ตอนที่3.หัวใจไม่รักดี

นิรดามองร่างสูงใหญ่ที่นอนเหยียดยาวอยู่บนเตียงกว้าง ด้วยสายตาที่มากไปด้วยความหมาย ก้าวเข้ามาจนชิดเตียงนอน วางหลังมือลงบนหน้าผากกว้าง แล้วดึงกลับอย่างรวดเร็ว เมื่อสัมผัสกับไอร้อนที่แผ่ออกมาจากคนที่นอนหมดสติ

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้ พี่คีทะเลาะกับผู้หญิงคนนั้นเหรอคะ”

“ป้าก็ไม่รู้ค่ะ อยู่ ๆ พี่คีก็กลับมา พี่คีเป็นไข้น่ะลูก หมอฉีดยาให้แล้ว อีกสักพักคงรู้สึกตัว หมอสั่งให้เช็ดตัวบ่อย ๆ ป้าเลยให้ส้มมาเฝ้า จะได้เช็ดตัวและปลุกให้กินยา” พูดเสียงเศร้าพร้อมกับสังเกตอาการของหญิงสาวไปด้วย นิรดานิ่งจนนางเดาใจไม่ถูก แต่ก็คิดเข้าข้างตัวเอง เพราะทันทีที่รู้ว่าคีตภัทรกลับมา นิรดาก็รีบมาทันที ภายใต้ใบหน้าที่เรียบเฉย เพียงออสัมผัสได้ว่ามีความห่วงใยปนอยู่ในนั้น สิ่งที่คีตภัทรทำไว้เลวร้ายเหลือเกิน ได้แต่หวังว่านิรดาจะยังรัก และให้อภัย

“คุณป้าไปพักผ่อนเถอะค่ะ นิดจะเฝ้าพี่คีเอง” สิ้นเสียงอาสา เพียงออก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก นิรดารับกะละมังน้ำที่เด็กรับใช้ยกมาไปถือเอาไว้ แล้วลงมือเช็ดตัวให้คีตภัทร

“รบกวนหนูนิดด้วยนะคะ ไปนอนได้แล้วส้ม เดี๋ยวคุณนิดจัดการทางนี้เอง ฝากพี่คีด้วยนะลูก” บอกเด็กรับใช้ที่ทำท่าเหมือนจะยืนหลับ ยิ้มให้นิรดาพร้อมกับเอ่ยขอบใจ ก่อนจะเดินกระหยิ่มยิ้มย่องออกไปจากห้อง เพราะอยากให้หนุ่มสาวอยู่กันตามลำพัง

มือบางบิดน้ำออกจากผ้าขนหนู แล้วเช็ดลงบนใบหน้าคนหลับอย่างเบามือ พร้อมกับเอ่ยคำตัดพ้อออกมาด้วยความน้อยใจ

“นิดเกลียดตัวเองที่สุด เกลียดที่ทำใจให้โกรธให้เกลียดพี่คีไม่ได้สักที พี่คีรู้ไหมคะว่านิดเสียใจมากแค่ไหน ที่พี่ทิ้งนิดไปหาคนอื่น นิดพยายามเกลียดพี่แล้ว แต่นิดทำไม่ได้...ฮึก” น้ำตาเจ้ากรรมพากันไหลออกมา เมื่อนึกถึงสิ่งที่คีตภัทรทำไว้ สับสนกับความรู้สึกที่เกิดขึ้น ดีใจที่รู้ว่าคีตภัทรกลับมา แต่ก็เจ็บปวดเมื่อต้องมาเจอหน้าเขา เพราะรู้อยู่แก่ใจว่าคีตภัทรไม่เคยรักเธอเลยสักนิด

“นิดอยากทำร้ายพี่คี ให้สมกับความร้ายกาจที่พี่คีทำไว้กับนิด นิดอยากให้พี่คีเจ็บเหมือนอย่างที่นิดเจ็บ”

ตาพร่ามัวเพราะหยาดน้ำตา แต่ถึงกระนั้นก็ยังบรรจงเช็ดตัวให้คีตภัทรอย่างเบามือ วันที่ผู้ใหญ่ตกลงให้มีงานหมั้น คีตภัทรกลับประกาศให้ทุกคนรู้ว่า เขามีคนรักอยู่แล้ว และทิ้งเธอไปอย่างไม่ใยดี

“เกม...ผมรักคุณ” คำพูดที่หลุดออกมาจากริมฝีปากสีซีด ทำให้มือที่ซับเหงื่อบนหน้าผากกว้างสั่นขึ้น กลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ หัวใจของคีตภัทรมีแค่กวิสราคนเดียวเท่านั้น

ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรักเขามากขนาดนี้ เคยเปิดโอกาสให้คนอื่นเข้ามา แต่ก็ไปต่อไม่ได้เพราะเธอไม่พร้อมที่จะรักใคร

