EP 3 | โตแล้วก็ดี...

​

“ไปแกล้งพี่เค้าทำไม”

คุณโรมถามฉันด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ สายตาดุๆ อ่อนแสงลงราวกับเหนื่อยหน่ายใจกับเรื่องของฉันเสียเหลือเกิน

“ก็ยัยเลียจู๋...”

“คาร่า” เสียงเข้มขึ้นยกกำลังสิบ

“ก็เค้ามาหาเรื่องคาร่าก่อน”

“จูเลียแค่เดินเข้ามาทักทายน้องเฉยๆ นะคะพี่โรม ไม่ได้แกล้งอะไรน้องคาร่าเลย ทำไมต้องใส่ร้ายพี่ด้วยล่ะคะ”

มันน่าให้แมงป่องกัดปากไหมล่ะ!

ฉันถอนหายใจพลางกลอกตามองบน รู้สึกเหมือนเดจาวูเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นเป็นร้อยๆ ครั้ง

“แล้วจูเลียมาที่ไร่มีอะไรหรือเปล่าครับ”

คุณโรมพูดพลางค่อยๆ แกะแขนยัยนั่นออกอย่างเบามือ เหอะ! กับคนอื่นนะเขาเป็นสุภาพบุรุษ อ่อนโยนสุดๆ แต่กับฉันนี่ดุเอาๆ ไม่รู้ว่าเขาไม่ชอบอะไรฉันนักหนา

“อ่อ! คุณพ่อให้มาเชิญพี่โรมไปงานเลี้ยงรับตำแหน่งที่บ้านอาทิตย์หน้าค่ะ”

“ได้ครับ ฝากบอกท่านด้วยว่าพี่ไปแน่นอนครับ”

“แล้ว...”

“ส่วนเรื่องวันนี้ พี่ขอโทษแทนคาร่าด้วยนะครับ เดี๋ยวพี่จะจัดการให้”

จัดการอะไร! ฉันไม่ผิดสักหน่อยแมงป่องยังไม่ทันจะได้กัดปากมันเลยสักนิด!

ยัยเลียจู๋หันมามองหน้าฉันด้วยหน้าตาเยาะเย้ยทันทีก่อนจะหน้าเจื่อนลงเมื่อได้ยินประโยคถัดไปของคุณโรม

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว งั้นกลับบ้านดีๆ นะครับ”

“อุ๊บ! โดนไล่”

คุณโรมหันมาทำหน้าดุใส่ฉันทันที เป็นอะไรนักหนาถลึงตาใส่อยู่ได้ไม่กลัวมันหลุดออกมาจากเบ้าบ้างหรือไง

“ส่วนเรา ไปกับพี่!”

“โอ๊ย! ไปไหน คาร่าไม่ไป คาร่าจะเลี้ยงแกะ!”

คุณโรมเดินเข้ามาจับข้อมือฉันแล้วหยิบแมงป่องออกไปส่งให้พี่ไคโรมือขวาของเขานั่นแหละ ก่อนจะลากฉันเดินไปขึ้นรถกระบะที่เขาขับมาจอดไว้อยู่ข้างคอกแกะ

“จับแมงป่อง รู้หรือเปล่าว่ามันมีพิษ”

คุณโรมเริ่มดุทันทีเมื่อเราสองคนขึ้นมานั่งอยู่บนรถเรียบร้อย ฉันกอดอกพลางหันหน้ามองออกนอกหน้าต่าง

“พี่ถามได้ยินมั้ยคาร่า”

จริงๆ แล้วน้ำเสียงของเขามันไม่ได้ดุหรอก ออกจะฟังเหมือนเหนื่อยใจมากกว่าและคุณโรมก็ยังแทนตัวเองว่า ‘พี่’ เหมือนเดิมมาตลอด มีแต่ฉันนี่แหละที่ไม่ได้เรียกเขาแบบนั้นอีกแล้ว

ตั้งแต่วันที่ฉันไปได้ยินเขาคุยกันในห้องโถงความรู้สึกมันก็แปลกไปทันที เหมือนว่าเราไม่ได้สนิทกันอีกแล้ว อาจจะเป็นเพราะว่าฉันรู้อยู่แก่ใจว่าเขาแค่เป็นคนที่ใจดีกับทุกคนแต่เขาไม่ชอบฉัน

“คาร่าดูออกค่ะว่ามันคือแมงป่องชนิดไหน มีพิษหรือไม่มีพิษ”

