Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
นักเขียน
นิยาย
หวานใจนายมาเฟียสุดที่รัก
87.0K·เดย์ไลลาใครจะไปรู้ว่า เลขาที่ส่วมใส่เสื้อผ้าล้าสมัยทุกวัน ที่จริงเป็นสาวใบหน้าสะสวย และที่ยังไม่รู้อีกคือ เลขาคนนี้วันหนึงจะกลายมาเป็นสุดที่รักของมาเฟียหนุ่มหล่อ
เชลยรักนายมาเฟีย
45.0K·เดย์ไลลา"อันนี้เป็นเสื้อผ้า ของใช้จำเป็น แล้วก็ถุงยาครับ" น้ำเสียงราบเรียบไม่ยินดียินร้ายเอ่ยขึ้น พลางยืนถุงกระดาษหลายใบให้ "ไม่จำเป็นค่ะ วาจะกลับแล้ว" "เกรงว่าคุณแพรวาจะต้องอยู่ที่นี่จนกว่านายจะอนุญาตนะครับ" "ได้ยังไงกัน! แบบนี้มันเรียกกักขังหน่วงเหนี่ยว" "..." "อะ...ไอ้บ้านั่น...มัน!" น้ำตาแห่งความเจ็บใจเอ่อรื้นรอบดวงตาเมื่อคิดถึงสิ่งที่โอนิกซ์กระทำกับเธอ เธอไม่มีทางยอมอยู่ใกล้เข้าอีกแน่ ตอนนี้อารมณ์เธอมันแปรปรวนสับสนไปหมด ทั้งหวาดกลัว โมโห เสียใจ ผิดหวัง และอีกสารพัด "อึก ขอร้อง ปล่อยวาไปเถอะ วาไม่รู้เรื่องจริงๆ วาบอกทุกอย่างไปแล้ว" ตอนนี้เธอใกล้สติแตกเต็มทน ไทเปคือคนเดียวที่เธอพอจะขอร้องอ้อนวอนได้บ้าง เพราะหากโอนิกซ์กลับมาคงหมดโอกาสออกไปได้แน่นอน "ผมไม่มีอำนาจตัดสินใจเรื่องนั้น" "ของวาล่ะ กระเป๋า มือถือ?" หากมีมือถือเธอยังพอโทรขอความช่วยเหลือจากคนอื่นได้ "ของนั่นไม่จำเป็นต้องใช้หรอกครับ" คำพูดของไทเปเปรียบเสมือนฟางเส้นสุดท้าย โอนิกซ์ตั้งใจกักขังเธอ ปิดกั้นไม่ให้เธอได้ติดต่อกับใคร นี่ไม่จากเธอติดคุกแม้แต่น้อย "วาไม่ใช่นักโทษนะ ไม่ได้ทำอะไรผิด! ไม่มีทางยอมติดอยู่ที่นี่แน่ แบบนี้ไม่ต่างจากลักพาตัวมาเลย สาบานถ้าออกไปได้วาจะลาออกแล้วแจ้งตำรวจมาลากคอเจ้านายคุณเข้าคุก!" อารมณ์โมโหโกรธเคืองแล่นพล่านทั่วร่าง ในเมื่อพูดกันดีๆ ไม่ได้ เธอก็ไม่จำเป็นต้องไว้หน้าใครอีกแล้ว สีหน้าอีกฝ่ายดูเหนื่อยใจไม่น้อย ที่เห็นเธอปรี๊ดแตก โวยวายเสียงดังเช่นนี้ ไทเปถอนหายใจเบาๆ แต่ก็ไม่ได้โอนอ่อนตามหรือเห็นใจเธอสักนิด "ในเมื่อคุณแพรวาคิดว่าตัวเองไม่ผิด ก็ควรอยู่เฉยๆ แล้วทำตามที่นายบอกดีกว่า เพราะการที่คุณยังมีชีวิตอยู่แม้หลักฐานทุกอย่างจะชี้มาทางคุณ ผมถือว่านายใจดีมากแล้วครับ" "มะ...หมายความว่ายังไง" "ก็ตามที่คุณเข้าใจ นายไม่ใช่คนใจดี โดยเฉพาะกับคนที่คิดจะหักหลัง...ถ้าอยากออกไปจากที่นี่แบบมีลมหายใจ ก็อย่าทำอะไรโง่ๆ ครับ"
ONS Secret ดีลแลกรัก
