ฅนบนดอย - เรื่องของ ฅนบนดอย

ควันบุหรี่พวยพุ่งออกจากปากธันวาลอยสู่อากาศ เขายกยิ้มมุมปากเมื่อได้ปลดปล่อยหลังจากเครียดมานานหลายชั่วโมง เสียงเพลงที่ทางดีเจเป็นคนจัดคลอกับเสียงหัวใจเขาที่มันกระหน่ำเต้นอย่างฮึกเหิมตามจังหวะเพลงมัน ๆ "เฮ้อ… ค่อยรู้สึกดีหน่อย" "เออว่ะ ค่อยโอเคหน่อย" ขุนเขายกแก้วเหล้าขึ้นมาจ่อริมฝีปากพลางเลื่อนใบหน้าเข้าไปคลอเคลียซอกคอระหงของแฟนสาวด้วย "อิจฉาคนมีเมียมาคุมวะ" ธันวายกยิ้มพลางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ก่อนที่เสียงหวานของเพียงเธอจะเอ่ยถามเขา "พี่ธันมาเที่ยวที่นี่บ่อย ๆ พอ ๆ กับพี่ขุนใช่ไหมคะ" "ครับ ที่นี่เป็นที่ประจำของพวกพี่ ก็ที่ที่พาไอ้ขุนมาเจอกับรักแท้นั่นแหละ" เพียงเธอหันไปมองหน้าแฟนหนุ่มแล้วอมยิ้ม "ต้องขอบคุณพวกพี่นะคะที่พาเขามาหาเพียง…" "ครับผม…" ธันวายกยิ้มแล้วมองเหล่านักท่องราตรีที่กำลังโยกย้ายร่างกายกับจังหวะดนตรีจนสะดุดตากับร่างเล็กที่เพิ่งกระโดดขึ้นบนเวทีแล้วคว้าไมค์ไปจ่อปาก เธอดึงดูดเขากระทั่งธันวาลุกขึ้นไปดู มือหนาจับราวบันไดแน่น มุมปากหนาประดับด้วยรอยยิ้มเยือกเย็นเช่นเดียวกับสายตาเขาที่กำลังจดจ้องเธออยู่ แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นในหัวเขา 'น้องนับดาวเป็นเด็กเรียบร้อยน่ารัก' คำพูดของแม่และภาพเด็กผู้หญิงผมยาวดำขลับพูดจาน่ารำคาญและแต่งตัวเรียบร้อยเหมือนตุ๊กตาบาร์บี้ฉายเข้ามาในหัวเขาซ้ำ ๆ จนธันวาเผลอขบกรามแน่น "ตุ๊กตาเสียกบาล…"

แฟนเก่าอันธพาล เล่ม 5

สามปีก่อนหน้านี้ "ถ้าเลิกตีรันฟันแทงกันไม่ได้เราสองคนก็เลิกกันเถอะ" ปกป้องหันมามองต้นทางของเสียงในขณะที่มือกำหมัดแน่นจนแขนสั่นเทิ้ม "เลือกมาแล้วกัน ว่าป้องจะเอายังไง ระหว่างนินกับไปหาเรื่องชกต่อยกับคนอื่น" ญาณินปาดน้ำตาออกจากพวงแก้มแดงก่ำ นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วจริง ๆ ที่เธอจะขอร้องเขาขณะที่ปกป้องยังปิดปากเงียบกริบ "หยุดนะ ถ้าป้องเดินออกไปแม้แต่ก้าวเดียว เราสองคนเลิกกัน" "ขอโทษนะ.." ปกป้องหันหลังเดินออกมาจากห้องพักทันทีโดยไม่หันกลับไปมองคนรักอีก ญาณินทรุดนั่งลงกับพื้นร้องไห้โฮด้วยความเสียใจที่ไม่อาจรั้งแฟนหนุ่มให้อยู่กับตัวเองได้ "นายมันเห็นแก่ตัว..ไอ้คนเลว!" ปัจจุบัน "ไอ้เชี่ย..แป๊บ ๆ ขึ้นดอย แป๊บ ๆ ลงดอย มึงไปสร้างบ้านอยู่บนดอนเถอะเชื่อกู" ธันวาขมวดคิ้วว่าให้เพื่อนรักขณะที่ตัวเองยืนพิงประตูรถยนต์สูบบุหรี่อยส่งสบายเฉิบ ปกป้องกลอกตาไปมาแล้วสะพายกระเป๋าสัมภาระที่เตรียมมาจากบ้านขึ้นหลัง "บ่นกูจัง" "ไม่ใช่แค่กูที่บ่น เพื่อนแม่งทุกคนอะบ่นมึงด้วย" "เข้าใจกูหน่อยดิ ก็ชวนแล้วไม่ไปกันเองหนิ" "โห..นี่ตอนไปออกค่ายอาสายังไม่กันดานพอเหรอวะ นี่บนดอยมีไฟไหม?" "ไม่" "ก็นั่นน่ะสิ แล้วยังจะพาพวกกูไปลำบากอีก แต่บนดอยไม่มีญาณินนะโว้ย.." "ก็ถ้ามีมันก็ดีสิ ถ้าบนดอยมีเธอกูจะไม่ลงมาเลย" "ถุย! พอตอนนี้ปากดี แล้วตอนนั้นไมไม่พูดแบบนี้บ้างวะ นี่ก็เลิกกันมาไม่รู้กี่ปีละ ยัง…ไม่ลืมเขาอีก มึงนี่มันสุดยอดจริง ๆ ว่ะเพื่อน"

