ตอนที่2.หนึ่งฤทัย

"กลับมาแล้วเหรอ"ทันทีที่ก้าวเข้าบ้าน มารดาก็ถามอย่างห่วงใย หนึ่งฤทัยลอบถอนหายใจ มือถือที่หยิบขึ้นมาเตรียมจะต่อสายหาคนรัก ถูกเก็บลงกระเป๋าตามเดิม เมื่อต้องเดินเข้าไปหาแม่

"แม่ยังไม่นอนเหรอคะ"ถามเมื่อนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับท่าน

"แม่รอแก้มจ้ะ"คำตอบของมารดาทำให้หนึ่งฤทัยรู้ชะตาตัวเอง แม่ตั้งใจมารอเธอขนาดนี้คงไม่พ้นเรื่องเดิมๆ เรื่องนี้เธอเคยคุยกับท่านหลายครั้ง แต่ก็ไม่ได้ผลแถมยังทำให้ทะเลาะกัน และสุดท้ายแม่ก็โทษให้เป็นความผิดของจอมทัพ แม่ไม่ชอบจอมทัพ นอกจากแฟนหนุ่มจะถูกแม่ต่อว่าแล้ว ยังลามไปถึงพิชญา

ดีที่บารมีเป็นน้องเขย ถ้าบารมีเป็นลูกของแม่ก็คงปวดหัวเหมือนกับเธอ ทางเดียวที่จะไม่ให้แม่วุ่นวายกับเรื่องของอาก็คือ เธอต้องรับฟังธุระของแม่อย่างตั้งใจ และโอนอ่อนผ่อนตามท่านในบางเรื่อง เพื่อไม่ให้บารมีและพิชญาเดือดร้อน

"แก้มจำป้าศิเพื่อนแม่ได้ไหมคะ"คำถามของท่านทำให้คิ้วเรียวขมวดมุ่น วันๆเธอพบปะกับผู้คนมากหน้าหลายตา คงไม่มีเวลามาจำใครได้มากมาย

"ป้าศิแม่พี่วิน ที่เคยมาทานข้าวบ้านเราสมัยที่แก้มยังเป็นเด็กๆไงคะ ตอนเด็กๆแก้มติดพี่วินมาก ร้องตามพี่วินทุกครั้งเลย"เรื่องที่แม่เล่ามาเธออาจจะจำไม่ได้ แต่เรื่องที่เธอติดพี่วินหญิงสาวจำได้ดี เธอรู้จักอนาวินมาตั้งแต่เด็ก ต่อหน้าผู้ใหญ่เขาจะเป็นพี่ชายที่แสนดี แต่พอลับหลังเขาก็เป็นเด็กที่เกเรคนหนึ่ง เคยผลักเธอล้มทั้งยืนมาแล้ว ที่เธอร้องไห้ก็ไม่ได้เพราะติดพี่วิน เธอร้องเพราะเกลียด และโมโหที่ทำอะไรเขาไม่ได้ต่างหาก

"ป้าศิย้ายไปอยู่จีนตั้งแต่แก้มยังเด็ก พี่วินก็ตามไปด้วย ไปได้ดิบได้ดีที่เมืองจีน ตอนนี้พี่เขามาก่อตั้งบริษัทที่เมืองไทย แม่เลยอยากให้รู้จักกันไว้"ตากลมโตกลอกไปมา เมื่อแม่สรุปให้ฟัง สุดท้ายก็ไม่พ้นเรื่องเดิม แม่พยายามจับคู่ให้เธอ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะฐานะที่เหมาะสม แต่อีกส่วนก็เป็นเพราะจอมทัพ ดีแค่ไหนที่วันนี้แม่มัวแต่ตื่นเต้นเรื่องของพี่วินอะไรนั่น จนลืมตำหนิที่เธอกลับบ้านดึก

"แม่คะแก้ม..."

"แม่เลี้ยงแก้มมากับมือ แม่ก็อยากหาสิ่งที่ดีที่สุดให้แก้ม เรื่องจอมทัพแม่จะไม่พูดถึงอีก แต่แก้มก็ต้องเชื่อฟังแม่บ้าง"

"แม่ก็ทราบคำตอบ"

"ลองไปเจอพี่เขาก็ไม่เสียหายนี่คะ แม่จะไม่วุ่นวายกับแก้มเลย ถ้าแก้มไม่ดื้อกับแม่ เราจะไม่คุยเรื่องจอมทัพกันอีก แต่แก้มก็ต้องเชื่อฟังแม่บ้าง"

"คุณแม่ก็รู้คำตอบนี่คะ แล้วทำไมต้องบังคับแก้มด้วย"

"การที่แม่หาสิ่งที่ดีที่สุดให้ลูก เป็นการบังคับเหรอคะ แก้มโตแล้วนะ ตัวอย่างก็มีให้เห็น ดูอาแกสิทำงานตัวเป็นเกลียว ต้องเลี้ยงทั้งเมียและน้องเมีย..."

