อังศุมาลินทร์ กังสดาล - เรื่องของ อังศุมาลินทร์ กังสดาล

นักเขียน

อังศุมาลินทร์ กังสดาล

นิยาย

เถื่อนรักอสูรร้าย

23.0K·อังศุมาลินทร์ กังสดาล

“คุณมันคนชั่วร้าย คุณมันเห็นแก่ตัว ถือโอกาสช่วงที่ตากับยายของหนูไม่มีทางออก...คุณมันเลว หนูขยะแขยงคุณที่สุด!” ดาวเรืองเหมือนคนใกล้ตาย เธอสะอึกสะอื้นไห้กับสิ่งที่สูญเสียไป สาวเจ้ายังรู้สึกได้ว่าสัมผัสอันป่าเถื่อนโหดร้ายยังติดตราตรึงอยู่บนผิวของเธอจึงใช้ผ้าห่มเช็ดถูรอยราคะที่ไอ้ผู้ชายใจโฉดได้สร้างไว้บนร่างกาย“อยะ อย่ามาทำตัวอ่อนหัดเป็นสาวบริสุทธิ์หน่อยเลยนา” หัวใจดวงแกร่งดั่งหินผาอ่อนยวบเมื่อเหลือบสายตามองเห็นหยดเลือดพรหมจารีเป็นจุดๆ ตามผ้าปูที่นอน ไหนจะช่วงหว่างขาขาวนวลนุ่มนิ่มนั้นอีกสิงขรสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นเมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาได้ทำรุนแรงกับเด็กน้อย เขามองผิวทุกตารางนิ้วที่มีรอยเขียวช้ำ ‘ใครจะไปรู้วะว่าเธอยังบริสุทธิ์ ก็เห็นท่าทีกร้านโลกเสียเหลือเกิน’ สิงขรนึกและยิ้มในใจคนเดียวที่เขาได้เป็นผู้ชายคนแรกของเธอ“คุณมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย ทำร้ายผู้หญิงไม่มีทางสู้!” เรียวปากแดงอมชมพูบวมเจ่อเพราะการกระทำของคนป่าเถื่อนตัดพ้อชายหนุ่ม ดาวเรืองระบบไปทั้งร่างกาย ไม่เว้นแม้แต่จุดอ่อนไหวที่เขาย่ำยีโดยไม่มีความปรานีและอ่อนนุ่มกับเธอเลยสักนิด“ดีแค่ไหนแล้ว เด็กใจแตก ร่านผู้ชายตั้งแต่เรียนหนังสืออย่างเธอ...ฉันกัดฟันไถ่ตัวเธอมาจากไอ้แก่พุงโย้นั่น...เธอน่าจะขอบใจฉันนะที่ช่วยให้พ้นจากเงื้อมมือของไอ้แก่ตัณหากลับนั่น” สิงขรหน้าแดงก่ำ เขาเกรี้ยวโกรธไอ้อาเสี่ยใจชั่วนั่นที่มันช่างเอายานรกให้เด็กสาวกินเสียจนไม่มีความเป็นคน ยิ่งคิดไปถึงเมื่อเรื่องที่ผ่านมา ใจของเขาก็โหวงเหวงหน่วงแน่น หายใจไม่ออกยังไงก็ไม่รู้ และรู้สึกเป็นห่วงป้าสายและลุงจันทร์ขึ้นมาทันที และนี่ถ้าเขาไปไม่ทัน ป่านนี้ แม่สาวน้อยร่างบางบริสุทธิ์คนนี้จะเป็นอย่างไรนะ ถ้าเธอตกเป็นของไอ้แก่นั่นและถูกไอ้พวกเดนนรกที่ต่างพากันยืนรอคิวต่อแถวจากไอ้เสี่ยไพรัตน์อีกสิงขรสีหน้าขรึมขึ้นมาทันทีเมื่อนึกย้อนไปเมื่อสามสี่ชั่วโมงที่ผ่านมา...

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

ตะวันส่องจันทร์

2.0K·อังศุมาลินทร์ กังสดาล

แต่ละวินาทีของเขาทั้งสองช่างมีค่ามากในช่วงเวลานี้ ตะวันฉายปวดร้าวหัวใจ ใบหน้าเข้มเคร่งขรึมเงยขึ้นจากนาฬิกาบนข้อมือของตัวเอง เขาเดินเข้าไปหาหญิงสาวที่นั่งอยู่บนโซฟา หัวใจจะแตกตายอยู่แล้วเมื่อได้เห็นรอยยิ้มของน้อง ชายหนุ่มยกมือขึ้นทุบหน้าอกแล้วนั่งคุกหัวเข่าข้างหนึ่งตรงหน้าเธอ“พี่ไปทำธุระของพี่เถอะ จันทร์อยู่คนเดียวได้ค่ะ” จันทร์ฉัตรหัวใจแหลกละเอียด บอกชายหนุ่มด้วยรอยยิ้มให้เขารับรู้ว่าเธอไม่ได้เป็นอะไร ดวงตากลมโตไหวระริกหลับลงหนีความทุกข์ที่สุมอยู่ในทรวง เธอไม่ต้องการให้พี่ฉายมารู้ว่าเธอกำลังเจ็บเจียนตาย จันทร์ฉัตรถอนหายใจสั่นเครือ ‘จันทร์ขอให้พี่เจอคนที่เหมาะสมและรักพี่ และพี่ก็รักเธอ’ เธอยกมือขึ้นสัมผัสดวงหน้าคมคายเป็นครั้งสุดท้าย จดจำโครงหน้าของเขาด้วยการโน้มหน้าลงไปจูบพวงแก้มสาก ซึ่งทำให้ตะวันฉายก็จูบน้องตอบอย่างดูดดื่ม เขาโหยหา ไม่อยากจากน้องไปแบบนี้“พี่จะให้กาวินมาอยู่เป็นเพื่อนนะ” ตะวันฉายจูบน้อง ซึมซับสูดดมกลิ่นหอมของหญิงสาวเข้าปอด เขากระซิบเสียงสั่นเทาชิดหน้าผากมน เมื่อหญิงสาวพยักหน้ารับคำ ตะวันฉายก็ลุกขึ้น“ไปเถอะค่ะ อย่าห่วงจันทร์เลย” จันทร์ฉัตรปากสั่นระริกยิ้มให้พี่ฉาย มือบางทั้งสองข้างถูกจูบแล้วจูบอีกจนเธอต้องบอกให้พี่ฉายรีบไป และเป็นเหตุให้ตะวันฉายต้องจำใจเดินถอยหลังไปถึงหน้าประตู“พี่อยากให้เธอรับรู้ไว้ว่าพี่รักเธอ ข้างในนี้ไม่มีใครนอกจากเธอนะจันทร์” ตะวันฉายกุมหัวใจที่เต้นแรงผิดปกติ ดวงตาสีเข้มไหวสะท้านหันหลังไปมองร่างบางที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม เขาจ้องมองจดจำร่างน้อยไว้ในห้วงลึกของหัวใจสักพักใหญ่ๆ ก็ตัดสินใจเปิดประตูแล้วก้าวเดินออกจากห้อง“ฮืออ พิ...พี่ฉาย” เมื่อเสียงประตูห้องปิดลง จันทร์ฉัตรก็ปลดปล่อยความเจ็บร้าวทุกข์ทรมานที่สุมอยู่ในห้วงลึกของหัวใจเป็นเสียงร้องไห้โฮออกมาดังแข่งกับเสียงเดินของพี่เขาที่ห่างออกไป แค่คิดว่าจะไม่ได้เจอเขาอีกแล้วนั่นยิ่งทำจันทร์ฉัตรหายใจไม่ออก เธอกำลังจะตายอยู่แล้วในเวลานี้ มือบางยกขึ้นกำเป็นกำปั้นทุบๆ ที่หน้าอกด้านซ้ายเหมือนจะตอกย้ำตัวเองว่า เวลานี้ เขาและเธอไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว ความเจ็บปวดร้าวรอนนี้ สักวันจะจางหายไปเองด้านตะวันฉายทรุดฮวบลงไปนั่นกองกับพื้น แผ่นหลังหนาพิงบานประตู เขาก็ร้องไห้สะอื้น หัวใจของเขาแตกเป็นเสี่ยงๆ เมื่อได้ยินเสียงสะอึกสะอื้นไห้ของน้อง ชายหนุ่มอยากจะเปิดประตูเข้าไปหา แล้วโอบกอดปลอบขวัญเช็ดน้ำตาให้เธอด้วยริมฝีปาก แต่ก็ไม่อาจทำได้ เพราะเขาเลือกที่จะจากน้องไปแบบนี้‘ดีที่สุดแล้ว...’

