EP 10 | คนขี้หวง

“คาร่าต้องไปจริงๆ เหรอคะคุณป้า”

ฉันถามย้ำคุณป้าอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ เมื่อคุณป้าบอกว่าเย็นวันนี้ฉันจะต้องไปงานเลี้ยงรับตำแหน่งใหม่ของคุณแฟรงค์พ่อยัยเลียจู๋

“ตอนนี้เราโตเป็นสาวแล้วนะ ป้าก็อยากจะอวดลูกสาวให้คนอื่นๆ รู้จักบ้างสิ อีกอย่างป้าไม่ได้ให้ไปคนเดียวเสียหน่อย เราไปกันทั้งครอบครัวจ๊ะ”

ฉันไม่ชอบเข้างานสังคมมีแต่คนที่ใส่หน้ากากเข้าหากัน บางคนพอรู้ว่าฉันเป็นลูกของใครก็มักจะมองฉันด้วยสายตาที่ดูถูกและอีกอย่างที่ไม่ชอบมากๆ เลยก็คือฉันไม่ชอบแต่งตัว!

แต่งตัวในที่นี้หมายถึงแต่งหน้าทำผมใส่ชุดกระโปรง มันดูไม่เป็นตัวฉัน ดูไม่ทะมัดทะแมงแถมถ้าต้องแต่งตัวให้เข้าชุดยังต้องใส่รองเท้าส้นสูงอีกด้วย

Oh My God!

แค่คิดก็จะบ้าตายแล้ว...

“เดี๋ยวสี่โมงช่างจะเข้ามาแต่งหน้าทำผมให้นะจ๊ะ ส่วนชุดของหนูป้าเลือกเอาไว้ให้แล้ว”

แล้วฉันเลือกอะไรได้ไหมมม~

ค่ะ! ฉันไม่มีทางเลือกเพราะดูเหมือนคราวนี้คุณป้าก็ไม่ยอม อยากจะให้ฉันไปงานเลี้ยงนี้ให้ได้ คงจะสำคัญมากจริงๆ ฉันคงต้องจำใจไป

และช่วงบ่ายช่างแต่งหน้าทำผมก็เข้ามาที่บ้านค่ะ ซึ่งช่างจะแบ่งออกเป็นสองทีม ทีมแรกดูแลคุณป้าส่วนทีมที่สองก็ดูแลฉัน

ชุดที่คุณป้าเลือกให้เป็นชุดสีขาวแขนตุ๊กตาน่ารักแต่ตรงหน้าอกดันทรงขึ้นอวดบิ๊กเปาสองลูกของฉันเล็กน้อยพองาม ความยาวของกระโปรงอยู่เหนือเข่าขึ้นมานิดหน่อยซึ่งก็ดูไม่สั้นและไม่ยาวเกินไป

ฉันว่ามันเข้ากับฉันอยู่นะคุณป้าเลือกชุดเก่งสุดๆ ไปเลย

“คาร่าเสร็จหรือยังลูก”

เสียงของคุณป้าดังขึ้นก่อนที่เจ้าตัวจะเปิดประตูห้องของฉันเข้ามาเสียอีก วันนี้คุณป้าอยู่ในชุดราตรีสีขาวที่สวยสมวัยเหมือนกัน

“เป็นยังไงบ้างคะ”

ฉันเอ่ยถามพลางเดินเข้าไปหาคุณป้าที่กำลังยืนยิ้มมองฉันด้วยสายตาภาคภูมิใจสุดๆ

“สวยมากเลยลูก เก่งมากๆ เดี๋ยวฉันให้ทิป”

คุณป้าพูดกับฉันก่อนจะหันไปชมช่างแต่งหน้าและทำผมที่นั่งอยู่ข้างหลัง พี่ๆ รีบกล่าวขอบคุณทันที

“ลงไปข้างล่างเถอะ หนุ่มๆ รออยู่แล้ว”

หนุ่มๆ ที่พูดถึงคงจะเป็นคุณลุงกับคุณโรมนั่นแหละค่ะเพราะเดินลงมาข้างล่างคุณลุงก็ยืนส่งยิ้มหวานให้คุณป้าอยู่แล้วส่วนคุณโรมยืนกำลังคุยโทรศัพท์แต่หันหลังให้เรา

“วันนี้สาวๆ สวยทั้งคู่เลยนะ”

คุณลุงเวสตันพูดขึ้นในขณะที่สายตายังคงจดจ้องอยู่ที่ภรรยาของตัวเอง ปากบอกว่าสวยทั้งคู่แต่มองคุณป้าคนเดียวเนี้ยนะ ไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย

“สวยทั้งคู่แล้วทำไมถึงมองคุณป้าคนเดียวล่ะคะ?”

