พลอยแก้ว - เรื่องของ พลอยแก้ว

'น้ำส้ม' ต้องกลายเป็นหม้ายลูกติด เมื่อสามีของเธอเสียชีวิตด้วยประสบอุบัติเหตุ การจากไปของเขาทำให้เธอต้องดิ้นรนสู้ชีวิตฟันฝ่าเพื่อลูก ชีวิตที่พลิกผันทำให้เธอได้พบเจอกับ 'นักรบ' นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงที่ใครต่อใครจ้องจะจับ ทว่ากับไม่ได้เป็นตัวเลือกของเขาสักนิด ก็เพราะเขามันคนเอาแต่ใจ! แต่อยากได้น้ำส้มเพียงแรกสบตา โดยมีกามเทพตัวน้อยนำพาให้ได้พบเจอกัน...ภายใต้สัญญาที่เธอยากจะปฏิเสธ แต่แล้วเหตุการณ์ในอดีตทำให้เขาและเธอต้องหมางใจกัน!

เพียงรักภักดิ์ใจ

'ไม่ใช่ว่าไม่อยากเปิดใจ ไม่ใช่ว่าอยากจมปลักอยู่กับความรักเดิม ๆ แต่เพียงแค่ไม่อยากให้ใครมาเจ็บช้ำในตอนนี้ หากเมื่อใดที่ใจพร้อมจะเป็นคนเดินเข้าไปหาเอง' "เปิดใจสักนิดให้ฉันไม่ได้เลยหรือไง" "ผมยังไม่พร้อมที่รักจะใครในตอนนี้" "ทั้งที่ฉันทำดีกับคุณทุกอย่าง อยู่เคียงข้างไม่ห่าง ดูแลและห่วงใย ความดีของฉันคุณไม่เคยมองมันเลยหรือไง" หญิงสาวที่คอยเฝ้ามองและดูแลไม่เคยห่างกาย แม้ว่าเขาจะเดินไม่ได้แต่ก็ไม่เคยทิ้งขว้าง กำลังมองหน้าชายที่มีใจด้วยความโศกเศร้า เมื่อเขาที่ยังจมปลักอยู่กับอดีตรัก รักที่เขานั้นไม่ได้ครอบครอง รักที่ยังจองจำในหัวใจไม่เสื่อมคลาย...เธอจะได้เป็นคนนั้นไหมที่สามารถดามหัวใจที่แตกร้าวให้กับมาดีเช่นเดิม?

ผู้หญิงมือสอง

เมื่อรักแรกที่ให้ด้วยใจจริง...เป็นสิ่งที่ทำให้เธอต้องกลายเป็น 'ผู้หญิงมือสอง'

รักลับสัมพันธ์สวาท

“ถึงอาจะไม่กินเด็ก แต่ว่าหนูคนนี้เด็ด อาเลยจะกินอย่างนั้นเหรอคะ?” “เสืออย่างอา ไม่กินผู้หญิงซ้ำหน้า” “ทำไมคุณอาถึงเรียกตัวเองว่าเสือล่ะคะ ... ทั้ง ๆ ที่ก็เอาไม่เลือกฤดูเหมือนกับหมา หนูว่าไม่น่าจะใช่เสือนะ” “อารียา!” “หึ” เมื่อถูกเด็กในปกครองถอนหงอก คนที่เป็นผู้อุปถัมภ์จึงเดือดดาลเพราะรู้สึกเสียหน้า อารียายกยิ้มมุมปากอย่างเหยียดหยาม เมื่อเห็นนิโคลไลนั้นหน้าเสีย เธอถึงเกิดพอใจกับสิ่งที่ทำร้ายจิตใจของเขาได้ เพราะเขานั้นทำเธอเจ็บก่อนด้วยคำพูดที่ดูถูก แม้เธอจะอาศัยใบบุญของพ่อเขาจนเรียนจบ แต่เธอก็มีหัวใจเช่นกันที่จะรู้สึกเจ็บปวดแม้เพียงคำพูดที่เสียงแทงหัวใจ อารียา - หญิงสาวผู้ที่มีความมั่นใจ ไม่เคยยอมคน เธอสำนึกในบุญคุณของคนที่เกื้อกูลเธอจนได้ดี และได้มีการศึกษา แต่ว่าเมื่อผู้มีพระคุณของเธอได้ลาลับจากโลกใบนี้ไป เธอจึงได้มาอยู่กับคนใจร้ายที่ไม่คิดแยแสเธอ เพียงเพราะว่าเขาทำตาม 'คำสั่ง' ของพ่อที่สั่งลาไว้ นิโคลไล ฟรานเดเรก – ลูกครึ่งไทย-รัสเซีย ผู้ที่ต้องอุปถัมภ์อารียาต่อจากพ่อของเขา เขาได้รับ 'คำสั่ง' ให้ดูแลเธอ พร้อมทั้งสานต่อเจตนารมณ์ของพ่อที่สั่งการไว้ ให้เธอได้ทำงานช่วยเหลือเขา เมื่อเธอนั้นเรียนจบระดับปริญญาตรี แต่ผู้ชายเช่นเขาจะยอมญาติดีกับผู้หญิงอย่างเธอหรือไม่ เพราะเขาก็ไม่ใช่คนที่ยอมให้ใครมาควบคุมหรือวุ่นวาย เเละผู้ชายเช่นเขาก็ไม่ใช่ที่จะยอมใครง่าย ๆ เช่นกัน รักลับสัมพันธ์สวาท พลอยแก้ว

