EP 4 | วันละพันเรื่อง

​

“นับลูกสตอเบอร์รี่ที่จะส่งออกวันนี้ทั้งหมด”

ห๊ะ!!

O [] O!!

ไม่ใช่แค่เสียงฉันคนเดียวนะคะที่อุทานออกมา ยังมีเสียงของพี่ๆ สามทหารเสืออีกด้วย

คุณโรมตั้งใจจะแกล้งฉันแน่ๆ เราขายสตอเบอร์รี่เป็นกิโลกรัมไม่ได้เป็นลูกเขาจะอยากรู้จำนวนลูกไปทำไมกันยะ! ช่วยลงโทษอะไรที่มันมีสาระกว่านี้หน่อยได้ไหม

“นับไปทำไมคะ ถ้าให้นับหมดนี่สามวันก็ไม่เสร็จ”

ฉันพูดพลางมองไปยังถังสตอเบอร์รี่ที่เตรียมบรรจุลังแถมยังมีที่คนงานกำลังทยอยขนออกมาอีก ขอยาดมโหน่ยยยย~

“พี่อยากเก็บสถิติให้ละเอียดขึ้น เริ่มงานได้แล้ว”

คุณโรมพูดจบทำท่าจะหันหลังเดินออกไปแต่ก็ชะงักแล้วหันหน้ากลับมาหาฉันก่อนจะกวาดสายตามองไปที่พี่สามทหารเสือ

“ห้ามมึง มึง มึงและคนงานทุกคนช่วย”

ชี้หน้าพี่เจซ พี่เจย์เลน พี่เจย์เลอร์พลางออกคำสั่งก่อนจะเดินกลับไปที่รถกระบะของตัวเอง

“จะเสร็จมั้ยวะเนี้ยย!”

ฉันยกมือขึ้นเกาหัวอย่างขัดใจส่วนพี่ๆ ก็หันมามองหน้าฉันด้วยสายตาเห็นใจก่อนจะรีบกลับไปทำงานต่อเพราะกลัวโดนหางเลขไปด้วย

“512 513 514...”

“745 746 747...”

โอ๊ยยยยยยยย!

ทำไมมันเยอะขนาดนี้วะเนี้ย ฮืออๆ หงุดหงิด หงุดหงิด หงุดหงิด!

แดกแมร่ง!

“งั่ม! OoO”

อร่อยยยยย~

ฉันหยิบสตอเบอร์รี่เข้าปากพลางเคี้ยวตุ้ยๆ หวานมากเลยอ่า ว่าละทำไมขายดิบขายดีขนาดนี้ ถือว่าฉันช่วยQCสินค้าให้แล้วกันนะคะคุณโรม

จากหนึ่งเป็นสอง

จากสองเป็นสิบ

จากสิบเป็นเอ่อ....นับไม่ถ้วน

“เอิ๊กกก~ อุ้ย!”

กินจนเรอเลยเหรอเนี้ย ฉันก้มลงมองถังสตอเบอร์รี่ที่ลูกมันหดหายไปเกือบครึ่งถังพลางยกยิ้ม ช่วยไม่ได้นะคะคุณโรมถือว่าคาร่าขอคิดค่าแรงนิดๆ หน่อยๆ ก็แล้วกัน

“ถึงไหนแล้ววะ”

ฉันเกาหัวพลางนึกว่าตัวเองนับไปถึงเลขอะไร อย่าบอกนะว่าลืมTT_TT ยัยคาร่าเอ้ย! ต้องนับใหม่เหรอวะเนี้ยยยย~

ครอกฟี้~ ครอกฟี้~ zZZ

จึกๆ

ใครมาสะกิดวะคนจะนอน ฉันปัดมือใครบางคนที่กำลังจิ้มแขนของฉันอยู่ออกพลางหันหน้าหนีมาอีกทาง คนกำลังนอนหลับสบายๆ มากวนได้ยังไงไม่รู้หรือไงว่ามันบาป

“เอาไงดีวะ” เสียงใครวะ?

“ถ้านายมาเห็นคุณหนูซวยแน่” เสียงคุ้นๆ เหมือนพี่เจย์เลน

“หมดสภาพเลยคุณหนูกู นอนหลับสตอเบอร์รี่คาปาก=__=”

โอ๊ยยย!

คนจะนอนไปคุยกันที่อื่นได้ไหมเนี้ยย!

