08 สัมผัสรักนายวายุ (Lom - naam'mon)

08

(รุ่นพี่คณะวิศวะ)

******

Per."ไม่มีทาง กูคิดกับยัยเด็กลิงแค่น้องสาว" เสียงเข้มของวายุบอกรชตด้วยหน้ามั่นใจ มือหนาวางบนหัวทุยสวยพร้อมขยี้

"อือ..พี่ลม" น้ำมนต์ทำหน้ามุ่นคว้ามือใหญ่ออกจากหัว พลางเงยมองหน้าวายุ

"มองอะไร ไปกลับ" วายุล็อคคอหญิงสาวให้เดินออกมาพร้อมกัน

"พี่ลมอย่ามาล็อคคอน้ำมนต์ได้ไหม เดินเองได้" ท่อนแขนหนาถูกจับให้ออกจากคอ แต่วายุก็แกล้งทิ้งแรงหนักๆลงคอหญิงสาวอีก

"พี่ลม" น้ำเสียงเรียกเริ่มแข็ง พลอยทำให้นายตำรวจที่นั่งอยู่ เดินผ่านไปมามองกันยิ้มๆ สองคนนี้เรียกว่าเป็นสีสันประจำสน.ได้ กี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็เถียงจิกกัดกันตลอด

"โฮ เสียงเปลี่ยนซะด้วย" ใบหน้าทะเล้นของวายุว่า ยกมือออกจากคอเรียว ล้วงกุญแจรถออกมาจากกระเป๋ากางเกงเดินนำไปที่รถหรู

"...." น้ำมนต์มองคนตัวสูงที่เปิดประตูขึ้นบนรถไปก่อน ก็ทำหน้ามุ่นก้าวเปิดประตูเข้ามานั่งเงียบๆ ไม่พูดจาใดๆ กับคนขี้แกล้ง

รถซุปเปอร์คาร์ขับสู่ถนนใหญ มาติอแยกกไฟแดงได้สักพักใหญ่ ภายในรถก็มีแต่ความเงียบมาตั้งแต่ตอนออกจากสน.

"...^! วายุที่วางมืออยู่บนพวงมาลัยขับ ก็ขมวดคิ้วยุ่งมองหน้าจิ้มลิ้มที่นั่งเงียบผิดปกติ เหมือนกำลังโกรธเขา

"ลิงกัง" ริมฝีปากหนาพึมพำเบาๆ ส่ายหน้ายิ้มๆหันมองไปทางอื่นแทน

จ๊อกๆ เสียงท้องร้องหิวข้าวของใครบางคนดังขึ้น

"...^ ใบหน้าหล่อเลิกคิ้วนิดๆหันมองหน้าขำ เมื่อเห็นหญิงสาวกำลังใช้มือกุมท้องน้อยของตัวเอง

"เสียงท้องร้องเธอ นี่มันทรหดดีจัง" วายุยิ้มร่าพูดขึ้นมาขำๆ

"...." คนโดนว่าก็ทำหน้ามุ่น ก็เธอไม่สามารถห้ามท้องตัวเองได้หนิ ทำไมเขาต้องมาตลกใส่เธอแบบนี้ด้วย

แต่แล้ว..

โคร่ก!! คร่าก!! เสียงท้องร้องดังก้องไปทั่วรถ

~*~ ใบหน้าจิ้มลิ้มก็ลอบยิ้มตลก มองร่างคนตัวโตที่ทำหน้าเนียนๆเงียบ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"เสียงท้องร้องของพี่ลม ทรหดยิ่งกว่าของน้ำมนต์อีกนะคะ" หญิงสาวแซวประโยคเดียวกับที่วายุใช้ว่าเธอ

"...."

20นาทีต่อมา...

