Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
นักเขียน
นิยาย
เสน่หารักลวง
978·มณีภัทรสร สไบนาง นามปากกาความสัมพันธ์ที่เกิดระหว่างเธอกับเขามีกติกาชัดเจน ไม่มีความรู้สึกปนอยู่ในนั้น ความรักเกิดขึ้นกับอีกคน ในขณะที่อีกคนอยากจบ เรื่องราววุ่นวายจึงเกิดขึ้น เมื่อภูริต้องการเปลี่ยนสถานะจากคู่นอนเป็นคู่ชีวิตของเธอ +++++++++++++++++++++++++++++ “แอ๊ะ แอ๊ะ” เสียงที่ได้ยินทำให้พนิดาปรือตาขึ้น หนังตาหนักอึ้งแต่ก็พยายามฝืนเอาไว้ “แอ๊ะ แจ๊บ ๆ ๆ” นอกจากเสียงทักทาย ยังมีเสียงคล้ายคนกำลังดูดอะไรบางอย่างปนมาด้วย ตากลมโตปรับให้เข้ากับแสง ใบหน้าสวยหันไปตามเสียงที่ได้ยิน แล้วมองไปรอบ ๆ อีกครั้ง หัวใจสั่นจนยากจะควบคุม เมื่อแน่ใจว่าเสียงที่ได้ยินดังมาจากคนที่นอนอยู่ในเปล ร่างบางขยับลงจากเตียง ไม่สนใจแล้วว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน เพราะคนที่อยู่ในเปล ดึงสติของเธอไปจนหมดสิ้น “แอ๊ะ” คนตัวเล็กส่งเสียงทักทายเมื่อเห็นหน้าเธอ กางแขนออก ยกขาถีบอากาศสื่อให้รู้ว่า อยากออกมาหาเธอแล้ว “เดือนอ้าย...” เปล่งเสียงออกมาอย่างยากลำบาก น้ำตาตีตื้นขึ้นมาจนทำให้หูตาพร่าเลือนไปหมด “เดือนอ้าย หนูจริง ๆ ด้วย” มือสั่นเทาช้อนเข้าใต้ตัวลูก แล้วอุ้มออกมาจากเปล เจ้าเดือนอ้ายแอ่นอกแสดงความดีใจ ที่ได้ออกจากเปลนอนสมใจ “แอ๊ะ แจ๊บ ๆ ๆ” คนตัวเล็กทักทาย ก่อนจะยัดกำปั้นเข้าปาก พนิดายิ้มพร้อมกับฝังจมูกลงบนหน้าผากลูก สูดดมกลิ่นหอมของลูกให้หายคิดถึง จากกันวันนั้นไม่มีวันไหนที่เธอจะไม่คิดถึงลูกเลยสักครั้ง “แม่คิดถึงหนูเหลือเกิน ลูก” นาทีนี้เธอไม่สนใจอะไรแล้ว ต่อให้ถูกภูริฆ่าตาย เธอก็ยินดี น้ำตาไหลลงมาเป็นสาย กอดลูกแนบอกไว้อย่างนั้น คนตัวเล็กที่ทำเหมือนหิวในตอนแรก ดูดมือแล้วซบหน้าอยู่กับอกของคนเป็นแม่
รื้อรักในรอยร้าว
2.0K·มณีภัทรสร สไบนาง นามปากกาความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น เป็นเบ้าหลอมให้เขาเข้มแข็ง คีตภัทร คนนี้ไม่ใช่คีตภัทรคนเดิมอีกแล้ว ผู้ชายอ่อนแอคนนั้นตายจากโลกนี้ไปนานแล้ว เขากลับมาพร้อมกับความแค้นที่สุมอยู่ในอก ที่รอวันแก้แค้น ++++++++++++++++++++++++++++++++ "ท่านประธานเรียกดิฉัน มีอะไรหรือเปล่าคะ" ถามเมื่อมายืนอยู่ที่หน้าโต๊ะทำงานของเขา วันนี้คีตภัทรใส่เสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้ม เมื่อตัดกับผิวสีแทนก็ทำให้เขาดูน่าเกรงขามมากขึ้นไปอีก "หิวน้ำ!" ตอบสั้น ๆ โดยที่ไม่มองหน้าเธอสักนิด กวิสราขมวดคิ้วเข้าหากัน กิ่งแก้วบอกกับเธอว่า ในห้องนี้มีบาร์เครื่องดื่ม ท่านประธานจะหาเครื่องดื่ม ดื่มเอง ไม่รบกวนเวลางานของเลขา "ค่ะ" รับคำสั้น ๆ แล้วถอยหลังไปที่ประตู "จะไปไหน!" เสียงเข้มที่เอ่ยถามทำให้เท้าที่กำลังก้าวเดินหยุดชะงัก "จะไปเตรียมเครื่องดื่มให้ค่ะ" "รู้เหรอว่าเวลานี้ผมดื่มอะไร" "ท่านบอกว่าหิวน้ำ น้ำเปล่าใช่ไหมคะ" คำตอบของเธอทำให้คีตภัทรหน้าตึง กวิสรามองเขาอย่างไม่เข้าใจ เขาหิวน้ำเธอก็ต้องหาน้ำเปล่ามาให้ มันก็ถูกแล้วนี่ "คุณกิ่งแก้วไม่ได้บอกเหรอ" "บอกค่ะ" "แล้วย้อนทำไม" "คุณกิ่งแก้วบอกว่า ท่านจะหาเครื่องดื่มดื่มเอง ในห้องนี้มีบาร์เครื่องดื่มขนาดใหญ่พอ ๆ กับผับ และมีเครื่องดื่มสารพัดยี่ห้ออยู่ในนั้น ท่านจะไม่ให้เลขาวุ่นวายกับเรื่องนี้ ดิฉันรับข้อมูลมาแบบนี้ค่ะ" คำตอบของเธอทำให้คีตภัทรรู้ว่า กวิสราก็เตรียมตัวตั้งรับเขาเช่นกัน เมื่อคืนยังร้องขอชีวิต เช้ามาปากดีเถียงเขาฉอด ๆ ต้องระลึกความหลังสักหน่อย เธอจะได้รู้ว่าเขาไม่ใช่คนที่เธอจะมาตีฝีปากใส่ได้
ต้นหมื่นแสนรัก