ซ่อนรักปถวี

เบื้องหน้าสวยหรูเขาคือนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงผู้เคร่งขรึม แต่อีกมุมหนึ่งที่เก็บซ่อนไว้ไม่มีใครรู้เขาคือ มาเฟีย ผู้เย็นชาและโหดเหี้ยม

อ้อนรักไฟเสน่หา

เกริ่น เด็กสาวคนหนึ่งที่สดใสจนใครต่อใครนั้นรุมล้อมเธอด้วยความเสน่หา แต่ว่ามีเพียงคนเดียวที่เธอนั้นต้องตา ไม่ว่าจะชายใดเธอก็ไม่คิดสนใจ "พี่ไม่คิดจะสนใจน้องอันดาสักนิดเลยเหรอคะ...น้องอันดาตามพี่นานแล้วนะ" "ฉันไม่สนใจเด็กอย่างเธอหรอก ไป ๆ ถอยไปฉันจะไปเรียน" "พี่ใจร้ายกับน้องอันดามากเลยนะคะ" "น่ารำคาญจริง ๆ" "รำคาญก็ช่างพี่สิคะ งั้นวันนี้น้องอันดาไปก็ได้ วันหน้าจะมาอ้อนใหม่นะคะ จุ๊บ!" "ยัยเด็กหน้าด้าน!" "ขอบคุณที่ชมค่ะ บ๊ายบาย แล้วน้องอันดาจะซื้อเครปเย็นมาฝากใหม่นะคะ" เธอคือผู้หญิงที่มีเสน่ห์ แต่ว่าเสน่ห์ของเธอนั้นไม่เคยอยู่ในสายตาของชายหนุ่มรุ่นพี่สักนิด เขาคือผู้ชายคนเดียวที่เธอตามตื้อ ทั้ง ๆ ที่เธอไม่เคยคิดจะตามเฝ้าใครมาก่อน แม้จะมีคนเข้าหามากมาย แต่กลับถูกเธอผลักไสแบบไม่รักษาน้ำใจสักนิด แต่มีเขาคนนี้เพียงคนเดียว 'แผ่นฟ้า' คนที่อยู่ในสายตาของหนูอันดา เอมิกา เท่านั้น ************************ จะเอ๋หนูอันดาโตแล้วน้า...หวังว่ารีดจะยังไม่ลืมหนูนะคะ หนูลูกสาวของคุณป๊าไฟ มีใครยังจำได้ไหม? ยังไงก็คอยเป็นกำลังให้หนูอันดาด้วยน้า (กะพริบตาอ้อนปริบ ๆ)

เพลิงเสน่หา

เพราะเหตุผลบ้า ๆ ไร้ความสมเหตุสมผล ทำให้คนใสซื่ออย่าง เรนิตา ต้องตกเป็นเหยื่อบนเตียงของคนเจ้าเล่ห์

