EP 8 | มึนตึง

“อย่าเสือกดีกว่าจ้ะคนสวย”

หัวหน้ามันพูดพลางแลบลิ้นเลียปากน่ารังเกียจก่อนจะยื่นมือเข้ามาจับแขนฉันแต่โดนฉันปัดมือทิ้งเสียก่อน

เพียะ!

“ดุซะด้วย ฮ่าๆ”

พวกมันสี่คนหัวเราะขึ้นมาพร้อมกัน ในขณะที่ฉันกำลังจ้องหน้ามันอย่างเอาเรื่อง มีอะไรน่าขำวะ...

ตลกพ่อง!

“คนสวยบ้านอยู่ไหนจ๊ะ ทำไมพี่ไม่คุ้นหน้าเลย”

“ทำไมต้องทำร้ายลุงกับป้าเขาด้วย!”

ฉันตะคอกถามกลับไปโดยไม่สนใจสายตาและน้ำเสียงกะลิ้มกะเหลี่ยของพวกมัน

“คนสวยจ๊ะ พี่ทำธุรกิจปล่อยเงินกู้ ถ้าใครไม่มีเงินคืนพี่ก็ต้องยึดของๆมันสิจ๊ะ”

“ก็ไม่จำเป็นต้องทำร้ายร่างกายนี่!”

“แหม~ มันพูดไม่รู้เรื่องพี่ก็ต้องสั่งสอนไปบ้างแต่ถ้าคนสวยอยากช่วย ยอมไปนอนครางใต้ร่างพี่สักคืนสองคืนพี่จะช่วยถ่วงเวลาใช้หนี้ของมันให้”

“ฮ่าๆๆๆ”

ลูกน้องของมันหัวเราะเสริมขึ้นมาอีกครั้ง ฉันหันมองหน้าทั้งสี่คนด้วยสายตารังเกียจรู้สึกขยะแขยงสุดๆ

แก๊งสามทหารเสือและพี่ฮันนี่เดินมายืนอยู่ข้างๆ ฉัน พวกมันกวาดตามองมาที่พวกเราทีละคนพลางทำท่าไหวไหล่คงเป็นเพราะคิดว่าเราลงมามือเปล่า ไม่มีอาวุธ ไม่มีอะไรที่พวกมันต้องกลัว

“ว่าไงจ๊ะน้องสาว”

มันพูดพลางยื่นมือมาเพื่อจะจับมือฉันอีกครั้ง

อยากได้มือเหรอ?

เอาตีนไปแล้วกัน!

ผัวะ!

ฉันยกเท้าขึ้นถีบเข้ากลางเป้าของมันเต็มๆ หลังจากนั้นก็เริ่มตะลุมบอนกันทันที แก๊งสามทหารเสือวิ่งเข้าไปจัดการลูกน้องของมันที่ไม่ทันตั้งตัวส่วนฉันกับพี่ฮันนี่ตามเข้าไปกระทืบไอ้หัวหน้าของมันซ้ำ

ผัวะ! ตุบ! ตับ!

“อ๊ะ!”

พลั่ก!

ฉันพลาดท่าโดนมันจับเท้าเอาไว้ก่อนจะผลักออกอย่างเต็มแรงจนล้มลงที่พื้นและมันก็ลุกขึ้นด้วยความรวดเร็วเข้ามากระชากผมฉัน

“โอ๊ย!”

“หึๆ ดุๆ แบบนี้แหละพี่ชอบ”

มันพูดพลางหยิบปืนออกจากเอวแล้วจ่อที่หัวของฉันทันที เหตุการณ์ชุลมุนหยุดชะงักโดยอัตโนมัติ

“ชอบตบจูบแบบในหนังก็ไม่บอก”

ลมหายใจร้อนๆ ข้างหูทำให้ฉันยืนตัวแข็งและรีบปรับสถานการณ์มาใช้ไม้อ่อนทันทีไม่งั้นได้โดนยิงสมองไหลทุกคนแน่ๆ

“ใช่จ้ะ เวลาพี่กระชากผมฉัน...มันถึงใจสุดๆ เลย”

ฉันเปลี่ยนมาพูดด้วยเสียงหวานพลางค่อยๆ หันไปเผชิญหน้ากับมันอีกครั้ง ต้องอาศัยทีเผลอแล้วแย่งปืนมาจากมือมันแต่ยังทำตอนนี้ไม่ได้ ยังเสี่ยงเกินไป

“แต่ถ้าฉันไม่ตบ พี่จะจูบฉันมั้ยล่ะ”

“พี่จัดให้ได้อยู่แล้วจ้ะ”

มันพูดพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ฝ่ามือหยาบกระด้างวางลงบนไหล่ของฉันก่อนจะลูบลงไปตามแขน ข้างลำตัวและจับเข้าที่เอว

หมับ!