“ฮะ เฮ้ยๆ มะ มะ มานู่นแล้ว”

เสียงเหมือนใครกำลังวิ่งออกไปแล้วบรรยากาศรอบตัวก็เงียบอีกครั้ง เฮ้ออ~ ได้นอนต่อเสียที

ครอกฟี้~ zZZ

จึกๆ

เอาอีกแล้ว!

“ใครวะ! คะ คะ คุณโรม” สตอเบอร์รี่ร่วงลงจากปาก

OoO!!

ฉันลืมตาขึ้นมาเจอคุณโรมกำลังนั่งอยู่ตรงหน้า แถมสตอเบอร์รี่ที่ร่วงลงจากปากฉันก็กลิ้งไปตรงหน้าเขาพอดี

“งานสบายดีเนาะ กินอิ่มนอนหลับเชียว”

“คาร่าไม่ได้นอนหลับนะคะ คาร่าแค่QCสตอเบอร์รี่แล้วกำลังดื่มด่ำกับรสชาติอยู่ต่างหาก”

เหตุผลบ้าบออะไรของแกวะเนี้ย!

“หึ ดื่มด่ำจนน้ำลายย้อยเลยสินะ”

“อุ้ย!”

มีจริงๆ ด้วย นี่แกนั่งหลับสบายจนน้ำลายย้อยเลยเหรอเนี้ย ลงไปในถังสตอเบอร์รี่บ้างหรือเปล่าวะ

“แหะๆ”

ฉันได้แต่หัวเราะแห้งๆ กลับไปอย่างจำนนต่อหลักฐาน ก็เขาอยากมาแกล้งให้ฉันนับลูกสตอเบอร์รี่ก่อนทำไมล่ะ นับไปนับมาฉันก็ง่วงน่ะสิ

“สงสัยงานนี้คงยากเกินไปสำหรับเราจริงๆ”

“มีงานที่ง่ายกว่านี้เหรอคะ *O*”

คุณโรมส่งยิ้มให้บางๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วยื่นมือมาตรงหน้าฉัน

“ลุกขึ้นสิ พี่จะพาไปทำงานง่ายๆ”

เอาอีกแล้ว! สายตาเจ้าเล่ห์เหมือนหมาป่านั่นแว๊บเข้ามาอีกแล้ว งานง่ายๆ อะไรวะดูไม่น่าไว้วางใจสักเท่าไหร่เลยนะ

“ลุกสิ”

ฉันยอมยื่นมือไปจับมือเขาแล้วลุกขึ้นยืนก่อนจะปล่อยมือออกแล้วมาปัดคราบดินตามกางเกง

คุณโรมก้มลงมองถังสตอเบอร์รี่ที่ฉันกินไปเกือบครึ่งถังอีกครั้งก่อนจะเดินนำออกไป เป็นแบบนี้ไม่น่าไว้วางใจเลยบ่นฉันยังจะดีกว่าเสียอีก

“จะให้คาร่าล้างคอกม้าเหรอคะ สบายมาก”

ฉันถามขึ้นเมื่อคุณโรมขับรถมาจอดอยู่หน้าคอกม้า อย่างที่เคยบอกค่ะว่าไร่เรากว้างมากต้องขับรถอย่างเดียวเท่านั้นเพราะถ้าเดินน่าจะถึงพรุ่งนี้

“อาบน้ำให้ม้า”

“ห๊ะ?”

ฮี่ๆๆ

ม้ามันร้องเพราะกำลังดีใจที่จะได้อาบน้ำหรือหัวเราะเยาะฉันอันนี้ไม่แน่ใจ ฉันหันมองเจ้าม้าทั้งสิบตัวที่กำลังยืนมองหน้าฉันอย่างพร้อมเพรียงก่อนจะหันกลับไปมองหน้าคุณโรมอีกครั้ง

“อาบทุกตัวเลยเหรอคะ”

“ใช่ หวังว่าจะเสร็จวันนี้”

“วันนี้!”

สะ สิบตัวเลยนะ TTOTT

“ถ้าไม่เสร็จ...”

