Until You จนกว่าเธอจะเป็นของฉัน

ตื่นนอนยามเช้า แสงแดดสีขาวสะอาดเหมือนเช่นเมื่อวาน และในบ้านหลังเดียวกับเมื่อวานและวันคืนก่อนๆ หน้านั้น....

ซากิเปิดประตู เดินออกจากห้องนอนของตัวเอง ง่วงนิดๆ เส้นผมยาวเลยเอวยังไม่หวี ทามาสค์บางๆ บนใบหน้า

กึก

สายตาสะดุดเข้ากับเงาสีขาว

ไม่ใช่ผี หากแต่เป็นหญิงสาวแปลกหน้าในผ้าเช็ดตัวผืนเดียวที่ย่องออกมาจากห้องนอนห้องหนึ่งซึ่งอยู่ติดกับห้องนอนของซากิ เธอคนนั้นเดินด้วยปลายเท้าราวกับนักย่องเบา

“เอ่อ...สวัสดีค่ะ พี่สาวของอาราชิ” หญิงแปลกหน้าส่งยิ้มแห้ง โค้งหัวให้ด้วยความเคารพ

โทนเสียงเช่นนั้นมักปั้นขึ้นเมื่อถูกจับได้

“สวัสดีค่ะ” หากแต่ซากิส่งยิ้มอ่อนให้อีกฝ่าย “อยู่กินข้าวเช้าด้วยกันก่อนไหมคะ?”

ผู้รับคำทักทายชะงักอึ้งพร้อมกระพริบตาปริบๆ ประหลาดใจที่ตัวเองไม่ถูกพี่ใหญ่ประจำบ้านดุด่าทั้งที่ย่องออกมาจากห้องน้องชายตัวเองต่อหน้าต่อตา

น้องชายหน้าตาโคตรดีพี่สาวไม่ต้องดุเหมือนร็อดไวเลอร์ก็ได้ด้วยเหรอวะ? นั่นเป็นความคิดของหญิงแปลกหน้า

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณที่ชวน” ฝ่ายถูกเชิญเปลี่ยนจากเกร็งเป็นยิ้มเอาการเอางานเหมือนเด็กเรียน “มีเรียนเช้าเลยต้องรีบไป เพิ่งมาเมื่อเช้านี้แหละค่ะ มาอ่านหนังสือกับอาราชิ กำลังจะกลับแล้ว”

เอ่ยจบจึงเดินต่อไปแต่งตัวในห้องน้ำซึ่งอยู่สุดทางเดินชั้นสองของบ้าน

ซากิในชุดนอนก้าวเดินไปยังประตูห้องนอนที่เปิดแง้มไว้ซึ่งหญิงสาวแปลกหน้าเพิ่งย่องออกไป ประตูนี้มักเปิดอยู่ครึ่งหนึ่งหรือหนึ่งส่วนสี่เหมือนห้องนอนฝั่งอเมริกา จะเรียกว่าชาวกรุงโตเกียวบ้านนี้เลี้ยงลูกแบบตะวันตกก็ได้

ซากิเปิดประตูยืนเท้าสะเอว “อาราชิ คนนี้เอาไปหกเต็มสิบพอ พี่จับโกหกได้”

“หนึ่งโกหกว่าเพิ่งมา” เอ่ยพลางเดินเข้าจัดสิ่งของในห้องน้องชายอย่างสบายใจ ไม่ใช้เวลาว่างให้ผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์ตามประสาพี่ใหญ่ “สองโกหกว่ามาเรียน คนโกหกเรื่องเล็กได้ก็โกหกเรื่องใหญ่ได้ อย่าคิดว่ามันไม่เป็นอะไร”

รถก็จอดตากน้ำค้างจนเปียกอยู่ข้างนอก แสดงว่ามาตั้งแต่เมื่อคืน

ซากิ “อ่อ มีอีกข้อหา เขาหาว่าพี่โง่”

