04 สัมผัสรักนายวายุ (Lom - naam'mon)

04

(หล่อมากสาวกรี๊ด)

*****

[Part.naam'mon]

"ไม่ช่วยหรอก! พี่ลมปากไม่ดี..พี่ลมปากร้าย" ฉันตะโกนใส่หน้าคนปากร้ายด้วยหน้าบูดบึ้ง และวิ่งออกมาทันที ฉันก็รู้ล่ะ..ว่าพี่ลมเขาเป็นคนมีนิสัยปากร้าย ขี้กวนแบบนี้มาตั้งแต่แรกแล้ว แต่ฉันก็ไม่ใช่คนยอมคนเสมอไปนะ

"เฮ้อ.." ฉันถอนลมหายใจออกมาเบาๆ กว่าจะขอแด๊ดดี๊ให้เรียนต่อที่ไทยได้ไม่ใช่เรื่องยากเลย ต้องให้หม่ามี๊ช่วยกว่าจะสำเร็จ ฉันเป็นคนรักอิสระ ชอบอะไรที่มันท้าทาย ซึ่งมันขัดจากบุคลิกของตัวฉันเองมาก ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันทำไมทุกคนเวลาพบเจอหรือรู้จักฉันเป็นครั้งแรก ต้องคิดว่าเป็นคนใสๆหรือดูใสซื่อด้วยก็ไม่รู้

Rrrrr~ พี่พระเพลิง

"....." หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูชื่อบนหน้าจอแล้วไม่อยากกดรับเลย พี่ชายของฉันเองแหละ พระเพลิงดุยิ่งกว่าแด๊ดดี๊เสียอีก

ตี๊ด!! ฉันจึงกดรับส่งเสียงกับคนในสาย "ฮัลโล"

("ไปไหน..เลิกเรียนแล้วทำไมถึงยังไม่กลับห้อง") นั่นไงล่ะ โทรมาดุกันเห็นๆเลย

"น้ำมนต์ออกมาทำธุระกับเพื่อน พี่พระเพลิงจะไม่ให้น้องสาวตัวเองมีสังคมกับเขาบ้างเลยหรอไง" ฉันพูดอ้อมแอ้มอย่างไม่เต็มเสียงนัก เพราะเพื่อนๆฉันกลับบ้านกันไปหมดแล้ว ไม่มีใครรู้หรอกว่าฉันทำงานเป็นสายให้ตำรวจ

("รีบกลับมาเลยนะ..พรุ่งนี้พี่ต้องบินกลับเยอรมนีแล้ว")

"ค่ะ" ฉันตอบเสียงอ่อยๆกับพี่ชาย ถ้าขืนฉันไม่ฟังพระเพลิง มีหวังได้ถูกลากบินกลับเยอรมนีไปด้วยแน่ๆ

("อืม..เร็วๆล่ะ..อย่าให้มันมืดนักนะ") ตี้ด!! หลังวางสายจากพี่ชายจอมเข้มงวด ฉันก็รู้สึกเหมือนมีเงาบางอย่างกำลังผ่านเข้ามา ถามว่าฉันคุ้นชินกับเรื่องอย่างนี้ไหม ตอบเลยว่าไม่ แล้วยิ่งเป็นวิญญานที่อยู่ตามข้างถนน ยิ่งน่ากลัวมาก พวกเขาตายโหง ถ้าเผลอไปทัก เขาตามฉันกลับบ้านแน่

กริ้งๆ กริ้ง~ กระดิ่งที่แม่หมอให้ติดตัวไว้สั่นขนาดนี้ แสดงว่าเขาไม่ได้มาดีหรือขอส่วนบุญ เขาต้องการตัวตายตัวแทน

ฟรั่บ! ฉันรีบลุกยืน ใจก็เริ่มหวั่นๆ ถึงจะเคยเห็นวิญญานมาตั้งแต่เด็กในบางครั้ง ฉันก็กลัว ไม่รู้มันเป็นพรสวรรค์หรือกรรมกันแน่ แต่ที่รู้ๆต้องเผ่นแล้วล่ะตอนนี้