ข้ามฟ้ามาเจอรัก

2.0K·พลอยแก้ว

"มีดีแค่เอว นอกนั้นเลวหมดเลย" ****** “ดรูฟขอให้ซีนหลับตาลง” เสียงเข้มออกคำสั่ง เมื่อฝ่ามือหนานั้นปิดสนิทตรงดวงตากลมสองข้าง เพื่ออยากสร้างความมั่นใจว่าเธอนั้นจะไม่เห็นอะไรต่อจากนี้ ที่ดรูฟกำลังจะคิดทำ "อย่ายุ่งกับคนของกู!!!!!" “อย่า!!...” ปั๊ง !!!!!!! สิ้นคำพูดเข้มดุดัน ก่อนจะลั่นปืนยิงคนตรงหน้าด้วยความโกรธและโมโห ปืนที่ครอบด้วยลำป้องเก็บเสียงแม้จะยิงออกไปก็แทบไม่มีเสียงเล็ดลอด อึก!!!” แม็กพยายามยกมือไหว้อย่างร้องขอชีวิต ดวงตาที่แข็งกร้าว สายตาที่เข้มดุ ขอบตาแดงอย่างก่ำโมโหถึงขีดสุดจ้องมองไปยังแม็กที่ตอนนี้เริ่มหวาดกลัว เมื่อเห็นท่าทางของดรูฟที่ดุดันและน่าเกรงขาม กระสุนปืนพุ่งทะยานเข้าไปในร่างการของแม็ก เลือดสีแดงสดค่อย ๆ ไหลออกมาตามเนื้อผิว ร่างกายของแม็กที่ไร้เสื้อผ้าสวมใส่ ค่อย ๆ เอนล้มลงกับพื้น ภาพตรงหน้าหากหนูซีนนั้นเห็นต้องเป็นลมล้มพับเป็นแน่ แม้จะแค่ได้ยินเสียงปืนเธอยังสะดุ้งตัวโหยงอย่างตกใจ...ดรูฟทำดีแล้วที่ปิดตาเธอไว้ ไม่เห็นเธอนั้นเห็นในอีกด้านของดรูฟที่มันดูน่ากลัวและยำเกรง เพราะมุมนี้ดรูฟไม่ต้องการให้คนที่รักนั้นเห็นอยู่แล้ว แต่ด้วยสถานการณ์ที่คับขันเช่นนี้ ดรูฟเลยต้องทำ ((เดี๋ยวผมจัดการต่อเองครับ)) ราชิตที่มองเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง ล้วนเข้าใจดีในสิ่งที่นายเหนือหัวนั้นทำ จนต้องออกปากรีบสะสางเคลียร์พื้นที่ด้วยตัวเอง “ฝากด้วย มันเป็นลูกอธิการบดี” ดรูฟกล่าวทิ้งท้าย มือก็ยังคงปิดตาหนูซีนไว้ โอบประคองร่างที่แข็งทื่อของเธอให้เดินออกมาจากจุดนั้นด้วยมืออีกข้าง และสิ่งที่ดรูฟต้องทำต่อไปนั่นคือรายงานสถานการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น “ท่านพ่อครับ...ลูกยิงคน”

นิยายรักจบแล้ว

รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจ

หัวใจที่มี ถ้าคิดจะมีรักกับใครทั้งที ต้องทุ่มให้มันทั้งใจ... "เมียมึงมาตาม!" "มึงต่างหากด็อจที่เมียกู" "เหอะ!" ("ศิลาต้องรับชอบริกะนะคะ") "หุบปากริกะ...กูจะคุยกับเมียกู" ("ริกะก็เมีย ได้ยินไหม ว่าริกะก็เมียศิลาเหมือนกัน!") "แย่งผัวชาวบ้าน ก็ได้โปรดอย่าด้านโชว์เหนือ" ("หึ....แล้วไงล่ะ?") "ก็เพราะไอ้เวรนี่...มันเป็นของเหลือจากกูไง"

สามี 3

2.0K·พลอยแก้ว

'คนในใจที่หายไปนานจนแทบลืมหน้า เธอจะเลือกใครในเมื่อโผล่เข้ามาพร้อมกันตั้ง 3 คน'

