Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
นักเขียน
นิยาย
บุตรีอนุผู้ถูกทอดทิ้ง
126.0K·มาชาวีร์หลี่เมิ่งเหยาย้อนเวลา มาอยู่ในร่างของเด็กสาววัยสิบสองปี ในวันที่มารดาอนุผู้โง่เขลา ถูกขับไล่ออกจากจวน โชคยังดีที่ตอนตาย นางสวมกำไลหยกโลกันตร์เอาไว้ มันจึงติดตามนางมาที่นี่ด้วย
หลินซือเยว่ผู้นี้ มีสามชะตาในคราเดียว
93.0K·มาชาวีร์หลังผ่าตัดนักพรตเฒ่าผู้หนึ่งนั้น นางวูบหมดสติและเสียชีวิตลงไป ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกที ก็อยู่ในร่างของคุณหนูปัญญาอ่อนที่มีชื่อเดียวกันผู้นี้เสียแล้ว ทั้งยังจำอดีตชาติยามเป็นปรมาจารย์เต๋าได้อีกด้วย +++โปรย+++ “บอกมาเจ้าเป็นใครกันแน่!” หลินซือเยว่พ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ หากไม่บอกความจริงไป เขาคงไม่ปล่อยนางไปง่าย ๆ “นายกองลู่ เจ้าบอกนายท่านผู้สูงศักดิ์ผู้นี้ทีว่าข้าเป็นใคร” “คุณหนูหลินเป็นนักโทษถูกเนรเทศมาอยู่ที่ค่ายทหารเมืองเหลียง นางออกมาทำงานนอกค่าย ตอนนี้ต้องกลับไปรับโทษที่ค่ายตามเดิม นายท่านโปรดอย่าขวางทางพวกเราเลย” นายกองลู่รู้สึกได้ว่าคนผู้นี้ไม่ธรรมดาจริง ๆ เขาจึงเอ่ยอย่างนอบน้อมออกมา “หึ เป็นแค่นักโทษถูกเนรเทศ” นี่มันสายตาอันใดกัน หลินซือเยว่มองเห็นแล้วไม่สบอารมณ์ยิ่งนัก นางมองดูโหงวเฮ้งของเขา ลองทำนายดูเสียหน่อยจะเป็นไรไป “นายท่านดวงชะตาของท่านช่างลำบากนัก เติบโตมาท่ามกลางการแก่งแย่งชิงดี สูญเสียมารดาไปแล้วมีบิดาก็เหมือนไม่มี แต่ปราณมังกรของท่านยังพอมีพลังอยู่บ้าง เลยทำให้ท่านมีชีวิตรอดมาถึงทุกวันนี้ ตอนนี้แม้แต่บิดาก็ไม่มีแล้ว จุ๊ ๆ ชะตาดอกท้อยิ่งน่าสงสาร สามปีนี้ท่านคงไม่อาจตบแต่งสตรีเข้าจวนได้ แต่ก็ยังมีเรื่องดีอยู่บ้าง สิ่งของที่ท่านตามหานั้น...อยู่ที่นี่” นางดึงเชือกบังคับม้ากลับคืนไป เซวียนหมิงยู่ไม่รู้ว่าตัวเองปล่อยเชือกในมือไปตอนไหน ราวกับถ้อยคำของนางมีมนต์สะกดตรึงให้เขาอยู่กับที่ เขาหันไปทางองครักษ์คนสนิท “เก็บนางไว้ไม่ได้!”
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ
464.0K·มาชาวีร์เจ้าของร่างเดิมถูกท่านย่าตัวเอง ขายให้ชายพิการด้วยเงินเพียงห้าตำลึง จึงคิดสั้นไปกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย ทำให้วิญญาณของเซี่ยซือซือทะลุมิติมาเข้าร่างแทน ชีวิตในโลกนี้บิดามารดาล้วนตายไปแล้ว เหลือเพียงน้องสาวกับน้องชายร่างกายผอมแห้งหิวโซสองคน เธอต้องช่วยพวกเขาให้รอด ก่อนจะถูกคนชั่วพวกนี้ขายทิ้งไปแบบเธอ +++ “จ้านเออร์ข้าเอาเสื้อผ้าของซือซือมาไว้ในห้องของเจ้านะ” บอกแล้วเดินเอาห่อผ้าไปใส่ไว้ในตู้เสื้อผ้าของลูกชาย “ซือซือเจ้าอยู่ดูแลสามีของเจ้าอยู่ที่นี่ไปก่อน น้อง ๆ ของเจ้าไม่ต้องเป็นห่วงข้าจะดูแลให้เอง วันนี้เจ้าไม่ต้องหาอาหารให้น้อง ถือว่าข้าเลี้ยงต้อนรับสะใภ้ก็แล้วกัน” เอ่ยเพียงเท่านั้นนางถานก็เดินออกจากห้องของลูกชายไป ปล่อยให้เซี่ยซือซือยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่กลางห้อง ส่วนเจ้าของห้องนั้นทำเหมือนนางเป็นฝุ่นผงในอากาศ หันไปคัดตำราของตนเองต่อ เจ้าเด็กหน้าตายนี่ ! “เอ่อ ข้าควรเรียกท่านว่าอย่างไร” นางทำใจกล้าเดินเข้าไปหาถานจ้านใกล้ ๆ แต่เขาไม่ตอบไม่รับรู้การมีตัวตนของนางด้วยซ้ำ “พี่จ้าน” “ท่านพี่” “หรือว่า...สามี” ถานจ้าน “...!” มีปฏิกิริยาแล้วสินะ เจ้าไม่อยากได้ข้าเป็นภรรยา ข้าก็ไม่อยากได้เจ้าเป็นสามีเหมือนกัน แต่ข้ายังเด็กอยู่ออกไปใช้ชีวิตข้างนอกกับน้อง ๆ ตอนนี้ยังไม่ได้ รอข้าร่ำรวยก่อนเถอะ ! ถานจ้านวางพู่กันในมือลง เงยหน้าขึ้นมามองภรรยาตัวน้อยของตนเอง สีหน้าใสซื่อเหมือนไม่รู้ว่าตัวเองทำผิดอันใด ช่างขัดใจเขานัก “เรียกข้าว่าพี่จ้านก็พอ ส่วนสองคำนั้นอย่าได้คิด ซือซือเจ้าอายุสิบสามใช่ไหม” “เจ้าค่ะ” “ยังเด็กเกินไป” “ถูกของท่าน ข้านั้นยังเด็กอยู่ยังเข้าหอไม่ได้เจ้าค่ะ !” ถานเจ้า “...!” เจ้าคิดไปถึงไหนกัน “เช่นนั้นเจ้ามีประโยชน์อันใดต่อข้า” “ประโยชน์ ?” เซี่ยซือซือกะพริบตาปริบ ๆ ไม่ใช่ท่านแม่ของเจ้าหรอกหรือที่ซื้อข้ามา ทำไมยามนี้กลายเป็นข้าต้องมามองหาประโยชน์ของตัวเองเสียแล้วล่ะ ประโยชน์ของข้านั้นเกินจะคณานับ เพียงแต่ข้าต้องใช้มันกับคนที่คู่ควรเท่านั้น เซี่ยซือซือคิดแล้วก็ปรายตามองไปที่ขาด้านซ้ายของเขา ตั้งแต่เข้าบ้านหลังนี้มานางยังไม่เห็นตอนเขายืน ถานเจ้าชักสีหน้าอย่างไม่พอใจ น้อยคนนักจะหาญกล้ามองขาข้างซ้ายของเขาตรง ๆ “ว่าอย่างไร ข้าถามว่าเจ้าทำอะไรได้บ้าง” เซี่ยซือซือยกนิ้วขึ้นมานับระหว่างเฟ้นหาประโยชน์ของตัวเอง “ข้าปัดกวาดเช็ดถูได้ ทำอาหารได้ ซักเสื้อผ้าได้...” พลันสมองก็คิดต่อไม่ออก “หยิบกระโถนด้วย” ถานจ้านต่อคำให้นางเอง “หา หยิบกระโถน ?” “ท่านแม่ให้เจ้ามานอนในห้องของข้า ต้องการให้เจ้าช่วยหยิบกระโถนให้ข้ายามค่ำคืน เพราะข้าเดินเหินไม่สะดวก” เซี่ยซือซือ ” ...” เกินไปแล้ว ! เจ้ามนุษย์หน้าตายผู้นี้ ต้องการให้นางหยิบกระโถนถ่ายหนักถ่ายเบาให้ตอนกลางคืนเช่นนั้นหรือ นางผงะอย่างตกใจเล็กน้อย “ท่านป้าถานคงไม่ได้ซื้อข้ามาเป็นคนใช้ท่านใช่ไหม” นางอดถามออกไปตรง ๆ ไม่ได้ ถานจ้านกลอกตามองคนถามเล็กน้อย จากนั้นก็ระบายลมหายใจแผ่วเบาตามมา “ก่อนถึงวัยปักปิ่น เจ้าย่อมเป็นคนใช้ไปก่อน”