ฟริ้ว~ ฉันกระโดดตัวลอยมาโบกมือเรียกพี่วินด้วยความเร็ว อยู่ไม่ได้แล้วตรงนี้

"พี่วินคะ..ไปคอนโดtt..สุขุมวิทค่ะ"

"ครับๆ ขึ้นเลยครับน้อง" พอพี่วินเอ่ยตกลง ฉันนี่แทบกระโดดซ้อนท้ายทันที

ทว่า..เมื่อหญิงสาวขึ้นวินมอไซค์ออกไปแล้ว

กริ้งๆ กริ้ง~ มือหนาของคนตัวสูงที่ยกกระดิ่งขึ้นมอง ก็ขมวดคิ้วออกมายุ่งๆ

"นั่นยัยเด็กลิงจะรีบไปไหน?" วายุที่ลอบเดินตามมาก็ว่าขึ้น ในมือก็เก็บกระดิ่งลงในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปทางสน.

วันต่อมา..@มหา'ลัยM

"อาจารย์กำหนดส่งสัปดาห์นะคะ นักศึกษา สำหรับคลาสวันนี้จบลงแค่นี้ค่ะ"

"น้ำมนต์ไปกินส้มตำกัน" ข้าวหอมตวัดหน้ามาชวนฉัน ตอนนี้เลิกคลาสแล้วล่ะ อาจารย์ปล่อยเร็วตั้งครึ่งชั่วโมง

"ไปสิ" ฉันพยักหน้าให้ข้าวหอม เพราะนัดกับพี่ลมไว้ก็ประมาณช่วงบ่ายโมง มีเวลาล้นเหลือ ^^

"ส้มตำอีกแล้วหรอว่ะ" เสียงธามบ่นขึ้นมา

ทั้งธามและข้าวหอมเป็นเพื่อนของฉันเอง ฉันเลือกย้ายมาเรียนที่ก็เพราะมีสองคนนี้นี่แหละ ไม่ต้องไปหาเพื่อนใหม่

"ก็ฉันกับน้ำมนต์อยากทานอะ" ข้าวหอมยู่หน้าใส่ธาม คือธามเป็นผู้ชายที่ไม่ชอบกินเผ็ดสักเท่าไหร่ แต่ฉันกับข้าวหอมน่ะสายชอบกินของแซ่บๆ

"ธามก็สั่งอาหารอย่างอื่นมาทานสิ" ฉันว่าขึ้นมาในระหว่างที่เดินออกมาจากคลาสเรียน

"เออๆ เดี๋ยวฉันสั่งอาหารตามสั่งก็ได้" ธามก็ว่าพร้อมกับคล้องคอฉันกับข้าวหอม

ติ้ง!! ลิฟท์ลงมาถึงชั้นล่างของคณะ แล้วก็ต้องพากันจับจ้องมองไปตรงจุดเดียวกัน

ปัก!!! ปัก!! ตุ้บ!! ตุ้บ!!

"อั้ก! ผมขอโทษครับพี่ติน..พี่รอน"

"เก็บไปขอโทษพ่อมึงเหอะ!"

ตุ้บๆ ตุ้บ

"...." รุ่นพี่นักศึกษากำลังโดนรุ่นพี่จากคณะวิศวะ ทำร้ายร่างกาย คนรอบๆก็ไม่มีใครกล้าไปช่วยนอกจากมองกันอยู่ห่างๆ แม้แต่อาจารย์ของคณะก็ได้แต่ยืนมองเงียบๆ แสดงว่าเขาต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่เลย

"แม่ง กระทืบคนอีกแล้ว" ธามเป็นคนว่าขึ้นมา แสดงว่ารุ่นพี่คนนี้กระทืบคนบ่อย

ผัวะ!!!

"มึงอยากซ่ากับกูไม่ใช่หรอ!"

