EP 13 | ไม่อยากให้เป็นของคนอื่น

​

“ฮันนี่!”

โรมเอ่ยเรียกพี่เลี้ยงประจำตัวของคาร่าเมื่อเขานั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหารประมาณสิบนาทีแล้วแต่เด็กน้อยของเขาก็ยังไม่มาร่วมโต๊ะเสียที

“คะ คุณโรม”

ฮันนี่รีบวิ่งหน้าตื่นเข้ามาและเมื่อเห็นว่าบนโต๊ะอาหารตอนนี้ไร้เงาของผู้เป็นเจ้านาย เธอก็อุทานคำว่า ‘ซวยแล้ว’ ออกมาทันที

“คุณหนูของเธอไปไหน”

“ยะ...อยู่ที่โรงบ่มไวน์ค่ะ”

ช่วยเหลือตัวเองเอาแล้วกันนะคะคุณหนู ตอนนี้ฮันนี่ก็ต้องรักษาชีวิตของตัวเองเหมือนกัน ขืนตอบกลับไปว่าไม่รู้เจ้านายที่แสนใจดีแต่กลับดูน่ากลัวมากที่สุดได้ไล่เธอออกจากงานแน่ๆ

หรืออาจจะไม่ได้แค่ไล่ออกอย่างเดียวเผลอๆ เขาอาจจะทำให้เธอเหลือแค่ชื่อเอาน่ะสิ

คำตอบที่ได้รับจากสาวใช้ทำให้เจ้านายทั้งสามที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหารถึงกับขมวดคิ้ว คาร่าเข้าไปทำอะไรที่โรงบ่มไวน์

“คุณพ่อคุณแม่ทานเถอะครับ เดี๋ยวผมไปตามน้องเอง”

มาเฟียหนุ่มลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารเดินตรงไปยังรถกระบะที่เขาใช้ทำงานในสวนแล้วมุ่งหน้าไปไร่องุ่นทันที

ตัวแสบของเขาไม่รู้ว่ากำลังซนอะไรอีก

ใช้เวลาไม่นานรถกระบะก็ขับมาจอดเทียบอยู่หน้าโรงบ่มไวน์ มาเฟียหนุ่มลงจากรถแล้วเดินไปเปิดประตูโรงบ่มไวน์

“คาร่า คาร่าครับ”

ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา ขายาวๆ รีบสาวเท้าเดินผ่านถังไม้โอ๊กเข้าไปเรื่อยๆ จนสุดท้ายก็เจอกับร่างเล็กที่กำลังยืนโยกไปมาตามจังหวะเพลง สายตาคมตวัดไปมองที่มาของเสียงเพลงนั่นก็คือโทรศัพท์มือถือของเธอ

ร่างอรชรยืนเอนไปมาดวงตาคู่สวยหลับพริ้มใบหน้าแสนหวานกำลังเคลิบเคลิ้ม มุมปากยกยิ้มบางๆ ราวกับเธอกำลังจมดิ่งอยู่ในความสุขของตัวเอง

เธอเมา!

นั่นคือคำที่กระจ่างชัดขึ้นมาในสมองของโรม เขาก้าวขาเดินเข้าไปหาเธอช้าๆ ก่อนที่ฝ่ามือหนาจะค่อยๆ วางลงบนไหล่บาง

“อ๊ะ! คุณโรมนี่เอง คาร่าโตกกกกก...ใจหมด”

ดวงตากลมโตเปิดขึ้นด้วยความตกใจก่อนจะเปลี่ยนเป็นสายตาหวานหยาดเยิ้มเมื่อเห็นว่าคนที่เดินเข้ามาหาเธอคือใคร

“มาแอบชิมไวน์เหรอครับ”

เสียงทุ้มเอ่ยถามพลางมองคนตัวเล็กด้วยสายตาเอ็นดู แม้ตัวเขาอยากจะดุเธอมากสักแค่ไหนแต่เจอเข้ากับใบหน้าสวยหวานของเธอ เขาก็ใจอ่อนลงทุกที

“คิกคิก ช่ายยยค่ะ คาร่าอยากลอง แต่มันอาย่อยก็เลยลองไปหลายถัง อุ้ย!”

