Chapter 4 โดดเด่นที่สุดในบาร์เวลานี้

คืนวันถัดมา

บาร์แห่งใหม่ใจกลางเมืองคลาคล่ำด้วยนักศึกษาจากหลายวิทยาลัย

ซากิเที่ยวกลางคืนนานๆ ครั้ง

“นั่นน้องชายเธอจริงเหรอซากิ?”

ระหว่างจิบดริ้งค์กันอยู่เพื่อนหญิงโต๊ะเดียวกันเอียงหน้าเข้าถามซากิในชุดเดรสสายเดี่ยวสีขาวเกี่ยวกับอาราชิซึ่งนั่งอยู่โต๊ะห่างออกไป

“หน้าไม่เหมือนกันเลยไม่ว่าจะมองซ้าย ขวา หรือตีลังกา” คนถามดูท่าอยากจะตีลังกามองจริง หากแต่ซากิคิดว่าไม่ใช่เพราะสงสัยข้อนี้หรอก แค่อยากมองผู้ชายหน้าตาดีมากกว่า

ก็น้องเธอน่ะดูโดดเด่นที่สุดในบาร์เวลานี้ ร่างสูงที่เด่นมากนั่งอยู่กับเพื่อนผู้ชายอีกสองสามคน เป็นจุดเด่นจนรอบข้างดูซีดเผือด...มีแต่เขาที่ดูเจิดจ้าทุกที ผู้หญิงที่เดินผ่านไปมาหยุดมองตรงๆ หรือไม่ก็เดินมองจนเหลียวหลัง มีแม้แต่คนแอบถ่ายรูป

นั่นเป็นเรื่องปกติ

ในเว็บและเพจหนุ่มหล่อระดับวิทยาลัยน่ะ...อาราชิร้อนแรงที่สุดแล้ว

“นัดกันมาหรือเปล่านะ เธอกับน้อง?” เพื่อนคนเดิมถามซากิ

“เปล่า แค่บังเอิญ”

เราไม่ได้มาด้วยกัน

และที่จริงไม่ได้มีเพื่อนร่วมกัน

เพื่อน “สรุป น้องจริงๆ? สายเลือดเดียวกัน?”

ซากิ “อือ น้องจริงๆ”

เพื่อน “ฉันจีบได้ไหม?”

ซากิ “ทำไมถามงี้?”

เพื่อน “ก็ทำไมจะไม่ถามเล่า ฮอตขนาดนั้น ทำไม? หรือเธอหวง?”

“หวงเหรอ?” ซากิชะงัก คิด “ไม่หรอก แต่เป็นห่วงน่ะแน่นอน”

เพื่อน “หมายความว่าไง?”

ซากิ “ก็ฉันเป็นพี่”

สิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตเธออย่างหนึ่งคือการเป็นพี่ที่ดี

เพื่อน “สรุปถ้าคนมาจีบน้องนี่เธอห้ามไหม?”

ซากิ “ก็ลองคิดดูว่าถ้าเธอมีน้องชายสักคน...เธอจะปกป้องหรือปล่อยเขาขนาดไหน มันก็ดีไม่ใช่เหรอถ้าเขาเจอคนที่ใช่ คนที่ดี”

เพื่อน “เหอะ อย่ามาโลกสวยหน่อยเลย หวงน้องชายกว่านี้จะดีกว่ามั้ง ถ้าเป็นฉันมีน้องชายหน้าตาดีขนาดซุปเปอร์โมเดลแบบนี้นะ...ฉันจะแปลงตัวเป็นแม่เสือสาวไม่ให้ใครมาแตะน้องฉันเด็ดขาด ต่อให้น้องเป็นผู้ชายก็ไว้ใจไม่ได้หรอก ผู้หญิงเดี๋ยวนี้”

ซากิจิบดริ้งค์สบายๆ “แต่เขาโตแล้ว ฉันเชื่อว่าเขาจะตัดสินใจในสิ่งที่ถูกต้อง” ดวงตาคมสวยเลื่อนมองน้องชายชั่วขณะ “ฉันเชื่อใจอาราชิ”

น้องชายฉันเป็นคนดี...ซากิเชื่อมั่นเช่นนั้น ทว่าน่าเสียดาย สมัยเด็กเธอรู้สึกว่าเราสนิทกันกว่านี้ หากแต่พอโตขึ้นเขาเงียบขรึมลงตามวัย และเรามีเรื่องให้เถียงหรือขัดคอกัน คงเพราะเป็นวัยรุ่น และเขาไม่ได้ตามใจพี่ทุกเรื่องเหมือนทุกที

ที่สำคัญรายนั้นน่ะไม่ค่อยยิ้มแล้ว ซึ่งมันออกจะแปลกที่ผู้หญิงหลายคนชอบเขาอยู่ดี บางทีซากิได้ยินพวกผู้หญิงพูดกันว่าที่อาราชิดูราวกับน้ำแข็งแบบนี้...ดูไขว่คว้ายากและท้าทายด้วยซ้ำ

แต่นั่นล่ะ...เขาไม่ยิ้มสักนิด จำไม่ได้แล้วว่ายิ้มครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่

ไม่เข้าใจเลยว่าผู้ชายหน้าตาดีทำไมทำแบบนั้นกันหมด

เพื่อน “จ้า...จ้า...เป็นพี่สาวที่รักน้องชายจริงจริ๊ง...”