ปัง!

เลือดสีแดงกระเด็นออกมาเต็มหน้าฉันในขณะที่คนตรงหน้ายังตาค้างอยู่แล้วล้มลงไปทันที

ฟุบ!

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนฉันช็อก!

ฉันได้ยินเสียงลมเฉียดหูตัวเองไปแค่นิดเดียวก่อนที่กระสุนจะเจาะเข้าข้างขมับของมัน

“นาย!”

ไม่รู้ว่าเป็นเสียงของใครเพราะฉันยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมจนมือของใครบางคนยื่นมาจับต้นแขน ฉันสะดุ้งรู้สึกตัวแล้วหันกลับไปมองหน้าเขา

คุณโรม!

มือข้างซ้ายของเขาจับต้นแขนของฉันส่วนมือข้างขวาถือปืนอยู่ ด้านหลังมีพี่ไคโรและบอดี้การ์ดอีกสามสี่คนที่ตอนนี้เดินเข้าไปเอาปืนจ่อหัวลูกน้องที่เหลือของมันแล้ว

เมื่อกี้เขาเป็นคนยิงเหรอ?

มันเฉียดหูฉันไปแค่นิดเดียวเองนะ

“ไม่เป็นไรใช่มั้ย”

คุณโรมเอ่ยถามพลางสำรวจเนื้อตัวของฉัน น้ำเสียงแสดงออกถึงความห่วงใยแต่สายตาดุดันน่ากลัวอย่างที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน ฉันจึงทำได้แค่พยักหน้าแล้วก้มลงไม่การสบตาเขา

“เก็บกวาดให้เรียบร้อย!”

เขาหันไปสั่งพี่ไคโรสั้นๆ แล้วจับมือฉันเดินตรงไปที่รถแต่เดินออกไปแค่ไม่กี่ก้าวฉันก็เข้าใจคำว่า ‘เก็บกวาด’ ของเขาได้แจ่มแจ้งเลยทีเดียว

ปัง! ปัง! ปัง!

ฉันจับมือของเขาแน่นขึ้น รู้ว่าเขาเป็นมาเฟียแต่ก็ไม่เคยเห็นเขาในโหมดนี้มาก่อนจนเราสองคนขึ้นมานั่งบนรถตู้เบนซ์ที่คุณโรมใช้ออกไปทำงานประจำเขาก็หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดคราบเลือดสีแดงบนหน้าให้ฉัน

การกระทำอ่อนโยนแต่ใบหน้ายังคงเรียบนิ่งยิ่งทำให้ฉันรู้สึกกลัวได้แต่นั่งเงียบไม่กล้าพูดหรือกวนอารมณ์เขาอย่างที่ชอบทำ เมื่อเช็ดเสร็จเรียบร้อยเขาก็เปิดหน้าต่างแล้วโยนผ้าเช็ดหน้าที่เปื้อนคราบเลือดทิ้งอย่างไม่ไยดี

ไม่นานคนขับรถกับพี่ไคโรเปิดประตูรถเข้ามานั่งประจำตำแหน่งของตัวเองและพี่ไคโรก็เอ่ยรายงานทันที

“คนของคุณแฟรงค์ครับ ลุงกับป้าเอาที่ดินไปจำนองไว้แต่ไม่มีเงินไปไถ่คืนพวกมันเลยมายึดที่ครับ”

คะ...คนของคุณแฟงค์งั้นเหรอ? ฉันไม่เคยรู้ว่าก่อนเลยว่าเขาปล่อยเงินกู้ให้ชาวบ้านด้วย แล้วคุณโรมไปฆ่าคนของเขาแบบนี้จะต้องเป็นเรื่องแน่ๆ

สร้างเรื่องอีกแล้วยัยคาร่า!

