” ท้ายประโยคตู้เหลียงเฉิงเอ่ยเน้นให้นางเข้าใจเป็นพิเศษ “ตะ...แต่หม่อมฉันยังไม่พร้อมท่านอ๋อง เป็นวันอื่นได้ไหมเจ้าคะ?” นางต่อรอง “ช่างเจรจาเหลือเกิน เจ้ารู้ไหมว่าการแต่งเข้าจวนของอ๋องตู้ต้องเจอกับอะไรบ้าง” “ก็เจอกับท่านอ๋องตู้” นางตอบซื่อ “นั่นก็ถูก และรู้อะไรไหมว่ายามกลางคืนเจ้าต้องเจอเพลงดาบของข้าที่ได้ร่ำเรียนสะสมมานานตลอดหลายปี” “ท่านจะฆ่าหม่อมฉัน?” “เปล่าชายาข้า ดาบของข้ามันไม่ได้มีไว้เพื่อฆ่าเจ้าให้สิ้นลม แต่มันมีไว้เพื่อให้ความสุขเจ้าต่างหากเล่าชู่เอ๋อ” เอ่ยจบความอ๋องหนุ่มก็จัดการกับอาภรณ์ของตัวเองเสร็จพอดีพร้อมกับขยับตัวเคลื่อนไหวเข้าหาคนที่ขยับตัวถอยห่างและกักร่างเล็กไว้ไม่ให้หนีรอดพ้นมือตัวเองไปได้ “ทะ...ท่านถอดเสื้อทำไมเจ้าคะ” “ไม่ถอดแล้วจะแสดงวรยุทธ์ให้เจ้าดูได้เช่นไรเล่าชายาข้า และเจ้าเองก็ต้องถอดเหมือนกัน ที่หัวเจ้าคงหนักมากแล้วชู่เอ๋อ” มือใหญ่จัดการปลดเครื่องประดับบนหัวของพระชายาออกพร้อมกับก้มต่ำมองลำคอระหงสวยงามแล้วลอบกลืนน้ำลายลงคอไปด้วย กลิ่นกายอ่อนๆ ของสตรีโชยเข้าจมูกจนรู้สึกซาบซ่านท่อนเนื้อมังกรที่อยู่กลางหว่างขา.... *********************** อ๋องตู้สะเทือนจวน เล่ม 2 “เจ้าต้องการหย่างั้นรึชู่เอ๋อ?” เมื่อลุกขึ้นได้ เขาก็ถามย้ำอีกครา “คะ...คือ...” เมื่อนางยังตอบไม่ได้ ตู้เหลียงเฉิงจึงถามย้ำอีกและดังกว่าเดิม “ตอบข้ามาชู่เอ๋อ!” เขาตะโกนถามย้ำอีกครั้งและครั้งนี้ดังกว่าเดิมจนนางสะดุ้งและพลั้งปากตอบกลับไป “ใช่!” “หึ! งั้นก็คลอดบุตรชายให้ข้าก่อน หากข้ายังไม่ได้บุตรชายจากเจ้าก็อย่าหวังว่าข้าจะหย่าให้เจ้าชู่เอ๋อ” “อ่ะ...ว้าย!” ชู่เอ๋อถูกผลักล้มลงไปกับพื้นหญ้าโดยมีคนบาดเจ็บเคลื่อนไหวรวดเร็วมาคร่อมทับ นางเห็นแววตาเจ็บปวดของตู้เหลียงเฉิง แค่ชั่วคราวเท่านั้น ดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา “ทะ...ท่านจะทำอะไรข้า ท่านอ๋องตู้” “ก็จะทำให้เจ้าท้องลูกของข้าไงเล่า อยากหย่ามิใช่รึ” “แต่ท่านบาดเจ็บอยู่นะ ท่านอ๋องตู้” “เจ็บแค่นี้ไม่อาจทำให้ข้าตายได้หรอกชู่เอ๋อ เจ้าอย่าห่วงไปไย ข้าไม่ทำให้เจ้าสะดุดล้มกลางคันแน่นอน” พูดจบเขาก็โน้มหน้าลงไปซุกไซ้ซอกคอระหงของนางในดวงใจของตัวเองทันที ****************************** อ๋องตู้สะเทือนจวน เล่ม 3 (จบ) “ท่านอ๋องตู้ดื่มน้ำชานะเพคะ เดี๋ยวหม่อมฉันรินน้ำชาให้” “มิต้องหรอก ข้าทำเองได้” เขาเอ่ยห้ามเสียงเข้ม “แต่...” “ข้าทำเองได้ชู่เอ๋อ แล้วเจ้าจะไปไหนก็ไปเถอะ ข้าต้องการอยู่คนเดียว เดี๋ยวตอนเย็นก็จะกลับค่ายทหารแล้ว” เขาบอกนางโดยมิสนใจ ยังคงให้ความสนใจก้มหน้าอ่านหนังสือในมือต่อ “ไม่ไปเพคะ หม่อมฉันจะอยู่กับท่านอ๋องตู้” แล้วชู่เอ๋อก็ดึงหนังสือในมือใหญ่ออกมาวางไว้แล้วตัวเองก็ลุกขึ้นขยับไปนั่งทับตักหนาตวัดแขนเรียวสวยโอบกอดลำคอหนา “เจ้าทำอะไรของเจ้าชู่เอ๋อ” “หม่อมฉันขอโทษเพคะที่ก่อนหน้านี้พูดอะไรไปไม่คิด” หึหึ ตู้เหลียงเฉิงแค่นขำในลำคอพร้อมลูบแก้มนวลเนียนก่อนจะเอ่ย “เจ้ารู้รึว่าเจ้าทำผิดอะไรชู่เอ๋อ” “อะ...เอ่อ...” “เจ้ามิรู้ด้วยซ้ำว่าเจ้าพูดผิดอันใด แล้วทำไมต้องขอโทษด้วยเล่า” “หม่อมฉันขอโทษเพคะ” หึหึ “ข้าไม่ได้ต้องการคำขอโทษชู่เอ๋อ ข้าต้องการอย่างอื่นมากกว่าคำพูดพวกนี้จากปากเจ้า” เขาลูบไล้แก้มนวลเนียนไล้เลื้อยมายังลำคอระหง “อื้อ...ท่านอ๋องตู้” นางหดคอเมื่อรู้แล้วว่าอีกฝ่ายต้องการอะไรจากตนเอง

นิยายจีนโบราณจบแล้ว

ควอนเมียรักของพี่บิ๊ก(I'm yours)

479·ณิการ์

ควอนเมียรักของพี่บิ๊ก(I'm yours) “ไปยิ้มให้มันทำไม?” แสงโสมกระชากเสียงห้วนถามคนตัวเล็กกว่าที่เดินเข้ามาหาตนเองทันทีเมื่ออีกฝ่ายเดินมาถึง “ก็เพื่อนกัน” ควอนตอบหน้านิ่งเหมือนกับว่าตนเองไม่ได้ทำผิด แต่ตรงกันข้าม หนุ่มหน้าหวานผิดมากทีเดียวที่ไปยิ้มให้คนอื่นแบบนั้น แสงโสมไม่ชอบ เขาหวงเพราะยิ้มนั่นเป็นยิ้มของเขาคนเดียว “เพื่อนกัน? แล้วไง ไม่ต้องไปยิ้มให้มันพี่ไม่ชอบ” คนขี้หึงเอ่ยบอกพร้อมกับคว้าข้อมือเล็กดึงรั้งเข้ามาใกล้ตัวก่อนจะเปิดประตูรถยัดอีกคนเข้าไปในรถด้วยความฉุนเฉียวไม่พอใจ “อะไรพี่บิ๊ก” อยู่ๆ ก็ถูกโกรธแถมโดนยัดเข้ามาในรถควอนก็มีสีหน้าไม่พอใจขึ้นมาบ้าง เมื่อถูกคนเจ้าอารมณ์สาดอารมณ์ใส่ “กลับบ้าน กลับไปรับโทษของคนที่ยิ้มเรี่ยราด ปัง! ” พูดจบก็กระแทกปิดประตูรถเต็มแรงก่อนจะเดินอ้อมไปยังทางประตูรถคนขับของตนแล้วกระชากเปิดขึ้นไปนั่งติดเครื่องยนต์แล้วกระชากตัวรถออกไปด้วยความเร็วสูง......

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

SET รักร้าวราคีขม + ไฟรักตรวนสวาท

2.0K·ณิการ์

ไฟรักตรวนสวาท "จิณณ์" ไม่ปรารถนาภรรยาที่แก่กว่าตัวเอง หล่อนหมดปัญญาที่จะหา 'ผัว' จนต้องร้อนลำบากถึงเขา "บุณยดา" เธอไม่ได้ต้องการให้ลูกขาดพ่อ แต่เมื่อพ่อไม่ดีแล้วจะมีไปทำไม และเธอจะไม่ยอมให้ลูกมีพ่อแบบเขา เธอจึงฟ้อง ‘หย่า’ พ่อของลูก และต่างคนต่างอยู่ แต่ทว่าเขากลับไม่ยอมปล่อยเธอกับลูกไปง่ายๆ นี่สิ ทั้งๆ ที่ ‘หย่า’ กันแล้วก็เถอะ ++++++ “แนน ผมรู้ว่าคุณไม่ได้หลับ เรา...” ยังพูดไม่ทันจบ เสียงเล็กก็ดังแทรกขึ้นเมื่อรู้ว่าเขาจะพูดอะไร “ฉันไม่ได้กินยาคุมวันนี้” “ทำไมไม่กิน” “มันหมด” “แล้วทำไมไม่ซื้อ” “ฉันลืม ว่าขากลับจะให้คุณแวะจอดที่ร้านยาแต่ก็ลืม” เธอบอกเขาในความมืด “ไม่มียาคุมไม่เป็นไร ผมปล่อยข้างนอกได้” “ไม่ได้! ถ้าไม่ใส่ถุงยางไม่ต้องแตะต้องฉัน” “มีที่ไหนใช้ถุงยางกับเมียตัวเอง เอาน่า...ผมปล่อยข้างนอกได้ เชื่อใจผมเถอะ ไม่ท้องแน่นอน” เขาบอกเธอพร้อมกับจับหัวไหล่เธอบังคับให้นอนหงายแล้วตัวเองก็เคลื่อนตัวขึ้นไปคร่อมทับสาวเจ้าทันที “ก็บอกว่าไม่ได้ไงคุณจิณณ์ มันอันตราย เดี๋ยวฉันก็ท้องหรอก” “ไม่ท้องหรอกน่า ผมจะระวังไม่ปล่อยข้างในหรอกแนน” “แต่ฉันอยู่ในช่วงอันตราย ถ้าพลาดฉันอาจท้องได้” “อันตรายแล้วยังไง ผมไม่ทำให้คุณท้องหรอกน่า เชื่อใจผัวคุณสิ ผมไม่พลาดแน่นอนทูนหัว” พูดจบเขาก็ก้มลงไปจูบหน้าผากมนของสาวเจ้าทันที ++++++ “ไปให้พ้นหน้าฉัน!” เธอยืนยันคำเดิมพร้อมกระชับกอดลูกน้อยที่นอนซุกหลับในวงแขนตัวเองแน่นขึ้นด้วยความหวาดระแวงว่าจิณณ์จะเข้ามาแย่งเจ้าตัวเล็กไปจากอกตน “ผมไม่ไป จนกว่าคุณและลูกจะกลับไปกับผม ได้โปรดเถอะ ขอให้ผมเห็นหน้าลูกบ้าง ขอให้ผมได้อุ้มเขาบ้างทูนหัว” “พี่จ๋า...มาพาตัวเล็กไปนอนหน่อยค่ะ” เธอไม่ตอบอดีตสามี แต่เรียกพี่เลี้ยงของลูกน้อยมาอุ้มลูกน้อยที่หลับในอ้อมกอดตัวเองไปนอน เธอไม่ต้องการให้ลูกน้อยตื่น เพราะเธอและเขาคุยกันค่อนข้างเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ พอพี่เลี้ยงมารับตัวลูกน้อยไปแล้ว เธอก็พูดตอบอดีตสามีทันที “อย่ามารบกวนเราสองคนแม่ลูกอีก ไปให้พ้นบ้านเราได้แล้วคุณจิณณ์” น้ำคำห่างเหินที่พูดกับเขามันทำให้เขาเจ็บร้าวในอก ที่ผ่านมาเขาผิดไปแล้ว เขาผิดอย่างไม่น่าให้อภัย แต่วันนี้เขาก็หน้าด้านมาขอโอกาสกับบุณยดา ตลอดเวลาที่เขาตามมาง้อขอคืนดีบินเทียวไปเทียวมาเมืองไทยกับฝรั่งเศส มันไม่ได้ทำให้เขาท้อ เพราะเป้าหมายชีวิตของเขาคือเธอและลูกน้อย “ไม่เอาน่าแนน คุณก็รู้ว่าผมรักคุณ” “ฉันไม่รู้ และไม่เคยรับรู้อะไรทั้งนั้น ไปซะ! อย่ามารบกวนเราสองคนแม่ลูกอีก อ้อ...ถ้าครั้งหน้าคุณปีนเข้ามาในบ้านฉันอีก ฉันจะแจ้งจับคุณ” พูดจบเธอก็สะบัดหน้าหมุนตัวเดินหนีเข้าบ้านโดยไม่คิดสนใจจะฟังคำโต้ตอบกลับของอดีตสามี เธอเบื่อคำว่า ‘รัก’ ของผู้ชายคนนี้เต็มทน เขาพูดมาเหมือนง่ายทุกอย่าง แต่การกระทำก่อนหน้านี้ของเขามันชัดเจนมาตลอดว่าเป็นเพียงละครหนึ่งฉากเท่านั้น พอลับหลังก็พาผู้หญิงคนนั้นคนนี้เข้าโรงแรมเป็นว่าเล่น นี่เหรอคนที่บอกว่า ‘รัก’ เธอ ‘รัก’ แล้วทำแบบนี้เนี่ยนะ โกหกทั้งเพ! “แนน!” เขาตะโกนร้องเรียกชื่อเธอที่เดินจากไป ใจอยากเดินไปกระชากรั้งเธอไว้เพื่อพูดคุยกันให้รู้เรื่อง แต่สิทธิ์ของเขาไม่มี วันนี้ปีนเข้ามาในบ้านก็มากพอแล้ว จิณณ์ได้แต่กำมือตัวเองแน่นข่มความโกรธตัวเองไว้ ตอนนี้เขาไม่ใช่ผู้ที่จะใช้อารมณ์เอาแต่ใจกับอดีตภรรยา เธอไม่ใช่ของเขาอีกต่อไปแล้ว แต่เขาไม่ยอมหรอก เขาจะพยายามทำทุกทางเพื่อให้เธอกลับมาเป็นภรรยาตัวเองเหมือนเดิม ที่ผ่านมาเขาผิดเขาพลาดที่ทำร้ายเธออย่างสาหัส ไม่แปลกที่วันนี้ที่แม่ของลูกจะไม่ไยดีตน ************************ รักร้าวราคีขม "จับศึก" คือผู้ชายใจร้ายที่สร้างความเจ็บซ้ำให้เธอจนไม่อาจจะให้อภัยได้ "เอมมิการ์" ต้องทนมองพ่อของลูกในท้องรักกับหญิงอื่นที่ไม่ใช่ตัวเอง เธอมันก็แค่คนในความลับของเขาที่เขาแสนชังก็เท่านั้นเอง +++++ “ทำอะไรอยู่ในห้องน้ำ ไม่นอนรึไงเอม” เขาตะโกนถามคนข้างใน แอค! “คุณศึกจะใช้ห้องน้ำเหรอคะ” เธอเปิดประตูออกมาทันทีด้วยกลัวว่าเขาจะโมโหหากตอบช้าเปิดประตูช้า “เปล่า แค่มาตามไปนอนด้วยกัน” “เอ่อ...” เอมมิการ์อ้ำอึ้งจนจับศึกหงุดหงิดต้องพูดแทรกขึ้น “อย่าทำเป็นไร้เดียงสาหน่อยเลยน่า ฉันกับเธอเอากันจนมีลูกใกล้คลอดแล้วยังมาอายอะไร แค่นอนด้วยกัน และจะ ‘เอา’ กันอีกครั้งก็ไม่เห็นจะเป็นไรเลยว่าไหม” เขาเน้นทุกคำในประโยคโดยเฉพาะคำที่แปลความหมายได้หลายทาง “แต่เอมไม่ชินกับการมีคนอื่นมานอนด้วยนี่คะ” เธอก้มหน้ามองเท้าตัวเอง “คุยกับฉันมองหน้าด้วย ไม่ใช่ก้มมองเท้าตัวเอง จะกลัวอะไรนักหนา ไปนอนกัน อ้อ...ชินไม่ชินก็ต้องชิน เพราะหลังจากนี้จนกว่าเธอจะคลอด ฉันจะมานอนที่ห้องนี้กับเธอ อีกอย่างฉันเป็นผัวเธอควรทำตัวให้ชินได้แล้วเอมมิการ์” แล้วเขาก็ฉวยโอกาสจับมือเล็กแล้วดึงลากบังคับเดินไปยังเตียงนุ่มทันที... +++++ เพล้ง! มือเล็กปัดช้อนที่จ่อที่ปากตัวเองออกห่างและด้วยความไม่ระวังเลยทำให้ช้อนในมือใหญ่หลุดกระทบพื้นห้อง “เอม!” เขาเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงขุ่นเข้ม แต่พอได้แหงนเงยหน้าสบประสานกับดวงตาเล็กปนเศร้าของเธอก็เม้มปากแน่นทันที เพราะสถานะของเขาในตอนนี้ไม่ใช่คนที่จะสามารถขึ้นเสียงใส่หญิงสาวได้ “เดี๋ยวพี่ไปเอาช้อนมาตักข้าวป้อนเอมใหม่นะ” เขาลุกขึ้นจากพื้นที่นั่งคุกเข่าอยู่ทันที แต่ยังไม่ทันได้ก้าวเดิน เสียงเล็กก็เอ่ยห้ามรั้งไว้ “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่หิว คุณหิวคุณก็กินเถอะ” แล้วเธอก็หมุนล้อรถเข็นบังคับออกจากที่ตรงนี้ไปทันที “ไม่หิวก็ต้องกินนะเอม เอมต้องกินข้าวกินยา” เขาเดินตามเธอไปพร้อมจับที่จับรถเข็นด้านหลังเธอยื้อให้หยุด “กินไปก็ใช่จะลุกเดินได้ ปล่อยได้แล้วค่ะ ฉันจะไปหาลูก” “ลูกอยู่กับนมอิ่ม ตอนนี้กำลังนอนกลางวัน เอมไปก็ไม่ได้ช่วยอะไรได้” เขาเผลอปากจี้ปมของคนตัวเล็ก พอรู้ตัวอีกทีว่าพลั้งปากไปก็ไม่ทันเสียแล้ว “ใช่สิคะ ฉันมันคนพิการ อยู่ก็เหมือนไม่อยู่ สู้ตายไปเสียจะดีกว่า” น้ำเสียงของเธอดังสั่นเมื่อก้อนสะอื้นตีตื้นมาจุกคอหอย “ไม่เอาสิเอม ไม่พูดแบบนี้ ถ้าเอมตายไปแล้วพี่กับลูกของเราล่ะจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีเอม” ชายหนุ่มเดินไปทรุดตัวนั่งคุกเข่าตรงหน้ารถเข็นของเธอพร้อมคว้ากุมมือเล็กมาบีบแน่น “เหรอคะ? เมื่อก่อนไม่มีเราสองแม่ลูก คุณก็อยู่ได้ ออกจะสบายดีเสียด้วยซ้ำนี่คะ เลิกพยายามสร้างภาพสักทีเถอะค่ะ ปล่อยคนพิการอย่างฉันไปสักที ถ้าต้องการลูกก็ได้ ฉันยกให้คุณ เพราะถ้าลูกไปอยู่กับฉัน ฉันก็ไม่มีปัญญาเลี้ยงเขาได้ เพราะขนาดตัวฉันเอง ฉันยังดูแลไม่ได้เลย สู้ให้ลูกอยู่กับคุณที่เป็นพ่อดีกว่าให้ไปอยู่กับคนพิการอย่างฉันเป็นไหนๆ ค่ะ” พูดจบเธอก็สะบัดปัดมือใหญ่ที่กุมมือตัวเองออก “ไม่พูดแบบนี้สิเอม พี่จะไม่มีวันทิ้งเอมและลูก พี่รักเอมนะ” หึหึ เธอแค่นขำในลำคอ “น่าสมเพชนะคะ มารักฉันตอนที่ฉันพิการเนี่ยนะคะ” เธอนึกตลกชีวิตที่มาได้รับความรักจากชายที่เฝ้ารักเฝ้าหวังมาตลอดว่าเขาจะรักตนตอบ แต่วันนี้มันสายไปเสียแล้ว เธอหมดสิ้นแล้วความรู้สึกดีๆ ต่อเขา ตอนนี้มีเพียงความเกลียดชังเท่านั้นที่จะมอบให้ชายตรงหน้า... ++++++++

