Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บทย่อ
“ไม่นิดเลย คุณตัวใหญ่เหมือนยักษ์เลยต่างหาก” “แต่ฉันก็เข้าไปอยู่ในตัวหนูได้แล้วกันถึงจะใหญ่” “คนลามก” หล่อนเอียงหน้าเบือนหนีด้วยความเขินอาย “ลามกอะไร ฉันแค่พูดความจริง ตอนนี้ไม่ไหวแล้ว ขอเอาอีกสักสองรอบก่อนจะไปทำงานนะเด็กน้อย อ่ะ...อื้อ” แล้วเขาก็แนบปากลงไปบดจูบปากน้อยที่กำลังจะตอบทันที มือใหญ่ก็เคลื่อนไหวขยุ้มขยำสองเต้าแล้วลูบไล้สีข้างของสาวน้อย ผ้าห่มที่ห่มคลุมกายก็ลื่นไถลตกลงพื้น จากนั้นเขาก็เคลื่อนไหวไปตามความเสียวซ่าน เรียวลิ้นสากสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากเล็กเพื่อกวาดกลืนกินความหวานของปากน้อย และยิ่งทำให้เขาคึกคะนองเมื่อปากสาวน้อยนั้นจูบโต้ตอบ แม้จะเป็นจูบเงอะงะไร้เดียงสา แต่มันก็ทำให้เขาใจสั่นพร่าเต้นคร่อมผิดจังหวะได้ และเขาก็รับรู้ถึงจังหวะหัวใจของเอณิการ์ที่เต้นผิดจังหวะเหมือนกัน ********************************* - สาบสาว ตอน ใจแตก “อ่ะ...อ่า...พอก่อนได้ไหม ไม่ไหวแล้ว” “หนูไม่ไหวแต่ฉันไหว ฉันบอกแล้วไงว่าฉันต้องการหนู ต้องการแตกในตัวหนูอีก ฉันอยากมั่นใจว่าตอนนี้ลูกของฉันจะมาเกิด” “แต่ฉันไม่ไหวแล้วนะ คุณมันปีศาจ ปีศาจหื่น” “ฉันชอบนะปีศาจหื่น แต่ช่างเถอะ จำไว้หนูเป็นของฉัน หนูหลับก็ได้ถ้าเพลีย เดี๋ยวฉันจัดการกระแทกเอาหนูเอง” เขาบอกเธอ “เลว” “อือ...เลวมันมีหน้าตายังไง ถ้าหน้าตาแบบฉันคงไม่ใช่ เพราะฉันดูดีกว่าคำที่เธอพูดให้ร้าย” เขาบอกยิ้มๆ อย่างเอ็นดูคนตัวเล็กแล้วก็ยกเรียวขาทั้งสองที่พาดไหล่ตัวเองมารวบพาดไหล่ข้างเดียวของตนเองแล้วจับยกลง ก่อนจะเคลื่อนตัวลงไปนอนทาบทับกักกอดร่างน้อยไว้ใต้ร่างแล้วพูดว่า “มองตาฉันสิ มองหาความเลวที่หนูว่าสิหนูเอ” เขาสั่งหล่อนเสียงพร่า “ไม่! ฉันเกลียดแกไอ้ปีศาจ แกข่มขืนฉัน” “ชูว์...พูดผิดพูดใหม่ได้นะ ใครข่มขืนหนู ฉันไม่ได้ทำเลยสักนิด เราสมยอมกันต่างหากเด็กน้อยของฉัน” เขาใช้มืออีกข้างเท้ายันร่างตัวเองไว้และอีกมือก็ลูบไล้แก้มนวลที่ชื้นเหงื่อ ร่างกายของเขาเองก็เปียกชื้นเหงื่อไม่ต่างจากร่างเล็กของเอณิการ์หรอกตอนนี้ “อือ...ฉันทำกรรมอะไรไว้ ทำไมถึงต้องมาเจอไอ้คนเลวอย่างคุณ” “ทำบุญมาเยอะต่างหาก พระเจ้าเลยให้เธอได้มาเจอคนที่พิเศษอย่างฉัน อือ...ต่อนะ ฉันยังตื่นอยู่เลย” พูดพร้อมกับกระแทกบั้นเอวสอดลึกกว่าเดิม “อ่ะ...