EP 9 | ทำโทษแบบผู้ใหญ่

ฉันกินมื้อเย็นเสร็จก็ขึ้นห้องมาอาบน้ำเพื่อเตรียมเข้านอนแต่ฉันนอนไม่หลับน่ะสิ จิตใจว้าวุ่นอยู่กับใบหน้าเรียบเฉยของคุณโรมเมื่อตอนเย็น

และสุดท้ายฉันก็ทนความวุ่นวายในใจไม่ไหวยอมเปิดประตูห้องนอนเดินลงมาข้างล่าง ไฟในห้องทำงานของคุณโรมยังเปิดอยู่แปลว่าตอนนี้เขายังคงทำงานอยู่สินะ

คุณโรมยังไม่ได้ทานมื้อเย็นฉันก็เลยเข้าไปในครัวเพื่อเตรียมคุกกี้และนมเดินมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องทำงานของเขา

“สู้ๆ! คาร่า”

ให้กำลังใจตัวเองเสร็จเรียบร้อยก็ยกมือเคาะประตูเบาๆ

“เข้ามา”

คุณโรมยังคงนั่งก้มหน้าอ่านเอกสารในมือจนฉันเดินเข้าไปถึงที่โต๊ะแล้ววางจานคุกกี้กับแก้วนมลงเขาจึงเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะเหลือบไปมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ตรงผนังห้อง

“ทำไมยังไม่นอน”

“คาร่านอนไม่หลับค่ะ เห็นไฟห้องทำงานเปิดอยู่ก็เลยเอาของว่างมาให้เมื่อตอนเย็นคุณโรมยังไม่ได้ทานอะไร”

ฉันตอบกลับไปโดยไม่กล้าสบตาเขา ยัยคาร่าผู้กล้าหาญวิ่งหายไปไหนแล้วนะทำไมถึงเหลือแค่ฉันที่ยืนตัวสั่นอย่างไม่มีสาเหตุเนี้ย

“...”

เขาไม่ได้ตอบอะไรกลับมาจนฉันค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมอง ตอนนี้คุณโรมกำลังมองหน้าฉันสลับกับคุกกี้ในจานก่อนจะวางปากกาลงบนโต๊ะ

“มาหาพี่”

คุณโรมพูดพลางถอยเก้าอี้ออกห่างจากโต๊ะเล็กน้อย ฉันเงยมองหน้าเขาอีกครั้งก่อนจะยอมเดินคอตกเข้าไปหา

ฉันคงไม่โดนตีหรอกใช่ไหมT^T

“ว้าย!”

ฉันอุทานออกมาด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ คุณโรมก็รวบตัวฉันขึ้นไปนั่งอยู่บนตักเขา มือข้างหนึ่งกอดเอวฉันไว้หลวมๆ กันตกส่วนอีกข้างลูบไล้เบาอยู่ที่แผ่นหลัง คุณโรมโน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะเอ่ยถามขึ้น

“ทำไมจู่ๆ ถึงเอาของว่างมาให้”

เสียงทุ้มต่ำแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบ ฉันสบตาเข้ากับสายตาหมาป่าเจ้าเล่ห์ที่ฉายออกมาอย่างชัดเจน

“คาร่าอยากขอโทษค่ะ ที่สร้างเรื่องให้คุณโรมอีกแล้ว”

“รู้ว่าสู้ไม่ได้แล้วลงไปทำไม”

“ก็เขาสองคนกำลังโดนรุมทำร้าย จะให้คาร่าทำเป็นมองไม่เห็นแล้วขับรถผ่านไปเฉยๆ คาร่าทำไม่ได้หรอกค่ะ”

ฉันตอบกลับไปตามความจริง ต่อให้คุณโรมไม่มาช่วยฉันก็เชื่อว่าฉันสามารถจัดการพวกมันได้อยู่แล้ว

“ก็เลยลงไปช่วยมือเปล่า ไม่มีอาวุธอะไรเลย”

“ตอนนั้นคิดแค่ว่าต้องช่วยก็เลยไม่ได้วางแผนก่อนค่ะ”

“มันทำอะไรเราบ้าง ก่อนที่พี่จะไปถึง”

“ยังไม่ได้ทำอะไรค่ะ แค่ยื่นมือมาลูบแขนแล้วก็จับเอว อุ้ย!”