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

รักร้ายสามีอสูร

16.0K·อังศุมาลินทร์ กังสดาล

โครม!! พร้อมเสียงลากโซ่เส้นใหญ่ที่ผูกติดกับเสาไม้ยาวไม่ถึงเมตรล่ามข้อเท้าของหญิงสาวไว้แน่น ซึ่งเจ้าของเรียวขาเล็กรู้สึกตัว รีบขยับนอนหันหลังให้ประตู“นี่เธอจะนอนกินบ้านกินเมืองหรือไง ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้!!” วัลลภเดินอาดๆ เข้าไปยืนข้างเตียง เขาดึงผ้าห่มที่หญิงสาวใช้ห่อตัวออก“อย่าทำอะไรฉัน” นุดีรีบลุกนั่งกระเถิบถอยหลังหนีไปนั่งกอดเข่าอยู่อีกมุมของเตียง ร่างเปลือยเปล่าไม่มีแม้แต่ชุดชั้นในพยายามคว้าผ้าห่มมาปกปิดรอยอัปยศ“ลุกขึ้น!” วัลลภไม่ปรานี คว้าโซ่ที่ผูกอยู่ข้อเท้าของเธอกระชากอย่างแรงให้หญิงสาวเข้ามานั่งหมิ่นตรงขอบเตียง มือหนาเหมือนคีมเหล็กจับต้นแขนฉุดให้เธอยืนขึ้น“โอ๊ย!! ฉันเจ็บ!!” นุดีเจ็บจนขาดใจ แต่ดวงตาเต็มน้ำใสที่จ้องลึกเข้าไปในแววตาสีเข้มนั้นไม่ยอมอ้อนวอนขอให้เขาเห็นใจ“หึ!! จะไม่ให้เจ็บได้ไงล่ะ โดนไอ้นี่ของฉันทุกวันทุกคืน” ดวงตาลุกเป็นเชื้อเพลิงบอกให้เธอมองความแข็งแกร่งใต้หว่างขา เขากระตุกยิ้มเมื่อมองสำรวจร่างเปลือยตั้งแต่ปลายเท้าจนถึงศีรษะดูช้ำเป็นผักเน่า แต่ก็ยังหอมหวานทุกครั้งที่ได้เชยชม“ฉันจะแจ้งตำตรวจจับแก ไอ้สารเลว” นุดีหน้าร้อนผ่าวเมื่อถูกสายตาแดงดุจปีศาจจ้องมองจนผิวช้ำของเธอแดงเถือก“จับฉันข้อหาอะไรมิทราบ?” วัลลภยิ้มเหี้ยมเมื่อถูกหญิงสาวยัดเยียดความผิดให้ เขาไม่เคยทะนุถนอมร่างน้อยเลยสักนิดผลักเธอให้ล้มลงไปนั่งบนพื้นดิน แล้วกระชากโซ่ให้เธอถลาทั้งที่ยังนั่งกองบนพื้นเข้ามาอยู่ตรงปลายเท้า“ไอ้คนเลว!! แกขืนใจฉัน!!” นุดีน้ำตาไหลอาบแก้มบวมเป่ง ทำได้เพียงแค่นั่งกอดขาตัวเองไว้แน่น มือน้อยสองข้างก็จับโซ่ที่ล่ามเธอเหมือนหมาไว้แน่น ฉุดไว้ยามมือเพชฌฆาตดึงโซ่ให้เธอลุกขึ้นยืน“ฮ่าๆ ฉันเนี่ยนะข่มขืนเธอ พูดผิดพูดใหม่ได้นะ ฉันช่วยเธอให้หายจากความร่านในตัวเธอต่างหาก จำไม่ได้เหรอ ทุกครั้งที่ฉันเข้าไปในตัวเธอ เธอก็ขอร้องฉันให้ใส่เข้าไปลึกๆ ไม่ใช่เหรอ” วัลลภยิ้มร้าย ดวงตาถมึงทึงลุกโชนเป็นเปลวไฟก้มลงและได้สบตากลมโตฉ่ำน้ำใส“ไอ้คนใจชั่ว!! คิดแต่เรื่องสกปรก!!” ด้านนุดีถึงจะกลัววัลลภมากแค่ไหน แต่เธอก็ทำใจดีสู้เสือ เธอจ้องตาของชายหนุ่มไม่ยอมกะพริบ“หึ!! ว่าฉันสกปรกแต่ไม่ยอมดูตัวเองบ้างเลย เอ้า!! ใส่ซะ” วัลลดึงโซ่ให้นุดีลุกขึ้น แล้วผลักให้หญิงสาวล้มนั่งบนแคร่ เขาจับขาเล็กยกขึ้นเกยหน้าท้องเป็นลอนแล้วไขกุญแจออกให้เธอ ก่อนโยนเสื้อผ้ากลางเก่ากลางใหม่ใส่หน้าอีกฝ่าย“แกเอาผ้าขี้ริ้วมาให้ฉันใส่ได้ไง ฉันไม่ใส่” นุดีทำหน้าขยะแขยงชุดม่อฮ่อม หล่อนจะไม่ยอมใส่เสื้อผ้าเก่าๆ แบบนี้แน่จึงเหวี่ยงใส่หน้าชายหนุ่ม แล้วคลานหนีไปนั่งให้ไกลซาตาน แล้วเอาผ้าห่มห่อตัวเองไว้“ก็ตามใจเธอ ไม่ใส่ก็ไม่ใส่ งั้นก็ออกไปทั้งที่ไม่มีเสื้อผ้านี่แหละ” วัลลภยิ้มยิงฟัน เดินดุ่มๆ เข้าไปอุ้มเธอจากทางด้านหลัง แล้วฉุดให้ยืนเปลือยเป็นเด็กแรกเกิด“กรี๊ดด!! ไอ้ลภ!! ไอ้คนสารเลว!! แกจะพาฉันออกไปแบบนี้ไม่ได้นะ!!” นุดีขัดขืน ทุบตีชายหนุ่มอย่างบ้าคลั่ง“ถ้าหนังหน้าบางมากก็รีบใส่ซะ!!” พูดจบวัลลภก็โยนร่างเปลือยลงบนแคร่ พร้อมทั้งเหวี่ยงเสื้อผ้าชุดเก่าใส่หน้าเธออีกครั้ง“ฮืออ ไอ้ขี้ข้า อย่าให้ฉันหนีไปได้นะ ฉันจะพาตำรวจมาลากคอแกเข้าคุก” นุดีเช็ดน้ำตาออกจากแก้มสองข้าง เธอด่าตามหลังชายหนุ่มที่เดินออกจากกระท่อม“ฉันให้เวลาเธอห้านาที ถ้ายังไม่ออกมา ฉันจะจับเธอล่ามโซ่ แล้วปล่อยให้ไอ้คนงานที่นั่งหน้าสลอนอยู่ข้างนอกเข้ามาอัดเธอทีละคน หรือไม่ก็ให้พวกมันรุมเธอซะทีเดียวเลย” ก่อนจะปิดประตู วัลลภก็พูดขู่ให้ได้กลัว ซึ่งนุดีได้แต่นั่งกำมือแน่น เธอโกรธแค้นเขาจนใบหน้าและดวงตาเป็นสีแดงก่ำ