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

อาจารย์หมอ (หมอเข้ม)

3.0K·ณิการ์

เขาบอกว่าผู้ชายใส่แว่นไว้ใจไม่ได้สักคน แล้ว "เขมณัฎฐ์" ล่ะ เขาก็ใส่แว่นเหมือนกัน แถมเป็นผู้ชายหน้านิ่ง หน้าเดียว ใบหน้าหล่อภายใต้แว่นนั้นไม่เคยมียิ้มให้ใคร หรือผู้หญิงคนไหนได้เห็น ถึงจะยิ้มเป็นเป็นยิ้มที่แยกเขี้ยวเท่านั้น แต่กับ "จงกลนี" น้องน้อยที่ตัวเองแอบรักมาตลอดกลับได้เห็นยิ้มของเขา ได้เห็นบ่อยๆ จนหัวใจของแพทย์ฝึกหัดอย่างเธอไปไหนไม่ถูก....เรื่องราวอาจารย์หมอกับแพทย์ฝึกหัดจึงเกิดขึ้นแบบงงๆ เพราะเขาทำทุกอย่างให้เธองง งงไปหมดจนตกหลุมรักแบบไม่รู้ตัว...... ------------------------------ “ตื่นมาเซ็นเอกสารให้ฉันหน่อย” มือหนาเขย่าปลุกสาวน้อยไร้เดียงสาที่เขาตักตวงความหวานตลอดคืนให้ตื่นในตอนเช้า อือ หล่อนครางพึมพำลืมตาตื่นขึ้น แต่ก็ยังไม่ค่อยมีสติเท่าไหร่ “เอ้า...ปากกา เซ็นเอกสารแล้วค่อยนอนต่อก็ได้” “ค่ะ” เธอรับปากกาที่เขายื่นให้พร้อมกับเซ็นชื่อตรงที่เขาชี้มือ “เรียบร้อย ตอนนี้เธอเป็นเมียฉันแล้วนะ” “ยังไงคะ?” ถามทั้งๆ ที่นั่งหลับ “ก็เราจดทะเบียนสมรสกันแล้ว” พูดแค่นั้นหมอหนุ่มก็ขยับแว่นลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปทันที พร้อมกับเสียงกรีดร้องของภรรยาตีทะเบียนของตัวเองที่เพิ่งหลอกให้เซ็นไปเมื่อกี้ กรี๊ด! เธอตื่นเต็มตาทันทีเมื่อได้ยินประโยคที่เขาพูดทิ้งท้าย พอจะลุกขึ้นไปตามก็ตกใจ เพราะเจ็บกลางหว่างขา แถมยังเปลือยอีก นั่นทำให้หล่อนร้องกรี๊ดอีกรอบ กรี๊ด! “หมอเข้ม! อาจารย์หมอกลับมาคุยกันเดี๋ยวนี้นะ คนเจ้าเล่ห์” เธอเป็นลูกศิษย์ของเขาและเป็นลูกสาวของเพื่อนสนิทของแม่เขาด้วย เขาทำแบบนี้ได้ยังไง มอมเหล้าเธอจนเมาไม่พอยังข่มเหงเธออีก เขามันร้าย...ร้ายหน้าตายด้วย....... ---------------------------------- “ไปนอนด้วยกันนะ” “อือ...ไม่ไป” “ต้องไปนะ ผัวเมียกันไม่ควรแยกห้องกันนอนนานๆ แบบนี้” เขาพูดแค่นั้นก็คว้าเธอเข้าไปในลิฟต์ที่เปิดประตูออกมาพอดีแล้วกดไปยังชั้นยี่สิบเจ็ดเพื่อไปยังห้องพักส่วนตัวของตัวเอง “คือยังไงก็ต้องนอนกับพี่หมอเข้มใช่ไหมคะ” “ใช่ ก็เราแยกกันนอนสองอาทิตย์แล้วนะ พี่กลัวว่าเจเจจะลืมรสสวาทของพี่” “ไหนบอกนอนคุยกัน” “ก็นอนคุยกันแบบผัวเมียไง จะให้นอนธรรมดาได้ยังไงว่าไหม” “คนบ้า คนหื่น แล้วทำไมสองอาทิตย์ที่ผ่านมาหลบหน้าล่ะ เรียกก็ไม่สนใจ แถมไม่ยิ้มให้ด้วย” “ก็ยุ่ง” เขาตอบแค่นั้นแล้วรั้งเธอเข้ามากอด ไม่สนใจว่าในลิฟต์จะมีกล้องวงจรปิดติดอยู่ “อือ...มีกล้อง” เธอดันเขาออกห่างทั้งๆ ที่ตอนนี้ในใจนั้นชอบ คือตอนนี้เธอโดนอาจารย์หมอตกไปเรียบร้อยแล้วใช่ไหม อกแน่นๆ ที่เธอซบตอนนี้อบอุ่นเหลือเกิน “แค่กอดเอง ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวถึงห้องค่อยทำมากกว่านี้ เหนื่อยไหมเด็กดีของพี่” เขาถามเธออ่อนโยนพร้อมก้มลงมองหน้าที่แหงนเงยขึ้นมองหน้าของเขาพอดี “นิดหน่อยค่ะ” “ทำไมถึงอยากเรียนหมอ” “มีอาจารย์หมอเป็นไอดอลตอนเด็กค่ะ” “หืม! ไอดอลหรือว่าแอบชอบพี่กันแน่” “ไอดอลค่ะ อย่ามานึกไปเองว่าเจเจชอบพี่หมอเข้มนะ คือตอนนี้เจเจยังเคืองอยู่นะ ที่หลอกให้เซ็นทะเบียนสมรส” “ไม่ได้หลอก แค่ฉวยโอกาสตอนที่เจเจตื่นนอนให้เซ็นเอกสารเท่านั้น ก็ตอนนั้นสมองของเจเจทำงานช้าเอง ไม่ยอมอ่าน พี่บอกให้เซ็นก็เซ็น แต่ก็เป็นความโชคดีของพี่ ที่ทำให้พี่มีเมียเป็นตัวเป็นตน” ----------- ปล.ฝากหมอเข้มคนหื่นและขี้หึงน้องหนักมากด้วยนะคะ

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

ตรวนรักพญามาร

808·ณิการ์

“พี่พอลไม่มาส่งลูกหน่อยเหรอคะ” รัตนาพูดให้ได้ยินกันเพียงสองคน เพราะถ้าพอลี่ได้ยินคงร้องโวยวายปฏิเสธอีกเป็นแน่ “ไม่ใช่ลูกพี่ นั่นเป็นลูกของเคต่างหาก” ด้วยความน้อยใจ จึงทำให้พูดแบบนี้ออกมา “ก็ดี งั้นอย่ามายุ่งกับต่อและลูกอีกแล้วกัน” ในเมื่อเขางอนได้ เธอก็งอนได้เหมือนกัน มีอย่างที่ไหน ลูกของตนยังยกให้เป็นลูกคนอื่น พอลได้ยินดังนั้นก็รีบลงรถมาส่งลูกสาวทันที แต่ก็ยังคงความหน้าบึ้งไว้เช่นเคย “ส่งก็ส่งสิ” ปล.นิยายหมดสัญญาจาก สนพ.เคยวางขายมาแล้วชื่อเดิม “เมียพญามาร”

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

SET อ๋องใหญ่...จวนสิบสี่

5.0K·ณิการ์

อ๋องใหญ่...จวนสิบสี่ การข้ามมิติของ "ซู่หลิงเถียน" ในครั้งนี้ทำให้เธอได้พบกับ "อ๋องใหญ่ หรือ จ้าวซ่านลู่" อ๋องผู้มีความคิดหื่นตลอดเวลา และแน่นอนว่าเธอจะไปไหนได้เมื่อเขาหมายปองเธอไว้แล้ว ความงามและนิสัยแปลกๆ ของเธอทำให้เขาไม่อาจมองข้ามได้ ยิ่งนับวันยิ่งหลงรักแม่หญิงประหลาดที่มาจากที่ใดตัวเขาเองก็ไม่อาจรู้ได้.... ------- “อือ...ปล่อยข้านะจ้าวซ่านลู่” “ไม่ปล่อยจนกว่าเจ้าจะเป็นของข้า และคืนนี้ข้าจักไม่ปล่อยเจ้าได้นอนหลับเหมือนทุกคืนแล้วเถียนเถียน ข้ามิอาจใจเย็นนอนมองแผ่นหลังเจ้าได้เหมือนทุกคืนที่ผ่านมาได้อีกแล้ว” เขาเกยคางไปกับไหล่เล็กของเธอพร้อมกับหันหน้าแนบถูปลายจมูกโด่งไปกับซอกคอระหงของซู่หลิงเถียน “อือ...อย่าทำแบบนี้จ้าวซ่านลู่ ข้ายังไม่พร้อม” “เดี๋ยวข้าทำให้เจ้าพร้อมเองเถียนเถียน” “มะ...ไม่ได้นะ” “ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ชายหญิงเราถูกสร้างมาเพื่อให้เป็นของกันและกัน และเจ้า...เถียนเถียน เจ้าก็ถูกสร้างมาเพื่อข้าเหมือนข้าที่ถูกสร้างมาเพื่อครอบครองเจ้า” “ไม่เลย ท่านไม่ใช่ของข้าคนเดียว ท่านเป็นของคนอื่นด้วย ท่านไม่ได้มีแค่ข้าคนเดียว” เธอแย้งเขา “เจ้าไม่ชอบรึที่ข้ามีสนม หรือเจ้าหวงข้าเถียนเถียน” “ไม่ใช่สักหน่อย ข้าไม่ได้หมายความแบบนั้น ที่ข้าพูดเพราะข้า...เอ่อ...” เธอหาคำพูดของตัวเองไม่เจอซะงั้น ตอนนี้หัวใจของซู่หลิงเถียนนั้นเต้นแรงเหลือเกิน เพราะใจมันอ่อนแอหรือเพราะตกหลุมรักอ๋องใหญ่คิดหื่นไปแล้วกันแน่ “งั้นเจ้าหมายความว่ายังไงเถียนเถียน” เขาหมุนตัวเธอให้หันมาเผชิญหน้ากับตัวเองพร้อมเชยคางมนสวยให้แหงนเงยขึ้นหาตัวเองที่ก้มหน้ามองดูเธออยู่ ยิ่งเห็นริมฝีปากแดงระเรื่อเม้มแน่นก็ยิ่งอยากโน้มลงไปกัดเม้ม และก็ไม่ปล่อยให้ความต้องการนั้นอยู่ในหัวนาน อ๋องใหญ่โน้มลงมาบดจูบปากอวบอิ่มสีแดงระเรื่อของแม่นางในดวงใจตัวเองพร้อมกับบังคับคางมนให้อยู่นิ่งไม่ให้ขยับบิดเบือนดิ้นหนีจูบร้อนของตัวเอง “อ่ะ...อื้อ” *************************** อ๋องใหญ่...จวนสิบสี่(ภาคจบ) การข้ามมิติของ "ซู่หลิงเถียน" ในครั้งนี้ทำให้เธอได้พบกับ "อ๋องใหญ่ หรือ จ้าวซ่านลู่" อ๋องผู้มีความคิดหื่นตลอดเวลา และแน่นอนว่าเธอจะไปไหนได้เมื่อเขาหมายปองเธอไว้แล้ว ความงามและนิสัยแปลกๆ ของเธอทำให้เขาไม่อาจมองข้ามได้ ยิ่งนับวันยิ่งหลงรักแม่หญิงประหลาดที่มาจากที่ใดตัวเขาเองก็ไม่อาจรู้ได้.... ------- “อ๋องหื่น” “หึหึ...ข้าหื่นที่ไหนกันเล่า ข้าแค่อยากแสดงความรักกับเจ้าเท่านั้นเอง และตอนนี้ก็ลับตาคน ข้าว่าเรามาเย้ยฟ้าท้ายุทธภพกันดีไหม” เขาพูดจบก็ผลักร่างเล็กโน้มลงไปนอนราบกับหลังคาทันทีแล้วตัวเองก็คร่อมทับ “อือ...เดี๋ยวหลังคาบ้านเขาพังหรอก” “ไม่ลองไม่รู้เถียนเถียน” “บ้าน่า อย่าทำอะไรพิสดารได้ไหม เดี๋ยวพลาดท่าตกไปพิการเอาหรอก” “ข้ามีวิชาตัวเบา ไม่ทำให้เจ้าเป็นอันตรายหรอกเมียข้า” เขาพูดแล้วก็โน้มหน้าหมายจะลงไปซุกไซ้ซอกคอระหงทันที...... --------- ปล.ฝากเล่ม 2 ตอนจบนิยายจีนเซินเจิ้นเรื่อง "อ๋องใหญ่...จวนสิบสี่" ด้วยนะคะ

นิยายจีนโบราณจบแล้ว

กามสวาทโลกีย์

3.0K·ณิการ์

“คุณเป็นใคร? ” สาวน้อยเอ่ยถามเสียงแข็ง ใช่เธอเพิ่งเห็นใบหน้าคมชัดก็วันนี้เองเขาหล่อ มีกล้ามหน้าท้องที่แสนจะแข็งแกร่ง “จุๆ สาวน้อยต่อจบบทก่อนค่อยถามนะ” ชายนิรนามเอามือปิดปากสาวน้อยใต้ร่าง ก่อนร่างหนาจะเริ่มเบียดเสียดสีเข้าหาร่างเล็ก ร่างหนาบิดพลิ้วไปตามจังหวะรักเป็นท่วงทำนองเพลงรักที่เขาเป็นคนแต่งและควบคุมบทเพลงเอง ส่วนร่างเล็กใต้ร่างนั้นได้แต่บิดเร้าครวญครางไปตามกระแสความเสียวซ่านที่ชายหนุ่มเหนือร่างกำลังปลุกปั่นให้แก่ตน “โอว์!...ดีเหลือเกินเด็กน้อยจ๋า.....ชูว์!.....” เสียงเข้มคำรามก้องด้วยความสุขสม เมื่อตัวเองนั้นถึงปลายโค้งฟ้าแล้ว และไม่นานก็ตามมาด้วยเสียงร้องครวญครางเล็กของ “กรี๊ดดดด.....” สาวน้อยวัยกระเตาะกรีดร้องอย่างมีความสุข เธอกรี๊ดทุกครั้งที่คนเหนือรางส่งถึงวิมารดอกฟ้า ก่อนจะเผลอหลับหมดแรงไปอย่างเหนื่อยล่า

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

พันธะชังคุณหมอร้าย (ซีรีส์ แสนรักแสนชัง ลำดับที่ ๑)

3.0K·ณิการ์

แต่งงานยังไม่ทันข้ามวันสามีก็ย้ายออกไปอยู่ข้างนอก เนี่ยเหรอชีวิตหลังแต่งงานของเธอ "อุรณา" ไม่เคยคิดว่าชีวิตแต่งงานตัวเองกับนายแพทย์หนุ่ม "พชรพล" จะเป็นแบบนี้ เขา 'ชัง' เธอเธอรู้ และเธอ 'รัก' เขาเขารู้แต่เขาไม่สนใจ +++++ “ทำยังไงดี ไม่อยากหย่าแล้วสิ” “แต่ฉันจะหย่าและปล่อยมือฉันด้วยค่ะ มันไม่เหมาะสม” “งั้นก็ฟ้องหย่าสิ และจะจับแล้วจะทำไม ก็นี่มือของเมียพี่” เขาตอบหน้าตาไร้อารมณ์แต่แฝงความเจ้าเล่ห์ไว้ในดวงตาดุดัน ส่วนอุรณาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงพูดออกมาแบบนี้ ก็ในเมื่อเขาต้องการมาตลอดนี่ พอจะ ‘หย่า’ ให้แล้วทำไมไม่ยอมล่ะ หรือเพราะเห็นว่าเธอ ‘ท้อง’ จึงเปลี่ยนใจงั้นเหรอ “เมื่อก่อนอาจจะใช่ แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้วค่ะ กรุณาปล่อยมือดิฉันด้วยค่ะ” เธอดึงมือตัวเองออกจากอุ้งมือหนาของคนเย็นชา คำพูดเย็นชาของภรรยาที่ไม่ได้เจอกันนานทำให้พชรพลรู้สึกเจ็บจุกเล็กน้อย แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกเดือดดาลหรือโกรธเธอเลยสักนิด แต่ตรงกันข้ามเสียมากกว่า เขาชอบที่เธอเป็นอยู่ตอนนี้มากกว่าเมื่อก่อนที่หวาดกลัวตัวเองและเชื่อฟังตัวเองทุกอย่าง “ตอนนี้ก็ใช่ทูนหัว” แล้วพชรพลก็ทำสิ่งที่อีกฝ่ายคาดไม่ถึงและไม่คิดว่าเขาจะทำก็เกิดขึ้น พชรพลโน้มหน้าลงไปใกล้แล้วใช้มือตวัดโอบลำคอระหงรั้งให้เธอแหงนเงยขึ้นหาตัวเองที่ก้มลงมาหาแล้วทาบทับบดจูบกลางงานโดยไม่สนใจสายตาของแขกเหรื่อในงานที่มองมา “อ่ะ...อื้อ เผียะ!” เธอดันหน้าเขาออกห่างพร้อมฟาดตวัดมือใส่แก้มสากของคนตัวโต “เดี๋ยวนี้กล้าตบหน้าพี่แล้วเหรอ เดี๋ยวนี้เก่งขึ้นนะ ไปคุยกันที่บ้านดีไหม หรือเปิดห้องคุยกัน เผียะ!” แล้วมือเล็กก็ตวัดใส่หน้าของคนหน้านิ่งอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นเดินหนีพร้อมกับที่ขวัญพนัสเดินกลับมาพอดี ซีรีส์ แสนรักแสนชัง 1.พันธังคุณหมอร้าย (หมอฌอห์ณ & เนม) นามปากกา ณิการ์ (อีบุ๊กพร้อมโหลด) 2.วิวาห์ชังคุณหมอร้าย (หมอพอร์ช & พรีม) นามปากกา ขยาทิมาต (กำลังเขียน) ***คำเตือน : นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของนักเขียนเท่านั้นนะคะ ทั้งตัวละครและสถานที่บางที่เป็นเพียงแค่สิ่งสมมุติตามจินตนาการเท่านั้นค่ะ #คิดหื่นเชิญเสพ ณิการ์(ยักษ์)

