ผมขอรักคุณได้ไหม(นิยายชุดพนันรัก)

รถยนต์คันหรูที่ขับมาจอดหน้าหอพักเอกชนแหล่งหนึ่ง ยังจอดนิ่งอยู่กับที่ เมื่อคนที่อยู่ในรถยังนั่งมองตากันและกัน จอมทัพเอื้อมมือไปลูบซีกหน้าเนียนใสของหญิงคนรัก ด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มี หนึ่งฤทัยหลบตาเมื่อเขินอายกับสายตาของคนรัก ตั้งแต่วันที่ตกลงคบกัน จอมทัพก็ไม่เคยนอกลู่นอกทางกับเธอ อย่างมากก็แค่จับมือและจูบกันบ้างเป็นบางครั้ง และตอนนี้เขาก็ทำท่าเหมือนจะจูบเธอ

"จอม..."เอ่ยเตือนเมื่อคนรักก้มลงมาหา จนใบหน้าของเขาอยู่ห่างจากหน้าเธอไม่ถึงคืบ

"คิดถึงจังเลยครับ"ชายหนุ่มพูดไปตามความรู้สึก หนึ่งฤทัยเดินทางไปต่างประเทศหลายวัน ถึงแม้จะโทรคุยกันทุกวันแต่เขาก็คิดถึงเธอ ใบหน้าหล่อเหลาโน้มต่ำลงไปอีกนิดเป้าหมายคือปากกระจับคู่สวยอิ่มเต็มที่โหยหา

"อย่าค่ะ...ตรงนี้"มือบางยกขึ้นมาปิดปากหนา ห้ามคนรักเอาไว้ ตากลมโตมองออกไปนอกรถ ตรงนี้มืดก็จริงแต่ก็เป็นที่โล่ง ถ้ามีใครผ่านมาเห็นคงได้ขายขี้หน้า ต่อให้อยู่ในรถก็เถอะแต่เธอก็อาย

"ขึ้นข้างบนไหมครับ"มือหนาแกะมือบางออกจากปาก เอ่ยชวนด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่ก็ต้องคอตกเมื่อใบหน้าสวยของคนรักส่ายไปมา หนึ่งฤทัยไม่เคยทำอะไรรุ่มร่าม เธอเคยขึ้นไปบนห้องเขาหลายครั้งก็จริง แต่ก็ไม่เคยมีอะไรเกินเลย

"ดึกแล้วค่ะ แก้มต้องกลับแล้ว"หญิงสาวปฏิเสธ พร้อมกับดึงมือออกจากมือแกร่ง รู้สึกวาบหวิวเมื่อจอมทัพจูบลงมาบนนิ้วเรียวสวยของเธอ

"กลัวเหรอ"

"ทำไมแก้มต้องกลัวคะ แต่นี่มันดึกมากแล้วแก้มอยากให้จอมพักผ่อนค่ะ"

"คนใจแข็ง"นิ้วแกร่งบีบลงบนปลายจมูกโด่งสวย เมื่อก่อนตอนยังไม่ได้คบกัน เธอจะแทนตัวเองว่าพี่เพราะเธออายุมากกว่าเขา 3 ปี แต่ตอนนี้เธอเรียกแทนตัวเองว่าแก้ม จอมทัพก็ชอบให้เธอแทนตัวแบบนี้ เพราะน่ารักดี

"พักผ่อนนะคะ"เมื่อเห็นคนรักยังลังเล คนตัวเล็กก็บอกกับเขาอีกครั้ง

"จอมนี่แย่จัง แก้มกลับมาเหนื่อยๆยังไม่ได้พักเลย ขอโทษนะครับ"เอ่ยขอโทษเมื่อนึกขึ้นได้ว่า เธอเพิ่งกลับมาเมื่อตอนบ่าย เสร็จธุระก็รีบมาหาเขาที่ร้าน เดินทางมาเหนื่อยๆ แทนที่เธอจะได้พักผ่อนกลับต้องมาเสียเวลากับเขาอีก

"แก้มคิดถึงจอมนี่คะ ต่อให้จอมห้ามแก้มก็จะมา พรุ่งนี้เจอกันที่บ้านจ๋านะคะ แก้มมีนัดกับอาบีม"หนึ่งฤทัยบอกกับคนรัก พรุ่งนี้เธอต้องเข้าไปคุยงานกับบารมี จอมทัพพยักหน้ารับ ตั้งแต่พิชญาแต่งงานกับบารมีเขาก็ย้ายมาอยู่หอพัก เพราะสะดวกเรื่องการเดินทาง บ้านที่บารมีไถ่ถอนให้อยู่สบายก็จริง แต่ก็ไกลกับมหาวิทยาลัย พี่เขยเคยเสนอรถยนต์ให้ แต่เขาก็ปฏิเสธเพราะเกรงใจ บารมีเป็นคนรวยก็จริงแต่เขาก็ไม่อยากรบกวน พิชญาเป็นคนคิดมากเธออาจจะไม่สบายใจ เพราะกลัวสามีจะคิดว่าพาน้องไปเกาะเขา อยู่หอพักก็ดีไปอย่างนอกจากสะดวกเรื่องการเดินทางแล้ว ยังสะดวกเรื่องส่วนตัวอีกด้วย เพราะเขากับคนรักจะได้มีเวลาอยู่ด้วยกัน นอกจากพ่อแม่แล้วบารมีก็เป็นอีกคนที่หวงหลานสาว ถึงจะไม่ออกอาการก็เถอะแต่จอมทัพก็ดูออก