ฉันตอบออกไปตามตรง แมงป่องไม่ได้มีพิษทุกชนิดและฉันมีความฝันอยากจะเป็นสัตวแพทย์เชียวนะ ฉันต้องหัดสังเกตสัตว์อยู่แล้ว

“แต่ก็ไม่ควรไปแกล้งจูเลียแบบนั้น”

“เค้ามายุ่งกับคาร่าก่อน”

“งั้นเราก็ต้องแกล้งทุกคนที่เข้ามาใกล้เลยใช่มั้ย”

“ก็ยัยนั่นตอแหล”

“คาร่า”

คุณโรมกดเสียงต่ำพลางหันมามองหน้าฉันแล้วหักพวงมาลัยรถเลี้ยวจอดข้างทางก่อนจะถึงบ้านใหญ่

“พูดแบบนี้ได้ยังไง คนอื่นได้ยินเขาจะมองเราเป็นเด็กไม่น่ารักรู้มั้ย”

“...”

คนพูดตรงๆ เป็นเด็กไม่น่ารักแต่คนตอแหลประจบประแจงมองว่าน่ารักเนี้ยนะ โลกไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย!

อยากพ่นไฟโว้ยยยยยย >O<

“จะ จะทำอะไรคะ”

จู่ๆ คุณโรมก็ปลดสลักล็อกเข็มขัดนิรภัยแล้วยื่นหน้าเข้ามาหาฉัน มือข้างหนึ่งของเขาค้ำยันกระจกไว้กักขังให้ฉันอยู่ในอาณัติของเขา

“หยุดเหวี่ยง แล้วคิดดูดีๆ ว่าตัวเองมีความผิดจริงหรือเปล่า”

น้ำเสียงทุ้มต่ำของเขาทำให้ฉันใจเย็นลงอย่างน่าประหลาด ฉันก็รู้ตัวอยู่แล้วว่าฉันเล่นแรงเกินไปแต่ยัยนั่นมาหาเรื่องฉันก่อนทำไมฉันต้องโดนลงโทษอยู่คนเดียวทุกที

(._.) ”

สายตาของคุณโรมตอนนี้กำลังทำให้ฉันไม่มีสมาธิ เขาจ้องหน้าฉันด้วยสายตาที่ฉันเองก็เดาไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

“ว่าไง มีความผิดมั้ย”

หงึกๆ

ฉันเลือกที่จะพยักหน้าแทนคำตอบ ก็ฉันไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปสบตากับเขา นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่เราอยู่ใกล้กันมากขนาดนี้

“พี่รู้ว่าเราจะไม่เริ่มทำใครก่อน แต่การตอบโต้ด้วยความรุนแรงทุกครั้งไม่ใช่เรื่องที่ดี”

“...”

“เด็กดื้อ”

“คาร่าไม่ใช่เด็กแล้วนะคะ”

ฉันเงยหน้าขึ้นไปเถียงแต่เมื่อสบตาเข้ากับสายตาที่ยากจะคาดเดาของเขาใกล้ๆ ก็ก้มหน้ากลับลงมาเหมือนเดิม

มือหนาที่ค้ำยันอยู่ตรงกระจกเลื่อนลงมาจับที่ปลายคางของฉันแล้วเชยขึ้นจนเราสบตากันอีกครั้ง

“จะบอกว่าโตเป็นสาวแล้วว่างั้น”

“ค...ค่ะ”

“หึ โตแล้วก็ดีต่อไปถ้าเราดื้อพี่จะได้ลงโทษแบบผู้ใหญ่”

สาบานได้ว่าฉันเห็นแววตาเจ้าเล่ห์เหมือนหมาป่าที่เจอเหยื่อถูกใจฉายชัดขึ้นมาในแววตาของเขา แม้มันจะแค่เสี้ยววินาทีเท่านั้นแต่ก็ทำให้ฉันใจเต้นแรงผิดปกติ

ลงโทษแบบผู้ใหญ่คืออะไรนะ...

พูดจบคุณโรมก็ถอยกลับไปนั่งที่เดิมแล้วขับรถเข้าไปจอดหน้าบ้านใหญ่ก่อนจะหันมาพูดกับฉันอีกครั้ง

“ส่วนโทษคราวนี้...”