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

อุ้มเธอขึ้นสวรรค์

4.0K·ณิการ์

“ปล่อยหยกนะคุณโตก คุณทำบ้าอะไรคะ” หญิงเรียบร้อยโวยวายทุบตีเขาและดิ้นรนให้เขาปล่อยแต่ก็ดิ้นเสียแรงเปล่าเมื่อเขากอดรัดเธอแน่นกว่าเดิม พร้อมกับฟาดตีก้นของเธอแรงๆ หลายครั้งติดต่อกันจนเจ็บน้ำตาเล็ด “อยากก็บอกผัวสิ ไปอ่อยไอ้หมอคมนั่นทำไม” ปัง! เท้าใหญ่ยกถีบประตูห้องทำงานตัวเองให้เปิดออก และเมื่อเปิดออกแล้วก็ถีบปิดแรงๆ กลับ ปัง! “พูดบ้าอะไรของคุณคุณโตก มันเรื่องส่วนตัวของหยก หยกจะอ่อยใครก็ได้ จะคุยกับใครก็ได้” “ไม่ได้! เธอเป็นเมียฉัน” “เมีย? คุณโตกกล้าบอกทุกคนไหมล่ะคะว่าหยกเป็นเมียคุณ” เธอโต้สวนกลับเมื่อถูกคนตัวโตยกจากไหล่ไปนั่งบนโต๊ะทำงานของเขาโดยมีสองแขนแข็งแรงเท้ายันขอบโต๊ะทำงานกักร่างเธอไว้ไม่ให้หนีไปไหน หึหึ “เมีย ไม่ได้หมายความว่าฉันต้องแต่งงานและกล้าบอกทุกคนว่าเธอเป็นเมีย ฉันบอกก็ได้ว่าเธอเป็นเมียที่จะอุ้มท้องลูกฉัน แต่ก็แค่เมียที่ทำหน้าที่อุ้มท้องลูก ถ้าคลอดลูกเมื่อไหร่ตอนไหนเธอก็เป็นอิสระ ตอนนั้นค่อยไปอ่อยไปร่านอ้าขาให้คนอื่น แต่ระหว่างนี้ ระหว่างที่เธอยังไม่ท้องลูกของฉันเธอห้ามไปอ่อยไปร่านอ้าขาให้ใคร ฉันไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร” เผียะ! มือเล็กตวัดใส่แก้มสากทันทีเมื่อเขาพูดจบ...... อีโรติก

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

ผู้จัดการของคมธรรม(พี่หอย)

1.0K·ณิการ์

“ตื่นนะคุณ...ตื่นๆๆ ตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บ!” มือเล็กทุบตีปลุกคนตัวโตที่นอนเบียดตัวเองบนเตียงเล็กแรงๆ “อือ...อะไรอีกเมียจ๋า...” คมธรรมไม่ยอมลืมตาตื่นแต่กลับคว้าคนตัวเล็กล้มลงมากอดรัดแน่น “ไปโรงพัก” มัลลิกาบอกพร้อมกับขืนตัวเองออกจากอ้อมแขนแข็งแรง “ไปทำไม” เขาลืมตาขึ้นพร้อมถามและกอดเธอแน่นกว่าเดิม “ไหนคุณบอกว่าจะไปมอบตัวไง คุณจำไม่ได้รึไงว่าพูดอะไรเมื่อคืน” “อ้อ...ไปมอบตัวเรื่องอะไรกัน ผัวเมียเอากันเรื่องปกติ อีกอย่างจะไปเพิ่มงานให้ตำรวจทำไม ให้ตำรวจไปจับพวกค้ายา ทำลายชาติดีกว่ามาทำคดีผัวๆ เมียๆ เอากันนะ” “คุณข่มขืนฉัน” “เปล่าเลยที่รัก เพื่อนสมยอมพี่ หรือจะเถียงว่าไม่สมยอม ก็เห็นครางดังทั้งคืนตอนพี่เอาแรงๆ” “คนเลว” “ผู้หญิงด่าแปลว่าผู้หญิงรัก พี่จะไม่คิดเข้าข้างตัวเองแล้วกันนะว่าเพื่อนรักพี่หลงพี่มากแค่ไหน แต่ถ้าจะไปโรงพักน่ะ มีหลักฐานเหรอ พี่รุนแรงหรือก็ไม่ ไม่เห็นมีรอยบาดเจ็บตรงไหนสักหน่อย จะมีก็แต่รอยดูดของพี่เท่านั้น” คนห่ามเอ่ยแล้วก็กดจมูกแรงๆ กับกระหม่อมบางของเธอ “กะ...ก็เจ็บ...” แล้วก็ต้องเม้มปากแน่นเพราะเขาพูดถูก และมีแค่ที่เดียวที่เจ็บคือตรงความเป็นสาว จะให้บอกตำรวจก็ไม่กล้าบอกว่าเจ็บตรงนั้น “เห็นไหม อย่าเอาเรื่องเล็กน้อยไปให้ตำรวจหัวเราะเยาะเลย ไหนๆ ก็ตื่นแล้ว ล้างหน้าไก่ตอนเช้าดีไหมจ๊ะ” ว้าย! แล้วหล่อนก็ตกอยู่ใต้ร่างใหญ่โตของคมธรรมอีกครั้ง แม้ว่าจะพยายามดิ้นขัดขืนมากเท่าไหร่ แต่ก็พ่ายแพ้ต่อแรงของบุรุษที่แข็งแรงกว่าอยู่ดี

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

นางบำเรอขัดดอก

1.0K·ณิการ์

“มองอยู่ได้เดี๋ยวฉันก็คิดค่ามองซะเลยนี่” พ่อเลี้ยงพิพัฒน์เอ่ยกับอลินชาทีเล่นทีจริง เวลานี้เขาอารมณ์ดีมาก ๆ เลยก็ว่าได้ที่จะได้กินเธอ พอคิดมาถึงตรงนี้ลูกชายเขาก็ตื่นตัวขึ้นมาทันที “ซะ...เซ็กซี่...” อลินชาไม่รู้เลยว่าตอนนี้ตัวเองหลุดปากพูดอะไรออกมาให้เขาได้ยินพอสติกลับมาก็รีบเอามือปิดปากของตัวเองด้วยความเขินอายทันทีที่ตัวเองพลั้งปากเอ่ยชมหลงใหลในตัวเขา “เธอว่าอะไรนะอลิน พอดีฉันได้ยินไม่ชัดเท่าไร ขอฟังอีกครั้งได้ไหม” เขาได้ยินชัดเจนทุกคำที่หญิงสาวพูดแต่เขาอยากจะแกล้งเธอเลยเอ่ยถามอีกครั้ง “ปะ...เปล่า...แค่ฉันว่าคุณอาบน้ำเสร็จเร็วจัง” อลินชาอายจนแทบอยากจะแทรกพื้นห้องหนีเลยก็ว่าได้ในเวลานี้ “เมื่อกี้เธอไม่ได้พูดยาวแบบนี้นี่อลิน? ถ้าฉันหูไม่ฝาดนะเมื่อกี้นี้เธอพูดว่า ‘เซ็กซี่’ นะ ฉันเพิ่งรู้ว่าเธอก็แอบอ่านกินฉันเหมือนกัน แต่ไม่ต้องแอบหรอกเพราะคืนนี้ฉันจะให้เธอกินฉันทั้งตัวเลยอลิน” “บ้า!” ไม่น่าหลงใหลในหุ่นเขาจนพลั้งปากพูดไปเลย “กรี๊ด!" อลินชาร้องกรี๊ดออกมาทันทีเมื่อเขาดึงผ้าขนหนูที่ใส่ออกมาจากห้องน้ำโยนทิ้งไปที่ตะกร้า และตอนนี้ก็ได้เห็นชีเปลือยตัวเป็น ๆ ต่อหน้าต่อตาจนหญิงสาวต้องรีบเอามือขึ้นมาปิดตาของตัวเองไว้ “จะปิดทำไมอลิน เอามือออกเดี๋ยวนี้ฉันบอกให้เอาออกไง” ไม่ใช่แค่สั่งให้อลินชาเอาออกแค่นั้นแต่เขาเดินมาดึงมือหญิงสาวออกเลย “ว้าย! ชีเปลือยคนเขาไม่อยากเห็นยังอยากโชว์อีก เดี๋ยวตาบอดกันพอดี” “เธอยังไม่ชินกับลูกฉันอีกเหรออลิน ฉันว่าเรามาเริ่มกันเลยนะอลิน ตอนนี้ลูกชายฉันมันตื่นแล้ว และถอดชุดนอนเด็กออกได้แล้ว ฉันไม่อยากให้เสียเวลามากไปกว่านี้แล้ว รู้ไหมว่ามันทรมาน” เขาไม่รอให้อลินชาถอดเองตามเขาสั่งให้เสียเวลาไปมากกว่านี้เขาเลยจัดการถอดมันออกให้หญิงสาวเสียเลย “กรี๊ด! พ่อเลี้ยง ฉันอายนะ” อลินชาตกใจที่อยู่ ๆ มือหนาของเขาก็ปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเธอออกอย่างรวดเร็ว “ถ้าไม่ถอดเราจะรักกันได้อย่างไรอลิน เหลือแค่ชุดชั้นในแล้วเธอจะถอดเองหรือให้ฉันถอดให้” พอเอ่ยเสร็จก็ทำท่าจะถอดชุดชั้นในเธออย่างที่ว่าแต่เธอห้ามไว้ทัน “ไม่ต้องถอดเองได้ แต่ขอปิดไฟก่อนนะ ฉันอายอ่ะ...” สาวเจ้าก็เดินไปปิดไฟในห้องทันที แต่พอเดินกลับมาที่เตียงพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ก็ฉุดเธอลงมานอนที่เตียงกับเขาทันที เพราะเขานอนรอเธอตั้งแต่ที่เธอเดินไปปิดไฟแล้ว “อุ๊ย! ตาแก่...” อลินชาหลุดปากอุทานออกมาซะเสียงดังเลยจนทำให้คนที่ฉุดเธอลงมาโกรธขึ้นมาทันที “ถึงฉันจะแก่แต่ฉันก็ได้เด็กอย่างเธอมาเป็นเมียก็แล้วกันอลิน อีกอย่าง เด็กอย่างเธอก็ติดใจร้องครวญครางตลอดมิใช่เหรอเวลาที่ฉันรักเธอ เห็นไหม คนแก่อย่างฉันทำให้เธอได้พบกับความสุขมากมายแค่ไหน นับครั้งไม่ถ้วนเลยก็ว่าได้ในแต่ละคืนที่เรารักกัน จะบอกไว้อย่างนะ ของแบบนี้ฉันทำคนเดียวไม่ได้ถ้าเธอไม่ร่วมมือกับฉันด้วย” อะไร ๆ ก็แก่ คนเขาก็น้อยใจเป็นเหมือนกันนะ “ถ้าคุณไม่ขืนใจฉันจนฉันยอม คุณก็ไม่ได้แอ้มฉันหรอกคนลามก คนบ้ากาม คนเห็นแก่ได้” อลินชายังว่าเขาต่อโดยที่ไม่คิดเลยว่าอีกไม่กี่นาทีนี่เธอจะเป็นคนร้องขอให้เขารัก และตอนนี้ชุดชั้นในของสาวเจ้าก็โดนเขาถอดออกหมดแล้วเลยเหลือแต่ร่างเปลือยเปล่าที่ใกล้ชิดกัน ยังดีที่เธอได้ปิดไฟในห้องแล้ว หญิงสาวจึงไม่อายเขาเท่าไรนัก “ได้ งั้นมาพนันกันไหมว่าฉันไม่ได้ขืนใจเธอเลยแต่เธอยอมฉันเองต่างหาก หึหึ” ตอนนี้มือหนาของเขาเริ่มอยู่ไม่เป็นสุขเสียแล้วยิ่งร่างนุ่มนิ่มนี้ยิ่งทำให้อารมณ์พิศวาสในตัวเขาปะทุขึ้นจนตอนนี้เอาอะไรมาฉุดก็ไม่ลงแล้วถ้าไม่ได้ปลดปล่อยให้หนำใจ “อื้อ!" อลินชาครวญครางทันทีเมื่อโดนเขาสัมผัสแค่นิดเดียวเธอก็ร้องครางออกมาแล้ว แต่เธอยังปากแข็งเอ่ยปฏิเสธเขา “ฉันไม่ได้เต็มใจ!" “หึหึ ไม่เต็มใจแต่โอบกอดฉันแน่นเลยนะ ถ้าเต็มใจเธอจะไม่ลุกขึ้นมาปล้ำฉันเลยเหรอ หึหึ” ตอนนี้เขาพลิกร่างขึ้นทับอลินชาเรียบร้อยแล้ว ส่วนลิ้นร้อนของเขาก็ทำหน้าที่ลากผ่านร่องทรวงอิ่มของเธออย่างหลงใหลก่อนที่จะผละออกมาที่ปากอิ่ม เพื่อที่จะชิมข้างในโพรงปากอันหวานล้ำของเธอว่ามันน่าค้นหาน่ากลืนกินแค่ไหน และเวลานี้สติของอลินชาได้หนีหายไปหมดแล้ว ตอนนี้ร่างเธอกำลังตอบสนองเขาและรับสัมผัสจากเขาด้วยความเต็มใจเสนอตอบเขา “อื้อ!" สาวเจ้าร้องครางอีกครั้งเมื่อเขาปล่อยให้ปากเธอเป็นอิสระ “หึหึ คิดดูให้ดีนะอลินว่าใครกันแน่ที่ต้องการใคร” เขาผละออกมาจากปากเธอเพื่อที่จะมาพูดย้ำเตือนสติหญิงสาวให้ได้อายกับคำพูดที่เอื้อนเอ่ยออกมาก่อนหน้านี้ แต่มือหนาทั้งสองข้างของเขาไม่ได้หยุดที่จะเคล้นคลึงดอกบัวคู่งามของเธอเลย “ฉันเชื่อแล้วพ่อเลี้ยง ได้โปรดปรานีนางบำเรอขัดดอกคนนี้ด้วยเถอะ ไม่ไหวแล้ว ขอเถอะนะพ่อเลี้ยง อื้อ!" อลินชาทนกับความเสียวซ่านไม่ไหวอีกแล้วในเวลานี้ พ่อเลี้ยงพิพัฒน์ก็ไม่รอช้าที่จะใช้นิ้วของตัวเองเข้าไปสำรวจในกุหลาบงามหญิงสาวก่อนที่จะส่งลูกชายของตัวเองเข้าไปยึดครองพื้นที่ข้างในกุหลาบงามดอกนี้ “อื้อ! อลินเธอยังคงแน่นเหมือนเดิมเลยนะ” เขาเอ่ยออกมาลอย ๆ ด้วยความชอบใจ ที่สาวเจ้ายังคับแน่นเสมอสำหรับเขา “อืม! พ่อเลี้ยงอย่าแกล้งอลินสิคะ” ตอนนี้อลินชาส่งสายตายั่วยวนให้กับพ่อเลี้ยงพิพัฒน์จนต้องรีบเอานิ้วออกจากกุหลาบงามเธอและแทนด้วยลูกชายของเขาทันที “อื้อ! เธอนี้สุดยอดจริง ๆ อลิน ฉันชักจะติดใจเธอแล้วสิ สงสัยต้องมานอนที่เรือนพิกุลทุกวันแล้ว” ปากพูดแต่สะโพกสอบเขาก็ทำงานไปด้วย เขาเร่งจังหวะเข้าออกช้าบ้างเร็วบ้างแล้วแต่อารมณ์ “พ่อเลี้ยงเร็ว ๆ หน่อยได้ไหม อลินใกล้แล้วนะ ขออีกนิดนะคะ อื้อ!" แล้วพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ก็พลิกให้อลินชาขึ้นคร่อมตัวเองทันทีเมื่อเธอร้องขอให้เขาเพิ่มจังหวะให้เร็วขึ้นแต่เขาไม่ทำตาม “พ่อเลี้ยงจะทำอะไรคะ?” อลินชาเอ่ยถามด้วยความขัดใจ ทั้ง ๆ ที่เธอใกล้จะไปถึงแดนฉิมพลีอยู่แล้วแต่โดนเขาหยุดและพลิกร่างเธอขึ้นคร่อมเขาแทนซะงั้น ตอนนี้หญิงสาวก็รู้แล้วว่าอารมณ์ค้างที่เพื่อน ๆ ที่มหาวิทยาลัยเธอพูดกันมันเป็นอย่างไรเพราะตอนนี้เธอกำลังประสบอยู่ “ฉันจะให้เธอเป็นคนคุมเกมเหมือนอย่างที่ฉันบอกเมื่อวานไงอลิน และเธอก็ไม่ต้องกลัวและอายว่าจะทำไม่ได้นะ เพราะฉันเชื่อว่าเธอทำได้ ถ้าเธอไม่อยากค้างเธอต้องเป็นคนคุมเกมเองนะสาวน้อย เธอเคยเห็นเขาขี่ม้ากันไหม?” “มันเกี่ยวอะไรกับการขี่ม้าด้วยคะพ่อเลี้ยง?” หญิงสาวเอ่ยถามกลับด้วยความงุนงงและก็อายที่ต้องมานั่งคร่อมเขาแบบนี้แถมเธอยังกลืนกินเขาด้วย ยิ่งคิดยิ่งอายแต่ดีที่ในห้องมันมืด เขาเลยไม่รู้ว่าเธอกำลังอายแค่ไหน “เกี่ยวสิถ้าเธออยากไปถึงฝันเธอต้องควบฉันเหมือนที่นักกีฬาขี่ม้าเขาควบม้ากัน แค่นี้ทำเป็นไม่เข้าใจไปได้สาวน้อย” เขายกตัวอย่างของการร่วมรักกันเหมือนกับนักกีฬาขี่ม้าให้หญิงสาวฟังเพื่อที่เธอจะได้เอามาปรับใช้กับศึกรักในครั้งนี้ และเขาก็คิดไม่ผิดเมื่อเธอเริ่มขยับตัวควบเขาเหมือนม้าไม่มีผิด “อื้อ! อลินเธอเก่งนี่ เพิ่มแรงโยกขึ้นอีกอลิน ฉันเริ่มจะไม่ไหวแล้ว เธอร้อนแรงเร้าใจฉันมากเลย” ตอนนี้เขาก็รู้แล้วว่าอลินชากำลังจะไปถึงแดนฉิมพลีก่อนเขาเมื่อร่างเธอกระตุกติดต่อกันหลายครั้ง และมันก็เป็นจริงเมื่อหญิงสาวไปถึงแดนฉิมพลีหมดแรงคาอกเขา แต่หญิงสาวจะทิ้งเขาไว้แบบนี้ไม่ได้นะเพราะเขายังไม่ได้ปลดปล่อยเลย แล้วเขาก็พลิกร่างเธอลงมาแล้วเขาขึ้นไปคร่อมร่างหญิงสาวแล้วเร่งสะโพกใส่เธอไม่ยั้งจนร่างเขากระตุกติดต่อกันหลายครั้งและปล่อยน้ำรักในกุหลาบงามของหญิงสาวจนหมด เขาพักชื่นชมกับความสุขแค่ไม่นานก็เริ่มบรรเลงบทรักขึ้นมาใหม่อีกครั้ง และบทรักครั้งนี้ร้อนแรงกว่าทุกครั้งเป็นไหน ๆ เมื่อเขาและเธอต่างเป็นฝ่ายเปลี่ยนกันรับเปลี่ยนกันรุกจนเกือบเช้ากว่าจะได้นอนกอดกันหมดแรงไปตาม ๆ กันในศึกรักครั้งนี้ ปล.นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายเก่าหมดสัญญาจาก สนพ. และเคยวางขายในรูปแบบอีบุ๊คมาแล้วค่ะ ตอนนี้หมดสัญญากับทาง สนพ.ทางตัวนักเขียนเลยนำมาปัดฝุ่นรีไรท์อัพขายในรูปแบบอีบุ๊คอีกครั้งค่ะ ชื่อเรื่องเดิม นามปากกาเดิมค่ะ

