02 สัมผัสรักนายวายุ (Lom - naam'mon)

02

(เป็นเวรเป็นกรรม..)

*****

"เฮ้ย..ลงไปจากหลังฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ ยัยลิงกัง!"

ไม่รู้ว่านี่มันเป็นโชคซะตาหรือเป็นกรรมและเวรหนักของวายุ ที่ทำให้เขาต้องเจอเด็กผู้หญิงที่ตอนนี้กำลังขี่เกาะคอเขาแน่นไม่ยอมปล่อย ทั้งที่เมื่อปีก่อน หลังจบภารกิจลับสำคัญไปแล้ว เขาได้พูดกับเธอไว้ ว่าจะไม่มีทางมาเจอกับเธออีก แต่นี่อะไร!

"น้ำมนต์จะลงหรือไม่ลงฮะ พี่จะโมโหเราแล้วนะ" พระเพลิงกอดอกบอกน้องสาวตัวดีที่เอาคางยืนวางบนไหล่แข็งแรง

"...." ลมที่ได้สัมผัสกลิ่นแป้งหอมอ่อนๆ ดวงตาคมเหลือบๆมองแก้มนุ่นนิ่มแนบอยู่แถวลำคอตัวเอง ไม่รู้ทำไมเขาต้องรู้สึกเกร็งแปลกๆกับแค่เด็กกะโปโลคนนึง

"ไม่ลง จนกว่าพี่พระเพลิง จะยอมให้น้ำมนต์อยู่ไทยต่อ" ใบหน้าจิ้มลิ้มว่ากับพี่ชายพลางย่นจมูกใส่พี่ชาย

ความน่ารักสดใสของหญิงสาว อยู่ในสายตาคู่หนึ่งของชายคนนึง ที่ลอบมองลงมาจากบนอัฒจันทร์ที่นั่งอยู่ท่ามกลางกลุ่มเพื่อน

"เฮ้ย..มองตาเยิ้มเลยนะมึง เด็กผู้หญิงคนนั้นทำมึงอยู่ลำดับสองนี่หว่า" เสียงห้าวของเพื่อนชายออสตินเอ่ย

"หึ..ไม่เคยคิดเลยวะ ว่าจะแพ้เด็ก" มุมปากหนาของออสตินเอ่ย พลางยกยิ้มออกมา

"เฮ้ย!" รอนเพื่อนชายของออสตินก็ต้องทำหน้าสะตั้น ไม่คิดจะได้เห็นภาพคนหัวร้อนไม่ยอมคนอย่างออสตินกลายเป็นคนโหดอยู่ในโหมดคิตตี้ได้

"อะไรของมึง?" ออสตินหันหน้าที่ยังไม่หุบยิ้มมาหารอน

"ปกติเวลาแข่งรถแพ้ กูเห็นหัวร้อนเป็นฟืนเป็นไฟ?"

"หึ เออนั่นดิ" ออสตินก็ยังยิ้มมองน้ำมนต์ที่อยู่บนหลังลม เขาเดาว่าชายสองคนนั้นคงเป็นพี่ชายของหญิงสาว

อีกด้านน้ำมนต์ยังคงเกาะแผ่นหลังหนา กอดคอวายุไว้แน่นเป็นลูกลิง ไม่ยอมลงง่ายๆ เพื่อเป็นการต่อลองกับพระเพลิง

"ถ้าไม่ลง..ฉันจะโยนเธอยัยลิงกัง" วายุขู่คนบนหลังเสียงเข้ม

ทว่าใบหน้าจิ้มลิ้มกับยกยิ้มทะเล้นไม่ได้กลัวคำขู่ของเขาสักนิด

"น้ำมนต์รู้ว่าพี่ลมไม่กล้าทำหรอกค่ะ" น้ำมนต์กระซิบบอกข้างใบหูหนา

"...." วายุชะงักไปเล็กน้อย เธอรู้ได้ไงว่าเขาไม่กล้าทำ?

