"จุดเริ่มต้นของคนเลว" 2

ปังง!! ปังง!!

เสียงปืนดังสองนัดซ้อนกันทำให้เท้าหลายคู่ที่วิ่งตามหาผู้ร้ายนั้นต้องหยุดชะงัก สิงขรหันขวับมองหน้าลูกน้องที่พยักหน้าให้เขามองฝ่าความมืดไปข้างหน้า แล้วฟังเสียงครางดังอยู่ด้านมุมตึกข้างขวา

“นายตามไอ้พวกถ่อยสวะนั่นไป ส่วนนายสามคนตามไอ้เสี่ยไพรัตน์ไปอย่าให้คลาดสายตาว่ามันจะไปไหน เดี๋ยวฉันจะไปดูเสียงร้องนั้นเองว่าเป็นใคร” สิงขรสีหน้าเคร่งเครียดสั่งลูกน้องเสียงดัง ดวงตาลุกเป็นไฟเมื่อมองท้ายรถสีดำที่วิ่งผ่านหน้าไป

“เดี๋ยวผมไปดูเองครับว่าเสียงใคร คุณสิงห์รีบไปตามเสี่ย

ไพรัตน์เถอะครับ ขืนปล่อยให้พวกนั้นตามมีหวังไม่ทันแน่”

‘วัลลภ’ ชายหนุ่มรุ่นน้องอายุสามสิบปีเอ่ยขึ้น เขาเป็นลูกน้องที่สิงขรไว้ใจและสนิทมากที่สุด

“โอเค ฉันฝากนายจัดการทางนี้ด้วยนะ” สิงขรพยักหน้าให้ลูกน้อง และยังไม่ทันได้ก้าวออกไปไหนไกลก็ต้องหยุดเดินทันที

“โอ๊ย! คุณสิงห์ ชะ ช่วยด้วย ช่วยพวกเราด้วย”

เสียงร้องครวญครางเหมือนคนกำลังสิ้นใจทำให้ชายหนุ่มหันไปมองตามเสียงที่ดังอยู่ในความมืด

“ลุงจันทร์! ป้าสาย!”

เมื่อวัลลภส่องไฟฉายตรงจุดของเสียง สิงขรรีบสาวเท้าเข้าไปหาร่างชายชราที่มีเลือดท่วมตัวนอนกอดภรรยา ซึ่งป้าสายก็มีเลือดไหลออกจากสีข้างไม่ยอมหยุด

“คุ คุณสิงห์ ชะ ช่วยนังสายของผมด้วยครับ” นายจันทร์มองเมียรักที่นอนหายใจรวยรินอยู่ในอ้อมกอด ใบหน้าเหี่ยวไร้สีเลือดเงยขึ้นมองหน้าสิงขร วิงวอนขอร้องให้ชายหนุ่มช่วยชีวิตของนางสาย

“เฮ้ย! ลภ นายจะยืนเซ่อทำไมวะ! เข้ามาอุ้มลุงจันทร์สิ เดี๋ยวฉันจะอุ้มป้าสายเอง”

เมื่อตื่นจากภวังค์ สิงขรก็เรียกลูกน้องให้ช่วยกัน ไม่นึกเลยว่าพวกไอ้เสี่ยไพรัตน์จะทำร้ายลุงจันทร์และป้าสายได้ขนาดนี้ ชายหนุ่มเข้าไปนั่งข้างลุงจันทร์ เขาอุ้มป้าสายมานอนพิงหน้าอกของตัวเอง

“คะ ครับ” วัลลภที่ยืนงงก็ทำตามคำสั่งของเจ้านาย รีบเข้าไปนั่งข้างลุงจันทร์ พยุงให้ชายชราลุกนั่งหลังพิงหน้าอกของตน

“อย่าห่วงผมเลยครับ ผมคงไม่รอดแน่” ลุงจันทร์พูดเสียงติดขัดและนิ่วหน้าเพราะเริ่มทนพิษบาดแผลไม่ไหว ชายชราก้มมองมือชุ่มเลือดที่กุมแผลถูกยิงตรงหน้าท้อง