ถึงกล้าโกหกหน้ายิ้มไง

บนเตียงร่างแกร่งกำยำที่สูงยาวจนปลายเท้าแทบจรดสุดปลายเตียงเอนนอนฟังนิ่งๆ ดวงตาคมคายราวกับวาดโดยจิตรกรฝีมือดีทาบมองใบหน้างดงามของพี่สาวโดยไม่โต้ตอบอะไร เขากำลังจะใช้ห้องน้ำ เพราะงั้นอีกคนจึงเหมือนจะถูกไล่ให้ออกไปใช้ห้องน้ำข้างนอกโดยปริยาย

“อาราชิ” ซากิจบประโยคด้วยชื่อของคนบนเตียงเป็นคำสุดท้าย

ร่างสูงแกร่งสง่างามไม่ได้สวมใส่เสื้อท่อนบน...นับเป็นชุดนอนของวัยรุ่นชายชาวโตเกียวทั่วไป มีเพียงกางเกงตัวเดียวบนร่างที่ยึดรั้งอุ้งเชิงกรานอยู่ต่ำๆ ท่อนบนเปิดเผยกล้ามเนื้อแผ่นอกแข็งราบและซิกซ์แพ็คได้รูปไร้ที่ติ...

ร้อนแรงและเต็มไปด้วยเซ็กซ์แอพพีลโดยไม่ต้องพยายามแต่อย่างใด

ซากิเป็นพี่สาว อาราชิเป็นน้องชาย...ทว่าก็ไม่กี่เดือนหรอก

หากแต่ฝ่ายหญิงทำตัวราวเป็นพี่เขาหลายปีมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว

พี่สาวคนสวยดูไม่ถือสาเมื่อพูดไปจัดของไป “พูดความจริงพี่ก็ไม่ว่าหรอก แต่ไม่ดีมั้งมาโกหกอย่างนี้ถึงในโลกจะยอมรับอยู่บ้างก็เหอะ ดีไม่ดีอีกหน่อยเกิดสวมเขานายขึ้นมาจะว่าไง?”

ซากิไม่รู้หรอกว่าอาราชิรักผู้หญิงคนนั้นจริงหรือเล่น ในเมื่อเขามักเปลี่ยนหน้าหญิงสาวที่อยู่ข้างกาย คนหนึ่งก็ไม่กี่เดือน บางทีมันอาจเป็นแค่เรื่องความต้องการทางร่างกายของเด็กชายที่กำลังโตและฮอร์โมนพลุ่งพล่านละมั้ง ในเมื่อน้องชายที่เคยตัวเล็กและขี้อ้อนคนนี้เติบโตขึ้นทุกทีจนผิดหูผิดตา

“คนก่อนดีกว่า หรือไม่ก็คนปีก่อนที่ชอบเอาของมาฝากนายกับพี่แล้วเล่นกับมิคุ คนนั้นพี่ว่าเขารักนายที่หัวใจไม่ใช่ที่หน้าตา”

ซึ่งการหลงรักหน้าตาเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นตลอดมากับผู้หญิงที่ยังไม่ทันแม้แต่จะได้สบตากับอาราชิ หากแต่ซากิอยากให้ผู้หญิงรักน้องชายของเธอที่หัวใจ

ซากิ “แล้วนายไปบอกเลิกคนปีก่อนโน้นเค้าทำไม? เค้าร้องไห้ไปตั้งครึ่งปีไม่ใช่เหรอ?”

ดวงตาคมคายเหนือใบหน้าราวกับไอดอลของร่างกำยำทาบมองอีกฝ่ายที่เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าและหยิบชุดนักศึกษาของเขาออกมานิ่งๆ ใบหน้าสวยคมตรวจตราความเรียบร้อยก่อนยื่นให้น้องชายที่ราวกับถูกสร้างมาให้ผู้หญิงในโลกหลงใหล

และนั่นทำให้ซากิคุ้นชินกับการที่อาราชิมีหญิงสาวอยู่ข้างกาย

ซากิ “วันนี้...เรียนคาบแรกใช่ไหม หรือคาบสอง?”