"พี่พระเพลิงต้องคุยกับแด๊ดดี๊ให้น้ำมนต์ด้วย ส่วนหม่ามี้อนุญาตแล้ว"

"เออๆพี่ยอมแล้ว ลงมา" พระเพลิงในตอนนี้ปวดหัวแทบระเบิด แต่ทำยังไงได้ล่ะ สุดท้ายก็ต้องยอมน้องสาวอยู่ดี

"พี่ลม ย่อตัวลงหน่อยค่ะ" เจ้าของริมฝีปากบางบอกวายุ

"...." คนตัวสูงก็ย่อตัวลงตามคำบอก พร้อมหันมองหน้าหญิงสาว

"ไป งั้นกลับกับพี่" พระเพลิงรีบคว้ามือน้องสาวมาจับไว้ด้วยความกลัวว่าน้องสาวจะก่อเรื่องแสบๆอีก

"เฮีย..ผมพาน้ำมนต์กลับก่อนนะ" พระเพลิงบอกคนตรงหน้าที่เอาแต่มองหน้าน้ำมนต์นิ่งๆเหมือนคิดอะไรบางอย่างอยู่

"เออ รีบๆพากลับไปเลย..ตัววุ่นวาย" วายุบอกพระเพลิงพร้อมจ้องหน้าจิ้มลิ้มของหญิงสาวที่ในตอนนี้เอาแต่ก้มหน้าชื่นชมถ้วยรางวัลอย่างภาคภูมิใจไม่เลิก

"ครับ..ขอโทษเฮียด้วยนะครับ" พระเพลิงว่าด้วยสีหน้าเกรงใจ

"อืม.." วายุพยักหน้าให้สองพี่น้อง หวังว่ากลับมาปฏิบัติภารกิจสำคัญที่ไทยรอบนี้ คงไม่ต้องเจอความอลเวงอะไรอีก

หลายวันต่อมา.. วายุได้พักผ่อนหลายวันเพียงลำพัง และวันนี้เป็นวันสิ้นสุด ต้องเดินทางเข้าองค์กรเพื่อประชุมและเตรียมแผนให้มั่นคง

"ทุกคนยังจำคดีรูทเบียร์ได้ไหม?" เสียงเคร่งขรึมของฐานทัพเอ่ยอยู่ในห้องประชุมลับที่มีเพียงตำรวจไม่กี่นาย

"เป็นใครจะจำไม่ได้..ล่ะคร้าบคุณพ่อ" ลมที่นั่งอยู่ในท่าไขว่ห้างก็โพล่งพูดขึ้นมา นั่นเป็นภารกิจครั้งยิ่งใหญ่ที่เขาล้างบางคดีค้ามนุษย์รายใหญ่เลยล่ะ

"ครั้งนี้คดีค้ามนุษย์เหมือนกัน..." กุนซือบอกลมด้วยหน้านิ่งเรียบ

"แล้ว?" วายุเลิกคิ้วกวนๆเป็นเชิงถาม คนอย่างลมไม่มีอะไรยากไปเสียหมดหรอก

"คดีนี้ยากหน่อยครับ" รชตว่าขึ้นมาบ้าง ถ้ามันง่ายพวกเขาคงจัดการได้ไปแล้ว ไม่ตามลมมาหรอก

"มันยากเพราะ ชิโกมันรอบคอบและระวังตัวมาก มันมีเส้นสายทั่วทุกทิศ มีนอกมีในกับนายตำรวจประจำถิ่น ถ้าคนเข้าไปสืบหรือแขวงตัวเข้าไปมันเป็นเรื่องยาก" ฐานทัพอธิบายให้ แล้วกดเปิดภาพนายใหญ่ขององค์กรค้ามนุษย์บนจอโปรเจคเตอร์

"คนนี้คือชิโกเป็นมือขวา ส่วนคนข้างบนคืออันเดรส นายใหญ่ขององค์กร" ไฟรีโมทชี้ไปที่รูปภาพชายลูกครึ่งไทย+สเปน