102.0K·เดย์ไลลา"คุณคิดจริงๆ เหรอ ว่าแค่เอาผมบังหน้า ผมจะจำไม่ได้...คุณทิชา" เธออยากจะร้องไห้ออกมาตรงนี้เหลือเกิน ไม่เข้าใจว่าทำไมพระเจ้าถึงได้ใจร้ายกับเธอนัก ถึงขนาดส่งหนุ่มที่เธออยากหนีหน้าไปตลอดชีวิตให้เวียนกลับมาเจอกันตลอด ยิ่งเขาเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงมั่นอกมั่นใจขนาดนี้ หญิงสาวก็ไม่อาจหาข้อแก้ตัวอื่นได้อีกแล้ว นิ้วเรียวค่อยๆ เกลี่ยเส้นผมยุ่งเหยิงที่ปรกหน้าออก ก้มหน้านิ่งไม่กล้าสบสายตา ราวกับเด็กน้อยทำความผิดแล้วถูกคุณครูจับได้ "บอกผมซิ ว่าทำไม AE คนเก่งถึงได้โผล่มาเป็นเด็กนั่งดริงก์ในเลานจ์หรูได้" น้ำเสียงทุ้มยังคงราบเรียบ แต่เพราะเธอเอาแต่ก้มหน้าจึงไม่ได้ทันเห็นกระแสคลื่นริ้วแห่งความไม่พอใจปรากฏชัดบนสีหน้าหล่อเหลาของเขา ทิชายังคงพูดไม่ออก นั่งตัวแข็งค้างอยู่เช่นเดิม หัวใจเต้นโครมครามพยายามคิดหาทางออก แต่ทางไหนก็ดูไม่เข้าท่าเสียเลย ขณะที่กำลังตัดสินใจว่าควรจะพูดยังไงกับเขา เสียงสวรรค์ก็ดังขึ้นด้านหลัง "เอ่อ...คุณไทเปคะ พอดีน้องทิชาเขาไม่ได้รับงานอย่างว่านะคะ ถ้าคุณไทเปสนใจฝนว่า..." "ฉันเลือกคนนี้...เธอกลับไปทำหน้าที่ตัวเองได้แล้ว ไม่ต้องยุ่ง" หน้าของฝนเหลือเพียงสองนิ้วเมื่อถูกนัยน์ตาเหี้ยมเกรียมเย็นชาจ้องกลับ ขนในกายลุกวาบเสียวสันหลังขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ ทำได้เพียงกะพริบตาปริบๆ ให้รุ่นน้องสาวว่าไม่อาจช่วยเหลืออะไรได้จริงๆ ก่อนจะต้องรีบเดินกลับนั่งที่เดิม เมื่อไทเปยังคงแผ่ไอรังสีกดดันออกมาไม่เลิก "เอาละ...ตอบคำถามผม คุณมาทำอะไรที่นี่" แม้น้ำเสียงของไทเปจะดูเรียบนิ่งเป็นปกติ แต่ทิชาก็พอจะรับรู้ได้ถึงกระแสความไม่พอใจคุกรุ่นอัดมาในคำพูดนั้น "ขะ...ขอทิชา ลงไปนั่งดีๆ ได้ไหมคะ" "ถ้าไม่ตอบคำถาม ทั้งคืนก็นั่งอยู่ท่านี้ก็แล้วกัน" ไม่พูดเปล่า ร่างสูงถือวิสาสะโอบเอวคอดกิ่วของเธอจนร่างกายยั่วเย้าสัมผัสกับกายร้อนรุ่มของชายหนุ่มแนบแน่น ทำให้เธอต้องใช้มือน้อยค้ำยันหน้าอกแกร่งเพื่อรักษาระยะห่าง หัวใจเธอเต้นแรงแทบบ้า หากมันจะวายเสียตอนนี้ทิชาจะไม่แปลกใจเลย ภายในมันแตกตื่นลนลานไปหมด ดวงตากลมเอ่อรื้นด้วยหยาดน้ำตาจางๆ หลังจากทำอะไรไม่ถูก และอยู่ใกล้ชิดกับผู้ชายแปลกหน้ายิ่งกว่าครั้งไหน "อธิบายมา..." หญิงสาวหมดทางเลือก เธอเม้มปากสูดหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่รวบรวมความกล้า