นิยาย
สตีเช่นข้าใต้หล้านี้มีเพียงหนึ่ง
“ในเมื่อท่านหญิงแห่งซีเป่ยนิยมชมชอบเช่นนี้ วันหน้าข้าจะพาไปปรนนิบัติเหล่าทหารกล้าทั้งหลายดีหรือไม่” แม้ปากยังเอ่ยพูดไป แต่ด้านล่างกลับขยับความแข็งแกร่งห้อทะยานเข้าไปในหนทางคับแน่นไม่หยุดยั้ง จ้าวรั่วถิงไร้ซึ่งเรี่ยวแรงใดๆ จะต่อต้าน ได้แต่ขบเม้มริมฝีปาก ทว่าเสียงเฉอะแฉะผสานกับเสียงกระแทกกระทั้นกลับทำให้ดวงหน้างามแดงก่ำ พยายามข่มกลั้นอย่างสุดกำลัง กระทั่งอีกฝ่ายใช้มือดึงเอี๊ยมที่เป็นปราการด่านสุดท้ายออกไป...
ปรปักษ์ร้ายกลายรัก
"ปกติเด็กในร้านมึงเลิกงานนี่ออกประตูหน้าหรือหลัง" "ไอ้เชี่ยทัพ" คุณชายเจ้าของร้านส่ายหน้าอ่อนอกอ่อนใจ "ไม่ใช่กูเพิ่งห้ามมึงไปหยกๆ เหรอว่าอย่ายุ่งกับน้องเขา" "คือมันจะเอาไง" "ไม่ใช่จะ... แต่กูเอาไปแล้ว" ผมว่าพลางกวาดตามองเพื่อนทั้งสาม "วันหลังมึงก็เฝ้าให้กูด้วย อย่าให้หมาตัวไหนมาเยี่ยวรดถิ่นกู...เข้าใจ๊" "เย็ดโด่ มึง..." เสียงพวกเพื่อนๆ ด่าไล่หลัง แต่ผมไม่คิดจะหยุดฟัง ---------- นิยายรัก ไสยๆ ที่จะทำให้หัวใจคุณเต้นแรง
ซ้ำรอยรัก
"นานแค่ไหนคะ" น้ำเสียงของเธอแหบพร่า ปร่าแปร่ง "จนกว่าผมจะพอใจ" ริมฝีปากบางเม้มแน่น... หากไม่ติดคำสัญญาที่เคยให้ไว้แก่ใครอีกคน ไม่ว่าจะให้อยู่ไหนฐานะไหน ขอแค่ได้อยู่ข้างกายเขาเธอจะไม่ลังเลสักนิดที่จะกระโดดตะครุบข้อเสนอนี้ แต่เธอติดคำสัญญากับคนอื่นก่อนแล้ว ดังนั้นสำหรับเรื่องนี้เธอจึงรับปากไม่ได้ นักธุรกิจหนุ่มมองเห็นความไม่มั่นใจของอีกฝ่าย คล้ายเธอกำลังลังเล ต่อสู้กับความคิดบางอย่างในหัว เขาจึงเอ่ยต่อ "ไม่แน่ว่าผมอาจจะพอใจกับเซ็กซ์ห่วย ๆ ของคุณแค่คืนเดียวก็ได้" --------------------- สายลมพัดเอาปอยผมช่อหนึ่งของเธอหลุดลุ่ย หญิงสาวเพียงยกมือขึ้นปัดเบา ๆ สีหน้ายังแต้มรอยยิ้ม "ชารู้ว่าเอื้อจะมาค่ะ" ประโยคสั้น ๆ ที่ทำเอาคนฟังเจ็บหน่วงในหัวใจ ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่เอื้อการย์จะรู้สึกขยะแขยงการกระทำอันน่าละอายของตัวเองเท่าครั้งนี้มาก่อน รู้ทั้งรู้ว่าโทรศัพท์ใช้การไม่ได้ แต่เขาก็ยังแสร้งทำเฉยเพื่อทดสอบเธอ และสุดท้าย... กลับกลายเป็นเขาที่เจ็บปวดเอง น้ำเสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างหนักแน่น ภายในใจมีหลายล้านถ้อยคำที่ไม่อาจเอื้อนเอ่ย คนอื่นอาจมองว่าเธอเป็นผู้หญิงบ้าที่นั่งคอยผู้ชายผิดนัดโดยไม่อาละวาดหรือกำลังสร้างภาพ แต่สำหรับเธอ ระยะเวลาแค่สองชั่วโมงนั้นแสนสั้นหากเทียบกับความอ้างว้างตลอดหกปีที่ผ่านมา ...