Love Pharmacist - 01|ยาคุม
#เภสัชกรไฟฟ้า
ตอนที่ 1
-ยาคุม-
(ไฟฟ้า)
ร้านขายยาที่ผมไม่คิดจะเข้ามา เพราะว่าไม่ชอบกลิ่นยาพวกนี้ แต่มีความจำเป็นต้องมา เพราะว่ามีบางอย่างมันดึงดูด
ผมชื่อไฟฟ้า อายุยี่สิบเก้า ทำงานอยู่ในบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง เออนะก็ไม่รู้ว่าทำไมพ่อแม่ตั้งชื่อแปลก ๆ อย่าว่าแต่ผมประสาทจะแดกกับชื่อเลย เพื่อน ๆ และคนรู้จักก็ชอบถามประจำ จนตอนนี้มันทำให้ผมเริ่มชินแล้ว
"มีอะไรให้ช่วยไหมครับ" แล้วแม่งก็เป็นซะแบบนี้ เผลออีกทีเดินเข้ามาในร้านขายยาอีกจนได้
"เอ่อ...ขอซื้อยาคุม" แล้วกูจะซื้ออะไรล่ะ นึกไม่ออกคิดไม่ทัน คนขายมันก็ดันจ้องหน้า เลยต้องตอบไปว่าต้องการแบบนั้น ทั้งที่ผมไม่รู้จะซื้ออะไร เดินผ่านร้านนี้ทีไรแม่งเหมือนมีแรงดึงดูด ดึงดูดจริง ๆ นะ
"อีกแล้วเหรอ!"
"เออดิ มีหน้าที่ขายก็ขายไป พูดมากไม่เอาหรือไงตังค์อะ" ปากอันแสนหวานของผมมันเลยลั่นเบา ๆ
"ก็คนมันสงสัย คนอะไรซื้อยาคุมได้แทบทุกวัน ยกเว้นวันไหนร้านปิดที่ผมจะไม่เห็นคุณ สรุปเอายี่ห้ออะไรครับ" ดูไอ้เภสัชฯ คนขายยาสิ มันบ่นเหมือนผมไม่ใช่ลูกค้า แล้วการที่ผมมาซื้อยาคุมเนี้ย หนักหัวเภสัชอย่างมันนักเหรอวะ กวนตีน!!
"แบบเดิม"
"ครับ"
เวรกรรมอะไรของผมที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้ ทั้งที่ไม่เคยคิดจะทำ เหมือนปากแม่งล็อกไว้แค่ว่าให้พูดยาคุมงั้นแหละ อยากตบปากตัวเองแม่งให้แตก ไอ้ปากเวร
"กินยังไง"
"ถามอีกละ"
ผมถามเภสัชที่ตอนนี้กำลังมองหน้าผม สายตาที่มองเหมือนมันเอือมระอา แต่ผมว่ามันคงเอือมระอาผมจริง ๆ นั่นแหละ แต่ช่างแม่งครับผมไม่สนใจ
"ถามก็ตอบดิวะ หน้าที่อะรู้จักไหม.....หน้าที่!" ผมจ้องหน้าคืนแล้วพูดย้ำเน้นคำ
"เฮ้อ~~ทำไมผมต้องมาเจอลูกค้าแบบคุณด้วยนะ....กินแบบนี้นะครับ ฟังแล้วจำ! ย้ำว่าต้องจำนะครับ ไม่ใช่เปิดประตูสะดุดฟุตบาท แล้วทำความรู้ที่ผมบอกหล่นลงพื้น....."
แล้วไอ้เภสัชมันก็ถอนหายใจออกมา แล้วก็บ่น ๆ ผมอย่างหน่าย ๆ จากนั้นก็อธิบายการกินยา เวลามันพูดผมก็เอาแต่จ้องหน้า หูก็ฟังสิ่งที่มันพูดไปด้วย เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง ก็มองแล้วเพลิน จนแทบไม่อยากจะเดินออกไปไหน
"เข้าใจใช่ไหมที่พูดไป" ไอ้เภสัชฯ พูดย้ำแบบกระแทกเสียง
"ไม่อะ อธิบายอีกที" เอียงคอยักไหล่แบบกวน ๆ เข้ามาแล้วยังไม่อยากออกไป
"อะไรของคุณครับเนี้ย" ผมว่ามันคงเอือมผมเต็มทน แต่แล้วไงล่ะ คนอย่างผมมันหน้ามึนพอที่จะอยู่กวนไอ้เภสัชฯ ต่อ ?
"หน้าที่! ครับ หน้าที่!" ผมจิ้มนิ้วลงแผงยาแรง ๆ เป็นเชิงสั่ง
"เฮ้อ~~" แล้วไอ้เภสัชฯ หน้าขาวก็ถอนหายใจยาวอีกรอบ
จากนั้นไอ้เภสัชฯ หน้าขาวก็อธิบายวนไป ส่วนผมก็มองหน้ามันแล้วอมยิ้ม ไม่รู้สิครับว่าทำไมต้องยิ้มที่ได้มองเวลามันเคลื่อนไหว แค่ปากขยับก็ทำให้ผมจับจ้องไม่อยากวางตา
"ถ้ารอบนี้ไม่เข้าใจ เชิญเสิร์ซใน google นะครับถ้ายังฉลาดพอ"
"!!"
พูดจบมันก็เดินหนีผมเลยครับ ที่พูดทิ้งท้ายนี่มันหลอกด่าผมว่าโง่ปะวะ!?
"อ้าวเห้ย!! นี่มึงหลอกด่ากูเหรอวะ!....สัสเอ้ยฝากไว้ก่อนเถอะมึง" ตะโกนแหกปากอย่างลืมตัว รู้ตัวอีกทีคนมองเต็ม เลยทำได้แค่เจ็บใจเบา ๆ ครั้งหน้าผมจะมาเอาคืน