ด้านวัลลภก็น้ำตาซึมด้วยสงสารสองผัวเมีย ถึงเขาจะไม่รู้จักสองผัวเมีย แต่เมื่อได้เห็นสภาพสะบักสะบอมเพราะถูกคนของเสี่ย

ไพรัตน์ซ้อมและยิงจนเลือดท่วมตัว มันช่างโหดร้ายผิดมนุษย์มนานัก

“ผมจะพาไปโรงพยาบาลนะครับ ป้าสายลุงจันทร์ทำใจดีๆ ไว้นะครับ” สิงขรพูดให้กำลังใจสองผัวเมียพร้อมทั้งฉีกแขนเสื้อเชิ้ตของตัวเองแล้วเอาไปพันแผลที่ถูกยิงตรงสีข้างของป้าสาย เขากระซิบเสียงสั่นเทาบอกให้หญิงชราใช้มือกดปากแผลไว้แน่นๆ

“คุ...คุณสิงห์ ช่วยนังหนูของฉันด้วย”

ป้าสายส่ายหน้าปฏิเสธ ไม่ยอมให้สิงขรอุ้ม ไม่ต้องการให้ชายหนุ่มรุ่นลูกต้องมาเสียเวลากับนางที่รู้ตัวดีว่าคงไปไม่ถึงโรงพยาบาลแน่

“ดาวเรืองทำไมหรือครับ?” สิงขรถามทั้งที่นางสายยังพูดไม่จบประโยค ทำไมชื่อนี้ช่างมีอิทธิพลต่อจิตใจของเขาเหลือเกิน

“เสี่ยไพรัตน์เอาตัวนังหนูไปค่ะ คุณสิงห์ช่วยนังหนูของฉันด้วยค่ะ” ป้าสายน้ำตาไหลอาบหางตาแล้วยื่นมือไปจับมือของสามี นางรู้สึกผิดที่ยอมขายหลานสาวให้เสี่ยไพรัตน์

“เป็นความผิดของพวกเราเองครับ พวกเราเป็นหนี้เสี่ย

ไพรัตน์” ลุงจันทร์กัดฟันพูดเพราะความแค้นที่ถูกเสี่ยไพรัตน์หลอกลวง ชายชรามองมือของตัวเองที่กุมมือเมียคู่ทุกข์คู่ยากแล้วถอนหายใจติดขัดยาวๆ พร้อมทั้งเล่าเรื่องทั้งหมดให้สิงขรฟังว่า

“ผีการพนันทำให้พวกผมเป็นแบบนี้ ผมพานังสายเดินเข้าออกที่บ่อนของเสี่ยไพรันต์จนที่นั่นเป็นบ้านหลังที่สอง ผมเล่นพนันจนเป็นหนี้พวกเล่นการพนันด้วยกัน และเสี่ยไพรัตน์ก็ให้ยืมเงินโดยมีขอแม้ว่า ผมกับนังสายต้องทำสัญญายกนังหนูให้กับมัน ผมไม่มีเงินไปใช้หนี้ตามกำหนดเสี่ยไพรัตน์เลยส่งคนมาทำร้ายผมกับนังสาย แล้วจับตัวนังหนูไปครับ” ลุงจันทร์พูดจบก็รีบหายใจแรงๆ จนเลือดที่ซึมออกมาจากทางปากนั้นกระเด็นเต็มใบหน้า

“มะ มันพาดาวเรืองไปที่ไหน ป้าสายรู้ไหมครับ” สิงขรมีสีหน้าเคร่งเครียดเมื่อได้ฟังเรื่องราวต่างๆ ในตอนนี้ เขารู้สึกเป็นห่วงดาวเรืองขึ้นมาทันที ชายหนุ่มพยายามข่มใจให้เย็นลงแล้วค่อยๆ เช็ดเลือดที่ไหลไม่ยอมหยุดออกจากปากของนางสายอย่างเบามือ

“ช่วยนังหนูด้วยนะคุณสิงห์ ช่วยดูแลคุ้มครองหลานสาวของพวกเราด้วยนะคะ” ป้าสายมองวัลลภที่อุ้มสามีขึ้น ส่วนตัวนางนั้นไม่ยอมให้สิงขรอุ้ม