03 สัมผัสรักนายวายุ (Lom - naam'mon)

03

(ลิงเถื่ิอน&ลิงกัง!)

*****

"เฮ้อ..กรรมกูแล้ว" เมื่อรู้ว่าตัวเองต้องทำงานเป็นคู่หูกับหญิงสาว วายุก็มานั่งขมวดคิ้วมุ่นกอดอกจ้องหน้าฐานทัพกับกุนซืออยู่ภายในห้องแยกต่างหาก

"ก็รู้..ว่าผมไม่ชอบทำงานกับพวกผู้หญิง แล้วยิ่งยัยลิงกังเนี่ยด้วยนะ!" น้ำเสียงของคนเซ็งหนักเปิดปากโวยวายคนสั่งการอย่างฐานทัพทันที พานหันมองเขม็งกุนซือผู้เป็นเพื่อนสนิทด้วย

"มันจำเป็นต้องให้น้ำมนต์ทำงานคู่กับมึง..เด็กคนนี้ช่วยมึงได้เยอะแน่นอนในอนาคต" กุนซือเป็นฝ่ายพูดขึ้นด้วยหน้านิ่งเรียบ แต่ในนัยน์ตานั้นแอบสะใจสุดๆ คนอย่างลมต้องเจอน้ำมนต์ถึงจะเหมาะ

"จิ้!" วายุลุกยืนด้วยความขัดใจ ทำยังก็ไม่สามารถปฏิเสธน้ำมนต์ออกไปได้ ร่างตัวสูงหันหลังผลักประตูห้องออกมาอย่างไม่ล่ำลานายตำรวจหนุ่มทั้งสองด้วยความงอน

ปั่ง!

"หึ" กุนซือยกยิ้มออกมาพร้อมกันกับฐานทัพโดยไม่ได้นัดหมาย

"ไม่รู้ใครจะประสาทกินก่อน" กุนซือเอ่ย พลางส่ายหน้าด้วยรอยยิ้มสะใจ คนกวนอย่างลมมันต้องโดนเสียบ้าง

"หวังว่างานจะสำเร็จด้วยนะ" เสียงขรึมของฐานทัพก็ว่า มองตามประตูที่วายุผลักออกไป แต่เขาก็มั่นใจ

"...^! วายุเดินขมวดคิ้วนิ่วหน้าก้าวออกมา ยืนเท้าเอวมองหญิงสาวในชุดนักศึกษาที่กำลังพูดคุยกับนายตำรวจในสน.อย่างสนิทสนม

"ใช่ค่ะ..แม่หมอให้น้ำมนต์พกกระดิ่งนี้ติดตัวไว้ตลอดเลย แกบอกว่าป้องกันผีร้ายได้"

"โฮ..แม่หมอไม่ให้พวกพี่บ้างเลยค่ะ" นายตำรวจหนุ่มอีกคนพูดเสียงเล็กเสียงน้อยใส่เจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้ม นานๆทีจะมีสาวๆมาให้กระชุ่มกระชวยที่สน.

"แม่หมอทำทิ้งไว้ที่สำนักเยอะค่ะ..ไว้น้ำมนต์เอามาให้พี่ๆนะคะ" หน้าจิ้มลิ้มฉีกรอยยิ้มสดใสบอกพวกนายตำรวจที่นั่งอยู่

"ขอบคุณมากครับ สวยแล้วยังใจดีอีก"

"...^! วายุลอบมองอยู่ก็เบะปากให้กับความขี้หลีของตำรวจสน.นี้

"ว่าแต่ไล่ผีร้ายอะไรหรอครับ?" เสียงทุ้มของนายตำรวจหนุ่มอีกคนก็เอ่ยถามขึ้น

"ก็พวกวิญญานอาฆาต ตายโหง.." น้ำมนต์ที่พูดอยู่ดันถูกเสียงเข้มของคนกวนแทรกขึ้นมาเสียก่อน

"ไร้สาระ ขี้โม้!"

