EP 5 | หลงป่า

​

“สเตฟาน สเตฟานครับบบ~”

แงงง!

หายไปไหนของเขาเนี้ย? ฉันเดินหามาเป็นชั่วโมงแล้วนะ คอกม้า คอกแกะ คอกวัว ไม่มีสักคอก!

จนได้ยินเสียงรถขับมาจอดข้างหลังแน่นอนว่าคนขับคือคุณโรมส่วนที่ท้ายกระบะมีพี่ฮันนี่และสามทหารเสือนั่งมาด้วย

“คุณหนูอาบไปกี่ตัวแล้วค่ะ พวกพี่เสร็จงานแล้วคุณโรมก็เลยให้มาช่วย”

พี่ๆ กระโดดลงจากท้ายรถเดินเข้ามาหาฉันก่อน ส่วนคุณโรมเดินตามเข้ามาคนสุดท้าย อาบไปกี่ตัวอะไรล่ะ? ตัวแรกยังไม่รู้ว่าหายไปไหนเลย

แถมยังเป็นตัวโปรดของเขาอีกด้วย

“คะ คะ คือว่า...”

“ว่า?” พี่ทั้งสี่คนถามขึ้นพร้อมกัน

“คาร่าทำสเตฟานหาย”

“หาย!” ทั้งสี่คนอุทานขึ้นมาพร้อมกันอีกครั้ง

“อะไรหาย?”

คุณโรมเดินขมวดคิ้วเข้ามาพลางมองหน้าฉันสลับกับพี่ๆ ทั้งสี่คน สุดท้ายเมื่อไม่มีใครกล้าตอบเขาก็หันกลับมาจ้องหน้าฉันอีกครั้ง

“พี่ถามว่าอะไรหาย”

“สเตฟานหายค่ะ คือคาร่าพาออกไปที่ลานอาบน้ำแล้วก็...”

“หายไปได้ยังไง!”

เสียงที่เข้มขึ้นทำให้คนที่ยืนอยู่ตรงนั้นสะดุ้งพร้อมกัน ก่อนจะก้มหน้าลงเพราะไม่มีใครกล้ามองหน้าคุณโรมที่กำลังอารมณ์เสีย

“นี่พี่ให้เรารับผิดชอบอะไรไม่ได้เลยใช่มั้ย”

“คาร่าไม่ได้ตั้งใจจะให้เขาหายนะคะแค่เข้าไปในป่าแป๊บเดียวออกมาเขาก็หายไปแล้ว”

ฉันรีบเงยหน้าขึ้นอธิบายทันที คุณโรมกำลังมองฉันด้วยสายตาตำหนิและยิ่งฉันอธิบายเขาก็ยิ่งทำหน้าราวกับเหนื่อยหน่ายใจ

“พี่ให้เราอาบน้ำให้ม้า แต่เรากลับปล่อยม้าออกมาแล้วไปเที่ยวเล่นในป่า”

เที่ยวเล่น?

“คาร่ามะ...”

“พอ...”

คุณโรมถอนหายใจออกมาอีกครั้ง สีหน้าของเขาที่กำลังมองฉันอยู่ตอนนี้ทำให้ฉันรู้สึกจุกตรงหน้าอกขึ้นมาอย่างประหลาด

มันมีแต่คำว่า ผิดหวัง ผิดหวัง ผิดหวัง อยู่ในสายตาคู่นั้น

“กลับบ้านไปเถอะ พี่จะให้คนงานออกตามหาสเตฟานเอง”

“คาร่าจะรับผิดชอบเอง”

“รับผิดชอบ? พี่คิดว่าเราน่าจะยังไม่เข้าใจคำนี้ดีพอนะ”

ฉันกำมือทั้งสองข้างแน่น พยายามสะกดกั้นอารมณ์ของตัวเองไว้ข้างใน ฉันรู้ว่าเขาไม่ชอบฉัน ในสายตาของเขาฉันมันก็แค่เด็กดื้อที่ไม่มีความรับผิดชอบ

เขาชอบดุและทำท่าทางเหนื่อยหน่ายใจใส่ฉัน แบบนี้มันทำให้ฉันรู้สึกเสียใจมากกว่าเขาด่าว่าฉันเสียอีก

“บอกคนงานออกตามหาสเตฟานให้เจอ น่าจะเดินเข้าไปในป่า”

“ครับนาย”

คุณโรมหันไปบอกพี่เจซซึ่งเขาก็รีบรับคำทันที

“เร่งมือหน่อย คืนนี้อาจจะมีพายุหิมะ”

