10 สัมผัสรักนายวายุ (Lom - naam'mon)

10

(ลิงตีกัน..)

******

[Part.naam'mon]

ฉะ..ฉันเห็นร่างคนหัวขาด และเขาไม่ใช่คนอย่างแน่นอน ตอนนี้ฉันยืนตัวแข็ง ตาค้างเลยล่ะ เขาโบกมือเรียกฉันด้วย ฮือ น่ากลัว!

"เธอมองอะไรของเธอ?" พี่ลมเขาขมวดคิ้วมุ่นเงยหน้ามองตามฉันบ้าง

"เชี้ย!!" คำสบถหยาบเหมือนตกใจเป็นอย่างมาก หรือว่าเขาจะเห็น

กริ้งงงงงง กริ้ง!!!ๆ เสียงกระดิ่งก็ดังขึ้น ดังเรื่อย เป็นสัญญานเตือนว่ามีดวงวิญญานตายโหง ที่มีแรงพยาบาทมาก

"พะ..พี่ลมเห็นเหมือนกันใช่ไหม?" ฉันถามเสียงสั่นๆ วางจานอาหารที่ตัก ขยับเข้าหาคนตัวสูงที่มองค้างๆไปยังตรงจุดเดียวเช่นกัน

"หมาน่ะหรอ" เสียงห้าวตอบแล้วก้มมองหน้าฉัน

"หมาอะไรคะ?" ฉันถาม แต่ก็ยังไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองหรอก วิญญานดวงนี้น่ากลัวเกิน ไม่ไหวๆ

"เออ ก็หมามันกำลังผสมพันธุ์กัน"

"...!" ฮะ ฉันรีบตวัดใบหน้ามองตรงไปกับที่เจอดวงวิญญานหัวขาด ซึ่งเขาหายไปแล้ว ตอนนี้มีแต่น้องหมาจรสองตัวกำลัง..ผสมพันธุ์กันอย่างที่พี่ลมว่า

"มองใหญ่ ทะลึ่ง ไปแอบดูเขาได้เสียกัน"

"...." พี่ลมนี่เขาจริงๆเลยนะ ไอ้ลิงเถื่อนปากสุนัข ฉันจึงหยิบจานข้าวผัดกับจานเบคอน เดินหนีกลับมาที่โต๊ะ

ปรึบ!! ร่างคนตัวสูงก็เดินตามกลับมานั่ง ทิ้งตัวลงข้างฉัน ไม่พอยังกวนฉันต่ออีก ใบหน้าคนนิสัยเสียยื่นหน้าเข้ามา

"ระวังตาเป็นกุ้งยิงนะ" คนกวนพูดตามหลัง

"น้ำมนต์ไปตักข้าวผัดมาเหมือนพี่เลย ตอนมาถึงพี่ก็ตักกินเป็นอย่างแรก บอกเลยอร่อยมาก" พี่ณิชาชี้มาที่จานข้าวผัดฉันหน้ายิ้มๆ

"ค่ะ..น้ำมนต์เห็นว่าน่าทานดี" ฉันก็ตอบยกยิ้มให้พี่ณิชา แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกกินไม่ลงแล้ว ไม่ใช่เป็นเพราะหมากำลังผสมพันธุ์กันหรอก แต่เป็นดวงวิญญานดวงนั้น เขามีพลังความอาฆาตแรงมาก ฉันมีลางสังหรณ์ว่าในอีกไม่ช้า จะต้องพบเจอกับวิญญานดวงนี้อีกแน่ๆ แค่คิดก็ขนลุกแล้ว

เวลาล่วงเลยมาถึงสองทุ่ม ทุกคนในโต๊ะ ต่างคนต่างอิ่มกันหมดแล้ว คนจ่ายตังค์ก็เป็นผู้กำกับฐานทัพ อย่างที่พี่ลมว่านั่นแหละ ท่านเป็นเจ้ามือตามลำดับอายุและตำปหน่ง ^^

"งั้นแยกกันกลับเลยเนาะ ไว้เจอกันใหม่" พี่ดาด้าโบกมือลา แล้วเดินออกไปกับผู้กำกับ

"ไว้เจอกันนะคะ ลม น้ำมนต์" พี่ณิชาว่าด้วยรอยยิ้ม

"ค่ะ.." ฉันพยักหน้ายิ้มๆ ตรงนี้ก็เหลือแค่พี่ลมและฉัน

"กลับดิ..จะยืนรอดูหมาเขาได้กันอีกรอบหรอ" พี่ลมเขาพูด แล้วล้วงกระเป๋าเดินนำหน้าฉันไป

"ไอ้พี่ลิงเถื่อนปากหมา" ริมฝีปากอุบอิบของฉันว่าตามหลังคนตัวโตเบาๆ แล้วรีบเดินตามเขาไปติดๆ เมื่อกี้รู้สึกว่าข้างหลังมันเย็นๆเหมือนมีพลังงานบางอย่าง ไม่อยากเห็นภาพสยองขวัญอีก

15 นาทีต่อมา..