“ยังไงซะวันหนึ่งเขาก็ต้องรักผู้หญิงสักคน” ซากิถอนหายใจด้วยรอยยิ้ม

เดี๋ยว ทำไมเธอต้องถอนใจ?

ทว่าหากอาราชิแต่งงานออกไป...บ้านของเราคงเงียบเหงาจริงๆ

“แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น...ฉันเชื่อใจน้องตัวเอง เชื่อในวิจารณญาณ ถึงผู้หญิงจะเข้าหาตลอดแต่ฉันเชื่อนะว่าเขาควบคุมตัวเองได้ เพราะเขาคืออาราชิ และจะไม่ทำอะไรจนเกิดปัญหาเกินเลยหรอก”

“อ้วก เลี่ยน เอาสเปรย์ฉีดมดมาที กัดฉันจนแขนพรุนแล้ว”

ซากิผลักหัวอีกฝ่าย

เพื่อน “เหอะ ล้อก็ไม่ได้”

ซากิ “ที่ผลักนี่กันเธอจีบน้องฉันย่ะ”

“กันทำไม? ใครๆ ก็บอกว่าเธอไม่หวงน้องชาย แล้วมาเบรกฉันทำไม?”

“ก็เธอกินเหล้านี่ยะ เพราะงั้นดีไม่พอสำหรับอาราชิ”

“โอเค งั้นหลังจากแก้วนี้ฉันจะเลิก เดี๋ยว...เธอก็ดื่มนี่ยัยซากิ แล้วมาว่าคนอื่นหน้าเฉย?”

“ก็ฉันเป็นพี่ เพราะงั้นไม่เกี่ยว แต่สำหรับน้องชายฉัน...ต้องได้หญิงที่ไร้ที่ติเท่านั้น”

เพื่อน “เออๆ พี่สาวที่แสนดี”

ห่างออกไป...อาราชิเด่นจัดจ้ามากในบาร์ที่มืดสลัวแบบนี้ อาจเพราะร่างกายที่ดูสูงและบุคลิกที่ดูนิ่ง หน้าตาของเขาเหมาะมากที่จะเข้าวงการ ติดแค่ว่าพูดน้อยเท่านั้น

จู่ๆ เสียงหนึ่งทักหญิงสาวในเดรสสีขาว

“สวัสดีครับซากิใช่ไหม?”

โต๊ะห่างออกไป

“มองอะไรวะ? นานแล้วนะมึง” เสียงเพื่อนชายข้างๆ ทักชายที่ดูดีกว่าไอดอลหลายคนในวงการหลายชั่วงตัว กระทุ้งศอกสะกิดร่างกำยำเคียงข้างนั้นแผ่วๆ “อาราชิ”

“เปล่า” คนถูกถามปฏิเสธ จิบดริ้งค์ขณะนัยน์ตาคมลากมองข้างหน้านิ่งๆ

หมอนั่นมองตามอาราชิไป “นั่นพี่สาวมึงนี่”

ซากิอยู่ในชุดเดรสสายเดี่ยวตัวสั้นสีขาว ไม่ได้เน้นอวดใครหากแต่รูปร่างที่ได้สัดส่วนและเส้นผมที่สวยราวกับเบเรนิซในเทพนิยายทำให้ดูฮอต ผู้ชายในบาร์มองจนเหลียวหลังทุกที

เพื่อน “มองพี่สาวตัวเอง หวงเหรอวะ?”

อาราชิ “อือ”

และขณะตอบ...เขาพบว่าตัวเองติดจะหงุดหงิด

“กูชวนมาดริ้งค์นะเว้ย ไม่ได้ชวนมาเฝ้าพี่เป็นบอดี้การ์ดแบบนี้”

ทันใดนั้นชายคนหนึ่งเดินมาคุยกับเธอ

ผู้ชาย “สวัสดีครับ นี่ซากิใช่ไหม?”

“ค่ะ”

“ผมชื่อทาคาชิ เรียนที่วิทยาลัยเอชเอ็ม ผมติดตามบล็อกเรื่องการเลี้ยงน้องของคุณแล้วเห็นว่าคุณเลี้ยงน้องเก่งมาก อ่านแล้วอยากเจอมิคุขึ้นมาเลยครับ”

“จริงเหรอ? ขอบคุณนะคะที่ติดตาม”

“ขอเบอร์หน่อยสิครับ มีอะไรจะได้แลกเปลี่ยนกัน”

จากโต๊ะของตัวเองอาราชิลุกขึ้น ก้าวเดินไปยังโต๊ะของซากิท่ามกลางเสียงถามของเพื่อนชายโต๊ะเดียวกัน

“เฮ้ย จะไปไหนวะอาราชิ?”

ซากิเงยมองร่างสูงของอาราชิเคลื่อนมาหยุดยืนค้ำหัว ส่งสายตาถามว่ามาทำไม

“เอาโทรศัพท์มา” น้องชายเอ่ยสั่งพี่สาว ล้วงมือแกร่งลงไปในกระเป๋าเธอและคว้าโทรศัพท์ไป

ซากิจะแย่งคืน “เดี๋ยวสิ”