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

เพลิงรักเพลิงอสูร

18.0K·อังศุมาลินทร์ กังสดาล

“ยกเลิกงานแต่งซะ!” เพลิงพายอุ้มร่างอวบขึ้นแล้ววางเธอให้นั่งบนเคาน์เตอร์อ่างล้างมือ ร่างหนาก็ยืนคร่อม ชุดคลุมท้องผ้าเนื้อดีถูกมือเพชฌฆาตดึงทึ้งหลุดลุ่ย เขาจับชายกระโปรงถลกขึ้นไปกองอยู่บนเอวจนมองเห็นหน้าท้องนูนใหญ่“ฮือ อย่าทำอะไรเมย์เลย ปล่อยเมย์ไปเถอะ คุณก็ได้ในสิ่งที่ต้องการจากเมย์ไปจนหมดสิ้นแล้ว คุณจะกักขังเมย์ไว้อีกทำไม” อารยาหนาวเหน็บต้องใช้วงแขนกอดร่างเปลือยเปล่าปกปิดผิวบางแดงเถือก เพราะน้ำมือของเสือร้ายแม้แต่เสียงเอ่ยถามก็ถูกเขาดูดกระชากจนหมดเรี่ยวแรง“ถ้าเธอยังดื้อเลือกที่จะไม่เชื่อฉัน ฉันก็ไม่รับรองเหมือนกันว่างานแต่งของเธอกับไอ้ชาติจะเกิดอะไรขึ้น” เพลิงพายขณะนี้เหมือนคนขาดสติ ริมฝีปากหยักระดมลงทัณฑ์จูบปากเรียวสวย ปลายลิ้นร้อนปาดเลียชิมน้ำหวานจากโพรงน้ำผึ้งที่หอมหวาน ส่วนมือใหญ่ไม่ยอมน้อยหน้า ขยำขยี้เมื่อได้สัมผัสผิวนุ่มนิ่ม เขาเริ่มที่จะทำร้ายหญิงสาวโดยการที่เธอไม่ได้ยินยอมพร้อมใจอีกครั้ง“ฮือ พี่พาย อย่าทำอะไรเมย์ เมย์ท้องอยู่นะ เมย์ขอร้องอย่าทำอะไรเมย์เลย สะ...สงสารลูกของเมย์ด้วยนะพี่พาย ฮือๆ” อารยาส่ายหน้าปฏิเสธตัวสั่นงันงกหวาดกลัว เธอกลัวลูกในท้องจะเป็นอันตราย ดวงตาแดงช้ำเพราะร้องไห้จนไม่มีน้ำตาจะไหลไหวระริก มองเขาที่กำลังปลดกางเกงออกจากเอวหนา“มะ เมย์” ภาพของอารยาที่ดูเหมือนคนไม่มีสติ เธอหวีดร้องแต่ไม่ยอมให้เสียงเล็ดลอดออกมา เพราะน้องใช้วิธีกัดริมฝีปากของตัวเองจนทำให้เรียวปากมีเลือดไหลซิบ เพลิงพายหัวใจจะฉีกขาด เขาหยุดการกระทำ มือใหญ่สั่นเทาจับชุดคลุมท้องที่เขาเป็นคนถอดมาใส่ให้น้องอย่างนุ่มนวล“อึก เมย์รู้ว่าพี่ไม่เคยรักเมย์ ไม่เคยต้องการลูก เมย์จะเลี้ยงเขาโดยไม่บอกลูกก็ได้ว่าพี่คือพ่อของเขา พี่พายอย่าทำร้ายเมย์กับลูกของเมย์แบบนี้เลยนะคะ เมย์ไหว้ละ” อารยายกมือขึ้นหวังจะไหว้ขอร้องชายหนุ่มแต่ก็ถูกมือหนาปัด เธอจึงใช้วิธีโน้มศีรษะซบลงบนแผ่นอกกว้างหน้าผากนวลโขกสับลงบนอกด้านซ้ายของเขาเพื่อระบายความคับแค้นในหัวใจที่ไม่อาจแสดงอาการเจ็บปวดให้ใครต่อใครได้เห็น“พี่ขอโทษ” เพลิงพายกระซิบเสียงสั่นสะท้านในใจ แววตาเจ็บปวดไม่แพ้เธอมองดวงหน้างามที่มีหยาดน้ำตาที่ไหลไม่ขาดสายอาบพวงแก้มที่มีรอยแดงเป็นปื้นเพราะน้ำมือของเขา น้ำตาอุ่นๆ หยดลงบนอกแกร่งทำให้เพลิงพายเจ็บร้าวแสนสาหัส น้ำตาของน้องช่างเปรียบเสมือนเทียนที่ถูกไฟร้อนลนเป็นหยดน้ำตาเทียนหยดลงบนกลางหัวใจของเขาให้เป็นแผลเหวอะหวะช้ำเลือดช้ำหนอง เพราะรักนี้มีแต่ความแค้นครอบงำจึงทำให้มองไม่เห็นรักอันบริสุทธิ์ที่เขาเคยมอบให้เธอ…

