EP 2 | เด็กเลี้ยงแกะ

​

“4.00ค่ะคุณป้า^___^”

ฉันรีบวิ่งเข้าไปกอดป้านาเดียพลางบอกเกรดเฉลี่ยเทอมสุดท้ายที่แสนภาคภูมิใจของตัวเอง

“เก่งที่สุดเลยลูกสาวป้า”

ป้านาเดียยกมือขึ้นลูบหัวฉันอย่างเอ็นดู คุณป้านาเดียคนนี้เป็นเพื่อนสนิทของแม่ฉันเองค่ะ คุณป้าใจดีมากๆ ตั้งแต่แม่ฉันเสียท่านก็เป็นคนส่งฉันเรียนต่อจนจบจากวันนั้นถึงวันนี้ก็สองปีแล้วค่ะ

“แล้วคิดไว้หรือยังว่าจะเรียนต่อคณะอะไร”

“หนูอยากเรียนสัตวแพทย์ค่ะ แต่ไม่รู้จะไหวหรือเปล่า”

ฉันอยากเป็นสัตวแพทย์เพราะว่าฉันคุยกับม้า กับแกะ กับวัวรู้เรื่องกว่าคุยกับคนเสียอีก=O=

“ยังไม่ทันพยายามเลย”

เสียงดุๆ ของใครบางคนดังขึ้นมาในห้องโถงทำให้ฉันรีบปล่อยแขนออกจากตัวคุณป้าแล้วนั่งหลังตรงทันที

“คนเก่งของป้าทำได้อยู่แล้ว ถ้าไม่เข้าใจตรงไหนก็ถามพี่เค้านะลูก”

ให้ถามคุณโรมเนี้ยนะคะ!

น่าจะคุยไม่รู้เรื่องหรอกค่ะ พูดกันไม่กี่ประโยคเขาก็ชอบทำหน้านิ่งตาแข็งใส่ฉันอยู่ตลอดเวลา

ก่อนหน้าที่ฉันจะย้ายมาอยู่บ้านของเขา เราเคยสนิทกันนะคะเขาเป็นพี่ชายที่น่ารักและใจดีมากในความทรงจำของฉัน แต่พอที่บ้านฉันเกิดเรื่องแล้วคุณป้ารับฉันเข้ามาอยู่ด้วย เขาก็เปลี่ยนไป

จริงๆ ฉันก็พยายามจะเว้นระยะห่างจากเขาด้วยแหละเพราะรู้ว่าเขาไม่ชอบการหลีกเลี่ยงการปะทะก็คงจะทำให้ฉันอยู่ที่นี่ได้นานขึ้น บอกตรงๆ เลยนะว่าฉันไม่ได้กลัวฉันแค่หลีกเลี่ยงเท่านั้น

“งั้นคาร่าขอไปเปลี่ยนชุดแล้วไปที่คอกแกะก่อนนะคะ”

“จ๊ะ”

ฉันลุกขึ้นจากโซฟาแล้วไปเปลี่ยนชุดที่ห้องของตัวเอง ถึงจะมาอยู่ที่ไร่เซนในฐานะหลานของเจ้าของไร่แต่ฉันก็ไม่ได้มาอยู่ฟรีๆ นะ ฉันยังช่วยทำงานในไร่ด้วยเพราะยังไงฉันก็ไม่ใช่หลานแท้ๆ ทำตัวให้มีประโยชน์เข้าไว้จะดีกว่า

ไร่เซนเป็นไร่และรีสอร์ตที่ดังมากๆ ในเมืองเซบิยา พื้นที่ไร่รวมรีสอร์ตก็น่าจะร้อยกว่าไร่ได้มั่งบอกรายละเอียดทั้งหมดคงต้องใช้เวลาสักสามวัน เอาเป็นว่าค่อยๆ อ่านเอาเองแล้วกัน -^-

“ว๊ายๆๆ คุณหนู! จอดดีๆ สิคะพี่หัวใจจะวาย”

พี่ฮันนี่ร้องเสียงหลงเมื่อฉันขี่สกู๊ตเตอร์ไฟฟ้าคู่ใจมาเบรกเอี๊ยด! อยู่ข้างหน้าเธอพอดี พี่ฮันนี่เป็นพี่เลี้ยงของฉันเองค่ะอยู่กับฉันมาตั้งแต่เด็กๆ แต่โดนพ่อไล่ออกเพราะเราไม่มีเงินจ้างต่อ พี่ฮันนี่ก็เลยมาสมัครเป็นคนงานอยู่ที่ไร่เซนพอฉันย้ายมาอยู่ที่นี่คุณป้าก็เลยให้พี่ฮันนี่มาดูแลฉันต่อ