"ตกลงค่ะแม่ แม่นัดป้าศิไว้กี่โมงคะ"ตอบรับเพื่อตัดปัญหา เพราะแม่เริ่มจะพูดไม่รู้เรื่อง และลามไปหาบารมีอีกจนได้ พิชญาไม่ใช่ภาระแต่เธอคือความสุขของบารมี ทำไมแม่ถึงไม่เข้าใจเรื่องนี้

"วันเสาร์ค่ะ ป้าเขาจะมาที่บ้านเรา"

"แค่นี้ใช่ไหมคะ แก้มขอตัวค่ะ"

"แก้มอาจจะมองว่าแม่วุ่นวาย แม่ไม่เข้าใจแก้ม แต่แม่อยากให้แก้มรู้ไว้ ว่าสิ่งที่แม่ทำคือสิ่งที่ดีที่สุด"

"ขอบคุณนะคะ แก้มขอตัว"พูดจบก็เดินออกไป ทิ้งให้คนเป็นแม่มองตามด้วยสายตาห่วงใย ลูกใครๆก็รัก หนึ่งฤทัยกำลังทำอะไรทำไมนางจะไม่รู้

"สักวันแก้มจะเข้าใจแม่"คุณทิพย์อาภาถอนหายใจ เมื่อไหร่ลูกจะเข้าใจนาง

หนึ่งฤทัยเดินขึ้นมาบนห้องนอน ทิ้งตัวลงบนที่นอนอย่างหมดแรง น้ำตารื้นหัวตา เมื่อไหร่แม่จะเข้าใจเธอ สิ่งที่เธอกลัวที่สุดก็คือถ้าแม่พูดเรื่องฐานะและความเหมาะสมกับจอมทัพ เธอไม่รู้ว่าความรักที่มีให้กัน มันจะเข้มแข็งพอจะฝ่าฟันกำแพงของแม่ไปได้หรือไม่ จอมทัพเป็นคนเจียมตัว เธอกลัวว่าแม่จะเอาตรงนี้มาเล่นงานเขา ได้แต่หวังว่าจอมทัพจะรักและอดทนให้มากที่สุด เมื่อวันนั้นมาถึง เธอกับเขาจะได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข

-แก้มรักจอมนะคะ-

ข้อความทางไลน์ถูกส่งไปหาคนรัก เมื่อเธอไม่กล้าโทรหาเขา เพราะกลัวจอมทัพจะจับน้ำเสียงได้ว่าเธอกำลังมีเรื่องไม่สบายใจ

รถเมล์หลายคันขับผ่านไป แต่สลิสาก็ยังไม่ขึ้นคันไหนสักคัน เด็กสาวยังนั่งอยู่ที่เดิม ปล่อยใจให้ลอยไปกับอากาศ คำพูดของแม่ยังลอยเข้ามาในหัว เมื่อหลายเดือนก่อนแม่ถูกจับข้อหาเป็นธุระจัดหาและค้าประเวณี สาวๆในบ้านพากันแยกย้ายออกไป ทิ้งหนี้สินเป็นเงินกู้นอกระบบไว้ให้แม่เธอเป็นจำนวนมาก เจ้าหนี้มาทวงเพราะแม่เป็นคนค้ำประกัน และนี่ก็เป็นสาเหตุที่ทำให้ปากเธอเขียวช้ำ เพราะเอาตัวไปขวางไม่ให้แม่ถูกทำร้าย เลยถูกลูกหลงไปด้วย คนที่มาทวงหนี้มองหน้าเธอและเสนอหนทางขัดดอกให้ แม่ร้องไห้โฮและเรียกสิ่งที่เกิดขึ้นว่าเวรกรรม สมัยที่แม่ยังมีเงินคนที่มาขอความช่วยเหลือถ้ามีลูกสาว แม่ก็จะแนะนำวิธีนี้ให้เขา โดยจะได้ค่าหัวคิวตามที่ตกลงกัน สิ่งที่แม่เคยทำมันย้อนกลับมาหาตัว เพราะแม่ต้องส่งลูกสาวไปขัดดอก นี่เป็นเหตุผลที่เธอมาที่นี่ มาเพื่อเห็นหน้าเขาครั้งสุดท้าย พี่จอมทัพผู้ชายที่เป็นเหมือนชีวิตและลมหายใจของเธอ

"พี่จอมใจร้าย นาวเกลียดพี่จอม"คำพูดที่หลุดมาพร้อมเสียงสะอื้น ขัดกับความรู้สึกในหัวใจ เพราะเธอไม่เคยเกลียดเขาได้เลยสักครั้ง