ข่มอาการหวาดกลัวในจิตใจ ก่อนจะยอมเปิดปากอธิบายเรื่องราวทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบให้เขาฟัง คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันครุ่นคิดตาม หลังจากปล่อยให้ทิชาหอบหายใจเหนื่อยบนตัก เมื่อเล่าทุกอย่างให้เขาฟังจนหมดสิ้น "..." "..." เธอเงียบ เขาก็เงียบ ต่างฝ่ายต่างไม่มีใครพูดอะไรออกมาสักคำ ทำหญิงสาวทนอึดอัดไม่ไหวจนต้องเป็นฝ่ายเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมา "ทะ...ทิชาเล่าจบแล้ว...ขอลงไปนั่งดีๆ ได้หรือยังคะ" "นั่งนี่ก่อน ผมกำลังใช้ความคิด" ชายหนุ่มตอบกลับเสียงทุ้ม จ้องกลับเธอด้วยสายตาแปลกๆ ยากจะคาดเดาความหมาย ทำทิชาอดหวาดเสียว รู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ ขึ้นมาไม่ได้ แต่สิ่งที่ทำให้เธอขนลุกหนักกว่าเดิม นั่นคือมือหยาบลูบไล้แผ่วเบาไปตามช่วงเอวบางผ่านเนื้อผ้าบาง จู่ๆ มันก็วาบหวามเสียวแวบราวกับอยู่บนเครื่องรถไฟเหาะ ทำเธอต้องรีบเม้มปากเข้าหากันแน่ ข่มความรู้สึกแปลกๆ ที่ก่อตัวขึ้นภายในร่างกาย "คุณบอกว่าต้องการหาเงินเพื่อมาเคลียร์ปัญหาหนี้สิน และใช้จ่ายประจำวัน จนกว่าจะได้เงินเดือนในเดือนหน้าใช่ไหม" "ชะ...ใช่ค่ะ" "งั้นผมมีข้อเสนอ" "ขะ...ข้อเสนออะไรคะ?" ทิชาถามกลับเสียงสั่น ใจหนึ่งก็ยังคงหวาดระแวงแต่อีกด้านก็สนใจเช่นกัน อย่างที่ทราบว่าไทเปเป็นตัวแทนและคนสนิทของประธานบริษัทยักษ์ใหญ่ ไม่แน่เขาอาจจะมีงานดีๆ เงินเดือนสูงให้เธอทำ แทนที่จะต้องมาฝืนทนรับมือกับพวกผู้ชายเจ้าชู้หัวงูนับร้อยที่จ้องจะลวนลามเธอทุกวินาที มุมปากหยักกระตุกยิ้มจางๆ เธอชะงักค้าง ตกตะลึงในทีแรก ก่อนจะรู้สึกว่าหัวใจตัวเองเต้นแรงกว่าเดิม มันไม่ใช่อาการแตกตื่นเหมือนปกติ แต่มันเป็นความเขินอายกับเสน่ห์เหลือล้นของหนุ่มหล่อเหลาที่ดูดีทุกกระเบียดนิ้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกใจเต้นกับความหล่อของผู้ชาย ใบหน้าชวนฝันคมเข้มค่อยๆ โน้มเข้ามาใกล้ สาวบนตักนิ่งค้างไปราวกับตกอยู่ในมนตร์สะกด ทำให้เธอไม่เบี่ยงตัวหนีเหมือนอย่างเคย ลมหายใจร้อนจ่อรดส่วนอ่อนไหวที่ใบหู เพียงแค่นั้นทิชาก็รู้สึกเหมือนร่างกายหมดแรงอ่อนระทวยไปเสียดื้อๆ เฝ้าจดจ่ออยู่กับคำพูดของชายหนุ่มด้วยอาการตื่นตัวสุดขีด "มาเป็นคู่นอนผมสิ" !!!
