เถื่อนรักอสูรร้าย

๑

จุดเริ่มต้นของคนเลว

“หยุดร้องไห้คร่ำครวญซะที!”

เสียงของคนเห็นแก่ตัวคำรามเหมือนสิงโตดุร้ายที่คอยแต่จะขย้ำเธอทุกเมื่อยามได้เห็นหน้าและอยู่ใกล้กัน ชายหนุ่มร่างเปลือยเปล่าไม่มีเสื้อสักชิ้นติดกายเดินย่างสามขุมเข้ามาหยุดยืนตรงข้างเตียง

“คุณทำร้ายหนูทำไม”

‘ดาวเรือง’ นอนนิ่ง ดวงหน้าเต็มน้ำตาเอียงมองผนังห้องเห็นเงาเหมือนยักษ์ยืนอยู่ข้างเตียง รับรู้ว่าแววตาสีเข้มที่จ้องมองเธอนั้นเปล่งแสงปะทะไฟจากโคมบนหัวเตียง ทำให้ผิวบอบช้ำของเธอร้อนวูบวาบ หญิงสาวมือสั่นระริก รั้งผ้าห่มขึ้นมาห่อร่างอันระบมของตัวเองไว้แน่น

“หึ!”

‘สิงขร’ หายใจฮึดฮัดเพราะเขาไม่มีคำตอบให้กับอีกฝ่าย ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องเลือกทำเช่นนี้ ทั้งที่มันมีหลายวิธีที่จะทำให้สาวน้อยหายร้อนรุ่ม แต่เขาก็เลือกใช้ร่างกายของตัวเองดับไฟสวาทในตัวเธอ

“หนะ หนูเกลียดคุณ ฮืออ”

เมื่อเห็นเงาใหญ่สีดำทมิฬก้าวขึ้นเตียง ร่างน้อยอันบอบช้ำไม่มีแม้เสื้อผ้าก็รีบลุกขึ้นนั่งด้วยความระบมเจ็บปวด ตะเกียกตะกายคลานหนีเข้าไปนั่งชิดหัวเตียง

ดาวเรืองหวาดผวากลัวในการกระทำของชายหนุ่ม มันช่างโหดร้ายเสียเหลือเกิน เธอใช้สองแขนกอดขาไว้แน่นเพื่อปกปิดความโสมมบนตัวแล้วซบใบหน้าเขลอะน้ำตาลงบนหัวเข่า

“แล้วเธอคิดว่าฉันไม่เกลียดเธอหรือ รู้ไว้ด้วย ฉันขยะแขยงเธอมากแค่ไหน”

สิงขรยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองแรงๆ เขาสับสน ปากกับใจไม่ตรงกัน ใบหน้าหล่อเหี้ยมเกรียมขึ้นขณะกัดฟันเข้าหากันจนกรามเป็นสัน เค้นเสียงเกรี้ยวกราดออกมาตามไรฟันเมื่อเห็นท่าทีของเด็กน้อยที่แสดงอาการรังเกียจกันอย่างออกหน้า เรียวปากหยักได้รูปก็แสยะยิ้มร้ายหมิ่นหยันร่างบางที่คลานเหมือนสุนัขขี้เรื้อน

“ฮืออ ทำไม ทำไมคุณต้องทำกับหนูแบบนี้ด้วย...คุณเกลียดหนูแล้วคุณมายุ่งกับหนูทำไม?...อึกก”

หญิงสาวนั่งสะอื้นให้ เงยขึ้นมองเขาอย่างเต็มลูกตา ใบหน้าไร้สีสันอาบน้ำตาผ่าวร้อนแดงระเรื่อเป็นลูกมะเขือเทศเมื่อเห็นร่างกายบึกบึนไร้อาภรณ์

‘คนบ้า ผีทะเล ทำไมไม่ยอมใส่อะไรเลย’ ดาวเรืองรีบหลบงุดทันทีเพราะความเขินอาย

“หึ! ฉันก็แค่สำรวจสินค้าเน่าๆ ไง ว่ามันคุ้มไหมกับเงินสองล้านที่ฉันอุตส่าห์จ่ายไปเพื่อไถ่ถอนตัวเธอมาจากไอ้เสี่ยไพรัตน์หน้าโง่นั่น ไม่รู้มันหลับหูหลับตายอมซื้อของเน่าๆ ไร้ราคาอย่างเธอได้ไง”

