07 สัมผัสรักนายวายุ (Lom - naam'mon)

07

(คิดแค่น้องสาว)

*****

Per.

"เฮ้ย..พี่ชาย บุกรุกบ้านคนอื่นแบบนี้ ไม่น่ารักเลยนะ" เสียงห้าวติดกวนก้าวออกมาจากหลังเสา โดยทั้งสองมือก็ล้วงกระเป๋ากางเกง

"...!" ชายทั้งสามต่างพากันมองหน้าวายุ ด้วยความตกใจ พากันถอยหลังอย่างระมัดระวัง มองให้แน่ใจว่าวายุไม่ได้มีพวกมาด้วยก็แสยะยิ้ม

"มึงเป็นใครว่ะ..อย่ามาแส่จะดีกว่า" ชายร่างกำยำที่เป็นหัวหน้าก็ว่าขึ้นมา

"หึ" วายุยืนยกยิ้มมุมปากให้ชายทั้งสามด้วยใบหน้าชิลล์

"มึงยิ้มกวนตีนกูแบบนี้ อยากถูกจับฆ่าตาย เป็นศพอยู่ในบ้านหลังนี้หรอว่ะ" เสียงเข้มพูดขู่ พร้อมบีบมือ ยกไหล่นักเลงใส่ เตรียมจัดการคนตรงหน้า

"...." ดวงตาคมก็แสร้งทำตาเชื่องๆ เหมือนคนจะกลัว แต่กลับไม่ใช่กับคนอย่างวายุ

"หึ..ฮะๆ" เสียงหัวเราะดังออกมา ทำเอาชายทั้งสามหันมองหน้ากันมึนงง นี่วายุไม่กลัวความน่ากลัว ความร่างกายโตกว่าเลยหรอ

"ฮะๆ" เสียงหัวเราะดังไม่หยุด

"...." น้ำมนต์ที่แอบแง้มประตูดูช่องเล็กๆอยู่ก็ทำหน้าหวั่นวิตก ไม่รู้ว่าพี่ลิงเถื่อนจะสู้ชายร่างกำยำทั้งสามได้ไหม แต่เป็นไงเป็นกันเธอก็ต้องช่วยเขาด้วยเช่นกัน

"อาวุธ..ต้องหาอาวุธก่อน" ปากเรียวชมพูพูดพึมพำ ตวัดใบหน้าหันมากวาดสายมองรอบห้อง ดวงตากลมโตเงยไปเห็นไม้ตียุ่ง ก็รีบสับเท้าเข้าไปคว้า

"ใช้งานได้ไหม ถูกซ็อตก็คงเจ็บล่ะเนอะ" เสียงเล็กพูดเบาๆ รีบหันหลังก้าวเท้ามาเปิดประตูห้อง

แอ้ด!!! ตู้ม!!!

"....!" น้ำมนต์สะดุ้งตกใจกับเสียงระเบิด ตกตะลึงกับภาพที่เห็น ชายร่างกำยำพากันวิ่งจุกตูดออกไปจากบ้าน สุดชีวิต

"วิ่งกันเร็วๆสิว่ะ เดี๋ยวมันก็เอาระเบิดเขวี้ยงอีกหรอก!"

"เขวี้ยงแน่ๆ" เสียงห้าวตะโกนบอก ร่างสูงถอยตัว ตั้งท่าและในที่สุด ระเบิดลูกกลมเล็กก็ถูกปาตามหลังชายทั้งสามเสียงดังสนั่นลั่นบ้านอนิกา

ตู้ม!!