และอีกเกินครึ่งของชีวิตที่เหลือที่เธอจะสามารถทำได้เพียงรอเขาในความว่างเปล่า
ขอได้ไหม...อย่าปันใจรัก
แผนการแกล้งเป็นแฟนเริ่มต้นขึ้นเมื่อ คนหนึ่งหวังเพียงปราบพยศ คนหนึ่งเพียงตกกระไดพลอยโจน ท้ายสุดจะลงเอยเช่นไร ความรักจะก่อเกิดดังใครหวังหรือไม่ ก่อนพบเธอ เขา : ผู้หญิงที่อายุเกือบจะเข้าเลขสามแถมยังไม่มีแฟนและทำแต่งาน ไม่ต้องบอกก็พอจะรู้ว่าเป็นยัยเพิ้งแน่ ฉายา : ยัยแร้งเพิ้ง หลังพานพบสบตา เขา : ไหนบอกว่าแก่กว่าเขา? ดูจากใบหน้าเนียนสวยนั่นแล้ว นี่มันเด็กมหาลัยชัดๆ ฉายา : ยัยตุ๊กตาอาบยาพิษ ------------------------------------------------------- เธอ : นี่หล่อนจะโดนข้อหาพรากผู้เยาว์ไหมนะ โอ๊ย...คนสวยเครียด!!?
กาลครั้งหนึ่ง...ถึงความหลัง
หญิงสาวทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างเหนื่อยล้าพลางคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา วินจะเคยรักหล่อนบ้างไหมนะ แม้การกระทำของเขาจะแสดงออกถึงความห่วงใยอย่างชัดเจน แต่เพราะเคยถูกเขาทิ้งร่างไปนาน หลายปีที่ปั่นทอนกำลังใจของหล่อนทุกครั้งเมื่อนึกถึงมัน ปีแรกเธอร้องไห้เกือบทุกวัน คิดถึงเขาเกือบทุกลมหายใจเข้าออก หล่อนต้องต่อสู้กับความไม่เข้าใจและความคิดถึง กว่าจะก้าวผ่านมันมาได้โดยไม่มีน้ำตา ก็เล่นเอากลายเป็นคนเงียบงันไปเป็นปี ครั้นพอกำลังจะตั้งตัวได้ สายน้ำก็เข้ามาตอกย้ำความเสียใจ "น้ำจะบินไปญี่ปุ่นเหรอ" เพื่อนในกลุ่มถามขึ้นในงานเลี้ยงศิษย์เก่า "อื้ม ติดต่อวินไว้แล้ว" หญิงสาวยิ้มเต็มใบหน้า วราลีเลยได้แต่ลบฉากออกมา ปีที่สองของหล่อนทรมานยิ่งกว่าปีแรกเสียอีก แค่นึกถึงทั้งสองที่เดินเคียงกันแล้ว ใจของหล่อนก็จวนเจียนจะขาดรอนๆ หลายปีที่เหลือเธอต้องใช้ความพยายามอย่างเหลือแสนในการลืมเขา พยายามที่จะลบวินออกจากหัวใจ แต่ก็ไม่เคยทำสำเร็จเสียที ---------- จบแฮปปี้จ้า