อุบายรักอันธพาล เล่ม 4

631·ฅนบนดอย

"กูแค่สมมตินะ" ปรินเลิกคิ้วให้พี่ชายเป็นอันเข้าใจกันแล้วเอ่ยถาม "ถ้ามึงเกิดชอบใครคนหนึ่งที่อายุเยอะกว่านิดหน่อย มึงจะจีบเขายังไงวะ" "กูเหรอ" พี่ปลาทำหน้าครุ่นคิดไปนานแล้วคลี่ยิ้ม "ถ้าเป็นกูนะ กูจะทำตัวน่ารักอะ อ้อนเหมือนลูกแมวเลยแหละแล้วบอกเขาไปว่ากูชอบ! ว่าแต่มึงเถอะ ไปแอบรักใครมาวะ" "เปล่า กูไม่ได้แอบรักใครกูแค่ถามไง" "แน่เหรอ?" "แน่ดิ" "เอ้อ... นั่นแหละ แต่สเปกกูอะต้องเป็นคนอบอุ่นนะ อยู่ด้วยแล้วรู้สึกปลอดภัยมาก ๆ และ… เอาใจกูเก่ง" "ใครจะไปเอาใจมึง วันหนึ่งมีอยู่สิบอารมณ์ไอ้ห่า" แปะ! "มึงไง นี่... มึงว่าป๊าจะมีแฟนใหม่ไหมวะ" จู่ ๆ พี่ปลาก็ถามออกมาหน้าเครียด ปรินขมวดคิ้วยุ่งแล้วส่ายหน้าไปมาเบา ๆ "ถ้าป๊ามีแฟนใหม่นะกูจะตบอีนั่นให้หน้าแหกเลย กูไม่ชอบ!" "เอ้อ... กลับไปได้ละ กูอยากพักผ่อน" "ไม่เอาอะ กูจะนอนที่นี่หนึ่งคืน" "ไม่เอาโว้ย!" "กูไม่กลับโว้ย...”

INSIDE ME #โฮปโอบรัก

‘ไม่ชอบเด็กแต่ยกเว้นเธอ’ ‘ไม่ได้คลั่งรักแค่ห่างไม่ได้’ เพราะคนที่ขโมยหัวใจเขาไปคือเธอ…