นิยายรักจบแล้ว

สามี 2

"เจท อึก ฮึก" หญิงสาวที่มีใบหน้าคมคาย ยืนส่งสายตาเศร้าพร้อมกับน้ำม่านน้ำตาที่เอ่อคลอเบ้า พลางเอ่ยชื่อเพื่อนสนิทรุ่นเดียวกัน...คบหากันมาแต่สมัยอนุบาล "ติมเป็นอะไร!? ใครทำอะไร? บอกเจทมา..." ทันทีที่ประตูคอนโดหรูเปิดออก ความตกใจก่อเกิด จนคิ้วเข้มขมวดแทบชนกัน เมื่อเพื่อนหญิงเพียงคนเดียวที่ชายหนุ่มลูกครึ่งใส่ใจ กำลังยืนร้องไห้สะอึกสะอื้น "อึก ฮึก เจท...อะ ไอติมเจ็บ เจ็บตรงนี้" หญิงสาวที่เคยสดใส กำมือแน่นทุบลงตรงอกข้างซ้ายดั่งเจ็บปวดคณานับ จ้องมองหน้าชายหนุ่มลูกครึ่งด้วยความเสียใจที่แน่นอก ...ร่างกายสูงล่ำสันขยับเข้าใกล้ ก่อนจะดึงรั้งร่างเสลาของหญิงสาวเพื่อนรักเข้ามากอดแนบอก ฝ่ามือหนาลูบแผ่นหลังเบา ๆ อย่างปลอบประโลมให้เธอนั้นคลายเศร้า "อย่าร้องเลยนะ ใครไม่รักก็ช่างเขา แค่ให้ติมรู้ไว้ว่าจะมีเจทอยู่เคียงข้างเสมอ" ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มเสนาะหู กอดรัดร่างบอบบางแน่นอย่างสื่อความหมายที่มีภายในใจ...ความรู้สึกที่เก็บกั้นไว้เพียงคนเดียวโดยที่เธอนั้นไม่รู้ นอกจากคำว่า 'เพื่อน' ที่เธอมอบให้เสมอมา

เสน่หามนตรา

2.0K·พลอยแก้ว

"คุณเป็นใครกันแน่" ม่านฟ้าย้อนถามเสียงเรียบ แววตาสีนิลจ้องมองไปยังดวงตาคมกริบของเชคฮบราฮิมอย่างเป็นคำถาม เขารู้ชื่อเธอได้ยังไง?นั่นคือสิ่งที่เธอสงสัย "เป็นใครไม่สำคัญ" "สำคัญสิ...จะมาให้ฉันทานข้าวกับคนไม่รู้จักได้ยังไง ใส่อะไรให้ฉันกินก็ไม่รู้" "ผมไม่ใช่ผู้ชายแบบนั้น" "บอกใครเขาจะเชื่อกันเล่าพ่อคู๊ณ.....” ม่านฟ้าสบถเสียงสูงสำเนียงภาษาไทยและเบือนหน้าหนี "เชื่อเถอะ...ว่าผมเชื่อถือได้" เชคฮ บราฮิม ตอบกลับเมื่อการพูดสำเนียงภาษาไทยที่ม่านฟ้าคิดว่าเขาคงฟังไม่ออกเป็นแน่ แต่เธอนั้นคิดผิด! "คุณฟังออก!" "ครับ" เชคฮบราฮิมเปล่งเสียงภาษาไทยที่ไม่ชัดถ้อยชัดคำแต่ก็ฟังออกว่าคือคำไหน และไม่แปลกที่เชคฮบราฮิมจะฟังภาษาไทยได้ แค่อาจจะฟังไม่กระจ่างทุกคำ เพราะธุรกิจที่เขาทำสืบทอดมารุ่นต่อรุ่น ไม่ได้ทำแค่ในประเทศเท่านั้น เขามีหุ้นส่วนที่เป็นชาวต่างชาติหลายภาษารวมถึงประเทศไทย...และก่อนหน้าเขาฟังม่านฟ้าออกแค่ไม่โต้ตอบเท่านั้น "ฉันไม่ไว้ใจคุณ และขอปฏิเสธ" "หนึ่งหมื่น!" "บ้าบออะไรของคุณอีกเนี่ย!" "....คุณบ้าไปแล้ว" สิ่งที่ได้ยินทำเอาม่านฟ้าถึงกับหยุดนิ่งเงยหน้ามองอ้าปากเหวอฟังอย่างตกใจ หนึ่งหมื่นดอลล่า! ชายคนนี้บ้าไปแล้วแน่ ๆ นั่นมันไม่ใช่เงินจำนวนน้อยๆ มันมากมายสำหรับเธอ "คุณจะได้รับค่าเสียเวลาทันทีหลังจากคุณตอบตกลง" "!!!" ม่านฟ้านิ่งเงียบไม่ตอบกลับอะไร เขาเป็นใครกันแน่...หนึ่งใจก็ลังเล นั่นมันเงินจำนวนไม่น้อยเลยนะม่านฟ้า ก็แค่กินข้าว...ม่านฟ้าจ้องหน้าเชคฮบราฮิมอย่างสงสัย พร้อมความในใจที่กำลังวนเวียนว่าเธอจะเอายังไงต่อดี "บราฮิม คือชื่อของผม....."

