บทย่อ
#แผลรัก ‘ลูกเรา?’ งั้นเหรอ เขากล้าพูดคำว่า ‘เรา’ ได้ยังไงกัน สำหรับ "ผกา" มันไม่เคยมีคำว่า "เรา" ตั้งแต่แรกแล้วกับ "ดามพ์" และวันนี้เขากล้าพูดคำนี้มาได้ยังไงกัน #ราคีเมียเก่า “จำเตียงนี้ได้ไหม เตียงนี้ยังเป็นเตียงเดิมที่เราเข้าหอกันวันแต่งงานด้วยนะ” น้ำเสียงแหบพร่าอยู่ตรงหน้า ลมหายใจอุ่นร้อนของแสนเป่ารดใบหน้าของเธอจนเธอต้องเบือนหน้าหนีไปด้านข้าง “คุณจะทำอะไรของคุณคุณแสน” “ก็อยากเช็กของ ถึงเราจะหย่ากันยังไงซะเธอก็เป็นเมียฉันว่าไหม แถมก็คลอดลูกให้ฉันแล้วหนึ่งคน” “มะ...ไม่นะคุณแสน คุณอย่าทำอะไรบ้าๆ กับฉันนะ” “ชูว์ มีไม่ได้จะทำอะไรบ้าๆ สักหน่อย ฉันแค่จะมี ‘เซ็กซ์’ กับเมียตัวเอง ถึงจะเป็นเมียเก่าก็เถอะว่าไหม อาทิตย์นี้ฉันยังไม่ได้ปลดปล่อยน้องชายฉัน งั้นก็ช่วยหน่อยนะวันนี้” “คุณจะบ้ารึไงคุณแสน คุณจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้แล้วนะ เรา ‘หย่า’ กันแล้ว” เธอบอกย้ำให้เขารู้ “รู้ แต่ใช่ว่าเราจะ ‘เอา’ กันอีกไม่ได้นี่ ว่าไหม” เขาเคลื่อนหน้าตามหน้าที่หันหนีตัวเองแล้วก็กระแทกปากหนาของตัวเองกับปากน้อยของสายฝนที่กำลังขยับจะตอบสวนตัวเองกลับ #ราคีผูกรัก "ดิษย์" ไม่คิดว่า คืนนั้นจะทำให้เขาและ "ลินน์" เกิดหนึ่งชีวิตที่ผูกมัดเขาทั้งสองไว้ด้วยกัน #เจ้าสาวเชลย ตลอดเวลา 5 ปี "ใหญ่" รักและทะนุถนอม "ช่อแก้ว" มาตลอด แต่ก็เหมือนว่า 5 ปีที่ผ่านมาตัวเองเหมือนคนโง่ ถูกแฟนเด็กหลอกให้ "รัก" เพราะเธอกำลังจะแต่งงานกับคนอื่นไม่มีทาง! เขาจึงลักพาตัวเจ้าสาวคนอื่นไปกังขังเป็น "เชลย" ของตนเพื่อชดเชยกับเวลา 5 ปีของตนเองที่เสียไป.... #เจ้าสาวสวมสิทธิ์ "ไม่จริงน่า...พี่เขยจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง" แล้วเธอก็เดินตรงไปหาพร้อมยกมือขึ้นจับลูบหน้าของอีกฝ่าย "ทำไมถึงอุ่น ไม่ใช่หรอกน่า เขาจะมาอยู่นี่ได้ยังไง พี่ตาก็กลับไปหาเขาแล้วนี่" แล้วเธอก็บีบจมูกโด่งของอีกฝ่ายยืนยัน "มันเป็นไปได้ยังไง เราก็กลับมาบ้านเรานี่ ไม่ใช่บ้านที่เหมืองสักหน่อย" เธอมองดูรอบๆ ตัวเองก็ชัดเจนว่าเป็นห้องนอนตัวเอง แล้วทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ พอแน่ใจแล้วว่าเป็นสยามจริงก็ผละมือก้าวถอยห่างอย่างระวัง "คุณมาได้ยังไง แล้วเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง" "ห้องไม่ได้ล็อกก็เปิดเข้ามา แล้วผู้ชายที่มาส่งน่ะใคร" เขาถามอย่างหึงหวง "อ้อ...พี่ตะวันน่ะเหรอ" เธอตอบตรงๆ แล้วเดินไปล้มตัวลงนอนลงบนเตียง กางขากางแขนเต็มเตียง ไม่สนใจคนบุกรุกห้องตนในยามดึก "สนิทกับมันมากแค่ไหน" "อือ...น่ารำคาญ ถามอะไรก็ไม่รู้" เธอขยับพลิกตัวนอนคว่ำหน้า "ตื่นมาคุยกันเดี๋ยวนี้ดา" สยามไม่เคยเป็นแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน แต่กับผู้หญิงขี้โกหกคนนี้ เขากลับเดือดดาลทุกครั้งที่เป็นเรื่องของเธอ "ค่อยคุยได้ไหม คนทำงานมาเหนื่อยๆ จะนอนพัก" "ทำงานมาเหนื่อย งั้นเหรอ? เมาขนาดนี้ทำงานได้ที่ไหน" แล้วสยามก็จับร่างเล็กพลิกนอนหงายแล้วตัวเองก็ขึ้นคร่อมทับ "อะไรเนี่ยพี่เขย" "ฉันไม่ใช่พี่เขยเธอ ฉันเป็นผัวเธอ หรือลืมไปแล้วว่ามีฉันเป็นผัวน่ะดา อะ...อื้อ"
บทที่ 1 แผลรัก
อุแว้! อุแว้! อุแว้!