“เมื่อไรพี่คีจะเห็นใจนิด” ถามพร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงนอน กุมมือของเขาเอาไว้ ก่อนจะยกขึ้นจรดริมฝีปาก แล้วซบหน้าลงบนที่นอน วางมือใหญ่ลงบนแก้มเนียน หลับตาลงอยากให้คีตภัทรหลับให้นานที่สุด เพราะเป็นเวลาเดียวที่เธอจะได้อยู่ใกล้เขา

ภาพที่อยู่ตรงหน้าทำให้คีตภัทรยิ้มออกมาด้วยความดีใจ เรื่องราวที่เกิดขึ้นเป็นแค่ฝันร้าย กวิสราไม่ได้ทิ้งเขาไปไหน หญิงสาวหลับสนิทอยู่บนเตียงนอน ร่างสูงเดินเข้าไปหา ก้มจูบหน้าผากมน ก่อนจะเดินอ้อมไปอีกฝั่ง ตลบผ้านวมขึ้น แล้วก็ต้องตกใจสุดขีด เมื่อเนื้อตัวของคนรักเต็มไปด้วยเลือด ส่งกลิ่นคาวคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ

‘คี...ช่วยเกมด้วย เกม...เจ็บ’

กวิสรา ครางออกมาด้วยความเจ็บปวด มือที่เต็มไปด้วยเลือดยื่นมาหาชายหนุ่ม ตาบวมช้ำมองเขาด้วยความเจ็บปวด

“เกม! เกิดอะไรขึ้น เกม!” คีตภัทรตะโกนออกมาสุดเสียง เอื้อมมือไปจับมือคนรัก แต่ถูกใครบางคนกระชากจนหงายหลัง

“เกม! เกม!” ร้องออกมาสุดเสียงเมื่อร่างของกวิสราค่อย ๆ ห่างออกไปทีละนิดแล้วหายไปต่อหน้าต่อตา

“เกม!”

“พี่คี พี่คีคะ” นิรดาจับมือที่ไขว้คว้าไปในอาการมากอดเอาไว้ พร้อมกับเรียกชื่อชายหนุ่ม เพื่อให้คีตภัทรรู้สึกตัว

“พี่คี พี่คีคะ!”

“เกม เกมจริง ๆ ด้วย เกมกลับมาหาผมแล้ว เกม” ตาคมเข้มปรือขึ้น ภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำให้หัวใจดวงโตเต้นคร่อมจังหวะ กอดหญิงสาวเอาไว้เมื่อคิดว่ากวิสรากลับมาแล้ว

“เกม...ผมรักคุณ อย่าทิ้งผมไปนะ” นิรดาทำอะไรไม่ถูกเมื่อถูกรวบเข้ามาในอ้อมแขน ถ้าเป็นเวลาปกติเธอคงดีใจมาก ตอนนี้คีตภัทรขาดสติเพราะพิษไข้ เลยเข้าใจว่าเธอคือกวิสรา

“เกมผมรักคุณ” ไม่มีการขัดขืน มีเพียงร่างบางที่นั่งนิ่งให้เขากอดอยู่อย่างนั้น กลิ่นน้ำหอมที่ลอยมาเข้าจมูกทำให้คีตภัทรรู้ว่าคนในอ้อมแขนไม่ใช่กวิสรา

“นิด!” ผละออกจากหญิงสาวเหมือนถูกของร้อน นิรดายิ้มให้ชายหนุ่ม ก่อนจะขยับลงมายืนข้างเตียง

“รู้สึกตัวแล้วเหรอคะ พี่คีมีไข้สูง นอนพักนะคะ”

“พี่ไม่เป็นอะไร ขอบใจนิดมากนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ พี่คีนอนเถอะ นิดจะกลับแล้ว”

“กี่โมงแล้วครับ”

“ตีสี่ค่ะ” ตอบชายหนุ่มเมื่อพลิกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู

“นอนที่นี่นะครับ เช้าค่อยกลับ”

“พี่คีเป็นห่วงนิดเหรอคะ”

“เป็นห่วงสิ นิดเป็นน้องสาวพี่นะครับ”

“ค่ะ...นิดเข้าใจแล้ว” น้องสาวคือคำจำกัดความที่คีตภัทรมีให้เธอ เขาชัดเจนขนาดนี้ เธอยังจะหวังอะไรอีก

“นิดขอตัวนะคะ”

“นิด...” เสียงแหบพร่าเอ่ยเรียกหญิงสาว เมื่อเธอเดินห่างออกไป

“ไว้คุยกันพรุ่งนี้นะคะ พี่คีนอนพักเถอะค่ะ” พูดจบก็เดินออกไปจากห้องนอนของคีตภัทร บางครั้งเธอก็อยากเป็นนางร้ายในละครหลังข่าว ที่ได้ทำอะไรตามใจตัวเอง โดยไม่ต้องนึกถึงเหตุผลและความถูกต้อง