645·มณีภัทรสร สไบนาง นามปากกา“ตื่นแล้วเหรอ” คำถามที่ดังมาจากหน้าประตู ทำให้แสนรักมุดหน้าลงใต้ผ้าห่มด้วยความเขินอาย เขาออกไปไร่ตั้งแต่เช้าแล้วไม่ใช่เหรอ “ทำอะไรน่ะ อยากอาบน้ำไหม” เพราะเห็นว่าเธอยังอยู่ในชุดเดิม ต้นหมื่นจึงถาม “ไม่ไปทำงานเหรอคะ” เสียงอู้อี้ที่ดังมาจากใต้ผ้าห่ม ทำให้ต้นหมื่นหัวเราะให้กับความน่ารักของเธอ จะอายอะไรอีกเขาเห็นจนหมดแล้ว “ไปแล้ว แล้วก็กลับมาแล้ว ผมเป็นห่วงคุณ” ตอบจากใจจริง เพราะกังวลว่าเธอจะคิดมาก “ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ คุณกลับไปทำงานเถอะ” “ไม่เอา ไม่ไปแล้ว ไหนดูสิว่าตัวร้อนหรือเปล่า เจ็บแขนมากไหม” เดินมาข้างเตียงแล้วตลบผ้าห่มออก นางอายที่ซ่อนตัวอยู่ใต้นั้นตาโต เมื่อผ้าที่เธอใช้เป็นโล่กำบัง ร่อนลงไปกองอยู่ข้างเตียง “คุณต้น อย่าแกล้งสิคะ” ทั้งตัวของเธอมีแค่เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ที่เขาใส่ให้เมื่อตอนเช้ามืด ส่วนท่อนล่างนั้นไม่มีอะไรปกปิดเลยสักชิ้น
Hidden me รักซ่อนแอบ
1.0K·มณีภัทรสร สไบนาง นามปากกาเมื่อต้องสวมรอยเป็นแฝดพี่ ไปดูแลว่าที่พี่เขยที่พิการ พลอยพัดชาเลยต้องทำทุกอย่าง เพื่อให้ตัวเองกลายเป็น เพชรน้ำหนึ่ง เพื่อตบตาทุกคน โดยเฉพาะว่าที่พี่เขยอารมณ์รุนแรง ปากร้าย และเอาแต่ใจตัวเองอย่างภารัน ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ "ที่เธอตอบไม่ได้เพราะเธอไม่รู้ว่า แผลที่แขนเพชรน้ำหนึ่งไปโดนอะไรมาใช่ไหม"ขนอ่อนพากันเรียงตัว เมื่อเขาเอ่ยชื่อเพชรน้ำหนึ่งออกมาเต็มปาก เหมือนเขารู้ว่าเธอไม่ใช่เพชรน้ำหนึ่ง "ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าแขนฉันไปโดนอะไรมา ฉันว่าคุณเมามากแล้ว เราแยกกันตรงนี้นะคะ"พูดพร้อมกับลุกขึ้นยืนเพื่อจะหนีไปตั้งหลัก "เมื่อสองคืนก่อนมีคนเห็นเธอในผับแถวๆทองหล่อ"พูดพร้อมกับมองหน้าหญิงสาวอย่างจับผิด "ค่ะ ฉันหนีคุณไปตอนคุณหลับ"พูดเพราะไม่อยากให้เขาถามเธออีก "อือ...ปกติเธอก็เที่ยวเก่งจนฉันชิน" "ก็ไม่แปลกนี่คะ ของมันเคยๆ"พลอยพัดชายังแถไม่หยุด เธอจะไม่ยอมจนมุม ต่อให้เขาต้อนจนไม่มีทางหนีก็ตาม ภารันยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะมองนิ่งมาที่หน้าเธอ "ตอนที่เพื่อนฉันเจอเธอ มันเป็นเวลาเดียวกับที่...ฉันนั่งทานข้าวอยู่กับเธอ! มีอะไรจะแก้ตัวอีกไหม พลอยพัดชา! "ภารันพูดในต้นประโยค ก่อนจะตวาดลั่นเมื่อเอ่ยชื่อเธอออกมา ร่างบางยืนนิ่งอยู่กับที่ ตากลมโตมองเขาอย่างตกตะลึง "คุณภารัน! "เรียกชื่อเขาก่อนจะถอยหนี แต่ก็ช้าไปกว่ามือแกร่งที่รวบเข้ามาที่เอวของเธอ แล้วออกแรงดึงจนร่างบางปะทะเข้ากับอกแกร่งอย่างแรง "โกหกฉันทำไม! ต้องการอะไร! "ชายหนุ่มตวาดลั่น มือที่จับแขนเธอไว้ลงน้ำหนักบีบจนหญิงสาวเจ็บร้าวไปทั้งแขน "คุณภารัน ปล่อยนะฉันเจ็บ! "ร้องบอกพร้อมกับดิ้นหนี รู้สึกเจ็บที่ต้นแขนเมื่อเขายังบีบลงมาอย่างไม่ปราณี "สวมรอยเป็นเพชรน้ำหนึ่งทำไม เธอต้องการอะไรจากฉัน พลอยพัดชา!"เป็นอีกครั้งที่เขาเอ่ยชื่อพลอยพัดชาออกมาเต็มปาก "ปล่อยนะฉันเจ็บ! "หญิงสาวดิ้นหนี เมื่อเขาทำให้เธอเจ็บ จะแก้ตัวตอนนี้ก็คงไม่ทัน เธอเองก็ยังไม่ได้คิดแผนเรื่องนี้เอาไว้ ไม่คิดว่าภารันจะจับได้เร็วขนาดนี้ มีตรงไหนบ้างที่เธอไม่เหมือนแฝดพี่ เธอทำจนเหมือนทั้งตัว "ตอบมาว่าเธอต้องการอะไรจากฉัน!" "ฉันไม่ต้องการอะไรจากคุณทั้งนั้น ฉันเองก็ไม่ได้อยากมาที่นี่เลยสักนิด! "คำตอบของเธอทำให้ภารันเดือดจัด "ไม่อยากมาแล้วมาทำไม! พูด! " "โอ้ย! ฉันเจ็บนะ" "เจ็บก็พูดสิ พูดออกมาให้หมด! " "ฉันไม่รู้ ไม่รู้อะไรทั้งนั้น แม่บอกให้ฉันมาดูแลคุณ ฉันก็มาตามคำสั่งของท่าน" "โกหก! พวกคุณวางแผนอะไรกัน เพชรน้ำหนึ่งสั่งให้คุณมาทำอะไร! " "คุณรัน ฉันเจ็บนะคะ ฉันไม่รู้ว่าระหว่างคุณกับพี่เพชรมีเรื่องอะไรกัน ฉันมาตามคำขอร้องของแม่ ท่านให้ฉันมาดูแลคุณ ฉันรู้แค่นี้ ถ้าคุณอยากรู้อะไรก็ไปถามจากพี่เพชรโน้น ฉันไม่เกี่ยว! " "ไม่เกี่ยวเหรอ ตอนนี้เธอเกี่ยวเต็มๆ แล้วทูนหัว กล้ามากนะที่เข้ามาเหยียบจมูกฉัน ฉันจะทำให้เธอรู้ว่าคนอย่างไอ้ภารัน ไม่ใช่คนที่ใครที่ไหนมาหลอกได้ โดยเฉพาะเด็กเมื่อวานซืนอย่างเธอ! "พูดจบก็ออกแรงลากหญิงสาวเข้าไปในตัวบ้าน คนรับใช้ที่เห็นเหตุการณ์พากันแตกตื่น เพราะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้านาย ผู้หญิงคนนี้เข้าบ้านมาแค่ไม่กี่วัน คนในบ้านก็วุ่นวายไปหมด
เจ้าสาวครึ่งทาง