“เท่าไหร่”

“ห้าแสนครับ”

“จัดการให้ด้วย”

“ครับนาย”

ฉันไม่รู้ว่าจัดการของคุณโรมคืออะไรเลยได้แต่นั่งนิ่งเขี่ยนิ้วของตัวเองไปมาบรรยากาศในรถเงียบเชียบจนน่าอึดอัด ถ้าเขาจะบ่นหรือจะดุฉันยังดีเสียกว่าดูแลฉันเหมือนเดิมแล้วเงียบไปแบบนี้

สองสามวันมานี้คุณโรมเข้าไปดูงานโรงแรมที่เมืองเปโดร ถ้าเขายังอยู่บนรถคันนี้แปลว่าเขาเพิ่งกลับมาจากทำงานแล้วก็แวะเข้าไปช่วยฉันเลย

รถตู้เบนซ์เลี้ยวเข้าไปจอดที่หน้าบ้าน พี่ไคโรรีบลงจากรถเพื่อมาเปิดประตูให้คุณโรม เขาก้าวขาลงจากรถแล้วเดินเข้าบ้านไปทันทีฉันได้แต่มองตามหลังพลางถอนหายใจ

“นายคงเหนื่อยๆ ครับ” พี่ไคโรพูดขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าของฉัน

“งานที่เปโดรยุ่งมากเลยเหรอคะ”

“ก็ยุ่งครับเพราะนายอยากจะรีบเคลียร์งานที่นู่นให้หมดแล้วกลับมาหา เอ่อ...มาดูงานที่ไร่ต่อครับก็เลยไม่ค่อยได้พักผ่อน พอกลับมา...”

“คาร่าก็สร้างเรื่องต่อ”

ฉันเสริมประโยคหลังให้พลางก้าวขาลงจากรถแล้วถอนหายใจอีกครั้ง พี่ไคโรไม่ได้พูดอะไรต่อเขาเพียงแต่ก้มคำนับฉันเท่านั้น

“บ้านเงียบจัง หายไปไหนกันหมด”

ฉันหันมองรอบๆ บ้านด้วยความสงสัย ออกไปข้างนอกแค่หนึ่งชั่วโมงทำไมบรรยากาศมันวังเวงแบบนี้ล่ะ

“คุณท่านกับคุณหญิงไปธุระด่วนที่เมืองเลออนค่ะ มื้อเย็นวันนี้คุณหนูจะให้ป้าตั้งโต๊ะเลยมั้ยคะ”

ป้านาตาลีแม่บ้านคนเก่าแก่ของที่นี่พูดขึ้นในขณะที่กำลังเดินออกมาจากครัว คุณลุงคุณป้าไม่อยู่แบบนี้แปลว่าฉันอยู่กับคุณโรมสองคนน่ะสิแล้วเขาจะทานข้าวเลยไหมนะ

“รอคุณโรมก่อนก็ได้ค่ะป้านาตาลี”

“คุณโรมบอกว่าจะไม่รับมื้อเย็นค่ะ”

“อ่อ... งั้นตั้งเลยก็ได้ค่ะ”

ฉันฝืนยิ้มบางๆ ตอบกลับไป คุณลุงคุณป้าไม่อยู่คงไม่อยากนั่งกินข้าวกับฉันสองคนสินะ บวกกับความโกรธเรื่องเมื่อกี้เข้าไปอีก เฮ้ออออ~

Special Part

“นายครับ ลูกน้องแจ้งมาว่าคนของเราที่ออกไปทวงหนี้ถูกยิงตายหมดครับ”

ประโยครายงานของมือขวาคนสนิททำให้ว่าที่สส.ที่กำลังจะขึ้นรับตำแหน่งถึงกับขมวดคิ้ว ใครมันกล้ามีเรื่องกับเขา

“ฝีมือใคร”

“คุณโรมครับนาย”

ยิ่งได้ยินชื่อคนทำคิ้วหนายิ่งผูกเป็นปม มาเฟียหนุ่มเจ้าของไร่ข้างๆ ยิงคนของเขาทำไมในเมื่อที่ผ่านมาเราก็อยู่อย่างสันติมาโดยตลอด

“ผมให้ลูกน้องไปถามเจ้าของบ้านหลังนั้นมาแล้วครับ...”

ลูกน้องเล่ารายละเอียดทั้งหมดให้ฟังรวมถึงเรื่องที่เจ้าของบ้านหลังนั้นดันมีเงินมาชดใช้หนี้แล้วด้วย

“มึงไปสืบมาว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร”

แฟรงค์พูดพลางยกยิ้มมุมปาก อยู่กันเงียบๆ ไม่ชอบถ้าอยากได้ความบันเทิงเขาจะจัดให้