แค่กๆ น้ำมนต์ไอน้ำหูน้ำตาไหล ควันเหม็นไหม้เข้าจมูก เข้าทั้งดวงตาใส

"ออกมาทำไม.." วายุเอ่ยเสียงเข้ม พลางมองออกไปให้แน่ใจ ว่าคนพวกนั้นวิ่งออกไปแล้ว คนตัวโตจึงตวัดใบหน้าเพื่อจะต่อว่าหญิงสาว แต่แล้วก็ต้องกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่

"อ้าวเฮ้ย..ยัยลิงกัง ฮะๆ" เขาหัวเราะ ใบหน้าจิ้มลิ้มมีเขม่าควันดำๆเต็มใบหน้า ผมก็เปี้ยทั้งสองข้างก็ยุ่ง สภาพไม่ต่างจากเงาะป่า

"แค่กๆ..พี่ลมทำไมมันเหม็นแบบนี้" คนตัวเล็กว่า ถือไม้ซ็อตยุ่งก้าวมายืนเงยมองหน้าวายุชัดๆ ไม่ได้รู้ตัวเองเลย ว่าใบหน้าดำขนาดไหน

"ฮะ..ฮึม!" วายุกลั้นหัวเราะ แววตาตลกก็ก้มมองคนตัวเล็กขำๆ จากที่จะดุด่าในตอนแรก ก็ดุด่าไม่ลง

หมับ!! มือเล็กที่จับไม้ซ็อตยุ่งก็ถูกคว้าขึ้นมาดู

"แล้วเอาไม้ตียุงมาทำไม?"

ดวงตาใสแป๋วจ้องมอง พลางโพล่งขึ้นมา "ก็เอามาช่วยพี่ลมตีโจรไงคะ น้ำมนต์กลัวพี่สู้คนพวกนั้นไม่ได้ เขาตัวใหญ่กว่าพี่ตั้งเยอะ"

"...." คำตอบของคนซื่อตรงของหญิงสาวทำวายุนิ่งเงียบไปชั่วขณะ ดวงตาคมสบเจ้าของดวงตากลมโตใสแป๋ว มุมปากหนาก็ยกยิ้มออกมาไม่รู้ตัว

"พี่ลมยิ้มอะไรคะ?" เสียงใสถาม เอียงใบหน้าที่เปรอะเขม่าควันดำจากระเบิดมอง

"อะไร..ใครยิ้ม" วายุก็เลิกคิ้วยุ่ง คว้าไม้ตียุ่งมาวางบนโต๊ะวางหนังสือ

"...." น้ำมนต์ก็มองตามด้วยความมึนงงกับท่าทางที่ดูเลิ่กลั่กของวายุ

"แล้วทีหลังนะ..ไม่ต้องคิดจะออกมาช่วยฉันเลยนะ ตัวเท่าลูกหมาจะสู้อะไรไอ้พวกผู้ชายแรงควายพวกนั้นได้"

"ก็น้ำมนต์กลัวพี่ลมสู้คนพวกนั้นไม่ได้หนิ" ริมฝีปากเรียวว่าด้วยสีหน้าจ๋อยอย่างเห็นได้ชัด

"อย่ามาเถียงฉัน!" วายุชี้หน้าคนตัวเล็กดุๆ

"...." ดวงตากลมหลบสายตาวายุ ครั้งนี้คำพูดและสีหน้าของเขาดูดุเธออย่างจริงจังมาก

"คนอย่างเธอบางทีก็หน้ามึนจนเกินไป คิดอะไรตื้นๆ หากเมื่อกี้ออกมาตอนที่พวกโจรมันอยู่ โดนจับเป็นตัวประกันจะทำยังไง คนที่ปวดตายห่ามันคือฉัน"

"น้ำมนต์ขอโทษค่ะ" หญิงสาวรีบยกมือไหวด้วยแววตารู้สึกผิด เธอก็คิดตื้นๆจริงๆตามที่วายุว่านั่นแหละ

"เฮ้อ!!.." เสียงถอนหายใจหนักๆ ก่อนสะบัดมือไล่คนตัวเล็กด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย

"พี่ลมจะให้น้ำมนต์ไปไหนหรอคะ?" หญิงสาวก็ถามด้วยความมึนงง ไม่เข้าใจว่าวายุสะบัดมือไล่เธอทำไม

"ไปล้างหน้า สภาพหน้า ผมเผ้าอย่างกับเงาะป่า จะกลับสน.สภาพนี้หรอไง"

"...." ริมฝีปากเรียวเบะคว่ำ หันหลังเดินคอตกออกไป ใจลึกๆก็แอบนึกน้อยใจเขา ถึงจะคิดตื้นๆอย่างที่วายุว่าก็จริง แต่เธอก็แค่หวังดีอย่างช่วยวายุก็เท่านั้น สุดท้ายโดนเขาดุกลับมา

"ลิงกัง..ลิงจริงๆ" เสียงทุ้มพูดออกมา หลังจากหญิงสาวเดินเข้าไปในน้ำ ดวงตาคมขยับไปมองไม้ตียุงที่วางอยู่ก็เผลอยกยิ้มบางๆ

เวลาต่อมา..@สน.

