Chapter 3 พี่จริงๆ ?

ตกเย็น

ซากิง่วนเตรียมอาหารอยู่ในครัวขณะแว่วเสียงฝีเท้ามั่นคงเดินลงมาจากบันได ก่อนสัมผัสไออุ่นจากร่างที่กำยำกว่าผ่านแผ่นหลังของตัวเอง

ทำให้รู้ว่าอาราชิเดินเข้ามายืนซ้อนหลังและมองดูอาหารที่หญิงสาวทำ

ซากิ “หิวแล้วใช่ไหม?”

ร่างสูงไม่ตอบ ก็เหมือนทุกครั้ง

ตั้งแต่เติบโตขึ้นเป็นนักศึกษาเขาก็เงียบลงไป ทว่าบางทีนั่นอาจเป็นธรรมดาของผู้ชายหน้าตาดีในยุคไอดอลฟีเวอร์แบบนี้

“ยากิซาคานะที่นายสั่งไง” พี่สาวฮัมเพลงก่อนย้ายปลาจากเตาลงมาวางในจานบนโต๊ะอาหารให้น้องชายร่างสูงใหญ่ “พี่ทำให้กินแล้วน้า แบบเดียวกับเมื่อวานเป๊ะๆ เลย”

ทว่าก่อนหันหลังกลับเตาเพื่อปิ้งปลาชิ้นอื่นต่อมือของซากิถูกมือใหญ่ดึงรั้งไว้

มือนั้นแกร่ง หลังมือมองเห็นเส้นเลือดชัดเจนแบบมือผู้ชาย และมือของอาราชิขาวมาก แม้จะแกร่ง...ผิวก็ไม่คล้ำ

หลายครั้งซากินึกอิจฉาผิวกายของอาราชิที่ไร้ที่ติใดๆ

หญิงสาวเหลียวมอง “อะไร?”

อาราชิ “โชยุ”

ซากิ “หยิบเองสิ”

ร่างสูงนิ่ง

ซากิระบายลมหายใจแรงนิดหนึ่ง “โอเค ก็ได้”

หยิบเสร็จใบหน้าสวยคมหันยกยิ้มกับอีกสองคนที่เพิ่งเดินลงบันไดและเข้ามายังห้องครัว “อาบน้ำกันเสร็จแล้วเหรอเด็กๆ นั่งเลย อาหารพร้อมแล้ว”

บ้านนี้มีสมาชิกอีกสองคน เร็น วัยรุ่นอายุสิบหก มิคุ เด็กหญิงอายุหกปี นัยน์ตาของเร็นและมิคุครอบครองสีที่เหมือนดวงตาของอาราชิ

ซากิ “คิดถึงจัง วันนี้น้องๆ ตั้งใจเรียนกันหรือเปล่า?”

ทุกอย่างเป็นระเบียบ ทุกคนมีความสุข ไม่มีอะไรจะไร้ที่ติไปกว่านี้ในความคิดของอาราชิ หากทว่าซากิไม่ได้มีสายเลือดเดียวกับเขาและคนอื่นในบ้าน

ที่สำคัญ...เธอไม่รู้ความจริงนี้

และแน่นอน...ไม่มีใครคิดจะบอกความจริง ในเมื่อทุกอย่างมันดีอยู่แล้ว มีความสุขอย่างไร้ที่ตำหนิตามความคิดเกี่ยวกับครอบครัวอันสมบูรณ์แบบของชายอย่างอาราชิ

“มิคุมาดูนี่เร็ว ปลาซาบะ” ซากิชอบชวนน้องเล็กคุยเล่น

“น่าสงสาร...มิคุอยากดูปลาที่ไม่ตายมากกว่า” เด็กหญิงตัวเล็กยู่หน้าเมื่อชะเง้อมองงานศพปลาในกระทะ “มนุษย์ฆ่าสัตว์ มนุษย์เป็นโรคจิต”