BESIDE YOU #วอร์เคียงดาว

323·ฅนบนดอย

‘วีนัสของพ่อเป็นเจ้าหญิง ไม่ว่าลูกจะเลือกเดินทางไหนทุกทางก็มีแต่ความสุข เลือกเลยสิลูก จะให้พ่อเลี้ยงซ้ายหรือเลี้ยวขวาดี’ อนันดาเหลียวมองลูกสาววัยห้าขวบที่นั่งอยู่เบาะหลังกับพี่ชายด้วยรอยยิ้มเอ็นดู ‘วีนัสของแม่เลือกทางไหนก็โชคดีทั้งนั้น พี่เวกันด้วยนะลูก’ ‘ครับ’ เด็กชายตอบกลับแม่ด้วยรอยยิ้มแล้วกอดคอน้องสาว ชี้นิ้วไปข้างหน้า ‘วีเลือกสิ จะให้คุณพ่อขับรถไปทางไหนดี’ เด็กหญิงหันไปมองหน้าพ่อกับแม่ สายตาท่านทั้งสองมองมาที่เธอคล้ายว่าจะกดดันให้เลือกทางไหนสักทาง ‘วีเลือกทางซ้ายมือค่ะ’ ‘โอเคเลย งั้นพ่อเลี้ยวซ้ายนะ’ ‘ค่ะ’ ‘น้องพี่เก่งมากเลย’ เด็กชายชมน้องสาว ‘คุณคะ’ จู่ๆ รถก็เริ่มส่าย ‘คุณพ่อครับ’ ‘ไม่เป็นไรลูก ถนนมันลื่นนิดหน่อย’ ‘คุณคะ คุณ!!’ ‘กรี๊ดดดด!!!’ โคล่ม!! เฮือก! ร่างเล็กสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากฝันร้ายที่ยังตามหลอกหลอนเธออยู่ทุกคืนวัน ฝันร้ายที่ขโมยตัวตนและรอยยิ้มไปจากเธอ… ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูช่วยดึงสติวีนัสกลับมา เธอลุกออกจากเตียงแล้วเดินไปเปิดประตู “สวัสดีค่ะ” “อรุณสวัสดิ์” เวกัสส่งยิ้มหวานให้น้องสาวพลางเสยผมออกจากใบหน้าวีนัส “อย่าลืมว่าวันนี้เราต้องไปโรงเรียน” หมดเวลาของวันหยุดสุดสัปดาห์แล้วสินะ นาฬิกาปลุกที่เป็นทั้งชีวิตของเธอจึงเริ่มทำงานแต่เช้าตรู่แบบนี้ “ค่ะ” วีนัสตอบเสียงเรียบ “รับนมอุ่นหรือโอวัลติน” “โอวัลตินร้อนก็ได้ค่ะ” “โอเค” “พี่เวย์ไม่ต้องไปทำงานเหรอ” “วันนี้พี่หยุด แล้วเดี๋ยวไปส่งเราที่โรงเรียน” “วีไปเองได้” “พอดีพี่ว่าง” “พี่ไม่ต้องลงทุนหยุดงานเพื่อมาดูแลวีหรอก วีไม่ได้เป็นอะไร” “…” ผู้เป็นพี่นิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะหันไปยิ้มให้น้องสาว “พี่หยุดจริงๆ” “วีจะเชื่อแล้วกัน” วีนัสหันหลังให้พี่ชายโดยไม่พูดอะไรต่อจากนั้น รู้ว่าเวกัสตั้งใจหยุดงานมาดูแลเธอ แต่ก็บอกไปไม่รู้กี่ครั้งแล้วว่าเธอไม่ได้เป็นอะไร และดูแลตัวเองได้ “งั้นพี่ปิ้งขนมปังให้เราด้วยแล้วกันนะ” ผู้เป็นพี่ตะโกนบอกไล่หลังน้องสาวแล้วรีบไปเตรียมอาหารเช้า ด้วยเพราะเหตุการณ์ในอดีตทำให้เขาสูญเสียทั้งพ่อและแม่ไปพร้อมกัน หน้าที่หัวหน้าครอบครัวจึงตกอยู่ที่เขาและต้องดูแลน้องสาว เด็กหญิงที่มีรอยยิ้มหวานเป็นเสน่ห์ ใครเห็นก็ชมว่าน่ารักแต่รอยยิ้มนั้นถูกพรากไปกับเหตุการณ์สุดสะเทือนใจที่เขาเองก็ไม่อาจลืม เสียงหัวเราะ รอยยิ้มและความสุขในแววตาวีนัสหายไปตั้งแต่วันนั้น เธอกลายเป็นเด็กผู้หญิงที่มีโลกส่วนตัวสูง เย็นชาและไร้ความรู้สึก เธอเป็นเด็กวัยรุ่นที่สมควรมีชีวิตร่าเริงตามวัยแต่เปล่าเลย วีนัสตรงกันข้ามทุกอย่าง “…” วีนัสเดินลงมาจากชั้นสองด้วยใบหน้านิ่งเรียบ เธอมองไปที่โต๊ะอาหารที่มีทั้งแก้วโอวัลตินและจานขนมปังปิ้งทาแยมรสสตรอว์เบอร์รีที่พี่ชายเตรียมไว้ให้ “วีเกลียดแยมสตรอว์เบอร์รี” “พี่จำได้ว่าเราชอบกิน” เวกัสเลื่อนจานขนมปังปิ้งมาหาตัวเอง เขาไม่ได้มโนขึ้นเองว่าน้องชอบแยมสตรอว์เบอร์รี แต่จำได้แม่นว่าตอนเด็กวีนัสชอบขนมปังปิ้งทาแยมที่แม่ชอบทำให้กินจริงๆ “เรามีกันแค่นี้…อยากพูดอะไรก็พูดกับพี่ได้” “ไม่มีค่ะ” “รู้ไหมว่าสิ่งที่พี่พยายามมาตลอดคืออยากให้เราสองพี่น้องเปิดใจคุยกัน” “วีไม่มีเรื่องคุย” วีนัสตอบกลับอย่างเย็นชา เธอดื่มโอวัลตินในแก้วหมดแล้วก็ลุกออกไป คนเป็นพี่ก้มหน้าถอนหายใจออกยาวๆ สิ่งที่ยากที่สุดและล้มเหลวทุกครั้งคือการบอกให้วีนัสคุยกับเขาแบบเปิดอก “พรุ่งนี้พี่ต้องไปทำงานแล้ว” “คุณพ่อกับคุณแม่ก็เสียไปนานแล้ว ทำไมพี่เวย์ต้องรับช่วงทำธุรกิจผิดกฎหมายด้วย” ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอโน้มน้าวใจเวกัสให้เลิกทำธุรกิจผิดกฎหมายนี้ มรดกตกทอดจากรุ่นคุณปู่ หลังจากพ่อเสียไปเวกัสก็ต้องขึ้นมาทำธุรกิจนี้แทนพ่อทุกอย่าง “ถ้าพี่ไม่ทำ พี่จะเลี้ยงเราได้ยังไง” วีนัสเอี้ยวหน้ากลับมามองพี่ชาย “วีออกจากโรงเรียนก็ได้ ไม่เรียนแล้วก็ได้” “ได้ยังไง พี่ตั้งใจหาเงินส่งเราเรียนก็เพราะอยากให้เราได้มีความรู้ อยากให้เราเจอสังคมดีๆ” “สังคมดีๆ ที่พี่เวย์บอกมันคือสังคมขยะ” ยุคสมัยของการแบ่งแยกชนชั้น สูง เตี้ย สวย ขี้เหร่ ขาว ดำ รวย จน ตอนเด็กเธอคิดว่าการแบ่งชนชั้นเป็นเฉพาะในกลุ่มผู้ใหญ่และวัยทำงาน ตอนนี้เธอรู้ซึ้งแล้วว่ามันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับช่วงวัยและเธอก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ถูกเพื่อนล้อเลียนอยู่บ่อยครั้ง “ใครทำอะไรเราหรือเปล่า” “…” วีนัสไม่สนใจตอบคำถามพี่ชาย เธอเดินออกมาหน้าบ้านและแหงนมองท้องฟ้า “ร่มยังจำเป็นสำหรับเราไหม” คล้ายว่าฝนตกห่าใหญ่ไม่ช้าก็เร็วนี้ “วี” “…” “อย่าลืมยิ้ม ยิ้มเยอะๆ” รอยยิ้มสุดท้ายที่เธอจำได้คือรอยยิ้มในวันที่แม่กับพ่อจากไป