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

รอยอสูร

13.0K·อังศุมาลินทร์ กังสดาล

ดวงจันทร์เต็มดวง แต่มีเมฆสีดำเคลื่อนตัวมาบดบังจึงเหลือเพียงครึ่งซีกส่องแสงไม่เต็มที่ เหมือนหัวใจขาดแหว่ง ความรักล้มเหลวของหญิงนางหนึ่งที่ยืนมือเกาะลูกกรง ไม่มีสักครั้งที่จะหยุดหัวใจของตัวเองไม่ให้รักและคิดถึงเขา“พี่วัฒน์ขา แพรคิดถึงพี่เหลือเกิน พี่รู้ไหมคะ ลูกสาวของเราหน้าตาเหมือนพี่มาก” ดวงตากลมโตชื้นน้ำใสๆ มองท้องฟ้าดำทมิฬ จะสว่างก็ต่อเมื่อฟ้าแลบเปรี้ยงๆ ดังอยู่สุดขอบฟ้า แพรพรรณยกมือประคองกุมความร้าวระบมเจ็บ เพราะหัวใจของหล่อนเป็นแผลกลัดหนองเรื้อรังมาเป็นปีๆ “คุณแม่ขา” เสียงของลูกสาวดังทำให้คุณแม่เลี้ยงเดี่ยวตื่นจากภวังค์รีบยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาออกจากพวงแก้มแล้วเดินเข้าไปหาลูก แพรพรรณคลานขึ้นเตียงแล้วล้มตัวนอนลงข้างปลายเท้าของยายหนู“เจ้าหญิงของแม่ นอนได้แล้วนะคะ” มือเรียวสวยยื่นเข้าไปจับนิ้วเท้าน้อยทั้งห้า“หม่อนยังไม่ง่วงค่ะ” หนูน้อยแพรไหมผงกศีรษะมองมารดา แล้วหันไปสนใจสิ่งของในมือ นิ้วมือก็เลื่อนภาพในโทรศัพท์“ดูอะไรคะ นางฟ้าของแม่ ไหนแม่ขอดูหน่อยสิคะ” เรียวปากอิ่มบรรจงจูบลงกลางเท้าที่เคยหอมดมตั้งแต่เท้าน้อยนี้เท่าฝาหอย“แม่ขา คุณลุงคนนี้ใครคะ?” หนูน้อยแพรไหมขยับตัวลุกนั่งคลานขึ้นไปนอนทับบนตัวของคุณแม่แล้วเอาภาพของชายหนุ่มให้คุณแม่ดู“ดึกมากแล้ว นอนนะคะ” ดวงตากลมโตคลอน้ำตาสั่นระริกเมื่อเห็นภาพนั้นด้วยความขื่นขม แพรพรรณไม่อาจหาคำตอบและบอกลูกได้ว่าคนในโทรศัพท์นั้นเป็นพ่อผู้ให้กำเนิด“ทำไมลุงหน้าไม่เหมือนลุงกรานต์เลยคะ?” หนูน้อยยิ้มยิงฟัน มองภาพของผู้ชายตัวใหญ่ในมือถือ“เก็บโทรศัพท์ได้แล้วนะคะ” ปากคอสั่นยามลูกถามเรื่องของคนในรูป ไม่ใช่ว่าไม่อยากบอกว่าเขาคนนั้นเป็นใคร แต่คุณแม่คนสวยไม่รู้จะเอ่ยบอกลูกอย่างไรดี“คุณแม่ขา”“คะ?”“พรุ่งนี้ให้หม่อนไปด้วยนะคะ”“แม่ต้องทำงานนะคะ หม่อนจะไปได้ไงคะ”“หม่อนอยากไปทำงานกับคุณแม่ค่ะ”“เป็นเด็กดีเชื่อฟังแม่นะคะ” ใบหน้าเศร้าลงมองหน้าลูก เธอสงสารลูกจับหัวใจ ทุกวันเสาร์ต้องตื่นแต่เช้ามืดขึ้นรถเมล์ไปทำงานด้วยกัน เป็นแบบนี้ทุกครั้ง เพราะหล่อนไม่อยากฝากลูกให้ใครที่เธอไม่รู้จักดูแลให้“หม่อนเป็นเด็กดีค่ะ หม่อนจะหลับตาแล้วค่ะ” แหงนหน้าให้แม่ดู ดวงตาที่หลับนั้นดิ้นหยุกหยิกๆ “ชื่นใจของแม่” แพรพรรณมองหน้าลูก เรียวปากบางยิ้มชิดแพขนตายาวงอนไหวระริกที่เด็กหญิงตัวน้อยแกล้งทำเป็นหลับตา“คิก แม่ขา หม่อนยังไม่ง่วง หม่อนอยากฟังคุณแม่เล่านิทานค่ะ” หัวเราะชอบใจเมื่อแม่พรมจูบไปตามดวงหน้าและลำคอ หนูน้อยเกลือกกลิ้งคลานหนีไปหยิบหนังสือหลายเล่มมาให้คุณแม่“อยากให้แม่อ่านเรื่องไหนคะ?” แพรพรรณขยับตัวกึ่งนั่งกึ่งนอน แผ่นหลังบางพิงหัวเตียง แขนข้างหนึ่งเป็นหมอนให้ลูกหนุน“คนแคระทั้งเจ็ดค่ะ” หนูน้อยวัยสามขวบยังไม่ยอมเลิกที่จะดูดนมของแม่ ร่างป้อมนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาทรวงอก แขนขายกขึ้นพาดลำตัวบอบบาง มืออีกข้างก็สาละวนปลดกระดุมเสื้อนอนของแม่ให้แยกออกจากกัน แพรไหมยิ้มยิงฟันตาลุกวาวมองทรวงอวบขาวแล้วรั้งบราสีเนื้อถลกขึ้น เรียวปากจิ้มลิ้มอมเม็ดบัวสีชมพู เสียงดูดนมจากทรวงของมารดาดังแข่งกับเสียงของแม่ที่อ่านนิทานอย่างไพเราะ เหมือนเป็นเสียงเพลงกล่อมให้หนูน้อยผู้แสนอาภัพกำพร้าบิดาเคลิ้มหลับลงอย่างแสนง่ายดาย“แม่ไม่ได้ตั้งใจที่จะปิดบังหนู เขาเป็นพ่อของลูกค่ะ เราอย่าเข้าไปยุ่งวุ่นวายครอบครัวอบอุ่นของเขาเลยนะคะ คิดเสียว่าเขาตายจากเราไปแล้ว” เสียงกระซิบสั่นเครือชิดกระหม่อมบาง อดกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลไว้จนขอบตาแดงช้ำ เธอผงกหัวขึ้นมองเมื่อลมหายใจของลูกผ่อนคลายหายใจสม่ำเสมอ แพรพรรณขยับตัวนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาลูกรัก“เรามีสิทธิ์ได้แค่มองเขาแค่นี้ก็พอแล้วนะลูกแม่” คนช้ำรักดวงหน้าเศร้าหมองเจ็บปวดหัวใจเมื่อนึกถึงอนาคตของลูก ดวงตากลมโตคลอน้ำตาเหลือบขึ้นมองเสื้อของชายหนุ่มที่พวกหล่อนใช้นอนกอดแทนตัวตนของเขา…