“ตกใจเป็นคนแก่ไปได้”

ฉันบ่นอุบอิบพลางเดินเข้าที่คอกแกะแล้วเปิดประตูต้อนเด็กๆ ตัวอ้วนกลมออกไปกินหญ้า หนึ่งเหตุผลที่ฉันอยากเป็นสัตวแพทย์เพราะเวลาฉันอยู่กับสัตว์แล้วรู้สึกสบายใจ อยากจะมีความรู้เพื่อมารักษาพวกเขานี่แหละ

“ไปจ้าาา ไปจัดบุฟเฟ่ต์กัน”

เจ้าแกะขนฟูอ้วนกลมทยอยกันเดินออกจากคอกไปตรงทุ่งหญ้าสีเขียวขจี รับรองว่าคลอโรฟิลล์แน่นเต็มท้องแน่นอนนน!

“พี่ฮันนี่มีงานอย่างอื่นก็ไปทำเถอะ คาร่าอยู่คนเดียวได้”

แม้พี่ฮันนี่จะเป็นพี่เลี้ยงของฉันแต่ช่วงกลางวันเวลาฉันไปโรงเรียนพี่ฮันนี่ก็มีงานอื่นๆ ในไร่เหมือนกัน แถมตอนนี้ฉันก็อายุสิบแปดแล้วไม่จำเป็นจะต้องมีพี่เลี้ยงตามติดขนาดนั้น

“ค่ะๆ แต่คุณหนูอย่าไปซนที่ไหนนะคะ พี่ขอร้อง”

ฉันหันขวับไปมองพี่ฮันนี่ทันที ฉันออกจะเป็นเด็กเรียบร้อย พูดน้อย น่ารักไม่เคยดื้อไม่เคยซน ไม่เค๊ยยยยไม่เคยจริงๆ!

“จ้าาาา^^”

พี่ฮันนี่มองฉันอย่างหวาดระแวงราวกับว่าการรับปากของฉันมันไม่น่าเชื่อถืออย่างนั้นแหละ

โอเค! ระหว่างที่รอน้องแกะกินหญ้าฉันจะเสียเวลาบรรยายเรื่องในไร่ให้ฟังสักหน่อย ในไร่จะเลี้ยงสัตว์แค่สามชนิดคือ แกะ ม้าและวัว เอ่อ โคนม นั่นแหละแถมเรายังรีดนมเองและก็แปรรูปเองทุกอย่าง มีไอศกรีมด้วยนะฉันชอบไปกินบ่อยๆ

“อ้าว ยัยเด็กเลี้ยงแกะ”

ฉันกลอกตามองบนทันทีที่ได้ยินเสียงใครบางคนดังมาจากข้างหลัง ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าเป็นใคร ชื่อมีเป็นร้อยเป็นพันพ่อแม่ก็ไม่ยอมตั้งให้มาตั้งชื่อยัยนี่ว่า ‘เลียจู๋’ เหอะ! -___-++

“นี่! ฉันเรียกไม่ได้ยินรึไง”

“ใครปล่อยหมามาในไร่เนี้ย ชิ้วๆๆ”

ฉันพูดพลางโบกมือไล่โดยที่ยังนั่งหันหลังให้เธออยู่เหมือนเดิม ยัยนี่เป็นลูกของคนใหญ่คนโตไร่ข้างๆ นี่แหละ แต่ที่ไม่ยอมอยู่ไร่ของตัวเองเพราะมาอ่อยผู้ชายคงไม่ต้องบอกหรอกนะว่าผู้ชายคนไหน

“กรี๊ดดดด!”

“เงียบ! ห้ามส่งเสียงดังเดี๋ยวน้องแกะของฉันจะตกใจ”

“ฮึบ!”

ยัยเลียจู๋รีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเองทันทีที่ฉันหันไปชี้หน้าก่อนจะตั้งสติได้แล้วปล่อยมือออกมาชี้หน้าฉันแทน

“แกไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน”

“แล้วโง่ทำตามทำไม-*-”

ยัยนี่เหมือนจะเป็นโรคประสาทอ่อนๆ ชอบเดินเข้ามาหาเรื่องฉันสุดท้ายก็วิ่งหนีหางจุกตูดทุกทีหรือไม่ก็วิ่งไป...

