EP 14 | จูบเพื่อยืนยัน

โรมขมวดคิ้วกับคำถามที่เขาได้ยิน เธอเอาอะไรมาคิดว่าเขาไม่ชอบเธอ เขาแสดงออกกับเธอไม่ดีอย่างนั้นเหรอ คนอื่นมองออกกันทั้งไร่ว่าเขาหลงเธอหัวปักหัวปำขนาดไหนแต่เจ้าตัวดันคิดว่าเขาไม่ชอบเนี้ยนะ

ถ้าต้องจีบสาวจริงๆ คะแนนเขาคงติดลบไปแล้ว จีบยังไงให้เจ้าตัวคิดว่าไม่ชอบ=__=++

“ทำไมถึงคิดแบบนั้น”

น้ำเสียงของเขายังคงอ่อนโยนเหมือนเดิมแม้ในใจของเขาจะเริ่มร้อนรุ่มขึ้นมาแล้วก็ตาม

“คุณโรมไม่อยากให้คุณป้ารับคาร่าเป็นลูกบุญธรรมเพราะคุณโรมไม่ชอบคาร่าไม่ใช่เหรอคะ”

ปิ๊งป่อง!

สมองของเขาประมวลผลได้ทันที รู้สึกเหมือนตัวเองค้นพบจิกซอว์ชิ้นสุดท้ายที่ตามหามานาน

ตั้งแต่วันที่แม่ของเขามาปรึกษาเรื่องรับคาร่าเป็นลูกบุญธรรมแล้วเขาปฏิเสธไป เธอก็ไม่ยอมเรียกเขาว่า ‘พี่โรม’ อย่างที่เคยเรียกอีกเลย เธอพยายามหลบหน้าหลบตาเขา ทำตัวห่างเหินและมักจะมองค้อนใส่เขาอยู่ตลอดเวลา

ที่แท้ก็แอบมาได้ยินเรื่องนี้นี่เอง

“เด็กน้อย”

โรมพูดพลางขยี้ผมเธอเบาๆ อย่างมันเขี้ยวจนคนรอคำตอบทำหน้ายู่ด้วยความไม่พอใจ

“ตอบสิคะ คาร่าอยากรู้”

มาเฟียหนุ่มเลื่อนมือลงไปจับปลายคางของเด็กสาวให้เงยหน้าขึ้นสบตากับเขา

น่ารักขนาดนี้

ใครมันจะไม่ชอบวะ...

โรมโน้มใบหน้าลงไปใกล้เด็กสาวเรื่อยๆ ซึ่งเธอกำลังนั่งมองหน้าเขานิ่งไม่ได้มีทีท่าว่าจะเบี่ยงหนีสัมผัสจากเขา ราวกับเธอเองก็อยากรู้ว่าเขากำลังจะทำอะไรและการกระทำของเขาจะไปหยุดที่ตรงไหน

จมูกโด่งถูกฝังลงที่แก้มเนียนนุ่มอย่างแผ่วเบาก่อนจะกดลึกจนเนื้อนวลแทบหลุดติดปลายจมูก

กลิ่นหอมประจำตัวของเธอ...

เขาชักไม่อยากอดทนอย่างที่เธอบอกเสียแล้วสิ

ใบหน้าหล่อเหลาเอียงย้ายมาอีกข้างแล้วฝังจมูกโด่งลงไปอย่างกับกลัวว่าจะไม่เท่าเทียม ก่อนจะค่อยๆ เคลื่อนลงไปที่ซอกคอแล้วฝังจมูกลงตรงจุดชีพจรจนหญิงสาวสะดุ้ง

คาร่าไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน ร่างกายกำลังปั่นป่วนไปกับการกระทำของเขา หัวใจเต้นแรงและรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งตัว

จากแค่จมูกสูดดมความหอมแปรเปลี่ยนเป็นริมฝีปากหยักที่พรมจูบไปทั่วลำคอแล้วแกล้งขบเม้มเบาๆ

“อ๊ะ!”

“คนไม่ชอบกัน เค้าไม่จูบกันหรอกใช่มั้ย”

เขาถามพลางจ้องหน้าเธอราวกับรอคอยคำตอบ ซึ่งเธอไม่รู้ว่าจะตอบกลับเขาไปว่าอะไร หัวใจของเธอกำลังทำงานอย่างหนักร่างกายก็สั่นสะท้านอย่างห้ามไม่อยู่

“หื้ม?”

