09 สัมผัสรักนายวายุ (Lom - naam'mon)

09

(รวมสมาชิก)

******

Per."ไอ้หน้าปลาช่อนนั่นใคร มันจีบเธออยู่หรอ?"

"...." น้ำมนต์มองหน้าวายุด้วยความมึนงง คนที่ไหนจะหน้าเหมือนปลาช่อน คนตรงหน้าก็แสนจะปากร้ายเสียจริงๆ

"เขาชื่อออสตินค่ะ แล้วเขาก็ไม่ได้หน้าเหมือนปลาช่อนด้วยค่ะ" เจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มเถียงกลับคนตัวสูง

"ปลาช่อนก็คือปลาช่อน" วายุนิ่วหน้าเถียงข้างๆคูๆออกมา อย่างรู้สึกไม่ชอบใจบางอย่าง

"เฮ้อ..น้ำมนต์ไม่อยากเถียงกับพี่ลมหรอก เถียงไปก็ไม่ชนะ"

"ก็ดี" คนกวนยกไหล่ใส่

"ว่าแต่พี่ลมมา มีอะไรหรอคะ?" คนตัวเล็กถาม พร้อมเดินนำหน้าคนตัวสูง

"...^! วายุย่นคิ้วหากันเป็นปม เมื่อกี้หญิงสาวลืมตอบคำถามเขา แถมยังเดินนำราวกับตัวเองเป็นเจ้านายของเขาอีก

"ยัยเด็กลิง.." ริมปากหนาบ่นงึมงำ สาวยาวเดินตีเสมอคู่คนตัวเล็ก พลางมองเธอด้วยสีหน้ามุ่นราวกับประท้วงบางอย่าง

"ฉันมารับเธอไปกินหมูกระทะ..เห็นเมื่อวานงอน หน้าเป็นตูดลิง" เสียงห้าวเอ่ยบอก แต่ก็ไม่วายปากเสียใส่หญิงสาว

"...." หน้าจิ้มลิ้มแหงนหน้ามองวายุ สรุปตั้งใจจะมาง้อ หรือมากวนประสาทเพิ่มกันแน่

"สรุปจะไปไหม นัดกับไอ้ธีร์ ผู้กำกับไว้ด้วย" วายุก็โพล่งถามเมื่อเห็นน้ำมนต์เงียบไม่ตอบ

"ไปก็ได้ค่ะ..ว่าแต่ใครเป็นเจ้ามือหรอคะ?" น้ำมนต์ถามขึ้นมา หรือว่าคนตรงหน้าจะเป็นเจ้ามือ ปกติแล้ว กุนซือ ฐานทัพ เคยมากินอะไรแบบนี้ด้วยซะที่ไหน

"ผู้กำกับก็ต้องจ่ายดิ แก่สุดในวงหมูกระทะ จะมาให้เด็กหนุ่มอย่างฉันจ่ายได้ยังไง" ใบหน้าหล่อตอบ หากฐานทัพมาได้ยินคำพูดนี้ คงมีคันไม้คันมือ ไม่ก็อย่างบริหารเท้า

"คิกๆ" เสียงหัวเราะเบาๆ น้ำมนต์ถึงกับส่ายหน้าเมื่อวายุเปรียบตัวเองเป็นเด็กหนุ่ม เด็กโข่งล่ะสิไม่ว่า

"หัวเราะอะไร ยัยลูกลิง"

-*- คนหัวเราะถึงกับหยุดชะงัก มาว่าเธอเป็นลิงอีกแล้ว

"พี่ลมอะ ลิงเถื่อนนิสัยไม่ดี"

"...^! คิ้วหน้าขมวดยุ่ง เขาโดนเธอสวนกลับเข้าให้ นับวันน้ำมนต์ก็เริ่มร้าย และแสบมาก เมื่อก้มมองร่างคนที่เตี้ยกว่าก็เกิดการมันเขี้ยว

หมับ!! มือหนากระชากคอเธอมาล็อคไว้ จนเจ้าตัวถึงกับเบหน้ายุ่ง

"พี่ลม มันหนักนะ"

"เดินไปเรื่อยๆรถฉันอยู่ตรงนั้น" วายุเนียน ไม่ยอมยกแขนออกจากคอเรียว ทำเอานักศึกรอบๆต่างพากันมองมาที่คนทั้งสอง ใครเห็นก็ต้องคิดว่าเป็นแฟนกัน

"นิสัยเสีย ลิงเถื่อนขี้แกล้ง" เรียวปากเล็กว่าแล้วเบะปากคว่ำ แต่ก็ยอมเดินให้วายุล็อคคอจนมาถึงรถหรูของเขา

"ปากคอร้ายกาจ" วายุกัดฟันว่าอย่างมั่นเขี้ยวคนตัวเล็กไม่เลิก

หมับ!! ท่อนแขนหนักถูกมือเล็กจับออกจากคอ น้ำมนต์เปิดประตูรถซุปเปอร์คาร์คันสีเทาขึ้นมานั่ง โดยมีวายุทำหน้าที่ประจำคนขับเช่นเคย

