กรงทมิฬ

1

เจาะไข่แดง

ติ๊ง ต่อง ! ปัง ! ปัง ! ปัง !

เสียงกริ่งคงจะดังไม่พอ ถึงทำให้นำทัพต้องใช้ฝ่ามือทุบประตูเหล็กสนิมเกรอะดัง ๆ ไม่ช้าเจ้าของบ้านในชุดกีฬาสีของโรงเรียน ได้วิ่งหน้าตาตื่นออกมาอย่างตกใจ ตั้งใจออกมาด่าทอ คนที่มาทำเสียงดังหน้าบ้านอย่างไร้มารยาท ในเวลาสองทุ่มแบบนี้

“คุณแทน” พาเพลินหน้าเอ่ยชื่อเขาเบา ๆ ด้วยความคาดไม่ถึง ว่าคนอย่างนำทัพจะมาอยู่หน้าประตูบ้าน แสนเก่าซอมซ่อของเธอได้ ยกมือขึ้นจับเปียทั้งสองข้างด้วยความประหม่า สีหน้าของนำทัพนั้นแสดงออกชัดเจน ว่าเขาคงไม่ได้มาดีแน่ ความลังเลเริ่มก่อเกิดว่าเธอควรเปิดประตูให้เขาดีไหม

ปัง ๆ ๆ

“เปิดประตูสิวะ” เขาตบประตูรัว ๆ เมื่อพาเพลินเอาแต่ยืนตะลึงอยู่กับที่

“ค่ะ ๆ” สาวน้อยหน้าเจื่อนรีบวิ่งไปเปิดประตูให้เขาอย่างลนลาน

บานประตูถูกเปิดออกหัวไหล่ของเจ้าของบ้าน ถูกอีกฝ่ายเดินชนจนกระเด็นไปด้านหลัง พาเพลินทั้งเจ็บทั้งโกรธ แต่ไม่สามารถตอบโต้อะไรเขาได้ ด้วยรู้ดีว่าคนอย่างนำทัพนั้น มีอิทธิพลมากล้นแค่ไหนในท้องถิ่นนี้ ได้แต่มองตามเขาไปด้วยสายตาขุ่น ๆ แทน

‘ไร้มารยาท ชนคนอื่นแล้วไม่ขอโทษ’

นำทัพกวาดสายตามองไปรอบ ๆ บริเวณบ้าน ไม่พบพาหนะของคนที่เขาต้องการตัว เขามุ่งหน้าตรงเข้าไปในบ้านทันที

“เดี๋ยวค่ะคุณแทน เข้าบ้านไม่ได้นะคะ” พาเพลินเดินไปกางแขนขวางทางเขาตรงหน้าประตู

“อ๊ะ !” แต่แขนข้างเดียวของนำทัพ แข็งแรงพอที่จะดันเธอออกให้พ้นทางเขาอย่างง่ายดาย ‘เจ็บใจชะมัด อ้าวเฮ้ย’

“คุณแทน ! คุณจะขึ้นบ้านคนอื่นแบบนี้ไม่ได้นะ คุณต้องขอเจ้าของบ้านเขาก่อนสิ” หญิงสาวตะโกนพร้อมซอยเท้าตามหลังเขาขึ้นบันไดบ้านไป

ในสถานการณ์แบบนี้ พาเพลินเริ่มละล้าละลังไม่รู้จะทำอย่างไรดี ทิ้งระยะห่างจากเขาไว้ก่อน เพื่อความปลอดภัยของตัวเธอเอง ห้องแรกที่นำทัพเปิดดูนั้นคือห้องนอนของเธอเอง ก่อนที่เขาจะเดินเร็ว ๆ ไปเปิดห้องด้านข้าง ซึ่งเป็นห้องนอนของเพชรกล้าพี่ชายของเธอ

“มันไปไหน” เจ้าของน้ำเสียงขึงขังหันมาถามเธอ

“คะ” คนไม่เข้าใจเอียงหน้ามองเขาแบบงง ๆ

“ไอ้เพชรมันไปไหน !” นำทัพตะคอกใส่ทันควัน

“ไม่รู้ค่ะ” พาเพลินส่ายหน้าตอบเร็ว ๆ นี่เขามาหาพี่ชายของเธอหรอกหรือ พี่เพชรของเธอไปก่อเรื่องอะไรไว้อีก