หลังจากได้แฟลชไดร์ฟมา ทีมของวายุกับนายตำรวจที่เกี่ยวข้องก็เริ่มประชุมทันที รวมถึงหญิงสาวมานั่งตัวรีบๆอยู่ข้างวายุด้วย

"ที่ผ่านมา..ทีมตำรวจก่อนหน้า พยายามบุกบ้านไอ้อันเดรส แต่ผลสรุปถูกผีหลอกครับ ทางทีมนั้นให้ข้อมูลมา" รชตเป็นคนโพล่งขึ้นมา จากข้อมูลที่ได้รับ

"ปัญญาอ่อนฉิบหาย ผีอะไรจะมาหลอก พวกมันคงจัดฉากหรือเปล่า" วายุส่ายหน้าอย่างไม่ค่อยจะเชื่อเท่าไหร่

"คุณวารีไม่จัดฉากหรอกค่ะ แม่หมอเคยบอกว่าเธอกำลังเล่นสายดำ เลี้ยงผีตายโหงไว้ในบ้านเยอะมาก เป็นสิบๆตัวเลย" เสียงใสของน้ำมนต์ก็พูดขึ้นมา

"ก็ถ้าเป็นอย่างที่เธอว่าจะต้องแก้ยังไง ตอนนี้หลักฐานในแฟลชไดร์ฟมันไม่เพียงพอ" วายุก็เลิกคิ้วถามใบหน้าจิ้มลิ้ม

"น้ำมนต์ต้องติดต่อขอวิธีกับแม่หมอค่ะ"

"ติดต่อตอนนี้เลยไม่ได้หรอไง?" คนใจร้อนว่า วายุเริ่มหงุดหงิด รู้สึกอะไรก็ไม่ได้ดั่งใจเขาสักอย่าง

"อีกสองวันแม่หมอจะติดต่อกลับมาเองค่ะ" น้ำเสียงใสว่า อนิกาเดินทางแสวงบุญค่อนข้างเคร่งเรื่องสิ่งติดต่อภายนอก

"จิ้..ถ้าอย่างนั้นก็เลิกประชุมก่อน แผนปฏิบัติก็ตามนี้ ตอนนี้รอยัยแม่หมอคนเดียว" วายุบ่นด้วยสีหน้าเซ็งแทนที่เขาจะได้ปิดคดี ผลสุดท้ายก็มีเรื่องติดขัดจนได้

"งั้นน้ำมนต์ขอตัวกลับก่อนนะคะ" เจ้าของร่างในชุดนักศึกษา พนมมือยกไหว้เหล่านายตำรวจ สองเท้าเล็กกำลังก้าวออกจากห้องประชุมลับ

"เดี๋ยว.." เสียงห้าวของวายุว่า

"...." น้ำมนต์ก็ตวัดใบหน้าสดใสมามองวายุ

"ฉันไปส่ง..มันมืดแล้ว"

"...."

"ฮันแน่..ยังไงกันครับสองคนนี้" รชตแซวขึ้นมา

ป้าบ!! ลมตบหัวรชตอย่างไม่แรงนัก ซึ่งน้ำมนต์ก็ยืนมองอย่างนิ่งเงียบ

"สองคนนี้..จะพัฒนาความสัมพันธ์กันไหมครับ..ช่วงนี้ตัวติดกันบ่อย?" รชตก็ถามขึ้นมา

"ไม่มีทาง กูคิดกับยัยเด็กลิงแค่น้องสาว" วายุว่า พร้อมลุกเดินไปลูบหัวทุยของหญิงสาว

"....."

*************************

จำคำมันไว้นะคะทุกคน มันคิดแค่น้องสาว?