พูดจบก็เดินออกไปทันที เขาน่าจะไปตามหาสเตฟานอีกทางส่วนฉันยืนนิ่งมองตามหลังเขาอยู่ที่เดิม

“คุณหนูกลับไปรอที่บ้านนะคะ เดี๋ยวพวกพี่ช่วยหาเอง”

พี่ฮันนี่และสามทหารเสือหันมาส่งยิ้มให้ฉันบางๆ อย่างต้องการให้กำลังใจ ฉันเงยหน้าขึ้นมองฟ้าไม่อยากอะไรบางอย่างไหลลงมา

เพราะไม่ชอบสินะ...เลยไม่คิดจะฟังเหตุผลกันสักคำ

“คาร่าเป็นคนทำหาย คาร่าจะช่วยหาเองค่ะ”

“แต่..”

“รีบไปเถอะค่ะ เดี๋ยวจะค่ำเสียก่อน”

ฉันหันหลังเดินกลับมาทางลานอาบน้ำ ม้าตัวใหญ่กว่าฉันตั้งสามเท่าจะไปแอบอยู่ที่ไหนได้ ฉันยืนหันซ้ายหันขวามองรอบๆ ลานอาบน้ำ เฮ้อ~ ฉันลืมผูกเชือกเอาไว้สินะ

ถ้าอยู่ตรงนี้ก็น่าจะเดินเข้าไปทางนั้น...

“สเตฟาน สเตฟานครับ กุ๊กๆๆ”

เฮ้ย! ม้าจะร้องกุ๊กๆ ได้ยังไงวะ แล้วฉันต้องเรียกว่า ‘สเตฟาน ฮี่ๆ’ เหรอ ฟังดูจั๊กจี๋หูยังไงก็ไม่รู้

ยิ่งเดินก็ยิ่งลึก ยิ่งลึกก็ยิ่งเหนื่อยแถมตอนนี้ท้องยังร้อง ‘จ๊อกๆ’ ส่งเสียงประท้วงแทนความหิวอยู่ตลอดเวลาด้วย

ฉันเงยหน้าขึ้นมองบนฟ้า เริ่มมืดแล้วด้วยลองโทรถามพี่ฮันนี่ดูหน่อยดีกว่าเผื่อว่าจะมีใครหาสเตฟานเจอแล้ว

“ไม่มีสัญญาณ! นี่ฉันเดินเข้ามาไกลขนาดไหนวะเนี้ย”

เวรกรรมอะไรของคาร่านักหนาวะ!

ฉันทรุดตัวลงนั่งด้วยความเหนื่อยก่อนจะสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่เริ่มโปรยลงมาโดนตัว

“หิมะตก!”

‘เร่งมือหน่อย คืนนี้อาจจะมีพายุหิมะ’

กรี๊ดดด! เอาฉันไปทอดเถอะ

เชิญคุณลงทัณฑ์บัญชา จนสมอุราจนสาแก่ใจ~

กึกๆๆๆ

เสียงฟันของฉันเองค่ะTTOTT

ตอนนี้สิ่งที่ฉันมั่นใจที่สุดในชีวิตอย่างที่ไม่เคยมั่นใจขนาดนี้มาก่อนเลยก็คือ ฉันหลงป่า! โฮฮฮฮฮฮฮฮ~

ฉันเดินเวียนไอต้นไม้ต้นนี้มาสิบรอบแล้วเนี้ย แถมหิมะก็ตกชุดฉันก็เปียกเพราะอาบน้ำให้สเตฟาน หนาวไปจนถึงขั้วหัวใจเลยล่ะ กึกๆๆ

“ฉันจะทนไม่ไหวแล้วนะ! ฮึก ฮึก ฮืออออออออ~”

บ่อน้ำตาแตกค่ะ! ห้ามไม่ไหวแล้ว วันนี้มันวันเฮงซวยที่สุดในโลกเลยของฉันเลย ม้าก็หาย อากาศก็หนาว มืดก็มืด ฮือๆ

“แม่จ๋า ช่วยคาร่าด้วย”

นอกจากคิดถึงแม่ก็มีภาพของใครบางคนเด่นชัดขึ้นมาในสมอง แต่เขาไม่ชอบฉันคงจะดีใจมากกว่าที่ฉันหายๆ ไปได้เสียที

“ถ้าฉันเป็นผี! ฮึกๆ ฉันจะไปหลอกหลอนคุณคนแรกเลย ฮือๆๆ ไอ้คุณโรมบ้า!”