ควั่นจากหม้อดินโมงเหนือขึ้นฟ้ามืดๆ ทั้งวายุ น้ำมนต์ต่างก้มหัวซดน้ำจิ้มจุ่มในถ้วย ด้วยความหิวโหยกันสุดๆ

"ผัวเมียคู่นี้มันกินเก่งจริงๆ" ลุงเจ้าของร้านหันไปว่ากับเมียตัวเองด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม เพราะตั้งแต่คนทั้งสองมาก็สั่งเบิ้ลกันแทบถล่มทลาย ไม่เกรงสายตาโต๊ะรอบๆเลยสักนิด

น้ำมนต์ที่ก้มกินจิ้มจุ่มในถ้วยจนหมดก็เงยหน้า หยิบตะเกียบอีกอันมาล้วงหมูในหม้อดินที่ตักใส่ไปก่อนหน้า

หมับ!! หมูชิ้นใหญ่ถูกคีบแย่งตัดหน้ากันเห็น วายุยกยิ้ม กำลังจะอ้าปากกิน

"พี่ลม! หมูชิ้นนั้นมันของน้ำมนต์นะ" เจ้าของหน้ามุ่นขึ้นเสียงใส่คนตรงหน้า คีบตะเกียบจะเอาหมูชิ้นใหญ่คืน

"เฮ้ย..ก็ฉันตักได้ก่อนอะ" วายุก็ทำหน้ามุ่น ยกตะเกียบหนี จ้องเขม็งหญิงสาวอย่างไม่ยอมเช่นกัน

"แต่ชิ้นนี้น้ำมนต์เป็นคนเอาลงหม้อ"

"มั่วนิ่ม..จะมาของเธอได้ยังไง ในหม้อก็มีตั้งหลายชิ้น" เสียงห้าวก็ว่า พร้อมอ้าปากจะงับชิ้นหมู

"ก็น้ำมนต์จำได้อะ.." เสียงเล็กก็ไม่ยอม ลุกจากที่นั่งโน้มตัวด้วยความเร็วแสง

งับ!!

"เฮ้ย!.." ลมโพล่งเสียงดัง เมื่อหมูชิ้นใหญ่ถูกคนตัวเล็กฉวยไปต่อหน้าต่อตา

"คิดว่าฉันยอมหรอ" วายุดุนลิ้น โน้มหน้ายื่นเข้าไปแย่งแผ่นชิ้นหมูจากปากคนตัวเล็ก

"อือ!" น้ำมนต์เบิกตาค้าง จ้องตาคนเจ้าเล่ห์ ที่ฉกหมูออกจากปากเธอไปยืนเคี้ยวด้วยหน้าตากวน

"ฮึย! คนนิสัยเสีย นิสัยแย่" ริมฝีปากเล็กต่อว่าด้วยความงอน แล้วสะบัดหน้าเดินออกจากร้านทันที

"อ้าว ยัยลิงกังงอนจริงดิ" ลมตะโกนตามไล่หลังคนตัวเล็ก รีบคว้ากระเป๋าตังควักแบงค์เทาสองใบส่งให้ลุกเจ้าของร้าน

"ลุงไม่ต้องทอนนะ"

"เออๆ ขอบใจพ่อหนุ่ม" ลุงเจ้าของร้านพยักหน้า เก็บเงินใส่กระเป๋าเอี๊ยมกันเปื้อน พลางบ่นกับเมียตัวเอง

"หนุ่มสาวสมัยนี้ ตามอารมณ์ไม่ทันจริงๆ"

"ลิงกัง นี่เธองอน กับแค่หมูชิ้นเดียวจริงๆหรอ" เสียงทุ้มเรียกคนข้างหน้า เมื่อเห็นว่าเธอไม่หยุดก็รีบวิ่งไปดักหน้า

"...." น้ำมนต์มองเจ้าของใบหน้าหล่อเหลานิ่ง

"เอาเป็นว่าฉันจะเลี้ยงหมูชุดใหญ่ให้เธอเลย หายงอนไหม?" วายุต่อรองคนโมโหหิว กระดิกนิ้วก้อยไปตรงหน้าคนงอน

"...." ดวงตากลมใสก้มมองนิ้วก้อยหน้าที่ยืนมาตรงหน้าก็เม้มปากแน่น

"น้ำมนต์ไม่ใช่เด็กที่จะมาเกี่ยวก้อยคืนดีกับพี่ด้วย.." พอว่าจบหญิงสาวก็เมินหน้าหนี เดินกอดอกนำมาทางรถซุปเปอร์คาร์

"...." วายุมองตามอึ้งๆ แค่แย่งหมูเธอกินแค่ชิ้นเดียว ถึงกับโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แล้วนี่เขาจะง้อลิงกังตัวป่วน ตัวนี้ยังไงดี คิดแล้วก็ปวดหัวกับพวกผู้หญิง