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

บ่วงแค้นหัวใจปีศาจ

25.0K·อังศุมาลินทร์ กังสดาล

“ตีฉันสิ ทำร้ายฉันเหมือนที่คุณทำ หรือจะขืนใจฉันต่อหน้าทุกคนก็ได้ ต่อให้ฉันทำดีแค่ไหน คุณก็เห็นฉันเป็นคนเลว ฉันกับพี่พนา เราไม่เคยเป็นอะไรกัน คุณก็ยัดเยียดข้อกล่าวหาให้ฉัน ฮืออ” ดารินกรีดร้องอย่างอัดอั้นน่าสงสารทำให้คนงานในไร่พากันมองหญิงสาวอย่างสงสาร และพากันมองเจ้านายหนุ่มของพวกเขาด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป นั่นทำให้หัสดินยิ่งโกรธดารินมากยิ่งขึ้น“หุบปากเน่าๆ ของเธอซะ” หัสดินเอ่ยจบก็เดินปรี่เข้าไปตบหน้าหญิงสาวอย่างแรงติดต่อกันหลายครั้ง มือหนาจับร่างบางลากถูไปกับพื้นทางขรุขระได้แผลไปหลายแผล ก่อนจะวางลงแล้วถีบให้เธอกลิ้งไปตามทาง“อยะ...อย่าทำฉัน พิ...พี่ช้าง ชะ...ช่วยรินด้วย” เสียงใสครางอย่างเจ็บปวดมือทั้งสองข้างกอดหน้าท้อง แล้วคลานเข้าไปเกาะขาของสัตว์ร้ายที่ยืนตัวสั่น ร้องเรียกใครอีกคนที่อยู่ในร่างนี้ ‘พี่ช้าง’ คนที่อ่อนโยน ใจดีกับเธอ มองเธอด้วยแววตาอ่อนโยนคนนั้น"ริ...รินเป็นอะไร” หัสดินใจคำรามเสียงสั่น นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเขาทำร้ายหัวใจของตัวเองแบบนี้ ดวงตาสีเข้มเบิกโพลงมองร่างน้อย เธอนิ่วหน้าเหมือนเจ็บปวด หัสดินหัวใจจะหยุดเต้นเมื่อเหลือบไปเห็นเลือดไหลซึมออกมาจากหว่างขาของเธอ“ริ...รินจะ...” ‘เจ็บท้องค่ะ’ ขาดหายไปพร้อมกับลมหายใจที่ค่อยๆ แผ่วลงและเธอก็หมดสติฟุบหน้าลงบนเท้าของชายหนุ่ม“อย่าเป็นอะไรนะริน พี่จะพาไปหาหมอ บอกพี่สิ เธอเจ็บตรงไหน ตื่นสิรินตื่นขึ้นมาคุยกับพี่” หัสดินเสียงสั่น นี่เป็นครั้งแรกที่เขาร้องไห้ ชายหนุ่มหัวใจจะขาดเมื่อเห็นน้องไม่มีทีท่าจะตื่น เขารีบช้อนร่างน้องน้อยอุ้มแนบอกวิ่งฝ่าฝูงลูกน้องที่ต่างมุงดู เขาตะโกนบอกให้พนาไปเอารถ ซึ่งพนาก็ทำตาม วิ่งไม่คิดชีวิตไปขับรถมารับเจ้านายที่อุ้มดารินอยู่เพื่อพาส่งโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้ที่สุด...