ฉันแซวคุณลุงพลางส่งยิ้มหวานให้เป็นจังหวะที่คุณโรมวางสายโทรศัพท์แล้วหันหน้ากลับมาพอดี ฉันจึงส่งยิ้มให้เขาด้วย

ตั้งแต่วันที่เรา เอ่อ...จูบกัน ฉันก็ไม่สร้างเรื่องเลยค่ะ บอกตามตรงว่าบทลงโทษแบบผู้ใหญ่ของเขามันทำให้ฉันหวั่นใจสุดๆ ทุกวันนี้ภาพยังติดตาอยู่เลย

“น้องสวยมั้ยตาโรม”

คุณป้าเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าคุณโรมยืนมองหน้าฉันนิ่ง แล้วรอยยิ้มของฉันก็ค่อยๆ หุบลงเมื่อคุณโรมมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าพลางขมวดคิ้วแล้วหันไปมองหน้าคุณป้า

“แม่ครับ...”

น้ำเสียงเจือความไม่พอใจเล็กน้อยทำให้ความมั่นใจของฉันหดหายไปในทันทีแต่คุณป้ากลับหัวเราะในลำคอเบาๆ แล้วเดินเข้าไปกระซิบประโยคที่ฉันฟังไม่ค่อยถนัด

“ขี้หวงจริงๆ เลยเรา”

“ไม่มีชุดอื่นแล้วเหรอครับ”

ฉันก้มลงมองชุดของตัวเองอีกครั้ง บอกแล้วไงว่าฉันไม่เหมาะกับการใส่ชุดอะไรแบบนี้-^-

“ชุดนี้สวยที่สุดแล้ว รีบไปกันดีกว่าจ้ะ”

คุณป้าหันกลับมาส่งยิ้มให้ฉันก่อนจะเดินออกจากบ้านไปพร้อมคุณลุง ส่วนคนที่คิ้วขมวดด้วยความไม่พอใจหันกลับมามองหน้าฉันอีกครั้งแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ

“ไปเถอะ”

คุณโรมพูดพลางยื่นมือมาตรงหน้าฉัน ไม่สวยแล้วจะมาจับมือทำไมยะ!

“คาร่าเดินเองได้ค่ะ”

เดินเลี่ยงออกมาได้แค่สามก้าวร่างฉันก็แทบจะปลิวกลับไปชนกับอกแกร่งของคุณโรมเพราะเขาตวัดแขนกอดเอวฉันเอาไว้

“ว๊าย! คุณโรม”

“ไม่พอใจอะไรพี่”

ทำไมต้องยื่นหน้าเข้ามาถามใกล้ขนาดนั้นด้วยล่ะพ่อคุณ หัวใจคาร่าก็มีอยู่แค่นี้มันจะวายเอานะ!

“เปล่านี่คะ”

ฉันตอบแต่ก็ไม่กล้าหันไปสบตาเขา มือทั้งสองข้างพยายามดันตัวเขาออกเพราะกลัวใครจะมาเห็นเข้าแต่คุณโรมกลับไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยสักนิด

“พี่ต่างหากที่ต้องไม่พอใจ”

ขวับ!

ฉันหันกลับมาจ้องหน้าเขาทันที สายตาของคุณโรมกำลังไล่ระดับมองฉันไปทีละส่วน เขาใช้แค่สายตามองเท่านั้นแต่ฉันกลับรู้สึกร้อนวูบวาบราวกับเขากำลังเอาเหล็กร้อนๆ ลากไปตามตัว

“คาร่ารู้ค่ะว่าตัวเองไม่สวยต้องขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้คุณโรมไม่พอใจ”

ฉันพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน บ้าเอ้ย! นี่ไม่ใช่ตัวฉันเลยนะเนี้ย ปกติไม่พอใจอะไรฉันก็จะพูดออกไปตรงๆ

“หึ เพราะสวยมากต่างหากพี่ก็เลยไม่พอใจ”

“คะ?”