คาร่ายืนโอนเอนไปมาจนเกือบจะเซล้มลงแต่มาเฟียหนุ่มเข้าไปประคองตัวเธอเอาไว้ก่อน โรมโคลงศีรษะไปมาเบาๆ ก่อนจะอุ้มคาร่าขึ้นนั่งบนถังไม้โอ๊ก

ใบหน้าสีแดงระเรื่อที่กำลังส่งยิ้มหวานมานั้นสร้างความปั่นป่วนให้เขาไม่น้อย ไม่ใช่แค่หัวใจที่รู้สึกปั่นป่วนร่างกายทุกส่วนของเขาก็ปั่นป่วนเช่นกัน

มือหนายกขึ้นลูบศีรษะคนตรงหน้าอย่างแผ่วเบาก่อนจะปัดผมที่ตกลงมาปรกหน้าของเธอออกไปเหน็บหลังหูแล้วก็ต้องชะงักเมื่อเธอยกมือขึ้นจับมือของเขา

คาร่าแนบแก้มลงกับฝ่ามืออุ่นๆ ก่อนจะช้อนสายตามองมาเฟียหนุ่มอย่างออดอ้อน เธอต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อปกป้องความอบอุ่นของเขาเอาไว้ เธอไม่อยากให้ความอบอุ่นนี้มันหายไป

และที่สำคัญคือกลายเป็นของคนอื่น

“เราน่ารัก...จนความอดทนของพี่ใกล้จะหมดลงแล้วนะ”

โรมบอกเด็กสาวออกไปตามตรง สายตาคมไล่มองความสวยไร้ที่ติของเธอ คาร่าเป็นเด็กที่มีเครื่องหน้าสวยหวานและมันตราตรึงอยู่ในหัวใจของเขามาตลอด

“อยู่กับคาร่าต้องใช้ความอดทนด้วยเหรอคะ”

คนตัวเล็กยู่ปากขึ้นเล็กน้อย จู่ๆ ความน้อยเนื้อต่ำใจก็แล่นขึ้นมาจุกอยู่ในอก เธอรู้ว่าเธอเป็น ‘เด็กดื้อ’ ในสายตาของเขาแต่ตอนนี้เธอไม่อยากให้เขามองว่าเธอเป็นเด็กอีกแล้ว

เธออยากให้เขามองเธอในฐานะผู้หญิงคนหนึ่ง

“ใช้สิครับ...ใช้มากๆ เลยด้วย”

“ไม่อดทนได้มั้ยคะ”

เธอถามพลางช้อนสายตาขึ้นมองเขาอย่างออดอ้อน ใบหน้าหวานยังคงอิงซบอยู่บนฝ่ามือของเขาและมือเล็กของเธอก็ยังคงจับไว้อย่างหวงแหน

“คาร่าไม่อยากให้คุณโรมใช้ความอดทนอยู่กับคาร่า”

มาเฟียหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย สังเกตความผิดปกติของเด็กสาวตรงหน้าหรืออาจจะเป็นเพราะความเมาจึงทำให้เธองอแงใส่เขากว่าปกติ

“คาร่า...เป็นอะไรครับ”

ถามพลางยกมืออีกข้างลูบศีรษะของเธอก่อนมือหนาจะชะงักเมื่อได้รับคำตอบกลับมา

“คาร่าไม่อยากให้คุณโรมไปเป็นของคนอื่น”

ปากเล็กเชิดขึ้นเล็กน้อยบวกกับประโยคเอาแต่ใจที่เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจังทำให้หัวใจของมาเฟียหนุ่มกระตุกและเต้นผิดจังหวะไปทันที

มาเฟียหนุ่มนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ในงานเลี้ยงรับตำแหน่งใหม่ของแฟรงค์เมื่อวันก่อน เธอคงจะจำมาจากประโยคกำกวมของแฟรงค์และคิดไปว่าเขาจะแต่งงานกับจูเลียถึงได้แสดงท่าทางหวงเขาแบบนี้