“ก็หน้าตาคล้ายๆ กันแหละ” ซากิยิ้มเจื่อน จะเปรียบเทียบทำไมก็ไม่รู้ระหว่างปลาเป็นกับปลาปิ้ง นั่นเป็นความคิดของอาราชิ “ไว้ว่างๆ พวกเราค่อยไปเที่ยวทะเลพร้อมกันเนอะ”

จากโต๊ะอาหารดวงตาคมคายของอาราชิมองใบหน้าพี่สาวที่เปื้อนยิ้ม ทุกอย่างมันดีอยู่แล้ว หากวันหนึ่งเธอรู้ความจริงว่าไม่ได้มีสายเลือดเดียวกันกับคนอื่น...คงไม่ดี

ซากิ “รอแป๊บนะจะเสร็จแล้ว เร็นเสิร์ฟน้ำให้ที สอนมิคุเสิร์ฟน้ำด้วย อย่ากระแทกแก้วนะ วางให้เงียบเหมือนในร้านอาหารด้วย”

ซากิต้องเป็นแม่ที่ยอดเยี่ยมอย่างแน่นอน นั่นเป็นความคิดของอาราชิ

เสียงใสร่าเริง ร่างสีขาวที่รูปร่างได้สัดส่วนภายใต้ผ้ากันเปื้อน ริบบิ้นผูกเข้าด้วยกันเหนืออุ้งเชิงกราน เอวคอดเป็นเอสไลน์น่าสัมผัส เขานึกอยากรวบเอวนั้นไว้แล้วดันแผ่นหลังบางนั้นมาใกล้จนเนื้อเธอแนบไปกับเนื้อเขาจริงๆ

“ส่งจานเปล่าให้ที” เสียงใสเรียกเขาออกจากห้วงความคิด “อาราชิ”

ขณะใบหน้าสวยเหลียวมา...นึกอยากกดเธอลงกับพื้นจริงๆ

ทว่าร่างสูงเพียงลุกขึ้นหยิบจานตามคำขอ มือสีขาวที่เล็กกว่ามือใหญ่ของเขายื่นรับ ปลายนิ้วของทั้งสองสัมผัสกัน

มือสีขาวแบบนั้น...หากได้รวบไว้ทั้งสองข้างแล้วกดกับกำแพงหรือหัวเตียงคงดี

แล้วจูบริมฝีปากสีเรื่อไปด้วยเลือดฝาดนั้นอย่างร้อนแรงจนครางสักครั้ง...

“อาราชิ?”

ร่างแกร่งเสมองอีกทางเมื่อถูกเรียก เขายังยืนอยู่ใกล้เธอ

“ทำอะไร?” ซากิถาม

“เปล่า”

เมื่อครู่เขาเกือบจูบเธอ ทว่าเพียงเดินกลับมานั่งลงที่โต๊ะโดยไม่พูดอะไร

หากไม่กลับ...อาจไม่หยุดลงเพียงแค่นี้ก็ได้

ทว่าความรู้สึกกระหายการครอบครองนี้มันคืออะไร...? ครอบครองเรือนร่างสีขาวและทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

และความต้องการนั้นมันมากขึ้นทุกที

หน้าตึงอีกแล้ว อาราชิโกรธฉันเหรอ?

นั่นเป็นความคิดของซากิขณะปรายมองตามแผ่นหลังในเสื้อสีขาวสะอาดที่เดินกลับไปนั่งยังเก้าอี้ตัวเดิม

บางครั้งเธอไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิดเขาถึงยิ้มให้เธอน้อยลงทุกที พูดน้อย...ราวกับห่างเหินออกไปทุกขณะ

หรือเธอทำอาหารไม่อร่อย? หรือทำช้า?

ไม่เข้าใจจริงๆ

ช่างเหอะ

ซากิ “ลืมบอกไป ค่ำพรุ่งนี้พี่ไม่อยู่ ฝากดูน้องทีนะอาราชิ”