Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บทย่อ
'เธอจะต้องจากไปทันทีที่คลอดลูกให้ฉัน' นาย "อชิระ" นั่งแทบไม่ติดเก้าอี้เมื่ออยู่ๆ ก็มีผู้หญิงเดินเข้ามาบอกว่ากำลัง 'อุ้มท้อง' ลูกของตน ส่วน "พาขวัญ" เธอจำเป็นต้องบอก 'พ่อของลูก' เพราะตนเองอับจนหนทางจนปัญญาที่จะดูแลลูกน้อยที่จะเกิดมา ขนาดลำพังตัวเองทุกวันยังแทบจะเอาตัวไม่รอดแล้วลูกล่ะ เธอไม่ต้องการให้ลูกมาลำบากกับตนจึงยอมทำสัญญาเฉือนใจตนกับพ่อของลูก +++++ “ว่าไงนะ” เขาสะดุ้งดีดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที “ฉันท้องกับคุณ นี่คุณความจำเสื่อมหรือยังไงถึงจำเรื่องราวของเราไม่ได้” หญิงสาวหยิบเอกสารการฝากครรภ์ยื่นให้เขา ถึงจะรับไปแต่เขาก็แค่ปรายตามอง “แน่ใจได้ยังไงว่าเด็กนั่นเป็นลูกของฉัน พาขวัญ” จะให้เขาเชื่อได้ยังไง ในเมื่อเธอหายออกไปจากชีวิตเขาตั้ง 4 เดือน อยู่ๆ จะมาบอกว่าท้อง เธอควรจะมาบอกเขาตั้งแต่ต้นไม่ใช่ตอนนี้หรือว่าเธอมีอะไรปิดบังเขาอยู่ อชิระหรี่ตามองอย่างใช้ความคิด “ก็ฉันนอนกับคุณแค่คนเดียว และแค่คืนนั้นคืนเดียว ตอนนี้ลูกก็ได้สิบสี่สัปดาห์แล้ว ระยะเวลาก็น่าจะชัดอยู่แล้วว่าใครเป็นพ่อ” เธอจ้องมองเขาด้วยสายตาผิดหวัง +++++ “ไปเก็บของของเธอแล้วไปซะขวัญ” อชิระบอกกับคนที่ยืนน้ำตาคลอมองตามแม่ของเขาที่อุ้มลูกของเธอเข้าไปในบ้าน “ค่ะ ขวัญฝากคุณอชิดูแลลูกด้วยนะคะ ต่อไปนี้ขวัญคงไม่ได้อยู่กับเขา น้ำนมที่ขวัญปั๊มไว้ให้เขาจะกินได้ถึงสามเดือน” เธอบอกชายหนุ่มทั้งน้ำตา “แน่นอนอยู่แล้ว นั่นลูกฉัน ฉันต้องดูแลน้องซันได้ดีอยู่แล้ว แล้วเธอจะไปอยู่ไหนคิดไว้รึยัง” ทั้งๆ ที่บอกตัวเองแล้วว่าพาขวัญจะไปอยู่ไหนก็เรื่องของเธอ แต่ก็อดอยากรู้ไม่ได้ว่าหลังจากนี้หญิงสาวจะไปอยู่ไหน “ยังเลยค่ะ แต่ว่าจะไปขออยู่กับเพื่อนสักพักก่อนค่ะช่วงนี้” เธอบอกเขา “เพื่อนคนไหน” อชิระถามอย่างสงสัย เพราะเขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเธอมีเพื่อน จะมีก็แต่คนที่ทำงานที่ไนต์คลับของเขาเท่านั้นที่เขารู้จัก “กี้ค่ะ ขวัญจะไปขออยู่กับกี้ก่อนแล้วค่อยหาที่อยู่เป็นของตัวเอง” “อือ...ใช้เงินที่ฉันให้ไปให้เป็นประโยชน์ล่ะ” “ค่ะ ขวัญจะใช้ให้เป็นประโยชน์ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมานะคะ” “ขอบคุณเหมือนกันที่มีลูกที่น่ารักให้ฉัน เธอไปเถอะ” แล้วเขาก็เดินเข้าไปในบ้านทันทีโดยไม่หันกลับมามองเธอที่ยืนน้ำตาคลออยู่เบื้องหลัง พาขวัญมองแผ่นหลังกว้างที่ห่างไกลออกไปเรื่อยๆ ทั้งน้ำตา ทุกอย่างมันสิ้นสุดตรงนี้แล้ว ทางของเธอและเขามันเป็นเพียงแค่เส้นขนาน เขาเป็นถึงเจ้าชายที่อยู่บนหอคอย แล้วเธอล่ะเป็นใคร เป็นแค่ผู้หญิงกระจอกๆ คนหนึ่งที่ชีวิตครั้งหนึ่งถูกโชคชะตาผลักมาเจอเขา แล้วสุดท้ายโชคชะตาก็ผลักไสเธอออกไปจากเขา “ขวัญรักคุณกับน้องซันมากนะคะ คุณกับลูกจะอยู่ในใจขวัญตลอดไปค่ะ อึก!” เธอพึมพำบอกรักด้วยน้ำเสียงสั่นเครือมองคนที่เดินจากไป ก่อนจะหมุนตัวเดินไปทางห้องของตัวเองเพื่อเก็บข้าวของ