“ฉันจะฟ้องพี่โรม”

ค่ะ! วิ่งไปฟ้องคุณโรมนี่แหละ

“ข้อหาอะไรไม่ทราบ เฮ้ย!”

“อะ...อะไร”

ฉันสะดุ้งเมื่อเห็นแมงป่องกำลังเกาะแขนเสื้อยัยนั่นอยู่ ไปเกาะอยู่ตรงนั้นทำไมลูกแขนเสื้อยัยนั่นมันสกปรกนะ แล้วดูสิน้องชูหางโบกไปมาทักทายฉันอย่างน่ารักเชียว

“ยืนนิ่งๆ”

“อะไร ตัวอะไร ถะ ถ้าแกแกล้งฉัน ฉันจะ...”

“ฟ้องคุณโรม=__=”

ชีวิตนี้ทำเป็นอยู่อย่างเดียวแล้วมั่ง

ฉันถอนหายใจพลางเดินเข้าไปดูใกล้ๆ อ่อ! แมงป่องชนิดนี้ไม่มีพิษจับได้และที่ทำเพราะฉันอยากช่วยน้องแมงป่องไม่ให้โดนตัวยัยเลียจู๋นี่นานๆหรอกนะ

“เดินมาตรงนี้เร็วครับ”

ฉันยื่นมือไปจับแมงป่องมาวางบนมือของตัวเอง พออยู่บนมือฉันน้องก็นอนนิ่งเชียว

“ปลอดภัยแล้วน้า”

“ประสาท! คนอะไรคุยกับแมงป่อง”

เอ้า! ปากดีแบบนี้ต้องโดนสั่งสอนสักหนึ่งกระบวนท่า =__+!

ฉันก้มลงมองแมงป่องในมือก่อนจะหันไปมองหน้ายัยเลียจู๋อีกรอบพลางส่งยิ้มหวานหยาดเยิ้มให้

“แก แกจะทำอะไรยัยขอทาน!”

“ปากดีแบบนี้โดนแมงป่องกัดปากหน่อยมั้ย!”

“กรี๊ดดดดด!”

ยัยเลียจู๋รีบวิ่งหนีทันทีแต่มีเหรอที่ฉันจะปล่อยให้หนีรอดไปได้ ชอบมาทำลายความเงียบสงบของฉันดีนัก จะแกล้งให้ร้องไห้ขี้มูกโป่งเลยคอยดูสิ

“กรี๊ด! ยัยเด็กเหลือขอ ยัยบ้า อย่าวิ่งตามมานะ ฟุบ!”

และยัยเลียจู๋ก็โง่จนสะดุดเท้าตัวเองล้มลงไปนอนแหมะอยู่กับพื้น ฉันจึงรีบวิ่งเข้าไปพลิกตัวยัยนั่นให้หันหน้าขึ้นมาแล้วนั่งคร่อมลงทันที

“มาให้น้องกัดปากซะดีๆ ฮ่าๆๆ”

หน้ายัยเลียจู๋ตอนนี้โคตรตลกเลยอ่า ทั้งกลัว ทั้งร้องไห้ ถ้านึกหน้าไม่ออกให้นึกถึงลิงแสมตอนโดนแย่งกล้วย 5555555

“ช่วยด้วยยยยย ฮือๆๆ ปล่อยฉัน!”

“พูดเพราะๆ สิ เผื่อฉันจะใจดีปล่อยเธอ”

ฉันพูดพลางแกล้งยื่นน้องแมงป่องลงไปใกล้ๆ หน้า ยัยเลียจู๋ถึงกับตาโตส่ายหน้ารัวๆ ตอนนี้น้ำตา น้ำมูก ไหลลงมารวมกันหมด อี๋!

“คาร่า!”

ขวับ!

O_O!!!

อุตส่าห์อยู่ในที่ลับตาคนแล้วเชียว มาได้ยังไงอีกวะเนี้ย

“ปล่อยจูเลียเดี๋ยวนี้”

คุณโรมพูดพลางเดินเข้ามาแล้วมองหน้าฉันด้วยสายตาดุๆ ฉันถอนหายใจออกมาดังๆ พลางลุกขึ้นยืน

ยัยเลียจู๋นั่นรีบลุกขึ้นวิ่งไปกอดคุณโรมทันที รัดแน่นยิ่งกว่างูเหลือม!

“พี่โรม ฮือๆ ช่วยด้วยค่ะยัย เอ่อ น้องคาร่าจะเอาแมงป่องมากัดปากจูเลีย”

เอาไปเลยสิบคะแนนเต็ม!

สตอเบอแหลมากก-__-++