Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บทย่อ
?โปรย….#ถอดใส่ "เสือขาว" กับ "เสือดำ" สองพี่น้องโหยหาความรักมาตลอดจนกระทั่งมาเจอกับ "เพียงพิณ" และ "เสียงแคน" และสองสาวพี่น้องก็ได้สอนให้ผู้ชาย "กเฬวราก" อย่างเสือขาวกับเสือดำได้รู้จักความรักที่แท้จริง..... +++++ “คะ...คุณเสือขาว อื้อ...” เธอเรียกชื่อของเขาอีกครั้งและเขาก็โน้มโถมตัวที่คุกเข่ากลางหว่างขามาคร่อมทับเธอไว้ใต้ร่างหนาใหญ่แข็งแรงบึกบึน “โอว์...น่ารักเหลือเกินเด็กน้อย อ่า...ไม่ไหวแล้ว ตอดรัดดีเหลือเกิน อูว์...เสียว” +++++ “อ่า...คุณมันเลว อุ๊ย!” “ถ้ามีคนบอกว่าฉันดีจะแปลก แต่เลวเนี่ยฉันชินแล้ว เป็น ‘เมีย’ ฉันมันไม่ได้น่าอายสักหน่อยเสียงแคน สาวๆ ในหมู่บ้านของเราก็ต่างพากัน ‘อ้าขา’ ให้ฉันมาแล้วทั้งนั้น ส่วนเธอ ฉันก็จะทำให้ ‘อ้าขา’ ให้และตอดรัดฉันแรงๆ แข่งกับห่าฝนข้างนอก” +++++ ❤️โปรย…#สวมรัก “ต่ำทรามที่สุด อึก! ฮือ...” น้ำเสียงเล็กปนสะอื้นเอ่ยขึ้นตามหลังคนที่กำลังจะเดินไปเข้าห้องน้ำจนต้องหยุดเท้าที่กำลังเดินเอี้ยวหน้าหันกลับมามองที่เตียง “แล้วไง ไม่เป็นเมียฉันวันนี้วันหน้าก็ต้องเป็นอยู่ดีนี่” “คุณข่มขืนมีน อีกอย่างทำไมคุณไม่ป้องกัน” เธอทักท้วงเขา “ข่มขืนอะไร ก็เห็นเธอมีความสุขดีนี่ตอนฉันแตกใน อีกอย่างถ้าใส่ถุงยางแล้วจะท้องไหมล่ะ คิดสิยัยโง่! ออกไปจากห้องฉันได้แล้ว เรื่องวันนี้อยากบอกแม่ฉันหรือคนอื่นก็ได้นะ เพราะยังไงคนที่อายคือเธอไม่ใช่ฉัน และยังไงเธอก็ต้องเป็นเมียฉันอยู่แล้วนี่ ฉันให้ยืมเสื้อคลุมอาบน้ำไปหยิบที่ตู้เสื้อผ้าได้ หวังว่าฉันอาบน้ำเสร็จออกมาจะไม่เจอหน้าโง่ๆ ของเธออยู่บนเตียงฉันล่ะ รำคาญ! ร้องไห้จะเป็นจะตาย ก็แค่เสียซิง!” พูดจบเขาก็ส่งยิ้มเย้ยหยันให้มีนแล้วเดินฮัมเพลงเข้าห้องน้ำไปอย่างอารมณ์ดี ++++++++ “ปล่อยมีนนะคุณกันย์ อย่ามาแตะต้องมีน” เธอดีดดิ้นทุบตีไหล่หนาที่อุ้มตนขึ้นพาดไหล่กว้างพาเดินออกจากห้องนั่งเล่น “ไม่อยากคุยก็ไป ‘เอา’ กันบนห้อง แม่งเอ้ย! รู้ไหมว่าสองวันแทบลงแดงตาย” เขาเดินอย่างมั่นคงเดินตรงไปยังบันได ไม่สนใจสาวใช้ที่วิ่งออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น