ข้ามเส้นมาเล่นเพื่อนจบ
71.0K·เดย์ไลลา"เราเป็นเพื่อนกันนะ...แถมไม่ได้รู้สึกชอบกันสักหน่อย" "แต่เราเอากันไปแล้ว คบกับกูก็ไม่ได้เสียหายตรงไหนนี่" กลีบปากบางเม้มหาเข้ากันครุ่นคิดตามคำพูด เธอกลัวว่าความสัมพันธ์ฉาบฉวยแบบนี้มันจะไม่ยั่งยืนเท่าความเป็นเพื่อนที่มีมาตลอดสิบห้าปี กลัวว่าพอเปลี่ยนสถานะไปแล้ววันหนึ่งเธอจะเสียเพื่อนสนิทคนเดียวไปตลอดกาล "ก็ไม่เอาอยู่ดีอะ" "เฮ้ออออ~ ทำไมดื้อจังวะ" "มึงแค่อยากรับผิดชอบเพราะกูเป็นเพื่อนไม่ใช่เหรอ...ถ้าเป็นคนอื่นมึงไม่สนใจความรู้สึกหรอก" "ก็รู้นี่ แล้วจะปฏิเสธทำไมอีก" ใบหน้าหล่อเหลาดูขัดเคืองใจที่ม่านฟ้าไม่ยอมตอบตกลง เนื่องจากเป็นเพื่อนกันมานานทำให้ทั้งคู่พอจะรู้ความคิดอีกฝ่ายได้ เพราะม่านฟ้าเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของเขา ก็อยากให้เกียรติ ไม่อยากทำตัวมักง่ายใส่เหมือนผู้หญิงทั่วไปจึงแสดงความรับผิดชอบ ซึ่งเธอไม่ต้องการแบบนี้ "ก็ให้มันจบแค่วันนี้พอ แล้วเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้เหรอ" "ไม่...กูอยากเอามึงอีก" "ไอ้เค!" ม่านฟ้าหน้าบึ้งเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงดัง เมื่อคาเตอร์ยอมรับออกมาตรง ๆ แบบหน้าไม่อาย พร้อมใช้กำปั้นเล็ก ๆ ทุบเข้าที่อกกว้างด้วยความหงุดหงิด "จะเอาไง? อยากโดนกูเอาแบบไม่มีสถานะเหรอไง" "กูไม่ให้แล้วโว้ย!" เธอทั้งโกรธทั้งอายกับความหน้าด้านของเขา ใช้เรี่ยวแรงน้อยนิดดีดดิ้นพยายามดันตัวชายหนุ่มออกห่าง มุมปากหนากระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ร้ายกาจ เพียงแค่ออกแรงเบา ๆ ก็สามารถกดหญิงสาวในอ้อมแขนลงไปนอนราบกับโซฟาในท่าทางล่อแหลมได้แล้ว ม่านฟ้านอนหอบหายใจเหนื่อยอยู่คนเดียว ขณะที่ร่างสูงเปลี่ยนมาขึ้นคร่อมเธอเอาไว้ พร้อมยักคิ้วกวนอารมณ์ให้เธอขัดใจเล่น "มีแรงแค่นี้จะห้ามกูได้เหรอ" "ปล่อยเลย! ถ้ากูไม่ยอมแล้วมึงจะข่มขืนกูเหรอไง" "ม่าน~ กูไม่ต้องใช้กำลังหรอก มีวิธีอีกเยอะที่จะทำให้มึงเคลิ้มจนต้องยอม เหมือนในห้องน้ำนั่นไง" "..." กลีบปากแดงระเรื่อเม้มเข้าหากันแน่น ไม่อาจคิดหาคำมาตอบโต้ได้อีก ใบหน้าร้อนผ่าวยามคิดถึงเหตุการณ์ร้อนแรงวาบหวามที่เพิ่งเกิดขึ้น "หึ! มึงความรู้สึกไวแค่ไหน กระตุ้นนิดเดียวก็เตลิดแล้ว" "เค~ กูไม่เล่นนะ ปล่อยได้แล้ว" เธอเปลี่ยนมาอ้อนเขาเสียงอ่อนเมื่อหมดทางต่อกรกับความร้ายกาจของเพื่อนสนิท "กูก็ไม่ได้เล่น กูเอาจริง" "แต่..." "มึงรู้จักกูดีม่าน...