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

พี่กันต์คนใหญ่ดุ

2.0K·ณิการ์

กับคนอื่นพ่อมาเฟียผิวสีโหดเหี้ยมดุดัน แต่กับน้องน้อยอย่างเธอเขาอ่อนโยนอ่อนหวานพร้อมเป็น 'สัตว์เลี้ยง' ของเธอก็ว่าได้ +++++++ “ทำไมชอบเถียงพี่นักหนูณิ ยอมรับความจริงซะบ้างว่าตัวเองน่ะเป็นของพี่” ตอนนี้ณิการ์เหมือนกับเป็นคนละคนที่ตนรู้จักเลย แต่จะว่าไปจะแบบเมื่อก่อน ตอนที่ยังไม่ได้ครอบครองกับหลังที่ได้ครอบครองแล้ว เป็นแบบไหนเขาก็ชอบทั้งนั้น ‘เซ็กซี่ชะมัดเวลาเถียงไม่ยอมลงให้แบบนี้ มันน่าจับกดลงบนเตียงสีชมพูนี้นัก’ “ก็คุณกันต์พูดไม่ถูกนี่” “ไม่ถูกยังไง หนูณิเป็นของพี่ มันไม่ถูกต้องตรงไหน หรือต้องให้ทำให้ดูด้วยไหมว่าเป็นของพี่กันต์ยังไง แบบไหน ท่าไหนในวันนั้น” “ณิไม่คุยกับคุณกันต์แล้วค่ะ ออกไปจากห้องณิได้แล้ว ถ้าจะมาคุยเรื่องไร้สาระแบบนี้” “ไม่คุยกับผัวแล้วจะคุยกับใคร หรือให้พี่กันต์บอกแม่ไหมว่าเราสองคน ‘ได้กันแล้ว’ แถมได้กันในคอกม้าคืนฝนตกตอนไปเที่ยวเขาใหญ่ด้วย วันนั้นเราทำ...” กันต์ยังพูดไม่จบ เสียงเล็กของน้องน้อยก็พูดแทรกขึ้นพร้อมกับยกมือปิดปากเขา “หยุดพูดเลยนะคะคุณกันต์” “งั้นคืนนี้ก็ให้พี่นอนด้วยสิ รู้ไหมว่าพี่อยากได้หนูณิทุกวันเลยนะ ตั้งแต่วันนั้นพี่ก็อยากก็หิวแต่หนูณิ” ยิ่งสองแก้มนวลแดงระเรื่อ เขาก็ยิ่งอยากพูดแกล้ง “คนทะลึ่ง ณิไม่คุยกับคุณกันต์แล้ว และณิอยากบอกให้คุณกันต์รู้ไว้ว่า ‘มันจะไม่มีทางเกิดขึ้นอีกแน่นอนค่ะ’ คุณกันต์ก็ลืมมันได้แล้วค่ะ คุณกันต์ก็มีสาวๆ เยอะรอบข้างเต็มไปหมด จะมาสนใจเด็กในบ้านอย่างณิทำไมคะ” “หนูณิไม่เหมือนใคร ไม่แคร์แบบนี้พี่กันต์ยิ่งอยากให้มันเกิดขึ้นอีก” เขาจะคว้ามือเล็ก แต่มือน้อยก็ยกถอยหนีอย่างรู้ทัน “ฉลาด รู้ทันพี่ด้วย น่ารักที่สุดเมียพี่กันต์” “ก็คุณกันต์ชอบถึงเนื้อถึงตัวณิตลอด ณิต้องปกป้องตัวเองค่ะ และมันจะไม่มีทางเกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สองแน่ อย่าหวังว่าจะได้เอาเปรียบณิอีก” “น่าสนใจนะ ปกป้องตัวเองจากผัวตัวเองเนี่ย...หึหึ”

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

ราคี(ร้าย)รักอชิระ

4.0K·ณิการ์

'เธอจะต้องจากไปทันทีที่คลอดลูกให้ฉัน' นาย "อชิระ" นั่งแทบไม่ติดเก้าอี้เมื่ออยู่ๆ ก็มีผู้หญิงเดินเข้ามาบอกว่ากำลัง 'อุ้มท้อง' ลูกของตน ส่วน "พาขวัญ" เธอจำเป็นต้องบอก 'พ่อของลูก' เพราะตนเองอับจนหนทางจนปัญญาที่จะดูแลลูกน้อยที่จะเกิดมา ขนาดลำพังตัวเองทุกวันยังแทบจะเอาตัวไม่รอดแล้วลูกล่ะ เธอไม่ต้องการให้ลูกมาลำบากกับตนจึงยอมทำสัญญาเฉือนใจตนกับพ่อของลูก +++++ “ว่าไงนะ” เขาสะดุ้งดีดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที “ฉันท้องกับคุณ นี่คุณความจำเสื่อมหรือยังไงถึงจำเรื่องราวของเราไม่ได้” หญิงสาวหยิบเอกสารการฝากครรภ์ยื่นให้เขา ถึงจะรับไปแต่เขาก็แค่ปรายตามอง “แน่ใจได้ยังไงว่าเด็กนั่นเป็นลูกของฉัน พาขวัญ” จะให้เขาเชื่อได้ยังไง ในเมื่อเธอหายออกไปจากชีวิตเขาตั้ง 4 เดือน อยู่ๆ จะมาบอกว่าท้อง เธอควรจะมาบอกเขาตั้งแต่ต้นไม่ใช่ตอนนี้หรือว่าเธอมีอะไรปิดบังเขาอยู่ อชิระหรี่ตามองอย่างใช้ความคิด “ก็ฉันนอนกับคุณแค่คนเดียว และแค่คืนนั้นคืนเดียว ตอนนี้ลูกก็ได้สิบสี่สัปดาห์แล้ว ระยะเวลาก็น่าจะชัดอยู่แล้วว่าใครเป็นพ่อ” เธอจ้องมองเขาด้วยสายตาผิดหวัง +++++ “ไปเก็บของของเธอแล้วไปซะขวัญ” อชิระบอกกับคนที่ยืนน้ำตาคลอมองตามแม่ของเขาที่อุ้มลูกของเธอเข้าไปในบ้าน “ค่ะ ขวัญฝากคุณอชิดูแลลูกด้วยนะคะ ต่อไปนี้ขวัญคงไม่ได้อยู่กับเขา น้ำนมที่ขวัญปั๊มไว้ให้เขาจะกินได้ถึงสามเดือน” เธอบอกชายหนุ่มทั้งน้ำตา “แน่นอนอยู่แล้ว นั่นลูกฉัน ฉันต้องดูแลน้องซันได้ดีอยู่แล้ว แล้วเธอจะไปอยู่ไหนคิดไว้รึยัง” ทั้งๆ ที่บอกตัวเองแล้วว่าพาขวัญจะไปอยู่ไหนก็เรื่องของเธอ แต่ก็อดอยากรู้ไม่ได้ว่าหลังจากนี้หญิงสาวจะไปอยู่ไหน “ยังเลยค่ะ แต่ว่าจะไปขออยู่กับเพื่อนสักพักก่อนค่ะช่วงนี้” เธอบอกเขา “เพื่อนคนไหน” อชิระถามอย่างสงสัย เพราะเขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเธอมีเพื่อน จะมีก็แต่คนที่ทำงานที่ไนต์คลับของเขาเท่านั้นที่เขารู้จัก “กี้ค่ะ ขวัญจะไปขออยู่กับกี้ก่อนแล้วค่อยหาที่อยู่เป็นของตัวเอง” “อือ...ใช้เงินที่ฉันให้ไปให้เป็นประโยชน์ล่ะ” “ค่ะ ขวัญจะใช้ให้เป็นประโยชน์ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมานะคะ” “ขอบคุณเหมือนกันที่มีลูกที่น่ารักให้ฉัน เธอไปเถอะ” แล้วเขาก็เดินเข้าไปในบ้านทันทีโดยไม่หันกลับมามองเธอที่ยืนน้ำตาคลออยู่เบื้องหลัง พาขวัญมองแผ่นหลังกว้างที่ห่างไกลออกไปเรื่อยๆ ทั้งน้ำตา ทุกอย่างมันสิ้นสุดตรงนี้แล้ว ทางของเธอและเขามันเป็นเพียงแค่เส้นขนาน เขาเป็นถึงเจ้าชายที่อยู่บนหอคอย แล้วเธอล่ะเป็นใคร เป็นแค่ผู้หญิงกระจอกๆ คนหนึ่งที่ชีวิตครั้งหนึ่งถูกโชคชะตาผลักมาเจอเขา แล้วสุดท้ายโชคชะตาก็ผลักไสเธอออกไปจากเขา “ขวัญรักคุณกับน้องซันมากนะคะ คุณกับลูกจะอยู่ในใจขวัญตลอดไปค่ะ อึก!” เธอพึมพำบอกรักด้วยน้ำเสียงสั่นเครือมองคนที่เดินจากไป ก่อนจะหมุนตัวเดินไปทางห้องของตัวเองเพื่อเก็บข้าวของ

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

จอมบาป

6.0K·ณิการ์

"ไอ้เทือก" ตัวแทนของความบาปทั้งปวง เขาไม่เคยรู้จักความเมตตา เขารู้จักแต่การฆ่าด้วยเซ็กซ์ "เซ็กซ์" เพราะมันทำให้เห็นสวรรค์โดยไม่ต้องตาย เพราะเขารู้ว่าคนอย่างเขาตายไปก็ได้ตกนรกไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด...ส่วน "องค์อินทร์" คือสาวน้อยที่ถูกโชคชะตาผลักให้มาเป็นที่รองรับความต่ำทรามในครั้งนี้ของเขา ---------- “ตื่นได้สักที ตื่นแล้วก็แต่งตัวกลับบ้านเธอไปได้แล้ว” เขาลุกขึ้นพร้อมกับเดินไปยังห้องน้ำไม่สนใจว่าเธอจะทำตามที่สั่งรึเปล่า “มะ....หมายความว่ายังไง” เธอถามเขาอย่างไม่เข้าใจ “กลับบ้านไปได้แล้ว อยากกลับบ้านไม่ใช่เหรอ” เขาหยุดเดินแล้วหมุนตัวมาบอกเธอ “ไอ้ชั่ว! คนสารเลว! ” หึ! “วันนี้ฉันไม่ว่างมาต่อปากต่อคำกับเธอหรอกนะอินทร์” พูดจบก็หมุนตัวเดินเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับเสียงประตูห้องน้ำปิดล็อกดังขึ้น ปึก! “ฉันเกลียดคุณที่สุด เกลียดที่สุดคนต่ำทราม” เธอตะโกนด่าคนในห้องน้ำแล้วมองหาเสื้อผ้าและกระเป๋าตัวเองที่เมื่อคืนถือติดมาด้วย แล้วก็มองกระโปรงที่ถูกฉีกขาดจนใส่ไม่ได้ เธอเม้มปากแน่น ต้องเอาเสื้อเขามาใส่อีกแล้วสินะ เธอพาขาที่สั่นเทาของตนก้าวลงจากเตียงเพื่อจะเดินไปยังตู้เสื้อผ้าของเจ้าของห้อง...... ------- ปล.นิยายเรื่องนี้ใช้เซ็กส์และความรุนแรงดำเนินเรื่องเป็นหลัก ฉะนั้นโปรดอ่านโหลดตัวอย่างทดลองอ่านก่อนโหลดซื้อนะคะ แต่ถ้าคุณชอบความรุนแรง และความเลวของพระเอกและรักคนเขียนกดโหลดได้เลยค่ะ ***ส่วนความหื่นนั้นจัดว่า 35+ แซ่บๆ นั่วๆ ไปเลยค่ะ เตียงหัก เตียงพัง อ่างแตก เก้าอี้หัก ก็ไม่อาจทำให้เราแยกจากกันได้.... #คิดหื่นเชิญเสพ ยักษ์(ณิการ์)

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

พ่อคุณขนุนหนัง

1.0K·ณิการ์

“ชิมสิ” เขาตักป้อนหญิงสาว และต้องใจก็อ้าปากรับเค้กที่เขาตักให้พร้อมเคี้ยวตุ้ยๆ “เป็นไง เค้กกับพี่ อะไรอร่อยกว่ากัน” แค่ก! แค่ก! แค่ก! ต้องใจแทบสำลักเค้กในปากที่กำลังจะกลืนทันที เมื่อเขาถามแบบนี้และมองดูหน้าเขาที่เจ้าเล่ห์กับมองเลยต่ำไปยังลำคอหนาที่เปลือยเปล่า ให้ตายเถอะ เขามันไร้ยางอาย เขามันพวกชอบโชว์ ไม่ยอมไปใส่เสื้อผ้ายังมาใส่ผ้ากันเปื้อนนั่งมองอีก ไม่เย็นก้นรึไงพ่อคุณ “เค้กค่ะ” เธอตอบทันทีเมื่อมองสำรวจคนตรงหน้าแล้ว “ทำไมถึงเป็นเค้กไม่ใช่พี่ล่ะ” เขายื่นมือหนาไปเช็ดมุมปากที่เปื้อนให้เธออย่างอ่อนโยน “ก็เค้กมันกินได้ แต่พี่น่ะกินไม่ได้” “แน่ใจว่ากินไม่ได้” พูดจบเขาก็ลุกขึ้นก้าวเท้าขึ้นเหยียบเก้าอี้ที่นั่งแล้วเลิกผ้ากันเปื้อนเปิดขึ้นทันที และสิ่งที่โชว์ตรงหน้าก็คืองูหลามของเขานั่นเอง มันไม่ได้นอนนิ่งแล้ว มันตื่นจากการนอนหลับแล้ว ว้าย! “ทำบ้าอะไรคะเนี่ย ปิดเดี๋ยวนี้” เธอสั่งเขาพร้อมยกมือขึ้นปิดตา “บอกมาว่าพี่กับเค้กชาเขียว อะไรอร่อยกว่ากัน” เขาถามย้ำอีกแล้วโน้มโค้งตัวลงไปปาดหน้าเค้กแล้วนำมาปาดท่อนเนื้อบุรุษแข็งร้อนของตัวเอง “เค้กค่ะ” “ให้ตอบอีกครั้ง” เขาบอกเสียงทุ้ม “เค้กค่ะ” เธอยืนยันคำเดิมแล้วก็ส่ายหน้าให้กับคนทะลึ่งลามก เขามันโรคจิตชัดๆ “พี่ให้ตอบแล้วนะ ตอบไม่ถูกใจพี่เอง และพี่จะถามอีกครั้งหลังจากน้องต้องกินพี่แล้ว” เขาก้มลงไปปาดวิปครีมหน้าเค้กขึ้นมาปาดป้ายตามหว่างขาตัวเองและท่อนเนื้อเอ็นอุ่นร้อนอีกครั้ง “ทำอะไรคะเนี่ย พอได้แล้ว ไปอาบน้ำได้แล้วค่ะ อย่ามาโชว์แบบนี้ จริงอยู่ว่าต้องจะเห็นทุกวัน แต่ต้องไม่ชินนะ และไม่มีวันจะชินด้วย” เธอบอกเขาพร้อมโบกมือไล่เขาไปไกลๆ แล้วมองเค้กตรงหน้าชิ้นของตัวเองที่เขาไม่ได้เอามือปาดครีมไปป้ายตัวตนของเขา “ไม่อาบจนกว่าต้องจะชิมพี่และตอบใหม่ว่าพี่หรือเค้กอร่อยกว่ากัน” แล้วเขาก็ก้าวขาขึ้นมาเหยียบบนโต๊ะทานข้าวพร้อมกับขาอีกข้างก้าวตามมาแล้วย่อตัวนั่งลงถ่างขาแยกกว้างตรงหน้าเธอทันที ว้าย! ต้องใจตกใจแล้วตกใจอีกกับการกระทำของอธิคุณ นี่เขาเป็นเชฟหรือเป็นโรคจิตกันแน่ “โรคจิต! หุบขาเดี๋ยวนี้พี่คุณ” “ไม่หุบ กินพี่หน่อยสิ กินพี่แล้วค่อยตัดสินว่าพี่กับเค้ก อะไรอร่อยกว่ากัน” “บ้ารึไงคะ พี่มันบ้าไปแล้ว ไอ้เชฟโรคจิต” พูดจบเธอก็จะลุกขึ้น แต่มือใหญ่เอื้อมมากดหัวไหล่เธอให้นั่งอยู่กับที่ “กินพี่ก่อนสิ กินพี่” เขาพูดพร้อมยกเอวสอบแอ่นเด้งฟาดท่อนเนื้อใหญ่โตไปกับหน้าของเธอ..... ปล.เชฟผู้น่ากินยิ่งกว่าเค้ก....เขาคนหวาน หวานยิ่งกว่าอะไร เซ็กซ์ของเขาก็แซ่บเช่นกันค่ะ คิดหื่นเชิญเสพ ยักษ์(ณิการ์) อีโรติกโรแมนติกโรมานซ์18+ตบจูบ

