SET อ๋องใหญ่...จวนสิบสี่

ซู่หลิงเถียน หรือเถียนเถียน วัย 20 ปี ได้กระจกเก่าแก่แกะสลักลวดลายสวยงามมาเป็นมรดกจากพ่อและแม่ที่เสียไปเพราะอุบัติเหตุเมื่อสองเดือนก่อน และทรัพย์สมบัติทุกอย่างก็ตกเป็นของเธอ แต่ต้องอยู่คนเดียวบนโลกอันโหดร้ายแห่งนี้

ซู่หลิงเถียนใบหน้าสวยจิ้มลิ้ม ผิวขาวนวลเนียน ดวงตาเล็กเหมือนสาวทั่วไปของเมืองตุนหวง ประเทศจีน งานอดิเรกของซู่หลิงเถียนคือวาดรูปและเปิดร้านคาเฟ่เล็กๆ งานทุกอย่างคือความชอบ ความฝันของเธอ แต่ตอนนี้ความสนุกกับการได้ทำสิ่งที่ชอบเริ่มหายไป เมื่อพ่อกับแม่ที่รักยิ่งได้จากไปแบบไม่มีวันหวนกลับ

มือเรียวสวยลูบไล้ไปมาตามขอบกระจกที่ตั้งอยู่ในห้องนอน ยิ่งนับวันกระจกที่ได้มายิ่งทำให้เธอหลงใหลชอบเหมือนมีอะไรสักอย่างซ่อนอยู่ในกระจก เธอเคยได้ยินมาว่ากระจกโบราณเป็นกระจกมาจากคุณทวดของคุณแม่ที่ส่งทอดสืบต่อกันมาและตอนนี้มาตกอยู่ในมือของเธอ เธอจะต้องยกให้ลูกสาวในอนาคต ซึ่งซู่หลิงเถียนมองไม่ออกเลยว่าตัวเองจะยกให้ใครได้ เพราะเธอยังไม่มีแฟนและไม่คิดจะมีด้วย

เมื่อเสพลวดลายของกรอบกระจกที่ตั้งอยู่จนพอใจแล้ว เธอก็เดินหน้าเศร้าไปยังห้องน้ำเพื่อจะอาบน้ำ วันนี้เป็นวันไหว้พระจันทร์ แต่เธอกลับอยู่บ้านไม่ไปไหน เพราะเพื่อนๆ ต่างก็พากันไปกับแฟนและไปทานข้าวกับครอบครัว ส่วนเธออยู่ตัวคนเดียวไม่มีใคร เมื่อก่อนเคยมีคนรับใช้เต็มบ้าน แต่ตั้งแต่พ่อกับแม่จากไป เธอก็เลิกจ้างทุกคนแล้วอยู่ตัวคนเดียว ส่วนบ้านหลังใหญ่จะมีแม่บ้านมาทำความสะอาดให้อาทิตย์ละสามครั้งเท่านั้น เธอต้องการความเป็นส่วนตัว

ณ เวลาเดียวกัน อีกห้วงมิติหนึ่งนั้น ชายหนุ่มรูปงาม ผมยาว ใบหน้าสวยราวกับผู้หญิงกำลังยืนมองกระจกที่เพิ่งได้มาจากแคว้นหลี เขามองกระจกสวยงามตรงหน้าที่ลวดลายแปลกตา จะเป็นลายมังกรก็ไม่ใช่ เพราะมองอีกมุมก็เหมือนนก มือหนาหยาบกร้านจากการฝึกวรยุทธลูบไปมาตามกรอบกระจกตรงหน้า

จ้าวซ่านลู่ หรืออ๋องใหญ่ แห่งจวนสิบสี่ วัย 21 ปี หันมามองทางด้านหลังเมื่อทหารคู่ใจตัวเองเดินเข้ามาหาในห้อง เขาผละมือจากกรอบกระจกลวดลายสวยงามแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะเขียนหนังสือของตัวเองพร้อมกับฟังรายงานของทหารคู่ใจที่ส่งไปสืบความคืบหน้าของอ๋องเล็กที่จวนสาม

“เรื่องที่ท่านอ๋องสงสัยท่าจะเป็นความจริงขอรับอ๋องใหญ่” ทหารคู่ใจยกมือทำความเคารพพร้อมโค้งคำนับและเอ่ยรายงาน

หึหึ

“จับตาดูอ๋องเล็กให้ดี และให้เด็กมายกกระจกที่ได้มาจากแคว้นหลีไปไว้ในห้องนอนของข้าด้วย” พูดพร้อมกับมองไปยังกระจกตรงหน้า กระจกลวดลายแปลกตาเป็นของกำนัลจากแคว้นหลี ที่นำมาเป็นของกำนัลให้กับฮ่องเต้ แคว้นหยวนของเขาและเสด็จพ่อก็ยกมันให้เขา ซึ่งเขาก็ชอบกระจกบานนี้เสียด้วยสิ

“ขอรับท่านอ๋อง"

“เสี่ยวถังไปเชิญสนมเผยเผยมาหาข้าด้วย”

“ขอรับท่านอ๋อ” เสี่ยวถังรับคำสั่งอ๋องใหญ่แล้วก็ถอยเดินออกไปจากห้องทรงอักษรของท่านอ๋องทันที

จ้าวซ่านลู่มองไปยังกระจกแล้วลุกขึ้นเดินไปยังห้องอาบน้ำ เพื่อรอให้สนมคนโปรดของตัวเองมาอาบน้ำและนวดให้ตัวเอง ยามนี้เขาเหนื่อยล้าเหลือเกิน ในตำแหน่งของเขามันสูงและผู้คนก็ต่างแก่งแย่งตำแหน่งรัชทายาทกัน แม้เขาไม่สนใจ แต่ทุกคนก็มุ่งหมายปองร้ายเขา เพราะเขาคืออ๋องใหญ่ของแคว้นหยวน