“ไม่-รู้-อย่าง-นั้น-เหรอ” ชายหนุ่มเน้นเสียงหนัก ๆ ทีละคำ ก้าวทีละก้าวไปหาหญิงสาวตรงหน้า

“ค่ะไม่รู้” หญิงสาวก้าวถอยหลังทีละก้าว ขณะที่อีกคนก็ก้าวตามติดตามไม่ยอมห่าง

“เธอเป็นน้องมันไม่ใช่เหรอ บอกมามันไปไหน !”

“เพลินไม่รู้ !”

“จะไม่รู้ได้ยังไง ! มีคนเห็นเทียนไปกับมัน จนป่านนี้ยังไม่กลับบ้านเลย พี่ชายเธอไม่โทรมาบอกเลยรึ ว่าจะกลับบ้านหรือไม่กลับวันนี้” นำทัพก้าวอีกครั้งก็หยุด เพราะอีกฝ่ายหลังชนฝาบ้านแล้ว

“ไม่ได้บอกค่ะ” หลังเธอตอบออกไป สาบานได้ว่าเธอได้ยินเสียงกลืนน้ำลายตัวเองดังเอื๊อก แถมฝืด ๆ ตรงคออีกด้วย ว่าแต่ป่านนี้ที่ว่ามันสองทุ่มกว่าไปแล้ว

ปัง !

“อ้าย !” เขาตบฝาบ้านแต่เธอกรี๊ดสุดเสียง นึกว่าฝ่ามือนั่นจะฟาดมาตรงหน้าเสียแล้ว

‘ใจหายใจคว่ำหมดยัยเพลิน’

“มันไปไหนวะ !”

“ไม่รู้ค่ะ”

“ไม่ได้ถาม”

‘งั้นพูดกับใครล่ะ ก็มีแค่สองคน’ พาเพลินมองซ้ายขวาหน้าหลัง ก่อนจะเดินตามหลังนำทัพลงบันไดบ้านไป

“นี่เธอชื่ออะไรนะ” นำทัพหยุดเดินแล้วหันมาถามคนด้านหลัง เหมือนเขาเพิ่งนึกอะไรบางอย่างออก

“เพลินค่ะ”

“เธอรู้จักฉันใช่ไหม ถึงเรียกชื่อฉันถูก”

“ก็ค่ะ” ‘ใครจะไม่รู้จักนำทัพหลานชายเสี่ยพิทักษ์ล่ะ’

“มือถืออยู่ไหน” นำทัพถามหญิงสาว แต่อีกฝ่ายกลับทำหน้ายุ่ง เหมือนคนไม่เข้าใจความหมาย ยิ่งทำให้เขานึกหงุดหงิดใจขึ้นมา

“ไปเอามือถือมาเม้มเบอร์ฉันไว้ เผื่อพี่ชายเธอกลับมาจะได้โทรบอกฉันได้”

แม้ไม่เข้าใจเจตนาของเขา แต่พาเพลินก็ยอมเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือ มาหยุดนิ่งอยู่ตรงหน้าของเขา ลังเลใจเหมือนคนไม่อยากให้

“นี่คุณ !” แต่เขากลับฉกเอาไปจากมือของเธอดื้อ ๆ

“อย่า” คำพูดคำเดียวกับนิ้วชี้นิ้วเดียวจากเขา ทำให้พาเพลินหยุดอยู่กับที่ราวตุ๊กตาไขลานถูกหมุนปิด มองเขาเลื่อนหาเบอร์แล้วกดโทรออกอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

“ว่าไงเพลินมีอะไรหรือเปล่า”

“ไอ้เพชร ! มึงทำอะไรน้องกู ! ตึ๊ด !”