2.0K·มณีภัทรสร สไบนาง นามปากกาในวันแต่งงานปานิศาจับได้ว่าเจ้าบ่าวของเธอแอบมีความสัมพันธ์กับเพื่อนสนิท ที่ทำหน้าที่เป็นเพื่อนเจ้าสาว หญิงสาวจึงทิ้งทุกอย่าง เป็นเจ้าสาวครึ่งทางดีกว่าไปให้สุดทางพร้อมกับความเจ็บปวด ++++++++++++++++++++++++++ ปานิศาชะงักอยู่กับที่ เข้าใจแล้วว่าทำไมจริยาถึงไม่อยากให้เธอเข้ามาในนี้ ตากลมโตมองเตวิทย์สลับกับภีรณี กลั้นลมหายใจ เมื่อเห็นรอยลิปสติกบนหน้าอกของชายหนุ่ม ภีรณีไวกว่าที่เธอคิด แสดงว่าภีรณีคิดเรื่องนี้ตั้งแต่ตอนที่รู้ว่า เธอหนีไปกับเตวิทย์ ภีรณียืนอยู่หน้าห้องนอน มองปานิศาด้วยความสะใจ ถ้าปานิศายังมีสมองอยู่ น่าจะเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เธอใช้เวลาในห้องน้ำแต่งเติมร่องรอยเพื่อให้ดูสมจริง ตาสองคู่สบกัน เป็นปานิศาที่ละสายตาไปจากใบหน้าของภีรณี เมื่อเตวิทย์เรียกชื่อเธอ “ปลื้มครับ...” ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอ เมื่อเห็นปานิศามองที่หน้าอก ก้มมองจึงเห็นว่าตรงนั้นมีรอยริมฝีปากประทับเอาไว้ ร่างบางเดินเข้ามาหา เตวิทย์พูดไม่ออก ในขณะที่ภีรณีสะใจ ปานิศายังโง่เหมือนเดิม มือบางเปิดกระเป๋าถือ หยิบซองทิชชู่เปียกออกมา แล้วเดินเข้าไปหาเตวิทย์ “เสื้อเปื้อนค่ะ” พูดจบก็เช็ดรอยลิปสติกออกจากเสื้อของชายหนุ่ม เตวิทย์กลั้นหายใจ ในขณะที่ภีรณีมองภาพนั้นอย่างไม่เข้าใจ “ปลื้ม...” เตวิทย์พูดไม่ออก สิ่งที่เขาคิดว่าจะได้จากเธอคือฝ่ามือหนัก ๆ แต่มันกลับตรงกันข้าม “ระวังหน่อยนะคะ มันสกปรก” จงใจเน้นคำว่าสกปรกชัด ๆ เพราะอยากให้ภีรณีได้ยิน และก่อนที่ใครจะพูดอะไร ปานิศาก็โน้มคอเตวิทย์ลงมา เขย่งเท้าขึ้นประกบปากจูบเขา โดยไม่สนใจสายตาของภีรณีสักนิด เธอจงใจทำให้ภีรณีเป็นอากาศ
สายธารน่านนที
932·มณีภัทรสร สไบนาง นามปากกาตากลมโตเบิกกว้าง เมื่อเห็นชื่อสถานที่ที่เขาพารถเข้ามาจอด 'ที่ว่าการอำเภอ' อย่างนั้นหรือ เขาพาเธอมาที่นี่ทำไม "ลงมาสิ"เอ่ยเรียกเมื่อหญิงสาวยังเอาแต่นั่งอยู่กับที่ "มาทำไมคะ" "มาฝากท้องมั้ง"น่านนทีตอบกลับอย่างกวนๆ "คุณน่าน!"สายธารสวนกลับ เมื่อเขาจงใจกวนประสาทเธอ "ลงมาเถอะน่า ชักช้าเสียเวลา" "บอกก่อนสิคะว่ามาทำไม" "ผัวเมียมาอำเภอถ้าไม่มาจดก็ต้องมาหย่า แค่นี้คิดไม่ได้หรือไง" "จดทะเบียน...สมรสเหรอคะ"คำว่าสมรสหลุดออกมาจากปากเบาหวิว เมื่อตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน "อืม...จะลงมาได้หรือยัง" "ไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้ ฉันไม่ได้..."คำพูดต่อมาถูกกลืนลงคอ เมื่อน่านนทีขัดขึ้น "เรื่องนั้นฉันจะคิดเอง ตอนนี้เธอลงมาดีๆดีกว่า หรือว่าจะต้องให้ฉันอุ้ม" "คนไม่ได้รักกัน ไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้ค่ะ" "ฉันทำเพราะเห็นว่าสมควรทำ" "ถ้าคุณทำเพราะต้องการแสดงความรับผิดชอบ ก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันเข้าใจว่าเรื่องของเราเกิดขึ้นมาจากอะไร อย่าให้ฉันต้องเป็นภาระคุณไปมากกว่านี้เลยนะคะ" "เธอนี่ดื้อกว่าที่ฉันคิดไว้นะ" "ฉันไม่ได้ดื้อค่ะ แค่แสดงความคิด" "สายธาร...อย่าให้ฉันหมดความอดทนกับเธอ" "ฉันแค่อยากให้คุณคิดก็แค่นั้นเอง" "ฉันคิดดีแล้ว ลงมา ถ้าเธอยังช้าฉันจะแบกเธอเข้าไป" "คุณน่าน!" เมื่อไม่อาจค้านเขาได้ เธอก็ยอมลงจากรถดีๆ น่านนทีคงคิดมาแล้วถึงได้ทำแบบนี้ สำหรับเธอยังคาดไม่ถึงกับเรื่องที่เกิดขึ้น จนกระทั่งจรดปลายปากกาเซ็นชื่อของตัวเองลงไปในกระดาษ ที่เจ้าหน้าที่นำมาให้ หัวกระดาษระบุไว้ว่า มันคือใบทะเบียนสมรส เธอถึงได้มั่นใจว่านี่คือเรื่องจริง ตอนนี้เธอจดทะเบียนสมรสกับเขา และเปลี่ยนไปใช้นามสกุลของเขาแล้ว
One night stand ครั้งเดียวชั่วนิรันดร์
6.0K·มณีภัทรสร สไบนาง นามปากกาเมื่อแฟนหนุ่มที่คบกันมานาน หนีไปแต่งงานกับผู้หญิงที่คบซ้อน เพราะความเมาเมริสาจึงอยากมี One night stand กับใครสักคน เรื่องราววุ่นวายจึงเกิดขึ้น เมื่อเกื้ออยากให้ One night stand ครั้งนี้เป็นครั้งเดียวชั่วนิรันดร์ของเขาและเธอ ++++++++++++++++++++++++++ “จูบฉันสิคะ คุณจะได้รู้ว่าฉันไม่ใช่ภูเขาน้ำแข็ง ฉันก็มีหัวใจ” พูดจบร่างบางก็เขย่งปลายเท้าขึ้น พยายามประกบริมฝีปากลงบนปากหนา เกื้อเบี่ยงหลบพร้อมกับดันเธอออกห่าง เมื่อเริ่มคุมตัวเองไม่อยู่เช่นกัน เขาก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งที่มีเลือดเนื้อ สาวสวยมาอ่อยตรงหน้ามีหรือที่เขาจะไม่มีอารมณ์ “จูบสิคะจูบฉัน” ปากบางเผยออย่างรอคอย เธอก็อยากรู้เหมือนกันว่าจูบมันเป็นยังไง ยิ่งเป็นจูบที่ได้จากคนแปลกหน้ายิ่งทำให้เธอรู้สึกดี เพราะตอนนี้เมริสาอยากประชด เมื่อคนทั้งโลกรวมหัวกันรังแกเธอ “อย่าเม คุณไม่อยากทำแบบนี้หรอก” เกื้อเตือนสติแต่เหมือนว่าคนเมาจะไม่ยอมรับฟังอะไร ร่างบางดันเขาไปจนติดบาร์เครื่องดื่ม เขย่งปลายเท้าขึ้น เมื่อต้องการจูบกับเขา เกื้อมองริมฝีปากอิ่มตรงหน้า ก่อนจะกระแทกริมฝีปากลงมาอย่างแรง เมื่อเธออยากรู้เขาก็จะสอนให้ แต่จูบที่เธอจะได้รับมันจะไม่อ่อนหวาน แบบที่เขาเคยมอบให้คนอื่น เธอจะได้หลาบจำ วันหลังจะได้ไม่ไปร้องขอให้ใครมาจูบแบบนี้อีก
สายใยร้ายรัก(นิยายชุดร้ายรัก)
2.0K·มณีภัทรสร สไบนาง นามปากกา***ยิ่งหนีก็ยิ่งใกล้ ยิ่งไกลก็ยิ่งคิดถึง อภัสราต้องออกจากมหาวิทยาลัย ตั้งแต่ยังเรียนไม่จบเทอมแรกด้วยซ้ำ เมื่อไปมีความสัมพันธ์กับรุ่นพี่ สาวน้อยอายุ18แบกหัวใจที่บอบช้ำพร้อมกับลูกในท้อง หนีไปถึง 6 ปีเต็ม +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ครืด~ครืด มือถือในกระเป๋ากางเกงสั่นขึ้น เมื่อมีข้อความเข้า มือแกร่งหยิบขึ้นมาเปิดอ่าน เมื่อวางลูกบนเบาะรถและคาดเข็มขัดนิรภัยให้เรียบร้อย มือหนาสั่นขึ้นเมื่อกวาดสายตาไปตามตัวหนังสือที่ถูกส่งเข้ามาทางอีเมลของเขา [ถ้าพี่ธามเปิดอ่านข้อความเนยคงไปไกลแล้ว ฝากลูกด้วยนะคะ พี่ธามเคยเอาลูกไปเลี้ยงหลายครั้ง คงรู้ว่าลูกชอบไม่ชอบอะไร พี่ธามรู้หรือยังคะว่าลูกเป็นโรคG6PD ต้องระวังเรื่องอาหารและยาบางตัว เนยจดรายละเอียดสิ่งที่ควรระวังใส่ไว้ในสมุดประจำตัวลูกแล้ว ฝากพี่ธามอ่านด้วยนะ เวลานอนพี่ธามกอดลูกด้วยนะ ลูกชอบให้กอดถึงจะหลับสนิท เนยรบกวนพี่ธามมากไปไหมคะ สุดท้ายนี้เนยอยากจะบอกว่า เนยขอโทษสำหรับความผิดทุกอย่างที่ทำไว้กับพี่ ยกโทษให้เนยด้วยนะคะ] มือแกร่งวางมือถือลงข้างตัวก่อนจะยกมือขึ้นกุมขมับ ไม่มีคำตัดพ้อหรือต่อว่า มีเพียงข้อความขอโทษ อภัสราขอโทษเขาซ้ำๆ เพราะคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นความผิดของเธอ ตาคู่คมมองมือถืออีกครั้ง เธอคงตั้งเวลาส่งเมล เพราะเขาได้รับมันหลังจากที่เธอจากไปแล้ว
เริ่ม(รัก)ร้าย(นิยายชุดร้ายรัก)
840·มณีภัทรสร สไบนาง นามปากกาภาพที่เห็นเบื้องหน้าทำให้อารดาตาค้าง มันคือภูเขาที่รายล้อมไปด้วยน้ำทะเล อย่าบอกนะว่าเขาจะเอาเธอมาปล่อยเกาะ ไม่มีเวลาคิดนาน เมื่อเสียงของคนที่อยู่ในน้ำเอ่ยเร่ง ให้เธอลงไปเร็วๆ ร่างบางมองซ้ายขวา ก่อนจะตัดใจโดดตามเขาลงไป น้ำบริเวณนี้แค่หน้าอก แต่ด้วยการแต่งตัวของเธอ ก็ทำให้เดินลำบากไม่น้อย ธนากรเดินกลับมายังร่างของคนที่ยืนโงนเงน แต่ยังไม่ทันได้เข้าไปถึงตัว อารดาก็ตวาดแหวใส่เขา พร้อมกับใช้มือตีน้ำ จนธนากรโมโห "อย่าเข้ามานะ นี่แน่ะๆ"หญิงสาวทั้งตีน้ำ ทั้งวักน้ำสาดใส่ จนชายหนุ่มเริ่มหมดความอดทน ร่างสูงไม่พูดพร่ำทำเพลง ตรงเข้าไปหาคนร่างบาง ก่อนจะรวบตัวเธอ แล้วแบกขึ้นบ่า เดินขึ้นฝั่งไปเร็วๆ ลุงพงษ์ส่ายหัว เมื่อเห็นการกระทำของนายหัวหนุ่ม "ลำบากลำบนแท้"บ่นพร้อมกับส่ายหัวไปมา ไม่เข้าใจว่าเจ้านายจะดั้นด้นพาคุณคนสวยมาที่นี่ทำไม จะมาหาแต่ละครั้งก็แสนจะลำบาก "ลุงวางของแล้วก็กลับไปได้เลยนะ คืนนี้ผมจะนอนที่นี่"ธนากรหันมาบอกคนงาน ก่อนจะแบกคนบนบ่าเดินต่อไปเร็วๆ ในท่านี้อารดาเวียนหัวจนแทบอาเจียน แค่เมาเรือก็แย่พอแล้ว ยังจะมาถูกจับห้อยหัวอีก "กรี๊ดดด! ช่วยด้วย!"ส่งเสียงร้องไปอย่างนั้น ทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีประโยชน์ "จะแหกปากทำไมวะ!"ธนากรตวาด ก่อนจะโยนคนบนบ่าลงพื้นอย่างแรง "โอ้ย!"อารดาเจ็บจนร้องไม่ออก ร่างบางตัวงอ ก่อนจะยกมือกุมท้อง "อย่าสำออย ลุกขึ้น!" หญิงสาวไม่ตอบ แต่ยังคงนอนเอามือกุมท้องอยู่แบบนั้น ตาคมเข้มกวาดมองไปทั่วตัว คนที่อยู่ตรงหน้า ตอนนี้อารดา มอมแมม จนแทบจะมองไม่เป็นคน เสื้อผ้าขาดวิ่น หัวฟูเป็นรังนก แถมกระโปรงก็ขาดจนเห็นกางเกงชั้นใน ธนากรยิ่งโมโหหนัก เมื่อเห็นเธอนั่งไม่ระวังแบบนั้น "ลุกขึ้น!"ออกคำสั่งอีกครั้ง แต่คนตัวเล็กยังนั่งนิ่ง ร่างสูงส่ายหัว ก่อนจะขยับเข้าหา ทันทีที่ชายหนุ่มย่อตัวลง ทรายก็สาดเข้ามาเต็มหน้า ดีที่เขาหลับตาทัน ไม่อย่างนั้นตาคง บอดแน่นอน เพราะอารดาจงใจซัดมันเข้ามาบนหน้าเขาอย่างแรง ร่างบางถอยหนี ก่อนจะพยุงตัวลุกขึ้น แล้ววิ่งหนี วิ่งทั้งๆที่ไม่รู้จะไปทางไหน "หยุดนะอารดา!"ธนากรตวาดลั่น ใช้ชายเสื้อเช็ดหน้าลวกๆ แล้ววิ่งตามไป ร่างบางวิ่งไปทางที่เรือจอดอยู่ อย่างน้อยนั่นก็เป็นทางเดียวที่เธอจะได้ไปจากที่นี่ อารดาลุยน้ำมาถึงเรือ ก็เป็นจังหวะที่ลุงพงษ์กำลังจะขับเรือกลับพอดี "ลุง! ลุงคะ! ช่วยฉันด้วย!"ร่างบางร้องเรียก แล้วเร่งฝีเท้าวิ่งมาที่เรืออย่างเร็ว "อะไรอีกว้า ผู้หญิงคนเดียวเอาไม่อยู่นิ"ลุงพงษ์บ่นเป็นภาษาท้องถิ่นให้เจ้านายหนุ่ม เดี๋ยววิ่งขับ เดี๋ยวว่ายน้ำหนี คนแก่ชักเริ่มเหนื่อยใจแทน "ช่วยฉันด้วยค่ะ ฉันมีเงิน พาฉันไปจากที่นี่นะ ฉันจะตอบแทนลุงอย่างงามเลย นะคะลุง ช่วย...ว้าย!"คำพูดที่เหลือถูกกลืนลงคอ เมื่อมือของใครบางคนคว้าหมับเข้าที่หัวไหล่ "จะกลับก็รีบไปเลยลุง มานี่!"ธนากรร้องบอกลุงพงษ์ ก่อนจะคว้าเข้าที่ลำคอขาวเนียน ลงน้ำหนักบีบ ก่อนจะจับหัวเธอกดลงน้ำ เพราะโมโหที่เธอพยศไม่เลิก ลุงพงษ์ตาเหลือก เมื่อเห็นเจ้านายหนุ่มทำแบบนั้น ก่อนจะรีบขับเรือหนีไป หวังว่าคุณคนสวย คงไม่ช้ำในตายไปก่อนนะ ชายหนุ่มนับหนึ่งถึงสามในใจ แล้วดึงหัวอารดาขึ้นจากน้ำ เขาก็ไม่อยากทำแบบนี้ แต่เธอพยศจนเขาหมดความอดทน "แค่กๆๆ"ร่างบางไอจนหน้าดำหน้าแดง ก่อนจะหันมามองชายหนุ่มตาขวาง "จะหมดฤทธิ์ได้รึยังห๊ะ!"ธนากรตวาดลั่น ก่อนจะโมโหสุดขีด เมื่ออารดาทำบางอย่างกับเขา "ถุย!" เพียะ! ทันทีที่น้ำลายกระทบผิวหน้า ฝ่ามือแกร่งก็ฟาดลงบนใบหน้าสวยเต็มแรง อารดาหน้าหันไปตามแรงตบ ก่อนจะหันมาจ้องหน้าชายหนุ่ม อย่างไม่เกรงกลัว "เอาสิ ตบมาอีกสิ จับกดน้ำอีกสิ ทำสิ ทำสิ!ไอ้...อื้อ"คำด่าถูกกลืนหาย เมื่อปากบางถูกทำโทษด้วยปากร้อนของคนตัวโต ธนากรตัดสินใจปิดปากที่ตะโกนด่าปาวๆ ด้วยวิธีของเขา ผู้หญิงคนนี้เป็นคนถือดี เขารู้ตั้งแต่วันที่เธอเอาเช็คใบนั้นมาโยนใส่หน้าเขาแล้ว
รอยรักพันธะร้าย(นิยายชุดรักไม่ตั้งใจ)
1.0K·มณีภัทรสร สไบนาง นามปากกาตราบาปที่เขาทำกับเธอในวันนั้น กลายมาเป็นของสำคัญในวันนี้ พสิกาตัดสินใจใช้ร่างกายใช้หนี้ให้ปภังกร เพื่อจบปัญหาหนี้สินที่เธอไม่ได้ก่อ วันหนึ่งเธอรู้ว่าสิ่งที่ได้มาจากเขา มันมากกว่าความเจ็บปวด ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ "ทำไมไม่รับโทรศัพท์!"เสียงแหบห้าวตะโกนถาม เมื่อหันมามองหน้าเธอเต็มสองตา "ฉัน..."พสิกาหาเสียงตัวเองไม่เจอ จะบอกว่าไม่สบายมันก็ไม่ใช่เหตุผลที่รับสายเขาไม่ได้ ใบหน้าสวยเชิดขึ้น เมื่อหันมาสบตากับเขา ไม่มีอะไรต้องกลัวเพราะอีกไม่นานเธอจะเป็นอิสระ เธอมีช่องทางหาเงินมาคืนเขาแล้ว "ฉันไม่อยากรับ!"เขาแรงมาเธอก็แรงกลับ คำตอบและน้ำเสียงของเธอทำให้หัวคิ้วเข้มกระตุก ตาคู่คมมองหน้าหญิงสาว มองตากลมโตที่มีแววถือดีอยู่ในนั้น "กล้ามากนะที่พูดแบบนี้กับผม ลืมแล้วเหรอว่าฐานะคุณคืออะไร แล้วมีหน้าที่ทำอะไร!" "ฉันไม่เคยลืมหรอกค่ะว่าฉันเป็นลูกหนี้ของคุณ คุณนั่นแหละที่ลืมสถานะของตัวเอง คุณเป็นเจ้าหนี้ไม่ใช่เจ้าชีวิตฉัน คุณไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉันแบบนี้" "ไม่มีสิทธิ์เหรอ แล้วใครกันที่มีสิทธิ์ คุณเป็นลูกหนี้ผม ผมจะทำอะไรกับคุณก็ได้"มือแกร่งเอื้อมไปบีบปากบางเอาไว้ เมื่อพสิกาเถียงกลับมาแบบนั้น "ปล่อย!"ใบหน้าสวยสะบัดออก มือบางยกขึ้นมาปัดป้องตัวเอง เมื่อถูกบีบจนเจ็บร้าวไปทั้งแก้ม "หาเงินมาคืนก่อนสิ แล้วจะปล่อย!"พูดพร้อมกับโน้มหน้าลงไปหา แต่หญิงสาวยกมือมาดันช่วงคางเขาเอาไว้ เธอเกลียดเขา เกลียดทุกอย่างที่เขาทำกับเธอ "อย่านะ!"มือบางออกแรงผลักเมื่อรู้ว่าเขาจะทำอะไร เธอไม่ชอบเวลาที่เขาจูบปากข้อนี้ปภังกรรู้ดี แต่เขาก็ไม่เคยตามใจเธอสักครั้ง ยิ่งเธอแสดงท่าทางรังเกียจ เขาก็ยิ่งอยากเอาชนะเธอ
เธอคือรักที่(ไม่)ตั้งใจ (นิยายชุดรักไม่ตั้งใจ)
1.0K·มณีภัทรสร สไบนาง นามปากกา"สวยแบบนี้ค่าตัวเท่าไรล่ะ ผู้ชายโต๊ะนั้นให้คุณเท่าไร ผมจ่ายให้มากกว่าสองเท่า"ธรรศธรเอ่ยระราน "นี่คุณ ถ้าคุณเมาก็กลับไปซะ อย่ามายุ่งกับฉัน"มณีรินทร์ยังควบคุมอารมณ์ได้ดี แม้ภายในใจจะเริ่มหวาดกลัว "ปล่อย!"หญิงสาวเริ่มดิ้นหนักขึ้น เมื่อฝ่ามือใหญ่เริ่มไม่อยู่นิ่ง ธรรศธรเริ่มลูบไล้สีข้าง และสะโพกแน่นกลมกลึงอย่างมันมือ อกอวบอิ่มเบียดเข้าหาอกกว้าง เอวเล็กเบียดอยู่กับช่วงเอวสอบที่มีกล้ามเนื้อแน่นแบบคนที่ออกกำลังกายเป็นประจำ จากตอนแรกที่คิดจะแกล้งให้เธอกลัว กลับกลายเป็นความต้องการแบบที่ธรรศธรเองก็ยังไม่เข้าใจตัวเอง "ร้อนแรงอย่างนี้นี่เล่าพุฒิพัฒน์ถึงได้หลงจนหัวปักหัวปำ" "ปล่อย! ฉันบอกให้ปล่อยช่วย!..."เสียงตะโกนขาดหาย เมื่อริมฝีปากหนาฉกลงมาปิดปากอิ่ม มณีรินทร์เองก็นึกไม่ถึงว่าจะถูกคนแปลกหน้าคุกคามเธอแบบนี้ ความกลัวเริ่มเข้าเกาะกุมหัวใจ
หวามรักนางบำเรอชั่วคืน
1.0K·มณีภัทรสร สไบนาง นามปากกาเพราะความเมา อิงวราจึงถูกผู้ชายที่ไม่เห็นแม้กระทั่งหน้า พรากพรหมจรรย์ไปอย่างป่าเถื่อน ภูดิศจะทำอย่างไร เมื่อนางบำเรอที่มีคนนำมาใช้หนี้รสชาติช่างหอมหวานจับใจ "จะร้องอะไรกันนักหนาวะ ลุกขึ้น!" คำสั่งของเขาทำให้หญิงสาวสะดุ้งสุดตัว พยุงตัวเองลุกขึ้นนั่ง ตาบวมช้ำมองเขาอย่างไม่เข้าใจ เมื่อเห็นการแต่งตัวของเขาก็ใจชื้น แสดงว่าเขาหมดอารมณ์กับเธอแล้ว แต่ก็ยังไม่ไว้ใจ ผู้ชายคนนี้ทำอะไรได้มากกว่าที่คิด สองแขนกอดผ้าห่มไว้แน่น กลัวเขาจะกระชากมันไปจากเธอ "ใส่เสื้อซะ" เสื้อเชิ้ตสีดำถูกปามาที่หน้า ตากลมโตมองมันอย่างรังเกียจ อิงวรายังนั่งนิ่งไม่ยอมทำตามที่ เขาสั่ง "จะใส่มันดีๆหรือจะให้ทำอย่างอื่น!" น้ำเสียงที่ใช้เข้มจัด เมื่อเธอเงียบจนเขาโมโห ร่างสูงขยับเข้าหา ถ้าเธอดื้อแบบนี้เขาก็จะไม่พูดให้เสียเวลา "สะ...ใส่ค่ะ" ลนลานหยิบเสื้อเชิ้ตขึ้นมาสวม มือที่ติดกระดุมสั่นด้วยความกลัว ถึงแม้จะบอกตัวเองว่าไม่สนใจ แต่พอเขาเข้ามาใกล้ๆสัญชาตญาณก็บอกให้รีบทำตามที่เขาสั่ง "ตามมา" เมื่อเห็นว่าเธอใส่เสื้อเสร็จเรียบร้อย ภูดิศก็หันหลังเดินไปที่ประตู "จะพาฉันไปไหน" ถามด้วยความหวาดระแวง แต่ก็ดีใจที่เขาไม่แตะต้องเธอ "เอาไปขาย!"
พนันร้อนซ่อนรัก(นิยายชุดพนันรัก)
4.0K·มณีภัทรสร สไบนาง นามปากกา"จะไปไหน!"ทันทีที่เท้าบางแตะพื้น เสียงแหบห้าวของคนที่ยืนอยู่ปลายเตียงก็ตวาดขึ้น "กะ...กลับบ้านค่ะ"มือบางรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาห่อตัว เมื่อถูกมองด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก "จ่ายไปครึ่งแสน คิดว่าฉันจะพอแค่นี้หรือ" "ครึ่งแสน!!!"พิชญาร้องออกด้วยความตกใจ เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของเขา อะไรคือครึ่งแสนค่าตัวเธอ 30,000 บาทไม่ใช่เหรอ ตาคู่คมมองใบหน้าสวยที่แดงก่ำ นึกตลกกับตากลมโตที่เบิกขึ้น แล้วมองค้างอยู่ที่ใบหน้าเขา มองปากสีแดงสดที่ช้ำเพราะการกระทำของเขา ผิวเนื้อของเธออ่อนนุ่ม แตะนิดแตะหน่อยก็เขียวช้ำไปทั้งตัว เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมถึงพูดประโยคนั้นออกไป ที่ผ่านมาเขาไม่เคยรั้งคู่นอนคนไหนเอาไว้ แค่ครั้งเดียวก็เกินพอ เขามาที่นี่เพื่อระบาย เมื่อบรรลุเป้าหมายก็แยกทาง แต่ผู้หญิงคนนี้กับรู้สึกต่างกันออกไป คงเป็นเพราะเธอสดเขาถึงได้อยากจะซ้ำอีกสักครั้งสองครั้ง ความบริสุทธิ์ไม่ได้มีผลกับความรู้สึกของเขา เพราะทุกอย่างมันอยู่ในกติกา เขาจ่ายเงินเพื่อซื้อความสนุก แต่ครั้งนี้จ่ายแพงเลยอยากใช้ให้คุ้มค่า บารมีหาเหตุผลมารองรับความรู้สึก เมื่อพาตัวเองมายืนตรงหน้าคนที่นั่งกอดผ้าห่มไว้แน่น ตัวเธอสั่นเมื่อเขาก้าวขึ้นมาบนเตียง พิชญาหลับตาลงเมื่อถูกผลักให้ล้มลงบนที่นอน คำพูดของเขายังก้องอยู่ในหู ครึ่งแสนอย่างนั้นหรือ อย่างน้อยความสาวของเธอก็มีค่าตั้งครึ่งแสน