สามี 1

เมื่อหนึ่งคนที่รักแน่วแน่ ถึงแม้เธอจะทำผิดซ้ำซากแค่ไหน แต่ด้วยหัวใจที่มันรัก ก็มักจะให้อภัยเธอเสมอ...แต่เธอกลับไม่เคยที่จะสำนึกยังคงทำแบบเดิมซ้ำซาก และจากลากันไปอย่างไร้เยื่อใย ทิ้งไว้เพียงหัวใจดวงน้อยไว้ข้างหลัง โดยไม่หันมามองสักครั้ง และลาลับจากไปอย่างไร้หัวใจ "คูมพ่อ คูมพ่อ...เมื่อไหร่คูมแม่จะมาหาหนูคะ?" น้ำเสียงสดใสของเด็กหญิงที่หน้าตาน่ารักอายุสามขวบเอ่ยถามคนเป็นพ่อด้วยภาษาของเด็กที่ยังพูดไม่ชัดถ้อยชัดคำ คำถามที่เหมือนเดิมตั้งแต่เด็กหญิงหัดพูด เธอจะถามคนเป็นพ่อเสมอหากนึกถึง 'เมื่อไหร่คุณแม่จะมาหาหนู' มันเป็นคำถามที่ทำหัวใจของคนเป็นพ่อนั้นเจ็บร้าวทุกครา และทุกครั้งก็จ้องมองหน้าเด็กหญิงที่ไร้เดียงสานี้ด้วยแววตาเศร้าและสงสารลูกสาวจับใจ "คุณแม่ไปทำงานอยู่ไกลมาก ๆ เลย" "แล้วคูมแม่คิดถึงหนูไหมคะ?" ความสงสัยที่ไร้เดียงสา เด็กหญิงเงยหน้ามองคนเป็นพ่ออย่างรอคำตอบ จะบอกลูกสาวที่ยังไม่เข้าใจโลกอย่างไร้เพื่อรักษาความรู้สึก ในเมื่อแม่ของเธอนั้นทิ้งเธอไว้ข้างหลังตั้งแต่ยังแบเบาะ ปล่อยให้คนเป็นพ่อนั้นเลี้ยงดูเพียงลำพังมานานแรมปี "คิดถึงสิคะ คุณแม่คิดถึงหนูอยู่แล้ว" ใบหน้าของเด็กน้อยที่เปื้อนรอยยิ้มเมื่อได้ยินคำตอบทำให้คนเป็นพ่อนั้นน้ำตาเอ่อคลอในดวงตา ยิ่งมองหน้าลูกสาวก็ยิ่งสงสาร ตั้งแต่เกิดมาลืมตาดูโลกก็ไม่เคยได้สัมผัสกับความรักจากคนเป็นแม่สักครั้ง อ้อมกอดที่สามารถทำให้เธออบอุ่นในหัวใจ อ้อมกอดที่รักและห่วงใยเธอ เป็นพ่อเสมอที่พยายามมอบมัน เพื่อไม่ให้ลูกสาวที่ไร้เดียงสานั้นบกพร่อง "อยากเจอคูมแม่จังเลยค่ะ" เด็กหญิงเปรยยิ้มเงยมองหน้าคนเป็นพ่อ...มือเล็ก ๆ โอบกอดเอวของคนเป็นพ่ออย่างต้องการความรักและการปลอบใจ "สักวัน เมื่อถึงเวลา คุณแม่จะมาหาลูกสาวที่น่ารักนะคะคนเก่งของพ่อ"

