ตอนที่ 4 : เหตุผล

          "ใบชา หายไปไหนตั้งหลายวัน รู้มั้ยพี่เป็นห่วงเรามากนะ"

          ผมเปิดประตูเดินเข้าไปในร้านไม่ถึงสามก้าว พี่ธันย์รีบเดินเข้ามาหาผม จับตัวพลิกซ้ายขวาจนเกือบตาลาย

          "เกิดเรื่องนิดหน่อย ผมเลยไม่ได้มาน่ะครับ"

          ที่จริงก็ไม่หน่อยหรอก ถ้าพี่ธันย์รู้ว่าผมอยู่กับออเนสด้วยเหตุผลที่ว่า เขาเป็นสามี เรื่องใหญ่แน่

          "แล้วทำไมไม่โทร.บอกพี่ก่อน"

          "คือผมไม่มีเวลาน่ะครับ"

          พี่ธันย์หรี่ตามองผมเหมือนจับผิด ทำไงดีล่ะ คือผมไม่ได้อยากโกหก แค่ไม่บอกมันน่าจะดีกว่า

          "ไม่มีเวลาขนาดนั้นเลยเหรอ"

          "ใช่ เพราะเราสวีทกันอยู่"

          ออเนสเปิดประตูตามเข้ามา ทุกย่างก้าวดูดีครบสูตร ผู้หญิงทุกคนในร้านต่างมองมาที่เขากันหมด บางคนทำตาเยิ้มเหมือนอยากจะเขมือบเข้าไป จนรู้สึกว่าบางทีพวกเธอก็น่ากลัว ออเนสเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังผม ยื่นมือมาคว้าไหล่ดึงผมออกจากพี่ธันย์

          "ใครน่ะใบชา"

          พี่ธันย์ชักสีหน้าใส่ออเนสอย่างไม่พอใจ แล้วจะให้ผมอธิบายว่าไง สามีเหรอ มีหวังร้านพังพอดี ลูกค้าเต็มร้านเลยด้วย

          "สามี..."

          ใช่ เขาคือสามีผม เฮ้ย! ทำไมเขาพูดแบบนั้น!

          "หมายความว่าไง ทำไมเขาถึงบอกว่าเป็นสามี"

          นั่นไง คำถามยากมาแล้ว เป็นอะไรที่ผมไม่อยากตอบที่สุด กระทันหันขนาดนี้ผมหาข้ออ้างไม่ทันหรอก

          "คงไม่ต้องให้นิยามความหมายหรอกใช่มั้ยว่าคืออะไร"

          ออเนสตอบแทนผมทุกอย่าง ทีนี้จะทำไง ผมไม่อยากมีเรื่องในร้าน ตอนนี้ทุกคนหันมาให้ความสนใจพวกเราสามคนกันหมด คำพูดของออเนสยิ่งส่อแววในทางมิชอบ เขาคงลืมไปแล้วว่าผมเป็นผู้ชายเหมือนเขา

          "เขาทำอะไรใบชารึเปล่า"

          พี่ธันย์หันมาคาดคั้นคำตอบจากผม ถ้าจะให้เล่ารายละเอียดตั้งแต่ต้นวันนี้ก็คงไม่จบ

          "เขาไม่ได้..."

          "คิดว่าไง คงไม่ได้คิดว่า 'สามี' เป็นแค่คำเรียกเท่ๆ ไว้ประดับบารมีหรอกใช่มั้ย"

          เออ เอาให้เต็มที่เลยนะ ร้านพังเมื่อไหร่ผมจะมาเก็บกวาดทีหลัง

          "ผมถามใบชา คุณจะแทรกอีกนานมั้ย"

          พี่ธันย์เองก็เริ่มขึ้นเสียง นั่นยิ่งเรียกความสนใจรอบข้าง สายตาทุกคู่มองมาอย่างสงสัยว่าพวกเราทำอะไร

          "แน่นอน ก็นั่นเมียผม"