อะไรที่กูอยากได้กูก็ต้องได้ และตอนนี้กูอยากได้มึง" พวงแก้มเธอร้อนผ่าวลามลงมาลงถึงหน้าท้อง มันวูบไหวปั่นป่วนประหลาดยามสบเข้ากับสายตาร้อนรุ่มของเขา อกซ้ายทำงานอย่างหนักเมื่อใบหน้าอยู่ห่างกันเพียงไม่กี่เซ็นต์ คาเตอร์กระตุกยิ้มร้ายพร้อมใช้ปลายจมูกโด่งมาสัมผัสปลายจมูกเธอแผ่วเบาหยอกล้อ "เมื่อกี้ก็รู้สึกดีมากไม่ใช่เหรอ อย่าปฏิเสธตัวเองเลย" น้ำเสียงทุ้มลึกเซ็กซี่กระซิบยั่วราวกับจะค่อย ๆ สะกดจิตเธอให้ยอมคล้อยตาม "แต่กูก็ไม่อยากคบมึงอยู่ดีอะ" คาเตอร์ขี้เบื่อและเจ้าชู้แค่ไหนเธอรู้ดีที่สุด เขาเปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าและไม่เคยจริงจังกับใคร ทำให้เธอไม่อยากจะเอาความสัมพันธ์ตลอดสิบห้าปีไปเสี่ยงบนเส้นด้ายแบบนั้น "กลัวอะไรม่าน มึงไม่มีใคร กูก็ไม่มีใคร เราไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย" "ไม่อยากเสียมึงไปอะ" ม่านฟ้ายอมรับออกมาตามตรง หันหน้าไปอีกทางเพื่อหลบสายตาคมกริบของคนด้านบน แต่ก็ถูกปลายนิ้วเรียวยาวช้อนใบหน้าให้หันกลับมาสบตาอีกครั้ง "ใครบอกว่าจะเสียกูไป มึงสำคัญกับกูที่สุด รู้ดีไม่ใช่เหรอ" น้ำเสียงนุ่มพร้อมถ้อยคำหวานและสายตาหนักแน่นสั่นคลอนความตั้งมั่นของเธอให้ค่อย ๆ ทลายลงมาทีละน้อย "แล้ว...ไม่ต้องคบกันไม่ได้เหรอ" "มึงโอเคไหมล่ะ ถ้าเราจะมีเซ็กซ์กันเฉย ๆ นึกว่าผู้หญิงเขาจะอยากได้สถานะกันซะอีก" "กูไม่รู้อะ" เธอไม่เคยมีแฟนหรือคบหากับใคร ระดับความรู้เรื่องความรักต่ำเตี้ยเรี่ยดินมาก จึงไม่รู้ว่าคนอื่นจะตัดสินใจแบบเธอไหม คาเตอร์บีบปลายจมูกของเธอด้วยความมันเขี้ยวปนเอ็นดู ซึ่งม่านฟ้าก็ปั้นหน้าบึ้งแล้วปัดมือหนาออก "มีอะไรยังคาใจอีกไหม" "ไม่บอกใครได้ไหม กูไม่อยากให้เพื่อนคนอื่นรู้" เธอไม่อยากให้คนอื่นต้องมากระอักกระอ่วนใจไปด้วย กับความสัมพันธ์แปลก ๆ นี้ "ตามใจมึงทุกอย่างเลยม่าน" "แล้วถ้าวันหนึ่ง...มึงเจอคนที่ชอบอะ" "ถ้าความรู้สึกเราทั้งคู่ยังไม่เปลี่ยนไป...วันหนึ่งมึงหรือกูจะมีแฟน เราก็แค่หยุดความสัมพันธ์นี้ แล้วก็กลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม" "กูกับมึงจะไม่เปลี่ยนไปใช่ไหม" เธอถามย้ำด้วยสีหน้าลังเล กลัวเหลือเกินว่ามันจะถลำลึกจนไม่อาจกลับมามองหน้ากันได้สนิทใจเหมือนที่ผ่านมา "กูไม่มีทางเปลี่ยน มึงจะเป็นเพื่อนที่กูรักที่สุดตลอดไป มึงนั่นแหละอย่าหลบหน้ากูเหมือนที่ผ่านมาอีก" "อืม"
แพ้ทางร้ายนายคู่หมั้น
161.0K·เดย์ไลลาสงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติพุทธศักราช 2557 ห้ามดัดแปลงบทความ คัดลอกและนำไปใช้บางส่วนและนำไปเผยแพร่ไม่ว่ากรณีใดๆ ทั้งสิ้นโดยไม่ได้รับอนุญาต หากฝ่าฝืนมีบทลงโทษบัญญัติไว้สูงสุดตามกฎหมาย พระราชบัญญัติ 2537 คำเตือน นิยายเรื่องนี้มีการกระทำไม่เหมาะสมเรื่องเพศ คำพูดจาหยาบคาย การใช้ความรุนแรง มีฉากการร่วมเพศรุนแรง มีฉาก NC20+ เหมาะกับผู้ที่มีอายุ 20 ปี ขึ้นไป โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน เนื้อหาในนิยายเป็นเพียงจินตนาการของนักเขียนเท่านั้น ไม่อิงตามความจริง อ่านเพื่อความบันเทิงเท่านั้นนะคะ
เชลยรักท่านประธาน
