Love Pharmacist เภสัชกรไฟฟ้า

#เภสัชกรไฟฟ้า

ตอนที่ 1

-ยาคุม-

(ไฟฟ้า)

ร้านขายยาที่ผมไม่คิดจะเข้ามา เพราะว่าไม่ชอบกลิ่นยาพวกนี้ แต่มีความจำเป็นต้องมา เพราะว่ามีบางอย่างมันดึงดูด

ผมชื่อไฟฟ้า อายุยี่สิบเก้า ทำงานอยู่ในบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง เออนะก็ไม่รู้ว่าทำไมพ่อแม่ตั้งชื่อแปลก ๆ อย่าว่าแต่ผมประสาทจะแดกกับชื่อเลย เพื่อน ๆ และคนรู้จักก็ชอบถามประจำ จนตอนนี้มันทำให้ผมเริ่มชินแล้ว

"มีอะไรให้ช่วยไหมครับ" แล้วแม่งก็เป็นซะแบบนี้ เผลออีกทีเดินเข้ามาในร้านขายยาอีกจนได้

"เอ่อ...ขอซื้อยาคุม" แล้วกูจะซื้ออะไรล่ะ นึกไม่ออกคิดไม่ทัน คนขายมันก็ดันจ้องหน้า เลยต้องตอบไปว่าต้องการแบบนั้น ทั้งที่ผมไม่รู้จะซื้ออะไร เดินผ่านร้านนี้ทีไรแม่งเหมือนมีแรงดึงดูด ดึงดูดจริง ๆ นะ

"อีกแล้วเหรอ!"

"เออดิ มีหน้าที่ขายก็ขายไป พูดมากไม่เอาหรือไงตังค์อะ" ปากอันแสนหวานของผมมันเลยลั่นเบา ๆ

"ก็คนมันสงสัย คนอะไรซื้อยาคุมได้แทบทุกวัน ยกเว้นวันไหนร้านปิดที่ผมจะไม่เห็นคุณ สรุปเอายี่ห้ออะไรครับ" ดูไอ้เภสัชฯ คนขายยาสิ มันบ่นเหมือนผมไม่ใช่ลูกค้า แล้วการที่ผมมาซื้อยาคุมเนี้ย หนักหัวเภสัชอย่างมันนักเหรอวะ กวนตีน!!

"แบบเดิม"

"ครับ"

เวรกรรมอะไรของผมที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้ ทั้งที่ไม่เคยคิดจะทำ เหมือนปากแม่งล็อกไว้แค่ว่าให้พูดยาคุมงั้นแหละ อยากตบปากตัวเองแม่งให้แตก ไอ้ปากเวร

"กินยังไง"

"ถามอีกละ"

ผมถามเภสัชที่ตอนนี้กำลังมองหน้าผม สายตาที่มองเหมือนมันเอือมระอา แต่ผมว่ามันคงเอือมระอาผมจริง ๆ นั่นแหละ แต่ช่างแม่งครับผมไม่สนใจ

"ถามก็ตอบดิวะ หน้าที่อะรู้จักไหม.....หน้าที่!" ผมจ้องหน้าคืนแล้วพูดย้ำเน้นคำ

"เฮ้อ~~ทำไมผมต้องมาเจอลูกค้าแบบคุณด้วยนะ....กินแบบนี้นะครับ ฟังแล้วจำ! ย้ำว่าต้องจำนะครับ ไม่ใช่เปิดประตูสะดุดฟุตบาท แล้วทำความรู้ที่ผมบอกหล่นลงพื้น....."

แล้วไอ้เภสัชมันก็ถอนหายใจออกมา แล้วก็บ่น ๆ ผมอย่างหน่าย ๆ จากนั้นก็อธิบายการกินยา เวลามันพูดผมก็เอาแต่จ้องหน้า หูก็ฟังสิ่งที่มันพูดไปด้วย เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง ก็มองแล้วเพลิน จนแทบไม่อยากจะเดินออกไปไหน

"เข้าใจใช่ไหมที่พูดไป" ไอ้เภสัชฯ พูดย้ำแบบกระแทกเสียง

"ไม่อะ อธิบายอีกที" เอียงคอยักไหล่แบบกวน ๆ เข้ามาแล้วยังไม่อยากออกไป

"อะไรของคุณครับเนี้ย" ผมว่ามันคงเอือมผมเต็มทน แต่แล้วไงล่ะ คนอย่างผมมันหน้ามึนพอที่จะอยู่กวนไอ้เภสัชฯ ต่อ ?

"หน้าที่! ครับ หน้าที่!" ผมจิ้มนิ้วลงแผงยาแรง ๆ เป็นเชิงสั่ง

"เฮ้อ~~" แล้วไอ้เภสัชฯ หน้าขาวก็ถอนหายใจยาวอีกรอบ

จากนั้นไอ้เภสัชฯ หน้าขาวก็อธิบายวนไป ส่วนผมก็มองหน้ามันแล้วอมยิ้ม ไม่รู้สิครับว่าทำไมต้องยิ้มที่ได้มองเวลามันเคลื่อนไหว แค่ปากขยับก็ทำให้ผมจับจ้องไม่อยากวางตา

"ถ้ารอบนี้ไม่เข้าใจ เชิญเสิร์ซใน google นะครับถ้ายังฉลาดพอ"

"!!"

พูดจบมันก็เดินหนีผมเลยครับ ที่พูดทิ้งท้ายนี่มันหลอกด่าผมว่าโง่ปะวะ!?

"อ้าวเห้ย!! นี่มึงหลอกด่ากูเหรอวะ!....สัสเอ้ยฝากไว้ก่อนเถอะมึง" ตะโกนแหกปากอย่างลืมตัว รู้ตัวอีกทีคนมองเต็ม เลยทำได้แค่เจ็บใจเบา ๆ ครั้งหน้าผมจะมาเอาคืน