ตอนที่2.ให้มันตายไปกับใจ

สายฝนที่ซัดลงมาบนใบหน้า ไม่ได้มีผลกับคีตภัทรเลยสักนิด เมื่อชายหนุ่มยังคงวิ่งออกไปอย่างไร้จุดหมาย

จบสิ้นกันแล้วสินะเก้าปีที่มีแต่ความหลอกลวง ในที่สุด

กวิสราก็ทำให้เขารู้ว่า รักแท้ไม่มีอยู่จริง

เข่าสองข้างทรุดลงกับพื้น ก่อนจะทิ้งตัวหงายหลังลงไปในน้ำที่ขังอยู่บนท้องถนน กวิสราใจร้ายที่สุดทำแบบนี้ไม่ต่างกับฆ่าเขาให้ตายทั้งเป็น

“กวิสราผมเกลียดคุณ!!!” ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าที่เคยหล่อเหลาเหี้ยมเกรียม เวลาที่แสงเส้นสายฟ้าตกลงมากระทบ ยิ่งทำให้ใบหน้านี้ดูโหดเหี้ยมน่ากลัวมากขึ้นไปอีก คีตภัทรไม่ต่างจากคนที่เสียสติ สองมือกำเข้าหากันจนเส้นเลือดปูดโปน พึมพำออกมาไม่เป็นภาษา เพราะเหตุการณ์ที่ผ่านมาหนักหนาจนครองสติไม่อยู่

บ้านอัครธาดา

“ว้ายตาคี เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงเป็นแบบนี้” ร่างสูงใหญ่ที่ถูก ร.ป.ภ.หิ้วปีกเข้ามาในบ้าน ทำให้คุณเพียงออยกมือทาบอก ก่อนจะพาร่างกายที่ไม่ยอมปล่อยให้ร่วงโรยตามกาลเวลา ถลาไปหาลูกชายสุดที่รัก

“คี! คีลูก ได้ยินแม่หรือเปล่า เกิดอะไรขึ้น!” ถาม ร.ป.ภ.ที่เฝ้าอยู่หน้าประตูบ้าน ประคองใบหน้าที่ขาวซีดของลูก พร้อมกับลูบไล้น้ำฝนออกจากใบหน้าอย่างแสนรัก

“ใครอยู่แถวนี้ ออกมาให้หมด!” ร้องเรียกคนรับใช้ เมื่อลูกชายยังคงนอนไม่ได้สติอยู่แบบนั้น

“คุณคี! เกิดอะไรขึ้นคะคุณผู้หญิง!” ป้าทับทิมคนงานเก่าแก่ร้องขึ้นด้วยความตกใจ ก่อนจะถลาเข้ามาหาคุณหนูที่นอนหมดสติอีกคน

“พาคุณคีขึ้นไปบนห้อง แล้วโทรตามหมอมาดูอาการ คีอย่าเป็นอะไรนะลูก” สั่งคนงานให้ช่วยกันประคองคีตภัทรขึ้นไปบนห้องนอน ใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตาของคุณเพียงออเปิดยิ้ม เมื่อคนใช้พาคีตภัทรไปจนลับตา รวดเร็วทันใจกว่าที่คิดเอาไว้ ผู้หญิงคนนั้นทำอะไรนะ คีตภัทรถึงซมซานกลับมากลางดึก ถึงแม้ลูกจะกลับมาในสภาพที่สะบักสะบอม แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา แม่อย่างนางจะดูแลให้ดีที่สุด ขอแค่ลูกกลับมาก็พอ ต้องเสียเงินเท่าไรนางก็ยินดี คนที่เสียใจจนแทบหมดแรงในตอนแรก เดินไปกรีดกรายไปยังเคาน์เตอร์ที่มีโทรศัพท์บ้านวางอยู่บนนั้น ยกหูแล้วกดต่อสายหาใครบางคน

“หนูนิดเหรอลูก พี่คีกลับมาแล้วนะคะ” กรอกเสียงไปตามสาย พร้อมกับยิ้มหวาน เมื่อปลายสายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นดีใจไม่แพ้กัน

“ได้ค่ะคุณป้า นิดจะไปเดี๋ยวนี้” นิรดา หรือหนูนิดของคุณเพียงออวางสายลง ก่อนจะกรี๊ดออกมาด้วยความดีใจ จนคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ สะดุ้งตกใจกับการกระทำของเธอ

“ใครโทรมาลูก ทำไมหนูต้องดีใจขนาดนั้นคะ”

คุณมณีนุชถามเมื่อเห็นอาการดีใจจนออกนอกหน้าของลูกสาว

“ป้าเพียงโทรมาค่ะ คุณป้าบอกว่าพี่คีกลับมาแล้ว ขอตัวนะคะ นิดจะไปหาพี่คี” พูดจบก็วิ่งออกไปจากห้องนั่งเล่น โดยไม่สนใจคำถามและเสียงห้ามของมารดาเลยสักนิด

“อะไรกันคุณ ยายนิดจะรีบไปไหน” องศาถามด้วยความสงสัย เมื่อเห็นลูกสาวรีบร้อนออกไป

“ไปบ้านคุณเพียงออค่ะ ตาคีกลับมาแล้ว” ตอบสั้น ๆ แต่ความหมายชัดเจน คุณองศาพยักหน้าตอบรับ ก่อนจะหันไปสนใจหน้าจอมือถือตามเดิม ปล่อยให้คุณมณีนุชฟุ้งซ่านอยู่คนเดียว