“ต้องเสร็จครับ! อย่ามาต่อรองเรามีความผิดอยู่นะและนี่ก็คือบทลงโทษ”

พูดจบก็เดินกลับไปขึ้นรถเลยจ้ะ สั่งๆๆๆ สั่งเก่ง! อย่าให้ถึงคราวของฉันบ้างนะ แม่จะเอาคืนให้ร้องขอชีวิตเลยคอยดู

ฮี่ๆๆ

“หัวเราะเยาะฉันหรือไงยะ”

กับม้าก็ไม่เว้น -__-*

ฉันหันกลับมามองเจ้าม้าทั้งสิบตัวที่ยืนหน้าสลอนมองตาปริบๆ กันอยู่ก่อนจะถอนหายใจ นี่มันเวรกรรมอะไรของฉันวะเนี้ย เอะอะก็ลงโทษๆๆๆ

“แกตัวแรกแล้วกันสเตฟาน”

ฉันหันไปพูดกับม้าตัวโปรดของคุณโรม ปกติเวลาอยู่ในไร่เขาจะขี่เจ้าสเตฟานดูงานตลอด วันนี้คงตั้งใจใช้ฉันมาอาบน้ำให้มันนี่แหละถึงได้ขับรถดูงานแทน

สเตฟานเป็นม้าตัวสูงใหญ่ขนสีน้ำตาลแต่ที่น่ารักคือใส่ถุงเท้าสีขาวทั้งสี่ข้างแถมยังตัดหน้าม้าเสียด้วย นี่มันเด็กญี่ปุ่นคาวาอิชัดๆ

“อาบน้ำปะแป้งหอมๆ น้าสุดหล่อ”

ฉันจูงเชือกสเตฟานจนเดินมาหยุดอยู่ที่ลานอาบน้ำ จัดการแปรงขนกำจัดคราบสกปรกออกเบื้องต้นก่อนจะหันไปเปิดน้ำแล้วหยิบสายยางออกมาฉีดใส่ตัวเขา

“ตัวสูงจริงๆ ย่อลงมาหน่อยได้มั้ย”

สเตฟานหันมามองหน้าฉันแต่ก็ยังยืนเฉยเหมือนเดิม นิสัยเหมือนเจ้านายไม่มีผิด ขัดพลางฉีดน้ำพลางบอกเลยว่าแค่ตัวแรกฉันก็หมดสภาพแล้วค่ะ

“ยิ้มหวานสิ แปรงฟังหน่อย อ๊ะ! อย่ากัดสายยาง”

เอ่อ...ฉันนี่คุยกับสัตว์รู้เรื่องทุกชนิดจริงๆ เสร็จจากข้างหน้าก็ไปสระหางม้าต่อ ฉันรู้สึกเหมือนมีใครกำลังจ้องมองฉันอยู่จนต้องหันกลับไปมอง

พรึบ!

มีคนมองฉันอยู่จริงๆ แต่ทันทีที่ฉันหันไปเขาก็หลบไปหลังต้นไม้ ใคร? ทำไมทำตัวลับๆ ล่อๆ

“อยู่ที่นี่ก่อนนะสเตฟาน เดี๋ยวฉันมา”

ฉันค่อยๆ เดินไปทางต้นไม้ต้นนั้น อาวุธเดียวที่มีในมือตอนนี้คือแปรงขัดขนม้านี่แหละ เอาวะ! ดีกว่าไม่มี=__=

ตึกๆๆ

“หยุดนะเว้ยยย!”

คนที่แอบอยู่หลังต้นไม้รีบวิ่งหนีเข้าไปในป่าทันที ฉันวิ่งตามพลางเล็งหัวผู้ชายคนนั้นและ...

ฟิ้ว...ว...ว~

โป๊ก!

“โอ๊ยยย!”

โดนหัวมันเต็มๆ!

แต่มันยังไม่หยุดวิ่งอยู่ดีค่ะ ยกมือขึ้นกุมหัวแล้ววิ่งต่อ ต้องไม่ใช่คนในไร่แน่ๆ ไม่งั้นจะวิ่งหนีฉันทำไมแต่ก็น่าจะชำนาญพื้นที่เพราะรู้ว่าป่าตรงนี้สามารถทะลุเข้ามาในไร่ได้

จนมันวิ่งกระโดดข้ามรั้วไปฝั่งไร่คุณแฟรงค์แล้วหนีหายไป ฉันหยุดยืนหอบอยู่ข้างรั้วไม่ได้ข้ามตามเข้าไป คนงานของไร่คุณแฟรงค์เหรอ? ถ้าใช่แล้วมาแอบดูฉันทำไม

หรือยัยเลียจู๋จะส่งมา?

สุดท้ายฉันก็หันหลังเดินกลับออกมาด้วยความข้องใจ โชคดีนะที่ยังเป็นตอนกลางวันฉันยังจำทางกลับได้ถ้าเป็นตอนกลางคืนคงได้นอนอยู่ในป่าแน่ๆ

และสิ่งที่ทำให้ฉันหัวใจเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเดินกลับมาถึงก็คือ...

สเตฟานหาย!!

“โอ๊ยย! วันละพันเรื่องงงงง~”