บทนำ
สองมือหนากุมขมับนั่งหน้าเครียดบนเตียงนอนขนาดคิงไซซ์ ยิ่งมองไปรอบๆ ห้องภาพเหตุการณ์ทุกอย่างมันเพิ่งผ่านไปไม่กี่ชั่วโมง ถ้าเขาหักห้ามความต้องการของตนเอง เรื่องทุกอย่างคงไม่เกิดขึ้น เขาคงไม่ต้องมานั่งกลุ้มใจอยู่เช่นนี้ แถมคู่กรณีก็หายตัวไปหลงเหลือไว้เพียงร่องรอยความเร่าร้อน เมื่อคืนเขาใช้พลังงานมากมายและหนักหน่วงจนหมดแรงหลับไป ตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นร่างสวยงามของเธอแล้ว เขาพยายามคิดทบทวนอยู่หลายครั้งว่าเมื่อคืนตอนที่เขาสอดประสานหลอมรวมร่างกายกับร่างบาง เขาทันได้ควบคุมการเกิดประชากรหรือเปล่า ยิ่งคิดก็ยิ่งกลุ้มใจ เขาไม่เคยพลาดเช่นนี้มาก่อน ไม่ว่าจะนอนกับใคร เขาจะป้องกันอย่างดี สายตาขุ่นมัวหันมองคราบเลือดเปื้อนติดผ้าปูที่นอน หัวใจของเขาเต้นแรง ชายหนุ่มไม่เคยสัมผัสความบริสุทธิ์แบบนี้มาก่อน มันช่างตราตรึงจนยากจะลืมเลือน แต่แล้วสิ่งที่กังวลก็หวนกลับมาอีกครั้ง
“ไม่หรอก ฉันคงไม่ซวยขนาดนั้นหรอก” เขาบอกตัวเองว่าคงไม่เกิดความผิดพลาดขึ้นแน่นอน แต่ก็อดคิดไม่ได้ เพราะไม่ใช่แค่ครั้งเดียว เขากับหล่อนร่วมสวาทกันเกือบเช้าจนยาที่หล่อนถูกวางมานั้นหมดฤทธิ์ เขาถึงได้พักรบ
“คงไม่โชคร้ายขนาดนั้นหรอก” เขาปลอบใจตัวเองแล้วลุกขึ้นสะบัดหัวแรงๆ เดินตัวเปลือยไปยังห้องน้ำที่อยู่อีกมุมหนึ่งของห้องนอน เขาต้องไปตามหาหล่อน ไปสอบถามผู้จัดการร้านว่ารู้จักเธอไหม แต่จะถามยังไงดี เขาไม่รู้แม้กระทั่งของชื่อหล่อน เพราะเมื่อคืนเขาสนใจแต่เนื้อสวยๆ ผิวขาวๆ อกอูมอวบเต็มไม้เต็มมือของเธอ
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ชายหนุ่มรีบร้อนให้คนตามตัวผู้จัดการมาพบเขา รายชื่อพนักงานที่ทำงานเมื่อคืนถูกเปิดวนไป เขาไม่รู้เลยว่าเธอเป็นใคร เธอแค่มาทำงานแทนเพื่อนที่ป่วยไม่ได้ระบุรายละเอียดเกี่ยวกับตัวเองเลย ไม่มีที่อยู่ ไม่มีเบอร์โทรศัพท์ แบบนี้จะไปตามหาได้ที่ไหน
“ให้ตายสิ” เขาสบถกับตัวเองพลางทุบโต๊ะทำงานจนผู้จัดการร้านสะดุ้งตัวสั่น ชายหนุ่มลุกพรวดจากเก้าอี้เดินสาวเท้ายาวๆ ออกไปโดยไม่ได้พูดอะไรกับลูกน้องอีก ในความคิดของเขาตอนนี้มีแต่หญิงสาวที่ทำให้กระวนกระวายใจ อยากจะพบเจอ
“เด็กบ้าเอ๊ย! นี่เธอเป็นใคร มาจากไหน...ฉันจะพบเธอได้ยังไง” ชายหนุ่มโยนตัวเองเข้าไปในรถคันหรู ก่อนจะกระชากประตูปิดอย่างแรง
บัดซบ!!
มือที่กำเอาไว้แน่นด้วยความกลัดกลุ้มทุบลงบนพวงมาลัยรถระบายความโมโหตัวเองที่ทำอะไรลงไปโดยไม่ได้ยั้งคิด อยากทำตัวเป็นสุภาพบุรุษช่วยเหลือหญิงสาวที่ถูกลวนลาม แต่เป็นเขาเสียเองที่ทำให้เธอต้องมีมลทิน ไม่ใช่แค่นั้น เพราะความมักง่ายของตัวเอง เขาไม่ได้ป้องกันภัยที่จะเกิดขึ้น แถมยังตามหาหญิงสาวคนนั้นไม่เจอ ชายหนุ่มปวดหัวจี๊ด เขาสตาร์ทเครื่องยนต์ขับออกไปโดยเร็ว