ฉันจะฉีกเนื้อคุณออกเป็นชิ้นๆ เอาปืนยิงปังๆ เอามีดสับๆ ให้เละเป็นเนื้อเด้งแล้วโยนลงหม้อชาบู เคี้ยวๆๆ ลงไปในกระเพาะให้ไม่เหลือซาก TT^TT

หิวแหละ!!

••××××ו•

“ฮัดชิ้ว!”

มาเฟียหนุ่มจามขึ้นในขณะที่กำลังเดินออกจากห้องทำงานไปยังโต๊ะอาหาร สงสัยจะเป็นเพราะอากาศเปลี่ยนแปลงล่ะมั่ง

“ไม่สบายเหรอโรม”

คุณหญิงนาเดียที่นั่งรออยู่ตรงโต๊ะอาหารเอ่ยถามพลางมองหน้าลูกชายด้วยความเป็นห่วง ตั้งแต่ขึ้นรับตำแหน่งหัวหน้ากลุ่มเซนแทนผู้เป็นพ่อ ลูกชายของเธอก็ทำงานหนักมาตลอดไหนจะกิจการที่นี่ กิจการในเมืองเปโดรรวมไปถึงโรงงานผลิตอาวุธอีก

“สงสัยอากาศเปลี่ยนแปลงมั่งครับ ดีนะที่หาสเตฟานเจอก่อนหิมะจะลง”

สเตฟานหนีเข้าไปอยู่ที่หน้าเรือนกระจกของเขาในป่า เขามักจะขี่มันเวลาจะเข้าไปที่นั่นก็เลยลองไปหาดูและก็เจอมันยืนอยู่จริงๆ เขาจึงพากลับออกมา

“แล้วคาร่าไปไหนล่ะ”

นาเดียถามพลางหันหาหลานสาวสุดที่รักของตัวเอง ถึงจะแสบซนไปบ้างแต่เธอก็ไม่เคยมาผิดเวลาหรือปล่อยให้ผู้ใหญ่รอแต่นี่เลยเวลามื้อเย็นมาสักพักแล้วก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเธอ

“ผมให้น้องกลับมาสักพักแล้วนะครับ”

บอกให้กลับบ้าน ไม่รู้ว่าไปเล่นซนอยู่ที่ไหนอีกหรือเปล่า สงสัยว่าเขาจะใจดีกับเธอมากไปจริงๆ

แม้จะบอกว่าพ่อกับแม่ของเขาชอบตามใจเธออยู่บ่อยๆ แต่เขาก็รู้ตัวเองดีว่าแม้แต่ตัวเขาเองก็ดุเธออย่างจริงจังไม่ลงเลยสักครั้ง เฮ้อออ~

“คุณโรมคะ! แฮกๆ”

ฮันนี่วิ่งเข้ามาในห้องอาหารก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งพลางหอบหายใจราวกับวิ่งมาเป็นร้อยกิโล เสียงเรียกของเธอทำเอาคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหารสะดุ้งไปตามๆ กัน

“มีอะไรฮันนี่”

เวสตันเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย ฮันนี่รีบนั่งหลังตรงด้วยความกลัวลืมความเหนื่อยของตัวเองไปเสียสนิท

“คุณคาร่าหายค่ะ”

“หาย!”

เจอม้าแต่คนหาย!

“หาทั่วหรือยังฮันนี่ ฉันบอกให้คาร่ากลับบ้านมาตั้งนานแล้ว”

มาเฟียหนุ่มเอ่ยถามด้วยอาการหงุดหงิด ใครๆ ก็รู้ว่าคุณโรมเป็นอ่อนโยน คนใจเย็นแต่อยากให้เขาโมโหขึ้นมาเชียวล่ะ ระเบิดนิวเคลียร์ยังขอคาราวะ

“คือ คุณหนูออกไปตามหาสเตฟานค่ะ ฮันนี่ได้ยินคนงานบอกว่าคุณโรมเจอสเตฟานแล้วก็เลยกลับมาดูที่คอกม้าเผื่อจะเจอคุณหนูแต่ก็ไม่มีค่ะ ฮันนี่หารอบๆ แล้วก็ไม่เจอยกเว้น...”

“ยกเว้นอะไร!”

“ยะ ยกเว้นในป่ายังไม่ได้ไปหาค่ะ”

ฮันนี่รีบตอบทั้งน้ำตา ทั้งเป็นห่วงคุณหนูของตัวเองทั้งกลัวเสียงตะคอกของมาเฟียหนุ่ม

“แล้วทำไมไม่ห้าม!”

“ฮันนี่ห้ามคุณหนูไม่ได้หรอกค่ะ คุณหนูไม่ฟังอยู่แล้วTT”