ส่วนคนที่กอดอุ้มพาดบนไหล่ก็ดิ้นไม่ยอมหยุดจนเขาต้องฟาดตีก้นกลมกลึงให้หยุด เผียะ! โอ๊ย! มือน้อยเกาะไหล่หนาแน่นเมื่อถูกตีก้นเต็มแรงจนน้ำตาเล็ด เธอทั้งแค้นและชิงชังคนโอหังในตอนนี้ “นิ่งและทำตัวว่าง่าย ไม่งั้นฉันจะ ‘เอา’ เธอให้คนใช้ที่บ้านดู หรือต้องการแบบนั้นก็ได้ ฉันมันคนสารเลวอยู่แล้วนี่” เขาเอ่ยเน้นท้ายประโยคด้วยความน้อยใจหญิงสาว “คุณมันขุดนรกมาเกิดเสียด้วยซ้ำคุณกันย์” เธอตอบเขากลับ หึหึ “ได้เป็นผัวเธอก็คุ้มแล้วกับการหนีนรกมาเกิด” ?โปรย…#คนระยำ “พะ...พอรึยังคุณหมี และปล่อยฉันได้รึยัง ฉันอยากกลับบ้าน” สาวน้อยเงยหน้าขึ้นถามคนที่นั่งบนเก้าอี้ “ยังหรอก ยังไม่ใช่ตอนนี้ บ้านมันไม่หายไปไหนหรอก อีกอย่างเธอก็ไม่ใช่เด็กแล้วนะคะน้า จะอยากกลับบ้านไปทำไม” “ฉันมีแม่รออยู่ แม่จะเป็นห่วง” “เดี๋ยววันนี้ให้โทรหาแม่ก็แล้วกัน แต่ตอนนี้ขอแตกในท้องก่อนได้ไหม หลายวันที่ไม่ได้ ‘เอา’ เธอมันทรมานรู้ไหม” แล้วหมีก็ก้มลงไปอุ้มคนที่นั่งคุกเข่ากลางหว่างขาตนขึ้นมานั่งคร่อมทับสวมกอดบนตักตน “อะ...อื้อ” แล้วเอ็นเนื้อของเขาก็กดกายเข้าไปในกายคับแน่นของสาวน้อยที่นั่งเกาะไหล่หนาตนบนตัก
บทที่ 1 ถอดใส่
ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่งในชนบทห่างไกลความเจริญ ใช้ชีวิตแบบโบราณและสมัยใหม่ผสมผสานกัน แต่ยังคงความเป็นแบบดั้งเดิมแม้ว่าปีนี้จะเป็นปี 2022 แต่ทุกคนในหมู่บ้านนี้ ชายหญิงยังคงแต่งตัวแบบสมัยเก่า ผู้หญิงใส่ผ้าถุงกับเสื้อผ้าฝ้ายที่ทอมือและตัดเย็บกันเอง ส่วนผู้ชายก็เป็นกางเกงผ้าฝ้ายและกางเกงแบบสมัยใหม่ที่ใส่สลับกัน ส่วนเสื้อยืดจะไม่ค่อยเห็นนิยมใส่กันเท่าไหร่ จะใส่แต่เสื้อผ้าฝ้ายทอมือตัดเย็บกันเองมากกว่า
“พี่มึงไปไหนไอ้เสือดำ” เมื่อเห็นลูกชายคนเล็กขึ้นเรือนมา กำนันพร้าวก็ถามถึงลูกชายคนโตทันที เพราะตั้งแต่เมื่อคืนวานยังไม่เห็นหัวไอ้ลูกชั่วคนนี้ ไม่รู้ไปก่อเรื่องสร้างปัญหาอะไรไว้ที่ไหนให้ตามเช็ดตามล้างก็ไม่รู้