2.0M·เดย์ไลลานิยายเซ็ทมาเฟีย ประกอบด้วย 1.หลงรักนายมาเฟีย 2.เล่ห์ร้ายนายบอดี้การ์ด 3.เชลยรักท่านประธาน เนื้อหาในนิยายมีความเกี่ยวข้องกันเล็กน้อย โดยจะแยกเป็นเนื้อหาของแต่ละตัวละคร สามารถเลือกอ่านเรื่องที่สนใจ หรืออ่านทั้งหมดได้เลยค่ะ Writer : เดย์ไลลา Illust : s.xxmona Proofread & Design : เดย์ไลลา สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติพุทธศักราช 2557 ห้ามดัดแปลงบทความ คัดลอกและนำไปใช้บางส่วนและนำไปเผยแพร่ไม่ว่ากรณีใดๆ ทั้งสิ้นโดยไม่ได้รับอนุญาต หากฝ่าฝืนมีบทลงโทษบัญญัติไว้สูงสุดตามกฎหมาย พระราชบัญญัติ 2537 คำเตือน นิยายเรื่องนี้มีการกระทำไม่เหมาะสมเรื่องเพศ คำพูดจาหยาบคาย การใช้ความรุนแรง มีฉากการร่วมเพศรุนแรง/ไม่สมยอม มีฉากNC20+ เหมาะกับผู้ที่มีอายุ 20 ปี ขึ้นไป โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน เนื้อหาในนิยายเป็นเพียงจินตนาการของนักเขียนเท่านั้น ไม่อิงตามความจริง อ่านเพื่อความบันเทิงเท่านั้นนะคะ แนะนำให้โหลดตัวอย่างมาอ่านก่อนเพื่อประกอบการตัดสินใจ ก่อนซื้อเล่มเต็มนะคะ
เล่ห์ร้ายนายบอดี้การ์ด
82.0K·เดย์ไลลาWriter : เดย์ไลลา Illust : MARI ME ART Proofread & Design : เดย์ไลลา สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติพุทธศักราช 2557 ห้ามดัดแปลงบทความ คัดลอกและนำไปใช้บางส่วนและนำไปเผยแพร่ไม่ว่ากรณีใดๆ ทั้งสิ้นโดยไม่ได้รับอนุญาต หากฝ่าฝืนมีบทลงโทษบัญญัติไว้สูงสุดตามกฎหมาย พระราชบัญญัติ 2537 คำเตือน นิยายเรื่องนี้มีการกระทำไม่เหมาะสมเรื่องเพศ คำพูดจาหยาบคาย การใช้ความรุนแรง มีฉากการร่วมเพศรุนแรง/ไม่สมยอม Toxic Relationship มีฉากNC20+ เหมาะกับผู้ที่มีอายุ 20 ปี ขึ้นไป โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน เนื้อหาในนิยายเป็นเพียงจินตนาการของนักเขียนเท่านั้น ไม่อิงตามความจริง อ่านเพื่อความบันเทิงเท่านั้นนะคะ แนะนำให้โหลดตัวอย่างมาอ่านก่อนเพื่อประกอบการตัดสินใจ ก่อนซื้อเล่มเต็มนะคะ
หลงรักนายมาเฟีย
142.0K·เดย์ไลลาWriter : เดย์ไลลา Illust : Sin_SK. Proofread & Design : เดย์ไลลา สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติพุทธศักราช 2557 ห้ามดัดแปลงบทความ คัดลอกและนำไปใช้บางส่วนและนำไปเผยแพร่ไม่ว่ากรณีใดๆ ทั้งสิ้นโดยไม่ได้รับอนุญาต หากฝ่าฝืนมีบทลงโทษบัญญัติไว้สูงสุดตามกฎหมาย พระราชบัญญัติ 2537 คำเตือน นิยายเรื่องนี้มีการกระทำไม่เหมาะสมเรื่องเพศ คำพูดจาหยาบคาย การใช้ความรุนแรง มีฉากการร่วมเพศรุนแรง/ไม่สมยอม มีฉากNC20+ เหมาะกับผู้ที่มีอายุ 20 ปี ขึ้นไป โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน เนื้อหาในนิยายเป็นเพียงจินตนาการของนักเขียนเท่านั้น ไม่อิงตามความจริง อ่านเพื่อความบันเทิงเท่านั้นนะคะ แนะนำให้โหลดตัวอย่างมาอ่านก่อนเพื่อประกอบการตัดสินใจ ก่อนซื้อเล่มเต็มนะคะ