บทที่9 ประมูลเช่าตึก

.

..

เมื่อได้เปิดพิธีอย่างเป็นทางการเเล้ว

การประมูลที่แท้จริงอยู่ตรงหน้านี้แล้ว เขาได้แต่นั่งรอในห้อง วีวีไอพีเพื่อรอดูการประมูลเช่าตึกของเขา

"งั้นนับต่อจากนี้เป็นการประมูลเช่าตึกของตระกูลเฉิน เพื่อนำไปทำกิจการนะครับ"

พิธีกรพูดขี้น

ทุกคนต่างส่งเสียงโห่ดังทันที

"งั้นเริ่มที่ ตึกแรกของเรากันเลยนะครับ"

"เราเริ่มกันที่หนึ่งแสนหยวนนะครับ"

เมื่อพิธีกรพูดจบ

ทุกคนก็ต่างกดปุ๋มแย่งกันเพื่อให้ได้เป็นคนแรกที่มีสิทธิได้

เมื่อมีชายแก่คนหนึ่งกดได้แล้วทุกคนทำหน้าไม่พอใจ

"ฉันให้ห้าแสนหยวน"

ชายแก่ที่กดปุ๋มไม่ทันเอ่ยขึ้นทันที

ทุกคนหันหน้าไปมอง

"หกแสน"

"เจ็ดแสน"

"แปดแสน"

"เก้าแสน"

"หนึ่งล้าน"

ชายแก่สองคนเถียงกันไปมา

แต่สุดท้ายก็ตกเป็นของชายแก่คนที่กดได้นั้นเอง

"เอาละครับทีนี้ การประมูลตึกแรกผ่านไปแล้วนะครับ"

พิธีกรพูดอีกครั้ง

"งั้นเรามาเริ่มตึกต่อไปกันเลยนะครับ"

การต่อสู้ของคนรวยที่พยายามจะมาลงทุนในที่ของเฉินหยางนั้นมีจำนวนมากจึงทำให้การประมูลในวันนี้ชั่งดุเดือดเป็นอย่างมาก

ถ้าเปรียบกับสนามรบคงจะมีศพที่ถูกฆ่าตายเป็นจำนวนมาก เลือดนอง

เมื่อการประมูลยังมาไม่ถึงครึ่งทาง

เขากลับได้เงินของการประมูลแล้วสองร้อยล้านกว่าหยวนถือว่าเป็นเงินจำนวนมากทีเดียวสำหรับเขาเมื่อก่อนแต่ตอนนี้กับช่างน้อยนิดเหลือเกิน

เงินที่เขาได้ในตอนนี้ยังไม่ถึงครึ่งเงินที่เขาได้จ่ายไป

ฝั่งทางเฉินหยางนั้น

รู้สึกเบื่อหน่ายกับการที่ต้องนั่งรอดูการอข่งขันของพวกคนรวยแล้ว

จึงได้เดินออกไปจากห้องวีวีไอพี

"นี่เดินเร็วๆหน่อยสิ เป็นพนักงานแค่ชั่วคราว ก็ทำดีๆหน่อยสิย่ะ"

หญิงสาวคนหนึ่งได้สั่งเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่หน้าประตูห้องครัว

"ครับ ครับ ขอโทษครับ"

เด็กหนุ่มพูดอย่างกลัวๆ

เมื่อหญิงสาวทำหน้าเซ็งๆ แล้วหันมาทางเขา เธอจึงทำหน้าโมโหใส่

"นี่แกคิดว่ามันงานเล็กๆหรือไงห้ะ ถึงได้มาเอาปานนี้"

หญิงสาวพูด

แต่เขาก็พอจะเดาออกแล้วว่าทำไม

เพราะวันนี้เขาไม่ได้ใส่ชุดที่ไปดูงานการก่อสร้าง

แต่กลับใส่เสื้อที่เป็นเหมือนของก๊อปเกรดเอ กับกางเกงยีนถูกๆมาแทน

เขาเคยชินสถานการณ์แบบนี้อยู่บ่อยครั้ง

เพราะงั้นครั้งนี้เขาจึงยอมก้มหน้าก้มตาต่อไปเพราะว่าเป็นงานของตัวเองจึงจำใจโดนใช้งาน

เมื่อเขากำลังยกเค้กไปวางไว้ระหว่างทางก็ได้มีคนที่ผิดหวังยากการประมูลเดินมาทางนี้พอดี