นิยายปัจจุบันจบแล้ว

พันธะหัวใจ

19.0K·อังศุมาลินทร์ กังสดาล

มันเป็นความผิดพลาด เป็นความเห็นแก่ตัวที่ทอดทิ้งเธอและลูกเมื่อสามปีก่อน…ณ วันนี้ที่รู้สึก…ยังคงรัก ยังคงโหยหาเธอทุกลมหายใจ เขาจึงยินยอมทุ่มเททุกอย่างเพื่อทวงคืนหัวใจตัวเองกลับคืนมาทว่า…“เจียวไม่ต้องการความรับผิดชอบของพี่” หญิงสาวยิ่งชอกช้ำหัวใจเมื่อได้ยินว่าเขาต้องการรับผิดชอบเพียงแค่ลูกเท่านั้น“ตอนนั้นพี่สับสน…พี่รู้ใจตัวเองช้าไปเลยบอกเจียวไปว่าพี่รักเขา แต่ในความรู้สึกลึกๆ พี่ไม่เคยรักเขาเลยสักนิดเดียว”“พี่ไม่ได้สับสนใจตัวเองหรอก พี่ตั้งใจอยากจะหย่านานแล้ว พี่ยังไม่มีความรู้สึกเสียใจด้วยซ้ำที่ขอหย่ากับเจียว” หญิงสาวมองเขาอย่างเย้ยหยัน ‘ผู้ชายสารเลว’ เธอพยายามนึกคำนี้ไว้ให้มั่น เพื่อกลบความรู้สึกข้างในลึกๆในหัวใจแม้จะเลิกรากันไปเนิ่นนานในความรู้สึกทุกอย่างจบสิ้นลง ณ วันนั้น ทว่า ราวกับมีบางสิ่งบางอย่างผูกรั้งให้เขาและเธอต้องกลับมาพบเจอกันอีกครั้ง…มันเป็นเหมือนพันธะ…พันธะที่ฝ่ายหนึ่งอยากตัดให้ขาด อีกฝ่ายกลับพยายามก่อร่าง ถักทอมันขึ้นให้แน่นเหนียวยิ่งกว่าเดิม…แล้วเช่นนี้ เรื่องราวจะลงเอยเช่นไรกันจะเจ็บปวด หรือสุขสมหวัง?

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

รอยรัก หัวใจทมิฬ

12.0K·อังศุมาลินทร์ กังสดาล

“ฮืออ...พี่โตเอาแสงไฟออกไปจากหน้าพรได้แล้ว” พรพรรณเกิดความโมโห คนหน้ามึนส่องอยู่ได้ บางทีการที่เธอมีปากเสียงใส่คนตัวใหญ่ก็เป็นการดีอยู่ไม่น้อย เพราะนั่นจะแสดงให้สิงโตรู้ว่าเธอไม่ใช่หญิงสาวที่จะมาบังคับจิตใจกันได้ตามอำเพ่อใจ“ปล่อยขาฉันได้แล้ว...” สิงโตขยับขาจะเดินหนี สับสนใจตัวเอง เขาไม่ยอมรับความจริง ว่าเวลาอยู่ไกล้ร่างอวบอั๋นแล้ว หัวใจที่มีให้แต่น้ำผึ้งนัน มันหวันไหว่ให้กับใครอีกคนที่เขาบอกตัวเองเสมอว่าเกลียด“พี่โตจะไปไหนพรยังไม่เสร็จเลย” แขนสลวยกอดที่ขาใหญ่ของสามีไว้แน่น กลัวเขาจะไปจากตรงนี้จริงๆ“เร็วๆ สิ...ทำไมนั่งนานจังวะนี่เธอปลดเบาหรือปลดทุกข์ฮ่ะ” ชายหนุ่มเปล่งเสียงเข้มดุดันกลบเกลื่อนความเปลี่ยนแปลงในหัวใจของตัวเอง“เสร็จแล้ว...อย่าไปไหนนะ...”“เสร็จก็ลุกสิ...” สิงโตยังเปล่งเสียงคำรามยังกับสิงโต แล้วทำหน้าทมึงทึงก้มมองคนร่างน้อยอยู่ในความมืด“พี่โตขา...” ร่างอวบยังนั่งอยู่ที่เดิม เธอแหงนมองคนตัวสูง“อะไร ?” คนขี้เก๊กแกล้งทำเสียงสูง“พรไม่มีกระดาษทิชชู่ค่ะ...” พรพรรณเปรยเสียงหวานออดอ้อน มือที่กอดขา เปลี่ยนมาเป็นสะกิดขากางเกงสามีหยิกๆ“อะไรว่ะ...ไม่มีกระทิชชู่...ก็ใช่ใบข้าวโพดเช็ดแทนก็แล้วกัน” สิงโตเด็ดใบข้าวโพดที่อยู่ไกล้มือที่สุด แล้วยื่นให้กับหญิงสาวที่ยังนั่งยองๆ ใบหน้าของเธอที่เงยมองเขานั่นเอ่อไปเลยทีเดียว“บ้า...ไอ้พี่โตทุเรศจะให้พรใช้ใบข้าวโพดเช็ดได้ไงมีหวังคันตาย...” พรพรรณเปรยเสียงสะบัดแผ่วเบา เพราะความเขินอาย“เอ้า...ฉันก็เห็นเธอกำลังคันอยู่ไม่ใช่เหรอ...” สิงโตเปล่งเสียงเย้ยหยันหญิงสาวไม่เลิก พูดตอกย้ำให้เธอได้เจ็บใจอยู่ครั้งแล้วครั้งเล่า“ทุเรศ...” คนร่างอวบรีบลุกขึ้นยืนเผชิญหน้าคนตัวสูง ถึงจะมีความสูงแค่ราวนมของเขา เธอก็ไม่กลัว มือบางยกขึ้นผลักร่างใหญ่ให้หลีกทางให้ พร้อมทั้งก้าวเดินผ่าความมืดออกไปข้างนอก ตาก็มองแสงไฟจากกองไฟหน้ากระท่อง“ฮ่าๆๆ...ถ้าไม่หายคันเดียวคืนนี้ฉันช่วยเก่าให้ก็ได้นะ” เขาส่งเสียงร้องตะโกนถาม สองเท้าก็ก้าวเดินตามร่างอวบอั๋น พร้อมทั้งส่องไฟฉายให้เธอด้วย

