ตอนที่ 2 : บังคับ

          "คุณเป็นใคร พาผมมาที่นี่ทำไม?!"

          หลังจากนั่งรถราวๆ เกือบหนึ่งชั่วโมง ผมก็มาอยู่ที่คฤหาสน์หลังใหญ่ ชีวิตนี้ไม่เคยแม้แต่จะคิดว่าจะได้มาเหยียบสถานที่แบบนี้ เหมือนความฝัน แต่จะดีกว่านั้นถ้ามันไม่ใช่เพราะเหตุผลไร้สาระหาแก่นสารไม่ได้อย่างที่เป็นอยู่

          "ผมเป็นสามีของคุณ ที่นี่ก็คือบ้านของเรา"

          ผมไม่ได้หูหนวกใช่มั้ยที่ได้ยินคำๆ นี้เอ่ยออกมาจากปากของผู้ชายรูปร่างหน้าตาดี แลดูมีทรัพย์สินกองท่วมหัว อย่าว่าแต่สิบชาติเลย ร้อยชาติก็คงใช้ไม่หมด แต่ประเด็นไม่ได้อยู่ที่เรื่องบ้าน มันอยู่ตรงที่ผมไปมีสามีตอนไหน

          เราเป็นผู้ชายด้วยกันไม่ใช่เหรอ!

          "คุณอย่าพูดแบบคนไร้สติ ตาผมไม่ได้บอด ผมเห็นอยู่ว่าคุณเป็นผู้ชาย และที่สำคัญผมก็เป็นผู้ชาย ถามตรงๆ คุณเป็นเกย์สินะ"

          เขาหัวเราะลั่น ท่ามกลางลูกน้องซึ่งแต่งกายด้วยชุดสูทสีดำ ยืนคอยเป็นการ์ดตามมุมต่างๆ ของบ้าน สีหน้าเจ้าตัวบ่งบอกว่าอารมณ์ดีแบบสุดๆ เราสองคนนั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขกด้วยกัน แต่ดูอีกฝ่ายจะขยับตัวเข้ามาประชิดผมมากขึ้น

          "ที่รักพูดอะไรน่ะ เป็นเกย์ที่ไหน ผมเป็นแบบนี้กับคุณคนเดียว อ้อ! ต่อให้คนตรงหน้าดูดีน่าดึงดูดใจแค่ไหน แต่ถ้าไม่ใช่คุณผมก็ไม่แคร์"

          บ้าไปแล้ว ต้องบ้าแน่ๆ ไม่ผมก็เขานี่แหละ!

ผมเริ่มขยับตัวออกเพื่อสร้างระยะห่าง เขาเองก็ไม่ยอมลงให้ง่ายๆ ขยับตามแถมเบียดตัวเข้ามามากขึ้น

          "ผมจะกลับบ้าน ขอตัว"

          พูดจบ ผมลุกขึ้นยืนทันที ส่งผลให้คนที่นั่งอยู่เมื่อกี้นอนราบกลับโซฟาตามแรงโน้มถ่วงเพราะร่างกายไร้ที่พิง เมื่อผมขยับเท้าเตรียมเดิน การ์ดสี่ห้าคนเข้าขวางทางผมไว้โดยไม่รอให้เจ้านายของพวกเขาออกคำสั่ง

หึ เอาจริงสินะ จะเล่นแบบนี้ใช่มั้ย

          "ที่รักจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น เราเป็นของกันและกันแล้ว คุณจะทิ้งผมเหรอ"

เขาลุกขึ้นยืนบ้าง เอ่ยน้ำเสียงกดดันอย่างเห็นได้ชัด แล้วเดินมาหยุดขวางหน้าผม สายตาหยาดเยิ้มมองตรงแทบไม่ละออกจากกัน

แล้วไง คำพูดกดดันจากเขาจะทำอะไรได้ ผมไม่สน ก็ผมไม่ใช่เมียเขา

          "คุณสั่งลูกน้องคุณหลีกไปซะ ผมไม่ชอบมีเรื่อง"

          ผมพยายามข่มอารมณ์โกรธ เข้าเผชิญหน้ากับคนที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อ ปฏิกิริยาของเขาตอบสนองโดยการยกยิ้มมุมปาก จนผมรู้สึกขนลุกเป็นเกลียว

          ผู้ชายคนนี้คงไม่ธรรมดา ไม่เป็นผู้มีอำนาจค้ำฟ้าก็ต้องเป็นมาเฟีย!

          "ไม่มีประโยชน์ถ้าคิดจะหนี เพราะยังไงที่รักก็หนีไม่พ้น"

อีกฝ่ายหาได้แยแสแม้ผมจะแสดงออกถึงจุดยืนอย่างชัดเจน

          "พูดดีๆ คุณคงไม่ฟัง ก็ได้ เพราะผมก็ไม่มีทางเลือกเหมือนกัน"

          ผมตั้งการ์ดเตรียมเข้าสู้ มองสำรวจรอบตัวและนับจำนวนคนไว้ในใจ คนชุดดำในที่นี้มีอย่างน้อยไม่ต่ำกว่าห้าคน ถ้าลองชั่งใจดู หากจะลุยก็อาจมีเจ็บตัวอยู่บ้าง นั่นคือสิ่งที่หลีกเลี่ยงยาก ฝ่าได้ไม่ได้คงต้องลอง ไม่รอดก็ตาย มีแค่สองอย่างให้เลือกเท่านั้น!