"ประเด็นสำคัญคือมันหลอกพวกคนที่ไม่มีเงิน ไม่มีอาชีพเป็นหลักแหล่งให้ทำทีมาทำงานกับมัน ใครร่างกายดีก็ส่งออกมาเล หากใครตุกติกมากๆมันก็ฆ่าส่งชิ้นส่วนออก" กุนซือว่าเสริมขึ้นมา

"โครตเลว" วายุมองจอโปรเจคเตอร์ถึงกับดันลิ้นในกระพุ้งแก้ม เขาเป็นคนที่เกลียดอะไรแบบนี้มากที่สุด

"แต่ที่ยากไปกว่านั้น ภรรยาของอันเดราสเป็นคนไทย ที่เล่นไสยาสน์ศาสตร์ ชอบสิ่งเหนือธรรมชาติ นี่ก็เป็นอีกหนึ่งเห็นผลที่เขาถึงและทำลายองค์กรค้ามนุษย์ของอันเดรสยาก"

"ไสยาสน์ศาสตร์?" คิ้วหนาของวายุย่นเข้าหากันทันที เพราะไม่เชื่ออะไรแบบนี้ มันไร้สาระสำหรับเขามาก

"ใช่..ทำให้เราต้องร่วมงานกับกระทรวงเวทมนตร์อีกครั้ง.." รชตบอกและยิ้มแห้งๆ

"อ่อ..ยัยแม่หมอตัวแสบสะท้านโลกานั่นน่ะหรอ?" วายุถามออกไป แต่คนอย่างเขาก็ไม่ได้สะทกสะท้านกับคนอย่างอนิกาอยู่ดี

แกร็ก..คลื่ด!! ประตูถูกเลื่อนเปิดเข้ามาโดยฝีมือของคนตัวเล็กที่อยู่ในชุดนักศึกษามหา'ลัย

"...^ วายุถึงกับยักคิ้ว มองคนมาใหม่หน้ายุ่งๆ

"แฮ่กๆๆ..น้ำมนต์ต้องขอโทษด้วยนะคะทุกคน พอดีอาจารย์เลิกคลาสช้าค่ะ" ริมฝีปากชมพูเอ่ยบอกคนในห้อง

"ไม่เป็นไร..เธอเข้ามานั่งเถอะ" ฐานทัพพยักหน้าให้เด็กสาวพร้อมผ่ายมือมาตรงเก้าอี้ว่าง ซึ่งก็ติดกับที่นั่งของวายุนั่นเอง

"โฮ้..นี่เอายัยลิงกังมาร่วมด้วยหรอ จะรอดไหมเนี่ย?"เสียงบ่นของวายุ พลางทำหน้ายุ่งใส่ฐานทัพ

"น้ำมนต์ไม่ใช่ลิงกังนะ.." ใบหน้าจิ้มลิ้มหันมาเถียงกลับวายุ

"ในช่วงที่อนิกาจยังไม่กลับจากอินเดีย เราจะปฏิบัติงานไปพลางๆกันก่อน ซึ่งสารวัตรกลับน้ำมนต์เริ่มงานกันก่อน เพราะพวกของชิโกมันคงไม่ตะหงิด ประวัติของสารวัตรกับน้ำมนต์หรอก" ฐานทัพว่าในสีหน้าเคร่งขรึม

"คือผมต้องทำงานคู่กับยับเด็กนี่" วายุชี้มาที่ตัวเองหน้ายุ่งๆ

"ใช่" กุนซือตอบยิ้มๆรู้ว่าวายุไม่ชอบทำงานร่วมกับเด็กสาว

"เฮ้อ..กรรมกูแล้ว"

*****************************

นังลมแกหนีน้องน้ำมนต์ไม้พ้นหรอก?

ฉันอุตสาห์หาเมียเด็กให้กว่าใครเพื่อนเลยนะ?