Chapter 5 Love Is…

ทว่าอาราชิเดินกลับโต๊ะไปแล้วพร้อมโทรศัพท์ของอีกฝ่าย นั่งลงที่เก้าอี้ตัวเองโดยเสียบโทรศัพท์ซากิลงในกางเกงยีนส์เอวต่ำบนร่าง

“ขอเบอร์หน่อยครับ” ผู้ชายที่เพิ่งเข้ามาทักทายซากิถามอีก

ซากิ “ฉันจำเบอร์ตัวเองไม่ได้ ขอโทษด้วยนะคะ”

โทรศัพท์ก็ไม่อยู่แล้วนี่ คิ้วเรียวสวยของหญิงสาวมุ่นเข้าหากันเมื่อจ้องหน้าน้องชายข้ามโต๊ะ

หลังจากไล่ผู้ชายคนนั้นไปสำเร็จด้วยการไม่ให้เบอร์...เธอก็ลุกมาหาอาราชิ สีหน้าบึ้งตึง

ซากิ “นายมาขวางพี่อย่างนี้ทุกที พี่จะขึ้นคานก็เพราะนาย”

คำก็พี่ สองคำก็พี่ ทั้งที่อายุห่างกันสามเดือนเศษ นั่นเป็นความคิดของอาราชิ

จู่ๆ เสียงผู้หญิงทักขึ้นข้างไหล่กว้าง “ฮาย อาราชิ”

เจ้าของเสียงที่มาถึงมีเส้นผมสีบลอนด์ ใส่เดรสสีดำรัดรูปที่สั้นสุดขีด

ซากิมองหญิงสาวที่เอ่ยทักน้องชาย ยิ้มให้เธอก่อนตวัดสายตาจิกน้องชายด้วยสีหน้ามุ่น “ทีนาย...ฉันยังไม่ว่า”

เรียกตัวว่า “ฉัน” แทน “พี่” แสดงว่าอารมณ์ไม่ดี ไม่รู้ประมาณว่าตัดพี่ตัดน้องกับเขาเวลาหงุดหงิดกันหรือเปล่า

สะบัดเสียงใสๆ แล้วจึงเดินจากไปสั่งดริ้งค์ที่เคาน์เตอร์ด้านหน้าอย่างหงุดหงิด

ไม่แฟร์เลยอาราชิ ซากิคิดเมื่อเดินไปสั่งดริ้งค์

เพื่อนชายของอาราชิมองตามซากิไป ก่อนเอ่ยหยอดเพื่อน

“มึงถูกพี่สาวเกลียดแล้วเว้ยเฮ้ย อาราชิ”

ดวงตาราวกับน้ำแข็งเย็นยะเยือกของอาราชิทำให้เพื่อนรูดซิปปากสนิท

หากแต่เพื่อนมันพูดถูก

ทำไมอาราชิจะไม่รู้ว่าการทำแบบนั้น...การหวงห้ามและขัดใจเธอแบบนั้นมันทำให้เธอห่างจากเขาออกไปทุกที

เพราะงั้น...หากเขาเป็นผู้ชายที่ไม่ใช่น้อง อาจถูกเกลียดขี้หน้าไปแล้ว

เพราะงั้นการเป็นพี่น้องกันแบบนี้มันก็ดี

“น้องชายหวงพี่สาว...น่ารักดี”

เมื่อซากิกลับมาถึงโต๊ะเพื่อนสาวที่มาด้วยกันกับเธอหยอดด้วยรอยยิ้ม

ซากิตวัดสายตาตำหนิ “ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้”

อาราชิ...หมอนั่นน่ะจอมบงการ

จากนั้นเจ้าของเดรสสีขาวถอนหายใจแรงๆ ไปหนึ่งที

“แย่สิ้นดี” ซากิกลอกตามองบน “ทีฉันยังไม่เคยว่าเขาสักคำ ฉันอายุ 19 แล้วนะ เพื่อนก็มีแฟนกันแล้ว ฉันก็ผู้หญิงธรรมดา อยากมีแฟน อยากแต่งงาน มีลูก มีชีวิตที่ดีเหมือนคนอื่นๆ แล้วกลับมาโดนห้ามทั้งๆ ที่ฉันเป็นพี่หมอนั่นแท้ๆ”

เพื่อน “ฉันว่าน่ารักดีนี่ จริงๆ นะ น้องชายแบบอาราชิน่ะใครก็อยากมี”

ซากิ “ไม่เลย! อาราชิไม่น่ารักสักนิดเดียว!”