อ้าว! นี่ฉันยังไม่พ้นความผิดอีกเหรอวะเนี้ย = [] =

“พรุ่งนี้ตื่นแต่เช้าพี่จะพาไปที่สวนสตอเบอร์รี่”

โดนใช้แรงงานอีกแน่ๆ

เราสองคนเดินลงจากรถแล้วเข้าไปที่ห้องอาหาร ตอนนี้คุณลุงกับคุณป้ากำลังนั่งรออยู่แล้ว

ฉันเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ข้างคุณป้าส่วนคุณโรมนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับคุณป้า

“ป้าบอกว่าได้4.00อีกแล้ว เก่งมากเลยนะคาร่า”

คุณลุงเวสตันพูดขึ้นระหว่างที่แม่บ้านกำลังตักข้าวให้ ดูภายนอกคุณลุงเวสตันจะเงียบขรึมแต่จริงๆ แล้วเป็นคนใจดีมากๆ ไม่เคยดุฉันเลย

หรือจะพูดให้ถูกก็คือคนที่ดุฉันมีแค่คนเดียวเท่านั้น

“ขอบคุณค่ะคุณลุง^__^”

ฉันส่งยิ้มหวานให้คุณลุงกับคุณป้าจนท่านยิ้มตามแล้วก็เริ่มทานอาหารเย็นกัน

“เห็นรถของไร่คุณแฟรงค์แว๊บๆ ใครมาทำอะไรเหรอโรม”

คุณป้าเป็นคนเอ่ยถามขึ้นหลังจากที่เราทานข้าวเสร็จเรียบร้อย คุณโรมปรายตามามองฉันก่อนจะหันไปตอบคุณป้า

“คุณแฟรงค์ฝากจูเลียมาเชิญไปงานเลี้ยงรับตำแหน่งอาทิตย์หน้าครับ”

“เอาจนได้สินะ” คุณลุงบ่นเบาๆ

“แล้วทำไมหนูจูเลียรีบกลับล่ะ”

“ถามลูกสาวสุดที่รักของแม่ดูสิครับ”

ไอคนขี้ฟ้อง!

คุณป้าหันมามองหน้าฉันอย่างรู้ทันก็เลยไม่ได้ถามอะไรและนั่นก็ทำให้คุณโรมหัวเราะหึในลำคอเบาๆ

“พรุ่งนี้น้องจะไปสวนสตอเบอร์รี่กับผมนะครับ”

เวลาอยู่ต่อหน้าคุณลุงคุณป้าเขาจะแทนตัวฉันว่า ‘น้อง’ อย่างเอ็นดูทุกคำทั้งที่ลับหลังคุณลุงคุณป้านี่ไม่เคยเอ็นดูฉันเลยสักนิด

“แต่...”

“คุณแม่ครับ”

คุณป้าที่รู้ว่าฉันต้องโดนทำโทษแน่ๆ กำลังจะช่วยพูดให้แต่ก็ไม่วายโดนคุณโรมส่งเสียงกดต่ำกลับมาแทน

ตอนนี้คุณป้าก็ช่วยฉันไม่ได้แล้วเหรอเนี้ย!

ฉันจึงหันไปมองหน้าที่พึ่งสุดท้ายพลางทำตาปริบๆ แต่คุณลุงกลับหันไปหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่มพลางทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แทน

แงงงงงงงง~ TOT

เช้าวันต่อมา

“คุณโรมจะให้คาร่าทำอะไรคะ”

หลังจากทานข้าวเช้ากันเสร็จคุณโรมก็พาฉันขึ้นรถแล้วขับตรงมาที่สวนสตอเบอร์รี่ทันที

“พี่จะพาเรามาฝึกสมาธิ”

“ห๊ะ?”

“เราจะได้รู้จักใจเย็น ควบคุมอารมณ์ตัวเองได้”

เขาพูดพลางพาฉันมาหยุดยืนอยู่หน้าถังที่ใส่ผลสตอเบอร์รี่ โดยที่พี่เจซ พี่เจย์เลนและพี่เจย์เลอร์กำลังขนออกมาวางไว้เรื่อยๆ

พี่ๆ ทั้งสามคนเป็นคนงานในไร่นี่แหละค่ะ เขาเป็นพี่น้องกันหน้าตาคล้ายกันแถมนิสัยก็ยังเหมือนกันสุดๆ คนงานในไร่จะเรียกพวกเขาว่า ‘สามทหารเสือ’

“นับลูกสตอเบอร์รี่ที่จะส่งออกวันนี้ทั้งหมด”