วันต่อมา..@ใต้อาคารคณะมนุษยศาสตร์

"โครงการขายของเอาเงินเข้าองค์กรการกุศลครั้งนี้ มีรุ่นพี่ปีสามจากคณะวิศวะมาร่วมด้วย ช่วงบ่ายอาจารย์ขอความร่วมมือนักศึกษาคณะมนุษยศาสตร์ปีสอง มาร่วมตัวกันลานหน้าอาคารด้วยค่ะ"

"เจอกิจกรรมจนได้" ธามที่นั่งดูดน้ำอยู่ เงยหน้าบ่นขึ้นมาด้วยความเบื่อหน่าย หลังจากประกาศตามสายจบลง

"ก็น่าสนุกดีออก.." น้ำมนต์ยกยิ้ม อะไรที่เป็นจิตสาธารณะ ทำเพื่อคนอื่นเธอนั้นชอบเป็นอย่างมาก

"แต่พวกรุ่นพี่คณะวิศวะ มีแต่พวกผู้ชาย" ข้าวหอมบ่นขึ้นมาบ้าง มหา'ลัยแห่งนี้ ใครๆก็รู้ว่าคณะวิศวะ มีแต่พวกเถื่อนๆ

"ผู้ชายแล้วยังไงหรอครับน้อง" เสียงทุ้มห้าวของกลุ่มชายใส่เสื้อช็อปสีแดงเป็นคนว่า ถัดมาข้างๆก็มีร่างสูงอีกคน ใบหน้าหล่อแววตาดูร้ายๆยืนเท้าเอวมองอยู่

"งานเข้า นี่มันหัวโจกเลยนะ" ธามว่าเบาๆกับน้ำมนต์ที่ทำตาปริบๆ มองหน้ารุ่นพี่วิศวะทั้งสอง เธอจำได้แม่นว่าเป็นคนเดียวกับที่เธอแข่งรถชนะ และเป็นคนเดียวกันที่มากระทืบรุ่นพี่ในคณะฯ

"...." ข้าวหอมเงียบ ก้มหน้าหลบสายตาคนทั้งสองกลัวๆ เพราะรู้ความนักเลงชื่อเสียงของสองคนนี้ดี

"เงียบทำไม มีอะไรให้น่ากลัว พวกฉันไม่ใช่ผีนะ?" รอนว่าด้วยเสียงห้าวแล้วทิ้งตัวนั่งลงโต๊ะเดียวกัน

"...." ร่างสูงของเจ้าของดวงตาดุ ลุคดูนักเลงของชายอีกคนก็นั่งลงประจันฝั่งตรงข้ามกับน้ำมนต์

"ฉันชื่อออสติน เรียกว่าตินเฉยก็ได้" เสียงห้าวเอ่ยแนะนำตัว พลางจ้องหน้าจิ้มลิ้มคนตรงหน้า

"ชื่อน้ำมนต์ค่ะ" น้ำมนต์ก็แนะนำตัวเองกลับ อย่างไม่ได้มีความกลัวคนตรงหน้า ก่อนจะก้มหน้าดูดแก้วน้ำหวานต่อเงียบๆ

"ทั้งสามคน สนใจอยู่กลุ่มเดียวกับพวกฉันไหม ขายน้ำกัญชา" รอนเชื้อชวนรุ่นน้องทั้งสามให้มาอยู่ทีมเดียวกัน

"กะ..กัญชาหรอคะ?" น้ำมนต์ทำตาลุกวาว มองหน้ารุ่นพี่ทั้งสองด้วยความสนใจ ใบไม้นี้ใครกินก็ต้องอารมณ์ดี ตอนเด็กเธอเข้าใจว่าเป็นอย่างนี้ เลยอยากรู้อยากเห็นเป็นพิเศษ

"ฉิบหาย..มาชวนพวกเราทำไมว่ะ" ธามก็ก้มหน้ากระซิบเสียงเบา ส่วนข้าวหอมก็ทำหน้าเลิ่กลั่ก

"น่าสนใจดีออกนะ..อีกอย่างพืชนี้ก็ถูกกฎหมายแล้วด้วย" เสียงเล็กของน้ำมนต์ก็กระซิบตอบเพื่อนทั้งสอง

"ตกลงว่าอยู่กลุ่มเดียวกับฉันนะ" ออสตินส่งกระดาษลงชื่อ ยื่นปากกามาตรงหน้ารุ่นน้องทั้งสาม

"...."