@ร้านหมูกระทะ

ปั่ง!! ทันทีที่น้ำมนต์ก้าวลงมาจากรถ กลิ่นควันจากร้านหมูกระทะ ก็ทำเธอยิ้มอารมณ์ดีออกมาก

"...^ วายุที่ปิดประตูล็อครถเสร็จเป็นที่เรียบร้อยก็เดินเข้ามาหยุดกอดอกมองหน้า อะไรจะดูมีความสุขขนาดนั้น

"หอมจัง ชอบบรรยากาศนี้ที่สุดเลย" เจ้าของหน้าจิ้มลิ้มสูดจมูก ยิ้มกว้างออกมาราวกับได้สูดอากาศสดชื่น

"ถ้าจะหนัก" น้ำเสียงห้าวพึมพำ แล้วก้มมองหญิงสาวต่อ

"มองอะไรของพี่ลม" ดวงตาก้มโตตวัดมาถาม ก่อนจะก้าวเดินนำเข้าไปในร้านหมูกระทะ

"นับวันยิ่งร้ายกาจ" วายุว่าตามหลัง แล้วเดินตามหลังเธอจนแทบจะสิง ประเด็นคือตั้งใจแกล้งหญิงสาวนั่นแหละ

"พี่ลมถอยหลังออกไปเลย จะมาเดินติดอะไรขนาดนี้" น้ำมนต์ตวัดมาชักสีหน้ามุ่นใส่วายุ

"อะไร ก็เดินของเธอไปดิ" วายุก็ตีหน้ามึนใส่

"จิ้!" เถียงกับคนอย่างวายุก็เปล่าประโยนช์ เจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มก็ตวัดหันหนีิ ก้าวเดินเร็วๆไปทางโต๊ะที่มีดาด้าคอยกวักมือเรียก

"นั่นไงมากันแล้ว" เสียงหวานของดาด้าชี้ให้คนในโต๊ะ มองน้ำมนต์กับลมที่กำลังเดินเข้ามา

"ดูเหมือนน้องเล็กของเราจะโดนแกล้ง" ณิชาว่าพลางหันไปยิ้มกับกุนซือ

"ฉันเป็นน้ำมนต์จะถีบยอดหน้ามันสักที" กุนซือว่ากับภรรยาสาวของตัวเอง คนยังลมมันสมควรโดนเสียบ้าง

"...." ฐานทัพก็ส่งสายตาเรียบนิ่งไปที่คนทั้งสอง ก็ส่ายหน้าให้กับความป่วนของลม

"พี่ดาด้า พี่ณิชา" ริมฝีปากอมชมพูคลี่รอยยิ้ม เมื่อเห็นภรรยาของนายตำรวจทั้งสองมาด้วย เป็นเรื่องดีอย่างมาก ที่มีผู้หญิงด้วยกันมากินหมูกระทะด้วย

"สวัสดีค่ะ" หญิงสาวยกมือไหว้พวกผู้ใหญ่กว่าบนโต๊ะอย่างนอบน้อม กิิริยาและความเป็นตัวเองของเธอ เรียกรอยยิ้มเอ็นดูทั้งดาด้าและณิชาไม่น้อย

"น้ำมนต์มานั่งเลย พี่สองคนตักพวกหมู เบคอน มาเผื่อด้วยนะ หรืออยากทานอะไรเพิ่มก็ไปตักเลย" เสียงใสของเมียผู้กำกับว่า

"ค่ะ ขอบคุณพี่ๆมากนะคะ"

ลมทิ้งตัวนั่งประชันหน้ากับฐานทัพ มือหนาก็ฉีกซองตะเกียบจ้องตาผู้กำกับหนุ่มยิ้มๆ

"...." ฐานทัพก็ทำหน้านิ่ง อย่างไม่อยากเสวนากับคนฝั่งตรงข้าม เลยหันมาคีบหมูใส่จานให้ดาด้าต่อ

"เอาอะไรอีกไหมครับ เดี๋ยวพี่ไปหยิบให้"

"อยากกินตับอะ" ประโยคนี้ดาด้าไม่ได้เป็นคนตอบฐานทัพ แต่เป็นลิงเถื่อนตัวป่วนที่นั่งเท้าค้างทำตาเยิ้มมองฐานทัพ

"อยากกินตับหรอคะ" เสียงใสของน้ำมนต์ถาม แล้วคีบตับร้อนจี๋ในกระทะ มายัดใส่ปากวายุที่กำลังอ้าปากอยู่พอดี

ปรึบ!!