อยากทึ้งหัวตัวเอง แต่ด้วยความสวยจึงไม่ทำแล้วเปลี่ยนเป็นกระดกดริ้งค์ด้วยอารมณ์หงุดหงิด

โอเค...การหวงพี่สาวไม่เข้าเรื่องทำให้อาราชิไม่น่ารัก แต่หากไม่นับเรื่องนิสัยและดูแต่เพียงรูปร่างหน้าตา...

อาราชิก็ไม่น่ารักอยู่ดี...

เขาหล่อมากต่างหาก เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อชัดเจนและเรือนร่างร้อนแรงแบบในฝันผู้หญิง โดยไม่ทำอะไรแค่อยู่เฉยๆ ยังเต็มไปด้วยเซ็กซ์แอพีลจนหญิงสาวทั้งบาร์เคลิ้ม

เรียกได้ว่าแซ่บสุดขีด

หากเขายิ้มง่าย ...อ่อนโยนเหมือนแนวน้องชายที่แสนดีในซีรี่ส์เธอคงได้หอมแก้มเขาเล่นเหมือนสมัยเด็ก และถ้าหากยังตัวเล็กคงอุ้มมากอดสักทีสองที

แต่นี่ร่างเขาสูงใหญ่ขึ้นมาก...เพราะฉะนั้นทำไม่ได้แล้ว ประกอบกับสีหน้าเรียบนิ่งอ่านยากจนถึงดุดันและเคร่งครัดกับพี่สาวอย่างเธอ...เธอเลยเลิกทำเรื่องแบบนั้นไปนานแล้ว

อาราชิน่ะนิ่งราวกับน้ำแข็งที่เยือกเย็นในช่วงสามสี่ปีมานี้ คงเพราะไม่ใช่เด็กอีกแล้วละมั้ง ไม่ก็เพราะรำคาญหรือไม่ชอบหน้าเธอ ซึ่งก็เป็นไปได้อยู่

“ถึงขนาดยึดมือถือพี่สาว...จะดีเหรอวะ” จากโต๊ะห่างออกไปเพื่อนชายข้างๆ ถามอาราชิ

ฝ่ายถูกถามไม่ตอบ ดวงตาคมราวกับสลักขึ้นจ้องมองซากินิ่งๆ

“เอิ่ม...แต่มึงลืมไปหรือเปล่าว่ามีสาวสวยยืนรอมึงอยู่” เพื่อนชายอีกคนพูดถึงหญิงสาวผมบลอนด์เมื่อกี้ ซึ่งนอกจากเอ่ยทักอาราชิก่อนเขาเดินไปยึดมือถือซากิกลับมาที่โต๊ะเธอก็ยังไม่ได้พูดอะไรอีก

“ไม่เป็นไร ถ้าเป็นอาราชิฉันพอรอได้” หญิงสาวผมบลอนด์ลุคเฉี่ยวบอกยิ้มๆ

เพื่อนอาราชิ “มีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่าคนสวย พอดีอาราชิมันไม่ค่อยว่าง”

“ไม่มี” สีหน้าหล่อนไม่แยแสคนหน้าตาธรรมดาข้างอาราชิ ราวกับมองไม่เห็นหรือเป็นแค่ฝุ่น ทว่ายิ้มหวานเมื่อหันมาทางอาราชิอีกที

“อาราชิ จำฉันได้ไหม ฉันฟุยุจากวิทยาลัยเอช เราเจอกันตอนนายแข่งบาสชนะเอชไง ฉันเป็นเชียร์ลีดเดอร์วันนั้น”

อาราชิ “จำไม่ได้”

หน้าหงายไปหนึ่งวินาที

ก่อนปั้นยิ้มใหม่

เพื่อนชายกระทุ้งซิกซ์แพ็คอาราชิ “คนนี้สวยชิบหาย มึงอย่ามาทำเย็นชาแบบนี้”

อาราชิบอกหญิงผมทองตรงหน้าด้วยเสียงเรียบ “ขยับ”

ฟุยุยิ้ม อาราชิชวนฉันเหรอ? “ขยับอะไร?”

หรือเขาชวนเธอแดนซ์?

อาราชิ “หลบที”

ฟุยุ “หลบ?”

อาราชิ “บัง”