          "จับตัวไว้"

          สิ้นสุดคำสั่งจากคนตรงหน้า ชายชุดดำพวกนั้นล้อมผมไว้ตรงกลาง คนออกคำสั่งเดินกลับไปนั่งโซฟาตามเดิมพร้อมส่งรอยยิ้มกระชากใจมาให้ ไม่นานลูกน้องของเขาพุ่งเข้ามาพยายามใช้กำลังเพื่อจับตัวผม แต่มีหรือที่ผมจะยอมยืนให้จับง่ายๆ

          พลั่ก ปั๊ก ตุ๊บ ตั๊บ!

          ผมเตะสวนสองคนแรกที่พุ่งเข้ามา ตามด้วยตวัดขาเตะเข้าก้านคออีกสองคนหลัง เมื่อพวกที่เหลือเห็นอย่างนั้นเลยพากันแห่เข้าชาร์จพร้อมกัน

          ซวยบรรลัยละ!

          ปัง!

          เสียงปืนดังสนั่นลั่นบ้านทำเอาชายชุดดำแต่ละคนเบรคฝีเท้าแทบไม่ทัน พร้อมกับเจ้าของเสียงปืนเดินปรี่เข้ามากลางวงล้อมอย่างรวดเร็ว

          "พวกแกจะทำอะไร อยากตายนักเหรอห๊ะ!"

          เขาเดินมาหยุดตรงหน้าผมอย่างไว ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็คนที่สั่งให้ลูกน้องตัวเองจับตัวผมนั่นแหละ ตอนนี้ผมทำได้แค่งงว่าเกิดอะไรขึ้น

          "..."

          เสียงทุกคนเงียบกันหมด ไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาหรือแม้กระทั่งสบตากับเขา

          "ใครทำร้ายเมียฉัน มันต้องชดใช้ด้วยชีวิต!"

          ไม่ทันขาดคำ เขายกปืนในมือเล็งไปที่หัวลูกน้องคนหนึ่ง นิ้วเรียวยาวกำลังจะเตรียมลั่นไกล

          "เดี๋ยวก่อน! จะทำบ้าอะไร!"

          ผมเดินเข้าไปขวางทางปืนเอาไว้ มองสบตาคนอารมณ์ร้อน แววตาอีกฝ่ายแข็งกร้าวเต็มไปด้วยประกายไฟโทสะ การที่เขาจะสั่งสอนลูกน้องตัวเองอาจไม่ใช่เรื่องของผม แต่ชีวิตคนทั้งคนไม่ใช่ผักปลาถึงจะยิงทิ้งยิงขว้างกันได้

          "พวกมันจะทำร้ายที่รัก พวกมันสมควรตาย!"

          เขาตวาดลั่นบ้านด้วยความโมโห เอาจริงใช่มั้ย นี่เขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟจริงจังมาก 

          "แต่คุณเป็นคนสั่งพวกเขาเองไม่ใช่เหรอ"

          "ผมแค่บอกให้จับตัวคุณ ไม่ใช่ทำร้ายคุณ!"

          แล้วมันต่างกันตรงไหนห๊ะ! มีใครบ้างจะยอมอยู่ให้จับเฉยๆ แค่ผมขยับ เขาต้องรู้อยู่แล้ว ไม่ว่าผมหรือลูกน้องของเขาต้องมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเจ็บตัว

          "ผมไม่ได้เป็นไรสักหน่อย คุณเลิกโมโหได้แล้ว"

นี่มันเรื่องของผมมั้ยที่ต้องคอยไกล่เกลี่ยให้มาเฟียตรงหน้าใจเย็นลง

          "ใครทำนอกเหนือคำสั่ง ทางเลือกของมันคือตายสถานเดียว!"

          เดี๋ยวสิ! เรื่องใหญ่แล้วโว้ย!

          "ไม่ได้! ถึงพวกเขาจะเป็นลูกน้องคุณ แต่คุณจะฆ่าคนอื่นตามใจชอบไม่ได้!"

          "แล้วคุณจะให้ผมทำไง แค่คำสั่งให้จับตัวคุณไว้พวกมันยังทำไม่สำเร็จ ในเมื่อไม่มีประโยชน์ก็ตายซะให้หมด!"

          ว่าจบ เขาเปลี่ยนทิศทางของปืนไปด้านหลังแทน กระแสเย็นเยียบรอบกายแผ่รังสีอันตราย

โธ่เว้ย! ไม่มีทางเลือกแล้ว!

          "ก็ได้! ผมจะอยู่ที่นี่ พอใจรึยัง!"

          "พอใจแล้วครับ :)"

           เอ๋? หมายความว่าไง?

          ชายชุดดำที่แต่เดิมยืนล้อมเอาไว้ต่างโค้งคำนับให้เขา แล้วกลับเข้ายืนประจำจุดเดิม ทำหน้าที่ของตัวเองตามปกติเหมือนว่าก่อนหน้านี้ไม่มีเรื่องคอขาดบาดตายเกิดขึ้น

          "เรื่องจบแล้วเหรอ?"

          "ใช่ ในเมื่อคุณยอมอยู่กับผมดีๆ ผมก็ไม่จำเป็นต้องโมโหใคร"

          "อย่าบอกนะว่า..."

          "ผมทำได้ทุกอย่าง ขอแค่คุณอยู่กับผม :)"

          นี่มันเรื่องอะไรกันฟะ!