เจ้าบ่าวคนนั้นฉันเคยแอบจอง
29.0K·มาชาวีร์เฌอลิณณ์ถูกเชิญมางานแต่งงาน ของลูกพี่ลูกน้องตัวเอง ก่อนหัวใจจะแตกสลายเป็นเสี่ยง ๆ เมื่อพบว่าเจ้าบ่าวของวันนี้ คือผู้ชายที่เธอแอบหมายปองมาตลอดหนึ่งปีเต็ม ได้แต่แอบดีนักสวรรค์เลยลงทัณฑ์อย่างหนัก เธอคว้าแก้วไวน์ไปนั่งดื่มคนเดียวแบบเงียบ ๆ ทั้งที่เป็นคนคออ่อนดื่มนิดหน่อยก็เมา แต่คืนนี้มันน่าเมาให้หัวราน้ำนัก ซัดไปเสียหลายแก้ว...สุดท้ายภาพตัด ตื่นมาอีกทีพบตัวเองนอนอยู่บนเตียง เจ้าบ่าวนอนอยู่เคียงข้าง สภาพเปลือยล่อนจ้อนทั้งคู่ ฉิบหายไหมล่ะงานนี้... ++++++ ‘ครายวะหน้าคุ้น ๆ’ “นี่คุณ คุณคร้าบ” เขาแตะแก้มแดง ๆ ของคนบนเตียงเบา ๆ “อือ อย่ากวนคนจานอน” “คุณคร้าบนี่มันห้องผมนะ คุณเป็นครายเนี่ย เอิ้ก ! มานอนที่นี่ได้ยังงาย” แปะ ๆ ตบแก้มไปอีกสองที “โอ๊ย บอกว่าอย่างาย” คนหลับปัดมือทิ้งอย่างรำคาญ “ไม่ตื่นผมจาปล้ำแล้วนะ” กลทีป์ถอดสูททิ้งลงข้างเตียง ปีนขึ้นไปคร่อมบนตัวหญิงสาว เพียงเท่านั้นเจ้าตัวก็ลืมตาพรึ่บขึ้นมามอง ดวงตากลมโตจ้องเขาตาแป๋ว ก่อนจะคลายรอยยิ้มนิด ๆ ตรงมุมปาก ยกมือขึ้นทาบหน้าเขาทั้งสองข้าง เอียงซ้ายเอียงขวาคล้ายคนโง่งม “เอ๋ คุณสุดหล่อนี่เอง” “ใช่คร้าบผมสุดหล่อเอง คุณนี่ตาถึงจริง ๆ ฮะฮะ” คนพูดตาประกายเยิ้ม มองคนด้านล่างแบบปลาบปลื้มใจเป็นที่สุด “ฉันฝานอยู่แน่ ๆ คุณสุดหล่ออยู่ตรงนี้ อืม ฝันแบบนี้มันดีจัง” เฌอลิณณ์คล้องท่อนแขนโอบรอบคอของเขาเอาไว้ นัยน์ตาหวานฉ่ำด้วยความรู้สึกดี ความฝันแบบนี้เธอไม่อยากตื่นขึ้นมาเลย ใบหน้าหล่อเหลาของเขาอยู่ใกล้แค่เอื้อม อีกทั้งลมหายใจยังอบอวลไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์ อิอิ เหมือนเธอไม่มีผิด “คุณสุดหล่อคุณก็มาวเหรอคะ” เฌอลิณณ์ย่นจมูกทำเสียงอ้อแอ้ถามเขา “คร้าบผมมาวมาก มาวจนเห็นคุณคนสวยอยู่บนเตียงด้วย” กลทีป์เองก็ไม่ได้ดีไปกว่าหญิงสาว “คุณคนสวย บ้าน่า อิอิ ก็สวยจริงแหละค่า” แค่เขาบอกว่าเธอสวย เธอคงนอนตายตาหลับได้แล้วล่ะ ฝันอะไรกันทำเธอแก้มแทบแตกได้ด้วย “งั้นเรามาทามอารายดี ๆ กันไหมคร้าบ” “เยี่ยม !” เธอลดมือลงมายกนิ้วโป้งให้เขาทั้งสองข้าง จากนั้นทั้งคู่ก็หัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังใส่กัน ก่อนที่เฌอลิณณ์จะน้ำตาคลอเบ้าเบะปากใส่เขา
ราคีไร้ใจ
11.0K·มาชาวีร์ห้องเช่าในสลัม สายตาหื่นกามจากพ่อเลี้ยง จันทร์เจ้าต้องดิ้นรนทุกทางเพื่อเอาตัวรอดไปวัน ๆ กระทั่งเธอสิ้นหวังและยอมแพ้ กลายเป็นเด็กเสี่ยในที่สุด “เงยหน้าขึ้นมองฉันเดี๋ยวนี้” เขาสั่งคนที่ก้มหน้างุด ประหนึ่งอกเขาน่าสนใจกว่าหน้าอันหล่อเหลา ที่สาวน้อยสาวใหญ่เห็นแล้ว ต้องเหลียวหลังมองกันเป็นแถว ดูเหมือนความลังเลใจของจันทร์เจ้า กินเวลานานจนเกินไป เขาเลยต้องใช้ปลายนิ้วดันคางหญิงสาวขึ้นเสียเอง “ฉันดูเหมือนคนไม่ดีเหรอจันทร์เจ้า” เขาถามแล้วจ้องเข้าไปในดวงตาคู่กลมโต ที่ตอนนี้มองเขาเหมือนเป็นคนไม่น่าไว้ใจขึ้นมา ทั้งที่ก่อนหน้ายังดูปกติดี “ไม่ค่ะ คุณวินดูไม่เหมือนคนไม่ดี” คำตอบของสาวน้อยทำให้รอยยิ้มตรงมุมปากของภูวินยกขึ้น “แล้วทำไมถึงกลัวฉัน” “หนูไม่รู้” คำพูดมาพร้อมกับการส่ายหน้า “งั้นเอาอย่างนี้นะจันทร์เจ้า ฉันขอถามว่าเธอมาที่นี่ทำไม เธอต้องการอะไรจากฉัน พูดมันออกมาตรง ๆ” ภูวินตรึงสายตากับคนตรงหน้า บอกเจตนาว่าเขาพร้อมที่จะจ่าย ขอแค่อีกฝ่ายยอมเอ่ยมันออกมา “จันทร์เจ้าเธอต้องการอะไรจากฉัน” เขาย้ำหนักแน่นอีกรอบ “หนูอยาก เอ่อ” หญิงสาวกัดปากตัวเองแล้วปล่อย สีหน้าเหมือนคนลังเลใจเป็นที่สุด “ฉันรอฟังอยู่” “หนูอยากเรียนมหาลัยค่ะ” “นั่นไม่ตรงประเด็น” ชายหนุ่มทัดเส้นผมตรงใบหูให้ พร้อมดันปลายคางของคน ที่เอาแต่จะเลี่ยงสายตาไปมองพื้น ให้เงยขึ้นมามองหน้าเขาแทน “เงินค่ะ หนูอยากได้เงิน” จันทร์เจ้าข่มความอายเอ่ยมันออกไปในที่สุด พลันขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว หยาดน้ำตาเจ้ากรรมร่วงเผาะ ๆ ลงต่อหน้าต่อตาของภูวิน
กรงทมิฬ
23.0K·มาชาวีร์เพราะพี่ชายของพาเพลิน เป็นต้นเหตุให้น้องสาวของนำทัพต้องตาย กรรมจึงตกที่น้องสาวอย่างเธอแบบเลี่ยงไม่ได้
แรงแค้น
29.0K·มาชาวีร์‘บอกทุกคนไปสินาราว่าเห็นใครออกมาจากห้องนอนของป้า’ นางอภิสรามองมาทางหลานสาวของตนด้วยสายตากึ่งบังคับ นาราภัทรในตอนนั้นมีอายุเพียงสิบขวบเท่านั้นเอง จึงหวาดกลัวต่อท่าทางและน้ำเสียงของท่านเป็นอย่างมาก ‘นาราพูดความจริงออกมาเดี๋ยวนี้ !’ เสียงตะโกนดังลั่นของผู้เป็นป้าทำเด็กสาวสะดุ้งสุดตัว ‘พี่รัญญ์ค่ะคุณป้า’ บอกแล้วชี้นิ้วไปทางหรัญญ์ซึ่งตอนนั้นเขาเพิ่งจะเรียนจบชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายมาหมาด ๆ ‘นาราทำไมต้องโกหกทุกคนด้วย พี่ไม่ได้เข้าไปในห้องของคุณป้าสักหน่อย ทำไมพูดแบบนี้ล่ะนารา’ หรัญญ์ถามกลับด้วยความตกใจ จ้องมาที่นาราภัทรเหมือนคนไม่เข้าใจในการกระทำของเด็กสาวคนนี้ ‘ก็นาราเห็นจริง ๆ นี่คะ พี่รัญญ์ออกมาจากห้องของคุณป้า ทำลับ ๆ ล่อ ๆ ออกมาด้วย’ นาราภัทรบอกเสียงสั่น ๆ พยายามที่จะไม่มองสบสายตากับเขา ‘เห็นไหมคะคุณภพฉันบอกแล้วว่าพวกนี้มันเลี้ยงไม่เชื่อง ถ้านาราไม่เห็นกับตาจะจับได้ไหมคะว่าพวกนี้วางแผนกันขโมยของในบ้านเรา อายุแค่นี้ยังทำกันได้ลงคอถ้าโตกว่านี้หน่อยจะไม่ยกเค้าหมดบ้านเลยรึไง’ ‘ผมเปล่านะครับคุณลุงคุณป้า