“ช่างเถอะคุณ หนูนิดโตแล้ว ลูกเรารักเขาปล่อยลูกไปเถอะ” เมื่อเห็นว่าภรรยากระวนกระวายไม่หาย คุณองศาก็เอ่ยปลอบ นิรดารักคีตภัทรมาก ผู้ใหญ่ทั้งฝ่ายหมายหมั้นว่าโตขึ้นจะให้สองคนนี้แต่งงานกัน ถึงแม้คีตภัทรจะไม่รักและสนใจใยดีลูกสาวของเค้า แต่ผลประโยชน์ที่ได้จากอัครธาดา ก็ทำให้คุณองศาลืมเรื่องนี้ไปจนหมดสิ้น

“แต่นี่มันดึกแล้วนะคะ ฝนก็ตกด้วย” คุณมณีนุชตัดพ้อ เมื่อสามีไม่ห่วงลูกเลยสักนิด

“อย่าห่วงไปเลยคุณ หนูนิดของเราเป็นคนเก่ง ไปนอนกันดีกว่าผมง่วงแล้ว” พูดจบก็เดินนำหน้าภรรยาขึ้นไปบนห้องนอน ไปเวลานี้สิดี จะได้มีข่าวดีเร็ว ๆ

รถสปอร์ตคันหรูขับออกจากบ้านขจีนุชด้วยความเร็วสูง ถึงแม้ฟ้าฝนและท้องถนนจะไม่เป็นใจ แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ได้เป็นอุปสรรคกับนิรดาเลยสักนิด ตากลมโตที่ตบแต่งอย่างสวยงามมองถนนเบื้องหน้า ก่อนจะยิ้มให้ตัวเอง หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำด้วยความดีใจ คีตภัทรกลับมาแล้วไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เธอก็พร้อมให้อภัยจะรักและดูแลเขาตลอดไป

“รอนิดนะคะพี่คี นิดคิดถึงพี่คีที่สุดเลยค่ะ” เธอรักคีตภัทรมาเนิ่นนาน เฝ้ารอว่าสักวันเขาจะรักและเห็นใจเธอ แต่คีตภัทรกลับมองข้าม ทิ้งทุกอย่างเพื่อไปใช้ชีวิตกับคนรักของเขา เกิดอะไรขึ้น กวิสราไปไหน ทำไมคีตภัทรถึงกลับมา ทั้ง ๆ ที่เขาประกาศไว้ว่าจะไม่ทิ้งภรรยาของเขา

กวิสรายังคงร้องไห้อยู่ที่เดิม สายตาที่คีตภัทรมองเธอยังคงติดอยู่ในหัว ทั้ง ๆ ที่บอกกับตัวเองว่า เธอต้องเข้มแข็ง และผ่านมันไปให้ได้ ความรักคือการให้ เมื่อเลือกแล้วก็ต้องทำให้ดีที่สุด

“ถ้าเกมไม่พร้อมผมจะไปคุยกับคี จะอธิบายให้คีเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เกมถึงทำแบบนี้” ปรมะอาสาเพราะทนไม่ได้ที่เห็นกวิสราเสียใจ

“อย่านะปอ เกมตัดสินใจแล้ว”

“ผมว่า...” คำพูดที่เหลือค้างไว้แค่ริมฝีปาก

เมื่อกวิสราขัดขึ้น

“เกมตัดสินใจแล้ว เกมอยากอยู่คนเดียว ขอบคุณนะปอที่ช่วยเกม”

“จำไว้นะเกม ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมพร้อมจะอยู่เคียงข้างเกมเสมอ เราเป็นเพื่อนกันนะ” มือแกร่งขยี้ลงบนศีรษะทุยสวย เพื่อให้กำลังใจ

“ขอบคุณนะ ปอเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”

“แค่นี้สบายมาก เกมพักผ่อนเถอะ อย่าคิดมาก ผมอยู่ข้างล่าง เรียกได้ตลอดนะ” ใบหน้าเขียวคล้ำจากการถูกทำร้ายยิ้มให้หญิงสาว ก่อนจะเดินลงบันไดไปเงียบ ๆ กวิสรารักคีตภัทรมากกว่าชีวิตตัวเอง แล้วทำไมถึงยอมปล่อยมือจากคีตภัทรง่าย ๆ ทั้งที่จับมือและสู้กันมาจนมีวันนี้

“คี...เกมขอโทษ” ลับหลังปรมะกวิสราก็สะอื้นไห้ออกมา เสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่อยากทำร้ายคีตภัทรเลยสักนิด แต่อนาคตของเขาคือสิ่งสำคัญ ธุรกิจของอัครธาดาจะต้องมีผู้สานต่อ คีตภัทรคือคนนั้น เพราะเขาเป็นทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลอัครธาดา ภาพวันวานย้อนกลับเข้ามาในหัว คำสัญญาที่เคยให้ไว้ต่อกันผุดขึ้นมาในความทรงจำ

‘สัญญานะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราจะไม่ปล่อยมือจากกัน’

‘ผมรักเกมนะ’

‘เราจะรักกันตลอดไป’