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

โซ่รักเมียชัง

9.0K·ณิการ์

นายแพทย์ "สงคราม" กำมือแน่นเข้าหากันเมื่อได้รับที่ "ตรวจครรภ์" หลังจากเซ็นใบ "หย่า" ให้ภรรยาชังของตนอย่าง "แสนรัก" เสร็จ และคิดเหรอว่าการหย่าครั้งนี้เขาจะยอมรับและปล่อยให้เธอ "อุ้มท้อง" ลูกของเขาไปซบอกผู้ชายอื่น ไม่มีทาง! ++++++ “เราทำสัญญากันดีกว่าค่ะ เพื่อที่จะได้ง่ายตอนหย่ากัน และคุณสงครามจะได้ไม่ทำผิดสัญญา เดี๋ยวก็บอกว่าเป็นโมฆะอีก ฉันไม่ไว้ใจคุณค่ะ” แม้ว่าเธอจะหวังให้เขา ‘รัก’ ตนเองเหมือนที่ตนเฝ้าแอบรักเขามานาน แต่ก็คงจะเป็นไปได้ยาก เพราะเขาจำเธอไม่ได้ จำไม่ได้ว่าครั้งหนึ่งเคยเจอกัน “หัวหมอ แต่ลืมไปรึเปล่าว่าเธอมีผัวเป็น ‘หมอ’ ฉันไม่ทำสัญญาอะไรทั้งนั้น ส่วนเรื่อง ‘เซ็กซ์’ ฉันยังยืนยันคำเดิมว่าฉันต้องการ ‘เอา’ กับเธอแสนรัก” เขาพูดออกมาตรงๆ พร้อมผลักร่างน้อยให้ล้มไปกับเตียงนอนแล้วตัวเองก็เคลื่อนไหวรวดเร็วมาคร่อมทับ “คะ...คุณจะทำอะไรคุณสงคราม!” สองมือน้อยเท้ายันอกของคนคร่อมทับตนเองเหนือร่างไว้ “ก็ทำให้เธอเป็น ‘เมีย’ ฉันยังไงล่ะ เมื่อคืนฉันน่าจะ ‘ลักหลับ’ เธอแสนรัก แต่ตอนนี้ก็ได้ เพราะฉันพร้อมแล้ว” ใช่ นี่คือสิ่งที่แปลก ปกติเขาไม่ตื่นตัวไวแบบนี้ แต่กับแสนรักและภาพเมื่อคืนนี้ทำให้เขาปวดร้าวเกร็งท่อนเนื้อจนควบคุมตัวเองไม่ได้และตอนนี้มันก็ดุนดันเป้ากางเกงจนปวดหนึบ ++++++ “ของขวัญในวัน ‘หย่า’ ค่ะคุณสงคราม” เธอส่งยื่นที่ทดสอบการตั้งครรภ์ให้สามีที่เป็นอดีตสามีอยู่ข้างตน สงครามขมวดคิ้วมองสิ่งที่แสนรักส่งมาให้ตนเองก่อนจะรับมันมา พอเห็นว่ามันคือที่ทดสอบการตั้งครรภ์ เขาก็โกรธมาก “เธอหลอกให้ฉัน ‘หย่า’ งั้นเหรอแสนรัก” เขากำที่ทดสอบการตั้งครรภ์แน่นด้วยความโกรธ อีกมือกำใบหย่าแน่นจนมันยับจะขาดคามือ “เป็นคุณสงครามที่ต้องการเองต่างหากค่ะ ขอตัวนะคะ ฉันจะแวะหาเพื่อนก่อนถึงจะกลับไปเก็บของที่บ้านของคุณค่ะ” ตอนนี้ใบหน้าของแสนรักไร้ความรู้สึกและการที่เธอมีสีหน้าไร้ความรู้สึกนี่แหละทำให้สงครามคว้าข้อมือเล็กกระชากดึงไปยังรถของตัวเองที่จอดอยู่ “กลับไปคุยกันที่บ้านเรื่อง ‘ลูก’ และเรื่อง ‘หย่า’ วันนี้ถือว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นก็แล้วกัน” แม้จะเซ็นใบหย่าไปแล้ว แต่เขาไม่มีทางปล่อยแสนรักที่อุ้มท้องลูกเขาออกไปจากกรงของเขาแน่นอน “ปล่อยฉันนะคุณสงคราม! ปล่อยฉัน! ช่วยด้วยค่ะ ช่วยฉันด้วยค่ะ” แสนรักตะโกนร้องขอความช่วยเหลือคนที่เดินผ่านตนเองและเขา ทุกคนก็มองมาทางตนเอง แต่สงครามก็ตะโกนบอกคนที่จะเข้ามาช่วยไปว่า “เรื่องของผัวเมีย อย่ายุ่ง!” แล้วทุกคนก็หยุดเท้าที่จะเดินมาหาทั้งสองโดยอัตโนมัติ “เราหย่ากันแล้วค่ะ ใบหย่าก็อยู่ในมือเขาค่ะ” แสนรักยังคงไม่ยอมแพ้ แต่สงครามก็ตะโกนออกมาเสียงดัง “อย่ายุ่งเรื่องผัวเมียจะดีกว่าครับ” เมื่อเห็นว่าคนกำลังจะเข้ามาช่วยแสนรักอีกครั้ง เขาจึงตะโกนออกมาเสียงดังพร้อมเดินมาถึงรถที่จอดอยู่แล้วจัดการเปิดประตูยัดร่างน้อยเข้าไปในรถพร้อมสั่งกำชับว่า “ถ้าเปิดประตูออกมาแล้วฉันจับได้ ฉันจะจูบเธอตรงนั้นและไม่สนด้วยว่าจะมีคนมากคนน้อยและบางทีฉันอาจจะมี ‘เซ็กซ์’ กับเธอให้คนพวกนั้นดูก็ได้ ฉันทำจริงไม่ได้ขู่” น้ำเสียงเข้มห้วนทำให้แสนรักที่กำลังจะเปิดผลักประตูหยุดมือแล้วรัดเข็มขัดนิรภัยทันที ด้วยเดาอารมณ์ของหนุ่มใหญ่ไม่ถูก ใบหน้าของสงครามเต็มไปด้วยความโกรธ สันกรามของเขาปูดโปนจนเห็นได้ชัดและยิ่งไปกว่านั้นมีเสียงกัดฟันดังลอดออกมาจากปากหนาด้วย ตอนนี้แสนรักไม่กล้าพูดอะไร เธอเอาแต่นั่งจิกเกร็งเท้า สวดมนต์ให้ตัวเองปลอดภัย เพราะตอนนี้สงครามขับรถเร็วมาก ปล.นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความสนุกเท่านั้นนะคะ #คิดหื่นเชิญเสพ ณิการ์(ยักษ์)

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

เจ้าสาวแสนชัง

2.0K·ณิการ์

หนึ่งคนถูกบังคับ หนึ่งคนแม้จะถูกบังคับแต่หัวใจนั่นเต็มใจที่จะได้เป็นเจ้าสาวของเขา และแน่นอนว่าการแต่งงานครั้งนี้ "ธรรพ์" ไม่ได้ยินดีกับมันเลยสักนิด ผิดจาก "กลิ่นจันทร์" แม้จะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร แต่หล่อนก็ดีใจที่ได้เป็นเจ้าสาวของเขา....แล้วเรื่องราวความรักที่ขมขื่นจะเดินไปทางไหน เมื่อเขาเกลียดชังเธอเหลือเกิน แล้วเธอจะทนกับสายตาเกลียดชังและความเย็นชาของเขาไปได้อย่างไรกันเล่า...... ------------------ “เธอฝากท้องรึยัง แล้วท้องนานแค่ไหนแล้ว” “ยังไม่ได้ไปหาหมอค่ะ และไม่รู้ว่าท้องกี่สัปดาห์” “แน่ใจนะว่าเป็นลูกฉันไม่ใช่ลูกไอ้หน้าอ่อนนั่น” ถามเสียงเข้มทั้งๆ ที่รู้เต็มอกว่ากลิ่นจันทร์อุ้มท้องลูกของตัวเองแต่ก็อดถามด้วยอารมณ์ไม่ได้ “แล้วแต่คุณดีจะคิดเถอะค่ะ เพราะตอนนี้จันทร์ก็ท้องแล้ว” “ฉันจะย้ายกลับมาอยู่บ้าน” “ค่ะ จันทร์จะได้ย้ายกลับไปอยู่ห้องเดิมของตัวเอง” “เธอเป็นเมียฉันรึเปล่า” เขาถามเธออย่างไม่พอใจที่เจ้าหล่อนกำลังจะหมางเมินตัวเอง “ถามทำไมคะ ก็ในเมื่อจันทร์คือคนที่คุณดีเกลียด” “ใช่ฉันเกลียดเธอ แต่ยังไงเราก็เป็นผัวเมียกันจะแยกห้องให้วุ่นวายทำไมว่าไหม” เขาเดินมากดหัวไหล่มนของคนที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งหวีผมยาวสลวยในตอนนี้ --------- “ในหัวเธอมีแต่เรื่องหย่าใช่ไหมจันทร์” “ค่ะ” เธอตอบเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไปกรุงเทพฯ กับฉัน เรื่องหย่าค่อยคุยกัน ไม่เห็นรึไงตอนนี้ฉันงานยุ่งแค่ไหน” เขาเปลี่ยนเรื่องไม่อยากคุยเรื่องที่คอยกวนใจตลอดเดือนที่ผ่านมา “ถ้าจันทร์ไม่ไปคุณดีจะว่ายังไงคะ” “เธอต้องไป เนี่ยเป็นคำสั่ง” พูดพร้อมหยิบมะม่วงเข้าปากแล้วลุกเดินมาหาเธอที่โซฟา “เอาแต่ใจ” “เธอยังเป็นเมียฉัน อย่ามาดื้อกับฉันฉันไม่ชอบ” “ค่ะ จันทร์รู้ว่ายังอยู่ในตำแหน่งเมียชังของคุณ” เธอประชดเขา “ปากดี!” มือใหญ่บีบหน้าเล็กให้แหงนเงยขึ้นพร้อมกับมืออีกข้างยันพนักหลังโซฟาแล้วโน้มลงมาบดจูบปากอวดดีของกลิ่นจันทร์ “อ่ะ อื้อ” --------------------------- ปล.ฝากคุณดีที่แสนจะดื้อดึงด้วยนะคะ

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

ครรภ์จำเลย

2.0K·ณิการ์

“พี่ยูกำลังจะเป็นพ่อคนแล้วค่ะ ดีใจไหมคะ” มือน้อยกุมมือใหญ่ที่มีแท่งทดสอบการตั้งครรภ์ถืออยู่ในมือพร้อมก้มหน้าลงไปจะแนบกับหลังมือตัวเอง แต่ก็ถูกมือใหญ่สะบัดออกเต็มแรง “หึ! ดีใจสิ ดีใจมากด้วย” วทันยูตอบกลับพร้อมก้าวถอยห่างออกจากพรปวีณ์ไปหนึ่งก้าวเดินเพื่อมองร่างเล็กชัดๆ ก่อนจะพูดต่ออีก... “ในที่สุดก็ถึงวันนี้สักที ไสหัวออกไปซะ! ออกไปจากบ้านของฉัน และไม่ต้องกลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีก ส่วนหุ้นสิบห้าเปอร์เซ็นต์ที่บริษัท ฉันยกให้เธอกับลูกของเธอพรปวีณ์” น้ำคำเลือดเย็นเย็นชาดังลอดออกมาจากริมฝีปากหนาทำให้พรปวีณ์ไม่อยากเชื่อหูตัวเอง สีหน้าท่าทางของชายหนุ่มที่รักเปลี่ยนไปจากก่อนหน้านี้ เขาเย็นชาไร้ความอ่อนโยนเหมือนกับว่าไม่เคยรู้จักมาก่อน สาวน้อยยืนนิ่งปล่อยให้น้ำตาไหลอาบสองแก้ม ช็อกกับสิ่งที่ได้ยินและได้เห็นตรงหน้า “พะ...พี่ยูทำไมพูดกับวีแบบนี้คะ เรารักกันไม่ใช่เหรอคะ” เธอถามเสียงสั่นทั้งๆ ที่ในใจร้าวเหลือจะทนในตอนนี้ เธอไม่ใช่คนโง่และตอนนี้ก็พอจะมองอะไรออกแล้วว่าที่ผ่านมามันเป็นแค่ละครฉากหนึ่งของเขาเท่านั้น มันจะเป็นไปได้ยังไง ผู้ชายที่ตบหน้าตัวเองครั้งแรกที่เจอจะมาเปลี่ยนเป็นรักตัวเอง เธอมันโง่เอง โง่เองที่หลงรักผู้ชายไร้หัวใจคนนี้ “ยัยโง่เอ๊ย! ฉันโกหกเธอ เธอก็เชื่องั้นเหรอ ใครจะไปรักลูกของผู้หญิงแพศยาอย่างเธอ ฉันล่ะสะอิดสะเอียนเธอเต็มทนแล้วตอนนี้ ไสหัวไปซะ! ไปไหนก็ไป อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก ส่วนลูกในท้องเธอ ฉันยกให้เป็นของขวัญวันเลิกราก็แล้วกันยัยโง่! หึหึ” ----------- "วทันยู" ผู้ชายที่มีความแค้นหล่อเลี้ยงชีวิต "พรปวีณ์" ผู้หญิงที่มีความรักหล่อเลี้ยงชีวิต แล้วจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อสาวน้อยบริสุทธิ์ต้องมาเจอกับคนที่มีจิตใจมืดบอดอย่างวทันยู ----------- #คิดหื่นเชิญเสพ ณิการ์(ยักษ์)

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

อดีตร้าว

2.0K·ณิการ์

อดีตร้าว.... “ผมมาลาคุณครั้งสุดท้ายแล้วนะหอม” มือใหญ่วางช่อดอกไม้จันทน์หน้าแท่นเมรุอย่างเบามือพร้อมหันไปมองรูปของภรรยาที่ตั้งอยู่ข้างๆ แท่นดอกไม้ แล้วมืออีกข้างที่ว่างก็ยกขึ้นปาดเช็ดน้ำตาที่กำลังจะหยดไหล

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

เมียลับอุ้มรัก

6.0K·ณิการ์

ตำแหน่งที่ไม่ต้องการ "เมียลับ" เธอคงเป็นได้แค่นี้ แม้จะรัก "ชนาธรณ์" มากแค่ไหน แต่ "อลิลดา" ก็เป็นได้แค่เพียงเมียลับของเขา ในเมื่อเขามีคู่หมั้นที่จะแต่งงานด้วยอยู่แล้ว....แล้วเธอจะทำยังไงได้เมื่อตำแหน่งเมียลับนี้ทำให้เธออุ้มท้องลูกของเขาด้วย.....ระหว่างเธอกับคู่หมั้นเขาจะเลือกใคร คนที่คบกันมานานกับคนที่เป็นเพียงของชั่วคราวใกล้มือ ------ “ไม่ต้องมาแตะต้องดา ดาเช็ดเองได้ค่ะ” เธอบอกเขาพร้อมกับยกมือเช็ดแก้มตัวเองแรงๆ แล้วแหงนหน้ามองบนเพื่อให้น้ำตาหยุดไหล แต่ก็ยังมีเสียงสะอื้นดังลอดออกมาให้อับอายอยู่ดี ท่าทางอวดดีของอลิลดาทำให้ชนาธรณ์เม้มปากแน่น แล้วตอบโต้กลับไป “ฉันทำจนเธอท้อง ฉันก็ทำมาแล้ว แค่แตะต้องทำเป็นหวงเนื้อหวงตัว” “นั่นมันก่อนหน้านี้ แต่ต่อไปนี้คุณธรไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องดาค่ะ ดาไม่ใช่ของคุณ” “แน่ใจว่าไม่ใช่ของฉัน หรือต้องให้ฉันทำตรงนี้ เธอจะได้จำได้ว่าฉันเป็นผัวเธอและเป็นพ่อของลูกเธอเด็กน้อย” ว้าย! มือใหญ่ผลักร่างเล็กให้ล้มลงไปกับพื้นพร้อมตัวเขาเคลื่อนตัวไปคร่อมทับกักร่างเธอไว้กับพื้นกระเบื้องเย็นๆ “อย่ามาทำแบบนี้นะคุณธร นี่มันกลางบ้าน” เธอดิ้นและดันเขาที่คร่อมทับตัวเองออกห่าง แต่เขาก็ตัวใหญ่หนักเหลือเกิน เรี่ยวแรงที่มีผลักดันเขาก็เหมือนกับผลักกำแพง เพราะมันไม่ไหวติงตามแรงผลักเลยสักนิด “ถ้าฉันจะทำ เธอก็ห้ามฉันไม่ได้หรอกดา เธอก็รู้จักฉันนี่ว่าฉันอยากได้ต้องได้ ฉันไม่สนใจหรอกนะว่านอกบ้านมีใครอยู่ เพราะฉันจะเอากับเมียตัวเองไม่ได้เอากับเมียชาวบ้าน”......

