อดีตร้าว

“ผมมาลาคุณครั้งสุดท้ายแล้วนะหอม” มือใหญ่วางช่อดอกไม้จันทน์หน้าแท่นเมรุอย่างเบามือพร้อมหันไปมองรูปของภรรยาที่ตั้งอยู่ข้างๆ แท่นดอกไม้ แล้วมืออีกข้างที่ว่างก็ยกขึ้นปาดเช็ดน้ำตาที่กำลังจะหยดไหลทิ้ง

“เพราะแก! เพราะแกคนเดียวทำให้ยัยหอมต้องจากไปแบบนี้” เสียงห้าวแข็งกระด้างดังขึ้นพร้อมกับร่างใหญ่กระโจนเข้าหาน้องเขยที่ไม่เคยมีตัวตนในสายตาครอบครัวตัวเอง หากไม่ใช่งานศพน้องสาวก็คงไม่โผล่หน้ามา แต่ยังไม่ถึงตัวของน้องเขยก็ถูกญาติคนอื่นๆ กอดรั้งไว้

“พอได้แล้วตาหิน” เสียงทุ้มของชายชราดังขึ้นห้ามปรามลูกชาย

อีกมุมหนึ่งของวัด หญิงสาวที่มีหน้าตาคล้ายรูปตั้งหน้าเมรุพร้อมเผานั้นยกมือขึ้นปาดเช็ดน้ำตาตัวเองที่หลั่งรินไม่หยุด ใช่...นั่นคือ ‘งานศพของเธอ’ ที่ถูกจัดขึ้นเพื่ออำลาเธอครั้งสุดท้าย

“มันสายไปแล้วคุณยศ เรื่องของเรามันจบตั้งแต่ที่คุณเลือกผู้หญิงคนนั้นแล้ว” เธอพึมพำกับตัวเองแล้วตวัดผ้าที่คล้องคอขึ้นมาคลุมหน้าเดินออกจากมุมวัดไปเงียบๆ พร้อมกับโลงศพที่ไร้ศพถูกส่งเข้าเมรุ แล้วควันโขมงก็ลอยออกจากปล่องเมรุ…