อ่า” “นะอีกรอบ นอนเลยก็ได้ ฉันทำเอง” “ไม่” เอณิการ์ปฏิเสธเสียงเบา “ไม่ทันแล้วทูนหัว ฉันจะเอาหนูอีกรอบแล้วค่อยพัก เห็นว่าเพิ่งหายป่วยหรอกนะถึงยอมเอาแค่อีกยกแล้วจะพัก” ********************** - สาบสาว ตอน พราก “คุณโดมินิก” หล่อนเอ่ยถึงชื่อของเขาพร้อมกับยิ้มกว้างเมื่อรู้ว่ามันคือความจริงไม่ใช่ความฝัน “คุณยังไม่ตาย” “ฉันจะตายได้ยังไง ฉันยังมีเมียและลูกรอฉันอยู่” แล้วก็มีเสียงลมกระทบแก้มนวลพร้อมเสียงของเขาดังขึ้น “คุณอยู่ไหน” “ครูครับ ตื่นรึยังครับ” ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เอณิการ์เก็บความดีใจไว้ไม่อยู่เมื่อรู้ว่าเขายังไม่ได้ตายก็รีบตะโกนตอบเด็กน้อยหน้าห้องทันทีว่าตื่นแล้ว เดี๋ยวขออาบน้ำก่อนจะตามออกไป “คุณทำไมไม่อยู่รอพบฉันก่อน” เธอพึมพำกับตัวเอง “ยังไม่ถึงเวลาหนูน้อย รอฉันนะ อยู่ที่นี่จะปลอดภัย” เขาบอกเธอพร้อมกับเสียงลมในห้องเงียบสงบลง “ฉันจะรอคุณค่ะ...ฉันจะรอคุณนะคะ” แล้วโดมินิกก็ยิ้มพร่าในอากาศมองคนตัวเล็กที่นั่งยิ้มทั้งน้ำตา “อีกไม่นาน ฉันจะมารับหนู...” ****************************** - สาบสาว ตอนหมาป่าน้อย “มะ...ไม่จริง...ฉันไม่ใช่ปีศาจ” เธอส่ายหน้าปฏิเสธพร้อมกับหลับตาและลืมตามองตัวเองอีกครั้ง แต่ภาพก็ยังเหมือนเดิม “หึ! เธอเป็นเหมือนฉันแล้วตอนนี้ ฉันจำเป็นเพื่อรักษาชีวิตของเธอและลูกของฉันไว้ ฉันจึงทำให้เธอเป็นเหมือนฉัน แต่อย่าคิดมากไปเลย พวกเราก็เหมือนมนุษย์ทั่วไป เพียงแค่พิเศษกว่าคนอื่นเท่านั้น” หมุนร่างเล็กให้หันมาหาตัวเองพร้อมเชยคางมนให้แหงนเงยขึ้นสบตาสีมรกตของตัวเอง “ไม่จริงใช่ไหม ฉัน...” “จริง ตอนนี้หนูเป็นเหมือนฉัน ชีวิตและจิตวิญญาณของหนูเอก็เป็นของฉันกับลูกเท่านั้น” “แต่ฉัน...กลัว” “กลัว...กลัวในที่นี้คือกลัวฉันหรือกลัวตัวเองกันแน่” “ทั้งสองอย่าง” “พวกเราไม่ฆ่าคน ไม่กินเนื้อมนุษย์ พวกเราเป็นแค่เผ่าพันธุ์เล็กๆ เท่านั้น เผ่าพันธุ์ของเราจะแฝงตัวเป็นมนุษย์ใช้ชีวิตปกติพบเจอได้ทั่วโลก” เขาบอกเธอ “แล้วพวกคุณเป็นตัวอะไร” “พวกเราเป็นหมาป่า หรือที่คนชอบเรียกว่ามนุษย์หมาป่า ลองแปลงร่างดูไหม หลับตานึกถึงหมาป่าแล้วเธอก็จะเปลี่ยนร่างทันที” เขาบอกคนตัวเล็กตรงหน้า “ไม่...ฉันไม่ต้องการ” “แต่ตอนนี้เธอไม่ใช่เอณิการ์คนเดิมแล้วนะ เธอลองทำตามที่ฉันบอกสิเด็กน้อย”