กรงรักราชาโจร

10.0K·พลอยแก้ว

"ก็แค่เชลยไร้ค่าคนหนึ่งเท่านั้น" "แต่ฉันก็มีหัวใจนะคะ...ฉันมีความรู้สึกและเจ็บปวดเป็น" "เป็นเช่นรึ? ฮึ! ความรู้สึกของเธอไม่ได้มีผลสำหรับเรา.,." "หยาบช้าสิ้นดี!" "เทียบเท่าไม่ได้กับสิ่งคาว ๆ ที่พ่อเธอทำ" "พวกแกมันระยำ!" "เราทำได้มากกว่าจุดไฟเผาทั้งเป็นอีก.,.หรือเธออยากจะลอง" จอมโจรทรนงผู้คนขนานนามถึงความโหดร้าย เหี้ยมโหด ชายโฉดที่พรากพรหมจรรย์ของเธอ 'จัสซีเนีย' เธอเสียความสาวให้เขา 'จาห์มาล์' ผู้ชายป่าเถื่อนในแถบทะเลทราย สถานที่กบดานอันแสนไกล ที่ไม่มีใครอยากเข้าไปใกล้ ภายใต้ชายคาของกรงขัง หัวใจดวงน้อยของจัสซีเนียถูกย่ำยีด้วยแรงราคะของความเคียดแค้น ตัวแทนแรงอาฆาตที่เธอไม่ได้กระทำ แต่ต้องรับผลกรรมแทนผู้เป็นพี่อย่างจำยอม.....ด้วยฝีมือของราชาโจร! ***** #คำเตือน! นิยายเรื่องนี้เหมาะสำหรับผู้ที่บรรลุนิติภาวะ หรือแยกแยะผิดชอบชั่วดีได้เท่านั้น เนื่องจากมีเนื้อหาค่อนข้างรุนแรง การตบตี การใช้กำลัง อีกทั้งการใช้ภาษาค่อนข้างหยาบคายในบางตอน รวมไปถึงเนื้อหาเกี่ยวกับกิจกรรมทางเพศที่รุนแรง ฉากเลิฟซีนที่หวือหวาล่อแหลม ผู้อ่านกรุณาใช้วิจารณญาณในการอ่านอย่างถี่ถ้วน -----------------------------

กรงรักในมือซาตาน

7.0K·พลอยแก้ว

"อย่าคิดหนีไปจากที่นี่...ถ้าไม่อยากเจ็บตัว" เสียงเหี้ยมของชายมาดขรึมอย่างอานัสเอ่ยขึ้นพร้อมชี้หน้าอย่างข่มขู่ "ท่านจะฆ่าก็ฆ่าเลย สิ้นลมหายใจฟาตินคนนี้จะได้หมดทุกข์ ไร้ความทรมาน! อึก ฮึก ฮึก" ฟาตินตะเบ็งเสียงกร้าวโดยไม่คิดกลัว เมื่อตั้งแต่ที่ตัวเองมาอยู่ที่นี่ด้วยเม็ดเงินที่ถูกเขาซื้อมาย่ำยี มันทำให้หัวใจของเธอเจ็บช้ำระบม ร่างกายทุกข์ระทมขมขื่น แรงจะฝืนสู้ต่อแทบไม่มี ศักดิ์ศรีหดหายโดนทำร้ายร่างกายจนบอบช้ำ "อย่าปากดีให้มาก...เธอมันก็แค่ผู้หญิงในฮาเร็มที่ฉันซื้อมาสนองตัณหาเท่านั้น...อย่าได้คิดมีสิทธิ์มาต่อรอง แม้กระทั่งความตาย!!" ร่างกายหนาปรี่ประชิดตัวฟาติน มือใหญ่บีบปากของเธอจนเจ็บร้าว ดวงตาคมเเข็งกร้าวดุดัน จ้องมองหน้าที่แปดเปื้อนด้วยคราบน้ำตาอย่างเฉยชา แต่คนร่างเล็กที่โดนทำร้ายเจ็บปวดเจียนตาย ร่างกายที่บอบช้ำอยู่แล้วยิ่งเพิ่มความเจ็บปวดเมื่อโดนสัมผัสด้วยแรงชาย "จะทรมานกันไปถึงไหน!" ฟาตินเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ดวงตาโตเอ่อล้นด้วยม่านน้ำตาสีใส เธอไร้แล้วซึ่งหนทางจะหลีกหนีจากซาตานในร่างมนุษย์เช่นเขา เสมือนนักโทษที่รอถูกลงอาญาด้วยตัณหาในกายชาย "ตลอดชีวิต!"