ฝ่ามืออุ่นที่วางอยู่ตรงเอวฉันบีบลงหนักๆ จนฉันสะดุ้ง คุณโรมกำลังมองหน้าฉันด้วยสายตาหวงแหนราวกับกลัวมาจะมีใครมาแย่งตัวฉันไป

ตึกตัก! ตึกตัก! ตึกตัก!

การกระทำของเขาทำให้หัวใจของฉันปั่นป่วน อาการแบบนี้คืออะไรกันนะทำไมมันถึงได้รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัวเลย

“ถ้าเจอเหตุการณ์แบบนี้อีกให้โทรหาพี่ ไม่ใช่ลงไปจัดการเอง”

“แต่ถ้ามันฉุกเฉินคาร่าไม่รับปาก”

“เรากำลังดื้อกับพี่นะคาร่า”

น้ำเสียงดุๆ ที่ไม่จริงจังนักตอนนี้ไม่น่ากลัวเท่าฝ่ามืออุ่นๆ ที่ยังลูบไล้ไปมาอยู่ตรงแผ่นหลังของฉัน มันกำลังทำให้ฉันมีความรู้สึกแปลกๆ

“โอเคๆ คาร่าจะคิดให้เยอะๆ ถ้าคาร่าดื้ออีกจะยอมให้คุณโรมลงโทษโดนไม่ปริปากสักคำ”

“หึ! ลงโทษยังไงเด็กดื้ออย่างเราก็ไม่จำ”

คุณโรมหัวเราะให้ลำคอเบาๆ ประโยคของเขาไม่เกินจริงเลยเพราะฉันโดนทำโทษมาสารพัดวิธี ฉันก็ยังมีเรื่องให้ทำผิดอยู่ดี

ฉันไม่ได้หาเรื่องจริงๆ นะ เรื่องมันมาหาฉันเอง!

‘หึ โตแล้วก็ดีต่อไปถ้าเราดื้อพี่จะได้ลงโทษแบบผู้ใหญ่’

ประโยคที่คุณโรมเคยพูดไว้แว๊บเข้ามาในสมอง ฉันจึงจ้องหน้าเขาอีกครั้งด้วยสายตาจริงจังแล้วตอบกลับไป

“งั้น...คุณโรมก็ลงโทษคาร่าแบบผู้ใหญ่เลยค่ะ”

“หื้ม?”

คุณโรมเลิกคิ้วขึ้นพลางมองหน้าฉันด้วยความแปลกใจ ทำไมต้องทำหน้าแบบนี้การลงโทษแบบผู้ใหญ่มันเจ็บมากเลยเหรอ

“คาร่าโตแล้วค่ะ ไม่ใช่เด็กแล้วเพราะฉะนั้นคุณโรมจะลงโทษคาร่าแบบผู้ใหญ่ก็ได้”

“หึ แน่ใจแล้วเหรอที่พูดออกมา”

เสียงหัวเราะในลำคอพลางส่ายหัวเบาๆ ของเขาทำให้ฉันรู้สึกหงุดหงิดใจเล็กน้อย ท่าทางที่ทำราวกับฉันเป็นเด็กไม่รู้จักโตเสียที

“แน่ใจค่ะ เรื่องวันนี้จะลงโทษเลยก็ได้นะคะ...คาร่าพร้อม”

“งั้นพี่ขออนุญาตนะครับ^^”

แววตาหมาป่าเจ้าเล่ห์เริ่มทำให้ฉันหวาดหวั่นแต่ไม่มีทางที่จะคืนคำแน่นอน ไม่งั้นคุณโรมก็ยังมองฉันเป็นเด็กอยู่ทุกที

“ค่ะ! คาร่าอนุญาต”

O///O!!