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ก็ทำให้ใบหน้าหล่อเหลาระบายยิ้มออกมาอัตโนมัติ การที่เธอหวงเขาแปลว่าเธอกำลังมีความรู้สึกที่ตรงกับความรู้สึกของเขา

“งั้นก็ทำให้พี่ตกเป็นของคาร่าสิครับ”

แววตาเจ้าเล่ห์เหมือนหมาป่าฉายชัดขึ้นมาทันที โรมพูดพลางโน้มใบหน้าลงไปใกล้คาร่าจนหน้าผากของทั้งคู่ชนกันและเขาก็สัมผัสได้ถึงลมหายใจที่ติดขัดของเธอ

คาร่าจ้องเข้าไปในดวงตาของคนพี่อย่างต้องการค้นหาคำตอบ ตอนนี้สมองเธอประมวงผลช้ามากๆ จนเธอตามไม่ทันประโยคของเขา ไม่เข้าใจว่าเขากำลังอยากให้เธอทำอะไร

แต่ใบหน้าที่ใกล้กันมากขนาดนี้กลับทำให้เธอคิดไปถึงบทลงโทษแบบผู้ใหญ่ของเขาแทน มันเป็นบทลงโทษแสนหวานที่ชวนให้เธออยากจะทำผิดซ้ำๆ

“วันนี้คาร่าทำผิดอีกแล้ว คุณโรมไม่ลงโทษคาร่าเหรอคะ”

“หึ”

โรมถึงกับหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ กับประโยคเชิญชวนให้รังแกของเธอ เขารู้อยู่แก่ใจว่าเธอร้ายและดูเหมือนความร้ายกาจของเธอจะพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ เสียด้วย

“หัวเราะอะไรคะ ว๊าย!”

คาร่าพูดพลางผละตัวออกแต่ลืมไปว่าตัวเองกำลังนั่งอยู่บนถังไม้โอ๊กจึงทำให้ร่างบางเกือบจะตกลงไปถ้าโรมไม่คว้าเอวเธอเอาไว้เสียก่อน

“เกือบลงไปนอนกลิ้งที่พื้นแล้วมั้ยล่ะ”

มีเหรอที่เหยื่อติดกับแล้วเขาจะยอมปล่อยเธอออกไปง่ายๆ เมื่อได้สัมผัสเขาก็กอดเอวของเธอเอาไว้ไม่ปล่อย

“คาร่ามีอีกเรื่องที่อยากถามค่ะ”

ไหนๆ ก็กล้าพูดกับเขาตรงๆแล้ว มีอีกเรื่องที่เธออยากจะถามออกไปให้ชัดเจนจะได้ไม่ต้องค้างคาใจอยู่แบบนี้

“เรื่องอะไรครับ”

“ทำไม...”

ตึกตัก! ตึกตัก! ตึกตัก!

พอจะถามจริงๆ ก็ดันกลัวคำตอบขึ้นมาเสียอย่างนั้น คาร่ามองใบหน้าหล่อเหลาที่ยืนห่างอยู่กับเธอแค่ไม่กี่เซนติเมตรก่อนจะก้มลงมองมือตัวเองอีกครั้ง

“ทำไม?”

“ทำไมคุณโรมถึง...ไม่ชอบคาร่าเหรอคะ”

เด็กสาวสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเอ่ยถามออกไปอีกครั้ง ดวงตาคู่สวยจดจ้องอยู่ที่ใบหน้าของมาเฟียหนุ่มอย่างมุ่งมั่น

ถ้าเขาตอบกลับมาว่าไม่ชอบอะไรในตัวเธอ เธอพร้อมที่จะเปลี่ยนแปลงมันเพื่อรักษาคนตรงหน้าเอาไว้ก็ในเมื่อเธอตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ปล่อยให้เขาไปเป็นของใครเด็ดขาด