1 – สาบสาว
อือ…
ริมฝีปากหนาครางพร่าอยู่ในรถเมื่อได้กลิ่นสาบของสาวพรหมจรรย์ลอยเข้ามาในรถเตะปลายจมูกของเขา วันนี้เป็นคืนสิบห้าค่ำ คืนพระจันทร์เต็มดวง เป็นคืนที่ครึ่งคนครึ่งสัตว์อย่างเขาต้องผสมพันธุ์กับสาวพรหมจรรย์ และนี่ก็ผ่านพระจันทร์เต็มดวงมาหลายครั้งแล้ว เขาก็ยังหาผู้หญิงพรหมจรรย์ไม่เจอเลยสักคน
“หยุดรถดอม” เสียงเข้มสั่งให้บอดี้การ์ดหยุดรถเมื่อกลิ่นสาบสาวรุนแรงขึ้นจนเพิ่มกำหนัดในกายแข็งแรงกลางหว่างขาของเขาให้ปวดร้าวเหยียดตัวคับแน่นกางเกง
“ครับคุณนิก” ดอมหยุดรถทันที
“กลิ่นพรหมจรรย์” เขาเอ่ยพึมพำและก็ดังพอที่จะทำให้ดอมได้ยิน
“ครับนาย” ดอมรู้ว่าเจ้านายนั้นเป็นลูกครึ่ง และตระกูลของดอมก็รับใช้ตระกูลเปอตีมาตั้งแต่สมัยปู่ของชายหนุ่มแล้วและก็รู้ความลับของตระกูลนี้เป็นอย่างดี
“ฉันจะออกล่าเหยื่อ นายกลับไปรอที่บ้านพักได้”
เขาพูดจบก็เปิดประตูรถก้าวลงไปทันที โดมินิก เปอตี วัย 36 ปี เจ้าของธุรกิจน้ำหอมรายใหญ่ของฝรั่งเศส และเป็นชายในฝันของสาวๆ หลายๆ คน แต่ใครจะรู้ว่าภายใต้ความหล่อร้ายนั้นมีความเหนือธรรมชาติซุกซ่อนอยู่
แล้วรถยนต์คันหรูก็แล่นไปทันทีเมื่อเจ้านายลงจากรถเรียบร้อยแล้ว ดอมมองในกระจกมองหลังเห็นเจ้านายหายตัวไวๆ ไปในความมืดในยามดึก การมาเมืองไทยครั้งนี้ เขาและเจ้านายหนุ่มลงทุนเปิดตลาดที่ประเทศไทย ดอมมองเจ้านายหายไปในความมืดก็กระตุกยิ้มมุมปาก เมื่อเจ้าป่าอย่างโดมินิกออกล่า ซึ่งเขาไม่ได้เห็นนานแล้ว ปกติจะมีแต่เขาพาผู้หญิงมาสังเวยให้บนเตียง แต่หากเมื่อใดที่ได้กลิ่นสาบสาวพรหมจรรย์ เจ้านายของเขาจะควบคุมตัวเองไม่ได้ เพราะเป็นวัยของการสืบพันธุ์
“หลับฝันดีนะลูกพ่อ” สง่าบอกฝันดีลูกสาวคนเดียวของตนเองเมื่อขึ้นมาส่งลูกสาวสุดที่รักเข้านอน
“ฝันดีเช่นกันค่ะพ่อหง่า”
น้ำเสียงหวานบอกฝันดีพ่อผู้ให้กำเนิดกลับเช่นกัน เอณิการ์ ผู้ดี หรือเอ วัย 19 ปี เด็กสาวอาศัยอยู่กับพ่อสองคน แม่ของเธอเพิ่งจะจากไปเมื่อปีที่แล้ว และเธอก็เป็นลูกสาวคนเดียวของนายสง่า เจ้าของร้านไอศกรีมในมหาวิทยาลัยที่เธอเรียนอยู่
เด็กสาวใบหน้าสวยหวาน ผิวขาวนวลอมชมพูต้องแสงของพระจันทร์ในค่ำคืนนี้ที่สาดส่องเข้ามาในห้อง หล่อนนั่งมองกระจกหน้าโต๊ะเครื่องแป้งแย้มยิ้มกับกระจกโดยไม่รู้เลยว่าตอนนี้กำลังมีดวงตาสีเขียวมรกตจ้องมองอยู่ในความมืด
ฮืม!