จอมนางเคียงหทัย ดวงใจปฏิพัทธ์
ภาระกิจข้ามภพของผู้อื่นอาจต้องแก้แค้น แสนเหนื่อยยากในการกู้ชาติ ประกาศตัดสัมพันธ์อดีตคู่หมั้น แต่ของข้านั้น... แค่ต้องการเพียงหาสามีหน้าตาดีๆเข้าบ้านสักคน สวรรค์โปรดดลบันดาลให้ด้วย
จอมนางเคียงหทัย ดวงใจจักรพรรดิ
เว่ยมี่อิงเคยมั่นใจมาโดยตลอดว่าเป็นคนมีความสามารถ โดยเฉพาะทำตัวจืดจางจนถูกลืมเลือนอย่างหมดจดเกลี้ยงเกลา ทำได้ดีมาหลายปีดีดักจวบจนกระทั่งจับพลัดจับผลูเข้าวังก็ยังคงสามารถ ไม่คาดพบพระพักตร์ฮ่องเต้เพียงครั้งแรก....เขาถึงกับเปิดโปงกันอย่างไม่ไว้หน้า ชีวิตในวังหลังที่เคยสงบสุขของนางถึงกับพลิกคว่ำพลิกหงายภายใต้พระหัตถ์นั้น ทั้งถูกเขาลากเข้าสู่วังวนแห่งการแย่งชิงอำนาจอย่างมิอาจขัดขืน ครั้นขัดขืนไม่ได้จึงปล่อยเลยตามเลย เพียงแต่จะเลยเถิดเช่นไรย่อมล้วนต้องอยู่ในความควบคุมของนาง
กรุ่นกลิ่นอวลรัก
มู่กุ้ยฟางเพิ่งมาสำนึกเสียใจภายหลัง ฉินอ๋องผู้สูงส่งหยิ่งยโสหาได้เรียบง่าย จากที่คิดว่าเขาย่อมรังเกียจภรรยาที่มีข่าวลือว่าดุร้ายป่าเถื่อนจนมิยอมย่างกรายมาตำหนักของนาง ทว่าทุกสิ่งกลับตาลปัตร มิย่ำเท้าเข้าตำหนักอันใด นี่เขาย่ำเสียจนพื้นประตูตำหนักแทบสึก นางยังถูกเขาเคี่ยวกรำทุกค่ำคืน น่าแค้นใจนัก... บัญชีแค้นเก่าใหม่ถูกจดไว้จนแทบทับนางตาย สมรสพระราชทานครั้งนี้มีแต่เขาที่ได้กำไร สิ่งใดที่ยอมนางได้เขาย่อมต้องลงให้ ทว่าหวางเฟยที่แต่งเข้ามานี้กลับผิดเผกไปเสียทุกอย่าง จากการใช้ชีวิตคู่ที่เริ่มขึ้นอย่างไม่มีแบบแผน กลายเป็นเขาที่ต้องเริ่มวางอุบายดักจับภรรยาไว้แทน ยิ่งนางดิ้น เขายิ่งแหย่ ยิ่งนางแค้น เขายิ่งชอบ หวางเฟยตัวน้อย... บัญชีแค้นของเจ้า สามีจะเฝ้าทบต้นทบดอกให้เอง
โน้มกิ่งซิ่งฮวา
ครอบครัวนางถูกตั้งข้อหากบฎที่ผู้ใดก็อาจไม่อาจยื่นมือเข้าช่วยเหลือนอกจาก ‘เขา’เมื่อทุกสิ่งบีบคั้น นางจึงจำต้องยอมทิ้งศักดิ์ศรีไปขอร้องทำข้อแลกเปลี่ยนกับปีศาจร้ายที่จ้องแต่จะรังแกนาง
ว่าด้วยวิธีให้สามีเกลียดชัง
เขามีสตรีในดวงใจอยู่ข้างกาย ส่วนนางคือภรรยาเอกที่ต้องปรนนิบัติพ่อแม่สามีที่เมืองหลวง เรื่องราวสมควรเป็นเช่นนี้ แต่สวรรค์กลับส่งนางไปเจียงหนาน คิดว่านางจะระรานพวกเขาหรือ นางมีแต่สาบานว่าจะช่วยส่งเสริม!