BETWEEN US #ไออุ่นมีรัก

667·ฅนบนดอย

“จ้องหน้าทำไม” ประโยคแรกที่ไออุ่นเอ่ยถามหญิงสาวคนตรงหน้า เขาไม่ชอบให้ใครจ้องหน้านาน ๆ แบบนี้เพราะมันน่าหงุดหงิดใจมากกว่า “ป…เปล่าค่ะ ขอโทษนะคะ” เลิฟยูก้มหน้าหลบสายตาชายหนุ่มแล้วเดินเลี่ยงไปอีกทางเพื่อหลบให้ทั้งสองหนุ่มสาวออกไปจากห้องน้ำ “เขาสองคนเข้ามาทำอะไรกัน…” รอยแดงพวกนั้นมันคือคำตอบในใจเธอแล้วเพียงอยากตั้งคำถามเพื่อหลอกตัวเองเท่านั้นว่าไม่ใช่อย่างที่สมองกำลังประมวลผลแน่นอน เมื่อทำธุระเสร็จเลิฟยูก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เธอหยุดฝีเท้ากะทันหันเพราะคนที่หยุดยืนตรงหน้า “เท่าไหร่?” “อะ..อะไรเหรอคะ” หญิงสาวขมวดคิ้วถามกลับอย่างมึนงง “งั้นไปกับฉัน” “ปะ..ไปไหนคะ” หัวใจดวงน้อยเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งที่ถูกอีกฝ่ายดึงแขน ออกแรงลากตัวเธอให้เดินตามเขาไปจนกระทั่งเลิฟยูมาอยู่ที่ลานจอดรถของลูกค้าวีไอพี ไม่ทันได้เอ่ยปากบอกก็ถูกอีกฝ่ายผลักไหล่เบา ๆ เป็นการบอกให้เธอเข้าไปนั่งในรถ เลิฟยูกะพริบตาปริบ ๆ จนกระทั่งรถเคลื่อนตัวออกมา ไม่กี่นาทีก็เลี้ยวเข้ามาในโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง ‘ทำไมฉันใจง่ายมากับเขาโดยไร้การขัดขืนแบบนี้นะ..’ “ลงจากรถสิ จะให้บริการทุกอย่างหรือไง” “คะ?” “…” ชายหนุ่มปรายตามองด้วยความเงียบทว่ากลับเป็นการกดดันจนเธอต้องเปิดประตูก้าวลงจากรถจาก ไม่กี่วินาทีก็ถูกเขาพาเข้ามาในห้องพัก “ถอดเสื้อผ้าสิ” “ถะ..ถอดทำไมคะ” “ขายไม่ใช่หรือไง” “ขาย?” “อ๋อ…เดี๋ยวนี้เขาชอบเล่นตัวเพื่อขอขึ้นราคาสินะ” “…”? ได้ฟังแบบนั้นก็ยิ่งงง “เท่าไหร่ล่ะ” ไออุ่นถามขณะที่เขาถอดเสื้อตัวเองออกจนเผยให้เห็นหมัดกล้ามเนื้อเรียงสวย เส้นเลือดนูน ๆ ที่ปรากฏอยู่ท่อนแขนแกร่งเธอมองมันไม่ละสายตา “ยังยืนเงียบอีก ไม่เป็นงานขนาดนี้ยังจะทำเล่นตัวอีกนะ” “หนูไม่รู้ว่าพี่พูดเรื่องอะไร หนูไม่ได้ขาย” “…” “หนูแค่ไปเข้าห้องน้ำแล้วเจอพี่เท่านั้น” เลิฟยูคลี่ยิ้มหวาน “พี่อาจจะจำหนูไม่ได้ใช่ไหมล่า~ แต่หนูจำพี่ได้” ยิ่งเธอพร่ำเพ้อไปไกลเขาก็ยิ่งมึนงง คิ้วหนาขมวดแน่นจ้องหน้าหญิงสาวไม่ลดละ “วันวันหนึ่งเจอหน้าผู้หญิงเป็นร้อย ฉันไม่มีเวลาจำหน้าใครขนาดนั้น” ก็จริงอย่างที่ว่ามานั่นแหละ ก็เธอเจอเขาเพียงไม่กี่วินาทีเอง จากนั้นก็จากกันแต่ทว่าเธอน่ะจดจำเขาได้ดีมาตลอดแถมกลิ่นน้ำหอมก็ยังติดที่ปลายจมูกและเขาก็ยังใช้น้ำหอมกลิ่นเดิมอยู่ “หนูไม่ได้ขาย..ตัว” ใช่ความหมายนี้ไหมนะ? หญิงสาวพึมพำในใจ “เสียเวลา” ไออุ่นเดินไปหยิบเสื้อที่ตัวเองโยนมันลงไปบนเตียงก่อนหน้านี้ขึ้นมาสวมใส่เหมือนเดิม ขณะเดียวกันโทรศัพท์มือถือเขาก็ส่งเสียงดังอยู่ในกระเป๋ากางเกง เลิฟยูมองเขาตาปริบ ๆ กำลังดูว่าไออุ่นจะเอายังไงต่อไป “ไหน ๆ เราก็เจอกันอีกรอบแล้ว…พี่ชื่ออะไรเหรอคะ” รอยยิ้มหวานละมุนนั้นใช้ไม่ได้กับคนเย็นชาอย่างเขา ไออุ่นปรายตามองใบหน้าหวานด้วยสายตาว่างเปล่าแล้วเดินออกมาจากห้องพัก “ดะ..เดี๋ยว ๆ สิคะ พี่คะพี่~” เลิฟยูวิ่งตามหลังเขามา คลาดกันเพียงไม่กี่นาทีไออุ่นก็ขับรถออกไปจากโรงแรม “เอ้า~ แล้วค่าโรงแรมใครจะจ่าย” หญิงสาวเดินกลับไปที่ล็อบบี้และถามพนักงานสาว “ค่าห้องเท่าไหร่คะ” “อ๋อ ไม่ต้องจ่ายเองหรอกค่ะ คุณผู้ชายจัดการเรียบร้อยแล้วนะคะคุณผู้หญิง” “เขาชื่ออะไรเหรอคะ” เลิฟยูแสร้งถามพนักงานแม้อีกฝ่ายจะทำหน้าลำบากใจใส่เธอก็ตาม “มันเป็นข้อมูลลับของลูกค้านะคะ” “นิดหนึ่งได้ไหมคะ นะคะพี่” เธอกะพริบตาออดอ้อน “ไม่ได้จริง ๆ ค่ะ” “นะคะ…ถือว่าเลี้ยงกาแฟพี่แล้วกัน” เลิฟยูหยิบธนบัตรใบห้าร้อยออกมาจากกระเป๋าแล้วยัดใส่มือหญิงสาว เปิดปากยากนักก็ติดสินบนไปเลย แค่ชื่อลูกค้าคนเดียวคงไม่เป็นไรเพราะเธอไม่ได้จะล้วงเอาข้อมูลเขามาสักหน่อย “เอ่อ…คุณไออุ่นค่ะ” พนักงานสาวกระซิบบอกเสียงพร่า แปลกที่หัวใจดวงน้อยไหวหวั่นกับชื่อนั้นที่หลุดออกจากปากพนักงานสาว “ผู้ชายคนเมื่อกี้เขาชื่อไออุ่นเหรอคะ” “ค่ะ” พนักงานกระซิบตอบอีกเช่นกัน “อ๋อ…พี่ไออุ่น” หญิงสาวทวนชื่อชายหนุ่มผ่านรอยยิ้มบาง ๆ ที่มุมปากก่อนจะกดโทร.หามะเฟืองให้มารับที่โรงแรม