คุณโรมปล่อยฉันออกจากอ้อมแขนแล้วถอดเสื้อสูทของเขามาคลุมไหล่ฉันเอาไว้ ส่วนฉันตอนนี้กำลังยืนงงเป็นไก่ตาแตก

ถ้าสวยแล้วทำไมต้องไม่พอใจด้วยล่ะ?

ไม่ชอบที่ฉันสวยเหรอ?

อิหยังวะ? -__-”

“ไปเถอะ”

คุณโรมพูดพลางจับมือฉันเดินไปที่รถตู้เบนซ์ คุณลุงกับคุณป้าที่นั่งรออยู่หันมามองเราสองคนพลางโคลงศีรษะเบาๆ แต่ไม่มีใครพูดอะไร

แน่นอนว่าฉันนั่งเงียบมาตลอดทางจนเรามาถึงไร่ของคุณแฟรงค์และจอดรถหน้าสถานที่จัดงานไม่ไกลนัก แต่ที่แปลกคือวันนี้เรามีรถบอดี้การ์ดตามมาตั้งหกคันไม่รู้ว่าเกี่ยวกับเรื่องที่ฉันไปก่อไว้หรือเปล่านะ

งานวันนี้เป็นงานเลี้ยงรับตำแหน่งสส.ของคุณแฟรงค์ซึ่งดูแลเขตในเมืองไม่ใช่เขตนี้หรอก งานจัดขึ้นในสวนซึ่งบรรยากาศของงานดูน่ารักดีไม่เป็นทางการมากเกินไป

“พี่โรมขาาาา~”

จะไม่น่ารักก็ตรงลูกเจ้าของงานนี่แหละ!

ทันทีที่รถจอดและประตูรถเปิดยัยเลียจู๋ก็วิ่งมายืนหน้าสล่อนก่อนจะส่งยิ้มหวานพลางกวาดสายตามองคุณลุง คุณป้า คุณโรมแล้วมาหุบยิ้มที่ฉัน

ซึ่งแน่นอนว่าฉันแบะปากส่งไปให้เช่นกัน

“คุณลุงเวสตันคุณป้านาเดียสวัสดีค่ะ”

“สวัสดีจ้ะหนูจูเลีย”

คุณป้าเป็นคนตอบรับส่วนคุณลุงแค่ส่งยิ้มให้บางๆ เท่านั้น

“เดี๋ยวจูเลียเดินนำไปที่โต๊ะนะคะ”

ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ยัยเลียจู๋ก็ไม่ได้เดินนำไปทันทีหรอกค่ะ เธอเดินเข้าไปควงแขนคุณโรมแทน

“ไปค่ะพี่โรม เอ๊ะ? สูทพี่โรมละคะ?”

เหอะ!

“นี่ค่ะคุณโรมขอบคุณที่ให้ยืมนะคะ”

ฉันรีบถอดเสื้อสูทออกแล้วยื่นให้คุณโรมทันทีและคนที่ยื่นมือมารับก็คือยัยเลียจู๋นั่นแหละ

“เข้างานกันเถอะค่ะคุณป้า”

ฉันขยับเข้าไปยืนข้างคุณป้าแล้วพากันเดินเข้างาน ที่ไม่อยากยืนตรงนั้นนานๆ เพราะฉันกลัวว่าจะอ้วกแตกออกมาก่อนน่ะสิ

คนที่บอกว่าจะนำไปที่โต๊ะไม่รู้ว่าเดินหายกันไปไหน ส่วนฉันก็เดินทักทายแขกในงานกับคุณลุงคุณป้า บอกเลยว่าฉันเกือบหน้าทิ่มเพราะรองเท้าส้นสูงอยู่หลายครั้งถ้าไม่ติดว่าคุณป้าคว้ามือฉันไปจับไว้เสียก่อน

“ไหวมั้ยลูก”

“แหะๆ ไม่ค่อยชินเลยค่ะ”

“งั้นเราไปนั่งที่โต๊ะกันดีกว่านะ”

เมื่อได้ยินคุณป้าบอกว่าจะกลับไปนั่งที่โต๊ะ บริกรที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็เดินนำพวกเราไปทันทีแสดงว่าเขาน่าจะระบุรายชื่อแขกที่นั่งแต่ละโต๊ะเอาไว้

“สวัสดีครับคุณเวสตันคุณนาเดีย เป็นเกียรติสำหรับผมมาเลยครับที่ผู้มีอิทธิพลใหญ่ของเมืองเซบิยามาร่วมงาน”