หลังจากสิ้นสุดคำตอบ ฉันก็นั่งตาค้างวิญญาณหลุดลอยออกจากร่างไปทันที

คุณโรมเลื่อนมือขึ้นมาจับที่ท้ายทอยของฉันแล้วขยับเข้ามาประกบจูบอย่างแผ่วเบา แขนอีกข้างกระชับอ้อมกอดไว้แน่นขึ้นราวกับกลัวว่าฉันจะช็อกแล้วตกลงไป

ปากกระจับได้รูปขบเม้มทั้งริมฝีปากบนและล่างของฉันสลับไปมา ลิ้นอุ่นไล้ไปทั่วราวกับกำลังละเลียดชิมของอร่อยก่อนจะกดแนบริมฝีปากลงมาเพื่อให้จูบยิ่งล้ำลึกมากยิ่งขึ้น

ใบหน้าหล่อเหลาเอียงเปลี่ยนมุมพลางสอดลิ้นอุ่นเข้ามาเกี่ยวกระหวัดในโพรงปากจนสัมผัสเข้ากับลิ้นเรียวเล็กของฉัน ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนลมหายใจจะขาดเป็นห้วงๆ เมื่อการจูบเริ่มเพิ่มความหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ

มือของฉันกำแขนเสื้อทั้งสองข้างของเขาไว้แน่น แตกต่างกับฝ่ามืออุ่นที่เริ่มซุกซนลูบไล้ไปทั่วร่างกายของฉันก่อนจะบีบเคล้นหนักๆ ที่สะโพกราวกับเขากำลังสะกดกลั้นอารมณ์ของตัวเอง

เนิ่นนานจนฉันต้องใช้กำปั้นตีแขนแกร่งเบาๆ เพื่อประท้วง ริมฝีปากหยักได้รูปยอมผละออกอย่างอ้อยอิ่ง ฉันซบใบหน้าลงที่ไหล่ของเขาพลางหอบหายใจเข้าเพื่อชดเชยอากาศที่ขาดหายไปก่อนหน้า

“ดื้ออีกเยอะๆ เลยนะ”

คุณโรมพูดพลางยกมือขึ้นลูบศีรษะฉันอย่างแผ่วเบา ฉันแทบอยากจะกรีดร้องออกมากับประโยคของเขา ก่อนหน้านี้ยังห้ามไม่ให้ฉันดื้ออยู่เลย!

โอ๊ยยย! ฉันจะทำยังไงดีล่ะเนี้ย ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปสบตากับเขาเลยแต่จะให้นั่งอยู่ตรงนี้ก็ยิ่งอันตรายต่อหัวใจของฉันสุดๆ

“คาร่าง่วงนอนแล้วค่ะ”

ฉันพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเพราะยังไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปสบตากับเขา คุณโรมหัวเราะหึในลำคอเบาๆ ก่อนจะยอมปล่อยมือที่โอบกอดฉันอยู่ออก

“คะ...คาร่าไปนอนก่อนนะคะ”

ฉันแทบจะกระโดดลงจากตัวเขาด้วยซ้ำ ขาสั้นๆ รีบก้าวไปทางประตูทันทีแต่ก็ต้องชะงักเพราะเสียงเรียกของคนข้างหลัง

“คาร่า”

ฉันหยุดเดินตามเสียงเรียกแต่ไม่ได้หันหน้ากลับไปมองจนได้ยินเสียงเหมือนคุณโรมลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินตามมา ลมหายใจร้อนๆ เป่ารดอยู่ข้างใบหูของฉัน

“ฝันดีนะครับ”

“ค่ะ ฝะ...ฝันดีค่ะ”

พูดจบก็รีบก้าวขาออกจากห้องทำงานของคุณโรมขึ้นไปห้องนอนของตัวเองทันที

แบบนี้เรียกว่าการลงโทษแบบผู้ใหญ่จริงๆ เหรอ!

ฉันกับคุณโรมจูบกัน!

มันคือเรื่องจริงใช่ไหมเนี้ย คนอย่างยัยคาร่ากับคุณโรมเนี้ยนะจูบกัน เฮือก! อยากจะเป็นลม

ฉันทิ้งตัวลงนอนบนเตียงของตัวเองพลางยกผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง เลื่อนมือขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากของตัวเองเบาๆ รู้สึกว่ามันจะบวมๆ นิดหน่อยนะ

ภาพสายตาหมาป่าเจ้าเลห์ที่มองหน้าฉันราวกับจะกลืนกิน

ภาพริมฝีปากอมชมพูของเขาขบเม้มเบาๆ ที่ริมฝีปากล่างของฉัน

กรี๊ดดดดดดดดดดด!

คาร่าไม่ไหว~