ณ เวลาปัจจุบัน ซู่หลิงเถียนอาบน้ำออกมาแล้วมายืนส่องกระจกโบราณของตัวเอง เธอหมุนตัวเองไปมาแล้วอยู่ๆ กระจกที่ส่องเงาของเธอตรงหน้าจากเห็นเธอที่ยืนมีผ้าเช็ดตัวพันรอบอกก็เกิดแสงจ้าสีขาวพุ่งออกมาจากกระจกจนเธอต้องยกมือขึ้นปิดตาตัวเองแล้วถอยห่างออกไป แล้วภาพในกระจกที่ปรากฏขึ้นแทนเงาของตัวเองคือชายผมยาวที่กำลังโยกไหวอยู่บนเตียงและมีผู้หญิงอยู่ด้วย เมื่อมองดูภาพเคลื่อนไหวนั่นแล้วก็ต้องยกมือขยี้ตาตัวเองแรงๆ เมื่อคิดว่าตัวเองตาฝาดไป พอขยี้ตาแล้วมองกระจกอีกครั้ง ภาพนั้นก็ยังคงอยู่

“ทุเรศ! กระจกผีหรือเปล่า” เธอเดินไปกระโดดขึ้นเตียง แต่สายตายังจับจ้องไปยังภาพเคลื่อนไหวคล้ายซีรีส์ในละครที่ชอบดู

“เถียนเถียนใจเย็นๆ” ซู่หลิงเถียนบอกตัวเองพร้อมตบหน้าตัวเองแรงๆ แล้วรวบรวมความกล้าเดินไปยังหน้ากระจกอีกครั้ง แต่แล้วพอเดินมาใกล้ ภาพที่เห็นนั้นก็หายไปพร้อมกับปรากฏรูปร่างของเธอเหมือนเดิม

เฮ้อ!

เธอถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกเมื่อภาพตรงหน้าหายไป

“เถียนเถียนเอ้ย! ก็แค่ตาฝาดเอง” เธอยิ้มให้ตัวเองในกระจกแล้วก็เดินไปยังโต๊ะเครื่องแป้งเพื่อทาครีมบำรุงผิวหน้าให้สวยใสสมวัยเนียนเด้งของตัวเอง ก่อนจะลุกเดินไปหยิบชุดนอนในตู้เสื้อผ้ามาใส่ เมื่อใส่ชุดนอนเรียบร้อยก็เดินกลับไปนอนยังเตียง ซู่หลิงเถียนชอบนอนเปิดไฟ หากปิดไฟจะนอนไม่หลับ พอล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม ไม่นานก็หายใจสม่ำเสมอเมื่อเข้าสู่ห้วงนิทรารมณ์

ณ อีกห้วงมิติหนึ่ง จากที่ผ่านศึกรักอุ่นเตียงกับสนมเอกสนมเดียวของตัวเอง เขาก็ให้นางกลับไปยังที่พักของตัวเอง ส่วนตัวจ้าวซ่านลู่ก็เดินใส่กางเกงผ้าบางๆ เปลือยท่อนบนไปยังกระจกที่ตั้งอยู่ไม่ไกลเตียงนอนแค่สามก้าวเดิน อ๋องใหญ่จ้องมองเงาตัวเองในกระจกแล้วก็มีแสงสว่างจ้าพุ่งตัวออกมาจากกระจกพร้อมกับภาพเงาในกระจกเปลี่ยนเป็นภาพไม่คุ้นตาจนต้องยกมือขยี้ตาแรงๆ แล้วมองภาพตรงหน้าใหม่อีกครั้ง

“นางคือใคร และเกิดอะไรขึ้นกันแน่” อ๋องใหญ่พึมพำกับตัวเองพร้อมลูบหน้ากระจกเงาตรงหน้าไปมา เขาลูบหน้าของเธอผ่านกระจก ใบหน้าสวยจิ้มลิ้มยามหลับช่างสวยงามตราตรึงใจเหลือเกิน

“เจ้าเป็นใครกันแน่แม่นาง” เขามองสำรวจที่นอนที่นางนอนแล้วก็แตกต่างจากที่จวนของตัวเองยิ่งนัก แปลกเหลือเกิน เขาไม่เคยเห็นอะไรที่แปลกแบบนี้มาก่อน

“เจ้าเป็นปีศาจหรือเป็นคนกันแน่แม่นาง” เขาพึมพำกับตัวเองพร้อมลูบเงาของหญิงสาวไปมาแล้วภาพตรงหน้าก็เลือนหายไปพร้อมปรากฏเงาที่ชื้นเหงื่อของเขาเหมือนอย่างคราแรกแทน

“แม่นาง...”

เขาเรียกเธอเมื่อภาพนั้นหายไปและเกิดความสงสัยว่ากระจกที่ได้มา มันมีอะไรพิเศษกันแน่ ทำไมเขาถึงได้มองเห็นภาพหญิงแปลกหน้าและสถานที่แปลกตาเช่นนี้ คิ้วสวยขมวดเป็นปมอย่างสงสัยแล้วเดินกลับไปล้มตัวลงนอนบนเตียงพร้อมยกมือก่ายหน้าผากอย่างใช้ความคิด ก่อนจะเผลอหลับไปด้วยความเมื่อยล้าจากศึกรักอุ่นเตียงก่อนหน้านี้