ตอนนี้พี่ลมขับรถมาถึงคอนโดฉันแล้ว วันนี้แปลกรถไม่ติดเลย ฉันหันไปกล่าวขอบคุณแล้วยกมือไหว้คนข้างๆ

"ขอบคุณนะคะ ที่มาส่ง"

"อืม.." พี่ลมำยักหน้ารับนิ่งๆ ไม่ได้เอ่ยพูดอะไรต่อ ฉันเลยหันมาปลดสายเข็มขัดนิรภัย กำลังจะผลักประตู จู่ๆเสียงทุ้มก็เรียกเสียก่อน

"สรุปไอ้หน้าปลาช่อนมันจีบเธอหรอ?"

"...?? อะไรของพี่ลมเขา มาย้อนถามเดินเมื่อตอนเย็นเนี่ยนะ

"เขาไม่ได้หน้าปลาช่อนค่ะ อีกอย่างน้ำมนต์ก็บอกไปแล้วด้วย ว่าเขาชื่อ พี่ออสติน" ใบหน้ายู่ๆของฉันตอบคนที่กำลังขมวดคิ้วกวน

"พี่ออสติน?" พี่ลมเขาเลียนเสียงเล็กๆ แล้วก็เบะปากใส่ฉัน

"น้ำมนต์ไปดีกว่า" ฉันผลักประตูก้าวลงมาทันที โดยไม่สนเสียงห้าวที่เรียกตามหลังมา

"อย่าลืม พรุ่งนี้นะ ยัยลิงกัง"

"...." ซึ่งฉันก็ได้ยินนั่นแหละ วันพรุ่งนี้มีปฏิบัติภารกิจสำคัญ ฉันกับพี่ลมต้องเข้าไปเอาของบางอย่างในบ้านหลังนั้น และสิ่งที่ทำให้ฉันกับพี่ลมเข้าไปได้ ก็คือเด็กๆที่เป็นลูกๆเจ้าของบ้าน

หลักฐานที่ฉันจะไปเอา คือกล้องที่แอบติดไว้ภายในห้องทำงานของนายอันเดรส แล้วก็ของอีกอย่างที่ต้องแอบเอาออกมาให้ได้ คือเครื่องบันทึกเสียงสำรอง แม่หมอเตือนไว้ว่า ต้องระวังภรรยาเจ้าของบ้านให้ดี เธอเป็นพวกเล่นของสายดำ มีพรายกระซิบบอก แต่วันพรุ่งนี้รู้สึกว่าเธอจะไม่อยู่บ้านเลยค่อยเบาใจลงมาหน่อย แต่ถึงยังไงก็ประมาทไม่ได้หรอก

"เฮ้อ.." ฉันถอนหายใจ ขออธิษฐานให้วันพรุ่งนี้สิ่งศักดิ์สิทธิ์่ช่วยให้ผ่านพ้นไปได้ดีด้วยเถอะ

[End Part.naam'mon]

:

วันต่อมา..

"ทำไมพี่ลมต้องเลือกให้ใส่ชุดลิงด้วย" น้ำว่าออกมาหน้ายุ่ง ตอนนี้ทั้งเธอและวายุยู่ในชุดมาสคอตลิงสีน้ำตาลกันทั้งคู่ เธอก็แค่ไม่เข้าใจทำไมต้องเป็นชุดลิงด้วย

"ใส่ๆไปเถอะ พวกเด็กๆอะชอบชุดมาสคอตแบบนี้กันเยอะ เพื่อความเนียน" วายุก็ก้มหน้าพูดเบาๆ เพราะในตอนนี้คนทั้งสองอยู่ในบ้าน เจ้าพ่อค้ามนุษย์รายใหญ่ระดับประเทศ

ทำให้รอบๆตัวมีแต่พวกลูกน้องตัวใหญ่ บุคลิกดูดุ คอยจับตามองลิงทั้งสองตัวอยู่อยู่

"น้ำมนต์ว่าเด็กๆไม่น่าจะชอบอย่างที่พี่ลมว่านะคะ" นิ้วเรียวชี้ไปที่ลูกสาวกับลูกชายเจ้าของบ้าน กำลังนั่งเล่นด้วยกันเงียบๆ เด็กทั้งสองมาเล่นกับเธอแค่เพียงเดี๋ยวนึง ก็เบื่อ แล้วกลับไปนั่งเล่นกันเองแค่สองคน ไม่เรียกเจ้าลิงสองตัวนี้ด้วยซ้ำ