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

SET หวงรักราคีร้าย+กุหลาบเปื้อนราคี+สัญญาเถื่อนเมียบำเรอ

4.0K·ณิการ์

บอกว่ากำลัง "ท้อง" แน่นอนลูกของเขา แต่เมื่อเขาไม่พร้อมจะมีทั้งเธอและลูก เขาจึงไล่หล่อนไป "ทำแท้ง" และออกจากชีวิตของเขาไป.... +++++ “เธอปล่อยให้ตัวเองท้องได้ยังไงหมิง” “หมิงก็กินยาคุมตลอด แต่ก็อย่างที่คุณเห็นค่ะว่าเขามาเกิดแล้ว” “ไปเอาเด็กออกซะ! ผมไม่ต้องการ คุณก็รู้ว่าผมยังไม่พร้อม” นี่คือสิ่งที่เจตน์คิดได้ในตอนนี้ แม้ว่าภายในใจจะสับสนกับความรู้สึกมากเพียงไรก็ตามในตอนนี้ คำว่าไม่พร้อมของเขามันคืออะไร ไม่พร้อมด้านไหนกันแน่ ถ้าเรื่องเงินทองไม่ใช่แน่นอน เขาเป็นถึงลูกชายคนเดียวของ 'ตระกูลเกียรติบดินทร์' มีหรือจะไม่พร้อมกับเด็กหนึ่งคนที่จะเกิดมา นอกเสียจากเขาไม่พร้อมมีเธอและลูกอยู่ในอนาคตของเขา “ไม่พร้อมเหรอคะ? ที่ไม่พร้อมหรือเพราะว่าฉันเป็นผู้หญิงชั้นต่ำ” เธอตัดสินใจถามสิ่งที่คาใจมาตลอดกับชายหนุ่ม แม้ว่าตลอดเวลาเขาทำเหมือนมีใจให้ แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเธอคิดผิด คิดเข้าข้างตัวเองอยู่ฝ่ายเดียว “คุณเป็นคนฉลาดหมิง อย่าให้ผมต้องพูดเลยดีกว่า” “โอเคค่ะ คุณจะให้ฉันทำแท้งเหรอคะ” “ใช่ ผมจะให้คุณทะ...เผียะ!” เขายังพูดไม่ทันจบ มือน้อยก็ตวัดฟาดเต็มแรงใส่หน้าของเขาอย่างแรง “สารเลว! ไปให้พ้นหน้าฉัน ฉันจะเลี้ยงเขาเอง เขาเป็นลูกฉันคนเดียว” “แล้วแต่คุณนะ ผมให้คุณทำแท้งแล้วนะ แล้วอย่าเอาเด็กมารีดไถเงินจากผมล่ะ สัญญาของเราสิ้นสุดกันตรงนี้” แม้จะเดือดดาลที่โดนตบ แต่เขาก็ข่มอารมณ์เดือดดาลไว้ในใจแล้วกำมือแน่นเดินออกจากห้องไปโดยไม่สนใจจะเหลียวกลับมามองคนที่ทำให้ตัวเอง ‘สับสน’ “คนอำมหิต!” เมื่อใจเขาเลือดเย็น เขาก็เป็นแค่เพียงอดีตที่เธอเคยพลาดไปเท่านั้น พอร่างใหญ่ออกไปจากห้อง ว่าที่คุณแม่มือใหม่ก็ทรุดนั่งกับพื้นกำมือแน่นเข้าหากัน เธอไม่น่าเปิดโอกาสให้ผู้ชายเห็นแก่ตัว ใจทรามคนนั้นเข้ามามีอิทธิพลกับชีวิตของตน ไม่น่าเลย ไม่น่าเลยสักนิด... “แม่จะเลี้ยงลูกเอง และเขาจะไม่มีสิทธิ์ในตัวลูกอีก วันนี้เขาฆ่าลูกด้วยคำพูดไปแล้ว และต่อไปนี้หนูคือลูกแม่นะคะ หนูคือลูกแม่คนเดียว” เธอก้มลงลูบท้องที่ยังแบนราบตัวเองพร้อมกับน้ำตาหยดลงบนพื้นพรมของห้อง อึก! ฮือ... ------------------------- กุหลาบเปื้อนราคี เพราะความโกรธชั่ววูบทำให้ "พุฒิเมธ" บังคับยัดเยียดความเป็น "ผัว" ให้ "ศรีญา" และเพราะความโกรธนี้ทำให้เกิดหนึ่งชีวิตขึ้นมา แต่ทุกอย่างมันไม่ง่าย เมื่อดอกกุหลาบดอกนี้ไม่ต้องการความรับผิดชอบจากพ่อของลูก..... ++++ “พี่พุฒบ้าไปแล้ว” “นั่นสิ ฉันบ้าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน และคนที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ก็คือนาง พี่สาวของเธอไงน้อง และฉันบอกแล้วไงว่าเธอต้องรับผิดชอบที่ช่วยพี่สาวเธอกับผู้ชายหนีฉันไป มันก็ถูกต้องแล้วนี่ที่เธอต้องรองรับความต้องการของฉันแบบนี้ เธอต้องรับผิดชอบ” คำว่า ‘รับผิดชอบ’ อีกแล้วที่เขาพูดใส่หน้าของเธอ ทั้งๆ ที่เธอไม่ได้ผิดอะไร แต่ทำไมต้องเป็นเธอกันที่ต้องมารับผิดชอบเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น จริงอยู่ที่เป็นคนช่วยพี่สาวในการหนีครั้งนี้ แต่แล้วทำไมพุฒิเมธถึงยัดเยียดความผิดทุกอย่างให้เธอรับผิดชอบ “น้องผิดที่ช่วยพี่นางหนีงานแต่งงาน แต่ก็แค่ข้อหาเดียวเท่านั้น แล้วทำไมพี่พุฒถึงต้องข่มเหงรังแกน้องแบบนี้ด้วย ทำไมพี่พุฒถึงทำให้ร่างกายของน้องเปื้อนราคี” “แล้วยังไง ยุคสมัยนี้ใครเขาแคร์เขาสนสาวพรหมจรรย์กันล่ะ เนี่ยมันยุคไหนแล้ว มันก็แค่พรหมจรรย์ สมัยนี้ผู้หญิงที่ไหนเขาเก็บพรหมจรรย์ไว้ตอนแต่งงานกัน ไม่มี! อะ...อื้อ” จบคำพูดของเขาปากหนาก็ทาบทับปิดปากน้อยของคนใต้ร่างที่กำลังจะตอบกลับคำพูดของตนเอง เรียวลิ้นอุ่นร้อนซอกซอนเข้าไปในโพรงปากแสนหวาน มือหนาลูบไล้ไปตามเรือนร่างเปราะบางของสาวเจ้าเล้าโลมสวาท.... ++++ “ไม่นะน้อง ที่ผ่านมาพี่ทำร้ายน้อง พี่รู้ แต่น้องให้โอกาสพี่นะ” เขาคว้าจับมือเล็ก แต่ถูกมือน้อยสะบัดทิ้งอย่างรังเกียจ “รู้ไหมคะ สิ่งที่พี่พุฒทำ ไม่ได้ทำให้แค่ใจน้องเจ็บ แต่มันเจ็บไปทั้งตัว เพราะความเห็นแก่ตัวของพี่!” เธอยกมือขึ้นทุบอกตัวเองแล้วก็ยกขึ้นปาดป้ายเช็ดน้ำตาทิ้ง ก่อนจะเม้มปากแน่นหมุนหันหลังจะเดินจากไป แต่ก็ถูกคนใจร้ายสวมกอดรั้งไว้จากด้านหลัง “ขอโทษ พี่ขอโทษน้อง” คนปากหนักเอ่ยขอโทษข้างแก้มนวลชื้นน้ำตาแล้วซบหน้ากับไหล่เล็กที่ไหวสะอื้น กลัวเหลือเกินว่าถ้าปล่อยศรีญาไปตอนนี้ ตัวเองจะไม่ได้ใกล้ชิดอีก “ตลอดเวลาที่ผ่านมา น้องยอมพี่ตลอด แล้วทำไมวันนี้น้องถึงทิ้งพี่ไปง่ายๆ แบบนี้ น้องไม่คิดถึงวันเวลาที่เรามีร่วมกันเหรอ” “ปล่อยน้องค่ะ และที่พี่พุฒบอกว่าน้องยอมตลอด เพราะน้องมันง่ายและโง่ยังไงคะ และน้องก็คิดมาตลอดว่าจะจบความสัมพันธ์นี้ของเราและวันนี้ก็มาถึง ส่วนวันเวลาที่มีร่วมกัน น้องไม่คิดถึงมันค่ะ เพราะมันเต็มไปด้วยความทุกข์ความเจ็บปวด” เธออยากได้ยินคำ ‘ขอโทษ’ ของพุฒิเมธมาตลอด แต่วันนี้มันไม่สำคัญอะไรแล้วสำหรับศรีญา ใจของเธอมันเจ็บและพังไปแล้ว และคนที่ทำให้มันเจ็บปวดและพังจนไม่สามารถต่อติดได้อีกก็คือเขาเอง “ไม่เอาน้อง ไม่ไปนะคนดีของพี่” พุฒิเมธกอดรัดเธอแน่นขึ้นเมื่อเธอดิ้นขัดขืนและพยายามแกะมือที่ประสานกอดแน่นที่หน้าท้องของศรีญาออก “ปล่อยน้องพี่พุฒ ยังไงน้องกับพี่พุฒก็ไม่ได้แต่งงานจดทะเบียนกันอยู่แล้ว ส่วนความรู้สึกของน้องที่ผ่านมาถือว่ามันไม่เคยมีก็แล้วกันพี่พุฒ ส่วนลูก น้องจะบอกเขาว่าใครเป็นพ่อและพี่ไปหาเขาได้ค่ะ ส่วนเรื่องผู้ใหญ่ น้องจะพูดกับพวกท่านเองค่ะ ส่วนเราสองคนก็ให้มันจบเท่านี้พอค่ะ ลาก่อนพี่พุฒคนใจร้าย ส่วนเรื่องของพี่กับพี่นาง น้องจะไม่ขอยุ่งเกี่ยว” แล้วเธอก็รวบรวมแรงทั้งหมดดึงมือของพุฒิเมธออกแล้วเดินจากไปด้วยใบหน้านองน้ำตา ศรีญาไม่คิดแม้แต่จะหันกลับไปมองพุฒิเมธด้วยกลัวว่าตนเองจะใจอ่อนวิ่งกลับไปหาเขาอีกครั้ง ครั้งนี้เธอขอทำเพื่อตัวเอง เมื่อก่อนเธอทำเพื่อคนอื่นมาเยอะแล้ว พุฒิเมธได้แต่ยืนมองดูแผ่นหลังเล็กที่ห่างออกไปเรื่อยๆ แล้วก็แหงนเงยหน้าขึ้นมองบนด้วยน้ำตาที่คลอดวงตาสีสนิมเข้มกำลังจะไหลล้นทะลักออกมา มันต่างจากตอนที่ศิตาพรหนีงานแต่งงาน ตอนนั้นในใจของเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้นต่างจากตอนนี้ที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดทรมานจนแทบทรงตัวไม่ไหว “ทำไมน้องไม่ให้โอกาสพี่อีกครั้ง น้องหมดรักพี่แล้วจริงๆ เหรอ” เขาพึมพำกับตัวเองแล้วนึกย้อนถึงอดีตที่ผ่านมา ไม่เคยคิดว่าตนเองจะมีสภาพแบบวันนี้ เคยคิดมาตลอดว่าศรีญาเป็นของตายที่ตนควบคุมได้ แต่วันนี้เธอทำให้เขาเหมือนโดนค้อนทุบแสกหน้าก็มิปาน ทุกอย่างมันเกิดขึ้นรวดเร็วจนตั้งรับไม่ทัน หรือศรีญาตั้งใจไว้นานแล้วที่จะทิ้งเขาไปแบบนี้ และยิ่งเจ็บปวดเมื่อรู้ว่าเธอกำลังอุ้มท้องลูกของตนอยู่ --------------------------------- สัญญาเถื่อนเมียบำเรอ ผิดเหรอที่ผู้ร้ายอย่างเขาจะมีหัวใจเหมือนคนทั่วไป ผิดเหรอที่ความรักของเขานั่นแสดงออกให้เห็นมากกว่าคำพูด ผิดเหรอที่คำว่ารักมันไม่สำคัญเท่ากับการกระทำที่ทำให้เห็นในแต่ละวัน แม้เธอจะเกลียดสองมือที่เปื้อนเลือดของเขา แต่เขาก็จะใช้มือทั้งสองข้างกอดรั้งเธอไว้กับตัว เพราะเขา "รักเธอ" ตัวอย่าง.... “ฉันต้องปกป้องตัวเอง และเธอเชื่อเหรอว่าฉันฆ่ามันเจน อีกอย่างถ้ามันไม่ตาย ฉันก็ต้องตาย” คลังแสงอยากจะอธิบาย แต่สายตาของคนที่เขารักที่จ้องมองมานั้น มันบอกชัดว่าเจนจิราตัดสินเขาเป็นผู้ร้ายไปแล้ว หล่อนไม่เคยเชื่อเขาเลย ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะเชื่อเขา “คนเลวๆ อย่างคุณ ตายไปก็ไม่มีใครนึกถึงหรอก” เจนจิราโต้ตอบกลับไปด้วยความเกลียดชังคนตัวโต เพราะเขา...ชีวิตของเธอถึงพัง ความฝันที่มีทุกอย่างต้องหักมุมเพราะเขา และตอนนี้เธอยังต้องอุ้มท้องลูกของเขาอีก ไม่ได้...ลูกของเธอจะต้องไม่มีพ่อระยำแบบเขา “เธออยากให้ฉันตายมากใช่ไหมเจน เธอเกลียดฉันมากใช่ไหม เธอเกลียดแต่ฉันรัก รู้ไหม...ฉันรักเธอ” หนุ่มใหญ่เดินมาเขย่าไหล่มนแรงๆ พร้อมตะโกนย้ำคำรักให้เธอได้ยิน แม้ว่าหล่อนจะเกลียด แต่หล่อนก็ควรให้โอกาสหัวใจของเขาได้โอบกอดหล่อนและลูกน้อยบ้าง “ใช่ ฉันเกลียดคุณ และหยุดพูดว่ารักฉันสักที ฉันเกลียดความรักของผู้ชายเลวระยำอย่างคุณ” เธอปัดมือของเขาออกจากไหล่มนของตัวเองทั้งน้ำตา เธอทั้งเกลียดทั้งแค้นคลังแสง และอีกใจก็เจ็บปวด เพราะเผลอไปรักผู้ร้ายอย่างเขาไปแล้ว เกลียด! เกลียดตัวเองที่สุดตอนนี้ “ฉันเข้าใจแล้ว ถ้าฉันตาย เธอจะสบายใจและยินดีใช่ไหม” เขาถามคนตัวเล็กแล้วก้าวถอยห่างออกไปจากเธอ ก่อนจะหมุนตัวแล้วเดินจากไปทั้งน้ำตา ซึ่งน้ำตาของเขา เจนจิราก็ไม่มีโอกาสได้เห็นมัน เธอไม่รู้หรอกว่าผู้ชายหยาบกระด้างอย่างเขานั้นรักเธอมากแค่ไหน และตอนนี้กำลังร้องไห้เพราะเธอด้วยเช่นกัน ตลอดชีวิตของคลังแสงไม่เคยเสียน้ำตาให้ใคร แต่มาวันนี้เขากลับต้องร้องไห้เพราะหล่อน เพราะคนที่เขารักสุดหัวใจ “ฉันไม่ได้ต้องการแบบนั้น” หล่อนตอบเขาแผ่วเบาขณะที่เขาเดินจากไปไกลแล้ว เจนจิรานั่งทรุดกายลงกับพื้นหญ้าแล้วร้องไห้กับตัวเองเมื่อเหลือตัวคนเดียว จริงอยู่ที่เธอเกลียดเขา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าอยากให้เขาตาย ให้ตายสิ...เธอเกลียดเขามากและก็รักผู้ชายที่แสนเลวคนนั้นมากเช่นกัน ฮือๆๆๆ

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

SET ฟักนะยูว์(หมอเลว)+วุ่นนักสะดุดรักมะเขือยาว(ม่วง)+อย่าให้เขารู้ว่าเราคิดว่าเราหื่น(แต่ทุกคนรู้)+ราชสีห์กับผยอง