คาร่าแทบไม่หลงเหลือความเมาอยู่ในร่างกายอีกเลย เธอเงยขึ้นสบตากับเขาอีกครั้งก่อนจะพยักหน้าตอบเขากลับไป

“แล้ว...พี่ขอจูบคาร่าได้มั้ยครับ”

>////<

คาร่ารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะตาย...

เขาบอกเธอว่าคนไม่ชอบกันจะไม่จูบกันนี่เขากำลังขอจูบเธอแปลว่าเขากำลังบอกว่าเขาชอบเธองั้นเหรอ แล้วถ้าเธอตอบตกลงมันหมายความว่าเธอกำลังบอกว่าชอบเขาด้วยไหมนะ

“ที่อยากจูบเพราะลงโทษหรือเปล่าคะ?”

“พี่อยากจูบเพื่อยืนยันคำตอบว่าพี่ชอบคาร่าครับ”

โรมตอบพลางส่งยิ้มบางๆ ให้เธอ เขาขยับใบหน้าเข้าไปอีกครั้งจนปลายจมูกของทั้งคู่ชนกัน แล้วถูไถไปมากับปลายจมูกโด่งรั้นของเธอราวกับเขากำลังออดอ้อน

“ดะ...ได้ค่ะ”

“ทำไมถึงได้ครับ”

เอ่ยถามเสียงแหบพร่าและยังไม่หยุดการกระทำแสนออเซาะของตัวเอง

“เพราะ...คาร่าก็อยากจูบคุณระ...อื้อ”

เสียงหวานถูกกลืนกินไปก่อนที่เธอจะพูดจบ ริมฝีปากร้อนประกบป้อนจูบรสหวานพลางดุนดันลิ้นอุ่นนุ่มเข้าไปกวาดชิมรสชาติไวน์ที่ยังหลงเหลืออยู่ในเรียวปากเล็ก

โรมค้นพบได้ทันทีว่าวิธีชิมไวน์จากโรงบ่มไวน์ของตัวเขาเองให้อร่อยมากที่สุดคือการชิมจากปากของเด็กสาวตรงหน้า แต่คงจะมีแค่เขาคนเดียวเท่านั้นที่ได้สัมผัสรสชาตินี้

เพราะยิ่งชิมก็ยิ่งหวงแหน

ยิ่งสัมผัสก็ยิ่งติดใจ

คาร่าจูบตอบเขาอย่างไม่ประสา แม้จะเงอะงะแต่ก็ไม่ใช่อุปสรรคในการจูบครั้งนี้ โรมยกมือทั้งสองข้างขึ้นประคองแก้มนวลแล้วสลับเอียงเปลี่ยนองศาเพื่อให้สัมผัสลึกล้ำมากยิ่งขึ้น

ริมฝีปากนุ่มของทั้งสองแนบชิดคลอเคลียกันไม่ห่าง เนิ่นนานจนมาเฟียหนุ่มพอใจเขาจึงค่อยๆ ละริมฝีปากออก ก่อนจะเลื่อนมือที่ประคองใบหน้าสวยหวานจนนิ้วโป้งสัมผัสกับริมฝีปากบางที่กำลังบวมเจ่อแล้วคลึงเบาๆ

เขาต้องใช้ความอดทนอย่างมากในการหักห้ามใจตัวเองไม่ให้ทำอะไรเธอมากไปกว่านี้ทั้งที่ความจริงแล้วเขาอยากจะปลดความคับแน่นตรงกลางร่างกายให้ออกมาแล้วจับมันอัดกระแทกใส่ร่างบางเสียตอนนี้เลย

“กลับบ้านกันครับ”

“ค่ะ”

คาร่าตอบรับทั้งที่ยังก้มหน้ามองมือของตัวเอง ตอนนี้เธอไม่กล้าสบตากับเขาเลยจริงๆ ใบหน้าสวยหวานขึ้นสีแดงก่ำมากกว่าตอนที่เธอชิมไวน์เสียอีก

มือใหญ่ทั้งสองข้างจับเข้าที่เอวบางแล้วอุ้มเด็กสาวลงมาจากถังไม้โอ๊ก เขาจับมือเธอเดินออกไปที่รถ คาร่าได้แต่มองมือที่จับกันด้วยหัวใจสั่นระรัวทั้งที่เราจับมือกันมาตั้งหลายครั้งทำไมครั้งนี้ถึงรู้สึกพิเศษจัง

กระบะเคลื่อนตัวออกจากโรงบ่มไวน์มุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์หลังโตของกลุ่มเซน สิ่งที่แปลกไปจากเดิมก็คงจะเป็นมือของทั้งคู่ที่ยังคงจับกันเอาไว้ไม่ยอมปล่อย

“เราหิว...อ้าว”

โรมจอดรถแล้วหันกลับมาถามเด็กสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ แต่กลับพบว่าเธอหลับไปแล้ว น่าจะฤทธิ์แอลกอฮอล์บวกกับความง่วงก็เลยทำให้เธอผล็อยหลับไป

เขาเปิดประตูลงจากรถแล้วเดินอ้อมไปอีกฝั่งจัดการอุ้มร่างเล็กไว้ในอ้อมแขนก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน

“น้อง...”

