Ep.5 Where are you now?

“สายหมอก. ..สายหมอก!!” ฉันพยายามจะสะกิดเรียกมันแต่มันก็เหมือนจะลืมตาไม่ขึ้น ตัวสั่นไปหมด ต้นคอและท้องบวมและร้อนจนสัมผัสได้...

นั่นทำให้ฉันรู้แน่ชัดแล้วว่า สายหมอกป่วยและอาการเริ่มทรุดหนัก...

“อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ หมอก!!” ฉันลูบหัวมันเบาๆ ทั้งที่ใจมันหวิวๆ

“พี่จะไปตามคนมาช่วยนะ รอแปปนึงนะหมอกนะ ” ฉันรีบลุกและวิ่งกลับมาที่บ้านทันที

ฉันยืนมองอยู่หน้าห้องพี่คิน และพยายามจะเคาะอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่กล้า

..........นี่ฉันกำลังรบกวนพี่คินตามากเกินไปรึเปล่า.. และเขาก็บอกเองว่าไม่ชอบการตื่นเช้า....

ยังมีอีกเหตุผลหนึ่งที่ฉันไม่กล้าขอความช่วยเหลือจากพี่คิน ก็เพราะ เจ้าสายหมอกไม่ใช่ม้าแข่งของฟาร์ม แต่เป็นเพียงม้าเลี้ยงส่วนตัวของฉันเอง..

ทำไมฉันถึงเหมือนไม่มีทางเลือกอื่นๆ เลยละ

“ฉันไม่ควรรบกวนเขาใช่มั้ย? “ฉันคอยๆ ถอยออกจากประตู ฉันคิดไม่ตกจริงๆ ฉันลนลานจนทำอะไรไม่ถูกเลยละ....ฉันค่อยๆ เดินถอยออกมา...

ผลั่ก!!!และชนเข้ากับอะไรบางอย่าง ที่แข็งแกร่งและอบอุ่นในคราวเดียวกัน...แผ่นอกอันเปลือยเปล่าของพี่คิน....และยังดีที่พี่คินยกแก้วกาแฟขึ้นเหนือศีรษะของฉันทัน ไม่งั้น ฉันคงโดนน้ำร้อนลวกไปแล้วละ

“มาหาฉันหรอ? ” พี่คินถามด้วยเสียงปกติ และหันมามองสบตากับฉัน

“เป็นอะไร แอริน?? ” พี่คินถามพลางจิบกาแฟไป..

ฉันจับที่แขนของพี่คินและส่งสายตาอ้อนวอน

“สายหมอก...ม้าสีขาวของเธอนะหรอ ..” พี่คินตาพูดก่อนจะดื่มกาแฟหมดและวางถ้วยไว้กับขอบบันไดบ้าน

“พี่คินๆ ไปดูสายหมอกให้หน่อยได้มั้ยคะ นะๆๆๆ ช่วยหนูทีๆ ” ฉันถือวิสาสะลากแขนพี่คินให้เดินตามมาอย่างลืมตัว..เพราะตอนนี้ใจของฉันมันมีแต่ความกังวลเรื่องสายหมอก

“นี่ฉันยังไม่ได้ตอบตกลงเลยนะ ” พี่คินก็ยอมเดินตามมาอย่างงงๆ ทั้งที่ท่อนบนยังไม่ได้ใส่เสื้อเลยด้วยซ้ำ

ฉันลากพี่คินตาเดินมาถึงคอกม้าของสายหมอก และตัวอื่นๆ ในคอกเดียวกัน

พี่คินยื่นนิ่งมองตรงไปที่สายหมอกที่นอนอยู่กับพื้นเพียงตัวเดียว

” หมอกๆ พี่พาหมอมาตรวจแล้วนะๆ ” ฉันเขย่าตัวสายหมอกที่ยังคงนอนหายใจอ่อนล้าและหลับตา

“ทำไมไม่ยอมตื่นล่ะ ” ฉันพูดด้วยเสียงสั่นๆ

พี่คินค่อยๆ นั่งลงและจับตามตัวของสายหมอกเบาๆ

เหมือนคุณหมอที่กำลังตรวจคนไข้..

