บทที่ 1 แผลรัก

อุแว้! อุแว้! อุแว้!

เสียงเด็กน้อยที่เพิ่งคลอดได้ไม่ถึงสี่สิบแปดชั่วโมงร้องไห้งอแงหิวนมแม่ผู้ให้กำเนิด เสียงเจ้าตัวเล็กร้องไห้ทำให้คนเป็นแม่เจ็บปวดมิต่างจากคนเป็นพ่อที่ยืนอยู่ข้างๆ ลูกน้อย

“ลูกหิวนม ให้ลูกดูดนมหน่อยเถอะ” เขากอดอุ้มลูกน้อยที่กำลังร้องไห้เพราะหิวนม แต่คนเป็นแม่ไม่สนใจที่จะให้น้ำนมลูกสักหยด ไม่แม้แต่จะอุ้มลูกน้อย ลูกผิดอะไร เกลียดชังเขาได้ แต่ทำไมต้องเกลียดลูกของเขาด้วย

อุแว้! อุแว้! อุแว้!

เธอมองดูลูกน้อยแล้วเบือนหน้ามองทางอื่นพร้อมข่มกลั้นน้ำตาไว้ในอก ไม่ใช่ไม่อยากให้นมลูก ทำไมจะไม่รัก ไม่สนใจลูก เธออุ้มท้องมาเก้าเดือน เธอย่อมรักอยู่แล้ว

“ลูกร้องไห้หนักขนาดนี้ เธอยังจะใจดำไม่สนใจลูกอีกเหรอผกา ฉันรู้ว่าเธอเกลียดฉัน แต่ลูกไม่ผิด ขอร้องล่ะ ฉันสงสารลูก”

อุแว้! อุแว้! อุแว้!

ยิ่งลูกร้อง ใจพ่อใจแม่ก็แทบขาดรอน

อุแว้! อุแว้! อุแว้!

เด็กน้อยยังคงร้องไห้ไม่หยุดและดังขึ้นเรื่อยๆ และใจคนเป็นแม่ก็ไม่อาจแข็งได้ต่อไป ทนไม่ไหวต่อไป หันมาอุ้มลูกน้อยป้อนนมตามคำแนะนำของพยาบาลก่อนหน้าที่ได้เข้ามาสอนวิธีให้นมลูกน้อยสำหรับคุณแม่มือใหม่อย่างเธอ

“อะ...อื้อ” ตามสัญชาตญาณ ปากน้อยงับเต้าดูดแรงเอาแต่ใจด้วยความหิว แม้ตาจะมองยังไม่เห็น แต่หนูน้อยก็ทำได้ดีกับการดูดเต้าแม่ครั้งแรก ไม่นับรวมจากก่อนหน้าที่พยาบาลเข้ามาสอนและได้ดูดไปบ้างแล้ว แต่ก็แค่แป๊บเดียวเท่านั้น แม่ก็ไม่ให้ดูดนมต่อ

“อะ...อื้อ” ปากน้อยอมชมพูดูดเต้าเอาแต่ใจด้วยความหิวและมันทำให้แม่น้ำตาคลอไหลอาบสองแก้มนวลเนียนหยดลงกระทบผิวแก้มนุ่มนิ่มของหนูน้อย

ส่วนคนเป็นพ่อเมื่อได้เห็นลูกดูดนมแม่แล้วก็ฉีกยิ้มพร้อมเบือนหน้ามองไปทางอื่นเมื่อน้ำตากำลังจะเอ่อล้นออกมานอกดวงตาสีสนิมของตนเอง

ตอนนี้บรรยากาศในห้องเงียบสงบ มีเพียงเสียงดูดเต้าของเด็กหญิงดาวิษา ธรรม์ หรือหนูดา ลูกสาวของนายดามพ์ ธรรม์ หรือพ่อดามพ์ วัย 37 ปี ส่วนแม่นางสาวผกา แสงแก้ว หรือผกา วัย 18 ปี หนูน้อยเพิ่งคลอดได้ไม่ถึงสี่สิบแปดชั่วโมง ก่อนหน้านี้พยาบาลมาสอนแม่พาหนูน้อยเข้าเต้าแล้ว แต่พอพ่อของลูกมาเท่านั้น คนเป็นแม่ก็ทำใจแข็ง ไม่สนใจลูกน้อยที่หิวนมปล่อยร้องไห้งอแงเพราะความหิว

ดามพ์มองลูกน้อยกำลังดูดเต้าของแม่ ใบหน้าของเขาที่กังวลก่อนหน้าก็เปลี่ยนเป็นแย้มยิ้ม อย่างน้อยผกาก็ยอมให้ลูกกินนมของตนเอง

“ถ้าผกาไม่อยากเห็นฉันอยู่ในห้องด้วย ฉันไปก็ได้ แต่ขอร้อง อย่าใจร้ายกับลูกของเราได้ไหม ฉันไม่อยากเห็นลูกร้องไห้แบบนี้อีก ฉันปวดใจ”

ผกาเงยหน้าจากที่มองหน้าลูกน้อยที่กำลังดูดเต้าตนเองขึ้นมาสบดวงตาสีทมิฬของผู้ชายต่ำทรามแล้วก็เม้มปากแน่นก้มมองลูกดูดนมต่อ ไม่สนใจเขา

ดามพ์มองดูผกากับลูกอยู่ครู่หนึ่งก็ตัดสินใจออกไปจากห้อง ปล่อยให้สองแม่ลูกอยู่ด้วยกันตามลำพังในห้องพักฟื้น

ปึก!