"พี่ลมไม่เชื่อก็อย่าลบหลู่สิคะ" คนตัวเล็กในชุดนักศึกษาลุกยืนเถียง กอดอกใส่วายุ

"จริงครับ..ผมยังเคยโดนผีหลอกเลย" นายตำรวจอีกนายก็ว่าขึ้นมาอย่างเห็นด้วยกับหญิงสาว

"มโน จิตนาการเยอะไปล่ะสิ.." วายุว่าด้วยหน้ากวนประสาท พร้อมคว้าข้อมือเล็กลากให้เดินตามออกมา โดยไม่ให้เจ้าตัวได้ล่ำลาใครสักนิด

"พี่ลม..จะพาไปไหนหรอคะ" สองเท้าเล็กก็ก้าวตามแทบจะขาพันกัน จู่ๆก็มาลากเธอออกมาอย่างไม่บอกเหตุนี่นะ

"ใครจะพาเธอไปไหน ยัยลิง" วายุหยุดฝีเท้าหันมาขมวดคิ้วก้มมองคนตัวเล็ก

"เอ้าแล้วพี่ลมลากน้ำมนต์ออกมาทำไมล่ะคะ ทำแบบนี้มันไร้มารยาทนะคะ" ใบหน้าใสซือเงยหน้าว่าคนตัวโตตรงหน้า

"อ้าว..เฮ้ย!" จากคิ้วที่ขมวดกันยุ่งก็ต้องยุ่งไปอีก วายุกัดฟันตัวเองแน่น เขาโดนหญิงสาวหลอกด่าเห็นๆ หลอกด่าด้วยหน้าตาใสซือ

"ถ้าพี่ลมไม่มีอะไร น้ำมนต์ขอตัวนะคะ" ริมฝีปากอมชมพูเอ่ย กำลังจะหมุนตัวตรงออกไป แต่เสียงห้าวของคนกวนดันเอ่ยเรียกไว้เสียก่อน

"เดี๋ยว.."

"...." คนตัวเล็กหมุ่นตัวกลับ จ้องหน้าวายุตาปริบๆ

"วันพรุ่งนี้ต้องเริ่มงานทันที ฉันไม่อยากเสียเวลา"

"พรุ่งน้ำมนต์มีเรียนช่วงเช้าค่ะ เลิกช่วงบ่าย"

วายุก็เลิกคิ้วนิดๆ สรุปง่ายๆว่าเขาต้องรอเธอเลิกเรียนก่อน ถึงจะไปทำงานได้

"เอาตารางเรียนมา" มือหนาแบยื่นตรงไปเจ้าของหน้าจิ้มลิ้มที่ขมวดคิ้วงุนงงเล็กน้อย

"หมายถึงตารางเรียนของน้ำมนต์หรอคะ?"

"อือ..เอามา" หน้าหล่อเหลาก็พยักหน้ากระดิกมือใส่เธอ

"ไม่ให้ค่ะ..อีกอย่างน้ำมนต์ก็คอยบอกเวลาพี่ลมทางไลน์กลุ่มได้"

วายุชักสีหน้ายักษ์ใส่หญิงสาวทันทีเมื่อได้ยินคำตอบ เริ่มหมั่นไส้คนตรงหน้า

"เอาตารางเรียนมา.."

"ไม่ให้ค่ะ" น้ำมนต์ก็ส่ายหน้าใส่คนตรงหน้า ถอยหลังจะวิ่งหนี

"ขอดีๆไม่ให้ใช่ไหม..ยัยลิงกัง" วายุขบกรามสาวเท้ายาวๆมายื้อแย่งกระเป๋าสะพายหญิงสาว

"พี่ลมจะทำอะไรเนี่ย..อย่ามายุ่งกับของน้ำมนต์นะ" ริมฝีปากว่า มือเรียวก็สู้ยื้อแย่งกระเป๋ากับวายุอยู่ข้างหน้าสน.