แววตาของพญามัจจุราชสำรวจร่างบางขาวบริสุทธิ์ แต่กลับกลายเป็นร่างเน่าเฟะเพราะน้ำมือของเขาที่เป็นคนทำให้เนื้อตัวของสาวเจ้ามีรอยราคี

“คุณมันคนชั่วร้าย คุณมันเห็นแก่ตัว ถือโอกาสช่วงที่ตากับยายของหนูไม่มีทางออก...คุณมันเลว หนูขยะแขยงคุณที่สุด!”

ดาวเรืองเหมือนคนใกล้ตาย เธอสะอึกสะอื้นไห้กับสิ่งที่สูญเสียไป สาวเจ้ายังรู้สึกได้ว่าสัมผัสอันป่าเถื่อนโหดร้ายยังติดตราตรึงอยู่บนผิวของเธอจึงใช้ผ้าห่มเช็ดถูรอยราคะที่ไอ้ผู้ชายใจโฉดได้สร้างไว้บนร่างกาย

“อยะ อย่ามาทำตัวอ่อนหัดเป็นสาวบริสุทธิ์หน่อยเลยนา”

หัวใจดวงแกร่งดั่งหินผาอ่อนยวบเมื่อเหลือบสายตามองเห็นหยดเลือดพรหมจารีเป็นจุดๆ ตามผ้าปูที่นอน ไหนจะช่วงหว่างขาขาวนวลนุ่มนิ่มนั้นอีก

สิงขรสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นเมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาได้ทำรุนแรงกับเด็กน้อย เขามองผิวทุกตารางนิ้วที่มีรอยเขียวช้ำ

‘ใครจะไปรู้วะว่าเธอยังบริสุทธิ์ ก็เห็นท่าทีกร้านโลกเสียเหลือเกิน’ สิงขรนึกและยิ้มในใจคนเดียวที่เขาได้เป็นผู้ชายคนแรกของเธอ

“คุณมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย ทำร้ายผู้หญิงไม่มีทางสู้!” เรียวปากแดงอมชมพูบวมเจ่อเพราะการกระทำของคนป่าเถื่อนตัดพ้อชายหนุ่ม ดาวเรืองระบบไปทั้งร่างกาย ไม่เว้นแม้แต่จุดอ่อนไหวที่เขาย่ำยีโดยไม่มีความปรานีและอ่อนนุ่มกับเธอเลยสักนิด

“ดีแค่ไหนแล้ว เด็กใจแตก ร่านผู้ชายตั้งแต่เรียนหนังสืออย่างเธอ...ฉันกัดฟันไถ่ตัวเธอมาจากไอ้แก่พุงโย้นั่น...เธอน่าจะขอบใจฉันนะที่ช่วยให้พ้นจากเงื้อมมือของไอ้แก่ตัณหากลับนั่น”

สิงขรหน้าแดงก่ำ เขาเกรี้ยวโกรธไอ้อาเสี่ยใจชั่วนั่นที่มันช่างเอายานรกให้เด็กสาวกินเสียจนไม่มีความเป็นคน ยิ่งคิดไปถึงเมื่อเรื่องที่ผ่านมา ใจของเขาก็โหวงเหวงหน่วงแน่น หายใจไม่ออกยังไงก็ไม่รู้ และรู้สึกเป็นห่วงป้าสายและลุงจันทร์ขึ้นมาทันที และนี่ถ้าเขาไปไม่ทัน ป่านนี้ แม่สาวน้อยร่างบางบริสุทธิ์คนนี้จะเป็นอย่างไรนะ ถ้าเธอตกเป็นของไอ้แก่นั่นและถูกไอ้พวกเดนนรกที่ต่างพากันยืนรอคิวต่อแถวจากไอ้เสี่ยไพรัตน์อีก

สิงขรสีหน้าขรึมขึ้นมาทันทีเมื่อนึกย้อนไปเมื่อสามสี่ชั่วโมงที่ผ่านมา...