ตอนที่ 5 : ความสัมพันธ์

          "ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่"

          ผมหันไปถามออเนส เขานั่งอยู่ด้านหลังคนขับข้างๆ ผม สีหน้าเรียบเฉยของเขาทำผมไปไม่ถูกเลย

          นี่ไม่ใช่คำถามแรกที่ผมถามเขา ตลอดทางเขาเอาแต่เงียบไม่พูดไม่จา เป็นแบบนี้มาพักนึงแล้ว คือเขาโกรธผมจริงๆ ใช่มั้ย

          "..."

          "โกรธผมเหรอ..."

          "..."

          "โกรธผมใช่มั้ย"

          "..."

          เขาโกรธผมจริงๆ ด้วย แล้วจะให้ผมทำไง ผมง้อไม่เป็นหรอกนะ ยิ่งกับผู้ชายยิ่งทำไม่เป็น จะให้พูดจาหวานออดอ้อน ไม่ใช่ผมแน่นอน

          "ถ้าคุณโกรธ ผมขอโทษ..."

          "..."

          "ผมอาจพูดแรงไป แต่ผมไม่ได้ตั้งใจจะไล่คุณนะ ผมแค่ไม่อยากให้คุณกับพี่ธันย์มีปัญหากัน พี่ธันย์เป็นคนดีและมีพระคุณกับผมมาก ผมไม่อยากให้คุณสองคนทะเลาะกัน"

          "ผมไม่ใช่คนดี คุณก็เลยไม่รักผม"

          เดี๋ยวสิ มันเกี่ยวอะไรกับตรงนี้

          "คุณโกรธผมเรื่องนี้เหรอ"

          "ก็ที่รักไปกับคนอื่น คุณไม่รักผมแล้ว"

          ไปกับคนอื่นที่ไหนกัน นั่งอยู่ข้างเขาก็เป็นผมไม่ใช่เหรอ 

          "ผมยังไม่ได้บอกเลยนะ ว่าไม่รักคุณ"

          "งั้นที่รักก็รักผมน่ะสิ :)"

          ออเนสยิ้มระรื่นขึ้นมาทันที ทำไมอารมณ์มันต่างกับเมื่อกี้นักล่ะ ไม่ใช่สิ นี่มันนอกเรื่องแล้วต่างหาก แทนที่เขาจะพูดเรื่องที่ทะเลาะกับพี่ธันย์ เลยกลายเป็นประเด็นอื่นไปได้

          "คุณโกรธผมจริงๆ รึเปล่าเนี่ย"

          "ผมโกรธที่รักไม่ลงหรอก รักขนาดนี้ :)"

          ว่าจบ ออเนสยื่นหน้าเข้ามาใกล้ จนผมต้องยกหมัดขึ้นเตรียมป้องกันตัว เขาไม่เห็นรึไงว่าเราไม่ได้อยู่กันแค่สองคน

          "ฝีมือผมไม่ได้กระจอกนะ ถึงจะอยู่ในรถก็เถอะ"

          ออเนสยกยิ้มมุมปาก สายตาแพรวพราวจนผมต้องแอบกลืนน้ำลาย กับคนๆ นี้ ถ้าเผลอแค่นิดเดียว คงสู้ไม่ได้แน่

          "ถ้าเราอยู่กันตามลำพังก็ดีสิเนอะ ใช่มั้ยที่รัก :)"

          เหอๆ ผมจะอยู่ในที่ๆ คนเยอะๆ เลยคอยดู

          "สรุปแล้ว เราจะไปที่ไหนกัน ลูกน้องคุณมากันเยอะขนาดนั้น คงไม่ได้ไปทำสงครามใช่มั้ย"

          ออเนสทำสีหน้าจริงจังขึ้นมา ก่อนดึงมือผมมาแนบท้อง

          "หิว..."

          ห๊ะ? อะไร

          "คุณคงไม่ได้..."

          "อยากกินข้าวกับที่รักจังเลย :)"

          ชีวิตนี้มีอะไรจริงจังบ้าง!

_____________________________________

          มันจะหรูไปมั้ย?

          พวกเรามาถึงร้านอาหารได้สิบนาทีแล้ว ไม่สิ น่าจะเรียกว่าภัตตาคารมากกว่า กว้าง ใหญ่ อลังการ ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาเทียบดี

          ผมนั่งฝั่งตรงข้ามกับออเนส เขายิ้มให้ผมไม่หยุด จนผมคิดว่าเขาอาจจะบ้าได้ พวกเรารอสักพัก พนักงานก็เดินเข้ามาเสิร์ฟอาหารเรียงแถว บนโต๊ะมีแต่ของที่ผมล้วนแต่เห็นในทีวีทั้งนั้น ชีวิตนี้ไม่คิดด้วยซ้ำว่าจะเจอของจริง มันดูดีจนไม่กล้าแตะเลย

          "ที่รักกินเยอะๆ จะได้โตเร็วๆ"

          ออเนสตักอาหารใส่จานให้ผม เขาเอาใจใส่ดูแลผมตลอด ผมยังไม่ลืมนะ ว่าผมไม่เคยรู้จักกับเขา แต่ดูเหมือนเขาจะรู้จักผมมาก่อน

          "ออเนส คุณไม่ได้เข้าใจอะไรผิดใช่มั้ย"

          เขาหยุดตักอาหาร มองผมอย่างสงสัย

          "ที่รักหมายความว่าไง"

          "ไม่ใช่ว่าคุณสับสนระหว่างผมกับคนอื่นหรอกนะ พูดตรงๆ เลย ผมไม่เคยรู้จักคุณ"

          ออเนสวางช้อนลงกับจาน แล้วเดินอ้อมโต๊ะอาหารมาหาผม

          "ผมไม่เคยสับสนคุณกับใคร..."

          สายตาของเขาจริงจังมาก มันจะใช่แน่เหรอที่เราเคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันมาก่อน

          "แล้วทำไม..."

          "คุณสงสัยในตัวผมใช่มั้ย..."

          ผมสบตากับเขา หัวใจข้างในมันเต้นแปลกๆ หรือว่าผมจะกลัวเขา 

          ไม่น่าใช่ ผมไม่เคยคิดระแวงเรื่องความปลอดภัยของชีวิตเลยสักครั้ง ที่ผ่านมา ผมเจออะไรมามาก แม้ลำบากแค่ไหนก็ตาม 

          "ผมแค่คิดว่าคุณอาจเสียใจภายหลังก็ได้ หากคนที่คุณต้องการไม่ใช่ผม"

          ออเนสย่อตัวลงตรงหน้าผม แล้วดึงมือผมทั้งสองข้างมากุมไว้

          "สิ่งเดียวที่ทำให้ผมเสียใจ คือคนตรงหน้าผมไม่ใช่คุณ"