“ชู่ว~”

คุณหญิงนาเดียเห็นลูกชายอุ้มคาร่าเข้ามาก็รีบเดินเข้าไปถามแต่ลูกชายกลับส่งสัญญาณกลับมาให้เธอหยุดพูดราวกับกลัวว่าจะรบกวนการนอนของหญิงสาว

โรมอุ้มคาร่าขึ้นไปจนถึงห้องนอนของตัวเองโดยมีคุณหญิงนาเดียคอยเดินตามเพื่อเปิดประตูห้องนอนให้ เขาวางร่างเล็กลงบนเตียงอย่างแผ่วเบาก่อนที่คุณหญิงนาเดียจะยกผ้านวมผืนใหญ่ขึ้นห่มให้เธอ

คุณหญิงนาเดียหันไปมองหน้าลูกชายของตัวเองก่อนจะดึงแขนเขาออกมาจากห้องนอนของคาร่าโดยไม่ลืมที่จะกดล็อกประตูให้เรียบร้อย

“ทำไมน้องหลับมาแบบนั้นล่ะ”

“แอบไปชิมไวน์ครับ”

โรมตอบกลับไปตามตรงพลางสังเกตท่าทางแปลกๆ ของผู้เป็นแม่ เหมือนว่าเธอมีอะไรที่อยากจะถามเขาแต่ไม่กล้าถาม

“แม่มีอะไรหรือเปล่าครับ”

“อุ้ย! แม่แสดงออกขนาดนั้นเลยเหรอ”

คุณหญิงนาเดียชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะแห้งๆ ออกมา เธอนึกไปถึงวันที่เธอมาปรึกษาครอบครัวเรื่องรับคาร่าเป็นบุตรบุญธรรมแต่ลูกชายตัวดีกลับค้านเอาไว้ด้วยเหตุผลที่ว่า...

‘ผมไม่ได้คิดกับคาร่าแบบน้องสาวครับ ผมอยากให้เธอมาใช้นามสกุลเราในฐานะภรรยาของผม’

‘แต่น้องยังเด็กมากนะโรม’

‘ผมจะรอให้น้องโตครับ’

‘โตน่ะ...เมื่อไหร่’ เวสตันเอ่ยถาม

‘สิบแปดครับ ผมน่าจะมีความอดทนได้แค่นั้น’

ตอนนั้นเธอแทบจะเป็นลมเมื่อได้ยินเหตุผลของลูกชาย ไม่ใช่เพราะเธอรังเกียจอะไรคาร่าเลย เธอรักคาร่าเหมือนลูกสาวแท้ๆ ด้วยซ้ำ

แต่ก็นั่นแหละ ตอนนั้นคาร่าเพิ่งจะอายุสิบหกปีเท่านั้นเองเธอไม่คิดว่าลูกชายจะชอบเด็กอายุน้อยกว่าขนาดนี้อีกทั้งตอนนั้นเขาก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรที่บ่งบอกว่ากำลังชอบหนูคาร่าอยู่เลย

ต่างกับตอนนี้โดยสิ้นเชิงนับวันลูกชายของเธอก็ยิ่งเก็บอาการไม่อยู่ จนคนเขาดูออกกันไปทั้งไร่

“เรื่องน้อง โรมยังยืนยันคำเดิมอยู่หรือเปล่า”

“ครับแม่ ความรู้สึกของผมยังเหมือนเดิมน่าจะมากขึ้นด้วยซ้ำ”

“...”

“แม่ไม่ต้องกังวลครับ ทุกอย่างยังคงขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของคาร่าจะไม่มีการบังคับใดๆ ทั้งนั้น”

โรมยืนยันด้วยน้ำเสียงหนักแน่นก่อนจะลอบถอนหายใจเบาๆ เพราะแม่กำลังทำให้เขารู้สึกเหมือนคาร่าเป็นลูกแท้ๆ ส่วนเขาน่ะ...ลูกเขย