"ทำไมรู้สึกเหมือนโดนมัดมือชกจังอะ" ข้าวหอมกัดฟันว่า พลางมองหน้ารอนกับออสตินที่นั่งกอดอกทำหน้าบีบบังคับอ้อมๆ

"รีบเซ็น ฉันจะได้เอาไปยื่นให้อาจารย์ฝ่าย" ออสตินเร่งรุ่นน้องทั้งสาม

"น้ำมนต์ โอเคค่ะ อยากลองศึกษาพืชกัญชาด้วย" มือเรียวคว้ากระดาษมาลงชื่อตัวเอง โดยไม่สนใจเลยว่าตอนนี้เพื่อนทั้งสองมีสีหน้ายังไง

"ถ้าสนใจ..ฉันมีตัวอย่าง" ออสตินเปิดกระเป๋าสพาย หยิบใบกัญชาที่ถูกซีนเก็บไว้เป็นอย่างดียื่นให้น้ำมนต์

"สีเข้มมากเลยค่ะ ว่าแต่มันเอาไปทำอะไรได้บ้างคะ?" เสียงเล็กถามออสตินด้วยความสนใจ

"ได้หลายอย่าง.." เสียงห้าวของออสตินตอบ ไม่นานคนทั้งสองก็เริ่มพูดคุยกันถูกคอ โดยมีข้าวหอมและธามมองหน้ากันตาปริบๆ ร้อยวันพันปีออสตินและรอน เป็นคนที่ไม่เอาใครนอกจากคบกันเอง จู่ๆ วันนี้เข้าหาพวกเธอก่อนมันรู้สึกแปลก

เวลาต่อมา..

หลังจากประชุมเรื่องกิจกรรมร่วมของทั้งสองคณะจบ ก็ได้เวลาแยกย้ายกันกลับ ทั้งข้าวหอมและธามก็ขอตัวแยกกลับกันไปก่อน มีน้ำมนต์ที่ยังอยากคุยเรื่องกัญชากับออสตินต่อ ทั้งสองหนุ่มสาวก็เริ่มสนิทสนมกันมากขึ้น

"โอเคค่ะ..นั้นเราอยู่กลุ่มเดียวกันแล้วนะคะ อาจารย์ก็อนุมัติแล้วด้วย" ริมฝีปากอมชมพูเอ่ย เดินตีคู่คุยกับออสตินออกมาจากคณะฯ

"ถ้าเธอมีอะไรไม่เข้าใจอีก หรืออยากรู้อีกก็ถามฉันได้ตลอด" ออสตินเสนอตัวเองสุดๆ ร่างสูงคว้าโทรศัพท์ในเสื้อช็อป ส่งให้คนตัวเล็ก

"เอาไลน์เธอมา.."

"อ่อ..ได้ค่ะ" มือเรียวเล็กคว้าโทรศัพท์มากดไอดีไลน์ส่งให้ออสติน

"เฮ้ย" เสียงรอนที่นั่งอยู่บนบิ๊กไบค์ก็กวักมือเรียกออสติน

"ฉันไปก่อน..มีอะไรก็ไลน์มา" หนุ่มวิศวะโบกมือล่าสาวคณะมนุษยศาสตร์ พร้อมล้วงกระเป๋าก้าวเดินออกไปจากตรงนี้

"พี่เขาก็ไม่ได้นิสัยไม่ดี เหมือนที่ข้าวหอมกับธามบอกหนิ" คนตัวเล็กว่าพึมพำด้วยรอยยิ้ม แล้วหันหลังจะกลับบ้านตัวเองบ้าง

ทว่า..

"...."

"พี่ลม" น้ำมนต์เรียกวายุที่ยืนกอดอกพิงต้นไม้ ขมวดคิ้วกวนมองมา ซึ่งก็ไม่รู้ว่าคนตัวสูงมาตั้งแต่ตอนไหน อีกอย่างวันนี้ก็ไม่มีปฏิบัติภารกิจ เขาจะมารับเธอทำไม

"ไอ้หน้าปลาช่อนนั่นใคร มันจีบเธออยู่หรอ?"

"...."

*******************