“ไม่รู้ครับ” เสือดำ วัยสามสิบปีตอบพ่อพร้อมกับเดินมานั่งยังชุดรับแขกไม้สักของเรือนไทยหลังใหญ่ของตัวเอง เสือดำเป็นลูกชายคนเล็กของกำนันพร้าว มีพี่ชายอายุเยอะกว่าตัวเองหนึ่งปี คือ เสือขาว อายุสามสิบเอ็ดปี ทั้งสองเป็นพี่น้องที่สร้างแต่เรื่องปวดหัวให้พ่อ ทั้งสองโตมากับพ่อที่เป็นกำนัน จะว่าไปร่ำรวยที่สุดในหมู่บ้านแห่งนี้และทรงอิทธิพล ส่วนแม่ได้จากไปตั้งแต่ทั้งสองยังเด็ก แม่คิดสั้นผูกคอตายทิ้งพ่อเพราะพ่อได้ทำเรื่องที่ทำร้ายจิตใจท่านด้วยการพาผู้หญิงเข้ามาอยู่ในบ้านนั่นก็คือ ‘เมียน้อย’ แม้ทุกวันนี้พ่อจะกลับตัวกลับใจทิ้งผู้หญิงคนนั้นหลังจากแม่จากไป จะด้วยเพราะความรู้สึกผิดต่อแม่ที่ผูกคอตายในห้องหรือเพราะอะไรไม่รู้ แต่ตอนนี้พ่อของเขาคือพ่อเลี้ยงเดี่ยวเลี้ยงพวกเขามาจนโต
“มึงแน่ใจว่ามึงไม่รู้ไอ้เสือดำ”
“ครับ” เสือดำตอบพ่อหนักแน่นแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
“มึงเพิ่งกลับรึเสือดำ”
เสือดำไม่ตอบ เขาทำเพียงพยักหน้าให้พ่อเป็นคำตอบแล้วเดินจากไปทำเอาพ่อได้แต่ยกไม้เท้าในมือที่จับถืออยู่กระแทกกับพื้นไม้ของเรือน
“ไอ้ม่วง ไอ้ผอม พวกมึงไปสืบมาว่าไอ้เสือขาวมันหายหัวไปไหนของมัน บ้านช่องไม่กลับ”
“ครับกำนัน” ทั้งสองตอบรับคำสั่งพร้อมกันแล้วพากันคลานแล้วลุกวิ่งลงบันไดเรือนไปทำตามคำสั่งอย่างรวดเร็วไม่รอให้สั่งเป็นครั้งที่สอง
“ไอ้ลูกเวร! แล้วแบบนี้กูจะไปบอกแม่พวกมึงในปรโลกได้ยังไง” ท่านพึมพำกับตัวเองแล้วมองไปทางรูปของภรรยาที่จากไปเมื่อลูกทั้งสองยังเด็กแล้วก็ถอนหายใจ
เฮ้อ!
“พี่ขอโทษที่เลี้ยงลูกทั้งสองคนของเราได้ไม่ดี”
“มาขอโทษตอนนี้มันสายไปแล้วพ่อ ถ้าไม่เพราะพ่อ ผมกับไอ้เสือดำก็คงจะไม่เป็นแบบทุกวันนี้” เสียงเข้มห้าวดังขึ้นทำให้กำนันพร้าวหันไปมองต้นเสียงที่คุ้นเคย
“แกไปไหนมาไอ้เสือขาว”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพ่อ ฉันจะไปไหนมาไหนมันก็เรื่องของฉัน ไม่ใช่เรื่องของพ่อ และถ้าพ่อคิดว่าฉันกับไอ้เสือดำมันเป็นตัวภาระปัญหานักก็ตัดพ่อตัดลูกพวกฉันให้จบ จะได้ไม่ต้องมาบ่นพึมพำและขอโทษแม่ของพวกผมทุกวันแบบนี้” เสือขาวได้ยินพ่อบ่นคุยกับรูปแม่ที่ข้างผนังของบ้านแล้วก็หงุดหงิด แล้วเพราะใครที่ทำให้เขาและน้องชายต้องกำพร้าแม่ตั้งแต่เด็กกันเล่าถ้าไม่ใช่พ่อคนนี้
“ไอ้ลูกเวร!”