นิยายปัจจุบันจบแล้ว

เล่ห์ลวงบ่วงรักเมษา

15.0K·อังศุมาลินทร์ กังสดาล

“ประจำเดือนมาหรือยัง” ยื่นมือเข้าไปเชยคางงามให้หันหน้ามาเผชิญ ตาสีเข้มเอาแต่จ้องมองเรียวปากบางที่ขยับโต้ตอบเขาอย่างไม่ลดละ ยัยเด็กหัวรั้นเอ้ย เขายิ้มอยู่ในใจทำเป็นอวดเก่งถ้าเขาคิดจะทำอะไรเธอเวลานี้ก็ยังได้ ยิ่งคิดหัวใจดวงโตก็เริ่มเต้นแรงดังกลองถูกตี เขาอยากให้สาวน้อยที่นอนหมดแรงตรงหน้านี้ท้องเหลือเกิน“ประ…ประจำเดือนกั้งมาตามกำหนดค่ะ” นอนนิ่งไม่ไหวติงเมื่อได้ยินคำถามของน้าชายอีกครั้ง กังสดาลกั้นลมหายใจเข้าออก แล้วลืมตามองหน้าเขา คนชีเปลือยทำไมไม่ใส่เสื้อนะ เธอดันแผ่นอกหนาออกแล้วพยุงตัวลุกนั่ง“จะลุกทำไม…เวียนหัวไม่ใช่หรือ” คนตัวโตได้ผลักให้เธอลงไปนอนที่เดิม เขาใช้วงแขนทั้งสองข้างค้ำยันที่นอนขนาบระหว่างลำตัวบางซ้ายขวา“กั้งจะออกไปเอาน้ำค่ะ” ยกมือขึ้นผลักอกอันแข็งแกล่ง มองหน้าเขาอย่างทรมานแต่ก็ต้องกลั้นไว้ไม่ให้อาเจียน กลืนน้ำลายเหนียวหนึบลงคออย่างติดขัด อยากจิบน้ำผลไม้แก้วนั้น“อยู่นี่แหละเดี๋ยวน้าไปเอามาให้” แววตาที่ดุดันเมื่อคู่อ่อนแสงลงมองจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตคู่นั้นข้นหาความจริง“ค่ะ” หลับเปลียกตาหนีหน้าของเขา“อย่าลุกไปไหนนะ…เดี๋ยวน้ามาจะพาไปอาบน้ำดูสิอ้วกจนเลอะเสื้อหมดแล้ว” คนตัวใหญ่ยิ้มเจ้าเหล์ยิ่งสงสัยอาการแบบนี้ เขายื่นใบหน้าเข้าหา แตะริมฝีปากลงบนผิวหน้าผากนวล จูบผิวขาวซีดอยากให้เจ้าหล่อนรับรู้สัมผัสของเขาว่าเขาเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน ในใจทั้งสี่ห้องเป็นของเธอจนหมดแล้ว“อื่ออ” นอนหลับตาหัวใจเจ็บลึก เธอจะไม่มีวันบอกเขาแน่ในสิ่งมีชีวิตในท้องของเธอ ได้แต่พยักหน้าหงึกๆ ไปแบบนั้นเอง ขณะนี้กังสดาลอยากให้เขาไปให้ไกลตัว

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

เจ้าสาวรอรัก

26.0K·อังศุมาลินทร์ กังสดาล

“ถ้าพี่ปุ๊ไป...ฮึกกก...ฮือออ...พี่ปุ๊จะไม่ได้เจอปานอีกพี่ปุ๊จะต้องเสียใจ...ฮึกก” ปานประดับกระซิบเสียงอันสั่นเครือบอกชายหนุ่มที่ยังก้าวเดินไปหาอันทิตา ยามที่เขาก้าวออกไปหาอันทิตาแต่ละก้าวมันเหมือนชายหนุ่มเหยียบย่ำอยู่บนหัวใจของเธอ เจ็บจุกอกยิ่งนัก ยามเห็นคนรักเดินออกไปหาหญิงอื่น“ถ้าพี่ปุ๊ไป...พี่ปุ๊จะไม่ได้เจอหน้าปานอีก” ย้ำเตือนเขาเป็นครั้งสุดท้าย ตาดวงโตเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา แววตาของเธอที่มองแผ่นหลังชายหนุ่มมันพร่ามัวสั่นระริก ปุริมหยุดนิ่งชะงักอยู่กับที่ แต่ไม่คิดที่จะหันมามองเธอเลยสักนิด ร่างบางหมดเรี่ยวแรงเซล้มลงนั่งทับส้นเท้าของตัวเองอยู่ตรงพื้น หญิงสาวใช้มือปิดกลั้นเสียงสะอึกสะอื้นไว้ เรียวปากบางเม้มกัดนิ้วตัวเองหวังไม่ให้ใครต่อใครได้ยินเสียงสะอื้นของเธอ ส่วนอีกข้างยกขึ้นทุบลงไปบนอกข้างซ้าย หัวใจของเธอมันจะแตกสลายทรมานเหมือนมีใครเอาคมมีดมากรีดตรงกลางหัวใจ น้ำตาอุ่นร้อนไหลออกมาจากตาดวงโตเพียงข้างเดียว เพราะเธอสุดจะกลั้นมันไหวได้