เสียงเด็กน้อยที่เพิ่งคลอดได้ไม่ถึงสี่สิบแปดชั่วโมงร้องไห้งอแงหิวนมแม่ผู้ให้กำเนิด เสียงเจ้าตัวเล็กร้องไห้ทำให้คนเป็นแม่เจ็บปวดมิต่างจากคนเป็นพ่อที่ยืนอยู่ข้างๆ ลูกน้อย
“ลูกหิวนม ให้ลูกดูดนมหน่อยเถอะ” เขากอดอุ้มลูกน้อยที่กำลังร้องไห้เพราะหิวนม แต่คนเป็นแม่ไม่สนใจที่จะให้น้ำนมลูกสักหยด ไม่แม้แต่จะอุ้มลูกน้อย ลูกผิดอะไร เกลียดชังเขาได้ แต่ทำไมต้องเกลียดลูกของเขาด้วย
อุแว้! อุแว้! อุแว้!
เธอมองดูลูกน้อยแล้วเบือนหน้ามองทางอื่นพร้อมข่มกลั้นน้ำตาไว้ในอก ไม่ใช่ไม่อยากให้นมลูก ทำไมจะไม่รัก ไม่สนใจลูก เธออุ้มท้องมาเก้าเดือน เธอย่อมรักอยู่แล้ว
“ลูกร้องไห้หนักขนาดนี้ เธอยังจะใจดำไม่สนใจลูกอีกเหรอผกา ฉันรู้ว่าเธอเกลียดฉัน แต่ลูกไม่ผิด ขอร้องล่ะ ฉันสงสารลูก”
อุแว้! อุแว้! อุแว้!
ยิ่งลูกร้อง ใจพ่อใจแม่ก็แทบขาดรอน
อุแว้! อุแว้! อุแว้!
เด็กน้อยยังคงร้องไห้ไม่หยุดและดังขึ้นเรื่อยๆ และใจคนเป็นแม่ก็ไม่อาจแข็งได้ต่อไป ทนไม่ไหวต่อไป หันมาอุ้มลูกน้อยป้อนนมตามคำแนะนำของพยาบาลก่อนหน้าที่ได้เข้ามาสอนวิธีให้นมลูกน้อยสำหรับคุณแม่มือใหม่อย่างเธอ
“อะ...อื้อ” ตามสัญชาตญาณ ปากน้อยงับเต้าดูดแรงเอาแต่ใจด้วยความหิว แม้ตาจะมองยังไม่เห็น แต่หนูน้อยก็ทำได้ดีกับการดูดเต้าแม่ครั้งแรก ไม่นับรวมจากก่อนหน้าที่พยาบาลเข้ามาสอนและได้ดูดไปบ้างแล้ว แต่ก็แค่แป๊บเดียวเท่านั้น แม่ก็ไม่ให้ดูดนมต่อ
“อะ...อื้อ” ปากน้อยอมชมพูดูดเต้าเอาแต่ใจด้วยความหิวและมันทำให้แม่น้ำตาคลอไหลอาบสองแก้มนวลเนียนหยดลงกระทบผิวแก้มนุ่มนิ่มของหนูน้อย
ส่วนคนเป็นพ่อเมื่อได้เห็นลูกดูดนมแม่แล้วก็ฉีกยิ้มพร้อมเบือนหน้ามองไปทางอื่นเมื่อน้ำตากำลังจะเอ่อล้นออกมานอกดวงตาสีสนิมของตนเอง
ตอนนี้บรรยากาศในห้องเงียบสงบ มีเพียงเสียงดูดเต้าของเด็กหญิงดาวิษา ธรรม์ หรือหนูดา ลูกสาวของนายดามพ์ ธรรม์ หรือพ่อดามพ์ วัย 37 ปี ส่วนแม่นางสาวผกา แสงแก้ว หรือผกา วัย 18 ปี หนูน้อยเพิ่งคลอดได้ไม่ถึงสี่สิบแปดชั่วโมง ก่อนหน้านี้พยาบาลมาสอนแม่พาหนูน้อยเข้าเต้าแล้ว แต่พอพ่อของลูกมาเท่านั้น คนเป็นแม่ก็ทำใจแข็ง ไม่สนใจลูกน้อยที่หิวนมปล่อยร้องไห้งอแงเพราะความหิว
ดามพ์มองลูกน้อยกำลังดูดเต้าของแม่ ใบหน้าของเขาที่กังวลก่อนหน้าก็เปลี่ยนเป็นแย้มยิ้ม อย่างน้อยผกาก็ยอมให้ลูกกินนมของตนเอง
“ถ้าผกาไม่อยากเห็นฉันอยู่ในห้องด้วย ฉันไปก็ได้ แต่ขอร้อง อย่าใจร้ายกับลูกของเราได้ไหม ฉันไม่อยากเห็นลูกร้องไห้แบบนี้อีก ฉันปวดใจ”
ผกาเงยหน้าจากที่มองหน้าลูกน้อยที่กำลังดูดเต้าตนเองขึ้นมาสบดวงตาสีทมิฬของผู้ชายต่ำทรามแล้วก็เม้มปากแน่นก้มมองลูกดูดนมต่อ ไม่สนใจเขา
ดามพ์มองดูผกากับลูกอยู่ครู่หนึ่งก็ตัดสินใจออกไปจากห้อง ปล่อยให้สองแม่ลูกอยู่ด้วยกันตามลำพังในห้องพักฟื้น
ปึก!