10.0K·ณิการ์

ฟักนะยูว์(หมอเลว) หมอฟัก เผลอใจรักสาวอวบไปแล้ว แต่เขากลับปากร้ายปากแข็งเหลือเกิน ส่วนพยาบาลสาวตุ้ยนุ้ย ความรักของเธอมีให้เขาตลอด แต่เขาก็ใจร้ายกับเธอมากเช่นกัน แต่ทำไมเธอถึงเกลียดเขาไม่ลงสักที ****** “มีอะไร?” ถามคนที่ขึ้นมาพบตนเองในเวลาทำงาน ทั้งๆ ที่เขาไม่ได้เรียกพบพยาบาลสาว “ดิฉันท้องค่ะ” ตัดสินใจแล้วว่าจะบอกชายหนุ่ม “ฉันจะแน่ใจได้ยังไงว่าเด็กในท้องเป็นลูกของฉัน” น้ำเสียงกระด้างกระเดื่องเปล่งลอดออกมาจากริมฝีปากหนาหยักได้รูปของผู้อำนวยการหนุ่มของโรงพยาบาล ซึ่งคำพูดของเขามันช่างกรีดใจของพยาบาลสาวร่างอวบเหลือเกินตอนนี้ “ทำไมผู้อำนวยการพูดเหมือนกับว่าดิฉันนอนกับคนอื่นไม่ได้นอนกับผู้อำนวยการล่ะคะ” พยาบาลสาวถามผู้อำนวยการหนุ่มที่ยืนกำมือหันหลังให้ตนเองอยู่ที่โต๊ะทำงานของเขา หึ! ฟักทองหันมาแสยะยิ้มหยันสาวอวบ ก่อนจะเดินมาเชยคางมนคนตัวเตี้ยให้แหงนเงยขึ้นสบตาตนเองแล้วพูดต่อ “ฉันจะไปแน่ใจได้ยังไงพยาบาลนิด เธออาจจงใจปล่อยให้ตัวเองท้องเพื่อจับฉันก็ได้ อีกอย่างฉันก็ใส่ถุงยางทุกครั้งตอนที่เอากับเธอ” พูดจบก็ปล่อยมือจากคางมนแล้วเบือนหน้าหนี “ใช่ ผู้อำนวยการใส่ถุงยางทุกครั้งและถุงยางก็แตกทุกครั้งไม่ใช่เหรอคะ” ชณินันท์ชี้แจง “เธอรู้ว่าถุงยางแตกแล้วทำไมไม่กินยาคุม เป็นถึงพยาบาลไม่น่าโง่ปล่อยให้ตัวเองท้อง นอกเสียจากเธอจงใจจะจับฉันตั้งแต่แรกแล้วพยาบาลนิด” เขากำมือตัวเองแน่น เพื่อไม่ให้พลั้งเผลอไปทำร้ายพยาบาลสาว “ดิฉันไม่เคยคิดจะจับผู้อำนวยการ และดิฉันก็นอนกับคุณคนเดียว คุณก็รู้” หล่อนแก้ตัวให้ตัวเอง และเธอก็ไม่เคยนอกกายนอกใจเขาถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้เห็นเธอเป็นมากกว่านางบำเรอก็ตาม หึ! “ถ้าหมดเรื่องจะพูดแล้วก็ไปทำงานได้แล้ว ส่วนเด็กในท้องเธอ ฉันไม่มีวันรับผิดชอบหรอกถ้ายังไม่ได้ตรวจดีเอ็นเอ” แม้จะเชื่อไปแล้วครึ่งหนึ่งว่าเด็กในท้องของพยาบาลสาวเป็นลูกของตัวเอง แต่เรื่องอะไรเขาจะให้พยาบาลอย่างชณินันท์เอาลูกมาจับได้ง่ายๆ ส่วนชณินันท์ไม่ได้พูดตอบโต้อะไรอีก เธอเดินปิดปากตัวเองกลืนก้อนสะอื้นไห้ออกไปจากห้องเงียบๆ ตามที่ชายหนุ่มต้องการ และพอเสียงประตูห้องปิดสนิทพร้อมกับร่างเล็กหายไปจากสายตา เขาก็พึมพำกับตัวเองทันที “ไม่มีทาง! ฉันไม่ให้เธอจับฉันได้ง่ายๆ หรอกพยาบาลนิด” กำมือตัวเองแน่นแล้วเดินไปทิ้งตัวนั่งลงเก้าอี้ทำงานตัวเองด้วยใจร้อนระอุ ----------------------------- วุ่นนักสะดุดรักมะเขือยาว(ม่วง) “ป่วงอยากลดน้ำหนักจ้ะ คือ...” “ทำไมต้องลด แค่นี้ก็น่ารักแล้ว” รีบสวนขึ้นอย่างไม่พอใจ เพียงแค่ได้ยินว่าสาวอ้วนจะลดน้ำหนัก เขาก็หงุดหงิดขึ้นมาทันที แค่นี้ก็น่ารักแล้ว หมายความว่ายังไงกัน สาวอ้วนถามตัวเองในใจอย่างอาย ๆ ใบหน้าสวยก้มลงมองมือตัวเองที่หน้าตัก ร่างอ้วนบิดไปบิดมาเล็กน้อย ใบหน้ากลมซับสีเลือดจาง ๆ ขึ้นอย่างไม่รู้ตัว “ไม่ต้องลดหรอก น่ารักแล้ว ไม่ได้อ้วนสักหน่อย” มะเขือบอกหญิงสาว “หนักจะร้อยโลนี่นะจ๊ะไม่อ้วนมากสักหน่อย คุณหมอคะ ป่วงอยากลดจริง ๆ จ้ะ ตอนนี้ก็หนัก 91 โล ป่วงไม่อยากอ้วนไปกว่านี้แล้ว กลัวตอนเรียนจบขายไม่ออก” หล่อนพูดติดตลกในท้ายประโยค แต่คนฟังไม่ตลกด้วย ใบหน้าหล่อบึ้งตึงไม่พอใจกับคำท้ายประโยคของสาวอ้วน “นะจ๊ะคุณหมอ ช่วยให้คำแนะนำเรื่องการลดน้ำหนักให้ป่วงหน่อยได้ไหมจ๊ะ ป่วงไม่อยากไปเข้าคอร์สลดน้ำหนัก ป่วงอยากลองลดด้วยตัวเองก่อน” หล่อนแหงนเงยขึ้นสบตาหมอหนุ่มอย่างอ้อนวอน พอได้สบตาคมดุของบุรุษ หล่อนก็กลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอด้วยความยากลำบาก ไม่เข้าใจแค่จะลดน้ำหนักทำไมเขาต้องขึงโกรธหล่อนเบอร์แรงขนาดนี้ด้วย ก็เธออยากผอม อยากสวยมันผิดตรงไหน จริง ๆ ก็เพื่อสุขภาพของเธอด้วยแหละ ไม่อยากกินยาลดความอ้วน หล่อนกลัวเป็นเหมือนในข่าวที่ออกกันเกลื่อน แต่หล่อนก็อยากผอม อยากหุ่นดี อยากใส่เสื้อผ้าสวย ๆ เหมือนคนอื่นเขาบ้าง “ไม่! พี่จะไม่แนะนำอะไรทั้งนั้น พี่ไม่อยากให้ป่วงผอม พี่ชอบป่วงที่ป่วงอ้วนแบบนี้” หมอหนุ่มเผลอพูดความรู้สึกของตนออกมาโดยไม่รู้ตัว แล้วลุกขึ้นยืนจะเดินหนี “แต่ป่วงอยากผอม ป่วงอยากผอม คุณหมอช่วยหน่อยนะจ๊ะ ป่วงอยากผอม” หล่อนสวนกลับโดนไม่สะดุดกับประโยคของหมอหนุ่มเลยว่าสื่อถึงอะไร “ไม่! ป่วงผอม ป่วงก็จะสวยแล้วมีแฟนน่ะสิ แล้วพี่เขือคนนี้ล่ะ น้องป่วงไม่คิดบ้างเหรอว่าพี่จะรู้สึกยังไง พี่รู้สึกยังไง ป่วงรู้บ้างไหมว่าตอนนี้พี่รู้สึกยังไง” อะไรของเขา พูดอย่างกับว่ารักเราอย่างนั้นแหละ เป็นไปไม่ได้หรอก คนหล่อ ๆ แบบเขาจะมารักอ้วนดำแบบเราได้ยังไง บุญป่วงพึมพำกับตัวเอง แล้วก็ต้องร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อถูกกระชากให้ลุกขึ้น "ว้าย! คุณหมอจะทำอะไรจ๊ะ” หล่อนถามพลางกุมมือใหญ่ที่บีบหัวไหล่ทั้งสองข้างของตน “อยากผอมไม่ใช่เหรอ แต่ต้องผอมกับพี่คนเดียวเท่านั้นนะ” มุมปากหนากระตุกยิ้มร้ายอย่างมีแผนการ เมื่อรู้แล้วว่าจะทำยังไงให้สาวอ้วนล้มเลิกความคิดที่จะอยากผอม “ยังไงจ๊ะ” “ยังไม่หมดเวลาพักเที่ยง ไปบ้านพักพี่กันถ้าอยากผอม” หล่อนขมวดคิ้วชนกัน ไม่เข้าใจในความหมายของประโยคที่เขาพูดมา --------------------- อย่าให้เขารู้ว่าเราคิดว่าเราหื่น(แต่ทุกคนรู้) "อธิน" หรือที่ทุกคนเรียกว่า "มหาอธิน" อย่างเขาต้องมาเจอกับ "พเยีย" หรือ "น้องจุ๊บ" แน่นอนว่าอธินไม่ชอบน้องน้อย เขาคนที่บวชเรียนตั้งแต่ 7 ขวบ จนตอนนี้อายุ 38 ปี ตลอดระยะเวลาในวัยเด็กและวัยหนุ่มอยู่ในผ้าเหลืองตลอด 20 กว่าปี แต่วันนี้ต้องสลัดผ้าเหลืองทิ้งออกมาอยู่นอกวัดด้วยความจำเป็น...มหาอธินยึดมั่นในคำสอนของพระคุณเจ้าเสมอ เขาเป็นถึงพระมหา เป็นถึงพระนักเทสน์ที่มีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักกันดีในแวดวงของพระสงฆ์ แต่ในวันนี้แม่ของเขาก็พูดถึงเรื่องครอบครัวเรื่องแต่งงาน เขารีบปฏิเสธบอกท่านทันทีว่าตัวเขานั้นจะ "ถือพรหมจรรย์" ไปจนแก่เฒ่า.....และความเป็นชายพรหมจรรย์ของเขาก็ยั่วยวนพเยียเหลือเกิน เธอเป็นสาวพรหมจรรย์ที่ทำตัวรื่นเริงไปกับผู้ชายที่หล่อถูกตา และแน่นอนว่าพรหมจรรย์ของเธอคือของเขาตั้งแต่แรกที่เจอกัน เธอคิดบาปตั้งแต่เห็นเขาในผ้าเหลือง และในวันนี้สวรรค์ก็เข้าข้างเธฮเมื่อเขาลาสิขา เขาต้องเป็นของเธอ..... --------- “ทำไมวันนี้พี่ต้อมมาแปลก เมารึเปล่าคะ ตอนอยู่ในบาร์แอบดื่มรึเปล่าคะ” เธอยังไม่อยากเชื่ออยู่ดีว่านี่คือพี่มหาผู้เคร่งในศีลในธรรมที่รู้จัก “ไม่ได้ดื่ม” “เมากลิ่นบุหรี่รึเปล่าคะ” “ไม่ได้เมา” “แล้วทำไมวันนี้มาแปลกจังคะ” “ก็พี่อยากได้อีก” เขาบอกตรงๆ “ติดใจเหรอคะ” “อือ...ก็จุ๊บล่อลวงจนพี่ชอบไปแล้ว ตอนนี้พี่ก็อยากได้อีก และอยากได้กับจุ๊บทุกวัน ให้ได้ไหมคืนนี้” “แต่พี่ต้อมใหญ่” “ครั้งก่อนเราก็เข้ากันได้ ที่พี่เรียนรู้มาร่างกายชายหญิงเรามันยืดหยุ่นตอบสนองกันและผู้หญิงขยายตัวได้ ไม่งั้นคลอดลูกไม่ได้หรอกว่าไหม นะ...ให้พี่นอนด้วยนะคืนนี้” เขาอ้อนเธอพร้อมถูไถปลายจมูกโด่งไปมากับพวงแก้มนวลเนียนอย่างออดอ้อน “แล้วไม่ถือพรหมจรรย์แล้วเหรอคะ” “จุ๊บยังคิดว่าพี่ยังเหลือพรหมจรรย์ให้เก็บรักษาอีกเหรอ ไปเถอะ ไปนอนด้วยกันนะ” “แต่จุ๊บเหนียวตัวอยากอาบน้ำก่อน” เธอตอบเขินๆ ก็นะ พอถูกเขารุกและอ้อนแบบนี้มันก็ทำให้เขินและใจสั่นไม่หยุด ก็คนมันรักมาตลอด พอเจอแบบนี้ใครจะปฏิเสธได้ และความรู้สึกหงุดหงิดไม่พอใจก่อนหน้านี้ก็ถูกแทนที่ด้วยความวาบหวาม เมื่อเขากัดงับปลายจมูกของเธอ “อือ” “มันเขี้ยวน่ะ อาบน้ำก็ดีนะ พี่เห็นเขาทำในอ่างอาบน้ำได้ด้วย งั้นเราลองกันไหม พี่ก็เหนียวตัวเหมือนกัน” ว้าย! ยังไม่ทันได้ตอบ สิ้นเสียงทุ้มแหบพร่าเธอก็ถูกยกอุ้มเดินเร็วๆ ไปยังห้องน้ำทันที “พี่ต้อม” “ครับ” “เก็บกดเหรอคะ ถึงได้หื่นชัดเจนแบบนี้” “จะว่าแบบนั้นก็ได้ ก็คนมันไม่เคย พอได้ใช้งานแล้วมันก็ต้องการไม่หยุดเหมือนมันไม่อิ่มน่ะ มันหิวตลอดยิ่งเห็นจุ๊บยิ่งอยากได้ และตอนนี้อยากได้มากด้วยแหละ” “โอ๊ย...นี่จุ๊บว่าจุ๊บหื่นแล้วนะคะ แต่มาเจอพี่ต้อมที่กำลังถูกตัณหาครอบงำคนนี้ จุ๊บขอยอมแพ้ค่ะ และก็ปล่อยจุ๊บได้แล้วค่ะ จุ๊บจะได้ผสมน้ำในอ่างอาบน้ำ” เธอบอกสั่งเขาเมื่อเขาพาเดินมาหยุดที่ข้างอ่างอาบน้ำ “จุ๊บครอบงำต่างหากไม่ใช่ตัณหา” “ก็อันเดียวกันนั่นแหละค่ะ ทำไมมาตบะแตกเอาตอนนี้ได้นะ” “ก็จุ๊บยั่ว” “ก็แค่ลองเล่นเฉยๆ ถ้าได้ก็คือกำไรค่ะ” “แล้วต่อไปนี้จะรับผิดชอบพี่ไหม” “จุ๊บควรเป็นคนถามมากกว่านะคะ” “ก็รับผิดชอบสิ” “แน่ใจเหรอคะว่าจะรับผิดชอบจุ๊บ” “แน่ใจสิ ว่าแต่จุ๊บเถอะ อยากให้พี่รับผิดชอบไหม และสัญญาได้ไหมว่าจะไม่ไปที่อโคจรแบบนั้นอีก และห้ามแต่งตัวแบบนี้อีก แต่งแบบที่ไปทำงานกับพี่ทุกวันได้ไหม” “ลุคครูระเบียบนั่นเหรอคะ ไม่ไหวค่ะ งานกับชีวิตปกติของจุ๊บมันต่างกันค่ะ จุ๊บไม่สัญญาค่ะ” เธอรีบบอกจุดยืนของตัวเอง เธอจะไม่เปลี่ยนตัวเองเพื่อเขาเด็ดขาด แค่ยกหัวใจและร่างกายให้นี่ก็ที่สุดแล้วนะ “แต่พี่ไม่ชอบให้คนอื่นมองของของพี่” “เดี๋ยวนะ? จุ๊บยังไม่ใช่สิทธิ์ขาดของพี่ต้อมเลยนะคะ แล้วพูดมาได้ยังไงว่าจุ๊บเป็นของของพี่” “งั้นพรุ่งนี้ไปจดทะเบียนสมรสกัน จุ๊บจะได้เป็นของพี่”...... ------------------------ ราชสีห์กับผยอง 1-2 จบ “ไม่ขัดขืนเลยรึ” ถามเย้ยหยันคนตัวเล็ก รู้ว่าตอนนี้เธอคงโกรธแค้นจนอยากฆ่าเขาให้ตายเป็นแน่แท้ แต่มีหรือผู้หญิงอย่างเธอจะมาต้านเพลิงกามของเขาได้ “อยากทำระยำตำบอนอะไรก็เชิญ” ได้แต่กัดฟันฝืนความเจ็บแค้นไว้ในใจ น้ำตาของเธอไม่มีไหลออกมาสักหยาดหยด เพราะเธอเข้มแข็งพอที่จะไม่อ่อนแอให้ผู้ร้ายเห็น “ทนให้ได้ก็แล้วกัน” แล้วก็จับเรียวขาเล็กแยกออกจากกัน แล้วก็เคลื่อนตัวไปอยู่กลางกายสาว แล้วนำความแข็งร้อนเข้าไปในกายเล็กด้วยความดุดัน “อะ! โอ้ย!” เป็นต้องร้องออกมาอีกครั้ง มือถูกความแข็งร้อนของชายหนุ่มแทรกเข้ามาในร่างตน ราชสีห์รู้ว่าเธอเจ็บ แต่ก็อยากให้เจ้าสาวได้จำไว้บ้าง ว่าเป็นผู้หญิงอย่าทำตัวเก่งเกินผู้ชาย มีอะไรก็หัดยอมลงให้บ้าง ไม่ใช่เอาแต่ใจและอารมณ์ของตัวเองแบบนี้ “หึหึ สำหรับม้าพยศไม่มีคำว่าปรานีจำไว้ทูนหัว” ก้มลงจูบเนินอกสาวเจ้าแผ่วเบา ก่อนจะเริ่มความดิบเถื่อนของตัวเอง อยากจะสอนใจเจ้าสาวได้รู้ซึ้งถึงความดื้อรั้นที่เธอมีให้เขาบ้าง “อะ! อ่อย!” เธอเจ็บทุกครั้งที่เขาโยกเอวสอบ แต่ก็ฝืนกลั้นทนไม่ยอมให้น้ำตาไหลออกมาให้เห็น เธอไม่อยากแพ้เขา รู้ว่าที่ราชสีห์ทำอยู่ตอนนี้เพียงแค่ต้องการเอาชนะเธอ ----------------- “อะ! หอมเจ็บ!” “ฮึ! จะได้รู้ไงว่ามันคือเรื่องจริง พี่เป็นตัวจริงของหนู หนูเข้าใจพี่ไหม” ผละออกมาให้เธอได้หายใจ ก่อนจะเอามือมาเช็ดริมฝีปากของตนที่มีเลือดของน้องน้อยติดมาด้วย ผยองจ้องมองปากอิ่มนั้นที่บวมเป่งด้วยฝีมือของตนด้วยความพึงพอใจ แม้จะรู้ว่าตัวเองรุนแรงเกินไป แต่มันก็สมควรแล้วสำหรับกลิ่นรัก บทลงโทษนี้มันเหมาะที่สุดแล้ว “ไม่ใช่ พี่เสือไม่ใช่” เธอยังส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่ใช่พี่ก็จะใช่” เอ่ยเสียงแข็ง ก่อนจะจับเรียวขาสวยแยกออกจากกัน แล้วเอานิ้วจ้วงแทงเข้าไปในถ้ำรักของน้องนาง ก่อนจะดึงออก แล้วแทนที่ด้วยความแข็งร้อนของตน ทะลวงเข้าไปจนมิดด้าม