ผมไม่ได้ขโมยสร้อยเพชรเส้นนี้ไปจริง ๆ ผมไม่รู้ด้วยว่ามันมาอยู่ในห้องของผมได้ยังไง’ หรัญญ์หน้าซีดเป็นไก่ต้ม เขาคิดว่าต้องมีคนใส่ความเขากับมารดาอย่างแน่นอน ‘ฉันก็เปล่านะคะคุณภพฉันกับรัญญ์ไม่มีวันทำแบบนั้นแน่ค่ะ ได้โปรดเชื่อเราสองแม่ลูกด้วยนะคะ’ พรพรรณมารดาของหรัญญ์ช่วยลูกชายพูดอีกแรง มีเพียงนายรณภพที่ยืนทำหน้าเครียดยังไม่ปริปากอะไรออกมาสักคำ ‘หลักฐานคาหนังคาเขาแบบนี้ยังจะมาแถอีกนะพร ฉันไม่ยอมนะคะคุณภพฉันจะแจ้งความ ให้ตำรวจมาจับสองแม่ลูกนี้เข้าคุกวันนี้เลย’ นาราภัทรถึงเหงื่อตกกับคำว่าตำรวจที่ออกมาจากปากของผู้เป็นป้า คุณป้าของเธอยังคงโวยวายต่อเรื่องคุกเรื่องตะราง นายรณภพจึงต้องรีบตัดสินใจยุติเรื่องนี้ด้วยความลำบากใจ สองแม่ลูกถูกไล่ออกจากบ้านในคืนนั้น นางอภิสราถึงยอมไม่ไปแจ้งความเอาผิด ส่วนเรื่องที่นายรณภพได้สัญญาว่าจะส่งเสียให้หรัญญ์ได้เรียนต่อมหาวิทยาลัยจนจบไว้ก่อนหน้า ก็เป็นอันต้องยกเลิกไปโดยปริยาย ก่อนที่หรัญญ์กับมารดาของเขาจะออกจากบ้านหลังนี้ไป เขาได้ทิ้งคำพูดที่ทำให้นาราภัทรต้องจดจำไปอีกนาน ‘พี่หมดอนาคตเพราะการโกหกของเธอนะนารา แล้ววันหนึ่งพี่จะมาเอาคืน’
อ้อยหวานน้ำตาลซ่าน
11.0K·มาชาวีร์เมื่อบิดาของวิมล์และวิภูได้เสียชีวิตลง สิ่งที่ท่านได้ทิ้งเอาไว้นอกจากจะเป็นสมบัติทั้งหมดของตระกูลแล้ว ยังมีเมียเก็บหน้าตางดงามอีกคน วิมล์ต้องการให้ผู้หญิงคนนี้ออกจากชีวิตของเขาและน้องชายไป แต่วิภูต้องการจะใช้บริการเมียเก็บของบิดา ให้คุ้มกับสัญญาที่เหลืออยู่อีกหนึ่งปี แล้วเธอล่ะ อ้อยหวาน เธอจะมีสิทธิ์เลือกผู้ชายสักคนในชีวิตได้หรือไม่ ตามไปให้กำลังใจอ้อยหวานกันนะคะ
เจ้าบ่าวอันธพาล
62.0K·มาชาวีร์เสร็จสิ้นพิธีแต่งงานคู่บ่าวสาวก็มารวมตัวกันภายในห้องพักของโรงแรม เชิญขวัญกำลังยืนงุนงงกับเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาหมาดๆ เมื่อครู่นี้ แล้วเจ้าบ่าวของเธอก็มายืนอยู่ตรงหน้า พร้อมกับกวาดตามองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า “อะไรของคุณ” “ถอดออกมา แหวนแต่งงาน ต่างหู สร้อยเพชร แล้วเอาทะเบียนสมรสนี่ไป อีกหนึ่งปีผมจะไปหย่าให้เข้าใจและรู้เรื่องนะ” เจ้าบ่าวบอกพร้อมยื่นใบทะเบียนสมรสไปตรงหน้า เชิญขวัญมองหน้าเขาเหมือนคนไม่เคยเห็น คนบ้าที่ไหนจะมาทวงเครื่องประดับเจ้าสาวหลังงานแต่งไม่ถึงชั่วโมงแบบนี้
วิวาห์สามีไร้รัก
302.0K·มาชาวีร์“คุณยุ !” เธอตกใจลนลานจนยกมือขึ้นปิดอกตัวเองเอาไว้ เขาเล่นเปิดประตูพรวดพราดเข้ามาแบบนี้ ทั้งที่ปกติเขาไม่เคยยุ่มย่าม เวลาส่วนตัวของเธอเลยสักครั้ง ส่วนคนที่เข้ามาด้วยความโกรธนั้น ยิ่งโกรธหนักขึ้นกว่าเดิมเมื่อเห็นภรรยาของตนเอง สวมใส่ชุดยั่วยวนแบบนี้ แน่นอนล่ะว่า หญิงสาวคงไม่ได้คิดใส่มาให้เขาดูแน่ “ตั้งใจจะใส่ไปให้ใครดูเหรอครับคุณนันท์” เขากัดฟันถามทั้งที่ในใจลุกเป็นไฟ พร้อมเผาไหม้ทุกอย่างรอบตัว “คือของขวัญวันเกิดของยัยเป้ค่ะ ฉันแค่เอามาลองใส่ดูเฉย ๆ” “ฮึ ลองใส่ดูเฉย ๆ อย่างนั้นเหรอ” เห็นสายตาของสามีที่มองมาแล้ว ธารินันท์ก็เริ่มกลัวขึ้นมาจริง ๆ เขาโกรธอะไรเธอกันแน่ หรือว่า การ์ด ! “คุณยุ คือว่าอย่าเพิ่งเข้าใจฉันผิดนะคะ ฉันก็แค่ ฉันเอ่อ คุณยุ !” เธอหลับตาแน่นเมื่อเขาก้าวเข้ามาชิดแบบเร็ว ๆ ดันแผ่นหลังเธอแนบกับผนังห้องน้ำ กักขังเธอไว้ด้วยท่อนแขนแกร่งทั้งสองข้าง “ชีวิตคู่มันจืดชืดมาก จนต้องเอาไปประกาศให้คนอื่นรู้ ให้เขามาหัวเราะเยาะสามีตัวเองเลยเหรอคุณนันท์” เขาเค้นเสียงใส่อารมณ์อย่างโมโห
ทัณฑ์แห่งรัก
144.0K·มาชาวีร์“จะขอบคุณฉันสักนิดมีไหม มารยาท คำนี้เธอรู้จักหรือเปล่า” เขาเหน็บแนมเมื่อเห็นเธอนั่งนิ่ง “ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวเอ่ยแบบขอไปที “คำว่าขอบคุณ ถ้าไม่ได้ออกมาจากใจจริงก็อย่าพูดมันออกมาเสียจะดีกว่า” เขาต่อว่าทันทีที่ได้ยิน “งั้นคุณคงต้องรอชาติหน้าแล้วล่ะ ถ้าต้องการคำขอบคุณจากใจจริงของฉัน” เอ่ยแค่นั้นหญิงสาวก็ต้องสะดุ้งเมื่อเขากระชากต้นแขน จนเสียหลักหน้าไปชนเข้ากับหน้าอกของเขา มือทั้งสองข้างของใบหญ้าถูกรวบไปด้านหลัง ปลายคางถูกเขาบีบแน่นบังคับให้เงยขึ้นเพื่อรองรับจูบอันป่าเถื่อนของเขา แนบริมฝีปากตวัดลิ้นจาบจ้วงเข้าไปรุกรานโพรงปากนุ่ม ใบหญ้ารู้สึกเจ็บชาไปทั่วทั้งริมฝีปาก บาดแผลก่อนหน้ายังไม่หายดี เจ็บจนสะดุ้งบ่อยครั้งจนอีกคนรู้สึกได้ ไล้ลิ้นแลบเลียไปตรงที่มุมปาก แล้วดูดเม้มแรงๆ ใบหญ้าผวาหน้าซีดด้วยความเจ็บแทบขาดใจ น้ำตาไหลอาบสองแก้มจนชายหนุ่มถึงได้ถอนริมฝีปากออก “จำเอาไว้ อย่ามาปากดีกับฉันอีก” “ต่อไปหน้าที่ของเธอมีอย่างเดียว คือ...เรื่องบนเตียง”
หัวใจซ่อมรัก