MY LOVE คุณสุดที่(ร้าย)รักของผม

2.0K·ฅนบนดอย

“บรรยากาศดีนะครับ” ผมเริ่มเปิดบทสนทนาทำลายความเงียบ หลายนาทีก่อนหน้านี้มันดีแหละ แต่สักพักเริ่มอึดอัด กราฟมองแล้วยิ้มตาม “ชอบไหมคะ” “ชอบครับ” “ชอบกราฟหรือชอบบรรยากาศคะ” เธอฉีกยิ้มกว้างในขณะที่ผมเลิ่กลั่กจนเรียบเรียงคำตอบที่จะตอบกลับแทบไม่ถูก “ชะ…ชอบบรรยากาศครับ คุณกราฟนี้มุกเยอะนะครับ” เกือบแล้วกู เกือบตอบว่าชอบเขาแล้ว เฮ้อ~ ผมเบือนหน้าหนีและพรูลมหายใจออกเบา ๆ ก่อนจะหันกลับมาทำหน้าปกติ “ล้อเล่นค่ะ เห็นหมอเครียด ๆ กัน เลยอยากหาอะไรให้หัวเราะหน่อย” พับผ่าสิกราฟ! หยอกแบบนี้มีแต่เครียดกว่าเดิมเด้อสาว… -_-' “อ๋อครับ…” ผมไม่ได้พูดอะไรมาก ส่วนน้องชายผมมันก็เอาแต่ยิ้มและมองผมกับกราฟสลับไปมาอยู่นั่นแหละ ผมหมั่นไส้มันจึงเตะหน้าแข้งไปทีหนึ่ง

BAD GUY ของเล่นใต้อาณัติ

4.0K·ฅนบนดอย

เป็นเพียงของเล่นใต้อาณัติของมัจจุราช ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรทั้งนั้น หน้าที่ของเธอคืออ้าขารอเขาอยู่บนเตียง 'คนโปรดจะเป็นเด็กดีของคุณอีริคค่ะ'

นิยายปัจจุบันจบแล้ว

ใต้อาณัติมาเฟีย

Intro ลินลดาเป็นครูอัตราจ้างที่รอการบรรจุในโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง เธอสูญเสียพ่อไปในวัยสิบห้าปีตอนที่ครอบครัวกำลังมีความสุข การสูญเสียครั้งนี้เป็นจุดเปลี่ยนชีวิตเธอและแม่ของเธอ ความสุขค่อย ๆ หายไปเมื่อแม่มีผู้ชายเข้ามาติดพัน เขาเป็นทั้งเพื่อน ที่ปรึกษาและเป็นคนคอยซัพพอร์ตแม่และลินลดาทุกด้าน และผู้ชายวัยสี่สิบต้น ๆ คนที่บอกเธอเรียกพ่อ เขาเป็น มาเฟีย ที่ภรรยาเสียชีวิตไปด้วยโรคประจำตัว แม่เธอเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ไม่คุ้นตานี้ในฐานะภรรยาคนใหม่ของ ‘นายท่าน’ และเธอเป็นลูกติดที่ถูกตราหน้าว่าเป็นลูกเมียน้อย คำว่าลูกเมียน้อยทำให้ลินลดาเป็นรองทุกอย่าง ไม่ว่าจะความรัก ความสัมพันธ์ที่ตกเป็นเบี้ยล่างของพันไมล์ ลูกชายคนเดียวของพ่อใหม่ เขาเกลียดเธอ เกลียดแม่เธอที่เข้ามาแทนที่แม่เขา ความเกลียดชังกลืนกินจิตใต้สำนึกเขา พันไมล์พรากทุกอย่างในชีวิตเธอไป ความสัมพันธ์จึงเริ่มต้นด้วยความเกลียดชังมากกว่ารักใคร่ ลินลดาตกอยู่ใต้อาณัติพันไมล์ทั้งร่างกายและหัวใจที่เป็นปรปักษ์ไม่รักดีที่รับคนใจร้ายเข้ามา เธอรักเขา… เธอหวังว่าวันหนึ่งการกระทำทั้งหมดนี้จะจบลง 'ลูกเมียน้อย = ตกเป็นเหยื่อให้คนครหาว่าร้ายทั้งชีวิต' สักวันเขาจะรู้สึกเจ็บปวดกว่าเธอเป็นร้อยเท่าพันเท่า ————————-

มาเฟียจบแล้ว

เมียเสือ

5.0K·ฅนบนดอย

เมียเสือ -มิกิ- -มิกิ- เด็กสาวเจ้าของใบหน้าสวยราวกับตุ๊กตามีชีวิต นิสัยส่วนตัว นิ่งๆ เย็นชา ไม่ชอบให้ใครมาตีกรอบชีวิตของเธอ -ก๊วยเจ๋ง- -เจ๋ง- หล่อ แบดบอย นิสัยส่วนตัวไม่จริงจังกับผู้หญิงที่เข้ามา ปากร้าย โลกส่วนตัวสูง ไม่ชอบเด็ก! คำเตือน! นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของไรท์เอง เนื้อหาอาจบิดเบือนไปจากความจริงบ้าง มีฉากติดเรท 25++ ผู้ที่มีอายุไม่ถึง18+ ควรใช้วิจารณญาณในการอ่าน ในเนื้อหาอาจมีคำหยาบคาย เพื่ออรรถรสในการอ่าน แจ้ง ไรท์ลงอิเมจตัวละครในเพจนะคะ ฝากกดถูกใจด้วยนะคะ ห้าม! ห้ามคัดลอกเนื้อหาในนิยายไปดัดแปลงเป็นของตัวเองนะคะ เพราะทุกตัวอักษรไรท์กลั่นออกมาจากสมอง มันเหนื่อยมันท้อมาก อย่าเอาเปรียบเราเลยนะคะ ถ้าเจอจะดำเนินคดีตามกฎหมาย! ฝากกดถูกใจ+คอมเมนต์เป็นกำลังใจด้วยนะคะ