“มันไม่ค่อยกินข้าว เอาแต่นอน และก็ไม่ยอมลุกขึ้นเลยค่ะ ” ฉันพูดและเริ่มมีน้ำใสๆ เอ่อขึ้นมาแทน

“เป็นมากี่วันแล้ว..” พี่คินหันมาถามฉัน

“ประมาณ 3-4วันค่ะ ” ฉันตอบอย่างน้ำตาคลอ

ฉันมัวแต่สนใจอ่านหนังสือจนไม่ได้ดูแลสายหมอกให้ดีเท่าที่ควร....

“หนูมันไม่ดีเอง....” และน้ำตาหยดแรกก็ไหลออกมาอย่างไม่อาจจะกลั้นได้ และฉันก็รีบปาดน้ำตาทันที

“สายหมอกไม่ได้เป็นอะไรหรอกน่าา..” พี่คินพูดขึ้นเสียงอ่อนโยนๆ ...

ฉันหันไปสบตาพี่คินนิ่งๆ

“จริงหรอคะ ...” ฉันมองสายหมอกสลับกับพี่คิน

“...อื้ม..” พี่คินตาพยักหน้าเบาๆ

“เธอไปตั้งใจสอบซะ...ไม่ต้องกังวลเรื่องอื่น.. ส่วนเจ้าสายหมอกของเธอ ..ฉันจะ.....รักษาให้เอง ” พี่คินตาพูดก่อนจะเริ่มลูบไปตามตัวของม้าสีขาวแสนสวยของฉันอย่างถนอม

สอบ...ใช่ ฉันเกือบลืมไปเลยว่าฉันมีสอบครั้งใหญ่ในวันนี้...สอบเข้ามหาลัย...

“ค่ะ..” ฉันมองสายหมอกนิ่งๆ มีพี่คินอยู่แกต้องไม่เป็นอะไร ฉันหันหลังเตรียมจะเดินกลับไปอาบน้ำแต่งตัว

“ตั้งใจสอบด้วยล่ะ!!! ” พี่คินยี้หัวของฉันเบาๆ จากด้านหลัง..

ฉันก็พยักหน้าและรีบเดินออกมาจากคอกม้าทันที

—————-

สตินะแอริน..สติ...

ฉันพยายามทำสมาธิก่อนจะเข้าห้องสอบ..

ฉันเชื่อพี่คินว่า สายหมอกไม่ได้เป็นอะไรหรอก...

มันแค่ป่วยนิดๆ เอง..

ฉันยังคงนั่งท่องตำราเรียน ก่อนเข้าไปสอบ เกือบ 3 ชั่วโมง

........

...

...

เริ่มได้...........

“A b C d E ”

ฉันนั่งอ่านและฝนๆ อยู่แบบนั้น

ดีนะที่เกร็งข้อสอบมาแม่นยำ

ฉันยิ้มทุกครั้งเลยที่ทำได้...

...

..

“ทุกคนวางดินสอลง!!” เสียงอาจารย์คุ้มสอบวิชาสุดท้ายพูดขึ้น...

“อ้าว..แอริน มึงจะรีบไปไหนวะ ” เสียงของชบา เพื่อนสนิทของฉันที่กำลังเก็บกระเป๋าเงยหน้าขึ้นมาถามทันทีที่เห็นฉันวิ่งออกจากห้องอย่างว่องไว

“กลับบ้านก่อนนะ รีบ!!” ฉันตะโกนกลับไป ก่อนจะวิ่งๆ ออกมาหารถมอไซค์รับจ้างเพื่อกลับบ้านทันที

@บ้าน

ฉันยังไม่ทันจะถอดเป้สะพาย ก็วิ่งตรงไปที่คอกม้าเป็นที่แรกเลย ... แต่คนที่เจอไม่ใช่พี่คิน และก็ไม่มีเจ้าสายหมอก..

“บีกัน?? ” ฉันเรียกบีกันที่กำลังล้างคอกม้าที่สายหมอกเคยนอนอยู่...