12.0K·มาชาวีร์"ที่จูบก็เพราะชอบ เราปล้ำก็เพราะรัก" “หยุดก่อนๆ” รีบพุ่งตัวออกไปโบกดักหน้าเอาไว้ “เฮ้ย!” คนขับแตะเบรกแทบไม่ทัน จู่ๆ ก็กระโดดมาขวางหน้ารถเขาได้ยังไง ดัมพ์รีบเปิดประตูออกไปตั้งใจจะด่าให้เสียคนไปเลย “ป้า! ทำงี้ได้ไง เกิดผมเบรกไม่ทันนี่คงได้หามส่งป่าช้ากันแล้ว” พ่อหนุ่มมาดนักเลงรวบผมหยักศกยาวระดับต้นคอ ใส่เสื้อสีขาวซีดคอเปื่อยยุ่ยจากการถูกซักมาอย่างยาวนาน ท่อนล่างก็สวมกางเกงยีนเดฟรัดติ้วยืนเท้าสะเอวมองผ่านแว่นตาสีดำ ปากก็ต่อว่าป้าคนหนึ่งที่ยืนโพกผ้าจนแทบมิดหัว “ป้า!” ตั้งสติได้วรดาก็ชี้นิ้วใส่ตัวเองแบบงงๆ เธอไปเป็นป้าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แต่พอคลำไปเจอผ้าพันคอผืนสีเทาที่พันจนรอบหน้าเพื่อกันแดดก็เข้าใจ หญิงสาวค่อยๆ ดึงผ้าพันคอออกจนเผยให้เห็นใบหน้าอันสวยงามอยู่ข้างใน “ฉันไม่ใช่ป้าย่ะ! รถฉันเสียแค่อยากขอความช่วยเหลือหน่อย” วรดาพูดไปก็เก็บผ้าพันคอยัดใส่กระเป๋าของตัวเองไปด้วย หันกลับมาอีกครั้งก็พบเขายืนนิ่งแทบไม่ขยับเขยื้อน “นี่นาย!” “หา!” “เป็นอะไร ฉันบอกว่ารถฉันเสีย นายช่วยไปส่งฉันที่หมู่บ้านข้างหน้าได้ไหม เดี๋ยวให้ค่าจ้าง” “รถเสียเหรอ?” ดัมพ์หายตะลึงแล้วก็ค่อยปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติไร้ซึ่งท่าทางกระด้างกระเดื่องเมื่อครู่นี้
เมียร้อนจำยอมรัก
29.0K·มาชาวีร์“ไอ้เพชรแกเอาไป นี่เมียแก !” หญิงสาวที่อยู่ในชุดนอนมีร่องรอยฉีกขาด ถูกผลักเข้าไปในกระท่อมเก่าซอมซ่อของพัชระหรือทุกคนเรียกกันว่า เพชร ซึ่งเป็นเพียงช่างคนหนึ่งในไร่ชาของที่นี่ “คุณจันทร์นี่มันอะไรกันครับ” เจ้าของหนวดเคราครอบหน้าหันไปมองคนบนพื้นแล้วหันมาถามนางจันทร์นิล ด้านหลังก็มีลูกน้องของเจ้านายอีกสองคน “นังอ้อนมันร่านไง มันมาอ่อยผัวลูกสาวฉัน ไอ้เพชรฉันยกนังอ้อนให้แกจัดการ” นางจันทร์นิลชี้นิ้วใส่ลูกเมียน้อยของสามีอย่างจงเกลียดจงชัง “จัดการยังไงครับคุณจันทร์” พัชระได้ยินว่าคนที่ตนแอบรักถูกทำร้าย แววตาของเขาก็ประกายแข็งกร้าวขึ้นด้วยความโกรธ “ก็จัดการมันให้เป็นเมียแกซะ เดี๋ยวนี้เลย !” “ไม่นะคะคุณจันทร์ อ้อนไม่ได้ทำแบบนั้นเลยนะคะ คุณพฤกษ์แก โอ๊ย !” พิราอรหน้าหันกลับไปอีกทางจากแรงตบ “แกไม่ต้องมาพูดนังอ้อน ฉันรู้จักสันดานแกดี เหมือนแม่แกไม่มีผิด ผัวน้องสาวก็ไม่เว้น ไอ้เพชรแกเอามันทำเมียเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่งั้นฉันจะไล่แกออกจากไร่แทน” นางจันทร์นิลสั่งเสียงเฉียบพร้อมกับชี้นิ้วใส่เจ้าของกระท่อม “ครับคุณจันทร์” พัชระตอบรับอย่างเลี่ยงไม่ได้ “ดี งั้นพรุ่งนี้ฉันจะมาดูผลงานของแก” นางจันทร์นิลพูดแล้วก็เปิดประตูเดินจากไปพร้อมลูกน้องทั้งสองคน
ปรารถนาร้าย
51.0K·มาชาวีร์1.สินสอดจ่ายครั้งเดียวจบ ไม่มีการขอนอกรอบหลังจากแต่งงานไปแล้ว 2.ไม่มีการแบ่งสินสมรสเมื่อหย่า 3.ห้ามท้องเด็ดขาด (สำคัญสุด) มือเล็กถึงกับสั่นระริกเมื่อกวาดสายตาอ่านทั้งสามข้อจบลง โดยเฉพาะข้อที่สามนี่มันน่าโมโหนัก ถึงกับต้องทำตัวหนาตัวเอียงกันมาเลยทีเดียว นี่เขาคิดว่าเธอเป็นคนยังไงถึงได้มาตั้งเงื่อนไขที่เหยียบย่ำจิตใจกันได้ถึงเพียงนี้ “ทุเรศ...นี่มันทุเรศที่สุด วาทไม่ตงไม่แต่งมันแล้วค่ะคุณป้า”
ตราบาปไร้รัก
41.0K·มาชาวีร์“ไสหัวออกไปจากบ้านพี่เดี๋ยวนี้เลย ก่อนที่พี่จะหมดความอดทน” “ไม่นะคะซอยังอยากเลี้ยงน้องวินก่อน” “พี่ไม่ให้เลี้ยง ลูกพี่พี่เลี้ยงเองได้” “วัน ๆ เอาแต่กินเหล้า หน้าลูกยังไม่เคยมอง คนอย่างพี่นี่นะจะเลี้ยงลูกเอง” “พี่เลี้ยงได้ก็แล้วกัน” “วันก่อนลูกร้องพี่ยังไม่สนใจเลย เกิดวันไหนน้องวินป่วยขึ้นมาพี่น่านจะรู้เรื่องไหม นอกจากจมอยู่กับความเสียใจ” “อย่ามาสะเออะเรื่องของพี่” “แต่นี่หลานซอ ซอสงสารหลานที่มีพ่อไร้สติแบบพี่” “ซอ !” นักรบเงื้อฝ่ามือขึ้นสูง “อื้อ !” เจนเนตรหลับตาแน่นพร้อมกับยกมือขึ้นบังหน้าตัวเองไว้ ทว่าฝ่ามือของเขาก็ไม่ได้ตบลงมาบนหน้าเธอ หญิงสาวค่อย ๆ ลืมตาขึ้นเห็นสายตาของเขาเหมือนคนกำลังจะขยี้เธอให้แหลกลงคามือ เสียงกัดฟันของเขาดังกรอด ๆ “จะไม่ออกไปจากชีวิตพี่กับลูกพี่ใช่ไหมซอ” เขาเข่นเขี้ยวถามออกมา “ตอนนี้ไม่ค่ะ” “ถ้าอยากเลี้ยงลูกพี่นักก็มาเป็นเมียพี่สิ” นักรบเยาะหยันน้องเมียตัวเองออกมา “ค่ะเป็นก็ได้”
ดวงใจอริ
51.0K·มาชาวีร์มรดกที่เธอได้รับ หลังจากชื่อเสียงในวงการป่นปี้ คือบ้านไร่ของบิดา ตามมาด้วยหนี้ก้อนใหญ่ และเจ้าหนี้ ที่ชังขี้หน้าเธอเป็นที่สุด
เขาร้ายแต่เธอรัก
40.0K·มาชาวีร์“ยัยคาปู! นี่เธอเห็นฉันเป็นอะไร พ่อของเธอขโมยแหวนเพชรของฉัน แล้วเธอยังมีหน้ามาขอให้ปล่อยแถมมายืมเงินต่ออีก ถ้าฉันให้ ฉันก็ควายดีๆ นี่เอง” ร่างสูงลุกพรวดขึ้นยืน แทบอยากจะจับชามาวีร์โยนออกนอกห้องไป “โอ๋...อย่าเพิ่งโกรธคาปูนะคะ คาปูรู้ว่ามันมากไปก็เลยมีข้อเสนอให้ยังไงคะ” “ข้อเสนอ ให้ตัวเองเป็นเมียบำเรอของฉันนี่นะ” เขาย้ำคำอย่างชัดถ้อยชัดคำ “ใช่ค่ะ” “ไม่!” “คาปูเก่งนะคะ!”
สิเน่หาเมียชัง
164.0K·มาชาวีร์เพราะพี่สาวของเธอยกเลิกงานแต่งกับเขาอย่างไร้เยื่อใย คนเป็นน้องสาวอย่างเธอถูกครอบครัวกดดันให้เอาค่าสินสอดไปคืนฝ่ายชาย ทว่ามารดาของเธอดันเอาส่วนหนึ่งของค่าสินสอด ไปโปะหนี้บ้านจนหมด งานเลยงอกสิคราวนี้
วันหวามรัก
22.0K·มาชาวีร์คำสัญญาของชายชาติทหาร ทำให้คนรุ่นหลานต้องมาตกที่นั่งลำบาก เมื่อหลานสาวแท้ ๆ ไม่ยอมไป หลานนอกไส้อย่างศศิพิมพ์เลยต้องรับกรรมแทน
นางฟ้าซ่อนเงา
29.0K·มาชาวีร์ภาพเปลือยกายของเธอและนภศูล... เขาผู้ซึ่งเป็นคนรักของเพื่อนสนิท ส่งผลให้ทุกอย่างในชีวิตของ ใช้คุณ ต้องเปลี่ยนไป ใครๆก็ตราหน้าว่าเธอคือคนเลว ฉากหน้าคือเด็กกำพร้าผู้ไร้ญาติขาดมิตร ทว่ากลับปักมีดใส่กลางหลังเพื่อนรักจนมิดด้าม นภศูลจำต้องสยายปีกปกป้องคนรักเก่า จากผู้หญิงที่มีแต่ความอิจฉา ริษยา แย่งชิง อยากมีอยากได้ ต่อให้ต้อง ข่มขู่ หรือ ข่มเหง เขาก็จะทำ!
พลาดรักนางบำเรอ
53.0K·มาชาวีร์หลังประสบอุบัติเหตุ ทิชาได้ความจำเสื่อมลง และเข้าใจว่าตัวเองคือคัทลิน เด็กในสังกัดของมาดามไลลา “มีอะไรหรือเปล่าคะคุณปารเมศ” หญิงสาวต้องเป็นฝ่ายเอ่ยถาม เพราะเขาเอาแต่นิ่งไม่พูดอะไรออกมาสักที “นี่เป็นครั้งแรกของคุณเหรอแคท” แต่แล้วคำตอบของเขา ก็ทำให้คนได้ยินรู้สึกตกใจอยู่ไม่น้อย ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องถามเรื่องนี้ด้วย “ไม่ใช่ครั้งแรกค่ะ” หญิงสาวรีบส่ายหน้าปฏิเสธ เธอทำอาชีพนี้มานานแล้ว มาดามไลลากับเจสซี่เป็นคนบอกเอง จะเป็นครั้งแรกได้อย่างไรกัน “ทำไมมีเลือด” เขาเอียงหน้าไปที่ผ้าปูเตียง คัทลินหน้าเหวอเล็กน้อยหลังได้ยิน ปรายตามองตามเขาไปตรงเตียงนอน เธอเดินเข้าไปดูใกล้ ๆ จ้องมันให้ชัด ๆ พบว่าเป็นรอยเลือดแห้งเกรอะกรังอยู่จาง ๆ ได้แต่ยืนนิ่งตัวชาไปเหมือนกัน “หรือว่าประจำเดือนมาแต่ฝืนมาทำงาน” น้ำเสียงเขาออกแนวตำหนิทันทีหากว่าเป็นเรื่องนี้ “ไม่ใช่นะคะ ประจำเดือนหมดตั้งแต่อาทิตย์ก่อนแล้ว” หญิงสาวรีบหันมาส่ายมือปฏิเสธทั้งสองข้าง “แล้วมันเลือดอะไร !” “เอ่อ แคทไม่รู้ค่ะ ของคุณหรือเปล่าคะ” “นี่เธอบ้าหรือยังไง ! ผมจะไปมีเลือดออกได้ยังไง”
รักระทวย
31.0K·มาชาวีร์บุหรี่ เหล้า น้ำหอม เอรินแพ้หมด แต่เจ้านายคนใหม่ของหญิงสาวมีครบทุกสิ่งที่เอ่ยมา คนหนึ่งถูกทิ้งมาอีกคนชีวิตน่าเบื่อหน่าย เมื่อทั้งคู่มาพบเจอกันในวันเวลาที่เหมาะสม ความปรารถนาก่อตัวขึ้น เกิดเป็นเกลียวสวาทที่ตัดกันไม่ขาดอีกต่อไป “ริน” เสียงเรียกเนิบ ๆ ทำให้เอรินหยุดดิ้นรน เงยหน้าขึ้นมาก็เจอสายตาหยาดเยิ้มจากเขา สายตาที่เธอไม่เคยเห็นจากที่ไหนมาก่อน หัวใจเริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ ก่อนลมหายใจจะติดขัดจากประโยคถัดมาของเขา “มาลองกันสักครั้งดูไหม” เอรินไม่เคยผ่านประสบการณ์ด้านความรัก แต่ด้วยอายุอานามหญิงสาว กลับมีความต้องการตามธรรมชาติของร่างกาย ทว่ายังไม่เคยเจอผู้ชายคนไหนที่ถูกใจมาก่อน ต่างกับคริสเขาดูดีทุกอย่าง เพียบพร้อมไปหมด แต่เธอห้ามใจเอาไว้ไม่ให้หลงใหลได้ปลื้มเขา เพราะคิดว่าเขามีคนรักอยู่แล้ว ทว่าวันนี้เขากลับมายื่นข้อเสนอแบบนี้กับเธอ หญิงสาวคิดไม่ตกทำตัวเริ่มไม่ถูกแล้วเหมือนกัน เผลอยกมือขึ้นถูหลังหูแบบลืมตัว “ว่าไง” คริสขยับเข้ามานั่งชิดกับเอริน เขาดันปลายคางของหญิงสาวเข้ามาหา “ลองจูบดูก่อนก็ได้ ถ้าไม่โอเคก็ปฏิเสธผมจะหยุดทันทีดีไหม” เขาแนะทางออกให้เอริน “แบบนั้นรินก็ใจง่ายสิคะ” ใจหนึ่งของเอรินอยากลองอีกใจก็ขลาดกลัว “ผมก็ใจง่ายมีอะไรกับผู้หญิงง่าย ๆ หมดแหละ” รอยยิ้มเท่ ๆ จากเขาทำผู้หญิงละลายมาหลายคน แต่กับเอรินทำไมถึงได้ดูตื่นตะลึงไปหมดแบบนี้ หญิงสาวเม้มริมฝีปากเข้าออกเป็นจังหวะ จะพูดก็ไม่พูดอึกอักจนน่าหงุดหงิด “ผมไม่ใช่สเปกว่างั้น” “ไม่ใช่ค่ะ” เธอชอบเขาจะตายไป หล่อคมเข้มสูงยาวเข่าดีมีใครบ้างไม่ชอบ “งั้นทำไมไม่ลองดูล่ะ เราโต ๆ กันแล้ว เรื่องแบบนี้มันก็ปกติจะตายไป” คริสเปลี่ยนเสียงให้นุ่มทุ้มหูขึ้น ทำให้เอรินหน้าเห่อร้อน ยกนิ้วทัดเส้นผมตรงใบหูทั้งที่ไม่ได้มีลมพัดมาสักแอะเดียว เริ่มร้อน ๆ หนาว ๆ กับสายตาที่เปลี่ยนไปของเจ้านาย “จูบ” คริสเอ่ยขึ้นพร้อมกับเลื่อนฝ่ามือไปจับท้ายทอยของเอริน เขาดึงแว่นตาออกวางไว้บนโต๊ะ (รักระทวย)
ดวงใจแค้นแสนรัก
42.0K·มาชาวีร์“น้องเอยกลับบ้านได้แล้วครับ” เสียงเรียกของคนด้านข้างทำให้คนที่นอนเหม่อหันหน้ามามองเขาอย่างงุนงง “คะพี่กันต์ ว่าอะไรนะคะเมื่อกี้นี้” พรธีราเอียงหน้าถามเขาเหมือนคิดว่าตัวเองฟังผิดไป “ค้างห้องพี่ไม่ได้นะครับ” นวินตอกย้ำในสิ่งที่เธอได้ยินก่อนหน้านี้ “เหรอคะ” หญิงสาวไม่คิดจะนอนค้างห้องของเขาอยู่แล้ว แค่แปลกใจทำไมเขาพูดเหมือนไล่หลังเสร็จสมอารมณ์หมายแบบนี้ “พี่ไม่เคยให้ผู้หญิงคนไหนค้างที่ห้องนี้ ไม่เว้นแม้แต่น้องเอยนะครับ” พรธีราเหมือนถูกเขาตบหน้าฉาดใหญ่ หญิงสาวดึงผ้าห่มขึ้นปิดเนินอกเอาไว้ มองเขาเหมือนคนแปลกหน้า สีหน้าและแววตาของเขาแตกต่างจากเดิม ราวกับหน้ามือหลังมือไม่มีผิ “ทำไมมองพี่แบบนั้นล่ะครับ” รอยยิ้มของคนพูดดูเจ้าเล่ห์จนอีกคนนึกใจเสีย หัวใจเต้นแรงเม็ดเหงื่อผุดขึ้นตรงขมับ แล้วเอ่ยเสียงสั่น ๆ ออกมา “เอยนึกว่าเราเป็นแฟนกันเสียอีก” “หืม พี่เคยบอกแบบนั้นเหรอครับ” (ดวงใจแค้นแสนรัก)
เอาคืน
86.0K·มาชาวีร์"เป็นชู้กับเมียผม งั้นเมียคุณผมเอา !" "ครับสวัสดี เอากับเมียผมสนุกไหมครับคุณ" เสียงทุ้มลึกแต่แฝงไปด้วยความอันตราย เปล่งออกมาให้คนที่อยู่ปลายสายรู้สึกหวาดหวั่น "คุณเป็นใคร" เสียงของอสิณดูร้อนรนขึ้นมา "อื้อ!" เพชรนรารีบเอามืออุดปากตัวเอง เมื่อสะโพกหนาของอาธารกดลงตรงกลางดอกกุหลาบแบบแรงๆ "นั่นเสียงอะไร แล้วคุณเป็นใคร" ปลายสายยังร้อนรนไม่เลิก "ผมก็แค่อยากโทรมาบอกนิดเดียวเองครับ" แต่อาธารกลับทิ้งคำพูดแบบปริศนาไว้ให้คิด "บอกอะไร" "เป็นชู้กับเมียผม งั้นเมียคุณผมเอา!"
คืนยั่วรัก
108.0K·มาชาวีร์เธอแค่อยากเมาให้ลืมเขา ไม่ใช่เมาแล้วไปเข้าห้องคนอื่นแบบนี้ ความซวยจึงบังเกิด ความฉิบหายก็ตามมา ทว่าเรื่องบางอย่างก็อยู่เหนือความคาดหมายเหมือนกัน “คุณจะต้องเสียใจนะคุณแพร ถ้าคุณยังไม่หยุดลูบผมอยู่แบบนี้” เขาเตือนคนที่ลูบมือสะเปะสะปะไปทั่วร่างกายของเขา แต่อีกฝ่ายกลับยิ้มยั่วใส่ ตาเยิ้ม ๆ แบบนี้บอกว่าเมาได้ที่แล้วแน่ ๆ เขาพยายามหักห้ามใจตัวเองเอาไว้ แต่แล้วแม่เจ้าประคุณกลับบดสะโพก ลงบนน้องชายเขาอย่างตั้งใจ “นี่คุณ ยะอย่า” ธีรเมทห้ามไม่ทัน เขาเผลอดันสะโพกเข้าใส่ตามความต้องการของร่างกาย ฝ่ามือนุ่ม ๆ ของหญิงสาวก็ไต่ไปตามซอกคอของเขา กระตุกผ้าคาดเอวเขาทิ้งเอาดื้อ ๆ “อกแน่น ๆ แบบนี้นี่เอง” พูดแล้วก็ลูบไล้มัดกล้ามเนื้อของเขาไปมา ซบหน้าตรงอกหนาของเขาอีก แค่นั้นยังไม่พอเล่นจูบใต้ราวนมอีกด้วย ธีรเมทสุดจะกลั้นใจได้อีกต่อไป ขนอ่อนเขาลุกชันไปหมดทั้งตัวแล้ว “ไม่ทนแล้วโว้ย” ธีรเมทพลิกตัวแม่จอมยั่วลงไปนอนอยู่ข้างล่างแทน ดึงชุดคลุมของตัวเองออกโยนทิ้งข้างเตียงไป “อ๋า” คนด้านล่างกัดปากนิด ๆ ส่งสายตาชื่นชมปนยิ้มยั่วมาหน่อย ๆ เขาแทบจะเป็นฝ่ายต้องอายเสียเอง รีบดึงชุดเดรสสีแดงสดออกจากตัวของอีกคนบ้าง (คืนยั่วรัก)
ลมหายใจของตาย
22.0K·มาชาวีร์"ทำเป็นพูดดียกโน่นนี่มาอ้างที่แท้ก็ไม่มีปัญญาพาแฟนมาด้วย เป็นไงล่ะเลยมานั่งอิจฉาจ้องดาเสียตาแทบจะหลุดออกมาจากเบ้าอย่างนี้งั้นสิ" พิธานพูดจบก็ดึงหญิงสาวด้านข้างเข้ามาหอมแก้มอวดเพื่อนรักให้กระอักหัวใจเล่น "อีโธ่ ทำมาเป็นอวดใครมันจะโชคดีมีของดีของตายอย่างแกล่ะ เรียกเมื่อไหร่ก็มาปฏิเสธสักครั้งก็ไม่เคย" "พอๆ เลิกพูดมาดื่มได้แล้วไอ้อั๋น" ศรันย์ราชไม่ได้คิดก่อนพูด และพิธานก็ไม่ได้ตำหนิในคำพูดของเพื่อน คนที่ต้องกระอักและหนาวเหน็บไปทั้งหัวใจกลับเป็นหญิงสาวเพียงคนเดียวที่นั่งอยู่ตรงนี้ ของตาย คำนี้ไม่เคยคิดถึงมาก่อน และการที่ผู้ชายสองคนนี้เอ่ยมันออกมาเหมือนเป็นเรื่องปกติ นั่นย่อมหมายความว่าในสายตาของพิธาน เธอเป็นแค่ ของตาย
หนี้เถื่อน
120.0K·มาชาวีร์“คนสวยให้ผัวมาดักทำร้ายผมแบบนั้น ใจร้ายเกินไปไหม” “ผัว?” หญิงสาวงุนงงอยู่ชั่วอึดใจหนึ่ง ก่อนจะเข้าใจในเวลาต่อมา ไม่คิดว่าภากรจะกล้าแอบอ้างเป็นสามีของเธอได้ “ก็ใช่น่ะสิ ไอ้ผัวกับลูกสมุนอีกสองคนนั่น ผมเห็นนะพวกนั้นยืนคุยกับคุณที่ลานจอดรถ ที่แท้มีผัวแล้วก็ไม่บอก ไหนตาชมนักชมหนาว่าสวยอย่างโน้นสวยอย่างนี้ ที่สำคัญยังไม่มีแฟน อยากจะหัวเราะให้ฟันหักดันมีผัวเป็นตัวๆ มาเชียว” เขาโกรธขึ้นมาปุดๆ เพราะเจ็บทั้งใจเจ็บทั้งตัวในเวลาเดียวกัน “เอ่อ ไหนๆ คุณก็รู้แล้วว่าฉันแอบมีผัวไปแล้ว คุณก็อย่ามายุ่งกับฉันเลยนะ” บุญสิตาก็สวมรอยไปตามน้ำเผื่อเขาจะถือสาในเรื่องนี้ แต่ผิดคาดเพราะอีกคนนั้นแสยะยิ้มกลับคืนให้ “ผมไม่สนหรอกคุณว่าคุณจะมีผัวมาแล้วกี่คน ตอนนี้ผมแค่อยากหาที่ลง และคนคนนั้นก็ต้องเป็นคุณ คนที่ทำให้ผมต้องเจ็บตัวฟรีๆ แบบนี้นี่ไง” เขาชี้นิ้วใส่มุมปากที่ถูกต่อยจนแตกปริ (หนี้เถื่อน)
รักร้ายจอมทระนง
234.0K·มาชาวีร์“แหวนไปไหน” “คะ” หญิงสาวรีบหดมือหนีในทันที “พี่ถามว่าแหวนไปไหน” คริษฐ์ยังย้ำคำถามเดิมแล้วจ้องหน้าคู่หมั้นสาวแบบไม่พอใจ “คืออยู่ที่ออฟฟิศมันต้องล้างแก้วกาแฟบ่อย ๆ รุ้งก็เลยถอดเก็บเอาไว้ค่ะกลัวมันจะสึกเสียก่อน” คำตอบของหญิงสาวค่อยทำให้คริษฐ์รู้สึกผ่อนคลายลงเล็กน้อย “ถ้าถอดออกพี่จะถือว่ารุ้งขอถอนหมั้นพี่นะ” “ก็ไม่ได้ถอนสักหน่อย แค่ถอดเก็บเอาไว้เฉย ๆ” “งั้นก็ใส่เสียสิ เดี๋ยวนี้เลย” คริษฐ์ถลึงตาใส่แกมบังคับ “ใส่ก็ใส่ค่ะ” คนพูดตัดพ้อเล็กน้อย แล้วหันไปหยิบกระเป๋าด้านข้างมาเปิดเพื่อหยิบแหวนหมั้นของตนออกมาสวมใส่ จากนั้นก็หันหลังมือให้เขาดู “พอใจหรือยังคะ” “ดี” “ว่าแต่พี่คริษฐ์มานั่งรอรุ้งทำไมคะ มีธุระสำคัญหรือเปล่า” หญิงสาววกมาหาคำถามแรกที่เธออยากรู้ แต่เขาดันจุดประเด็นเรื่องแหวนขึ้นมาแทรกเสียก่อน “แม่ให้พี่มาหาคู่หมั้นตัวเองบ้าง” ฟังเขาพูดแล้วรุ้งพรายชักเครียดขึ้นมาหน่อย ๆ “ถ้าคุณป้าพิมพ์ไม่บอกพี่คริษฐ์ก็คงไม่มาหารุ้งใช่ไหมคะ” “แล้วทำไมรุ้งถึงไม่ไปหาพี่เองบ้างล่ะ” “ก็รุ้งกลัวพี่คริษฐ์รำคาญ” บทสนทนาสิ้นสุดลงด้วยความเงียบด้วยกันทั้งสองฝ่าย คริษฐ์ถอนหายใจเบา ๆ ส่วนรุ้งพรายก็ก้มหน้าต่ำลง ทำไมถึงได้รู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก “พี่ไลน์หาอ่านแล้วทำไมไม่ตอบ” คริษฐ์เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อนหลังจากเงียบมาเกือบหนึ่งนาที “พอดีรุ้งมาอ่านตอนดึกแล้วไม่อยากรบกวนพี่คริษฐ์ค่ะ” “ตอบมาสักคำก็ยังดี อย่าทำเหมือนพี่ไม่มีตัวตนนะรุ้ง จำเอาไว้ด้วยว่าพี่เป็นคู่หมั้นของรุ้ง” “มันไม่น่าจะเป็นแบบนี้นะคะพี่คริษฐ์” “อะไรกันที่ว่าไม่น่าจะเป็นแบบนี้” “รุ้งว่าเราถอนหมั้นกันดีกว่าไหมคะ ดูพี่คริษฐ์อึดอัดกับการหมั้นของเราเหลือเกิน ขนาดจะมาหารุ้งก็ต้องให้คุณป้าพิมพ์บังคับมาเลย” “แม่ไม่ได้บังคับพี่” “ไม่บังคับก็เหมือนบังคับนั่นแหละค่ะ ตั้งแต่ตอนเด็กแล้วพี่ คริษฐ์แทบไม่เคยขัดใจคุณป้าพิมพ์ได้เลย ถ้ามันเหนื่อยและยุ่งยากมากรุ้งขอถอนหมั้นไปเลยก็ได้ค่ะ” รุ้งพรายดึงแหวนออกจากนิ้วนางข้างซ้าย แล้ววางแหมะอยู่ตรงหน้าของเขา คริษฐ์มองแหวนมองคนแล้วอารมณ์ของเขาก็เดือดดาลขึ้น บทจะอยากได้ก็วิ่งตามติดเป็นเงา บทจะสลัดทิ้งก็ง่าย ๆ แบบนี้เหรอรุ้งพราย “ใส่กลับไปเดี๋ยวนี้” ชายหนุ่มแทบจะกัดฟันพูดออกมา “ไม่ค่ะ อ๊ะ! พี่คริษฐ์จะทำอะไรรุ้งไม่ใส่” รุ้งพรายถูกคริษฐ์กระชากมือมาแล้วจัดการสวมแหวนกลับที่เดิม “ใส่แล้วห้ามถอด ห้ามทำให้แม่พี่เสียใจรู้ไหม” “พี่คริษฐ์!” (รักร้ายจอมทระนง)
รอยราคิน
27.0K·มาชาวีร์“อรุณนารี! ฉันยอมทะเลาะกับปู่ก็เพื่อเธอ จะหย่ากับเพียงจันทร์ก็เพื่อเธอ ยอมแม้กระทั่งจะไม่เอาสมบัติสักชิ้นของฟาร์มชาลีก็เพื่อเธอ แต่เธอกำลังจะไปจากฉันเธอทำได้ยังไง หัวใจเธอทำด้วยอะไร!” ชาลเขย่าคนที่ตัวเองตะครุบเอาไว้จนเส้นผมกระจาย อรุณนารีได้ฟังแล้วก็หนาวเหน็บไปทั้งหัวใจ “คุณชาลปล่อยรุณเถอะคุณเมาแล้ว” เสียงร้องขอช่างน่าสงสาร แต่ตอนนี้ชาลกำลังผิดหวังอย่างรุนแรง เขาทุ่มทุกอย่างให้อรุณนารีแต่สิ่งที่ได้รับกลับมามันช่างเจ็บปวดจนเกินจะรับไหว “เธอรู้ไหมรุณคนรักมาก มันก็มักจะแค้นมาก” น้ำเสียงที่ถูกเค้นออกมาบ่งบอกถึงความเจ็บปวดของคนเอ่ยได้เป็นอย่างดี “คุณชาลคุณเมามากแล้วปล่อยรุณก่อนเถอะ เอาไว้ให้พรุ่งนี้เราค่อยคุยกันนะคะ” น้ำตาไหลหยดพร้อมกับขอร้องให้เขาปล่อย “หึ ปล่อยให้เธอหนีจากฉันไปนี่นะ...ไม่มีทาง!” “ว้าย!” ร่างของอรุณนารีถูกผลักให้ลงไปนอนบนเตียง ชาลตามมาคร่อมทับอย่างรวดเร็ว เขาหยุดมองคนที่ตัวเองคร่อมเอาไว้ทั้งร่างด้วยสายตาเย็นชา อรุณนารีเห็นแล้วก็น้ำตาไหลพรากในทันที “เธอจะต้องเป็นของฉันคนเดียว อรุณนารี” (รอยราคิน)
มัจจุราชสีดำ
28.0K·มาชาวีร์ความแค้นของเขาเป็นดั่งเปลวไฟ ก่อนลุกลามไหม้เป็นพายุเพลิง เมื่อได้ล่วงรู้ว่า ผู้หญิงที่อีกฝ่ายส่งมาให้แก้แค้นนั้นเป็นแค่...ตัวปลอม! "ส่งแม่บ้านมาแทนมณีศิลา มันชักจะดูถูกกันเกินไปแล้ว" ปืนที่ซ่อนเอาไว้อยู่ใต้หมอน ถูกดึงออกมาแล้วเล็งไปยังหน้าผากของลารี "..." คนที่ถูกปืนจ่อตรงขมับถึงกับอ้าปากค้าง มองดูปลายกระบอกปืน ด้วยความกลัวจับขั้วหัวใจ "..." ต่างคนต่างเงียบอยู่ชั่วอึดใจ จากนั้นลารีก็เป็นฝ่ายหลับตาลงอย่างช้าๆ ถ้าชีวิตของเธอจะดับสิ้นเพราะการตอบแทนบุญคุณของนางมณีมาศ หญิงสาวก็พร้อมจะรับมันด้วยความเต็มใจ ปัง! ปัง! ปัง! เขม่าควันจากปืนยังลอยกรุ่นออกมาจากปลายกระบอก ครองภพจ้องมองดูรอยพรุนของกระสุนปืน ที่ฝังลงยังหมอนใบที่อยู่ข้างตัวของลารีด้วยความเคียดแค้น ไม่ช้าเสียงฝีเท้าของสมุนที่อยู่รอบๆ บริเวณบ้าน ก็วิ่งกรูกันขึ้นมาด้วยความตกใจ "ไม่มีอะไรออกไปให้หมด! " เขาตะโกนสั่งเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเหล่านั้นย่ำเดินอยู่หน้าห้อง ไม่เกินหนึ่งนาทีฝีเท้าเหล่านั้นก็เงียบหายไป "ถ้าตายเลยมันก็คงง่ายเกินไป ฉันมันเป็นประเภทชอบดูคนอื่นทรมานก่อนตายเสียด้วยสิ" น้ำเสียงเหี้ยมของเขา ทำให้ลารีลืมตาโพลงขึ้นมาในทันใด กวาดสายตามองดูรอบกายตัวเอง ก็ไม่พบร่องรอยของบาดแผลใด ตุบ! เขาโยนกระบอกปืนในมือทิ้งลงพื้นข้างเตียงนอน แล้วจัดการกระตุกกางเกงออกจากร่างอย่างรวดเร็ว ลารีถึงกับอ้าปากค้างด้วยความตื่นกลัว ไม่ได้ตายด้วยปืนก็คงต้องตายด้วยร่างกายอันแสนจะกำยำ แลดูน่ากลัวของเขาเป็นแน่แท้ และก่อนจะได้ทันคิดอะไรต่อไป แผงอกกำยำร้อนรุ่มดั่งไฟก็ทาบลงยังร่างนิ่มของตัวเอง ทรวงอกอวบหยุ่นจมหายมิดไปกับแผ่นอกหนาของเขา จากนั้นริมฝีปากที่ช้ำจากรสจูบก่อนหน้านี้ ก็ถูกบดขยี้อย่างป่าเถื่อน เรียวลิ้นร้ายกาจแทรกซอนเข้าสู่ภายในอย่างรวดเร็ว รุกรานล่วงล้ำความหวานฉ่ำอย่างโหดร้าย ครองภพฉกจูบดูดซับปากอิ่มอย่างหื่นกระหาย ไม่ได้ด้วยรสสิเน่หาแต่มาด้วยแรงแห่งโทสะ (มัจจุราชสีดำ)
พิศวาสร้าว
24.0K·มาชาวีร์"อยากอยู่นักใช่ไหมมานี่เลย" เขาตามติดไปกระชากท่อนแขนของนวลหงให้เข้ามาใกล้ๆ เตียง "ปล่อยนะ!" อีกคนก็พยายามยื้อยุดฉุดสิ่งของที่อยู่ด้านข้าง นวลหงคว้าสะเปะสะปะจนไปแตะเข้ากับแจกันไม้สัก จังหวะนั้นศิงขรก็กระชากร่างของคนที่กำแจกันเอาไว้ให้เซไปด้านหน้า "โอ๊ย!" สิ่งที่อยู่ในมือของนวลหงจึงกระแทกเข้ากับขมับด้านข้างของเขาอย่างจัง มือข้างหนึ่งยกขึ้นแตะจุดที่ถูกแจกันกระแทก เลือดสีแดงสดบนปลายนิ้ว ทำให้ม่านตาของศิงขรขยายกว้างขึ้นด้วยความโกรธ "ไม่นะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ" เมื่อเห็นหยดเลือดไหลออกจากศีรษะของเขา คนก่อเหตุก็เกิดความรู้สึกผิดขึ้นมา มือหนาที่รวบมือของเธอเอาไว้กำแน่นมากขึ้นกว่าเดิม เจ้าของร่างสูงยืนแน่นิ่ง มีเพียงลมหายใจที่สะท้อนเข้าออกในจังหวะหนักหน่วงขึ้นตามอารมณ์ จากนั้นร่างของนวลหงก็ลอยเคว้งไปอยู่กลางเตียง แจกันไม้ในมือกระเด็นหลุดไปกระแทกกับผนังห้อง "คุณจะทำอะไรฉัน ไม่นะ!" นวลหงร้องห้ามคนที่กำลังดึงเสื้อยืดสีดำออกจากตัวของเธอ ศิงขรจับข้อเท้าของคนบนเตียงเอาไว้นั่นไม่ให้กระดิกหนีไปไหนได้ "คุณทำผมเลือดออก ถึงตาผมทำคุณเลือดออกบ้าง" เขาเค้นเสียงขู่ แม้จะดิ้นรนต่อสู้แค่ไหนแต่เรี่ยวแรงสตรีก็เป็นอันต้องพ่ายแพ้ต่อบุรุษ สิ่งที่ศิงขรทำอยู่จะทำให้เธอเลือดตกยางออกแบบไหนกัน คนกลัวได้แต่คิดกังวลไปไกล "คุณจะทำอะไร!" เสียงร้องด้วยความตกใจเมื่อเขากระชากกางเกงขาสั้นออกจากปลายเท้าของเธออย่างรวดเร็ว เจ้าของร่างใหญ่กระตุกสายรัดกางเกงชาวเลออก หยดเลือดที่ไหลจากขมับหยดแหมะลงบนแผงอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อแกร่ง เป็นภาพที่คนได้เห็นนั้นหัวใจแทบร่วงไปอยู่ตรงปลายเท้า "คุณห้ามเลือดก่อนไหม ว้าย!" ศิงขรไม่ฟังแม้แต่น้อย ก้าวขึ้นไปคร่อมร่างของนวลหงเอาไว้แน่น ก่อนจะผลักหัวไหล่ให้แนบลงบนที่นอนตามเดิม "แบบนี้ไม่เอานะ..." (พิศวาสร้าว)
อ้อมสิเน่หาจอมบาป
38.0K·มาชาวีร์“ฉันดูแลเธอดีขนาดนี้ แต่เธอมันเลี้ยงไม่เชื่องบีจี!” ถุงใส่ยาบำรุงครรภ์ลอยละลิ่วผ่านหน้าของหญิงสาวที่กำลังนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่บนโซฟาไปกองอยู่บนพื้นห้อง “บอกมาไอ้ผู้ชายคนนั้นมันเป็นใคร” แอลถึงกับสติขาดสะบั้นกับเรื่องที่ได้รับรู้มา รับไม่ได้ที่มินจันทร์ตั้งท้องได้สี่สัปดาห์ นั่นหมายความว่าก่อนที่จะมาอยู่กับเขาหญิงสาวต้องเคยมีความสัมพันธ์กับชายอื่นมาก่อน แอลไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้รู้สึกโกรธมากมายขนาดนี้ “ฉันไม่รู้” คนใจเสียส่ายหน้าไปมาทั้งน้ำตา เธอจะไปรู้ได้อย่างไรว่าไอ้ผู้ชายในค่ำคืนนั้นเป็นใครในเมื่อไม่ได้เห็นหน้าค่าตากันแบบชัดเจน “ร่านขนาดนี้ยังกล้ามาทำตัวไร้เดียงสาใสซื่อกับฉันอีกนะบีจี ทั้งที่ข้างในเน่าเฟะไปถึงไหนต่อไหนแล้ว” (อ้อมสิเน่หาจอมบาป)
คลื่นรักอสูร
187.0K·มาชาวีร์...เพราะเธอขึ้นเรือผิดลำ คลื่นร้ายจึงซัดแทบกระเจิง... “เธอมันก็แค่ผู้หญิงขายตัว จะมาทำเล่นตัวเรื่องมากไม่ได้รู้ไหม ต่อให้เป็นสินค้าด้อยคุณภาพยังไงก็เถอะ ก็ต้องหัดรู้จักตามใจแขกบ้าง แต่นี่อะไรหาเรื่องใส่ตัวแท้ ๆ คนสอนไม่บอกหรือยังไงว่าไอ้ละครเล่นตัวนี่มันน่ารำคาญไม่ได้ดึงดูดลูกค้าเลย” บารเมษฐ์ต่อว่าพร้อมกวาดสายตามองเหยียดหยามตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ก่อนคลายมือออกจากปลายคางอย่างช้า ๆ “ฉันไม่ได้มาขายตัวสักหน่อย” คนได้รับอิสรภาพรีบบอกเขา “หืม” เขาทำหน้าไม่เชื่อ “ฉันแค่ขึ้นเรือผิดลำ ฉันไม่ได้มาขายตัวจริง ๆ คุณอย่าทำอะไรฉันเลยนะคะคุณบารเมษฐ์” วินาทีนี้เธอกลัวเขามากกว่าใครบนเรือลำนี้เสียอีก เลยเลือกที่จะบอกความจริงกับเขาไป “ขึ้นเรือผิดลำ?” คนพูดหรี่ตาลงอย่างสงสัย “ใช่ค่ะ ฉันขึ้นเรือผิดลำจริง ๆ” “แบบนี้นี่เอง มิน่าล่ะสองคนในห้องเครื่องนั่นถึงได้ลุกลี้ลุกลนนัก” บารเมษฐ์นึกไปถึงท่าทางของอนุชิตกับธาวิน ซึ่งดูเหมือนมีเรื่องเป็นกังวลอยู่ตลอดเวลา “คุณรู้แบบนี้แล้วก็ปล่อยฉันไปเถอะคุณบารเมษฐ์ อย่าทำอะไรฉันเลยนะคะ” นีนนาราขอความเห็นใจจากเขา แต่สายตาที่เขามองกลับมานั้นมันว่างเปล่าชอบกล “รู้อะไรไหมนีนเรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของฉันเลย เธอเป็นคนอยู่ผิดที่ผิดทางเอง เพราะงั้นเธอก็ต้องรับสภาพที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้เองเหมือนกัน” “ห้ะ คุณ นี่คุณ คุณทำไมเป็นคนไม่มีเหตุผลแบบนี้” หญิงสาวต่อว่าเขา ก่อนจะหน้าซีดหน้าเซียวลง เพราะเสียงหัวเราะเบา ๆ ในลำคอของเขาบ่งชัดว่าคืนนี้เธอไม่รอดแน่ “ปล่อยฉันนะ! ปล่อย!” นีนนาราดิ้นหนีเขาก็จับกดลงที่เดิม “งานก็คืองานนะคนสวย มาขายตัวก็คือมาขายตัว อย่าทำเสียเรื่องสินีน” บารเมษฐ์ย่อมเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งอยู่แล้ว เขาอยากรู้ว่าผู้หญิงคนนี้จะมาไม้ไหนอีกแน่ “ก็บอกว่าไม่ใช่ยังไงล่ะ ว้าย!” (คลื่นรักอสูร)
รักซ้ำรอย
99.0K·มาชาวีร์“ก่อนทำเรื่องนี้พี่ขอถามน้องภาสักข้อได้ไหม” ธาวิศพูดแล้วก้าวเท้าเข้าไปหาคนบนเตียง “ได้ค่ะ” นิภาก้มหน้ายามตอบ ธาวิศทิ้งสะโพกลงนั่งด้านข้าง พร้อมกับดันปลายคางของหญิงสาวให้ขึ้นมองหน้าเขา “น้องภาเต็มใจใช่ไหม” แววตาของคนถูกถามสั่นระริกไปมา ปากจิ้มลิ้มก็ขยับขึ้นลงเหมือนคนคิดไม่ออกว่าควรตอบอย่างไร “น้องภาพี่ถามว่าเต็มใจใช่ไหม หรือว่าถูกคุณยายบังคับ” คราวนี้ธาวิศเน้นน้ำหนักเสียงมากขึ้นกว่าเดิม “ภาเต็มใจค่ะ” หญิงสาวตอบเขาแล้ว แต่เป็นคำตอบที่เต็มไปด้วยความไม่มั่นใจในตัวเอง “ไม่ได้ถูกบังคับแน่นะ” “ค่ะ ภาไม่ได้ถูกบังคับ ภาเต็มใจค่ะพี่ภูมิ” ธาวิศกัดฟันกรอดในคำตอบที่เขาไม่ปรารถนาจะได้ยิน ออกแรงผลักหน้าอกนิภาจนล้มลงไปนอนอยู่บนเตียง ปลดกระดุมเสื้อนอนของตนเองออกทีละเม็ด โดยที่สายตาก็ยังจดจ้องอยู่กับคนตรงหน้า “ระหว่างเรามันจะไม่มีความผูกพันอะไรกันทั้งนั้น เราทำเรื่องนี้ก็เพื่อคุณยาย เสร็จจากนี้ไปพี่ก็จะกลับกรุงเทพฯ ไปใช้ชีวิตกับคนรักของพี่ตามเดิม ภายังรับได้อยู่ใช่ไหม” ชายหนุ่มพูดจบก็ทิ้งเสื้อนอนลงบนพื้น คนบนเตียงก็ยังเม้มริมฝีปากตัวเองเอาไว้แน่น คำตอบไม่มาสักทีเขาเลยต้องเลิกคิ้วขึงตาใส่ “ค่ะภารับได้” คำพูดที่เปล่งออกมาช่างเบาหวิว คงไม่ต่างไปจากอารมณ์ของคนพูด “รับได้ก็ดี อย่ามาเรียกร้องอะไรทีหลังก็แล้วกัน ไม่งั้นพี่เอาตายแน่” ธาวิศทาบร่างตัวเองลงบนลำตัวของนิภา มองจุดหมายแรกที่จะเริ่มต้นทำรัก ประทับจูบลงบนริมฝีปากนุ่มนิ่มของหญิงสาว สัมผัสแรกของทั้งคู่ช่างตราตรึงในความรู้สึก จากที่จะจูบเพียงแผ่วเบากลายเป็นแทรกลึกดูดดื่มขึ้นตามอารมณ์ (รักซ้ำรอย)
จอมโจรไฟมาร
12.0K·มาชาวีร์หื่น โหด เหี้ยม นั่นแหละเขา ไฟมาร!!! "เป็นเมียข้าไม่น่ากลัวสักนิด เมียข้าเจ้าชื่ออะไร" ไฟมารถามขณะที่สายตากวาดมองทั่วร่างงามของนางราวกับจะประมาณว่า ถ้าเลยลงไปส่วนอื่นมันจะงามล้ำปานใด "ตอบ! " เขาตะคอกเมื่อนางไม่ยอมปริปากบอกออกมา "กอพเยีย" นางรีบร้อนตอบด้วยความกลัว "กอ-พะ-เยีย ใครมันช่างตั้งชื่อให้เรียกยากเพียงนี้" ไม่พูดเปล่ามือสากก็เคลื่อนไปดึงมือของนางออกจากอกงามอย่างช้าๆ "มะ...ไม่ อย่า...ทำข้าเลย" น้ำเสียงสั่นเครือร้องขอน้ำตาก็ปิ่มจะย้อยหยดออกจากเบ้า "ข้าบอกแล้วไง ว่าเป็นเมียข้าไม่น่ากลัวสักนิด" ไฟมารยิ้ม หาได้ใส่ใจต่อคำขอของนางไม่ เคลื่อนตัวเข้าหาอีกคนอย่างช้าๆ "ไม่! " ด้วยความกลัวกอพเยียถึงกับกรีดร้องออกมาดั่งคนเสียสติ ยกมือทุบตีหน้าอกของจอมโจรเป็นพัลวัน "ยอมดีๆ ไม่ชอบนะกอพเยีย" ไฟมารคำรามด้วยความโมโหในอาการคล้ายคนจิตกระเจิงของนาง กดนิ้วลงบนต้นแขนนุ่มสุดแรงเกิด "โอ๊ย ไอ้คนชั่ว! ไอ้ถ่อย! " นางลืมกระทั่งความกลัว ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยได้ถูกกระทำต่ำช้าถึงเพียงนี้ น้ำตาพังทลายออกมาระลอกแล้วระลอกเล่าด้วยความเจ็บ (จอมโจรไฟมาร)
ละอองราคี
65.0K·มาชาวีร์เพราะการสูญเสียบุตรชายคนโตจากโรคร้าย ที่ติดมากับผู้หญิงมากหน้าหลายตา ผู้เป็นมารดาจึงต้องการปกป้องทายาทคนสุดท้ายของบ้านทยารัย ให้พ้นจากภัยมืดที่แฝงเร้นอยู่ในหมู่ผีเสื้อราตรี ไหมฟ้า ประดับดาว...หลานสาวแม่บ้านจึงเป็นเป้าหมายเดียวที่นางต้องการ และด้วยบุญคุณท่วมหัวทำให้สองป้าหลานไม่อาจขัดความประสงค์ของผู้เป็นนายได้ ไหมฟ้าจำต้องกลายเป็นดาวประดับเตียงให้กับเขา...นคินทร์ ทยารัย "จะหวงอะไรกันนักหนา พี่เห็นไปจนถึงมดลูกแล้วมั้ง" เขาดุเสียงดัง ซ้ำยังเปรียบเปรยชนิดที่คนฟังรับแทบไม่ได้ "พูดจาน่าเกลียดจัง" คำต่อว่าของไหมฟ้าทำให้นคินทร์ฉุนโกรธขึ้นมา ยกมือขึ้นบีบปลายคางของหญิงสาว บังคับให้มองสบสายตาดุกร้าวของตน "ไหมฟ้า...เธอเป็นใครแล้วพี่เป็นใคร กล้าดียังไงมาขึ้นเสียงใส่พี่ ก็แค่...เมียเก็บ จำเอาไว้" (ละอองราคี)
เมียเก็บจำเป็น
290.0K·มาชาวีร์“หวาน เอ่อ” “เรียกราคามาได้เลย” คำพูดประโยคนี้ของเขา ทำให้ชลธารตาโตขึ้น ธีร์เห็นแล้วว่าจุดอ่อนของหญิงสาวคืออะไร “หวานอยากได้เงินก้อนโตค่ะ” นั่นปะไร ผิดจากที่คิดเสียเมื่อไหร่ “ก้อนโตเลยเหรอ” เขาย้อนถามพร้อมกับถอนหายใจเฮือกหนึ่งออกมา เหมือนเป็นเรื่องยากเกินไป ธีร์เหยียดหลังเต็มพนักพิง แล้วยกแขนขึ้นกอดอกเอาไว้ “แล้วไอ้ก้อนโตที่ว่ามันสักเท่าไหร่กันหวาน” “หวานต้องการใช้เงินสักสามแสนค่ะ” “หืม มากไปนะผมว่า” พอเป็นเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ ทำไมชลธารถึงได้พูดคล่องปากแบบนี้นัก ถ้าไม่สัมผัสด้วยตัวเองว่าเพิ่งทำอาชีพนี้ครั้งแรก เขาคิดว่าหญิงสาวนั้นเจนจัดเรื่องนี้แน่นอน ชลธารก้มหน้าถอนหายใจเล็กน้อย หญิงสาวคิดว่าเขาคงไม่ยอมจ่ายแน่นอน แต่ถ้าไม่ราคานี้เธอก็คงยอมรับไม่ได้เหมือนกัน “ตกลง” คนถอดใจไปแล้วถึงกับเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างตกใจ เธอหูฝาดไปหรือเปล่า “ผมบอกว่าตกลงไง มีอะไรเหรอ” “ตกลงคือสามแสนนะคะ” “ก็ใช่ไง” “หวานขอรับเป็นเงินสดก่อนได้ไหมคะ” เมื่อโอกาสมาถึงเธอก็อยากจะคว้าเอาไว้ เห็นเขาหัวเราะหยันเธอเล็กน้อย แต่ก็พอเข้าใจได้ไม่ยาก ตอนนี้เธอคงเหมือนคนหิวโหยเงินในสายตาของเขา “หวานถ้ามากแบบนั้น คุณต้องมาเป็นเมียเก็บผมเลยนะ ไม่เอาแบบรายครั้ง” ธีร์พูดเชิงรำคาญ ในความมักมากของหญิงสาว “เมียเก็บ” ชลธารทวนคำพูดเขาเบา ๆ มันจะต่างกันตรงไหน มันก็ขายตัวเหมือนกันนั่นแหละ ดวงหน้าสวยหวานเงยขึ้นมองเขา (เมียเก็บจำเป็น)