‘ทักทายได้ดี พี่เพชรคงคุยด้วยหรอก แก่แล้วยังไม่รู้จักควบคุมอารมณ์ตัวเองอีก’

พาเพลินมองเขาแล้วส่ายหน้าไปมา เพชรกล้าไม่ใช่คนที่จะทนฟังคนอื่นด่าตัวเองได้ เห็นเขาพยายามต่อสายอีกหลายครั้งก็ไม่ติด คิดว่าพี่ชายของเธอคงจะปิดเครื่องหนีไปเสียแล้ว เห็นเขาหัวฟัดหัวเหวี่ยงแบบไม่สบอารมณ์

เพล้ง !

หญิงสาวไม่คิดว่าเขาจะกล้าปาโทรศัพท์มือถือของเธอ อัดเข้ากับผนังบ้านจนแตกกระจายต่อหน้าต่อตาแบบนี้ หญิงสาวเหมือนคนวิญญาณหลุดลอยออกจากร่าง ตอนนี้รู้สึกโกรธมากกว่ากลัวเสียอีก เห็นเขาเดินออกจากประตูไป พาเพลินรีบเดินตามหลังเขาไปติด ๆ

“โอ๊ะ” หญิงสาวเกือบยั้งตัวเองไม่อยู่ เพราะเขาดันหยุดกะทันหัน แล้วหันหน้ากลับมาชี้นิ้วข่มขู่เธอ

“ถ้าเทียนเป็นอะไรไป ไอ้เพชรมันไม่ได้ตายดีแน่” พูดจบก็หันหลังจากไปในทันที ไม่เปิดโอกาสให้เจ้าของบ้านได้ทักท้วงอะไร

พาเพลินเดินหน้างอตามหลังเขาไปเพื่อปิดประตูบ้าน เขาขับรถคันโตออกจากหน้าบ้านของเธอไป ด้วยความเร็วปานอยู่ในสนามแข่ง หญิงสาวหันหลังเดินกลับเข้าไป ภายในบ้านสองชั้นครึ่งปูนครึ่งไม้ ที่เมื่อห้าปีก่อนบิดามารดาทิ้งเป็นมรดกไว้ให้ หลังพวกเขาแยกทางกันไปมีครอบครัวของตัวเอง และไม่มีใครต้องการเธอกับพี่ชาย ส่งมาแค่เงินให้ใช้ในแต่ละเดือน กระทั่งเพชรกล้าเรียนจบมัธยมปลาย ทั้งคู่ก็ค่อย ๆ เงียบหายไป และขาดการติดต่อไปในที่สุด ทุกอย่างเป็นอันจบสิ้นลงในวันนั้น

‘อย่างอแงสิเพลิน พ่อกับแม่อาจคิดว่าพี่โตพอจะเลี้ยงน้องสาวตัวเองได้แล้วมั้ง’

‘แต่พี่เพชรจะไม่ได้เรียนต่อนี่คะ’

‘ไม่เห็นจะเป็นไรเลย พี่ออกมาทำงานส่งเสียเพลินเรียนได้ จะส่งให้จบปริญญาตรีเลยเอ้า’

พาเพลินรู้แค่ว่าพี่ชายทำงานในผับ แต่ไม่เคยรู้ว่าเขายังมีอาชีพลับ ๆ อื่นอีกมากมาย กว่าจะรู้เรื่องนี้เพชรกล้าก็ถลำลึก จนไม่สามารถถอนตัวกลับได้

‘ถ้าพี่เลิกพี่ตาย เพลินอยากเห็นพี่ตายเหรอ’

แล้วเธอจะเลือกอะไรได้อีก

เหตุการณ์ก่อนหน้า

บิ๊กไบค์สีแดงสดคันโต กำลังขับพาสาวน้อยที่เพิ่งเรียนจบมัธยมปลายหมาด ๆ วิ่งไปตามท้องถนนอย่างอิสรเสรี เพชรกล้าคือหัวโจกของวัยรุ่นประจำท้องถิ่น หลังจบมัธยมปลายก็ไม่ได้เรียนต่อมหาวิทยาลัยแต่อย่างใด แต่เลือกที่จะทำงานในผับชื่อดังประจำจังหวัด