          ความกวนโทสะของออเนสใช่ย่อยที่ไหน ถ้าอยู่นิ่งได้นั่นตัวปลอม

          "ใบชาไม่ใช่เมียใครคุณอย่ามาอ้าง"

          "พวกเราอยู่ด้วยกันทั้งคืน ใช่มั้ยครับที่รัก"

          ออเนสหันมาขอความคิดเห็นจากผมเฉยเลย นั่นยิ่งทำให้พี่ธันย์เลือดขึ้นหน้า

          "ใบชา"

          น้ำเสียงเอาเรื่องของพี่ธันย์กำลังทำให้ลูกค้าในร้านแตกตื่น ถ้ายังเป็นอยู่อย่างนี้…

          "อย่ามาเรียกเมียผม"

          ไม่ไหวแล้วเว้ย!

          "ออเนส ผมว่าหยุดแค่นี้เถอะ ไหนคุณจะไม่สร้างปัญหาไง ถ้าจะมาทะเลาะกันคุณกลับไปดีกว่า"

          ผมมองเขาอย่างเคืองๆ ออเนสเงียบไปจนผมรู้สึกว่ามันผิดปกติ เขาโกรธผมเหรอ เห็นทุกครั้งเถียงเอาๆ พูดแค่นี้เขาไม่น่าปล่อยตัวเองเฉยได้

          "ใบชา พี่ว่าเราไปดีกว่า อย่าไปสนใจเลย"

          พี่ธันย์เดินเข้ามาหาผมแล้วยื่นมือมาดึงมือผมไป แต่...

          "คุณคงไม่รักผมแล้วสินะ"

          เอ๋? ทำไมเขาพูดแบบนั้น

          แววตาออเนสหมองลง ความรู้สึกผิดหวังพาดผ่านในดวงตา

          "ออเนส ผมแค่ไม่อยาก..."

          "ถ้าอยู่กับผมแล้วไม่มีความสุข คุณจะไปก็ได้"

          "คือมันไม่ใช่แบบนั้น ผมก็แค่..."

          "นายใหญ่ครับ เกิดเรื่องแล้วครับ!"

          ลูกน้องของเขาคนหนึ่งเปิดประตูเข้ามาในร้านอย่างแรง ผมมองออกไปข้างนอกเห็นลูกน้องของเขาอีกนับสิบ ขนกันมาเป็นกองทัพขนาดนี้จะไปรบที่ไหน

          "มีอะไร"

          ชายคนนั้นเข้ามากระซิบข้างหูออเนส ผมเห็นเขาทำสีหน้าตกใจ แล้วเดินออกไปทันที

          "เดี๋ยวสิ นั่นคุณจะไปไหน"

          "ถ้าผมไม่ตาย ผมจะกลับมาตอบคำถามคุณ"

          ทำไมล่ะ ทำไมเขาต้องพูดแบบนี้อยู่เรื่อยเลย แล้วคำว่า 'ที่รัก' ไม่เห็นเขาเรียกตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว

           "ผมขอไปด้วย"

           "ใบชาอย่าไปเลย พี่ว่ามันอันตรายนะ"

          พี่ธันย์บีบมือผมแน่นขึ้น

          "แต่ผม…"

          "เขาไม่น่าไว้ใจ ถ้าใบชาไปกับเขาต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแน่"

           นั่นล่ะ ผมถึงต้องไป ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลไหน ผมก็ต้องไปกับเขา

           "ขอโทษนะครับพี่ธันย์ แต่ผมทิ้งเขาไม่ได้จริงๆ"

           ผมค่อยๆ แกะมือพี่ธันย์ออกแล้วเดินไปหาออเนส เขายืนอยู่หน้าประตูร้าน ท่ามกลางลูกน้องรายล้อม

           "เขาบังคับใบชาใช่มั้ย"

           ผมหันกลับไปมองพี่ธันย์ ผมรู้ว่าเขาเป็นห่วงผมมาก แต่ยังไงผมก็ต้องไปอยู่ดี

           "เขาไม่ได้บังคับ ที่ผมไป เพราะเขาคือสามีของผม"