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

SET เสพกายเร้นรัก + ฟ้าคำราม + ตรึงใจใฝ่รัก + ไอ้เหี้ยมรสชมพูหวาน

5.0K·ณิการ์

“อือ มะ...ไม่ไหวแล้ว...ฉันไม่ไหวแล้ว ให้ฉันกลับเถอะนะ” หน้าสวยชื้นเหงื่อเซซบอกแข็งแรงของเขา สองมือเล็กจับเอวหนาของเขาไว้แน่นเพื่อไม่ให้ตนเองล้มลงกับพื้น “อ่า เป็นเมียผมต้องอดทน ไม่ว่าเหนื่อยแค่ไหนถ้าผมยังไม่อิ่มคุณก็ต้องอ้าขาให้ผมนะทิมมี่” เขาผลักร่างน้อยออกห่างแล้วกดไหล่เล็กให้ย่อตัวคุกเข่ากับพื้น ชญาดาย่อตัวตามแรงกดของมือใหญ่อย่างอ่อนแรง พอได้นั่งคุกเข่าระดับการมองเห็นของหล่อนก็อย่ากับแก่นกายแข็งร้อนที่ชูชันของเขา หล่อนถึงกลับก้มหน้าแดงซ่านเขินอาย “ฉันไม่ใช่เมียคนบาปอย่างคุณ ฉันไม่ใช่” หล่อนบอกปฏิเสะทั้งๆ ที่มันคือความจริงว่าตอนนี้ลหล่อนตกเป้นของเขา และหัวใจดวงน้อยๆ ก็เริ่มมีคนบาปแทรกแซงเข้ามาทีละน้อยๆ แล้วเช่นกัน “ชูว์ คุณกล้าบอกพวกข้างนอกไหมล่ะว่าเราไม่ได้เมคเลิฟกันในนี้ เสียงของคุณครางเสียวดังขนาดนั้นแล้วคุณจะกล้าหน้าด้านบอกพวกเขาอีกเหรอว่าไม่ใช่เมียคนบาป” เขาเน้นย้ำทุกคำพูดในประโยคแล้วโน้มลงมาเชยคางมนคนที่นั่งคุกเข่ากับพื้นให้แหงนเงยขึ้นรับจูบร้อนอ่อนโยนของตน “ปากของคุณเป็นขอผมคนเดียวเท่านั้นทิมมี่” ผละจูบอ่อนโยนออกมาเอ่ยยิ้มมุมปากให้คนตัวเล็กที่นั่งคุกเข่าตัวสั่นตรงหน้าตน มือใหญ่ปัดปอยผมที่ติดข้างแก้มชื้นเหงื่อและเปียกของชญาดาออกมาทัดหูให้หญิงสาวด้วยความเผลอไผก่อนจะโมลงไปดึงปลายผมสีดำยาวสลวยมาสูดดม “อ่า หอมเหลือเกินทิมมี่ จำไว้ไม่ว่าจะวันนี้หรืออนาคตคุณเป็นของคนบาปคนนี้คนเดียวเท่านั้นที่รัก อ่า ทำให้ผมสิ ผมต้องการปากน้อยๆ ที่บอกว่าเกลียดผมดูดกลืนผมทูนหัว” บีบไหล่มนเพื่อกระตุ้นให้หล่อนทำตาม ชญาดาจ้องมองสิ่งใหญ่โตของคนบาปตรงหน้าที่มใหญ่โตอลังการของชายหนุ่ม แล้วกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคออย่างยากลำบากเมื่อคิดว่าต้องทำสิ่งที่ไม่เคยคิดว่าจะทำในชีวิต “ไม่นะไทรีส ฉันไม่ทำแน่น” หล่อนส่ายหน้าปฏิเสธ “แต่เธอต้องทำ ถ้าเธอไม่ทำฉันจะบังคับยัดมันเข้าปากเธอเอง เลือกเอาต้องการแบบนุ่มนวลอ่อนโยนหรือดุดันคนสวย” น้ำเสียงแข็งแรงเอ่ยอออกมาอย่างคนมำอนาจ ดวงตาสีเขียวมรกตก็จ้องมองดวงหน้าสวยที่แหงนเงยขึ้นมาสบตาตนเอง ---------------------------- ฟ้าคำราม “อือ...ฟ้าเจ็บ!” “สำออย! จำไว้ อย่าพูดว่าเกลียดพี่อีก ฟ้าเป็นเมียพี่ เป็นของพี่ อย่าคิดมาเกลียดผัวแบบพี่อีก” พูดพร้อมกับปล่อยมือที่บีบคางมนออกมาจับไหล่บางพร้อมลูบไล้มายังต้นแขนเล็กของหญิงสาว “ถ้าไม่ให้ฟ้าเกลียดแล้วจะให้ฟ้ารักพี่แบบที่พี่เพื่อนรักพี่รามงั้นเหรอคะ ไม่ได้หรอก ฟ้าทำแบบนั้นไม่ได้หรอก ฟ้ารักคนที่ทำลายฟ้าไม่ได้หรอก อีกอย่างฟ้าเกลียดคนมักมาก เห็นแก่ตัว ปล่อยค่ะ” พูดจบก็ผลักร่างใหญ่ออกห่างแต่ก็ไม่เป็นผล ร่างของคำรามไม่ขยับเขยื้อนไปไหนเลย “ฟ้าอย่าบังคับให้พี่ต้องร้ายกับฟ้า พี่ไม่อยากทำให้ฟ้ากลัว” เขาบอกเสียงแหบห้าวพร้อมกับบีบต้นแขนเล็กให้เจ็บจำ โอ๊ย! “ถ้าพี่คิดว่าตอนนี้พี่ทำดีก็อย่าทำเลยค่ะ เป็นคนเลวให้เต็มขั้นเลย เพราะยังไงฟ้าก็รักพี่ไม่ลง ฟ้าเกลียด! เกลียด! กะ...อุ๊บ! อื้อ...” คำรามทนฟังไม่ไหวบดริมฝีปากหนาปิดปากน้อยทันที มือใหญ่เคลื่อนมาบีบคางเล็กให้แหงนขึ้นรับจูบดิบเถื่อนของตัวเอง มือใหญ่ข้างที่จับข้อมือเล็กก็เคลื่อนมากอบกุมสองเต้าที่เบียดดุนดันเสียดสีหน้าอกของตนอย่างไม่ถนอม เขาคงใจดีกับฟ้ารดามากเกินไปสินะ หล่อนถึงได้กล้าเถียงกลับและไม่เกรงกลัวเขา ได้...หลังจากนี้เขาจะทำให้เธอได้รู้ว่าเหวลึกมันน่ากลัวแค่ไหน เรียวลิ้นสากรุกเร้าเข้าไปในโพรงปากเล็กไล่ต้อนลิ้นน้อยของฟ้ารดาที่กำลังถดถอยหนี แต่ก็ไม่ได้ยากเกินความสามารถ เขาบีบขยำเคล้นคลึงสองเต้าของร่างเล็กที่เขากดทับให้แนบไปกับต้นไม้ใหญ่อย่างไม่ถนอม และรู้ด้วยว่าตอนนี้น้องนางเจ็บหน้าอก เพราะเขาบีบเคล้นด้วยความโกรธมากกว่าความใคร่ ฟ้ารดาดิ้นรนขัดขืนพร้อมผลักดันหน้าของคำรามออกห่างจากตนเอง แต่เธอยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งบีบบังคับใบหน้าหล่อนให้รองรับจูบน่ารังเกียจของเขา น้ำตาใสๆ อาบสองแก้มไม่หยุดด้วยความเสียใจและโกรธแค้นคนตัวโตที่ทำกับเธอเหมือนผู้หญิงไร้ค่า ไร้ราคา “อ่ะ...อือ...” ปากหนาถอนริมฝีปากออกมาพร้อมกับยิ้มหยันหญิงสาวตัวเล็กตรงหน้าแล้วเคลื่อนมือใหญ่ที่บีบขยี้สองเต้านั้นมายังสะโพกกลมกลึงของฟ้ารดาแล้วเคลื่อนถลกดึงรั้งกระโปรงของหล่อนขึ้นมากองที่เอวเล็ก “ยะ...อย่า! อย่าทำแบบนี้กับฟ้า พี่รามหยุดทำกับฟ้าแบบนี้ได้แล้ว” หล่อนจับมือใหญ่ห้ามปรามไม่ให้เขาถลกดึงกระโปรงตัวเองขึ้นมาสูง หึหึ “พี่ต้องเชื่อฟังคำของฟ้าด้วยเหรอ เกลียดพี่มากไม่ใช่เหรอ เกลียดพี่ก็เกลียดต่อไป พี่จะเอาฟ้าที่นี่ ใครจะทำไม” เขาพูดถ้อยคำหยาบออกมาพร้อมกับบีบคางเล็กแน่นอีกครั้ง มือเล็กทุบต้นแขนของเขา เขาเจ็บแต่เขาไม่ใส่ใจ เพราะตอนนี้อารมณ์กรุ่นโกรธของเขาอยู่เหนือทุกอย่าง “เลว!” ฟ้ารดากัดฟันแน่นไม่หวาดกลัวต่อสายตาที่จ้องเขม็งมาทางตน ไม่สนใจด้วยว่าคนตัวโตจะกำลังเดือดดาลแค่ไหน หล่อนรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีผลักร่างใหญ่ออกห่างพร้อมกับตวัดมือเล็กไปยังใบหน้าสากของเขาแรงๆ หนึ่งครั้ง เผียะ! มือเล็กกระแทกกับหน้าสากของคำรามทำให้เขาหันไปตามแรงตบของคนตัวเล็ก เขากัดฟันแน่นพร้อมถุยน้ำลายไปกับพื้นเมื่อรู้สึกถึงรสเค็มๆ ในปาก ปากเขาแตกเพราะแรงตบของฟ้ารดา หล่อนมือหนักไม่เบา “ไม่เคยมีใครกล้าตบหน้าพี่ ฟ้ากล้าดียังไงฮึ...แควก!” พูดจบความก็ไม่สนใจว่าร่างเล็กจะขัดขืนดิ้นแรงแค่ไหน เขากระชากเสื้อยืดของหล่อนขาดผ่าครึ่งทิ้งทำให้เปิดเผยเห็นยกทรงที่ปกปิดสองเต้าอวบอูม เขาไม่รอช้าที่จะกระชากยกทรงให้ขาดออกมาตามเสื้อ “คนเลว...คนเห็นแก่ตัว ตัวเองมีแฟนแล้วมาทำแบบนี้กับฟ้าทำไม” เธอฟาดทุบตีคนที่กระชากเสื้อตัวเองและยกทรงตัวเองแรงๆ ด้วยความโกรธและเสียใจ “อยากทำอะไรก็ทำเลย พี่จะสั่งสอนฟ้าในแบบของพี่ จำไว้ พี่เป็นผัวไม่ใช่คนอื่น ฟ้าเกลียดพี่ยังไง ฟ้าก็มีพี่เป็นผัวคนเดียวเท่านั้นแหละชีวิตนี้ เรื่องของพี่กับเพื่อนมันคนละเรื่อง อย่าดึงมาเกี่ยว เพื่อนคือแฟน ฟ้าคือเมีย จำไว้” น้ำเสียงแหบห้าวเอ่ยรีบร้อนพร้อมกับอีกมือปลดกระดุมกางเกงยีนส์รูดซิปกางเกงแล้วล้วงความเป็นชายออกมาเสียดสีกับหน้าขาเรียวเล็กของฟ้ารดาที่เปิดถลกกระโปรงขึ้นมากองไว้ที่เอวเล็กคอด “ฟ้าเกลียดพี่ ให้ตายพี่ก็เป็นผัวฟ้าไม่ได้หรอก พี่ได้แค่ร่างกาย แต่ใจฟ้าพี่ไม่มีวัน อ่ะ...อือ...” แล้วเธอก็ต้องแอ่นร่างเด้งกระแทกกับต้นไม้ที่ถูกบดเบียดร่างไปพิงเมื่อแก่นกายแข็งแรงของเขากระแทกดุนดันเข้ามาในร่างของเธออย่างรวดเร็ว ด้านคำรามเมื่อเสียดสีความอุ่นร้อนของท่อนเนื้อชายของตนเองกับเรียวขาแล้วก็ดึงกางเกงชั้นในและกางเกงซับในของสาวเจ้าออกแล้วสวนกระแทกความอวบอูมที่ตื่นตัวขยายเหยียดยาวเข้าไปในโพรงเนื้อคับแคบของสาวเจ้าทันที -------------------- ตรึงใจใฝ่รัก ‘สวัสดีค่ะดิฉันนางสาวชลาลัย งามพิลาส ชื่อเล่นน้ำ สถานะภาพ โสดถึง 5 เดือน หลังจาก 5 เดือนไปจะมีสามีค่ะ’ "พายุ" คือ "เทพบุตร" ที่ตรึงใจ "ชลาลัย" ตั้งแต่ครั้งแรกเห็นเมื่อ 4 ปีก่อน แล้วมาวันนี้เธอกับเขาได้มาเจอกันอีกครั้ง ต่างฝ่ายต่างถูกโชคชะตาชักนำให้มาเจอกัน ความรัก ความรู้สึก ประทับใจเมื่อครั้งแรกก็หวนกลับมาอีกครั้ง -------------------- ไอ้เหี้ยมรสชมพูหวาน “เสียตัวให้มันรึยัง” กัดฟันถามคนใต้ร่างแล้วจับร่างเล็กพลิกตัวขึ้นนอนหงายแล้วรวบมือเล็กทั้งสองไปตรึงไว้เหนือหัว มือใหญ่ของเขากำข้อมือเล็กของเธอกดไว้แล้วอีกมือก็บีบคางมนเชยคางเล็กขึ้นให้สบดวงตาสีเหล็กของตน อือ ปุณณ์ดิ้นรนไปมาเมื่อถูกบีบคางแรงและถูกกำข้อมือแน่น หล่อนเจ็บแต่พูดไม่ได้จนเขาต้องคลายแรงบีบคางของหล่อนแล้วเอ่ยถามเสียงเหี้ยมอีกครั้ง “เสียตัวให้มันรึยัง” “ละ...แล้วยุ่งไรด้วย” คำตอบของปุณณ์ยิ่งไปกระตุ้นความโกรธของเหี้ยม ตอนนี้อารมณ์ของเขาคุกรุ่นอยู่ในทรวง ใบหน้ารกเคราเกร็งแน่นจนสันกรามปูดโปนขึ้นเด่นชัด แล้วเสียงกัดฟันก็ดังออกมาให้ได้ยิน กรอด! ให้ตายเถอะ เมื่อกี้เธอคุยกับผู้ชายเปิดกล้องโดยไม่ใส่ชั้นใน ช่วงล่างเขาโอเค แต่ตอนนี้ท่อนบนของหล่อนก็ไม่มียกทรงปกปิด แถมชุดนอนก็เป็นสายเดี่ยว แล้วเมื่อกี้ไอ้ผู้ชายในกล้องนั้นก็เห็นไปหมดแล้วสิ “แม่งเอ๊ย!” สบถหยาบออกมาด้วยความเกรี้ยวกราดเมื่อคิดว่าผู้ชายคนเมื่อกี้เห็นเต้าทั้งสองของปุณณ์ ทั้งๆ ที่ปุณณ์เอาหมอนปิดหน้าอกไว้ตอนคุย แต่เขาไม่เห็นเลยคิดว่าปุณณ์คุยในสภาพยั่วยวนเหมือนที่ยั่วยวนเขาตอนนี้ อือ! ปุณณ์พูดอะไรไม่ออกเมื่อมือใหญ่นั้นเพิ่มแรงบีบคางของเธอแรงขึ้นอีกครั้ง ใบหน้าสวยบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บ และดวงตาคู่งามก็อาบล้นไปด้วยน้ำใสๆ “พี่จะค้นหาคำตอบด้วยตัวพี่เอง ยั่วมันขนาดนี้หิวมากนักใช่ไหม...ได้ เดี๋ยวไอ้เหี้ยมคนนี้จัดให้สาสมใจเลย” ปุณณ์ส่ายหน้าแรงๆ ไปมาด้วยความหวาดกลัวและไม่เข้าใจในคำพูดของเขา เขาหมายถึงอะไร แล้วมีสิทธิ์อะไรมาทำกับเธอแบบนี้ “อะ...อื้อ” มือใหญ่บีบคางเล็กเชิดขึ้นรับริมฝีปากหนาของตน ความดิบเถื่อน ความหยาบโลนไม่มีความอ่อนโยนของเหี้ยมกระแทกประกบปากน้อยของเธอ สาวเจ้าได้แต่เบือนหน้าดิ้นรนหนี แต่ก็พ่ายแพ้เมื่อถูกมือของเขาบีบล็อกไว้ เหี้ยมยิ่งเดือดเมื่อปากน้อยไม่ยอมเปิดรับเขาจึงขบเม้มริมฝีปากของปุณณ์เพื่อให้เธอเปิดปากต้อนรับแล้วก็ได้ผล เมื่อปากน้อยเปิดรับเขาก็ฉวยโอกาสสอดแทรกเรียวลิ้นสากจาบจ้วงล้วงลึกเกี่ยวเรียวลิ้นร้อนที่กำลังถอยหนีลิ้นสากของตนเอง “อือ...อ่า” เสียงครางอู้อี้ดังลอดออกมาปนเสียงสะอื้นไห้ของปุณณ์พร้อมกับน้ำตาไหลอาบสองแก้มนวล มือใหญ่ที่กำข้อมือเล็กรวบตรึงไว้เหนือหัวก็ปล่อยผละออกมากดไหล่มนให้อยู่นิ่งแล้วปากหนาก็ทำหน้าที่บดจูบเร่าร้อนเอาแต่ใจตัวเองโดยไม่สนใจว่าปุณณ์จะร้องไห้สะอื้นแค่ไหนตอนนี้ “อ่า...ทำเป็นจูบไม่เป็น อย่าไร้เดียงสาหน่อยเลย แต่งตัวอ่อยมันในกล้องยังทำมาแล้ว แค่พี่จูบนิดจูบหน่อยทำเป็นร้องไห้สะอื้น อ่อนว่ะ” ถอนจูบถ่อยของตนออกมาแล้วพูดจาเยาะเย้ยถากถางดูถูกสาวเจ้า ถุย! ปุณณ์ถุยน้ำลายใส่หน้าของคนเลวทันทีเมื่อถูกดูถูก “แม่งอยากนอนซดน้ำข้าวต้มก็ไม่บอก...แควก!” ยกมือขึ้นเช็ดคราบน้ำลายเปื้อนหน้าตัวเองออกพร้อมกระชากชุดนอนซีทรูสีเนื้อของปุณณ์ขาดผ่าครึ่งทันที กรี๊ดดด หล่อนร้องกรี๊ดดิ้นหนีและเอามือปกปิดหน้าอก แต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อมือของเธอถูกมือใหญ่ของเขาดึงกระชากเปิดออกไปกดกักไว้ข้างลำตัว

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

แค้นรักสิเน่หาอสูร

1.0K·ณิการ์

วายุ เทพเสน่ห์ชาย สำหรับผู้คนทั่วไปที่พบเห็นอาจมองเขาเป็นเทพบุตรลงมาจุติ แต่สำหรับ หยกรดา สุขเจริญ คนนี้เขาก็เป็นแค่อสูรในคราบเทพบุตรที่เห็นเธอเป็นเพียงตุ๊กตาบนเตียงที่ขยับได้ ที่คอยบำเรอความใคร่ให้ทุกค่ำคืน อยากได้หัวใจของเขาหรือ...ฝันไปเถอะว่าน้ำหน้าอย่างเธอจะได้ครอง...ในเมื่ออสูรอย่างเขามันไร้ซึ่งหัวใจ!... ...แม้จะพยายามดิ้นหนีเพียงใดก็ไม่อาจพ้นเงื้อมมืออสูรผู้หื่นกระหายได้ ยิ่งเขาบังคับให้เสพสวาท หัวใจของเธอก็ยิ่งจมดิ่งลงไปในห้วงอเวจีเร่าร้อน ทว่าความทรมานกายก็ไม่ร้ายเท่ากับทรมานใจ เมื่อพิศวาสที่เขาบรรเลงบนเรือนร่างเธอนั้นเปรียบดั่งพิษร้ายที่กัดกร่อนหัวใจเธอ…..

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

SET ตรึง + หน่วงเหนี่ยว

2.0K·ณิการ์

ตรึง “นายต้องการเท่าไหร่?” เหมันต์ไม่เข้าใจในคำถามที่หลุดลอดออกมาจากปากอวบอิ่ม “ค่าอะไร” “ค่าน้ำเชื้อและค่าปิดปากของนาย” “ว่าไงนะ? นี่คิดจะอุ้มท้องคนเดียวให้คนนินทาว่าท้องไม่มีพ่อเนี่ยนะ ทั้งๆ ที่พ่อของลูกก็อยู่ตรงนี้ ผมจะรับผิดชอบและคุณก็ต้องตกลงด้วย ผมไม่ยอมให้ลูกโตมาไม่มีพ่อแน่นอนยัยคุณหนู” เขาผละมือที่กอดเอวเล็กมาจับหัวไหล่เล็กแล้วบังคับให้เธอหันมาหาตัวเองแล้วพูดต่อ “ฟังนะยัยคุณหนูโรคจิตเอาแต่ใจ ยังไงคุณกับลูกก็ต้องอยู่กับผม ไม่มีทางเสียหรอก! ผมไม่มีทางไปจากเขาและคุณแน่” “นายต้องการเท่าไหร่ว่ามา ฉันมีเงินมากพอจะให้นาย” “เก็บเงินไว้เลี้ยงลูกเราเถอะทูนหัว และผมบอกแล้วไงว่าผมจะรับผิดชอบ” “ฉันไม่ต้องการ!” เธอตอบปฏิเสธทันควัน เขาแค่อยากรับผิดชอบเท่านั้นไม่ได้รักเธอ ให้ตายสิ ทำไมเธอถึงอ่อนไหวและขี้แยแบบนี้ตอนนี้ มือเล็กยกปัดมือใหญ่ออกจากหัวไหล่ตัวเองแล้วก็ยกขึ้นเช็ดน้ำตาของตัวเองที่กำลังไหลอีกครั้ง “ดื้อ!” แล้วเขาก็ยกมือขึ้นบีบจมูกหล่อนด้วยความมันเขี้ยวพร้อมกับตวัดแขนโอบกอดเธอรั้งเข้ามาซุกซบอกตัวเองแน่นและกดหัวเธอที่กำลังผงกออกห่างอกลงไปซบกับหน้าอกของตัวเอง --------------------- หน่วงเหนี่ยว “อธิป” หนุ่มจิตกรหน้าหวานผมยาวมาดเซอร์ผู้โชคร้ายดันเข้าตาผู้หญิงนิสัยเสียอย่าง “วันพุธ” ในช่วงยุคโควิด-19 ขนาดใส่หน้ากกาอนามัยยังปิดบังความหล่อน่าลากขึ้นเตียงของชายหนุ่มไม่ได้ +++++++ “นรกกับผีน่ะสิ! ให้ตายกูก็ไม่เรียกมึงว่าเมียหรอก ผู้หญิงดีๆ ที่ไหนเขาจับผู้ชายมาขังไว้แบบนี้ เลว!” เขาบิดตัวออกจากวงแขนของเธอ แต่เธอก็ยิ่งกอดรัดเขาแน่น “ปากร้ายจริงนะคะ ปากกับหน้าตาทำไมสวนทางกันแบบนี้ผัวขา ไม่พูดแล้ว คิดถึงจัง อยากเอาจังเลยค่ะ” “กระดากอายบ้างไหมเวลาพูดน่ะ” “อายทำไม แค่พูดว่าอยากเอากับผัวเอง” แล้วมือเล็กก็เปลี่ยนจากกอดเป็นลูบไล้ต้นแขนแข็งแรงลงมายังเอวหนาของเขาแทนแล้วมาจับก้นปอดของชายหนุ่มแล้วบีบเคล้นคลึง “ให้ตายสิ ยัยนรกส่งมาเกิด อ่า...ให้มันได้แบบนี้สิวะ อ่า...อื้ม” สุดท้ายแล้วอธิปก็ทนการรุกเร่าของมือเล็กไม่ไหวเมื่อมือของเจ้าหล่อนบีบเคล้นก้นของเขาพร้อมกับอีกมือก็เคลื่อนมาบีบเร่าพวงไข่สวรรค์ที่ห้อยแขวนขนาบข้างความโอหังที่กำลังเหยียดตัวผงาดออกมาแสดงฤทธิ์เดชของมัน คิกๆ เธอหัวเราะขำกับคนตัวโตที่ร่างกายและปากสวนทางกันอย่างสิ้นเชิง “หยุดหัวเราะได้แล้วอีบ้า อ่า...จะทำอะไรก็ทำสิวะ เงอะงะอยู่ได้ อ่อนหัดว่ะ อ่า...เสียวเนื้อ อ่า...” สุดท้ายแล้วอธิปก็หลับตาเคลิบเคลิ้มภายใต้ผ้าปิดตาไปกับมือน้อยที่กำลังโอบกอดกอบกุมท่อนเนื้อตัวเองจากด้านหลัง

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

หมอขังรัก

5.0K·ณิการ์

“น้องช่อด่าพี่ได้ เกลียดพี่ได้ แต่โปรดจำไว้ว่า...พี่รักน้อง” หมอหนุ่มย้ำคำในท้ายประโยคให้ภรรยาวัยกระเตาะตัวเองได้รับรู้ถึงความรู้สึกที่แท้จริงของหัวใจตัวเองที่มีต่อเธอ “ความรักมันเป็นแบบนี้เหรอ?” หล่อนเลิกคิ้วถามสามีตีทะเบียนของตัวเอง ถ้าหากวิธีที่เขาแสดงอยู่ตอนนี้คือความรัก เธอบอกเลยว่ามันไม่ใช่แน่นอน รักแบบไหนถึงได้กักขังเธอไว้แบบนี้ เห็นแก่ตัวแก่เซ็กซ์สิไม่ว่า “สำหรับพี่หมอฤทธิ์ มันก็เป็นแบบนี้แหละความรัก” ฤทธิ์ย้ำอีกครั้ง “ถ้าความรักของพี่หมอฤทธิ์มันเป็นแบบนี้ก็ปล่อยช่อไปเถอะค่ะ ช่อไม่ต้องการให้พี่มารักมาดูแล ช่อไม่ต้องการมีชีวิตอยู่ในกรงขังของพี่ ช่อต้องการอิสระ ได้ยินไหมคะ” เธอบอกเขา “อิสระน้องช่อมีได้ แต่ต้องหลังจากที่น้องช่อรักพี่และมีลูกให้พี่” “เลว! แล้วยังกล้าบอกว่ารักช่ออีก ช่อเกลียดที่สุด และจะไม่มีวันรักด้วย ถึงท้องช่อก็จะหย่าและจะหนี ช่อเกลียดที่สุด เกลียดคนเผด็จการ เอาแต่ใจ” “ดูถูกความรักของพี่มากไปแล้วนะน้องช่อ” น้ำเสียงแข็งกร้าวขึ้นเมื่อเธอดูถูกหัวใจตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ---------- “หึงพี่เหรอ?” “ใครเขาจะไปหึง ดีใจเสียอีกค่ะ จะได้ฟ้องหย่า” “หย่าอีกแล้ว พี่ว่าเราพูดกันรู้เรื่องแล้วนะเรื่องนี้” ฤทธิ์โน้มหน้าต่ำลงมาเอ่ยใกล้หน้าเธอจนลมหายใจเป่ารดดวงหน้าสวย “ปล่อย!” เธอหลบสายตาของเขาพร้อมดันหน้าอกตัวเองออกห่างจากหน้าอกของเขาเมื่อเขากอดรัดแน่นขึ้น “ไม่ปล่อย เราต้องคุยกัน น้องช่อไม่เชื่อพี่ไม่เป็นไร แต่พี่จะทำให้เชื่อเอง” ว้าย! แล้วร่างเล็กก็ลอยลิ่วขึ้นเหนือพื้นทันที ด้วยความกลัวตกจึงตวัดมือโอบลำคอหนาของคนตัวโต “ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ จะมาทำแบบนี้ไม่ได้นะ ช่อเกลียดที่สุด คนสกปรก คนสำส่อน!” “กล่าวหากันชัดๆ พี่ไม่เคยสำส่อน รูปในข่าวน่ะรูปเก่าแล้ว ตอนนี้พี่มีแค่เราคนเดียว ตั้งแต่เรากลับมา พี่ก็ไม่เคยไปนอนที่ไหน กลับมานอนกับเมียที่บ้านแทบทุกวัน เว้นแต่วันไหนมีเวรที่โรงพยาบาลถึงไม่ได้มานอนกอด” น้ำเสียงทุ้มห้าวทรงเสน่ห์หนักแน่นพร้อมเท้าที่หนักแน่นก้าวเดินไปยังเตียงนอนนุ่ม

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว