รื้อรักในรอยร้าว

เย็นวันศุกร์ที่แสนสดใสของใครหลาย ๆ คนต้องพังทลายลงเพราะฝนที่เทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ขาดสาย คีตภัทร พลิกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเป็นรอบที่ร้อย กว่าสามชั่วโมงแล้วที่เขาติดอยู่บนท้องถนน ชนิดที่เรียกว่าขยับเขยื้อนไม่ได้เลยสักนิด การจราจรที่ติดอยู่แล้ว กลับติดหนักขึ้นไปอีกเมื่อฝนตกหนัก รถมอเตอร์ไซค์หลายคันต้องอาศัยร่มจากสะพานลอยเป็นที่หลบฝน ใบหน้าหล่อเหลาส่ายไปมา ครบสูตรของเส้นทางในเมืองหลวง ฝนตกรถติดการสัญจรลำบาก เพราะมีการก่อสร้างซ่อมแซมถนนตลอดทาง

คีตภัทรเลิกงานก่อนเวลา เพราะวันนี้เป็นสำคัญ อยากถึงบ้านให้เร็วกว่าทุกวัน แต่การจราจรกลับไม่เอื้ออำนวย ตาคู่คมเหลือบมองดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ที่โทรสั่งจากร้านใกล้ ๆ ที่ทำงาน เพราะคิดไว้ว่าถ้ารอไปซื้อตอนเลิกงานคงไม่ทัน สามปีแล้วที่เขาใช้ชีวิตครอบครัวกับ

กวิสรา คนรักที่คบหากันมาตั้งแต่สมัยเรียน หลังจากเรียนจบเขาและกวิสราก็ช่วยกันทำงาน เก็บออมเพื่ออนาคต ชีวิตคู่ของเขาและเธอลงแล้ว แม้ฐานะทางบ้านจะต่างกันมากก็ตาม แต่คีตภัทรก็เลือกที่จะสู้ไปกับเธอ ของขวัญชิ้นเดียวที่เขาจะขอจากเธอก็คือลูก เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ก็อดยิ้มกับตัวเองไม่ได้ ความลำบากที่ผ่านมาพิสูจน์ให้รู้แล้วว่า เค้าและเธอจะมีกันและกันตลอดไป หยิบมือถือขึ้นมาต่อสาย ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น เพราะตั้งแต่ตอนบ่ายเขาติดต่อกวิสราไม่ได้เลย คิดว่าเธอคงมีแผนเซอร์ไพรส์เขาเช่นกัน

“เกมผมรักคุณ” เมื่อรถเคลื่อนตัวได้คีตภัทรก็ไม่รอช้า บ้านหลังน้อยที่เขาและกวิสราช่วยกันเก็บเงินซื้อคือเป้าหมาย เพราะเขาคิดถึงเธอเหลือเกิน

คีตภัทรมาถึงบ้านในเวลาต่อมา อดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมบ้านถึงมืดสนิท กวิสราคงเซอร์ไพรส์เขาด้วยอาหารมื้อพิเศษ ภายใต้แสงเทียนที่อบอุ่นและสวยงาม รู้สึกผิดที่กลับบ้านผิดเวลาแต่มันเป็นเหตุสุดวิสัยจริง ๆ ใครจะคิดว่าอยู่ ๆ ฝนก็เทกระหน่ำลงมา

“เกมครับผมกลับมาแล้ว” เมื่อเห็นว่าบ้านเงียบจนผิดสังเกตจึงส่งเสียง ให้กวิสรารู้ว่าเขากลับมาแล้ว เมื่อไม่มีเสียงตอบรับ จึงเดินเข้าไปในครัว บนโต๊ะอาหารว่างเปล่า ครัวไม่มีร่องรอยว่าผ่านการทำอาหารเลยสักนิด วางสัมภาระลงบนโต๊ะ ก่อนจะฉีกยิ้มแล้วหอบช่อกุหลาบเดินขึ้นบันไดด้วยหัวใจที่เต้นระส่ำ ห้องนอนคือเป้าหมาย กวิสราน่าจะรอเขาอยู่ในนั้น เพราะเธอรู้ว่าเขาอยากมีลูกมากที่สุด

ทันทีที่ประตูเปิดออกคีตภัทรก็ต้องยืนค้างอยู่ตรงนั้น ตัวชาเหมือนถูกแช่แข็ง ภาพที่อยู่บนเตียงบอกให้รู้ว่ากวิสรากำลังจัดเซอร์ไพรส์ให้เขาชุดใหญ่ เพราะนอกจากเธอแล้วบนเตียงยังมีผู้ชายคุ้นหน้านอนอยู่บนนั้น

“เกม! ปอ! นี่มันอะไรกัน!” สิ้นเสียงตวาด สองร่างที่ดูเหมือนหลับใหลในตอนแรก ก็พากันดีดตัวลุกขึ้นจากเตียง กวิสรากอดผ้าห่มที่คลุมกายไว้แน่น ดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาไหวระริก ยังไม่ทันได้พูดอะไร ร่างของปรมะก็ร่วงลงไปจากเตียง ด้วยฝีมือของคีตภัทรที่ตรงเข้ามา กระชาก พร้อมกำปั้นลุ่น ๆ ที่อัดลงมาบนใบหน้าของปรมะไม่ยั้ง กว่าปรมะจะตั้งหลักได้ เลือดสีข้นก็ทะลักออกมาจากรอยแผลที่แตกยับไปทั้งใบหน้า

“ไอ้สัส พวกมึงทำอะไรกัน มึงทำแบบนี้กับกูได้ยังไง!”

“หยุดนะคี ปล่อยปอเดี๋ยวนี้!” เสียงที่มาพร้อมกับร่างอวบอิ่มในชุดเสื้อยืดและกางเกงขาสั้น กระโดดมาขวางหน้าคีตภัทรเอาไว้

“ปล่อยนะเกม ผมจะฆ่ามัน ไอ้ปอ ไอ้ชั่ว เลวระยำ กูเป็นเพื่อนมึงนะ!” พูดพร้อมกับอัดกำปั้นลงบนใบหน้าและลำตัวของปรมะไม่ยั้ง จนร่างสูงใหญ่ทรุดลงกับพื้น ที่ทำให้คีตภัทรเสียใจมากก็คือ กวิสราพยายามรั้งเขาเอาไว้ ก่อนจะกระโดดไปกอดปรมะที่นอนจมกองเลือดอยู่บนพื้น

“หยุดนะอย่าทำปอ!” ตากลมโตที่เต็มไปด้วยน้ำตามองหน้าคีตภัทร นั่นยิ่งทำให้ชายหนุ่มโกรธมากขึ้นไปอีก เธอเป็นเมีย เล่นชู้กับเพื่อนเขาไม่พอ ยังปกป้องชู้ต่อหน้าเขาอีก

“ปอ ปอ เป็นไงบ้างปอ”

“หยุดนะเกม! ถอยไปผมจะฆ่ามัน!”

“จะฆ่าก็ฆ่าฉัน อย่าทำปอ ฉันรักปอ ได้ยินไหมว่าฉันรักปอ!”

“เกม...” เสียงที่เปล่งออกมาเบาเหมือนเสียงกระซิบ ภาพที่อยู่ตรงหน้าตอกย้ำให้รู้ว่ากวิสราพูดความจริง

“หมายความว่าไง คุณกับมัน”

“ใช่ฉันกับปอรักกัน เรารักกันมานานแล้ว ถ้าจะฆ่าก็ฆ่าฉัน ปอไม่เกี่ยว”

“ตั้งแต่เมื่อไร มึงกับมันเอากันมาตั้งแต่เมื่อไร!” น้ำเสียงที่ใช้เกรี้ยวกราดก็จริง แต่มีความเจ็บปวดปนอยู่ในนั้น ไม่คิดเลยว่าคนที่เขารักและไว้ใจทั้งสองคน จะร่วมมือกันทำร้ายเขาแบบนี้ กวิสราคือคนที่เขารักสุดชีวิต ปรมะคือเพื่อนที่เขารักหมดหัวใจ สองคนนี้ทำร้ายเขาได้ยังไง

“กูรักเกม ฮึก” คำพูดของปรมะทำให้น้ำตาที่ขังอยู่ในดวงตาคู่ลึก ไหลลงมาอาบแก้ม ปรมะเป็นทั้งเพื่อนและพี่ คือคนที่เขาไว้ใจฝากกวิสราให้ดูแล แต่สิ่งที่ปรมะตอบแทนเขาคืออะไร เป็นชู้กับกวิสราปรมะยังมีหัวใจอยู่ไหม

“เพราะอะไรเกม ทำไมถึงทำแบบนี้”

“เพราะฉันเบื่อคุณไง ลูกแหง่ติดแม่อย่างคุณ

เป็นหลักให้ฉันไม่ได้หรอก กี่ปีแล้วที่อยู่กันมา มีอะไรดีขึ้นไหม รวยเสียเปล่าแต่ไม่มีปัญญาทำให้เมียสุขสบาย

แล้วฉันจะทนเพื่ออะไร!”

“แต่เราช่วยกันสร้างได้นี่ ผมทำงานอีกหน่อยเราก็จะมีทุกอย่างเหมือนคนอื่น”

“แต่ฉันไม่อยากรอ ปอให้ฉันได้มากกว่า ทั้งความรักและความสุขสบาย คุณปล่อยเราไปเถอะนะ”

“แต่เรารักกันนะเกม”

“รักมันกินไม่ได้! กี่ปีแล้วที่ฉันต้องทนลำบาก ถ้าทำให้ฉันสบายไม่ได้ ก็ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันรักปอ!”

“เกม! มานี่เลย เราต้องคุยกัน ผมไม่เชื่อหรอกว่าคุณรักมัน คุณรักผมคนเดียว ผมรู้ว่าคุณรักผม รักผมมาก!” ไม่พูดเปล่าคีตภัทรยังฉุดกระชากกวิสราออกจากอ้อมแขนของปรมะ กสิสราขัดขืนกอดปรมะไว้แน่น ปรมะก็ไม่ยอมแพ้ แม้จะเจ็บจนทรงตัวไม่ไหว แต่ก็กอดกวิสราเอาไว้

“ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันรักปอ! ได้ยินไหมว่าฉันรักปอ”

“เกม! ไม่คุณต้องไปกับผม”

“ไม่! ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น ฉันรักปอ ฉันจะอยู่กับปอ ปล่อยนะ!” สะบัดมือออกพร้อมกับกอดปรมะเอาไว้แน่น

“เกม...” ภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำให้หัวใจของคีตภัทรแหลกสลาย อยากจะคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นแค่ความฝัน แต่ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นเป็นเครื่องยืนยันว่า ทุกอย่างเกิดขึ้นจริง เมียรักของเขากอดกับผู้ชายอื่น แล้วบอกว่ารักมันต่อหน้าเขา

ตาคู่คมมองหน้าหญิงสาว เมื่อเห็นเธอกอดปรมะแนบอก พร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาเป็นสาย ก็ทำให้คีตภัทรรู้ว่าใจเธอไม่ได้อยู่ที่เขาอีกแล้ว เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้อย่างไร วันนี้เป็นวันครบรอบที่ใช้ชีวิตด้วยกันมา เขาต้องมีความสุขไม่ใช่หรือ พยักหน้าให้ตัวเองก่อนจะหันหลังแล้วเดินออกไปจากห้องนอน ฆ่าปรมะตายแล้วเขาได้อะไร กวิสราก็คงไม่กลับมารักเขา เพราะถ้าเธอรักคงไม่ทำแบบนี้

ร่างบางสะอื้นออกมาสุดเสียง เมื่อคีตภัทรเดินออกไปจนลับตา ปรมะพยุงตัวเองลุกขึ้น กอดหญิงสาวไว้แนบอก ตาคู่คมมองตามหลังเพื่อนรักไปจนลับตา ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เขาก็พร้อมจะอยู่เคียงข้าง และเป็นกำลังใจให้กวิสราเสมอ ความรักของคนทั้งสองเดินมาจนสุดทางแล้ว กวิสราทำดีที่สุดแล้ว