แฟน(ไม่)ชั่วคราว

35.0K·ฅนบนดอย

แฟน(ไม่)ชั่วคราว -น้ำเหนือ- ชายหนุ่มผู้ไม่เคยสมหวังกับความรัก เย็นชา ปากร้าย แต่จะดีกับคนที่ตัวเองรักคนเดียว 'ลองมาเป็นแฟนกันแบบจริงจังไหม' -อิงฟ้า- เด็กสาวเจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารัก แต่ภายใต้ใบหน้าสวยกลับซ่อนความแสบซ่าไว้ 'ให้อิงแกล้งเป็นแฟนให้ป้ะ คิดเงินไม่แพงหรอก' คำเตือน นิยายเรื่องนี้สร้างขึ้นจากจินตนาการผู้แต่ง มีถ้อยคำหยาบคายและติดเรท 25+ โปรดพิจารณาในการอ่าน เนื้อหาในนิยายอาจบิดเบือนไปจากความจริงบ้าง ห้าม! ห้ามคัดลอกหรือดัดแปลงเนื้อหาในนิยาย หากพบเจอจะดำเนินคดีตามกฎหมายทันที! ฝากกดถูกใจ+กดเข้าชั้นหนังสือด้วยนะคับ

รักต้องห้าม

4.0K·ฅนบนดอย

Warning รักต้องห้าม -อชิ- ลูกชายคนเดียวของเบก้าอดีตโอยะบุนสูงสุดของแก๊งยากูซ่าที่ยกตำแหน่งให้ลูกชายคนเดียวดูแลแทน เพราะเขาศัทธาในอุดมการณ์ แต่เหตุการณ์ในอดีตที่เกิดขึ้นกลับกำลังจะเกิดขึ้นซ้ำอีกรอบ ความแค้น และ ความรักที่ไม่น่าเกิดขึ้น... นิสัยส่วนตัวอชิ เย็นชา นิ่ง และโหดเหี้ยม -เป้าเป้ย- เด็กสาวผู้อาภัพ เธอเสียพ่อและแม่ไปตั้งแต่จำความไม่ได้ ต้องซ่อนตัวอยู่กับครอบครัวที่ไม่เคยยอมรับเธอเลย แต่เธอกลับเป็นคนคนเดียวที่ทุกคนรอคอยอย่างมีความหวัง เธอคือความหวัง นิสัยส่วนตัวเป่าเป้ย สดใส ช่างพูด และเธอมีใบหน้าที่สวย รอยยิ้มหวานละมุน คำเตือน นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาและฉากรุนแรง มีคำพูดหยาบคาย ทำให้แตกแยก โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน เนื้อหาในนิยายกลั่นกรองออกมาจากจินตนาการของผู้เขียนเอง ห้าม ห้ามดัดแปลงเนื้อหาในนิยาย หากพบเจอจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด!! โปรดอ่าน ฝากกดหัวใจและกดเพิ่มเข้าชั้นด้วยนะคะ อย่าลืมกดหัวใจใหเกันด้วยนะ...

คลั่งรักอันธพาล

28.0K·ฅนบนดอย

คลั่งรักอันธพาล NC++ -ขุนเขา- ผู้ชายที่เพรียบพร้อมทุกอย่างแต่เขากลับเลือกทางเดินชีวิตด้วยตัวเอง นิสัยส่วนตัวเป็นคนเย็นชา ปากร้าย โลกส่วนตัวสูง แต่มีคนคนหนึ่งที่ทำให้กำแพงน้ำแข็งที่ไม่เคยมีใครทำลายมันได้พังทลายลง -เพียงเธอ- สาวน้อยวัยยี่สิบปีที่ต้องดิ้นรนหาเงินเลี้ยงชีพตัวเอง เธอไม่มีพ่อแม่ มีเพียงป้าที่ไม่ใช่ป้าแท้ๆ ที่เลี้ยงดูมา เพราะความไม่เกี่ยงงานจึงทำให้เธอเจอเขา.. คำเตือน นิยายเรื่องนี้มีคำหยาบคายและฉากรุนแรง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน ห้าม! ห้ามคัดลอกหรือดัดแปลงเนื้อหาในนิยาย หากพบเจอจะดำเนินคดีตามกฎหมาย!