"นี่แกหยุดเดียวนี้"

ชายคนนั้นพูดเสียงดัง

เขาจึงค่อยๆหันไปหา

"ขนาดคนจนอย่างแกยังมีสิทธิ์ที่จะเขามาในนี้เลยเหรอ"

ชายคนนั้นพูดด้วยสายตาอย่างดูถูก

"ครับมีอะไรให้ช่วยเหรอครับคุณชาย"

เขาพูดอย่างสุภาพ

แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ

ป้าปปปปปป

เสียงเค้กกระทบลงบนหน้าเขาอย่างแรง

เมื่อเขาเอามือค่อยๆลูบเค้กออกจากหน้าอย่างช้าๆ

"เชี้ยยยยยย"

เขาได้สบทออกมา

"คุณทำแบบนี้ทำไมครับ"

เขาพยายามถามอย่างใจเย็น

เขาไม่รู้ว่าทำไมพอเขารู้ว่าเขามีเงินแล้วเขากลับเป็นคนที่ทนถูกดูถูกไม่ได้

"ทำไม คนจนจนอย่างแกน่ะ มีสิทธิ์อะไรมามองตาแข็งใส่ฉันไม่ทราบ"

ชายคนนั้นพูดพร้อมกับคนนิ้วมือจิ้มๆที่หัวของเขา

"คนจนอย่างพวกแก ไม่มีเงินพอแม้แต่ซื้อรองเท้าหรูๆใส่ด้วยซ้ำ แกคิดว่าจะทำอะไรฉันได้หรือไงห้ะ"

ชายคนนั้นด่าเขาอีกครั้ง

"ครับผมยอมรับนะครับว่าผมนั้นไม่มีปัญญาพอที่จะซื้อรองเท้าหรูๆใส่ แต่จิตใจที่หรูกว่าคุณมั้งครับ"

เขาพูดแบบลอยแต่จงใจให้ชายคนนั้นได้ยิน

"แก แก แกว่าอะไรนะ"

ชายคนนั้นเริ่มโมโหมากยิ่งขึ้น

"แกคิดว่า คนจนอย่างแกมีสิทธิ์ที่จะด่าคนอย่างฉันหรือไง"

ชายคนนั้นพูดเสียงดังยิ่งขึ้น

"ทำไมจะไม่มีสิทธิ์ด่าละครับ คนจนอย่างผมนี่แหละครับ อาจจะทำให้คุณตกต่ำก็ได้น่ะครับ"

เมื่อเขาพูดจบก็ได้เอามือที่ติดเค้ก เอาไปลูบหน้าของชายคนนั้น

ชายคนนั้นก็ได้เริ่มโวยวายอีกครั้ง

เมื่อชายคนนั้นเริ่มโวยวายใส่เขา เขาก็ได้ทำท่าทำทางเลี่ยนแบบ กวนโอ๊ยใส่ชายคนนั้นคืน

แล้วเขาก็ได้เดินหัวเราะอย่างผู้มีชัยไปที่ห้องน้ำทันที

"ฮ่าฮ่าฮ่า สมน้ำหน้า ทีหลังคุณอย่าเที่ยวไปดูถูกใครเข้าล่ะ"

เขาทำท่าทางบายๆเเล้วหันหลังให้อย่างยิ้มเยาะชอบใจ

"เห้อยากจะบ้าตาย คนรวยเป็นแบบนี้ทุกคนหรือเปล่าเนี่ย น่ารำคาญเป็นบ้า"

เขาเริ่มบ่นไปด้วยล้างหน้าไปด้วย

'การประมูลถึงโค้งสุดท้ายแล้วนะครับทักท่าน'

เสียงแว่วของพิธีกรดังเข้ามาถึงในห้องน้ำเพราะพิธีกรตะโกนใส่ไมค์ดังมากทีเดียว

เมื่อได้ยินแล้วก็ได้ยิ้มออกมา

"ใกล้จะได้กลับแล้วสิน่ะ "

เขากำลังคิดว่า เหลือวันที่พ่อให้เวลาอีกหนึ่งวัน กับวันหยุดอีกสองก็ได้รู้สึกหดหู่ลงเล็กน้อย

เมื่อเปิดห้องน้ำออกมาก็ได้เห็นผู้คนมากมายถยอยออกมาจากห้องประมูล บางคนทำหน้าอย่างมีชัย

บางคนทำหน้าโหโม เสียใจ หงุดหงิด ตามๆกันไป

..

...