กลิ่นสาบพรหมจรรย์กระตุ้นให้โดมินิกคำรามพร่าและเฝ้ารอจังหวะจะจู่โจมดวงหน้าหวานของเจ้าของห้องนอนสีชมพูหวานที่เขามาเกาะขอบหน้าต่างเฝ้ามองอยู่
“พรุ่งนี้ไม่มีเรียน ไปช่วยพ่อขายไอศกรีมดีกว่า”
เธอพึมพำกับตัวเองแล้วยื่นมือไปจิ้มกระจกบอกเงาตัวเองที่สะท้อนตรงหน้า เอณิการ์เรียนคณะศึกษาศาสตร์ วิชาภาษาไทย เด็กสาวฝันอยากเป็นแม่พิมพ์ของชาติ เธอจึงเลือกเรียนคณะศึกษาศาสตร์ สาขาวิชาภาษาไทย บวกกับนิสัยที่รักการอ่าน และตอนนี้เธอก็เรียนอยู่ปีหนึ่ง กิจกรรมที่มหาวิทยาลัยเยอะ แต่ก็ไม่ทำให้เหนื่อยกลับสนุกด้วยซ้ำที่ได้ทำกิจกรรมกับเพื่อนๆ ในมหาวิทยาลัย
ฮืม!
โดมินิกฮึ่มฮั่มอย่างอดทน สองมือกำแน่นเกาะขอบหน้าต่างห้องขนาดเล็กไว้อย่างใจเย็น แต่เหมือนว่าสัญชาตญาณสัตว์ในตัวของเขามันไม่ยอมเชื่อฟัง และทันทีที่ร่างเล็กอ้อนแอ้นลุกขึ้นปิดไฟเดินไปล้มตัวนอนบนเตียง เขาก็เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วในความมืด แม้จะมืดแต่ดวงตาของสัตว์อย่างเขาก็มองเห็นทุกอย่างชัดเจน
ตุ้บ!
เสียงเหมือนมีอะไรดังกระทบพื้นทำให้เอณิการ์เพ่งมองในความมืดด้วยความตกใจ เพราะอยู่ๆ ก็มีเสียงกระแทกดังขึ้นใกล้ๆ แล้วเธอก็ต้องเบิกตากว้างดิ้นรนหาทางเอาตัวรอดในความมืดเมื่อมีอะไรสักอย่างปิดปากของเธอไว้
อือ!
คนที่ทนความกำหนัดของตัวเองไม่ไหวปลุกปล้ำร่างน้อยในความมืด กดร่างเล็กที่ดิ้นรนให้อยู่ใต้ร่าง เอามือหนาของตัวเองออกจากปากเล็กแล้วประกบปากหนาตัวเองบดจูบปิดเสียงร้องของคนตัวเล็กไม่ให้เสียงเล็ดลอดออกนอกห้อง
“อือ...อ่า...”
เสียงครางอู้อี้ดังลอดออกมาจากริมฝีปากที่บดบี้ขยี้กันและสองมือใหญ่ก็รวบมือเล็กขึ้นตรึงไว้เหนือหัวเพียงมือเดียว ส่วนมืออีกข้างก็กอบกุมเต้าอวบอูมขนาดพอดีมือของตนเอง
“อ่า...หวาน”
โดมินิกผละปากร้อนรุ่มออกมาจากปากน้อยหวานละมุนที่บดขยี้จูบปลุกปล้ำมาไล้เลียริมฝีปากเล็กที่ตนบีบคางเล็กไว้เพื่อไม่ให้สาวน้อยใต้ร่างส่งเสียงร้องเรียกให้คนเข้ามาช่วย