ผมขอรักคุณได้ไหม(นิยายชุดพนันรัก)
766·มณีภัทรสร สไบนาง นามปากกา"ลุกขึ้น!"เสียงที่ดังมาพร้อมกับแรงกระชาก ปลุกคนหลับให้ตื่นขึ้น สลิสาลุกขึ้นแขนเรียวกอดตัวเองด้วยความเหน็บหนาว "พี่จอม..."เพราะความงัวเงีย หญิงสาวจึงเรียกเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน จอมทัพมองหน้าเธอก่อนจะออกแรงลากอีกครั้ง ต้องการปลุกให้เธอตื่นเต็มตา "ลุกขึ้น!"ชายหนุ่มย้ำคำพูดเดิมอีกครั้ง "จะพาฉันไปไหน!"เมื่อได้สติน้ำเสียงที่อ่อนโยนในตอนแรกก็แข็งกร้าวขึ้น "เลิกแสดงแล้วเหรอ" "ฉันไม่ได้แสดง ปล่อย! พี่จะพาฉันไปไหน" "คิดว่าฉันอยากนอนกับขยะเน่าๆอย่างเธอหรือไง"คำพูดของเขาทำให้หัวคิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน แล้วใครอยากให้เขามานอนด้วย "ไปอาบน้ำ!"จอมทัพออกคำสั่ง แล้วคว้าลงที่ข้อมือบาง "ฉันไม่อาบ!"ตวาดกลับพร้อมกับสะบัดแขนออกจากมือแกร่ง ถึงแม้จะเหนียวเหนอะหนะไปทั้งตัว แต่เธอก็ไม่อยากทำตามคำสั่งเขา "เมื่อไหร่พี่จะพาฉันกลับ ป่านนี้แม่คงเป็นห่วงฉันมาก" "พูดเหมือนเธอไม่เคยออกจากบ้าน พอชุบตัวเป็นคนรวยเข้าหน่อย ลืมกำพืดเดิมเลยเหรอ คุณหนูมะนาวลูกสาวแม่เลี้ยงนัยนา ลืมไปแล้วเหรอว่าเธอมาจากไหน" "เลิกขุดคุ้ยอดีตได้แล้วพี่ ฉันไม่อยากพูดถึงมันอีก" "ฉันจะพูดเธอจะทำไม" "ก็เพราะมันไม่มีประโยชน์ไงพี่ ฉันทำให้พี่เลิกกับคุณแก้มก็จริง แต่ถ้าพวกพี่รักและเชื่อใจกัน ฉันหรือใครหน้าไหนจะแทรกเข้าไปได้ไหม พี่ลองคิดดีๆสิ ว่าแท้จริงแล้ว สาเหตุมันมาจากฉันหรือเปล่า ถ้าพี่รักกันจริง พี่จะไม่เลิกกันเพราะเรื่องแค่นี้หรอก!"สลิสาพูดออกมาด้วยความอัดอั้น เธอยอมรับผิดทุกอย่าง ขอโทษก็แล้ว แต่เขาก็ยังจะรื้อฟื้น เธอก็ต้องลองใช้ไม้นี้ดู เผื่อจะได้ผล "ปากดี ลุกขึ้นเดียวนี้!" "ว้ายพี่จอม!"มือบางตะปบเสื้อเชิ้ตที่ห่อหุ้มร่างกายเอาไว้ แต่ก็ช้ากว่ามือหนาที่จงใจกระชากมันออกไปอย่างแรง ตาคู่คมมองหน้าอกอวบอิ่มขนาดพอดีมือ ที่เจ้าของพยายามปกปิดมันด้วยแขนและมือทั้งสองข้าง เขาเคยเห็นมันมาหลายต่อหลายครั้ง ยังจะทำเป็นอายทุเรศสิ้นดี ร่างสูงลากคนเนื้อตัวเปล่าเปลือยออกมาด้านนอก อากาศหลังฝนตกหนาวจนเข้ากระดูก ริมฝีปากบางขบเข้าหากัน เมื่อความเจ็บปวดเข้าเล่นงาน ตากลมโตมองแผ่นหลังกว้างที่เต็มไปด้วยรอยข่วน รู้สึกสะใจเมื่อเห็นรอยเลือดแห้งกรังเป็นทางยาว แค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ มันยังไม่ได้เศษเสี้ยวที่เขาทำกับเธอ
One Last Love เธอคือรักสุดท้าย
882·มณีภัทรสร สไบนาง นามปากกา"จะไปไหนคะ"รสรินถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน เมื่อยังถูกลากมาตามทางเดิน อรรถไม่พูดอะไร เขายังพาเธอเดินไปเรื่อยๆ ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้ม เมื่อสัมผัสถึงความเย็นที่เกิดขึ้นบนมือที่เขากุมอยู่ ไงล่ะยายโรสคนเก่ง แค่นี้ก็กลัวแล้วเหรอ อรรถคิดเมื่อพาเธอเดินมาถึงห้องพักของแขกวีไอพี "คุณอรรถ!"หญิงสาวกรีดร้อง เมื่อเขาแตะคีย์การ์ดกับประตูบานหนึ่ง "คุณอรรถ! ปล่อยฉันนะคะ"ร่างบางดิ้นหนี เมื่อถูกเหวี่ยงเข้าไปในห้อง ก่อนที่คนร่างสูงจะปิดประตูตามหลัง รสรินถอยหนี เมื่อชายหนุ่มปลดเนคไทออกจากคอ "ฉันจะกลับ!"เท้าบางยังคงถอยหนี เมื่อร่างสูงย่างสามขุมเข้ามา "ไงแค่นี้ก็กลัวแล้วเหรอ"เสียงห้าวทุ้มเอ่ยถาม เมื่อสลัดเสื้อสูทราคาแพงออกจากตัว ตาคมเข้มมองไปที่หญิงสาวที่ยืนตัวสั่นอยู่ตรงหน้า ไหนล่ะรสรินคนเก่ง คนที่จงใจมาฉีกหน้าเขา ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายงั้นเหรอ สงสัยเขาต้องเรียกร้องสิทธิ์ความเป็นสามีจากเธอซะแล้ว ปล่อยให้ลอยนวลมานาน ชักจะเหิมเกริมขึ้นทุกวัน "กรี๊ดดด!!!ปล่อยนะ"ร่างบางกรีดร้อง เมื่อร่างสูงกระโจนเข้าใส่ ทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้ เธอพลาดตรงไหนกัน เขาถึงได้เข้าถึงตัวเธอได้ง่ายขนาดนี้