"ก็ดีดิ..จะได้มีโอกาสไปเอาของ" วายุก็ว่าด้วยใบหน้าชิลล์

ทว่า.."เฮ้ย.." เสียงทุ้มใหญ่ของชายร่างกำยำ เดินเข้ามาหาคนทั้งสอง

"พวกคุณหนู เบื่อพวกเองสองคนแล้ว ก็กลับกันไปเถอะ"

"โฮ ไม่ได้หรอกครับพี่ชาย ผมกับน้องสาวรับเงินแล้ว ก็ต้องอยู่ตามเวลาให้เต็ม" วายุรีบเล่นละครใส่ลูกน้องของอันเดรสทันที

"ใช่ค่ะ..เดี๋ยวคุณอันเดรสกับคุณวาณี จะคิดว่าพวกเราสองคนไม่ซื่อสัตย์" เสียงเล็กของหญิงสาวในชุดลิง มาสคอตก็ช่วยวายุเล่นละครอีกแรง

"...." ชายตัวใหญ่ก็ส่ายหน้า สองคนนี้จะซื่อสัตย์อะไรขนาดนี้ เป็นตนรับเงินมาแล้วก็คงจะรีบกลับ ไม่มาทนอยู่เล่นกับเด็กทั้งสองหรอก

"นะคะ..พี่ชาย" ดวงตากลมโตของลิงน้ำมนต์ทำตาปริบๆใส่

"นะคร้าบ พี่ชาย" วายุที่มองอยู่ ก็เลียนแบบทำตาอ้อนๆอย่างหญิงสาวบ้าง กลายเป็นว่าตอนนี้เจ้าลิงสองตัวกำลังอ้อนชายร่างบึกบึนตรงหน้า

"เออๆ แล้วแต่พวกเองสองคนเถอะ จะอยู่จนครบเวลาก็อยู่ แต่อย่าไปเพ่นพ่านในที่ของนายก็แล้วกัน" เสียงเข้มเตือนก่อนหันหลังเดินออกไป

"ไปเรียนการแสดงมาจากใคร" วายุแขวะคนตัวเล็กทันที

"ก็จากพี่ลมไงคะ" น้ำมนต์ตวัดหน้ามาตอกกลับวายุ พร้อมกับเดินไปนั่งเล่นกับเด็กทั้งสองที่สนามหญ้า ทิ้งให้วายุมองตามหน้ายุ่งๆ

"เรียนจากฉัน ไปเรียนตอนไหน" วายุพึมพำ หันนิ้วชี้ที่ตัวเองหน้างงๆ ก่อนจะเดินตีเนียนไปนั่งเล่นกับเด็กๆด้วย

จนกระทั่ง เวลาต่อมา..

ลิงสองตัวกำลังย่องเบาเข้าห้องทำงานเจ้าของบ้าน โดยคนตัวเล็กคอยเกาะหลังวายุไว้ ดวงตากลมโตกวาดสายตามองไปรอบเพดาน กลัวว่าจะมีวิญญานที่ไหนโผล่มา ไม่ทันได้เอากล้องกับเครื่ิองบันทึกเสียง ไหนจะพวกลูกน้องของอันเดรสอีก

"พี่ลมแน่ใจนะคะ ว่าเราสองคนจะไม่ถูกจับได้กันก่อน" เสียงเล็กว่าขึ้นมา ในระหว่างที่วายุกำลังหมุนลูกบิดห้องทำงาน

"ไม่แน่ใจ แต่ก็ต้องทำ" วายุก็ตอบด้วยความชิลล์ จงใจกวนหญิงสาว ตอนนี้คนทั้งสองก็เข้ามาข้างในห้องทำงานของเจ้าขององค์กรค้ามนุษย์ได้สำเร็จ

"พี่ลมอะ จะพูดให้ใจชื้นหน่อยก็ไม่ได้" น้ำเสียงเล็กบ่นหน้ามุ่ยๆ

"เธอก็รู้ว่าฉันพูดตอแหลแบบนั้นไม่เป็น" ใบหน้าหล่อกวนตวัดมาตอบหญิงสาว

"...."