"อื้อหือ อักๆ" วายุคายตับร้อนลงถ้วยแทบทันที มันร้อนมากจนลิ้นของเขาแทบพอง น้ำมนต์จับยัดใส่ปากเขาอย่างนี้ได้ไง

"หึ" / "หึ" ทั้งกุนซือและฐานทัพเห็นภาพ ก็ต่างยกยิ้มสะใจออกมาพร้อมกัน คนอย่างวายุต้องโดนซะบ้างจะได้รู้สึก

"ดูท่าจะร้อนมากเลยนะนั่น" ดาด้าว่าแล้วเอามืออุดปากอย่างตกใจแทน

"ลิ้นพองแน่เลยอะ" ณิชาว่าขึ้นมาด้วยอีกคน แต่ก็แอบอมยิ้มออกมาเช่นกันที่เห็นวายุโดนแกล้งบ้าง ปกติเห็นแต่เขาไปแกล้ง คอยป่วนคนอื่น

"หือ ยัยลิงกังเธอจงใจแกล้งฉันใช่ไหม?" น้ำเสียงกดต่ำว่าแล้วตวัดใบหน้ามองเธออย่างเอาเรื่อง

"เปล่านะคะ ก็เห็นว่าพี่ลมบอกอยากกินตับ" เธอตอบเขาด้วยหน้าและแววตาใสซื่อสุดๆ

"ไม่เชื่อ เธอมันร้าย นับวันก็มีแต่ความร้าย" วายุกัดฟันพูด ต่อว่าคนข้างๆ อยากจับเธอบีบคอเสียจริงๆ เขาไม่เชื่อหรอก

"น้ำมนต์ไม่ได้ร้ายนะ" เธอเถียงกลับสีหน้าใสซื่อ

"...^ วายดุดลิ้นกระทุ้งแก้ม แค้นนี้เขาฝากไว้ก่อนเถอะ ครั้งนี้เด็กมันร้าย

"สองคนนี้ ตีกันเก่งเหมือนคู่เราเลยเนอะ" เสียงหวานของณิชากระซิบกับกุนซือหน้ายิ้ม

"หึ" กุนซือก็ยิ้มตอบ ยกมือลูบหัวหญิงสายด้วยสายตาเอ็นดูอย่างหลงรักเมียตัวเองหนัก

"ไม่ต้องกินของหวานแล้วมั้ง" ดาด้าเอ่ยแซวเพื่อนรักของตัวเองยิ้มๆ

"น้ำมนต์ไปตักอาหารมาเพิ่มดีกว่า" เสียงเล็กว่าจบ ก็ลุกจากที่นั่งเพื่อหนีสายตาอาฆาตของวายุ และใช่เมื่อกี้เธอจงใจแกล้งเขานั่นแหละ

"ดี..นั้นฉันไปด้วย" วายุก็รีบลุกตาม ไปก่อกวนน้ำมนต์ที่พยายามจะเดินหนี

"เฮ้อ" ฐานทัพถอนหายใจ กินหมูกระทะครั้งนี้สีสันดีเหลือเกิน บนโต๊ะมีความหวานของณิชาและกุนซือ และความป่วนของคู่ลมกับน้ำมนต์

"ด้าว่า..น้ำมนต์ก็แอบแสบใช่ย่อยนะคะ"

"หึ..เหมาะสมกับคนกวนดี" ฐานทัพตอบภรรยาสาวด้วยรอยยิ้มบาง พลางมองภาพสองหนุ่มสาวที่หยอกล้อตักอาหารอยู่ด้วยกัน

อีกด้านมุมตักอาหารสด

"พี่ลมอย่ามากวนน้ำมนต์นะ" เสียงเล็กขู่ฟ่อ เธอตักสิ่งไหน วายุก็คอยตักกันท่าตลอด ตอนนี้เธอเริ่มโมโหเขาแล้ว

"ก็ฉันอยากกินเบคอนเหมื่อนกัน กวนเธอตรงไหน?" เสียงห้าวตอบ แล้วคีบเบคอนก้อนหนาใส่จานตัวเอง

"จิ้!" น้ำมนต์ขยับตัวออกห่างร่างคนตัวสูง มาตักข้าวผัด ซึ่งวายุก็ตามมายืนข้างๆ จุดตรงนี้ สามารถมองออกไปได้ไกลเห็นความมืดจากสวนหย่อมได้

ดวงตากลมโตที่สนใจตักข้าวผัดอยู่ จู่ๆก็มีอะไรดลใจให้หันมอง แล้วก็ต้องชะงักตาค้าง

"...!"

ภาพคนไร้หัวกำลังยืนโบกมืออยู่ตรงม้าหินอ่อน แถมร่างยังไม่เหยียบพื้นดิน จะเป็นอะไรไปได้ ถ้าไม่ใช่...

"เธอมองอะไรของเธอ?" วายุขมวดคิ้วมุ่นเงยหน้ามองตามหญิงสาวบ้าง

"เชี้ย!!" เสียงอุทานตกใจ ตามด้วยเสียงกระดิ่งที่ร้องสั่นดั่งขึ้นเรื่อยๆ

กริ้งงงงงง กริ้ง!!!ๆ

"พะ..พี่ลมเห็นเหมือนกันใช่ไหม?"

"...."

*******************************.