"ขับรถดีๆนะครับ ถึงบ้านแล้วโทรมาบอกด้วยนะ"บอกกับคนรักเมื่อต้องยอมปล่อยให้เธอกลับบ้าน

"ฝันดีนะคะ"

"ฝันถึงแก้มได้ไหม"

"ปากหวาน"ยิ้มให้คนที่ยืนอยู่ข้างรถ ก่อนจะโบกมือแล้วเคลื่อนรถออกไป ตากลมโตมองกระจกข้างยิ้มกับตัวเอง เมื่อเห็นจอมทัพยังยืนอยู่ที่เดิม เธอรักเขามากคือสิ่งที่หนึ่งฤทัยรู้สึกในตอนนี้ ต่อให้ครอบครัวจะไม่เห็นด้วยก็ตาม แต่เธอก็จะรักเขา หลายปีมานี้แม่พยายามจับคู่ให้เธอกับคนที่เหมาะสม แต่เธอก็เอางานมาบังหน้า เพื่อทำให้แม่ตายใจ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่แม่จะปล่อยให้เธอเลือกทางเดินของตัวเอง ไม่ต้องยอมรับจอมทัพก็ได้ ขอแค่ไม่กีดกันเธอกับเขาก็พอ

"แก้มรักจอมนะคะ"พูดกับเงาของคนที่อยู่ในกระจกรถ ก่อนจะค่อยๆเลือนหาย เมื่อพารถขึ้นมาบนถนนใหญ่ ไม่ว่าวันนี้หรือวันไหน เธอก็จะรักเขาตลอดไป จอมทัพผู้ชายยิ้มเก่ง เขาจะรู้บ้างไหมว่ารอยยิ้มของเขาทำให้เธอหลุดออกมาจากโลกอีกใบ โลกที่ชีวิตนี้เธอคงไม่มีโอกาสได้สัมผัส ถ้าไม่รู้จักกับเขา

..............................................................................................

"นึกว่าจะนอนในรถ!"คำพูดกระแนะกระแหน ที่ดังมาจากด้านหลัง ทำให้ชายหนุ่มกลอกตา ก่อนจะถอนหายใจเมื่อหันมาเห็นหญิงสาวในชุดนักเรียนม.ปลาย สะพายเป้ใบใหญ่เดินออกมาจากหลังเสา สลิสามาดักรอเขาอีกแล้ว

"ดึกแล้วทำไมยังไม่กลับบ้านอีก!"คำถามของเขาทำให้คนฟังบิดปาก มันไม่ใช่ความห่วงใย แต่มันคือความรำคาญ สลิสารู้ว่าจอมทัพเบื่อหน่ายและรำคาญที่เห็นหน้าเธอ

"ฉันมารอพี่"เด็กสาวตอบเมื่อมายืนตรงหน้าเขา ตากลมโตมองเขาด้วยสายตาตัดพ้อ จอมทัพถอนหายใจ เมื่อเห็นสายตาของมะนาว ตั้งแต่ที่รู้ว่าเขามีแฟน มะนาวก็มองเขาด้วยสายตาแบบนี้มาตลอด คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน เมื่อเห็นรอยเขียวช้ำบนมุมปากของเด็กสาว

"หน้าไปโดนอะไรมา"จอมทัพอ้าปากค้าง เมื่อเห็นน้ำตาร่วงลงมาจากตาของเธอ งงไปกันใหญ่เมื่อเห็นเธอร้องไห้ วันนี้มะนาวดูแปลกไปจากทุกวัน

"พี่ห่วงฉันด้วยเหรอ"เพียงแค่เขาถาม น้ำตาก็ไหลลงมาอาบแก้ม เมื่อกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ ไม่ได้เจ็บที่แผลแต่เจ็บที่หัวใจ เขามองหน้าเธอด้วยหรือ

"กลับไปได้แล้ว"ชายหนุ่มตัดบทแล้วหันหลังเดินเข้าอาคาร เขาไม่อยากคุยกับเธอเพราะดึกมากแล้ว กว่าจะถึงบ้านก็อีกนาน ผู้หญิงตัวคนเดียวนั่งรถเมล์กลับ ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ แต่มะนาวก็ทำตัวเองจากโรงเรียนมามหาวิทยาลัยเขา ระยะทางไม่ใช่ใกล้ๆ เธอก็ยังจะมา

"พี่เคยห่วงฉันบ้างไหม"คำถามของเด็กสาว ทำให้ชายหนุ่มหยุดเท้าที่กำลังก้าวเดิน

"กลับไปซะ!"บอกด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น โดยไม่หันมามองเธออีก มะนาวรักเขาทำไมเขาจะไม่รู้ เธอไม่ใช่เพิ่งรักแต่รักมานานแล้ว เขาไม่เคยให้ความหวัง ไม่เคยคิดเรื่องนี้กับเธอ แต่เขาก็ห้ามเธอไม่ให้รักเขาไม่ได้ เว้นระยะห่างคือทางที่ดีที่สุด สลิสาโตแล้ว และเขาก็มีแฟนแล้ว

"พี่จอมใจร้าย..."พูดจบเด็กสาวก็เดินจากไป จอมทัพยังยืนอยู่กับที่ ไม่หันมามองว่ามะนาวเดินไปทางไหน ยอมเป็นคนใจร้าย เพื่อไม่ให้เธอทำร้ายตัวเอง เมื่อสลิสาโตขึ้น เธอก็จะรู้เองว่าเขาไม่ใช่โลกเพียงใบเดียวของเธอ