อาราชิ “คาบแรก”

“งั้นไปพร้อมกัน ไปส่งมิคุกับเร็นก่อน” ซากิยื่นชุดนักศึกษาให้อีกฝ่าย ซึ่งนั่นเป็นเสื้อใหม่ที่เธอเพิ่งซื้อให้

เพราะน้องชายเธอน่ะ...จู่ๆ ก็ร่างสูงพรวดขึ้นและเปลี่ยนจากเด็กน้อยกลายเป็นชายหนุ่มโดยเธอแทบไม่ทันสังเกตเลยนะสิ สองสามปีหลังมานี้อาราชิตัวยืดเร็วมากจนราวกับต้นถั่วของแจ็คผู้ฆ่ายักษ์

เดี๋ยว... หนังสือแจ็คนั่นอยู่ไหนแล้วนะ มิคุคนสวยของซากิยิ่งหวงๆ อยู่ด้วย

“รีบลงไปกินข้าวนะ” พี่สาวแสนดีกำชับ ตลอดมาเธอทำทุกอย่างที่พี่สาวที่ดีควรทำ

การเป็นพี่ที่ดีเป็นสิ่งหนึ่งซึ่งสำคัญที่สุดในชีวิตของซากิ

ร่างสูงไม่แม้แต่ครางรับ เพียงดึงผ้าห่มที่คลุมร่างออกและลุกขึ้นเต็มความสูง มองเธอนิ่งๆ โดยไม่พูดอะไรอีก

อาราชิน่ะไม่ยิ้มเลย พูดสั้นห้วน บางทีอาราชิอาจไม่ชอบหน้าพี่สาวอย่างซากิก็ได้ เธออาจจู้จี้ อาจพูดมากไป หรือทำอาหารไม่เอาไหน?

ไม่รู้สิ

ทว่าอาราชิน่ะไม่ได้ยิ้มให้เธอเหมือนสมัยเด็กอีกแล้ว

ใส่ชุดนักศึกษาเสร็จเรียบร้อยหญิงสาวแปลกหน้าเดินกลับเข้ามาในห้องนอนของอาราชิพร้อมรอยยิ้ม “พี่สาวใจดีจังนะคะ นึกว่าจะดุเหมือนแม่เสียอีก”

ซากิ “ไม่หรอกค่ะ อาราชิรักใครฉันก็รักคนนั้น”

หญิงสาวแปลกหน้าจึงยิ้มเหมือนวันหนึ่งจะได้เป็นน้องสะใภ้ ก็นั่นล่ะ...เพื่อนๆ ของอาราชิมักคิดว่าซากิน่าจะดุในเมื่อมีน้องชายหน้าตาดี แต่มันเป็นเรื่องจริงที่ว่าเธอไม่เคยหวงหรือห้ามเขาไม่ว่าจะเรื่องอะไร โตๆ กันแล้ว

หญิงสาวในชุดนักศึกษาเดินเข้าไปหาร่างสูงที่เสื้อเชิ้ตพาดเหนือบ่าและเตรียมจะใส่บนร่าง

“ไว้เจอกันนะ...อาราชิ...” เสียงหวานรื่นเมื่อเอ่ยข้างหูของใบหน้าคมคายที่ไม่ตอบอะไร ไม่สนใจมองด้วยซ้ำไป

เห็นดังนั้นจึงหันไปยิ้มให้ซากิแทน “ไปก่อนนะคะพี่”

“ไม่กินข้าวด้วยกันก่อนเหรอคะ?” ซากิถามอีกอย่างใจดี

หากแต่อีกฝ่ายยิ้มก่อนโบกมือลาและขับรถออกจากบ้านไป

“อุตส่าห์ชวน” ซากิพึมพำ ก่อนสอนสั่งน้องชายตามแบบพี่สาวที่ดี “รักใครก็รักให้นานและดูแลให้ดีนะ อาราชิ”