"...." ฉันเพ่งมองไปที่ผู้ชายใส่เสื้อช็อปวิศวะอีกครั้ง นั่นมันผู้ชายที่ฉันแข่งรถด้วยหนิ เขาดูนักเลง โหด น่ากลัวมากเลย

ผัวะ!!

รุ่นพี่คนนั้นโดนซัดหน้าอีกครั้งก่อนจะล้มสลบลงไปในที่สุด ในจังหวะนั้น สายตาคมดุของเขาก็จ้องมาที่ใบหน้าฉันนิ่ง

"...." ฉันก็มองอย่างไม่ค่อยจะกล้าสบตาเขานัก แต่เขานี่สิกับจ้องมองมาที่ฉันไม่เลิก จนกระทั่งเพื่อนเขากระซิบบางอย่าง ถึงได้ล่ะสายตาดุๆออกจากใบหน้าของฉัน แล้วหันหลังก้าวเดินออกไป

"ธาม ผู้ชายคนนั้นเขาเป็นใครหรอ?" ฉันหันไปถามธามที่ยืนอยู่เงียบๆ

"พ่อมันเจ้าของมหา'ลัยนี้"

"อ้อ..อย่างนี้นี่เอง" ที่แท้พ่อเขาก็เป็นใหญ่ อาจารย์ถึงไม่กล้าเข้าไปยุ่ง ร่วมถึงนักศึกษาคนอื่นๆ

เวลาต่อมา..

ตอนนี้กินส้มตำอิ่มแล้ว เพื่อนทั้งสองคนของฉันก็กลับไปแล้ว เมื่อครู่นี้พี่ลมเขาไลน์มาว่าใกล้ถึงมหา'ลัยแล้ว แต่ประเด็นตอนนี้ฝนมันตกนี่สิ ตกหนักด้วย

"เฮ้อ..วันนี้ท้องฟ้าไม่เป็นใจเอาเสียเลย" ฉันนั่งเท้าคางมองออกไปข้างนอก แล้วก็ต้องสะดุ้งตกใจเพราะเสียงกรี๊ด

"แก กรี๊ด..ดูนั่น"

"...."

"หล่อมาก..ผู้ชายคนนั้น"

"หล่อจริงๆ หล่อแบบตะโกน!"

"..?? มองตามที่พวกสาวๆนักศึกษาพวกนั้นส่งเสียงกรี๊ด พอเห็นว่าเป็นใครเท่านั้นแหละ กุมขมับ พี่ลมอยู่ในชุดเสื้อหนังสีดำ สวมกางยีนส์สีเข้มกำลังเดินอยู่ท่ามกลางสายฝน แล้วทำไมเขาถึงไม่รีบวิ่งเข้ามาล่ะเนี่ย

ฉันรีบลุกจากที่นั่ง ไปหยุดยืนตรงหน้าคณะฯ พี่ลมก็เดินมาถึงพอดี

"ทำไมพี่ลม ถึงไม่รีบวิ่งคะ..เดินตากฝนทำไม?" ฉันถามคนตัวสูงที่กำลังเสยผม

"เคยวิ่งแล้วมันลื่น สาวไม่กรี๊ด"

"...." ฉันรู้สึกไม่อยากพูดอะไรต่อกับพี่ลมเขาแล้วนะ

ฟรึ่บ!! ฟรั่บ!! เสื้อกันฝนตัวสีน้ำตาล หมวกเป็นรูปลิงถูกสลัดออก ยื่นส่งมาให้ฉัน

"ใส่ซะ..ฉันเอาบิ๊กไบค์มา"

"ทำไมต้องเป็นเสื้อกันฝนลายนี้ด้วย" ฉันบ่นพึมพำรับเสื้อกันฝนรูปลิงมาด้วยหน้ามุ่ยๆ

"ฮะๆๆ"

"...."

*****************************

มันแกล้งน้องค่ะทุกคน เดี๋ยวมารีคำผิดนะคะ