"เอามาให้ฉันซะดีๆ อย่าดื้อเป็นลูกลิง" เสียงพูดกัดฟันว่า ขู่คนตัวเล็ก

"...." น้ำมนต์ก็ไม่ได้มีความกลัวเขาเลยสักนิด มือเล็กก็กำกระเป๋าสะพายตัวเองแน่น สองเท้าเล็กเลื่อนถอยหลังหมายจะวิ่งแต่ก็โดนแรงมหาศาลไล่ตาม

"น้ำมนต์ไม่ให้..ก็บอกพี่ลมแล้วไง พี่ลมนั่นแหละดื้อเป็นลิงเถื่ิอน!"

"ลิงเถื่อน.." วายุทำหน้าชะงักเล็กน้อย พอโดนว่ากลับ แต่แล้ว.."ลิงเถื่อน ลิงเถื่อนหรอ!" เสียงพูดกัดฟันว่า จ้องหน้าจิ้มอย่างอาฆาตขั้นสุด เกิดมายังไม่เคยโดนสาวที่ไหนว่าเลย กล้ามาก ว่าเขาเป็นลิงเถื่อน!"

"ยัยลิงกัง!"

"พี่ลมลิงเถื่อน!" น้ำมนต์ก็ย้อนว่ากลับด้วยความไม่ยอมคนตัวโตเช่นกัน

"หล่อๆอย่างฉันเป็นลิงเถื่อนหรอฮะ!" เสียงคนฉุนว่าจบก็กระชากกระเป๋าสะพาย จนคนตัวเล็กเสียหลักหน้าถลาเข้าอกหนา ไม่พอคนตัวสูงก็เสียหลักเช่นกัน ทั้งสองร่างล้มลงพื้นต่างระดับพากันกลิ้งลงไปพื้นที่ราบ

ปรึก!!

"โอ้ย..หลังหักไหมว่ะเนี่ย" เสียงห้าวก็โวยวาย แต่ลำแขนหนาก็กอดร่างเล็กไว้แน่น

"พี่ลมเจ็บมากไหมคะ?" หน้าจิ้มลิ้มก็เงยวางคางบนอกแข็งด้วยสีหน้าตกใจ

ดวงตากลมก็สบกกับดวงตาสีดำเข้ม ที่จู่ๆจากที่โวยวายก็เงียบไป จนกระทั่งมีเสียงของคนในสน.พากันออกมายืนดู

"มีอะไรกัน" ฐานทัพมองคนทั้งสองที่กอดกันกลมอยู่บนพื้นหน้าสน.

"เสียงดังไปถึงข้างใน" กุนซือก็ว่าเสริมขึ้นอีกคน ส่วนนายตำรวจคนอื่นๆก็พากันอมยิ้ม

"จะอะไรล่ะ..ก็ล้มนี่ไง" วายุก็ตีเสียงโวยวายทันที พลางลดสายตามองหน้าใสราวกับเป็นเด็กของหญิงสาว

"ทำไมไม่รีบลุกออกไป ตัวหนักอย่างกับช้างใหญ่!"

"พี่ลม!"

"ปากมัน" กุนซือหันมาส่ายหน้ากับฐานทัพ

ร่างบอบบางที่ลุกออกจากตัววายุได้ ก็มองคนตรงหน้าด้วยความเคืองใจ ที่โดนเขาว่าเป็นช้าง

"ทำไมมองอะไร..ไม่คิดจะฉุดฉันขึ้นหรอไง?"

"ไม่ช่วยหรอก! พี่ลมปากไม่ดี..พี่ลมปากร้าย" น้ำมนต์ต่อว่านายตำรวจหนุ่มด้วยหน้าบูดบึ้ง พร้อมกับวิ่งหนีออกไป

*******************************

นังลม!!?

มาแล้วค่ะคุณนักอ่านคนดี เมื่อวานตั้งใจจะมาลงให้ แต่ไรม์เพลียๆค่ะ ขอคนล่ะหนึ่งคอมเม้นต์เพื่อนกำลังใจหน่อยน้า?❤