ไปเอาเครื่องแอบฟังใต้โซฟาตัวนั้น ส่วนฉันจะปีนไปเอากล้องบนนั้น" วายุจัดแจงสั่งคนตัวเล็ก ก่อนจะย้ายตัวไปปีนตู้เก็บเอกสาร

"ค่ะ.." ใบหน้ามุ่ยๆตอบ แล้วเดินไปเอาเครื่องดักเสียงตามคำสั่งของเขา

"ได้แล้ว" ใบหน้าจิ้มลิ้ม ยกยิ้มหลังจากได้ของสำคัญ

ปึก!! ร่างตัวโต กระโดดตัวลอยลงมาจากเก้าอี้ จนหญิงสาวที่ยืนอยู่ทำหน้าเสีย

"พี่ลมเดี๋ยวพวกลูกน้องที่อยู่ข้างล่างก็ได้ยินหรอก"

"ไม่ได้ยินหรอก" เสียงห้าวว่า เก็บกล้องลงในกระเป๋าลิงของตัวเอง แล้วเดินนำหญิงสาวหมายจะออกจากห้อง

ทว่า..แกร็ก!! "พวกมึง!" เสียงดุของชายร่างกายใหญ่โตชี้หน้าอย่างเอาเรื่องคนทั้งสอง

"....!!" น้ำมนต์ก็เริ่มหน้าซีดๆ เธอจะตายไหมเนี่ย อายุอานามก็พึ่งจะยี่สิบเอง

"ใจเย็น พอดีผมมาเอา.." วายุยกยิ้มใจเย็น อีกมือก็คว้าแฟ้มหนักมาถือ

"เอาอะไรของมึง นี่ห้อง.." ชายร่างท้วมอ้าปากพูดไม่จบหรอก โดนแฟ้มหนักๆจากแรงมหาศาลของวายุฟาดรัวๆไม่ยั้ง

ป้าบ!!! ป้าบ!!! ป้าบ!!

"พะ..พี่ลม" น้ำมนต์ที่เห็นภาพก็เอามืออุดปาก มองวายุที่ยกแฟ้มฟาดหัวคนตัวใหญ่อย่างบ้าคลั่ง

ป้าบ!!! ป้าบ!! ป้าบ!!

จนในที่สุด!..

ปึก!! ร่างใหญ่โตล้มลงหมดสติลงไปในที่สุด

"เป็นไงล่ะมึง เจอแฟ้มมรณะ" เจ้าของใบหน้าหล่อก็ว่า แล้วโยนแฟ้มในมือทิ้งหันมามองคนตัวเล็กที่ยืนมองอึ้งๆ

"ไปเร็ว จะยืนให้มันมาอีกคนหรอไง" พอว่าจบมือหนาก็ฉุดมือหญิงสาวเดินออกมาด้วยกัน

"...."

หลังจากออกมาจากบ้านอันเดรสได้ ลิงทั้งสองในชุดมาสคอตก็เดินออกมาตามทาง รอรถจากทางสน.มารับ

"น้ำมนต์ขอพักก่อนได้ไหมคะ" คนตัวเล็กที่เดินออกมาไกลเริ่มเหนื่อย ก็ทิ้งตัวนั่งลงบนฟุตบาทถนน

"ถ้าจะนั่งขนาดนั้นก็ไม่ต้องขอแล้วมั้ง" วายุก็เท้าเอวว่าหญิงสาว ที่ล้วงห่อขนมออกมาจากในชุดมาสคอต

"ขอกินขนมก่อนนะ น้ำมนต์หิว" ริมฝีปากอมชมพูว่า กำลังจะแกะห่อขนมกิน

แต่แล้ว..หมับ!! ห่อขนมถูกลิงตัวใหญ่แย่งไปต่อหน้าต่อตา

"พี่ลมของน้ำมนต์นะ" คนโมโหหิวก็ลุกขึ้นยืน วิ่งเข้าไปยื้อแย่งขนมจากมือฉก

"แบ่งบ้างดิ" คนขี้แกล้งก็ว่า อีกมือก็จับถุงขนมของหญิงสาวไว้อย่างไม่ยอมคืน

"ไม่แบ่ง เอามานะ" ใบหน้าจิ้มลิ้มส่ายหน้า เริ่มโมโหคนตัวโต จู่ๆก็มาแย่งของกินเวลาเธอหิว เขามันเกเรที่สุด

"ไม่แบ่ง..ก็ไม่ให้"

"พี่ลม ไอ้ลิงเถื่อนนิสัยไม่ดี!"

"ฮะๆ" เสียงหัวเราะอย่างสะใจที่ได้แกล้ง ทำเอาคนตัวเล็กโมโหเข้าไปใหญ่

"เอาคืนมานะ.."

ระหว่างนั้นก็มีรถติดไฟสีแดงขับเข้ามาจากทางเข้าซอย เป็นรถที่มารับคนทั้งสองกลับ กุนซือที่นั่งอยู่ข้างหน้าก็เพ่งมองหน้านิ่ง

^^ รชตที่ทำหน้าที่ขับรถก็โพล่งออกมาด้วยรอยยิ้มขำ"พบลิงสองตัว กำลังตีกันอยู่กลางถนนครับ"



​********************************