เพลิงร้ายใต้เงารัก
831·มณีภัทรสร สไบนาง นามปากกาดารินทร์ดิ้นรนขัดขืน เมื่อถูกนดลกระทำไม่ต่างจากปลุกปล้ำ ปากร้อนที่บดขยี้ลงมาสร้างความขยะแขยงให้เธอที่สุด เธอเกลียดเขา เกลียดสัมผัสของเขา นดลกอดหญิงสาวไว้ในอ้อมแขน ยิ่งเธอดิ้นเขาก็ยิ่งสนุก ชอบใจเวลาที่หน้าอกใหญ่เกินขนาด เสียดสีไปกับผิวเนื้อเปล่าเปลือยของเขา "ปล่อย!"ทันทีที่หลุดมาจากแขนแกร่งดารินทร์ก็ถอยร่นเข้าไปด้านใน นดลหรี่ตามองคนที่ลนลานหนีเขา ตากลมโตกวาดมองไปรอบห้อง เพื่อหาอะไรที่ใช้เป็นอาวุธได้ โมโหตัวเองที่สุด รู้ทั้งรู้ว่าเขาอยู่ในบ้านแต่ก็ยังเข้ามา ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้เธอจะขับรถออกไปทันทีที่เห็นรถเขา "นายจะทำอะไร! "ดารินร์ถามคนที่ย่างสามขุมเข้ามาด้วยความหวาดกลัว เท้าบางถอยหนีไปจนชิดขอบเตียง "เอาคุณไง"นดลตอบพร้อมกับยักไหล่ มุมปากหยักยกยิ้ม เมื่อเห็นคนปากดีกลัวจนตัวสั่น "ถ้านายยังไม่ออกไป ฉันจะร้องให้คนช่วย ดูสิถ้าคุณแม่มาเห็น นายจะยังลอยหน้าอยู่ในบ้านฉันอีกได้ไหม"ดารินทร์ไม่ได้ขู่ ถ้าเขาก้าวเข้ามาอีกก้าวเธอจะร้องจริงๆ ถึงแม้จะไม่รู้ว่าแม่จะเชื่อคำพูดเธอหรือไม่ แต่อย่างน้อยก็ได้ลอง เขาเป็นคนโปรดของแม่ หลายครั้งที่เธอมีปากเสียงกับแม่เพราะเรื่องของเขา
ร้าย(รัก) นิยายชุดร้ายรัก
1.0K·มณีภัทรสร สไบนาง นามปากกาไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน เขาจะเป็นรักแรกและรักเดียวของฉัน ฉันรักเขาตั้งแต่รักเป็น 'มีน' สำหรับผมแล้วผมรู้ตัวมาตลอดว่าเธอรักผม แต่ผมมันก็แค่ผู้ชายคนหนึ่ง ที่พอมีใครมาให้รัก ผมก็รัก 'เต้ย' *****ฝากนิยายเรื่องร้าย(รัก)ด้วยนะจ๊ะ***** มินรญาดิ้นรนขัดขืนจนภพธรได้เหงื่อ ปากบางบวมเจ่อ เมื่อถูกบดจูบซ้ำๆอย่างไม่ปรานี จากคนร่างสูงที่มีกำลังเหนือกว่า มือแกร่งล็อคท้ายทอยไว้ข้างหนึ่ง อีกข้างกดบีบช่วงกรามอย่างแรงจนคนถูกบีบเจ็บจนน้ำตาซึม "หนีทำไม ดิ้นทำไม ชอบนี่ก็เคยจูบอยู่บ่อยๆแล้วจะดิ้นให้เจ็บตัวทำไม"ภพธรเอ่ยเสียงกร้าวเมื่อถอนปากออก มินรญาหอบหนักเมื่อเป็นอิสระ ร่างบางรีบหายใจเข้าปอดแรงๆ "ปล่อย!"มือบางผลักอกภพธร มินรญารู้ว่าธีรเทพต้องแอบดูอยู่แถวนี้ แต่เขาเป็นคนฉลาดเขาจะต้องดูจนเข้าใจเรื่องราวทุกอย่าง มีเพียงภพธรเท่านั้นที่โมโหจนไม่ทันระวังตัว "ไม่ปล่อย! ทำไมจะรีบไปหาใครล่ะ ไอ้หน้าเข้มนั่นหรือว่าพี่ธี!"ภพธรถามเสียงดัง ในตาแดงก่ำ"ระวังคำพูดบ้างนะคุณภพธร ที่นี่บ้านของคุณนะ และคนก็อยู่เต็มบ้าน "มินรญายังคงรักษาระยะห่าง พูดอ้อมๆเพื่อให้ภพธรได้สติ"ทำไมกลัวใครมาเห็น ก็บ้านผมไงจะทำอะไรตรงไหนก็ได้ จะจับจะจูบตรงไหนก็บ้านผม อยากมาถึงที่เอง" เพียะ! สิ้นเสียงใบหน้าหล่อเหลาหันไปตามแรง ที่มินรญาตบลงมาบนซีกหน้านั้นเต็มแรง "ปล่อย!"มินรญากัดฟันเน้นคำพูดตัวเองอีกครั้ง เมื่อเริ่มหมดความอดทนกับความหยาบคายของคนตรงหน้า "ตบหน้าใช่ไหม คืนนี้ตบ คืนนี้เล่นตัว รู้ไหมผู้หญิงที่ตบหน้าไอ้เต้ยคนสุดท้ายน่ะเป็นไง"ภพธรขู่ "ไม่รู้! และก็ไม่อยากรู้ด้วย อย่ามายุ่งกับฉัน! ขอร้องต่างคนต่างอยู่เถอะ"มินรญาขอร้องเสียงสั่น เธอเริ่มกลัวกับอารมณ์ของเขา เริ่มกลัวคำพูดที่ภพธรเริ่มจะหลุดออกมา "ก็ได้ ตั้งใจไว้แบบนั้นตั้งแต่คืนที่ทิ้งไว้..." "หยุดนะ!"มินรญารีบขัดก่อนที่ภพธรจะพูดมากว่านี้ "ทำไมจะพูด! มีอะไรก็ตั้งใจไว้แบบนั้น ตั้งใจจะฟันแล้วทิ้ง แล้วไงทนไม่ไหวหรือติดใจล่ะถึงได้ตามมาถึงที่นี่" เพียะ! ฝ่ามือหนักๆฝาดซ้ำลงบนซีกหน้าหล่อเหลาอีกครั้ง ภพธรหน้าหัน อนงค์นางที่แอบดูอยู่ขนลุกเมื่อสัมผัสถึงรังสีอันตรายที่กำลังแผ่รอบๆตัวมินรญา "ได้..."ภพธรขานรับสั้นๆ ปลายลิ้นสัมผัสถึงรสเลือดที่มุมปาก ริมฝีปากหนาบดขยี้ลงบนกลีบปากอิ่มที่บวมเจ่ออย่างแรง จนมินรญารับรู้รสเลือดเช่นกัน เมื่อฟันคมๆกระแทกลงมา จูบของคนทั้งสองไม่ได้เกิดจากอารมณ์พิศวาสแต่อย่างใด ภพธรต้องการลงโทษให้อีกคนได้จำว่าอย่ามาท้าทายเขา ร่างสูงจูบอย่างหนักจูบนานจนมินรญาทรุดลงกับพื้น