ร้ายรักอันธพาล

12.0K·ฅนบนดอย

ร้ายรักอันธพาล โอโซน… หล่อ รวย คาสโนวาตัวพ่อ แต่ปากแซ่บกว่าผู้หญิง แต่จู่ๆ วันหนึ่งเขากับเพื่อนสนิทกลับมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกันโดยไม่ตั้งใจ ทำให้ค่ำคืนที่แสนร้ายกาจวันนั้นทำให้เขารู้สึกกับเธอมากกว่าคำว่า 'เพื่อน' 'กูไม่เอาคนร้ายๆ แบบมึงมาเป็นเมียหรอกอีเนส' กาเนส… หญิงสาวที่เพรียบพร้อมทุกอย่าง สวย รวย เก่งรอบด้านและที่สำคัญ…เธอไม่ชอบขี้หน้า'โอโซน!'เจอกันเมื่อไหร่มักได้ตรฝีปากกับเขาอยู่เรื่อย เธอไม่ชอบผู้ชายแบบเขา.. 'ต่อให้โลกนี้มีมึงแค่คนเดียว กูก็ไม่เอาทำผัวค่ะ กูสวย!' นิยายเรื่องนี้นางเอกพระเอกค่อนข้างแรงทั้งคู่ และมีคำหยาบคายเพื่อเพิ่มอรรถรส หากใครไม่ชอบแนวนี้กดผ่านได้เลยค่ะ (ภาพที่นำมาลงเป็นเพียงภาพประกอบตัวละคร และไรท์จะลบออกทีหลัง อยากให้นางเอก-พระเอกหน้าตายังไงนักอ่านจินตนาการเอาได้เล้ย..^^) ห้าม! ห้ามดัดแปลงเนื้อหาในนิยาย ห้ามคัดลอกไม่ว่ามากหรือน้อย หากพบเจอจะดำเนินการตามกฎหมายทันที! นิยายเรื่องนี้เป็นเซตเดียวกับเรื่อง ดวงในอันธพาล หากใครอยากตามอ่านความเป็นมาตั้งแต่แรก เริ่มจาก ดวงใจอันธพาล ก่อนเลยค่ะ

ดวงใจอันธพาล

15.0K·ฅนบนดอย

ดวงใจอันธพาล • • ผู้ชายปากร้ายๆ โลกส่วนตัวสูง แต่วันหนึ่งโลกส่วนตัวก็มีสาวน้อยจอมจุ้นคนหนึ่งเข้ามาเปลี่ยนโลกทั้งใบเขาให้เป็นโลกใบใหม่ที่มีแค่เขากับเธอ • • • • เด็กสาวเจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้ม ลูกสาวคนเดียวของเบิร์ด เธอไร้เดียงสามากสำหรับเขา และเธอก็เป็นผู้หญิงคนเดียวที่เขา 'รัก’ (บุคคลในภาพไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ ในเนื้อหานิยาย เป็นเพียงภาพประกอบเท่านั้น ขออยุเจ้าของภาพด้วยค่ะ) คำเตือน นิยายเรื่องนี่พระเอกพูดห้วนๆ มีอารมณ์ฉุนเฉียวสไตล์นักเลง พูดคำหยาบและมีฉากการใช้ความรุนแรงเพื่ออรรถรส นางเอกมีเรียบร้อย พูดเจื้อยแจ้วตามวัย ใครไม่ชอบแนวนี้กดข้ามได้เลยค่ะ^^ นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นตามจินตนาการผู้เขียน อาจบิดเบือนไปจากความเป็นจริง และมีฉากติดเรท 20+ นักอ่านที่มีอายุไม่ถึง18ปี ควรใช้วิจารณญาณในการอ่าน ห้าม! ห้ามคัดลอกเนื้อหาในนิยาย หากพบเจอจะดำเนินคดีตามกฎหมายทันที!! ฝากกดไลค์+คอมเมนต์เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ

ป้าครับ ป้าน่ะเมียผม

102.0K·ฅนบนดอย

My Wife ป้าครับ ป้าน่ะเมียผม -วิลเลียม- มาเฟียหนุ่มเจ้าของรอยยิ้มหวานจนสาวๆ ตราตรึงใจ เขาเจ้าเล่ห์ และร้ายกาจ โหดเหี้ยม -มุกดา- หญิงสาวอายุ33 ปีที่ผิดหวังกับความรักมานับครั้งไม่ถ้วน เหตุเพราะเธอแก่! กว่า นิสัยดีน่ารัก รักคนง่าย เธอเป็นคนโก๊ะๆ และความโก๊ะและความน่ารักก็ทำให้คนบางคนถูกใจ คำเตือน นิยายเรื่องนี้ใช้คำหยาบ มีฉาก18+ และเนื้อหาส่วนใหญ่เกินขึ้นตามจินตนาการของผู้แต่งเอง อาจบิดเบือนไปจากความเป็นจริง ห้าม ห้ามคัดลอกเนื้อหาในนิยายและห้ามนำไปดัดแปลงใดๆทั้งสิ้น หากพบเห็นจะดำเนินคดีตามกฎหมายทันที (ไรท์ลงรูปอิมเมจในเพจนะคะ) ฝากกดถูกใจ+คอมเมนต์ให้กำ