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

ซ่อนรักซ่อนรอยแค้น

10.0K·อังศุมาลินทร์ กังสดาล

“เชื่อฟังฉันไว้” ดวงตาดุจหินผาอ่อนยวบเมื่อได้เห็นน้ำตาสีเลือดไหลอาบใบหน้าไม่ยอมหยุด มือหนาสั่นเทายื่นเข้าไปเช็ดคราบเลือดบนหน้าผากก็ต้องหยุดชะงักหักห้ามใจจะไม่ยอมอ่อนนุ่มกับผู้หญิงแพศยา เขาใช้นิ้วชี้ที่จะเช็ดเลือดบนผิวบอบบางแต่กับเปลี่ยนเป็นจิ้มหน้าผากนวลจนทำให้ศีรษะของเธอชนเข้าอย่างจังกับขอบเตียง..นุสบายกมือสั่นระริกขึ้นกุมกระหม่อมมันร้าวไปทั้งสมอง ร่างบอบบางนั่งไม่มีแรงโอนเอนไปมาแล้วค่อยๆทรุดกายนอนหมอบงอตัวเข้าหากันต่อหน้าต่อตาชายหนุ่มแต่นั่นใช่ทำให้พญามัจจุราชใจอ่อนกับผู้หญิงสารเลวคนนี้ เขาจะไม่ยอมให้อภัยในสิ่งที่เธอทำกับเขาเด็ดขาดเรียวปากหยักกระตุกยิ้มเหี้ยมเกรียมใบหน้าคมคายเปลี่ยนไปแม้หัวใจของเขากำลังสับสนเจ็บปวดที่ทำร้ายเมียอัครเดชลุกขึ้นยืนตาแดงโรจน์ดังเชื้อเพลิงที่มันลุกพร้อมที่จะแผดเผาร่างของเมียเมื่อเขาก้มลงมองร่างบอบบางที่นอนไม่ไหวติงเนื้อตัวบวมช้ำปลายกระโปรงผ้าชีฟองสีขาวที่หล่อนใส่เมื่อวานขาดเป็นทางยาวจนถึงต้นขานวลทำให้เห็นรอยเขียวช้ำเป็นจ้ำๆตามเรียวขาเสลาทั้งสองข้าง เขาเมินใบหน้าหนีทำเป็นไม่สนใจเท้าใหญ่เดินเฉียดและข้ามร่างบางก้าวขึ้นเตียงแล้วล้มตัวลงนอนหงายพยายามข่มตาที่เพ่งมองเพดานหูก็ฟังเสียงสะอึกสะอื้นไห้โหยหวน น้ำตาของเธอเปรียบเสมือนเทียนที่ถูกลนกลายเป็นหยดน้ำตาเทียนร้อนระอุลดลงกลางใจของเขาให้เป็นแผลเหวอะหวะ ปวดแสบปวดร้อนเสียเหลือเกิน“นี่มันเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นนุสบา เธอยังต้องเจออะไรมากกว่านี้” เค้นเสียงเยือกเย็นฝ่าความมืดมิดให้ได้ยินเพียงคนเดียวแล้วพยายามหลับตาหันนอนตะแคงข้างเข้าหาฝาผนังห้องแล้วใช้หมอนอีกใบปิดหูไม่อยากได้ยินเสียงร้องครวญครางของเจ้าหล่อน แต่เขาไม่สามารถที่จะปิดกั้นหัวใจของตัวเองได้ที่มันเต้นไปตามแรงสะอึกสะอื้นของหญิงสาวได้

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว

สงครามรักต่างแดน

16.0K·อังศุมาลินทร์ กังสดาล

แคว่กก...กระโปรงตัวเดียวที่ยังสมบูรณ์เป็นรูปร่างถูกมือใหญ่ดึงทึ้งฉีกขาดอีกครั้ง ซึ่งบ่งบอกความบ้าบิ่นของเจ้าพ่อกาสิโนที่มีนิสัยชอบทำร้ายผู้หญิงก่อนมีเซ็กซ์พิสดาร เขาจับมือทั้งสองข้างของเธอขึงไว้เหนือศีรษะด้วยมือข้างเดียว ร่างโตโถมทับร่างบาง ใบหน้าคมคายก้มลงซุกไซ้ไปตามซอกคอขาวนวล ริมฝีปากร้ายพรมจูบผิวเนื้อทุกตารางนิ้วบนใบหน้านองน้ำตา ริมฝีปากหนาไล้มาประกบจูบบดขยี้เรียวปากอิ่มจนทำให้ปากบางที่แตกอยู่แล้วกลับแตกและมีเลือดไหลซิบออกมาอีก“อย่าทำฉัน...ฮืออ” กล้วยไม้หมดหนทาง ไม่มีเรียวแรงที่จะสู้จึงอ้อนวอนชายหนุ่มด้วยเสียงสะอื้นไห้ครางฮือๆ อยู่ในลำคอ“หยุดแหกปากร้องเสียที ในนี้ไม่มีใครเขาสนใจโสเภณีอย่างเธอหรอก” ยาเสพติดผสมยาปลุกเซ็กซ์ออกฤทธิ์กระตุ้นให้อาเล็กกลายเป็นคนถ่อยสถุลที่สุด“ฮืออ...ปละ...ปล่อยฉัน!!” ความถ่อยกักขฬะของชายหนุ่ม ปลายลิ้นสากเปียกชุ่มน้ำลายเหนียวๆ ปาดเลียไปตามดวงหน้าหวานทำให้กล้วยไม้ขยะแขยง เธอดิ้นรนอย่างแรงเอาตัวรอด แต่กล้วยไม้ก็ไม่มีทางสู้แรงมหาศาลของคนสวะจึงปล่อยให้เขาจูบลูบคลำตามอำเภอใจ แล้วเมื่อชายหนุ่มหลงกล เธอจึงกัดเข้าที่ปลายลิ้นของเขาจนจมเขี้ยว“โอ๊ย!! ฤทธิ์เยอะนะมึง” อาเล็กยังนอนคร่อมร่างบาง เขาร้องโอดครวญยกมือขึ้นกุมปากที่โชกไปด้วยเลือด ความเจ็บปวดตุบๆ ตรงแผลกลางลิ้นทำให้อารมณ์โกรธเดือดดาล และยิ่งเป็นเพศตรงข้ามมาทำกับเขาแบบนี้แล้ว ยิ่งทำให้ชายหนุ่มที่ชอบดูถูกผู้หญิงทุกคนเป็นเพียงเศษขยะฉุนขาด แล้วก็…เผียะ!! เผียะ!!! อาเล็กใช้มือข้างที่กุมปากชุ่มไปด้วยเลือดฟาดลงบนพวงแก้มนวลของกล้วยไม้สองครั้งอย่างแรง“กรี๊ดดด!! ฮืออ” เสียงหวานกรีดร้องครวญครางเพราะความเจ็บปวด ดวงหน้าขาวที่ถูกตบแดงช้ำบวมเป่ง มองเห็นเป็นรอยฝ่ามือใหญ่ของชายหนุ่มอย่างชัดเจน“อาเล็ก หยุด!!!” ภาพของผู้หญิงร่างบอบบางถูกทำร้าย ชุดกระโปรงตัวสวยถูกฉีกขาดวิ่นไม่มีติดกายจนมองเห็นริ้วรอยเขียวช้ำบนผิวขาวอย่างชัดเจน เธอนอนสั่นระริกอยู่ใต้ร่างของอาเล็ก ทำให้เดวิดเกิดความเดือดดาลอยากจะฆ่าไอ้น้องชายจอมชั่วที่มันช่างกล้ามาทำความเลวระยำในพื้นที่ของเขา“พิ...พี่ใหญ่!!” มือใหญ่กำเป็นกำปั้นกำลังจะชกลงบนหน้าท้องของหญิงสาวก็ต้องหยุดค้างไว้ เมื่อเขาได้เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียง“ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้!!”‘สถุลสิ้นดี’ เดวิดกัดฟันเสียงดังกรอดๆ เขาเค้นเสียงด่าน้องชายต่างมารดาออกมาจากไรฟัน

คนต่ำต้อยจบแล้ว